Stiefmoeders hebben ook rechten
Hoi allemaal,
Ik zit nu echt met men handen in het haar. Sedert april 2015 ben ik samen met men nieuwe vriend. Hijzelf heeft 3 kinderen ik 1, dus samen hebben we er dus 4. Dit heeft mij echter nooit afgeschrikt. Ik zie zijn kinderen even graag. De moeder van de kinderen heeft een opvang en mij zoontje gaat daar ook naartoe, dus ik word telkens met haar geconfronteerd. (De kinderen van mijn vriend zijn daar en ik vind het tof dat hij geregeld bij zijn nieuwe broers en zus is), het was mijn eigen keuze om hem daar te laten.
Zij hebben co-ouderschap, de kinderen blijven tijdens de week elke dinsdagavond, woensdagavond en donderdag avond bij mijn vriend en om de 2 weken in het weekend. Mijn zoon verblijft van maandag tot vrijdag bij mij en om de 2 weken in het weekend gaat hij naar zijn vader.
Sommige regeling lijken niet gelijk te verlopen, daarom vroeg ik aan hun moeder of het mogelijk was hier en daar iets te wijzigen. Zij vond dit oorspronkelijk geen probleem. Nu heeft ze erover nagedacht en wil ze toch alles terug wijzigen. Dit is haar volste recht, maar ik dacht zo zijn de kindjes altijd samen hier bij ons.
bv kerst (1ste week kerstvakantie) dan is mijn zoon bij zijn papa en de week erna (2de week) is hij bij mij. Ik had gevraagd aan de ex van mijn vriend of ze het zag zitten dit jaar aan te passen. zodat ze alle 4 bij ons met ouderjaar zijn. Dit was oorspronkelijk goed, maar nu zou ze dit graag terug anders zien.
Ik heb zo het gevoel dat ze niet wil dat ik een plusmama ben voor haar kinderen. Telkens als ik iets vraag, is het i.v.m. huiswerk, kledij, ... is het voor haar teveel. op het moment zelf is alles ok maar een maand later is alles terug omzeep.
We hebben hieral meerdere malen ruzie om gemaakt, de kinderen zien mij doodgraag en ik hen. Ik heb er alles voor over, maar die emmer is meer dan vol met hun moeder.
wijzigingen in omgang etc
wijzigingen worden alleen besproken met de bio ouders.
Jij kunt iets bespreken met je vriend, maar hij moet het regelen met zijn ex.
Je mag als stief heel veel van je bonus houden maar zaken regelen, zelfs na een goed verlopen scheiding is niet aan de orde.
Een stief heeft een rol die heel erg onzichtbaar is. Jullie zijn nog maar kort samen en nu wil je al de moederrol over gaan nemen, geen wonder dat dat wringt.
Hoe goed de stief van mijn dochter en ik ook door 1 deur kunnen zelfs na 10 jaar zou ze dit nog niet in haar hoofd halen. Zaken over mijn en ex kinderen regelen wij en niet met de stief. Natuurlijk bespreken zij samen wat ze voor hun gezin willen, zoals ik ook advies vraag in mijn omgeving, maar de directe communicatie gaat via ex en mij. Praktische zaken als halen, brengen in afwijkende situaties bespreken we wel maar niet wijzigingen in omgang of of er wel of niet huiswerk gemaakt is/moet worden.
Kerst
Je kunt natuurlijk ook aan je ex vragen of die wil ruilen in de kerstvakantie. Dan heb je ook alle kinderen samen. Jullie hebben een patchworkfamilie en dat is knap ingewikkeld. Er zijn nu minimaal vier volwassenen die omgangsregelingen of co-ouderschap moeten afstemmen. Het is mooi dat deze afspraken in gezamelijkheid zijn gemaakt. Het wordt erg ingewikkeld als daar steeds van wordt afgeweken. Ik kan me voorstellen dat de moeder jou best wel wat "gunt" als jij het vraagt, maar bij nader inzien niet van de afspraak wil afwijken. Wie weet wat zij voor plannen heeft of wil maken in de vakantie. De afspraken zijn er om geruzie te voorkómen en niet om steeds van af te wijken. Niet alleen een stiefmoeder heeft "rechten". Een moeder ook, een vader en een stiefvader ook, en de kinderen niet te vergeten. Geniet van het samenzijn, jullie zien elkaar graag.
Taruh
En, natuurlijk heb je gelijk: de bio-ouders beslissen, niet de stiefouders.
@ Taruh
Ik bespreek dit natuurlijk met de vader en hij zegt zelf dat ik deze moet vragen. Wij zijn beiden zelfstandigen en hij heeft het drukker dan ik.
Waar ik dan wel goed voor ben is om ze naar de kapper, dokter, school, etc. te brengen. Maar als ik dan iets vraag om bijvoorbeeld
kerst en oudejaar te wisselen zodat zij ook eens kerstavond heeft (wat ze sedert te scheiding nooit heeft gehad en toch O zo blij voor was) wordt nu terug veranderd.
De kinderen zeggen zelf dat ze hier ook eens op oudejaar willen zijn...
En ja, het is en blijft hun moeder. Maar iets vragen en dan antwoord krijgen dat het ok is en na een paar maanden terugkrabbelen vind ik en de papa maar niets.
keuze
Ja dat is vervelend als iets eerst wel kan en dan toch maar niet. Dat kan natuurlijk allerlei redenen hebben, en het hoeft dus niet de beroerdste te zijn die je kunt verzinnen.
Vervolgens kun je twee dingen doen: je kunt er heel erg een punt van maken en dan weet je zeker dat de omgang alleen maar slechter gaat worden, of je kunt denken ach nou ja, dan maken we er gewoon het beste van en dat ook doen.
Ik adviseer dat laatste.
Oh en als de moeder nu binnenkort eens vraagt om een verandering: denk dan niet: jij deed het ook niet dus wij nu ook niet, lekker puh, maar kijk of het kan en wat er prettiger is voor de kinderen en ga zo mogelijk akkoord. Goed voorbeeld doet goed volgen namelijk.
En druk of niet, de kinderen hebben 2 ouders en die gaan over de afspraken. Ik zou mij daar als stiefouder toch echt buiten houden. Dat is uiteindelijk voor iedereen beter.
Zie het als incidenten
Ook ik ben stiefmoeder, al veertien jaar alweer. Vanaf dat mijn stiefkind één jaar was. Door al die jaren heen heb ik een enorme achtbaan aan gevoelens gehad. Geregeld frustratie, onmacht en me niet gezien of gewaardeerd voelen. Maar overwegend liefde, warmte en dankbaarheid voor wat we hebben.
Als ik terugkijk dan denk ik dat al die gevoelens met een soort golfbeweging zijn gegaan. In eerste instantie was ik gewoon heel blij met mijn schattige bonuskind. Toen kwamen de praktische, alledaagse uitdagingen en werd het ingewikkelder. Dan vond ik daar mijn weg in maar kind werd natuurlijk groter dus dan kwamen er weer nieuwe uitdagingen. Door de jaren heen heb ik ontdekt hoe het voor mij - voor ons het beste werkt. Het klinkt misschien gek maar dit is voor mij echt een actief, bewust leerproces geweest. Samen met mijn man trouwens.
Bij ons heeft dat betekent dat we soms afspraken dat man het aanspreekpunt was voor de moeder, we hebben ook momenten gehad dat ik beter met haar in gesprek kon. Zo ook naar stief trouwens. We hebben echt een periode gehad dat ik bv niks zei over bedtijd, dat deed man. Nu is dat weer helemaal relaxt.
Als ik mijn ervaringen vertaal naar jou vraag zou ik zeggen: laat voorlopig je man dingen vragen, blijkbaar is dat even zo. Dat hij druk is herken ik maar je kunt hem erop wijzen dat dit gedoe juist inefficiënter is 
Leg je erbij neer dat dit soort problemen erbij horen. Ga uit van het goede: moeder heeft ook haar eigen verhaal, dingen die zij graag heeft of belangrijk vindt. Ook zij moet wennen. Als je dat accepteert en positief voor jezelf in je hoofd vastzet kun je proberen begripvol te zijn. Dat maakt voor mij een wereld van verschil. Dan is er slechts een logistieke puzzel ipv geharrewar over het allerbelangrijkste in je leven.
Trek ook geen conclusies uit dit soort dingen. Dat moeder nu zo doet zegt niks over volgend jaar. Zie het zoveel mogelijk als een incident. Probeer de neiging om naar patronen in haar gedrag te zoeken alleen te gebruiken om op te merken welke reacties van jullie kant werken en welke niet.
Het is natuurlijk enkel mijn ervaring die ik hier met je deel, ik heb er ook niet boor gestudeerd maar ik hoop dat je er wat mee kunt.
@ Jippox en Steef
Bedankt voor de reactie,
Tuurlijk als de moeder iets vraagt, dat buiten de normale regeling valt laten wij dit ook toe.
Zij vraagt bv aan ons of de kinderen eens naar haar ouders mogen gaan slapen in de vakantie, dus bij Oma en Opa. Tuurlijk hebben wij daar geen problemen mee. We zien ze dan wel niet die dagen, maar de kinderen hebben het leuk.
Waar ik wel moeite mee heb is als mijn zoontje dan vraagt waar zijn mijn broers en zus. Ik leg hem dat allemaal ook uit maar is soms nog een beetje te klein dit te snappen.
Daarom vraag ik ook steeds aan de mama of ze dit kan regelen als mijn zoon naar zijn papa is. (in vakanties is de regeling tussen ik en mijn ex week/week).
Als er een familiefeest is in het weekend dat de kinderen bij de mama zijn, vraag ik of ze eens kan wisselen. Dit moet ik ook doen met mijn ex. Maar ook dan geeft dit terug problemen.
nee
jij moet dat niet vragen, je partner moet dat vragen en uitleggen.
Jullie zijn nog maar kort bij elkaar, dat moet echt nog helemaal groeien dat jouw familie ook de familie van HAAR kinderen is.
Je wil te snel.
Dat jouw zoon vragen stelt is jouw probleem, daar hoeft zij geen rekening mee te houden. Je partner moet vragen of ze daar eventueel rekening mee wil houden, niet jij. Echt dat scheelt zo veel geode.
inderdaad
Dit soort vragen moet jij niet stellen maar je man en hij kan het nog zo druk hebben, hij kan dat ook per whatsapp doen. Jij moet je daar echt buiten houden.
@ Taruh
Je hebt mij waarschijnlijk verkeerd begrepen.
Met familiefeesten bedoel ik de familie waar zij voeger deel van uit maakte namelijk de broer van mijn vriend.
Mijn familie past zich aan de regeling aan. Dat is geen probleem. Maar de familie van mijn partner is een familie die allemaal bestaan uit zelfstandigen. Voor hen is het dus wel moeilijker om daarmee rekening te houden.
BTW mijn zoon maakt nu ook deel uit van het gezin. (niet het hare, wel het onze) de kinderen missen hem ook als hij er niet is.
en omgekeerd. Hoe kan je dan een hecht gezin gaan creëren.
Partner
Heel erg eens met Taruh. Dit is echt iets wat je partner met zijn ex moet regelen.
Ik heb een prima contact met de stiefmoeder van mijn kinderen. Tegenwoordig regel ik meer met haar dan met mijn ex, omdat zij sneller reageert en we geheel op 1 lijn zitten.
Maar.... dat initiatief lag bij mij. En de scheiding / start nieuwe relatie is al ruim 8 jaar geleden. Als zij destijds meteen dingen met mij had willen regelen en aanpassen, dan was ik waarschijnlijk ontzettend kinderachtig dwars gaan liggen. Ben ook maar een mens, en ik heb echt tijd nodig gehad om de scheiding te verwerken en te accepteren dat zij ook een belangrijke rol kreeg in het leven van mijn kinderen.
Dus, alsjeblieft, in het belang van een goede relatie met de moeder van je stiefkinderen: bemoei je er niet mee. Als zij contact zoekt, prima, maar bespreek je wensen/grieven/weetikwat met je partner en laat hem het met zijn ex opnemen. Dan heb je een veel grotere kans dat het over een tijdje allemaal soepeler zal gaan. Als jij nu "je plek opeist" (zo komt je titel namelijk over), zul je steeds meer weerstand ondervinden.
Dat je partner minder tijd hiervoor heeft is natuurlijk onzin. Dan maakt hij maar tijd. Het gaat tenslotte om zijn kinderen.... Een mail/app etc is in een paar seconden verstuurd, als uitgebreider overleg nodig is kunnen ze dat inplannen in avond of weekend.
hecht gezin
Om een hecht gezin te vormen hoef je niet altijd met zijn allen te zijn. Het gaat er om hoe je met elkaar bent als je samen bent. Voor kinderen van gescheiden ouders is het bovendien ook vaak fijn om even alleen met de 'echte' ouder te zijn, en niet altijd maar met stief-aanhang erbij.
Trouwens: ook in een standaard gezin geldt dit, dat het voor de kinderen ook heel fijn is om af en toe een ouder 1-op-1 te hebben, en hangt de hechtheid meer af van de kwaliteit dan de hoeveelheid tijd die met elkaar doorgebracht wordt.
Dus ik zou om te beginnen het idee loslaten dat je altijd alles samen moet doen.
Schrik
Ik heb dan wel schrik voor de reacties van de kinderen.
Ik krijg het gelijk niet echt over mijn hart om iets met mijn zoon alleen te doen. Bijvoorbeeld naar de kermis gaan of naar een pretpark. of omgekeerd met de andere kinderen naar ergens gaan en mijn zoon niet mee te nemen.
En alles in tweevoud doen... Dat gaat niet.
Mijn partner heeft mij zelf gezegd dat als de moeder iets vraagt of ik wil iets vragen aan haar i.v.m. de kinderen dat ik het zelf moet regelen. Anders is het zo dat zij iets vraagt aan mijn vriend, mijn vriend vervolgens aan mij en hij moet het dan vertellen aan haar.
Op sommige vlakken komen ik en de mama heel goed overeen. Maar op sommige niet, wat mij ook logisch lijkt. als zij iets vraagt, maken wij daar volledig geen probleem van, maar soms lijkt het voor mij en vriend dat wanneer wij iets vragen het plots allemaal niet kan.
Schrik
Als wij in de week wanneer er school is eens wegmoeten dan was het voor mijn komst zo dat de kinderen naar de moeder gingen.
Nu vraag ik mijn vader om te komen babysitten. Want mijn zoon is hier ook. de 2 jongste kinderen van mijn vriend zien mijn vader doodgraag en maken er geen probleem om, de oudste iets meer maar een groot probleem is het niet.
Nu zegt de moeder, ja maar vroeger was het niet zo, waarom dan nu we. Ik snap dat niet zo goed.
het is zoals het is
mijn dochter is wel met mij meegeweest naar Eurodisney maar niet met haar vader en de halfzusjes. Konden we prima uitleggen en ze vond het eigenlijk wel prettig want zij kan in vrijwel alle achtbanen en die zusjes niet.
Met mij gaat ze op wereldreizen met haar vader 2 weken naar italie.
Met mij naar de bios, met haar vader minder vaak. Het is niet anders.
Verschillen zijn er en die zullen blijven. Dochter is er ook wel eens niet op verjaardagen van haar zusjes, of op familiefeesten.
Ik wil veel schuiven, ik schuif ook veel, maar om mijn vakantie te nanuleren omdat mijn ex zwager 3 weken voor mijn vertrek aankondigd dat ie gaat trouwen dat gaat dan toch wel te ver.
Een samengesteld gezin is gewoon anders dan een standaard gezin.
hmm
Ik denk dat je veel te veel wilt. Het zijn niet jouw kinderen, jouw rol is beperkt. En daarbij zijn jullie ook nog maar kort samen. Geef het de tijd! Als de moeder liever heeft dat als jullie iets hebben, haar kinderen bij haar zijn in plaats van bij jouw vader, prima toch? Wat is daar op tegen? Lijkt me heel normaal dat je als ouders elkaars eerste opvang bent.
En waarom zou je in vredesnaam niet iets met kinderen apart kunnen doen? Daar schrik ik nou van...
Leuk
dat je partner vindt dat jij de zaken met zijn ex maar moet regelen, toch heb ik het vermoeden dat hier het probleem ontstaat.
De vraag is of zijn ex het ook goed vindt dat jij zaken met haar wilt regelen. Is het een idee om haar gewoon eens te vragen samen koffie te drinken? Geen kinderen erbij en haar vragen hoe zij graag wil dat er gecommuniceerd wordt en door wie op het gebied van de kinderen. En respecteer haar antwoord.Grote kans dat zij er moeite mee heeft, maar dat weet je alleen als je haar de ruimte geeft, ook gevoelsmatig, om te uiten wat zij wil.
In onze situatie is het zo. Mijn ex en ik regelen alles samen, zijn vriendin regelt in principe niks met mij, behalve in uitzonderingsgevallen en dat is dan ook geen probleem. Nu moet ik er wel bij zeggen dat mijn ex en ik goed met elkaar door een deur kunnen en mijn ex het ook goed kan vinden met mijn partner. Toch zou ik het zelf onplezierig vinden als de vriendin van mijn ex mij constant zou benaderen mbt tot onze dochter en de afspraken. Dat is mijn gevoel.
Aan de zijde van mijn partner liggen de zaken compleet anders. Mijn partner en mijn ex kunnen elkaar niet luchten of zien. Dat had een nadelig effect op hun kinderen (mijn bonusmeiden). Mijn partner bleek een zware depressie te hebben (is inmiddels weer een stuk beter geworden). Inmiddels zijn we erachter dat hij een flinke autist is en dat communiceren en gevoel nu eenmaal lastig zijn.
Dus heb ik zijn ex benaderd en gevraagd om af te spreken. We hebben 2,5 uur in een leuk tentje zitten praten. Ik kon haar meenemen in wie haar ex-partner nu eigenlijk is, wat depressie en autisme inhoud et cetera. Hoe zaken werken bij hem en waarom het soms zo lastig is.
Uiteindelijk hebben wij (mama en bonusmoeder) samen besloten dat wij samen communiceren over de kinderen. En dus heb ik als bonusmoeder alle contacten met mama. Er is nu rust, verbinding en het loopt nu soepel. Iedereen heeft hier voordeel van, maar het is iets wat mama en ik samen afgesproken hebben, daardoor werkt dit zo goed.
Kortom, ik ben en blijf van mening dat de bio-ouders de afspraken maken, tenzij er omstandigheden zijn dat het beter is om dat anders te doen, maar alleen als partijen daar samen concreet afspraken over maken. Dat geeft rust.
Ik hoop dat je iets aan mij verhaal hebt en ik gun je alle rust voor de toekomst.
Warme groet,
Believe
rolverdeling
ik kan me op zich het volgende wel voorstellen:
als je als man getrouwd bent en je hebt een vrij traditionele verdeling met echtgenote qua regelen/organiseren/kinderen/etc (Lees: de man snijdt het vlees op zondag, maar dan minder extreem), en je gaat na je scheiding een relatie aan met iemand die die verdeling ook goed vindt, waarom zou je dan zelf opeens zaken gaan regelen?
Dit is misschien hoe de man van TS denkt.
En misschien zou daarom de aanpak van Believe #18 wel werken: namelijk praten over hoe het te organiseren, maar dan inderdaad volledig vanuit de open vraag van TS aan ex. En niet alvast invullend etc. . .
Dus misschien moeten TS en haar man daar eerst over praten. Dat hij heel graag wil dat TS het doet maar dat hij erkent dat het feitelijk zijn rol is om te organiseren met zijn ex dat er een prettige, werkende methode komt.
Zijn ex zal hem ook kennen als iemand die niets regelt maar het altijd aan haar overliet. En misschien vond zij dat prima. Dan zal ze niet vreemd vinden dat TS dat ook wil doen.
Maar . . . TS moet het heel voorzichtig doen. En zich echt 'zenn' opstellen en de verwachtingen van we zijn 1 gezin en daar hoort xxxx bij etc. loslaten.
gr Angela
Eens met Jippox: loslaten
Het is heel erg moeilijk, maar oh zo belangrijk.
Ik ben ermee gestopt. Is het nu zo belangrijk dat de kinderen er precies zijn met Kerstmis? Je kunt ook van een andere dag een leuke dag maken. Ik hecht daar geen waarde meer aan. Mijn kind wel en daarom maak ik voor bepaalde dagen die voor haar waarde hebben afspraken met haar vader. Zoals dit jaar haar verjaardag. Ze was vorig jaar bij haar vader, dus wil ze dit jaar bij mij zijn. Prima, dan regelen we dat.
Wat mij dan wel raakt is als er een bijzondere gebeurtenis is (vrienden die 12,5 jaar getrouwd zijn) dat vader onze dochter niet de mogelijkheid biedt om naar het feest te gaan. Dan wordt er heel kinderachtig gereageerd met de mededeling dat ze daar dan maar rekening mee moeten houden en het op een andere dag hadden moeten plannen.
Zorg dat de tijd dat de kinderen bij jullie is, gezellig is. Verder zou ik ook echt alle communicatie overlaten aan je partner met zijn ex-partner. Pas als zij aangeeft dat zij eraan toe is om met jou de communicatie te doen kom jij weer in beeld op dat gebied.
Flora2012
Met een patchwork family moet je gewoon heel flexibel zijn. Ook de kinderen moeten, en kunnen, dat leren.
Jij bent de volwassene, en jij legt ze dat gewoon uit. Zonder er een negatieve emotie in te leggen. Dus niet zeggen, jullie mogen niet mee want jullie moeten naar je moeder. Maar neutraal en zelfs positief: Vandaag gaan jullie fijn naar mama, en wij gaan iets anders doen...
Zo is hun leven gewoon...
Als je altijd alles samen wilt doen met alle kinderen bij elkaar, word je gek. Dat is niet te organiseren. Met als gevolg dat je nergens meer komt.
Ik ben ook een stiefmoeder, met een hele lange ervaring. Mijn tip: ga de reacties van de moeder van je kinderen niet analyseren. Laat dat helemaal los. Ik zou het terug bij je partner leggen, dat overleg met de moeder. Als jouw partner dat niet wilt, ook prima, dan zijn de afspraken dus gewoon zoals ze standaard zijn... En als het later dan vanzelf zo groeit, dus na verloop van tijd, dan is dat prima. Maar ik ben het met de eerdere reacties eens. Het is veel te vers. Jij bent nog erg kort in beeld.
Je hebt nu een signaal gekregen. Moeder draait vaak toch dringen terug. Voelt zich wellicht erdoor overvallen. Dus: vooralsnog even laten. Geniet ervan dat het contact toch prima verloopt zo, met jouw kindje op haar opvang. Goede oplossing vind ik, dan hebben jullie zo af en toe toch even contact, en wordt het vanzelf steeds minder beladen voor haar.
Nog iets anders: je zegt dat je zoontje dan vraagt waar zijn broers en zus zijn. Ook daarvoor wil ik je waarschuwen. Het zijnb niet zijn echte broers en zus. Leg het er niet te veel op. Het lijkt er een beetje op alsof je de kinderen tot een hecht gezin wilt dwingen. Niet doen! Het komt vanzelf.
Jouw zoontje kan heel goed leren dat de kinderen van je partner soms bij hun moeder zijn. kinderen zijn van zichzelf heel flexibel, het zijn altijd de ouders die het problematisch maken. Jouw zoontje zal de anderen niet missen, maar het gewoon als feit aannemen dat ze er niet zijn, als jullie dat zo brengen. Nogmaals, leg er niet teveel van dat soort emoties in, dat maakt het veel te zwaar.
Wat je wel kunt doen voor je zoontje, is een kalender maken met bv. plakplaatjes, waarop je duidelijk aangeeft wanneer welke kinderen bij jullie zijn. Dan kunnen ze zich erop instellen.
Als het maar duidelijk is, dan is het goed! Echt!
En ga ook bv. met Oudejaar niets invullen voor een ander. Denk niet: oh wat sneu voor de kinderen dat ze niet allemaal bij elkaar zijn. DAt is echt onzin: het is zoals het is. Maak het voor de kinderen niet zelf veel te moeilijk. Vul ook niet in voor de moeder. Dat is een rampenrecept...
Raar
Zonet terug met haar gebabbeld aan school. Wij hebben uiteindelijk concrete afspraken gemaakt.
Als het om dagen wisselen gaat of vakanties zal mij vriend en zijn ex hierover communiceren. Als het gaat om school, dokter, medicatie, kledij, schoenen, etc. ... dan gaan wij (ik en moeder) daarover communiceren.
Ik heb haar ook gezegd dat de ene keer als ze mij iets vraagt over de regeling dat ze het goed vind en de andere keer vind ze dan dat mijn vriend daarover moet beslissen. En ze zei dat ze dat naar de toekomst toe gaat op letten. Daarom hebben we beslist dat zulke regelingen door vader en moeder gemaakt moeten worden.
over de rest beslissen zij en ik.
Ze zei zelf dat ik soms ook met betere ideeën afkwam dan de papa als het bijvoorbeeld ging om solden (ik vind dat je dan veel moet kopen en tijdens het jaar minder, zij durfde dit niet vragen aan de vader.
Al bij al heb ik dankzij jullie een beter inzicht gekregen, maar mij op de achtergrond houden dat kan ik niet, en zij ook niet.
Volgens mij ben je jezelf aan het vastdenken
Of wordt je door je vriend in een onmogelijke positie geplaatst.
Wat ik opmaak is dat jouw doel is dat jullie een fijn, hecht gezin zijn waar alle kinderen een plekje hebben en thuis zijn.
Als middelen daartoe zie jij: zoveel mogelijk samen zijn, gezamenlijke ervaringen bouwen, vooral op speciale dagen zoals kerst.
Belemmerend zie jij: de kinderen anders organiseren, bijvoorbeeld dat je vriend zijn kinderen naar moeder gaan als opa oppast. Of: alleen met één kind iets gaan doen.
Wat ik denk (maar ja, wie ben ik) is dat je heel goed aan je doel kan vasthouden en de toch de rest losser kan laten. Onthoud dat de moeder net zulke beelden en dromen heeft als jij maar dat die iets anders vragen. Voor de kinderen is het mega belangrijk dat het afstemmen tussen die belangen zo soepel mogelijk gaat.
Ik weet niet hoe stellig jouw vriend is over dat jij het maar moet regelen maar als er ruimte is zou ik echt met hem bespreken dat -voor nu- het waarschijnlijk beter is om dat anders te doen. Het lijkt me makkelijker te verwachten dat je vriend verandert dan dat je verwacht dat de moeder van zijn kinderen verandert. Zie het maar als kansberekening .
Zet jezelf niet vast met de ideeën die je nu hebt hoe jij denkt dat het zou moeten. Je maakt het daarmee echt moeilijker om je uiteindelijke doel te bereiken. Puur omdat je in een complexe situatie zit. Het is een proces waar jullie allemaal doorheen moeten en waar je het best maar op kunt vertrouwen. Vertrouwen dat je stap voor stap de goeie kant op gaat maar vaak wel zijstraatjes zal moeten nemen, creatief zal moeten zijn en soms gewoon moet incasseren en accepteren. Als het niet gaat zoals het moet dan moet het maar zoals het gaat.
Enne: eigenlijk snappen we toch wel dat moeder haar kinderen het liefste bij zich heeft als jij en je vriend wegzijn toch? Hoe lief stiefopa ook is, je wilt toch gewoon lekker vaak bij je kinderen zijn? Dat cadeautje kun je haar toch geven? Dan nodig je stiefopa gewoon uit als jullie thuis zijn. Ook gezellig.
Vermijden
Gelukkig dat jullie samen gepraat hebben en goede afspraken gemaakt hebben over wie wat bespreekt met wie.
Ik proef wel door je hele verhaal heen, dat jij zelf vindt dat je eigenlijk een betere moeder bent dan vader en zij. Bijvoorbeeld in je laatste berichtje vermeldt je geheel onnodig: 'Ze zei zelf dat ik soms ook met betere ideeën afkwam dan de papa als het bijvoorbeeld ging om solden (ik vind dat je dan veel moet kopen en tijdens het jaar minder, zij durfde dit niet vragen aan de vader.'
Pas daarmee op, want dat voelt een ander uitstekend aan en het is niet waar: je bent geen betere moeder dan moeder zelf.
Tsjor
Tsjor
Volgens mij begrijp je dat toch echt fout. Het ging er om dat TS afspraken wil maken met de biomoeder over wie met haar overlegd. Biomoeder heeft dus gekozen dat als het over dagen wisselen gaat ze overlegd met biovader en bij andere zaken (kleding) met TS. Juist omdat biomoeder vindt dat ze met die gesprekken samen als vrouw meer op 1 lijn zitten. Ik lees daar totaal niet in dat TS zich zoveel beter vindt, het is gewoon een vrouw en die regelt over het algemeen die zaken beter dan een man. Nergens staat dat ze vindt dat ze dat beter doet dan de biomoeder!
Praten helpt wel om veel te weten te komen
Vrijdag ook nog even (1u) met haar aan de telefoon gehangen.
Was nu ook weer een probleem met het papierwerk van de oudste, hij was donderdagavond bij ons en heb samen met de vader al het 1 en ander ingevuld. Zij vond dit niet kunnen dat ik haar naam enzo ook al had ingevuld met nummer (vader en zoon waren erbij), voor hen maakte het echt niet uit. Maar moeder vond dit raar en niet leuk dat ik dat had gedaan. (Vader heeft wel de brieven getekend). Maar als de andere 2 thuiskwamen dan had ze dat ook voor ons gedaan.
oudste was om 4u30 bij ons en twee andere pas om 6u30 en de oudste ging dan naar de moeder. dus we wisten beiden niet wie wat had ingevuld.
Soms vind ik dat zo ambetant, vader en kinderen vinden het niet erg, maar moeder wel...
Ze vond het ook erg dat ik tegen de kinderen zei dat ze moesten stil zijn als de grote mensen aan het praten waren. ... Ik heb dat indertijd altijd zo geleerd... Versta niet echt wat er daar mis aan is...
Flora
'Ze vond het ook erg dat ik tegen de kinderen zei dat ze moesten stil zijn als de grote mensen aan het praten waren. ... Ik heb dat indertijd altijd zo geleerd... Versta niet echt wat er daar mis aan is...'
Mijns inziens leer je je kinderen dat ze stil zijn als een ander praat, je gebruikt niet dat 'grote mensen' want daarmee laat je zien dat kinderen niet gelijk zijn aan volwassenen wat betreft het praten met elkaar en dat vind ik wel een beetje jaren vijftig hoor. Je luistert naar elkaar en je praat niet door elkaar maar als je niet wil dat kinderen zich in het gesprek mengen met volwassenen moet je die gesprekken niet houden waar kinderen bij zijn.
Triva
Dit is ergens wel moeilijk als wij onder volwassen moeten zijn.
ik ga namelijk de kindjes ophalen bij de moeder... en daar zijn ze alle 4 bij.
Ik mag dan nog jong zijn, soms vind ik de aanpak van nu veel te laks. Bij ons (vader en ik) worden de kinderen streng maar rechtvaardig opgevoed. Ze moeten weten waar de grenzen zijn en die bepalen ik en de vader. Zowel ik en de vader zitten qua opvoeding op dezelfde golflengte, Ze moeten luisteren, manieren hebben, enz.
tja
je kunt het best eens zijn met de vader maar ik zou dat soort taal niet uitslaan waar hun moeder bij is (en dan zat ik je net nog te verdedigen).
Mijn kinderen luisteren en hebben manieren maar die schuif ik niet aan de kant als ik met hun vader praat.
ah
"Ik mag dan nog jong zijn, soms vind ik de aanpak van nu veel te laks. Bij ons (vader en ik) worden de kinderen streng maar rechtvaardig opgevoed"
Tsjor, dat had je goed aangevoeld. Flora vindt zichzelf duidelijk een veel beter opvoeder dan de echt moeder.
Flora, 1 advies: als je niet wilt dat de omgang uiteindelijk volkomen fout gaat lopen moet je dat waanidee echt opzij zetten. Als jij de kinderen ophaalt bij hun moeder, is er bovendien geen enkele reden waarom jij haar kinderen zou moeten corrigeren. Dat is echt vragen om moeilijkheden.
stil zijn
Die regel dat kinderen zwijgen als grote mensen praten is wat uit de tijd toen de verhoudingen veel meer autoritair waren. Het is wel verstandig dat je kinderen leert dat je om de beurt spreekt, goed naar elkaar luistert, elkaar bevestigd dat je het gehoord en begrepen hebt, elkaar de kans geeft om te spreken en extra attent bent bij vreemden en gasten dat ze aan het woord komen omdat ze zich bij jou thuis mogelijk wat minder vrij voelen om te spreken. Dat gebeurt in principe aan tafel en jij als ouder neemt daarin de leiding om het uit te leggen en op gang te brengen en in te grijpen als het gesprek ontspoort.
Maar dat geldt natuurlijk de dag door ook in andere situaties.
Maar ouders zijn niet meer per se meerwaardig dan kinderen, kinderen horen er ook bij en doen ook mee, hoe eerder hoe liever. Je hoeft ze geen onderdanigheid aan te leren, wel beleefdheid en goede omgangsvormen.
Dus als je zoiets achteloos bezigt, kun je daarmee aangeven dat je kinderen minder waard vindt.
Ik zou zo'n opmerking met een korrel zout nemen, of luchtig uitdagen, maar voor de moeder ligt het nogal gevoelig. Omdat het haar kinderen zijn die jij minderwaardig betiteld.