Spagaat stiefkind en eigen kind - iemand tips
Dag allen,
Partner en ik lopen tegen een probleem aan. We zijn nu een aantal jaren samen en vormen met onze kinderen een samengesteld gezin. Zijn zoon is puber, mijne zit nog in de peuter/kleuter tijd. Mocht het relevant zijn, we hebben geen aandeel in elkaars scheiding gehad.
Mijn scheiding is goed verlopen en er is sprake van goed vriendschappelijk contact tussen mij, ex en kind. Mijn ex accepteert mijn partner ook en kennen elkaar ook. De scheiding van mijn partner is wat minder goed verlopen en er is weinig tot geen communicatie. Ik ben in beeld gekomen ongeveer 2 jaar na hun scheiding maar ik heb zijn ex-partner nog nooit ontmoet aangezien ze hier geen behoefte aan heeft. In het begin heeft ze tegen haar zoon gezegd dat ze niet wilde dat hij contact met mij had. Ik heb dit in het begin een beetje op zijn beloop gelaten en stiefzoon daar zijn eigen weg in laten zoeken. Ik heb geen contact zelf opgenomen maar wel gereageerd als hij contact met me wilde. Dit met de hoop dat het mettertijd wel wat recht zou trekken en gewoon contact mogelijk was.
Fast forward een paar jaar verder, ondertussen zijn we gaan samenwonen en is stiefzoon 5/14 dagen bij ons aanwezig. Samenwonen is in overleg met stiefzoon gedaan en die wilde dat graag. De kinderen onderling hebben ook goed contact en zoeken elkaar op. Stiefzoon en ik echter hebben - voor mijn gevoel - wat minder goed contact en dat breekt me een beetje op. ik heb zijn telefooonnummer sinds kort zodat hij mij kan contacteren als er iets is (van school opgehaald worden of iets dergelijks) en dat dat dan niet via mijn partner of via een peettante hoeft te lopen. Stiefzoon liet echter laatst doorschemeren dat ik niet onder mijn eigen naam in zijn telefoon sta. Hij gaf geen reden waarom dat zo was. Daarnaast kom ik stiefzoon met regelmaat tegen in het dorp en dan doet hij net of hij me niet kent en loopt langs mij af. Hetzelfde gebeurt ten aanzien van mijn zoon en soms zelfs ten aanzien van zijn vader. Indien stiefzoon bij ons verblijft, belt moeder regelmatig. Stiefzoon verlangt dan dat ik en zoon geen geluid maken.
Dilemma waar ik tegen aanloop: ik begrijp stiefzoon en zijn afwijzing van contact want ik vermoed loyaliteitsconflict met zijn moeder. Mijn partner probeert hier iets van te maken maar heeft ook een beperkte band met zoon en is bang hem kwijt te raken. Anderzijds heb ik ook een zoon die blij is zijn stiefbroer te zien in het dorp maar vervolgens wordt genegeerd en verdriet heeft. Mijn zoon is te jong om te begrijpen waarom dit is. Ook mijn zelfvertrouwen wordt behoorlijk aangetast merk ik, ik vind het lastig om hem in huis rond te hebben hangen omdat ik het gevoel heb dat mijn aanwezigheid hem tot last is. Spagaat die ik dus concreet heb ik als volgt: als ik stiefzoon dwing tot soort van erkenning van mijn bestaan zal ik hem schaden want hij zal zijn moeder daarmee teleurstellen. Echter schaadt ik op dit moment ook mijn eigen zoon door te accepteren dat stiefzoon mijn zoon mag negeren indien ze elkaar tegen komen. Op het moment dat ik de relatie verbreek hebben zowel stiefzoon als zoon verdriet, zoon omdat hij stiefvader en stiefbroer graag ziet en stiefzoon ook omdat ik ergens wel denk dat hij het prettig heeft bij ons. Dit geeft hij regelmatig aan aan zijn vader en (betrokken) peettante.
Heeft iemand tips/ervaring om hiermee om te gaan?
Wat we al hebben geprobeerd:
- laten gaan en hopen dat het beter wordt (duurt nu al een aantal jaren)
- stiefzoon aangeven dat we begrijpen dat het voor hem een moeilijke situatie is en vragen hoe we hier voor hem het beste mee om kunnen gaan. Hij ontkent dat hij een lastige situatie heeft en geeft aan ons helemaal niet te negeren. Hij ziet ons alleen nooit (duidelijk niet het geval, we zijn ooit in een ruimte geeindigd met een maar een aantal mensen waarbij mijn zoon heel luid naar stiefzoon riep)
- mediation tussen mijn partner en zijn ex. Volgens zijn ex is er niets aan de hand en mag contact tussen mij en stiefzoon gewoon bestaan. Als stiefzoon dat contact niet zoekt dan moeten we maar concluderen dat hij mij niet mag. Dat staaft ook hetgeen dat stiefzoon tegen haar zegt
te snel gaan samenwonen
Een loyauteitsconflict met zijn moeder begrijp ik wel, maar jullie daarom negeren in het dorp ? Dan is er toch wel meer aan de hand...
Als ik eerlijk mag zijn : jullie zijn te vroeg gaan samenwonen; waarschijnlijk dachten jullie dat het wel los zou lopen, maar zo gaat het meestal niet.
Zelf latten wij ook al jaren, omdat de verstandhouding tussen de kinderen onderling en tussen één specifiek kind vs stiefouder stroef blijft lopen; dan is samenwonen de snelste weg naar einde relatie.
Relatie verbreken?
Dat je de relatie zou verbreken, snap ik niet. Maar los daarvan is de vraag waarom jij en je zoon stil moeten zijn als je stiefzoon gebeld wordt door zijn moeder. Hij heeft een mobiel en kan gewoon zelf een rustige ruimte opzoeken als hij dat prettig vindt.
Ik heb de indruk dat je stiefzoon het erg groot maakt allemaal. Dat is wel puber eigen, ze hebben vaak nog niet veel meegemaakt en kunnen hun eigen belangrijkheid nog niet relativeren.
Weet zijn moeder dat jij samenwoont met haar ex? Dat moet jouw vriend haar dat eerst vertellen. Niet aan je stiefzoon overlaten, dan maak je hem verantwoordelijk voor dingen die hij niet zou moeten hoeven dragen.
Je vrirnd zal het voor je stiefzoon makkelijker moeten maken om met jullie om te gaan. Door zijn ex in te lichtem.
Of is het niet zo groot?
Is stiefzoon in een fase dat hij zich geen houding weet te geven als hij bekenden ziet in het openbaar? Een soort onnodige schaamte? Je partner mag hem dit duidelijk maken. Als hij jullie onverwacht tegenkomt hoeft hij je niet om de nek te vliegen uit affectie maar kan hij normaal even hoi zeggen en zéker tegen zijn kleine stiefbroertje. Hij is oud genoeg om te beseffen dat hij je zoontje op zo'n moment kwetst door hem te negeren en dat je partner dat niet accepteert.
Het is sowieso onbeleefd gedrag, of jullie nu wel of niet samenwonen. Ik zou het niet groter maken dan dat het is. Gewoon even goedendag zeggen zijn normale omgangsvormen.
Het loyaliteitsgevoel naar zijn moeder enz. zou ik er allemaal buiten laten in een gesprekje, maakt het allemaal zo zwaar. Je wenst dat hij even normaal groet, sowieso naar je zoon, meer niet.
Samenwonen.
Ik nam aan dat iedereen, ook de moeder van stiefzoon, weet dat jullie samenwonen?
Dank
Dank al voor de reacties. Even ter verduidelijking, iedereen weet dat we samenwonen. We zijn ook al een aantal jaren gezamelijk op vakantie geweest in het buitenland en ook toestemming voor gekregen van moeder. Moeder wil echter niet kind halen of brengen want wil er verder niets mee te maken hebben.
Ten tijde van het samenwonen leek de relatie wel prima te zijn, achteraf hebben we het mogelijk verkeerd geinterpreteerd want stiefzoon vond het onhandig dat we niet samen woonden en startte het gesprek hierover. Wij zijn waarschijnlijk inderdaad te snel op die flow meegegaan. Toestemming aan ex hebben we hiervoor trouwens niet gevraagd, heeft ze zelf ook niet gedaan dus ik weet ook niet of dat gebruikelijk was geweest.
Feit blijft nu wel dat we samenwonen en in de penarie zijn geraakt. Ik kan het (te snelle) samenwonen niet meer ongedaan maken.
@Wil 40 - schaamte
Dank voor uw reactie en ik weet niet of het puberlijke schaamte is, hij gedraagt zich ook dusdanig naar oma en tante van vaders kant. Ten aanzien van de familie van moederskant wordt er niet genegeerd. Ik heb dat zelf nooit gezien maar oma heeft het wel gemerkt bij musicals, playbackshow ed dat ze daar stond en hij haar negeerde maar wel de andere oma aanhaalde.
@Yanea
dank voor uw reactie. We zouden stiefzoon het zeker gemakkelijker willen maken maar we weten niet hoe het voor hem gemakkelijker zal zijn. Ik twijfel ondertussen zo erg aan mezelf. Als hij steeds tegen moeder meldt dat hij niet graag bij ons, misschien is dat dan wel zo? Is het hem makkelijker maken dan niet gewoon de relatie te verbreken? Dan heeft stiefzoon het gemakkelijker.
Misschien is hij wel oneerlijk tegen vader ten opzichte van onze gezinssamenstelling en is hij juist eerlijk tegen zijn moeder?
Stiefmoeder
Ik ken dat gevoel perfect : jij doet jouw uiterste best maar het gevoel van niet-acceptatie is heel zwaar om dragen en doet jou twijfelen aan de relatie.
Ik maak iets gelijkaardigs mee met mijn stiefdochter, ondanks het feit dat we (vooral omwille van haar) niet samenwonen, maar ik wil deze topic niet kapen.
@William
Dank, en voel je vrij om te kapen 
het gevoel van niet-acceptatie voelt inderdaad erg zwaar. Zeker als ik ook bang bent dat het afstraalt op mijn eigen zoon. dit terwijl ik het stiefzoon ook enorm gun dat hij lekker in zijn vel zit.
Wat voor acceptatie
Wat voor vorm van acceptatie verlang je dan van je stiefzoon? Zet je jezelf niet teveel in het middelpunt? Je geeft aan dat het gedrag niet alleen bij jou speelt, maar ook bij andere familie van de kant van vader (neem ik aan, uit jouw verhaal). Met andere woorden: het gaat niet om jou, het gaat niet om de vraag of jij wel of niet geaccepteerd wordt noch over jouw kind.
Heel oppervlakkig kun je op basis van wat je schrijft vermoeden, dat stiefzoon via moeder vooral te horen heeft gekregen hoe erg zij alles van vader vindt. Alles, dus ook geluiden van stiefbroertje of stiefmoeder of aanwezigheid van oma van vaders kant. Dat heeft de jongen in zijn hoofd zitten en daar moet hij mee uit de voeten kunnen.
Dat is lastig. Als je het de jongen wil laten vertellen moet hij veel vertellen over zijn moeder, negatieve dingen, dat zal hij liever niet willen. Dus voor hem is het veiliger om het stil te houden. Dat maakt het ook eenzaam voor hem: hij staat in de twee werelden, die twee werelden mogen niet met elkaar in kontakt komen, maar in beide werelden wordt wel op een bepaalde manier aan hem getrokken.
In principe is hij een keer in de twee weken een weekend bij jullie. Is het mogelijk dat vader dan zoveel mogelijk zijn tijd met hem doorbrengt? Bijvoorbeeld samen tochten maken? Dan heeft de jongen nog maar anderhalve wereld over, namelijk alleen die van zijn moeder en die van zijn vader, waarbij zijn vader zijn moeder kent en beiden wellicht met elkaar in gesprek kunnen komen; of zonder woorden elkaar kunnen begrijpen en en stevige band kunnen opbouwen.
Ik zou me dus vooral focussen op de band tussen vader en zoon, die toch al niet zo goed is en de angst van vader om de band met zijn zoon te verliezen. Jij bent daarin eigenlijk niet zo belangrijk. Ik hoop dat je daarmee om kunt gaan.
Tsjor
nog eens praten
Laat vader nog eens met zijn zoon praten. Ik kan me herinneren dat ik op die leeftijd niet arm in arm met mijn moeder wilde lopen, tenminste, ik deed het wel, tot ik ergens een klasgenoot in het vizier had en dan liet ik haar gauw los en ging ietsje van haar af lopen (wat kínderachtig denk ik nu,maar ja, ik deed dat toch) mijn moeder plaagde me ermee 'oh komt er weer iemand aan?" vroeg ze, als ik haar losliet. Dus ja, zo kunnen pubers zijn, zich schamen voor van alles.
Wat vader nog eens tegen zoon kan grappen is het volgende; zoon beweert jullie niet te zien als hij in het centrum loopt en zegt daarom niet gedag. Nou dan hebben we een goede oplossing; in het vervolg tikken we je wel eventjes aan op je schouder om gedag te zeggen, is dat dan een goede oplossing? (waarschijnlijk vindt hij dat nog gênanter en kiest hij er vanaf dan voor om toch maar even hoi te zeggen 
)
En de oma's moeten dit zelf oplossen, ik zou me dan niet laten negeren maar toch op hem afstappen en gedag zeggen en iets liefs zeggen over de uitvoering.
Ik denk dat het ook grotendeels een puberale schaamte is voor de mensen die hij iets minder ziet. (hij zal de familie van moeders kant vermoedelijk vaker zien, tenminste dat is bij mij ook zo, mijn ex en zijn familie zien mijn kinderen veel en veel minder, komt niet door mij trouwens, laat ik dat er even bij zeggen) maar mijn ex is daar minder mee bezig.
Misschien kan de lieve tante jullie ook een beetje helpen, en ik gok/hoop dat het met de tijd wel wat beter zal gaan. Wat betreft het bellen, dat klinkt echt als een loyaliteitsprobleem (ook je telefoonnummer onder een andere naam), laat hem inderdaad zelf meteen even een rustig plekje opzoeken als hij gebeld wordt, dan hoeven jullie niet muisstil te zijn, want dat is ook wel wat overdreven.
@Tsjor
Ik deel uw verhaal en begrijp het ook, ook vanuit het gezichtspunt van stiefzoon. Ik weet niet geheel waaruit blijkt dat hij een weekend per 14 dagen bij ons is, wat het is vrijwel co-ouderschap, 5.5 op 14 dagen namelijk, ligt een beetje aan de schooltijden. Als ik uw verhaal goed begrijp, stelt u voor dat vader die tijd alleen met zoon doorbrengt en met hem op pad gaat. Voor de weekenden zal dat nog gaan maar voor de doordeweekse dagen is dat moeilijk als mijn zoon en ik ook wonen in hetzelfde huis. Dan zal hij toch met ons worden geconfronteerd. Latten wordt dan de optie.
Ik accepteer zelf al enkele jaren om zelf op de achtergrond te blijven en had daar tot nog toe geen problemen mee. Echter, mijn eigen zoon wordt ook ouder en ik ben bang dat hij er schade aan gaat ondervinden. Dat is mijn spagaat, het idee dat ik moet kiezen voor het belang van stiefzoon die al genoeg ellende heeft maar ten kostte van mijn eigen zoon. Of kies ik voor het belang van mijn zoon? En wat is dan in zijn belang? Worden genegeerd of dat stiefvader en broer uit zijn leven verdwijnen op een leeftijd waarvan hij niet zal begrijpen waarom dat gebeurt?
Stiefzoon heeft op geen enkele wijze hierom gevraagd maar mijn eigen zoon plukt daar nu de wrange vruchten van.
@Merel
Dank voor uw bericht. Ik hoop ook dat het gewoon puberale schaamte is en dat ik het groter maak dan dat het eigenlijk is.
Het voorstel dat hij de kamer uitloopt om te bellen hebben we al eens gedaan, dat is echter voor hem geen optie. De reden gaf hij niet helemaal maar het kwam er een beetje op neer dat weglopen ervoor zorgt dat de telefoon wat langer overgaat en dat moeder dan boos zou kunnen worden omdat er niet snel genoeg zou worden opgenomen. Nogmaals, zo letterlijk heeft hij het niet gezegd maar het murmelde wat met: te lang over laten gaat en moeder boos (en zoals hierboven door Tsjor al is aangehaald denk ik dat het ermee te maken had dat zich niet negatief over moeder wil uitlaten).
Je verwacht te veel
Kinderen zitten niet op een scheiding te wachten en al helemaal niet op een stiefouder. Stiefbrusjes vinden ze soms wel leuk. Vader loopt nog met zijn hoofd in de wolken en vindt het ook wel prima als zijn nieuwe partner wat taken overneemt zoals halen brengen maar die pubers moeten telkens schakelen krijgen er sociale verplichtingen bij want er komt ook een derde familie om de hoek kijken en iedereen is o zo blij behalve die kinderen en misschien hun moeder. Mijn kinderen verzuchten vaak "woonde papa nog maar alleen" want toen hadden ze meer aandacht, meer privacy en meer rust. Met de stiefmoeder is niets mis maar die wil te graag en te perfect. Wat ik wil zeggen is maak er geen ding van en geef het de tijd.
Nb wat hier ook speelt is dat ze denken dat de nieuwe relatie, die toch al aantal jaren er is en heel serieus is, niet lang zal duren omdat exman regelmatig gewisseld heeft dus ze durven niet te hechten.
Wat als hij met jullie is
Zegt hij dan gedag tegen iedereen?
Ik zou het voor mezelf loslaten. Voor stiefbroertje zou ik partner vragen om daar even met zoon over te praten. Waarschijnlijk beseft hij zich niet wat het voor zijn stiefbroertje betekent.
Te dramatisch
Stiefmoeder, je doet het voorkomen, alsof vader en kind alleen maar een dag samen kunnen optrekken als jullie gaan latten! Dat lijkt mij veel te dramatisch. Het zou al heel wat zijn als het een vast patroon wordt in het weekend, en dan 1 dag. Of, als ze dat gezellig vinden, 2 dagen met een overnachting erbij (tentje op de rug, zoiets).
Als jij de aanwezigheid van je stiefzoon niet kunt verdragen, dan is het zorgelijk.
Ik meen oprecht dat je daar de eventueel mogelijke negatieve gevolgen voor je eigen zoon niet bij mag halen als argument. Het ene kind is niet meer waard dan het andere, de negatieve gevolgen voor stiefzoon zijn niet minder belangrijk dan eventuele negatieve gevolgen van je eigen kind. Dat je eigen kind in een nieuw-samengesteld gezin komt is een gegeven dat jij hem opdient, evenals het gegeven dat zijn moeder gescheiden is. De gevolgen daarvan moet je niet afwentelen op de stiefzoon.
Je kind zal daarmee moeten leren leven.
Welke schade dreigt jouw kind nu te krijgen? Hij is op straat, ziet stiefbroer, roept stiefbroer en stiefbroer reageert daar niet op.
Nu gaan we even uitpakken: kind voelt zich niet erkent, voelt zich geïsoleerd, buitengesloten, minderwaardigheidscomplex en bindingsangst, raakt in een depressie op latere leeftijd en pleegt zelfmoord. Of iets minder erg, kind raakt teleurgesteld in stiefbroer, terwijl gevoel van kind moet zijn: dat is mijn lieve stiefbroer.
Een ander scenario zou zijn als je je kind leert omgaan met teleurstellingen, dat een ander mensen niet reageert zoals het kind verwacht of vindt dat hij/zij zou moeten reageren. Een reactie van jou als 'doe nu maar even niet' zou al behulpzaam kunnen zijn, want dan leert het kind dat niet alles kan op het moment dat hij/zij dat wil. Dat je je peuter/kleuter nu nog niet alles kunt uitleggen wil niet zeggen dat er geen manier te vinden is waarop hij kan leren om ermee om te gaan.
Tsjor
Ja nogal
Want wat is er nu eigenlijk aan de hand?
Stiefzoon groet niet op straat? En jullie komen elkaar dagelijks tegen ofzo?
Ik vind het bijzonder dat dat zo groot gemaakt wordt.
En als hij niet wil dat jullie geluid maken terwijl hij belt moet hij de kamer uit. Meer is er niet.
Hij woont 5,5 dag in julle huis. Dat is je basis.
Opnemen en meteen even weglopen?
Hij kan de telefoon toch opnemen en meteen de kamer uitlopen? Als hier iemand gebeld wordt zijn wij trouwens ook meteen eventjes wat stiller, zodat de persoon die opneemt het allemaal wel kan verstaan en even de tijd heeft om een rustiger plekje op te zoeken.
Symptoom
Een puber die geen gedag zegt, lijkt me niet het einde van de wereld. Ook voor jouw zoontje niet. Leg gewoon uit dat stiefbroer geen zin heeft om gedag te zeggen, en dat dat een beetje onbeleefd is maar ja, hij zal het ooit wel afleren.
Dat je stil moet zijn als hij gebeld wordt, lijkt me raar. Je kunt gewoon vriendelijk uitleggen dat je dat niet van plan bent.
Maar allebei je voorbeelden lijken me symptomen van wat je ook aangeeft: dat je het lastig vindt om hem in huis rond te hebben hangen. En dat lijkt me wel een probleem. Maar wat kun je eraan doen? Stiefzoon woont nou eenmaal deels bij jullie. Ik zou het maar een beetje uitzitten denk ik. Hoe vaak is jouw zoontje eigenlijk bij jou? Is dat altijd tegelijk met stiefzoon? Of is stiefzoon er ook wel eens alleen?
@Tsjor, Ginny en Merel
Dank voor jullie berichten. Ik ga er even over nadenken of ik het inderdaad niet te groot maak allemaal.
Wat het niet groeten betreft, ik denk gewoon dat een gevoelig punt is voor de betrokkenen aan vaders kant van de familie. Zij missen gewoon een deel van zijn leven ten opzichte van voorheen. Het doet hen gewoon pijn als je bij een musical staat met een kado en dat je kleinzoon wegloopt als je het kado wilt geven. Het doet vader pijn dat als hij bij een verjaardag komt om een aantal uur in dezelfde ruimte te verblijven waarbij zoon hem niet wil aankijken of gedag wil zeggen terwijl hij dit andersom richting de familie van moeder niet zou doen. ik begrijp hun verdriet omdat het voelt alsof ze contact aan het verliezen zijn en anderszijds begrijp ik ook wat jullie hierboven schrijven, namelijk dat nu alle situaties onder het vergrootglas liggen
Iets anders
Tot nu toe had je het vooral over jou en je zoon. In het laatste bericht gaat het over vader en zijn familie. Dat zijn twee verschillend dingen.
Ik denk dat vader en zijn familie misschien wat meer moet gerevalueerd: op welk momenten wordt het lastig (als moeder er is), hoe kun je die momenten beperken en daarnaast eigen momenten optimaal uitbuiten.
Bijvoorbeeld een dag in het weekend samen erop uit trekken voor vader en zoon.
Of wel bij de musical zijn en even je gezicht laten zien, maar als familie feesten en nabespreken, dat moment dan maar verplaatsen naar een dag later in het weekend.
Het zou handiger zijn als moeder zich wat minst claimerig zou gedragen, maar tot die tijd is het toch zaak de NAR gevolgen voor het kind zoveel mogelijk te beperken.
Tsjor
Oh bedoel je dat
Bedoel je serieus dat jij de relatie tussen stiefzoon en diens vader wil verbreken? Dat zou ik toch heel raar vinden. Dan kun je inderdaad beter gaan LATten
hoe oud is hij eigenlijk
Misschien heb ik er overheen gelezen hoor, maar hoe oud is je stiefzoon eigenlijk? Ja puber, maar dat dan 13 zijn, of 15 of misschien al 17. Ik vind dit gedrag bij 13 of 15 wel passen bij 17 vind ik het wat zorgelijker, dan zou hij toch al wat meer inlevingsvermogen moeten hebben n.a.v. jou, zijn stiefbroertje of zijn opa/oma van vaders kant bijvoorbeeld. Maar meer dan dat zijn vader er zo nu en dat wat van zegt kan je eigenlijk niet. Blijven hameren op wat vriendelijk gedrag is en wat jullie graag zouden zien. En voor de vader/zoon band is het leuk als ze regelmatig iets met zijn tweetjes kunnen doen (hoeven niet hele dagen te zijn, gewoon een paar uurtjes)
Is het niet (deels) gewoon pubergedrag?
Mijn puberzoon doet op straat hetzelfde, hij negeert zijn ouders, broer en zus ook vaak. Als bijbaan zit hij achter de kassa, wanneer ik bij hem afreken behandeld hij mij net als andere klanten.
Zijn moeder, opa's en oma's precies hetzelfde met het verschil dat die dit niet accepteren en duidelijk lieten merken dat er een connectie was, hij heeft tot een tijd geleden gewenst gedrag vertoont maar is daar mee gestopt en is ze nu steeds meer aan het verstoten.
Bij jullie kan het nog wat lastiger liggen door nieuwe partners en loyaliteitsconflicten maar ik zou het wat meer loslaten en niet teveel aandringen om hetzelfde vervolg gedrag van mijn zoon te voorkomen. Het is lastig dat jouw kind dit nog niet uit te leggen is maar als jij het accepteert en stiefzoon niet als eerste groet ziet hij broer waarschijnlijk vaak niet eens. De cadeaus in het openbaar is enigzins vergelijkbaar met de kassa en ik kan van mijzelf nog herinneren dat ik mij vreselijk schaamde toen mijn ouders met redelijk wat bombarie een cadeau gaven op mijn diploma uitreiking.