Spijt...
Sinds drie maanden zijn we gescheiden. Al eerder heb ik (in de rubriek 'relaties' een bericht geplaatst over mijn vrees dat mijn man spijt zou hebben van onze scheiding. En inmiddels weet ik dat zeker.
We zijn gescheiden omdat hij met een andere vrouw verder wilde: de liefde van zijn leven. Hij had al eerder een korte affaire met haar tijdens ons huwelijk en ook ik was verliefd op een ander.
Toen zij voor de tweede keer langskwam heeft hij, nadat ik hem voor een ultimatum had gesteld, ervoor gekozen om te willen scheiden. Uiteindelijk waren we het er samen wel over eens dat dat de beste beslissing was, hoe verdrietig ook.
Maar inmiddels heeft hij zijn nieuwe relatie beëindigd. Naar eigen zeggen voor altijd en eeuwig. De liefde van z'n leven bleek helemaal niet de droomvrouw te zijn die hij hoopte of dacht dat. Zij bracht heel veel gedoe en complicaties en onduidelijkheid mee. De manier waarop ze in het leven staat stuitte hem steeds meer tegen de borst en uiteindelijk was hij het (na vier/vijf manden dus) zat.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat hij me nu, na de scheiding, wel positief verrast en ook wel een andere kant laat zien die ik erg waardeer.
Ons contact is trouwens heel goed. Maar ik voel me wel enorm bevrijd van een keurslijf en ik was niet van plan om dat ooit weer aan te trekken.
Maar hij heeft me onlangs gevraagd of ik de mogelijkheid zie dat we ooit weer bij elkaar komen.
Ik heb gezegd dat ik dat niet wil, ook gezien de enorme vertrouwensbreuk. En ook het intense verdriet, ook over de kinderen.... Ik wil dat gewoon niet meer.
Maar ik kan niet in de toekomst kijken. Misschien ooit, weet ik veel.
En nou zit die laatste zin me dwars. IK ben namelijk bang dat hij nu nog denkt dat ik de deur op een kier zet.
Ik koester de relatie die we nu hebben en die is me heel dierbaar. Maar als liefdespartners zie ik ons niet meer samenkomen.
Hij heeft het over samen leuke dingen doen, met en zonder de kinderen. Omdat we dat tijdens ons huwelijk te weinig hebben gedaan. (wat ook wel waar is). En we doen nu ook af en toe leuke dingen samen met de kinderen. Maar als ouders en niet als opmaat van een relatie.
Hoe kan ik dit nou duidelijk maken zonder al te bot te zijn?
Niet
Je hoeft niet bot te zijn, maar als je gewoon zegt hoe je erin staat ('Nee, ik wil geen relatie meer met je. Nooit meer.'), kan dat voor hem wel bot overkomen. Jammer dan. Meneer is zelf ook niet bepaald het toonbeeld van tact. Hij heeft gegokt, en verloren.
zonder al te bot te zijn
Hm. Ik denk dat ik even bot ga zijn.
Gezien de plaat die hij al die jaren voor zijn kop had, afgaand op jouw verhalen, denk ik dat alleen bot zijn (lees: duidelijk) tot hem zal doordringen.
Gewoon sec, zwart-wit, nuchter, feitelijk, bot zeggen dat hij nu de vader van jullie kinderen is en als zodanig welkom in hun leven. En verder niet. Geen verklaringen over waarom en verwijzingen naar vroeger en woorden over jouw gevoel. Punt. Uit.
Of jij intussen de deur zelf stiekem op een kier houdt, hoeft hij niet te weten.
Waarschijnlijk wordt het hem pas echt duidelijk als je een nieuwe partner zou krijgen, trouwens, maar goed.
zucht...
Tja, hij heeft al aangegeven dat dat hem vreselijk zou lijken: als ik gevoelens voor een andere man zou hebben. En voor het zover is, wilde hij dit met me delen.
Eigenlijk is het toch belachelijk! Lijkt de omgekeerde wereld wel.
En het stomme is: ik voel me gewoon schuldig. Bij voorbaat al over een nieuwe vlam maar ook over zijn ontreddering. Over zijn eenzaamheid (hij kan gewoon niet alleen zijn), zijn ongelukkig zijn. En ik weet dat hij dit zelf heeft gekozen, maar toch...
over die duidelijkheid...
Trouwens, nog even over die duidelijkheid: ik heb na zijn vraag over samen ooit verder etc. wel een aantal keren letterlijk aan hem gevraagd of ik duidelijk genoeg was geweest over het feit dat ik nu geen relatie meer met hem wil.
Misschien door het over "nu" te hebben (en ik heb ook nog iets gezegd in de trant van "ik kan niet in de toekomst kijken"), denkt hij dat er op enig moment nog een mogelijkheid is.
En natuurlijk is er geen garantie dat ik nooit meer dit verdriet krijg, dat weet ik ook wel. Maar ik wil het gewoon niet. NIet meer.
Het lijkt me geen geduldig type
Die ex van jou...
Ik denk dat het probleem zich vanzelf oplost. Als jouw 'niet nu' maar lang genoeg duurt zal hij vanzelf een nieuw object tegenkomen waarop hij al zijn verlangen kan projecteren. Het is aan jou, ben ik bang, om ook dan de verstandhouding en de relatie met de kinderen goed te houden.
toch maar even geverifieerd.....
Net kwam hij even langs om wat dingen van de kinderen op te halen.
Bij het weggaan zei ik tegen hem dat ons recente gesprek met erg bezighield en dat ik me afvroeg of ik wel echt duidelijk was geweest over het feit "dat de deur dicht is en ook niet meer op een kier staat" wat betreft een eventuele toekomstige relatie.
Zijn reactie: ja, dat heb je heel duidelijk gemaakt.
Toen enigszins geëmotioneerd zei dat ik het heel moeilijk vond om dat te zeggen zei hij: nou, het gaat je anders behoorlijk makkelijk af. Je weet niet wat je mist.
En vervolgens ging hij de deur uit. Hij was heel boos.
Ben ik nou naïef omdat deze reactie me oprecht schokt?
Of ben ik zo vastgeroest in het patroon om alle verantwoordelijkheid voor alle shit in onze relatie, ook zijn shit, op me te nemen?
Of moet ik hem gewoon een gigantische schop onder zijn arrogante reet geven?!?
@vastberaden
Of moet ik hem gewoon een gigantische schop onder zijn arrogante reet geven?!?
JA !!
Oh typisch weer
Hij legt de schuld bij jou. Wat een **kel is het toch. Laat je toch geen zand meer in de ogen strooien, en wees maar heel blij dat je van hem af bent (als partner dan).
schuld
Nou, dat dacht ik nou ook: hij maakt mij nu gvd verantwoordelijk voor het feit dat we nooit meer een stel (als in liefdespaar) zullen zijn! Alsof dat door mijn afwijzing komt!
Uiteindelijk heb ik er natuurlijk ook voor gekozen om te scheiden omdat dat in mijn ogen de beste keuze was op dat moment.
Maar toen hij net wegging dacht ik: het moet toch ook niet gekker worden: zijn droomvrouw valt tegen en is ineens toch niet de liefde van zijn leven. En nu verwacht hij dat ik op enige moment weer beschikbaar ben. Of blijf?
Terwijl hij ons huwelijk heeft opgebroken!
Dat kan toch niet? Ik ben geen troostprijs.
En dat bedoel ik niet uit wraak.
Ja, schoppen!
Of moet ik hem gewoon een gigantische schop onder zijn arrogante reet geven?!?
JA !!
Juist
Vastberaden, je bent geen JOJO
Hallo
Hij heeft jaren op je trouw en schuldgevoel en plichtsbesef gespeeld. Natuurlijk is hij boos dat het niet meer werkt. Die schop, ja. Goed idee.
In een woord:
JA!!!!
geniet van je vrijheid
Als je nog eens twijfelt denk dan aan de momenten dat je totaal geabsorbeerd werd en emotioneel heen en weer geslingerd van het gedoe met je ex. Zo zonde van je leven.
Fijn als je nu als ouders leuke dingen doet met de kinderen en elkaar. Fijn als dat kan.
Helemaal niet nodig dat dat dan weer uitloopt op een relatie. Dan denk je gewoon weer even terug aan die tijdverspilling van je energie en je emoties.
Pff...
Je weet juist heel goed wat je mist. Of eigenlijk, dat je wat niet mist. En daarom is die deur dicht.
"Je weet niet wat je mist"?
Ik denk dat je precies weet wat je mist. Als kiespijn.
Good riddance to bad rubbish. Een schop en een tevreden knikje na.
Enneh, samen leuke dingen doen met de kinderen, prima. Maar zonder kinderen? Neuh. Nergens voor nodig.
elastiek
Hij heeft jou jarenlang (ja, ik heb je topics ook gelezen) aan het elastiek gehouden.
En nu merkt hij dat het ideale leventje toch iets minder ideaal was?
En jij voelt je schuldig?
Lieverd, jij weet nu hoe het leven zonder hem en zijn elastiek is. Wil je daarnaar terug? Ik zou zelfs heel voorzichtig zijn met "samen leuke dingen met de kinderen" doen, want hij heeft zijn voet weer tussen de deur, en gecombineerd met jouw schuldgevoel kan dat vervelende gevolgen hebben.
Je zegt het zelf heel mooi: je bent geen troostprijs. Hij is een grote jongen, hij heeft gekozen. Keuze werkte niet zo goed uit, jammer joh. Droog je tranen, snuit je neus, en leef verder, maar zonder mij, zou ik zeggen.
Je weet wat je wil, laat het niet kapot maken door schuldgevoel die hij je aanpraat. Voor je het weet zit je weer aan dat elastiek. Ik weet niet in hoeverre het archief hier nog toegankelijk is, maar lees al je oude berichten er maar eens op terug.
Theorietje
Zou het kunnen dat je zijn spijt dermate ego strelend vindt dat je er wat (positiefs) mee wilt doen? Dat de deur dichtdoen voelt als tekort doen aan het gevoel van ... Wat zal het zijn?.. Overwinning? Gelijk? Erkenning? Volkomen terecht overigens, als je het mij vraagt. Het geeft ook een goed gevoel dat hij spijt heeft en de deur dichtslaan betekent dat je uit dat warme bad moet stappen. Lijkt mij.
Doet mij beetje denken aan collega die mij elke keer op subtiele wijze liet blijken dan hij mij wel leuk vond. Was wel fijn eerlijk gezegd. Maar op een gegeven moment wilde hij afspraakje. Tsja helaas pindakaas. Vond het eerlijk gezegd jammer dat ik toen de subtiele aardige aandacht moest missen. Zolang het nog onschuldig was / leek was het gewoon wel aangenaam. Maar ja, meneer bleek meer te willen.
Snap je mijn vergelijking? Hij gaat natuurlijk zo mank als wat maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel te zeggen.
Als het klopt; doe dit goede gevoel in een doosje, mooie strik erom en voor altijd bewaren. Maar er verder niks mee doen, je eigen leven blijven leiden, wat dat heb je verdient.
die deur
Ely, op zich begrijp ik je punt/vraag. En ik heb er ook over nagedacht 
Nee, zijn spijt voelt niet als erkenning of overwinning. Ik vind het eigenlijk gewoon heel erg verdrietig, vooral voor hem maar ook voor mezelf.
Na ons laatste gesprek gisteren, waarna hij boos weg ging, had ik wel het gevoel dat het verlies nu compleet was, ofzo. Het voelde wel als een soort afsluiting, als een eerste stap in een proces naar meer afstand. En dat maakte dat ik me heel erg verdrietig voelde maar ook heel boos.
Jouw vergelijking vind ik nog niet eens zo'n hele vreemde.
Maar goed, dat schuldgevoel is er. En het is geen reden om anders te beslissen.
Spijt? Waarvan?
1. Hij heeft spijt dat hij geen confortzone meer heeft
2. Hij heeft spijt dat hij zelf alle zaken moet doen
3. Hij heeft spijt omdat hij geen idee heeft wat aan te vangen met de kinderen in het weekend.
4. Hij heeft spijt dat hij geen "regelneef" meer heeft
Hij vraagt je om samen leuke dingen met de kinderen te gaan doen, waarom? (zie punt 3)
Hij vraagt je om samen met hem dingen te gaan doen, om je leven te blijven beheersen, dat ontneemt jou de kans om met een ander leuke dingen te gaan doen, want geen enkele nieuwe partner zou dat accepteren.
Hij heeft je als "welkom deurmat" gebruikt, en wil "zijn voeten weer vegen".
Je weet niet wat je mist? Ja, heel goed weet je dat.
Houden van gaat uit van wat je iemand kunt geven, niet van wat je iemand laat missen.
Zij houdt van hem, hij ook.
Ja, hij houdt heel erg veel van zichzelf, en zoekt het gemak weer op, totdat er zich iets aandient wat hem nog gemakkelijker toeschijnt, en weg is hij weer.
Wil je daar je eigen toekomst op bouwen?
en
Ik zou ook terughoudend zijn om veel 'leuke dingen samen met de kinderen te doen'. Kinderen willen altijd liefst hun ouders (weer) bij elkaar en als hij daar dan ook de nadruk op legt ben jij straks de kwaaie pier die er niet aan mee wil werken.
Volgens mij kun je dat dan ook beter voorlopig gewoon niet doen. Ook geen uitgebreide 'gezellige' overdracht. Gewoon kort en zakelijk. En verder het contact met hem beperken. Geniet van de leuke dingen die jij zelf met je kinderen doet en geniet ook van de vrije tijd die je hebt als hij de kinderen heeft. Die kun je mooi gebruiken om je verder van hem los te maken. Zoek nieuwe contacten (met mensen die hem niet kennen), verander wat dingen aan je (jouw!) huis, enz.
Hoe meer 'leven' jij hebt waar hij geen deel van uit maakt, hoe duidelijker de boodschap. En ik denk ook dat je schuldgevoel dan vanzelf zal verdwijnen, dat gevoel is namelijk helemaal nergens voor nodig!
Oh en als hij ooit weer begint over een toekomst samen, mag je gerust ook zelf eens boos worden. Heel hard gaan lachen kan natuurlijk ook, dat is misschien nòg beter.
Van de toppen naar de dalen
Meneer vond het gras elders groener. Dat is de reden geweest van het stuklopen van het huwelijk. Er is een schuldvraag die aan zijn kant van het grasveld ligt die goed te dragen is als het gras daar ook groener is. Maar dat gras bleek snel te verdorren. En nu de opbrengst van die beslissing negatief uitvalt, heeft hij ipv niets te verwerken, 2 zware dobbers. En daar had hij niet op gerekend. Als hij de schuld van het niet meer bij elkaar komen, nu bij jou kan leggen, is hij er deels al 1 kwijt. Eigenlijk is hij heel sociaal: gedeelde smart is halve smart. Niet waar? Dat wil niet zeggen dat zijn droom realistisch is. Maar het is wel makkelijk(er) in zijn hoofd dan het nu voor hem is, het dagelijkse leven. En verdorie, nu doe jij moeilijk. Maar zo kent hij je niet! Hij kon altijd zo lekker over je heen lopen, dacht hij. Waat? En jij wil zelfs hem niet?
Boos uit een gesprek weglopen is heel krachtig. Dat is pas echte onversneden agressie. Dat gaat bij niemand in de koude kleren zitten. Een reden om het contact voorlopig flink terug te schroeven. Eerst eens excuses voor deze agressie.
Als zijn schuldgevoel hem meer dwars zit dan hem lief is, komt die vraag nog een paar keer terug. Met of zonder in spelen op je schuldgevoel. Wat nu als je je niet meer uitspreekt (dat heb je immers al gedaan) maar net doet of je het niet hoort en afstandelijk blijft glimlachen. Of je onderbreekt zijn verhaal voor iets heel dagelijks en praktisch. Maakt het hopelijk duidelijk voor hem en voor jou is 't ook wat makkelijker. Boos weglopen wordt zo moeilijker en dan heb jij daar in elk geval geen last van.
Nee, zeg, laat 'm in elk geval zelf zijn eigen depressie aangaan. Dat is wel het minste. Kans is groter dat hij treurt om zichzelf en niet om zijn kinderen en omzeep geholpen gezin.
mmhh
Als ik het zo lees dan lijkt het alsof jullie gewoon nog in dezelfde patronen vast zitten, uiterlijke details verschillen wat maar in wezen blijft het op hetzelfde neerkomen; jullie zitten verstrikt samen in allerlei emotionele verbanden. Iets van hij manipuleert jou en jij zet hem daartoe aan, maar wrs zit het nog veel ingewikkelder allemaal. Het lijkt iig van beide kanten te komen, en het gaat echt nooit stoppen als niet één partij ermee stopt. Volgens mij heb je héél veel afstand nodig om los van hem te komen, en met leuke dingen doen (of gesprekjes, of wat dan ook) gaat je dat niet lukken. Richt je energie op rouwen, en op je eigen leven apart van hem.
Eens met Pettie
Ik kan het moeilijk verwoorden maar er speelt iets bij jullie waarbij jullie elkaar manipuleren. Jij speelt daar ook een belangrijke rol in en jij bent de enige die hierin iets kan veranderen. Het lijkt mij verstandig dat je met een psycholoog dit gaat verhelderen. Waar komt het vandaan, waarom doe je dit, wat brengt het je wel en wat brengt het je niet, waar zit je angst?
Laat de deur dicht en kick af!
Beste meid,
Bij deze een advies van iemand die volgens mij ook met zo'n man zit; ik heb dat boek gelezen van Susan Forward, over vrouwenhaters (Als liefde pijn doet). Lees dat alsjeblieft en ga meteen naar de praktische adviezen. Eentje ervan is: als je bij hem weg bent, besluit dan -buiten het broodnodige contact wegens de kinderen- minimaal twee maanden helemaal geen contact te hebben. Een vrouw heeft door en aan zo'n man een soort verslaving opgebouwd en daar moet je van afkicken. Uit alles wat ik hier lees blijkt dat jij ook zo'n man hebt als uit dat boek: iemand die graag alle macht over jou uitoefent, die je aan de touwtjes houdt en jou de schuld geeft voor zíjn fouten. Dat wringt er nu juist zo aan nu jij er niet meer bent als zondebok: hij kan niemand anders meer de schuld geven voor wat er misgaat in zijn leven.
Laat die man alsjeblieft zitten. Doe het jezelf en ook vooral je kinderen niet aan om steeds weer te proberen. Ik heb als tiener jarenlang in het huwelijk van mijn ouders gezeten, die ieder jaar weer maandenlange ruzies kregen, vader weg, moeder huilend op mijn schouders, en dan weer bij elkaar kwamen en ik kon wel uitrekenen dat het na een poosje weer begon. Ik ben er daarom al op mijn 17e uitgegaan, wat mijn moeder heel erg vond.
Kies voor je kinderen. Zij zijn het belangrijkst. Leg daar het zwaartepunt van je verantwoordelijkheid en ik gun het je zeer van harte dat je straks weer vrij kunt ademhalen en genieten van je leven.
Liefs, Peenvogel.
over patronen enzo...
Eigenlijk wilde in m.n verhaal nog even lezen om te kijken of het me tot nieuwe inzichten zou brengen en toen zag ik de nieuwe reacties (waarvoor dank).
Die patronen.... tja, ik denk inderdaad dat die zich nu voortzetten, zelfs na onze scheiding.
Ex heeft spijt en polst regelmatig of ik nog een mogelijkheid zie om weer bij elkaar te komen en ik denk steeds dat ik dat toch al wel duidelijke heb gemaakt: ik wil dat niet.
Maar dat neemt niet weg dat ik het best lastig vind om echtlos van hem te komen. Stom voorbeeld misschien maar ik denk nu na over de zomervakantie.Hij zou dat best met z'n allen willen. Maar ik niet.
dat is dus iets waar ik heb niet in moet en wil betrekken. hij probeert wel steeds om zich ermee te bemoeien maar ik hou me een beetje op de vlakte en spreek dus niet uit dat hij zich er niet mee moet bemoeien.
En ook al heb ik goede gesprekken met een psychotherapeut, ik blijf het enorm moeilijk vinden om echt duidelijk te zeggen wat ik wil.
Op dit moment heb ik contact met een oude liefde. Zijn vrouw begrijpt hem niet en ze hebben nooit meer seks.... En hoe leuk ik hem ook vind: in die rol heb ik gewoon helemaal geen zin! Dan ben ik weer tweede keuze. Dus ik heb hem maar gezegd dat hij eerst zijn eigen relatieproblemen moet oplossen. Alhoewel ik daar dermate weinig beweging zie dat ik denk dat hij gewoon oud gaat worden met zijn vrouw. En dat is oke. Bovendien ben ik dan geen haar beter dan de vrouw die mijn man heeft doen besluiten dat hij de stekker uit ons huwelijk moest trekken.
Mijn hemel, wat een cliche's! Ik heb nu eigenlijk helemaal geen zin in een relatie. Zelfs niet met de vader van mij kinderen. Ik heb geen zin meer in een gebroken hart. Ik wil eerst mezelf terugvinden en een leven met mijn kinderen opbouwen en dan kijk ik wel of er ruimte is voor iemand anders.
overigens...
Mijn moeder (die al 30 jaar bewust single is) heeft ooit een tijdje een relatie gehad met een getrouwde man. Ze heeft me altijd gewaarschuwd voor de mannen "wiens vrouw hen niet begrijpt". Dan vraag ik me af wat mijn ex-man zijn - inmiddels ex- geliefde heeft verteld. Waarschijnlijk hetzelfde
Los daarvan heb ik steeds geroepen dat ik het toch aan "de vrouwen" verplicht ben om nooit iets te beginnen met een getrouwde man.
Dat vind ik nog steeds. Die verantwoordelijkheid wil ik niet hebben.
single
Wat een verstandige gedachten vastberaden. Eerst maar eens een leuk leven opbouwen met je kinderen. Je eigen beste vriendje zijn, zorg goed voor jezelf. Zoek wat prettige sociale evenementen uit voor jezelf, met vriendinnen of vrienden misschien wel gewoon met je moeder. En het is voor jullie allebei even zoeken hoe je nu toch op een goede manier ouders bent voor je kinderen zonder een relatie te hebben.
Na mijn scheiding heb ik nog heel lang mijn trouwring omgehouden. Gewoon omdat ik direct weer 'aanspraak' kreeg dat de zaken alleen maar lastiger zou maken. Geen energie voor over.
Je moeder heeft gelijk
"Zijn vrouw begrijpt hem niet en ze hebben nooit meer seks"
Begin niet aan zo'n zieligheid.
Heb in de horeca gewerkt, achter de bar....
Je wilt echt niet weten welke verhalen er aan de andere kant van de bar vertelt worden over de partners, alleen om een voet tussen de deur te krijgen voor aandacht en/of een wipje....en dat is niet gerelateerd aan sekse, zowel mannen als vrouwen.... hoe zieliger, des te meer kans op scoren.