Steeds maar moe en futloos na de scheiding (wanneer gaat het over)

om te beginnen

Ben je al bij de huisarts geweest? Denk aan testen op B12 en schildklier!

Verder: onderschat de impact van een scheiding niet. Het staat zeer hoog in de stress-top tien. Ook al ben je netjes gescheiden, zonder drama, er is nogal wat gebeurd binnen een jaar! Verhuizing, meer werken, er alleen voor staan (ondanks co-ouderschap), pubers (of heb jij net die zeldzame brave exemplaren? ).

Vooral de combinatie werk en kinderen zonder partner vond ik erg zwaar, zeker als ik collega-single moms hoorde roepen hoe góed ze het allemaal voor elkaar hadden en hoe móói ze alles met elkaar konden combineren (zelfs als vader niet meer in beeld was). Wat voelde ik me een faalhaas...

Ga in ieder geval eerst naar de dokter voor bloed afnemen en misschien een gesprek met de praktijkondersteuner.

Als je kinderen er zijn: zorg ervoor dat het geen Hotel Mama wordt, laat hen ook wat doen in huis.

Denk klein. Lekker uit gaan met vriendinnen en losgaan in de sportschool is wellicht een stap te ver momenteel. Zoek het eerder in een boek lezen, een filmpje kijken, iets leuks doen terwijl je zit op de bank. Voorlopig is dat hoog genoeg gegrepen! Nodig je vriendinnen bij je thuis uit en maak het daar gezellig.

Wees lief voor jezelf. Kook bijvoorbeeld je lievelingshapje in je kinderloze week. Iets dat de kinderen niet lusten.

Leg je de lat niet te hoog? "Moet" je niet teveel van jezelf? Werken en het huishouden zijn "moet"-dingen, maar je kunt bij wijze van spreken wel besluiten de theedoeken niet meer te strijken omdat dat tijd kost.

Kun je eventueel een dag minder gaan werken?

En nogmaals: zelfs nette scheidingen vreten energie.

Leuke dingen

Alles wat moet is niet leuk. Als jij geniet van breien bij GTST moet je dat lekker doen. Zeg je sportschoolabo op, want dat geld kun je wel beter gebruiken (sprak degene die anderhalf jaar lid is geweest en in die tijd max 10 keer geweest).
Ik weet niet beter dan dat de kinderen al mijn beschikbare energie opsouperen (soms nog een beetje meer), en ik moet bijtanken op mijn kindvrije dagen.

Hee Anke!

Hoewel de reden niet leuk is, ben ik wel 'blij' je weer even te 'zien' hier. Goed dat je het naar je zin hebt in je huis en dat het leven op zich allemaal wel goed loopt. Maar ja, nu jij nog...
Ik ben het met de schrijfsters hierboven eens: ga langs de huisarts. Het hoeft niet echt iets fysiek aanwijsbaars te zijn, 'gewoon' een scheiding kost bergen energie. En jij hebt vast ook, net als vele andere moeders, jezelf niet op de eerste plek gezet de laatste tijd, maar je kinderen. En dat moet nu dus veranderen. Die kinderen gaan goed, dus je kunt het wat meer loslaten. Ga inderdaad dingen voor jezelf doen, liefst met een vriendin of zus of zo, maar met de kinderen of alleen kan ook. Ik raad je aan om vaak naar buiten te gaan. Dat doet je goed, ook als het weer slecht is. En verder is een goede nachtrust natuurlijk heel belangrijk. Denk aan regelmaat, op vaste tijden naar bed, geen schermpjes voor het naar bed gaan.
En hoewel ik me levendig kan voorstellen dat je er geen puf voor hebt, sleep jezelf toch af en toe van die bank en ga wat DOEN. Daar krijg je ook weer energie van. Zegt degene die ook helemaal in is gezakt vanachter haar laptop .

Ik herken het heel erg, het ging heel lang goed met me, tot het niet meer ging, maar toen was ik ook echt op. Dat viel samen met het moment dat man aangaf toch verder te willen met mij. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. En zeker omdat opbouwen in onze situatie natuurlijk heel veel energie kost. Ik ben inmiddels wat opgekrabbeld, maar een nacht minder slapen hakt er nu heel erg in. En ik zit nu weer even in een dip. Ik heb de komende weken heel veel afspraken, aan de ene kant heel fijn voor de afleiding en het zijn allemaal leuke dingen, dus ik zie ernaar vooruit, maar aan de andere kant lig ik het liefst de hele dag in bed nu. Dus ik leef en voel met je mee.
Sterkte!

Hier ook heel heftig half jaar achter de rug

mijn schoonvader overleed mijn schoonmoeder ging naar het verpleeghuis. man gezondheidsproblemen school van dochter niet lekker en ik was moe enorm moe. Het leek me wel lastig tot ik ineens dubbelgevouwen van de pijn op de wc zat. Blaasontsteking, heel erg blaasontsteking zat er vermoedelijk al langer maar ik had alles op de stress gegooid. 2 kuren verder is het leven nog steeds pittig maar heb ikw el gewoon zin in leuke dingen..

Dus ook ik stuur je naar de huisarts

Tijd enne de dokter

Als je beperkt wordt in je functioneren door klachten ga je naar een huisarts, maar.....die weet heel goed waarnaar te zoeken, dat hoeft een patient niet voor hem/haar te doen.

Een huisarts zal altijd eerst naar een lichamelijke oorzaak zoeken om daarna met die uitslagen verder te zoeken.

Daarnaast, ik merk op dat mensen tegenwoordig zichzelf de tijd niet meer geven om te helen.
Een snotneus moet binnen 4 dagen over zijn, keelpijn mag niet langer dan 3 dagen bestaan. Een scheiding moet je wel ff met een jaartje verwerkt hebben, die nieuwe vlam moet echt binnen 4 mnd aan de kinderen voorgesteld worden, de kilo's moeten er binnen een week afgevlogen zijn enz enz. Dit even algemeen gesteld.

Het eerste jaar is overleven. Wennen aan je drukke leven, alleen wonen, fulltime werken, moederen, jezelf overeind houden.
Jaar twee is een psychisch stuk verwerken. Jaar 3 komt, indien geen nieuwe partner of veel vrienden, de eenzaamheid om de hoek kijken.

Waarom zou een langdurig huwelijk met een scheiding met wederzijds goedvinden nou zo snel klaar moeten zijn?
Ik geloof in de helende kracht van het lichaam. Ik denk dat er een heleboel zelf kan zonder tussenkomst van een arts (ik werk er voor eentje). Ik denk niet dat je bij elke zucht naar een arts hoeft of langdurig in therapie moet.

Wat ik wel denk is dat als je klachten hebt die je functioneren beperken, dat je dan als eerste stap naar een huisarts moet.
Dan sluit je lichamelijke oorzaken uit en kun je verder spreken of er nog iets nodig is of dat je nu eens uitgebreid de tijd en geduld met jezelf gaat hebben. Je komt toch amper aan rust toe momenteel?

Ik ben nu 3 jaar onderweg na de scheiding. Mijn energie houdt ook niet over. Ik heb weinig vrienden, geen grote familie, geen kinderen meer thuis, geen nieuwe partner omdat ik eerst wilde verwerken. Ik neem de tijd, ik ben geduldig met mezelf en lief voor mezelf.
Ik geef daar nu maar een kruiwagen van aan jou. Tijd, geduld, liefde voor jezelf en rusten wanneer je rusten kunt, geen grote verwachtingen hebben.

Topsport

Scheiden is topsport! Je (door)loopt een marathon. Je bent of gedraagt je sterk. Als alles in een wat rustiger vaarwater komt en je dus meer ontspant zegt je lijf vaak STOP en lijkt alles eruit te komen van moe zijn tot burn out achtige klachten. Je even laten checken kan nooit kwaad maar het verwerken van een scheiding kost iemand gemiddeld 2 tot 3 jaar. Sterkte Anke. Wees lief/liever voor jezelf en leg de lat wat lager. Trek je niets aan van wat anderen zeggen of denken. Het is jou tempo.

gebrek aan licht

Ook ik ken de vermoeidheid die een echtscheiding met zich meebrengt. Vooral op t moment dat alles eigenlijk geregeld is. Je lijf ' mag' dan als t ware instorten. Tot die tijd was je alleen maar heel allert aan t wezen.
Deze periode van het jaar is berucht om zijn vermoeidheid door t plotselinge gebrek aan licht. Ik gebruik daar zelf een daglichtlamp voor, maar ik merk dit jaar dat hij niet meer zoveel doet. Bij een MRI vanwege een vermeende hernia is er laatst een knobbel in mijn schildklier ontdekt. Daarvoor moet ik naar een schildklier specialist binnenkort, maar de kans zit er dik in dat ik een te traagwerkende schildklier heb. Daar kun je enorm moe van worden en je beroerd door voelen. Laat je bloed controleren op schildklier afwijkingen en B12! En accepteer tot die tijd je vermoeidheid.

Was het maar waar

Een huisarts zal altijd eerst naar een lichamelijke oorzaak zoeken om daarna met die uitslagen verder te zoeken.

Was het maar waar. Ik heb jaren recepten voor AD voorgeschreven gekregen door de huisarts en ben nooit lichamelijk onderzocht. Ook is nooit bloed geprikt.
Omdat ik las dat ik risicofactoren had heb ik gevraagd om een onderzoek naar eventuele diabetes. En warempel, zeer tot de verrassing van de huisarts had ik diabetes.
Veel later kreeg ik een bloedonderzoek bij een andere arts en werd nog meer ontdekt. Daar had de huisarts dus nooit onderzoek naar gedaan.
Jaren heb ik verspild, hele diepe dalen gekend en onnoemelijk veel verdriet veroorzaakt voor mezelf en de mensen om me heen terwijl al mijn verschijnselen duidelijk beschreven staan bij mijn tekorten en ziekten.
En als ik nou de enige was. Helaas heb ik ondertussen van meer mensen gelijksoortige verhalen gehoord.
Een onbegrens vertrouwen in je arts is gewoon niet slim. Blijf kritisch, informeer je en stel vragen. Een arts kan gewoon niet alles weten van 10000-den ziekten, stoornissen, afwijkingen, tekorten en noem maar op. Maar de patient hoeft maar van één ziekte iets te weten en kan daar alles over uitzoeken. Samen kom je verder.

Leg de lat niet te hoog

Ja, herkenbaar. Ik ben al ruime tijd gescheiden en het verloopt niet netjes en er is zo idioot veel gebeurd de laatste jaren en nog is er geen rust. De kinderen zijn eens per 2 weken een weekend bij hun vader en dan ben ik uitgeteld. Maar er zit toch echt wel een stijgende lijn in, ik slaap beter en ben minder moe. Het klinkt misschien wat raar maar ik heb echt baat bij multivitamines en koud nadouchen..... En verder kijk ik hoe het gaat en ben tevreden met de rust en gezelligheid in huis, dan maar minder activiteiten met familie en vrienden, het is voor dit moment niet anders.
En één tip: ga je zelf niet troosten met eten, dat is bij mij behoorlijk uit de hand gelopen