scheiding en noodgedwongen samen moeten leven
In november kwam ik er achter dat ex ons (de kinderen en mij) voor de tweede keer bedrogen had. Dit was de laatste druppel. 6 jaar geleden wilde ik al kappen maar toch voor de kids weer goed gemaakt.
Nu zijn de kinderen ouder en 2 al volwassen. En mijn inkomen is flink gegroeid. Ik kon niet meer samen met hem zijn.
Onze derde zoon (17) wilde niets meer met zijn vader te maken hebben.
De eerste keer had hij een vrouw die 15 jaar jonger was, walgelijk en nu 13 jaar jonger. Deze vrouw zag hem niet zitten. Hij was slechts 'spermadonor'.
Hij wilde ons het huis uitzetten voor die ander en op zijn leeftijd nog een gezin stichten. Zij houd van de andere sexe.
Hij was zo'n goede vader en zo goed voor zijn gezin. Hmmmm ammehoela.
Ter informatie wij waren 25 jaar getrouwd en hebben 4 jongens.
Terwijl hij nooit een echte vader band had met ze. Was altijd heel passief.
Meer last dan lust.
Samen spelen of spontaan naar voetbal of wedstrijden nee hoor. Is mijn vrije dag, ga ik echt niet vroeg op staan.
Ķinderen verzorgen daar was ik voor. Boekjes lezen, kinderfeestje, uitstapjes deed ik met de kids. Nooit met hem.
Naar die eerste keer heb ik hem nooit meer vertrouwd.
Die vrouw heeft mij ingelicht en heeft mij de brieven laten lezen. Nou wij werden als totale nietsnutten afgeschilderd.
Hij verwijt ons sinds die tijd dat hij het slachtoffer is.
Dat hij niets heeft gedaan. Dat zij alles heeft verzonnen.
Hij zit thuis van zijn werk omdat er momenteel in de winter periode weinig werk is.
Hij is de hele dag thuis. En maar schelden tegen de kinderen over mij.
Ik heb via mijn werkgever extra uren gekregen en werk nu momenteel 2 maanden fulltime. Jongste naar school brengen nuhh lastig. Te veel moeite moet hij vroeg op. Doe ik dus ook een de week boodschappen.
Vriendjes spelen is eigenlijk ook niet gewenst.
Gelukkig stond ik nog ingeschreven bij de woningbouw vereniging maar eindig bij elk geschikt huis op plaats 8 of 10.
Situatie wordt onhoudbaar.
Derde wilt niet samen met hem in de kamer zijn of eten. Oudste maakt dat hij weg komt en bij vrienden slaapt. Oudste en derde zitten in examen jaar.
Ik maak nu best lange dagen en behalve als met de hond wandelen en een keer zuiger doet hij weinig. Ik mag de rest doen. En maar zeuren tegen de kids dat ik niets doe. Tegen de derde durft hij niet. Die geeft volle lading terug.
Jongste neem ik zoveel mogelijk mee. Tweede woont op zich zelf, is hij heel blij mee. Ex maar klagen.
Willen naar scheiding ook niet bij hem op bezoek. Hebben in ouderschapsplan opgenomen dat kinderen ten aller tijden dit zelf mogen beslissen als ze naar hem toe willen. Niet dus.
Nu sinds 1 februari officieel gescheiden. Meteen urgentie aangevraagd.
Wij willen op ons zelf. Alleen huis krijgen is hier erg lastig.
Blijft nu roepen als jij weg bent moet ik iemand anders want ik jan niet alleen blijven.
Huren in vrije sector is te duur en kopen lukt ook niet.
Hoop zo dat de urgentie snel wordt toegekend. En dat wij snel een huis krijgen.
Ook al via makelaar geprobeerd. Is te duur.
Wie heeft er nog tips voor ons.
twee kanten
Zelden is een scheiding de schuld van een partner (hoewel dat natuurlijk wel vaak lijkt in de verhalen hier). De partner blijkt opeens een vreselijke man te zijn of was dat misschien altijd al. (Maar dan begrijp ik weer niet zo goed waarom je zo'n man dan wil als vader voor je kinderen)
Wat tsjor zegt is dat je je kinderen niet moet betrekken in je relatieproblemen. Desnoods verzwijg je bepaalde zaken of maak je die wat mooier - ook al heb je zelf inmiddels een bloedhekel aan je ex-
Die ex is en blijft namelijk wel de vader van je kinderen.
Alkes, Tsjor
Een scheiding is inderdaad meestal een beslissing van beide partners, maar vreemdgaan is de keus van één. De ander is daar immers niet van op de hoogte.
"Als de kinderen al iets mee hadden gekregen van wat je man jou heeft aangedaan" (Tsjor) en "dat je je kinderen niet moet betrekken in je relatieproblemen. Desnoods verzwijg je bepaalde zaken of maak je die wat mooier" (Alkes) Jullie hebben geloof ik wel pubers die compleet in hun eigen wereldje leven? Alsof je als puber/jong volwassene niet doorhebt wat er aan de hand is. Het heeft in ieder geval grote gevolgen. Niet meer het gezinsleven zoals je dat kende, als je nog thuis woont meestal een verhuizing, en een moeder met intens verdriet, want ze is namelijk geen robot en dat soort verdriet kan echt je echt niet voor een (bijna) volwassen kind weg houden. Oh ja, en je komt er achter dat je vader niet erg betrouwbaar is, want een man die liegt tegen zijn vrouw over waar hij is en met wie, doet dat ook tegen zijn kinderen. Daar kan en mag je als kind best heel kwaad over zijn. "Die ex is en blijft namelijk wel de vader van je kinderen." Misschien wel, maar niet een vader die zijn kinderen erg hoog op zijn prioriteitenlijstje heeft staan.
Nah
Ik vind het schunnig om op zo'n manier de kinderen in je kamp te trekken. Is natuurlijk heel makkelijk bij overspel, en je kunt dat heel subtiel doen, maar het blijft een wraakactie. Een die voor je kinderen het slechtst uitpakt, hun ongeluk in ruil voor troost/medeleven/gedeeld slachtofferschap.
Helemaal eens met Tsjor. Goed verwoord ook. Het is al niet makkelijk om een scheiding van je ouders door te maken, waar natuurlijk twee ouders verantwoordelijk zijn, maar om dan ook nog zo gemanipuleerd te worden. Gelukkig stond mijn moeder ver boven dit soort gedrag en heeft ze ons nooit met loyaliteitsconflicten opgezadeld. Ik heb wel de worsteling van vrienden op volwassen leeftijd meegemaakt en het besef dat ze het nooit meer over kunnen doen: een jeugd met een zo goed mogelijk contact met beide ouders. En je dan realiseren dat de "bedrogen" ouder, in wiens kamp je terechtgekomen bent en die zogenaamd wel alleen aan het belang van de kinderen dacht, hier verantwoordelijk voor is. Verdrietig hoor,
Dochter
Ik heb geen pubers die compleet in hun eigen wereld leven. Ik heb wel geleerd behoorlijk op mijn tong te bijten en dingen in te slikken. Prettige is dat mijn ex dat ook doet richting de kinderen.
En ik weet ook uit ervaring dat je vlak na een scheiding je je eigen aandeel in het mislukken van je relatie minder goed ziet dan na een paar jaar. Tenzij je volhardt in wrok.
Eens met Tsjor
Zij omschrijft het goed. Denk inderdaad dat je moet uitkijken om jou verdriet, teleurstelling en woede op 1 hoop te gooien met die van je kinderen. Zij kunnen best boos, teleurgesteld zijn over het gedrag wat zij van hun vader zien. Maar zij zijn niet met jou door vader bedrogen.
Trek dat uit elkaar voor je kinderen. En laat hen hun eigen weg vinden met hun vader.
Niet mee eens
Mijn moeder is altijd volkomen eerlijk geweest waarom zij en mijn vader gescheiden zijn. Ik had het niet gewaardeerd dat ze had gelogen. Ik was ook al wat ouder. Natuurlijk ben ik daarom boos geweest op mijn vader. Maar tegelijk heb ik hierdoor ook uiteindelijk vrede kunnen krijgen met de situatie. Juist omdat ik wist waarom.
Bovendien zijn bepaalde actie's zoals vreemdgaan inderdaad een verraad aan het gezin. Als ouder kind mag je dat ook best weten en kun je daar je eigen oordeel over hebben.
Rymcke's kinderen zijn al (bijna) volwassen. Daar ga je niet meer tegen liegen. Natuurlijk ga je een kleuter niet de waarheid vertellen maar bijna volwassen mensen zou ik serieus genoeg nemen om eerlijk te zijn.
Tja
Ik vind het dus niet gezond om te stellen dat een buitenechtelijke relatie automatisch ook verraad aan een kind betekent. En dat deze actie(s) op zich maken dat een ouder als ouder onbetrouwbaar is. Dat zijn helemaal geen wetmatigheden namelijk. Ik ben namelijk niet door mijn vader bedrogen en wij kinderen (en zijn familie en vrienden) hebben altijd op hem kunnen bouwen. Dat komt veel vaker voor. Het leven is niet zo zwart-wit. Verdrietig dat jullie, Nur en dochter, je wel zo verraden hebben gevoeld.
Nur
Zelfs als een partner vreemdgaat, wil dat niet zeggen dat het mislukken van het huwelijk aan die partner ligt. Vreemdgaan is zelden de oorzaak van een scheiding, maar veelal de aanleiding. Het is niet kies, dat is zeker waar. Maar ik vind het ook niet kies om als bedrogene partner alle schuld van de scheiding bij de ander te leggen en dat ook aan je kinderen mee te geven.
Zoals Ook een dochter al zegt, het echte leven is niet zo zwart-wit als sommige gescheiden mensen wel denken.
Reactie
Eerlijk vertellen waarom je uit elkaar gaat heeft toch niks te maken met de ander de schuld te geven? Als mijn man vreemd zou gaan en besluit om bij mij weg te gaan terwijl ik dat niet wil bijvoorbeeld dan zou ik mijn kinderen eerlijk vertellen waarom papa is weggegaan. Als hij vreemd zou gaan en ik zou niet verder willen dan zou ik ze ook eerlijk vertellen dat papa is vreemdgegaan maar dat mama daarom niet meer bij hun vader wil blijven. Ik vind dat je gewoon eerlijk moet zijn over de reden van scheiding (tegenover grote kinderen dan)
En kinderen trekken daaruit hun eigen conclusie. Ik vind inderdaad dat mijn vader hierdoor ook ons als kinderen heeft verraden. Hij heeft de geloftes van het huwelijk dat aan de basis van ons gezin staan verbroken. Niet alleen vreemdgaan maar er was nog meer aan de hand. Hij heeft hiermee ons gezin gebroken en daarom ons ook verraden. Hij was geen goede echtgenoot en dat was ook een verraad aan de kinderen en aan het gezin. Verder was hij ook niet de meest fantastische vader al waren er ook leuke dingen
Ik ben ook zeer boos op hem geweest op hoe hij met mijn moeder is omgegaan.Dat is nu lang geleden. Er kan vergeving zijn en daarmee ook genezing. Als kind en als tiener heb je ook recht op je eigen gevoelens, je eigen woede en dergelijke. Niemand hoeft te ontkennen dat je een reden hebt om boos te zijn. Ouders moeten eerlijk zijn over waarom ze uit elkaar gaan. Er moet ruimte voor die boosheid en verdriet zijn. Waarom mag je niet boos zijn op je vader omdat hij zo weinig om je moeder gaf dat hij haar zo behandelde? Waarom mag je dat niet als een verraad aan het gezin zien?
De oudste kinderen van Rymcke zijn 17+. Ik zou het juist heel verkeerd vinden om hun niet de waarheid te vertellen. En aan het eind van woede, verdriet en dergelijke kan er echt een nieuw begin zijn in de relatie ouder-kind.
Nur
Om te beginnen wil ik helemaal niet zeggen dat je als kind niet boos zou morgen zijn over gedrag dat het huwelijk tussen de ouders ondermijnt en als dat voor jou als verraad voelt dan is dat zo. Je hebt het over eerlijk zijn over de redenen van een scheiding. Maar, zoals Alkes al aangaf, is een buitenechtelijke relatie zelden (of nooit?) de enige reden voor een scheiding. Wel een reden die door de bedrogen partij makkelijk aan puberkinderen uit te leggen is: pubers denken vaak zwart-wit en hebben zelf geen ervaring met het huwelijksleven. Dat er duizenden andere manieren zijn om een huwelijk te ondermijnen, en daarmee in jouw beleving verraad aan de kinderen te plegen (wat ik een heel zwaar woord vind, maar goed), dat weet een puber nog niet. Mijn moeder heeft ons dat uitgelegd: dat een buitenechtelijke relatie niet per definitie ondermijnender is dan andere gedragingen. Dat zij ook verantwoordelijk was voor haar huwelijk en we niet in haar naam boos op mijn vader moesten zijn. Die houding voldoet meer aan mijn idee van eerlijkheid dan de opstelling van Rymcke. Nu zal het ook per situatie verschillen. Je geeft al aan dat er meer speelde. Maar een buitenechtelijke relatie alleen maakt nog geen slechte ouder. De relatie tussen je kinderen en de andere ouder manipuleren om zo met je eigen gekwetstheid om te gaan vind ik van een andere orde en is per definitie beschadigend. Vooral voor de kinderen.
wraak?
Wat jammer dat het er op lijkt dat je de kinderen bevestigd in hun gevoel dat hun vader hun bedrogen heeft.
Je man heeft jou bedrogen met alle gevolgen tot een scheiding aan toe van dien, maar hij heeft op geen enkele wijze zijn kinderen bedrogen, hij is niet minder hun vader omdat hij niet meer van jou houdt. Harde woorden dat begrijp ik, maar ik kan geen enkel respect opbrengen in hoe jij je eigen belang van het willen vasthouden van jouw slachtofferrol, prevaleert en bovendien projecteert op je kinderen.
Nu ineens is hij altijd een slechte vader geweest? Waarom ben je dan in vredesnaam zoals je het zelf stelt 25 jaar bij die man gebleven ondanks zijn eerdere vreemdgaan 6 jaar geleden? Je gaf zelf aan dat je dat deed in het belang van je kinderen. Dat belang zou je niet gevonden hebben als het zo'n slechte vader was.
Wat brengt het jou dat je de kinderen aanpraat dat hun vader hun bedrogen heeft en indirect daarmee stelt dat hij niet van ze houdt en ook hun in de steek gelaten heeft? Mogen zij niet van hun vader houden omdat hij niet meer van jou houdt? Voel jij je beter als je het gevoel hebt dat ze voor jou kiezen?
Ik hoop oprecht dat je tot het besef komt dat je de kinderen ernstig beschadigd door op deze manier met ze om te gaan en ze hun vader ontneemt omdat ze niet meer zelf durven te kiezen omdat ze denken dat ze jou daarmee pijn doen, en ook doordat ze door jouw opstelling geloven dat hun vader niet meer van ze houdt. Dat kan je ze echt niet aandoen.
In mijn beleving kan je de kinderen best vertellen dat jullie zijn gescheiden omdat hun vader verliefd werd op iemand anders of dat er vanuit vader niet meer genoeg liefde was om met jou verder te gaan, maar hou het dan wel tussen jullie en het feit dat jullie liefde voor elkaar niet meer bestaat, of zijn liefde voor jou niet meer bestaat en betrek zijn keuze tot vreemdgaan geenzins op het feit dat dat tevens zou betekenen dat vader niet meer van de kinderen houdt, dat lijkt me echt pertinente onzin, zeker ook omdat je stelt dat de vader graag wil dat zijn kinderen bij hem blijven wonen.
Neemt niet weg dat ik het allicht niet goedkeur dat je man vreemd is gegaan en heel erg goed begrijp dat je je daardoor enorm gekwetst voelt. Zeker ook wanneer je man dan ook nog met die nieuwe vrouw een leven wil opbouwen in de echtelijke woning (of zij dit wel of niet wil maakt dan even niet uit)en jou dus nog een keer extra duidelijk maakt dat hij zo door wil en kan gaan met zijn leven zonder te rouwen om zijn verloren huwelijk en het ontwrichten van het bestaande gezin. Je daarmee het gevoel geeft dat jij niks voorstelt en hebt gesteld. Dat moet enorm moeilijk zijn en ik kan me voorstellen dat je dat zal moet verwerken en enorm boos maakt. Misschien is het een idee om daarvoor psychologische hulp te zoeken en zo weer de regie over je leven terug te krijgen en handvatten te krijgen om met je beschadigde vertrouwen om te gaan.
Misschien kan je de band tussen vader en kinderen herstellen (nu je er toch nog woont) door met zijn allen de mogelijkheden te bekijken voor psychologische hulp voor de kinderen. kiesvoorhetkind.nl zou handvatten kunnen geven waar je die hulp het beste kan zoeken.
Dat je kinderen boos zijn op hun vader, ook de volwassenen, komt door jouw opstelling naar vader toe, de boodschap die jij uitdraagt naar je kinderen en niet doordat vader is vreemdgegaan.
Ik hoop dat je het belang van je kinderen voorop leert stellen en niet de genoegdoening die jij krijgt doordat de kinderen nu uit medelijden voor jou kiezen zwaarder laat wegen.
Scheiden en kinderen
Dat je de kinderen verteld wat de reden is van jullie scheiding kan ik begrijpen. Wel is het belangrijk dat je het op zo'n manier verteld dat de kinderen er geen enorm veel last van zullen hebben in hun relatie naar hun vader toe.
Mijn ex is ook vreemd gegaan en mijn dochter weet dat. Ik heb haar verteld dat tussen ouders de liefde minder kan worden en dat mensen dan op zoek gaan naar iemand die hun liefde beantwoord. Daarbij heb ik aangegeven dat de liefde tussen ouders en hun kinderen niet minder wordt. Dat het een ander soort liefde is. (ze was toen 10)
Nu is ze 14 en ze weet donders goed dat haar vader vreemd is gegaan. Ze begrijpt ook heel goed dat ik haar vader daarom niet meer vertrouw. Helaas is zij er behoorlijk vroeg achter gekomen dat haar ouders ook gewoon mensen zijn en niet een soort half-goden. Ze kwam plotseling zelf met de vraag of zij ook haar vader niet meer kon vertrouwen. Ik heb haar aangegeven dat het twee hele andere zaken zijn. Dat iedereen wel eens een fout maakt en dat het niet direct betekent dat het een slecht mens is. Dat begrijpt ze prima. Ze snapt dat ik haar vader niet vertrouw, omdat ze begrijpt dat het heel moeilijk is om iemand weer te vertrouwen als hij/zij jouw vertrouwen heeft geschonden. Gelukkig staat het haar niet in de weg om van haar vader te houden.
Dus dat jij je kinderen verteld wat er is gebeurd, dat snap ik heel goed. Het gaat er voornamelijk om welk gewicht je eraan hangt. Zeker de drie oudste kinderen. Laat ze de ruimte om zelf een oordeel te vellen over hun vader. Leg uit dat iedereen fouten maakt. In elke relatie die fout loopt ligt er een stuk schuld bij beide partijen, dat houdt dus niet in dat jij net zoveel schuld hebt. Daarbij komt dat het voor jullie kinderen niet uitmaakt, hij blijft hun vader. Hoe moeilijk ook, probeer jouw eigen emoties niet op te dringen aan jullie kinderen. Laat ze de ruimte om zelf te oordelen over zijn rol als vader. Als ze vragen om de reden van de scheiding, vertel het ze zo objectief mogelijk. Wees je bewust dat alles relatief is. Het is maar hoe de situatie bekijkt. Kijk met je kinderen bijvoorbeeld een aflevering "Bonje met de buren". Dan zie je twee kanten van een verhaal en hoe relatief alles is.
Trek je het nog een beetje?
Als het goed is heb je er weer een weekend met hem op zitten. Lukt het nog een beetje?
Ik hoop zo dat je snel een eigen plekje hebt met de kinderen!
nuance
Zoals sommigge al verwoorden er zijn altijd 2 kanten aan een verhaal
Wat mij aan deze topic opvalt dat er geen goed woord over de ex instaat.er wordt geschreven dat de ex zich bij die andere vrouw negatief heeft uitgelaten over jou en de kinderen.
In feite heb je hier presies het zelfde gedaan over je ex