Twijfel..
Mijn vrouw en ik zijn 17 jaar samen waarvan 7 jaar getrouwd. Inmiddels ook 3 jonge kinderen, de oudste is 6.. Alle 3 zijn ze bijzonder pittig (beetje karakter van mijn vrouw).
Tot het moment van kinderen of eigenlijk zelfs tot de 2e kwam ging het altijd goed. Samen veel lol en gezamenlijke hobby's. Maar sinds de 2e er is hebben we steeds vaker ruzie, en de laatste tijd wordt het steeds erger. Mijn vrouw roept bij een ruzie vaak (ook uit emotie) dat ze uit elkaar wil, tot op heden heb ik altijd erg mijn best gedaan om dat te voorkomen. Dan zeg ik maar weer sorry en trek alle schuld naar mezelf toe, terwijl de waarheid vaak ergens in het midden ligt. Wat ook niet echt helpt is dat ze een hele goede band met haar moeder heeft, en als we ruzie hebben dan belt ze haar moeder die dan weer mijn vrouw gelijk geeft..
Ik denk er heel veel over na waar haar onvrede vandaan komt. We zijn recent een weekend samen weggeweest en toen voelde het weer als vanouds voordat we kinderen hadden. Ook naar elkaar uitgesproken dat het dus wel goed moet zitten tussen ons.
Eenmaal thuis werd ze weer vrij snel boos om niets (in mijn ogen).
Dit gaat nu al een paar jaar zo door, we leven van ruzie naar ruzie.. en iedere keer trek ik de schuld naar mezelf , want als ik het probeer uit te praten wordt ze weer boos en begrijp ik haar niet. Of ze belt haar moeder..... En ze praat ook vrij simpel over de afhandeling. Ze denkt dat zij in het huis met de kinderen blijft wonen (zij kan mij niet uitkopen) en dat ik dan ergens een appartement 'erbij' koop. Zij kan mij niet uitkopen en een appartement erbij kopen gaat natuurlijk ook niet zo makkelijk.
Ik heb nu een punt bereikt dat ik er klaar mee ben omdat ik niet gelukkig ben met de manier hoe ze met mij om gaat. Voor mijn gevoel denkt ze dat ik toch niet vertrek , maar ik ben nu zover dat ik al zit te kijken op Funda voor huurappartementen en dat geeft me eigenlijk een best fijn gevoel.
Hoe nu verder?
Dit klinkt niet onoverkomelijk, denk ik.
Het klinkt alsof ze onder druk staat, thuis. Dat hoeft niet door jou (alleen) te zijn. Waar gaan haar ergenissen ed voornamelijk over? Is zij ook wel eens ontlast of staat haar boog altijd wel gespannen?
Maar hen je ook gesproken over wát haar zo gespannen maakt ipv het toch een beetje over jou te laten gaan als het slachtoffer van je vrouw en kinderen?
Ik zeg niet dat dat onterecht is, er is veel te weinig info, maar wat voor gesprekken heb je gehad en was je ook deel van de oplossing?
En stel je vrouw zou hier schrijven over haar leven, zou je kunnen zeggen hoe haar verhaal zou zijn?
Heb je zelf iemand om mee te sparren?
Sta je open voor therapie?
Wil je het goed krijgen?
Ben je bereid je volledig in te zetten?
Huisjes kijken op Funda kan leuk lijken, de realiteit van een gescheiden leven is vaak heel anders.
Ik heb het idee dat er nog voldoende liefde is, gezien jullie weekend weg en dat zou het het vechten ipv vluchten in mijn ogen volledig waard maken.
Ik ben heel benieuwd naar haar kant van het verhaal. In het eerste stukje al: een pittig karakter dat je kinderen van je vrouw hebben. Je vrouw die ruzie maakt, haar moeder belt…. Ik hoor weinig begrip voor degene voor wie je toch ooit hebt gekozen. Veel “arme ik”. Ik snap heus dat een leven waarin je continu ruzie hebt en steeds op eieren moet lopen heel vermoeiend is. Maar hoe komt dit? Is je vrouw overbelast? Ben jij dat? Hoe is de taakverdeling? Wat hebben jullie al geprobeerd om de situatie te verbeteren?
Realiseer je ook dat scheiden betekent dat je regelmatig alleen voor die drie pittige kinderen zult moeten zorgen. Dat je erop achteruit gaat qua financiën, hoe je woont, dat je misschien een deel van je vriendenkring verliest. Misschien is dat allemaal beter dan hoe het nu is, dat weet ik niet.
Mijn advies: praat op een rustig moment met je vrouw over hoe je je voelt en stel voor om in relatietherapie te gaan. Ik denk zomaar dat daar veel te halen valt.
Mijn man maakte een tijd ook veel ruzie. In therapie leerde hij (en ik) dat boosheid altijd vanuit iets komt. Er zit altijd iets anders achter. Ruzie is een niet gevoerd gesprek.
Jullie zijn in een patroon gerold. Ruzie, zij zegt ik wil scheiden, jij zegt sorry (maar je meent het niet echt) en weer door. Jullie lossen het onderliggende probleem niet op. Jij denkt nu dat weggaan rust gaat brengen. Je vindt eigenlijk ook dat de ruzies door haar komen (ruzie is vaak toch actie-reactie of elkaar niet begrijpen). Ook lees ik een boos gevoel bij jou naar dat zij denkt in het huis te kunnen blijven wonen. Wat is nu echt het probleen? Tijd om patronen te doorbreken. Te beginnen met in kaart brengen wat er gebeurt en om jullie communicatie aan te pakken. En goed in beeld krijgen waar de spanning voor jouw vrouw oploopt. Wat gebeurt er vóór dat zij uitbarst.
Misschien helpt een boek hierover lezen, bijvoorbeeld van Annette Heffels. Of Sue Johnson. Ik zou ook serieus aan therapie denken, dit helpt jullie om goed naar elkaar te gaan luisteren. Maar ook omdat je dan patronen gaat herkennen.
Ik zou jouw vrouw wel meteen deelgenoot maken van wat er in jou omgaat op dit moment. Ze heeft misschien geen idee. Soms denken wecdat onze partner meteen alles snapt of weet. Mis! Laat haar bijvoorbeeld deze post lezen. Ga met haar in gesprek als kids op bed liggen. Zeg ik wil serieus praten. Wees concreet en leg niet de schuld bij haar. Praat daarom vanuit IK. Ik ben niet gelukkig. Ik wil die ruzies niet meer. Ik weet de oplossing niet. Ik zeg sorry om te sussen maar meen het niet. Ik wil je niet kwijt maar ik denk aan weggaan. Ik stel voor samen in therapie te gaan omdat ik zo niet verder wil.
Overigens helpt 3 jonge kinderen vast niet mee. Dat zijn de tropenjaren voor een relatie.
Klinkt als dat jullie niet goed kunnen omgaan met de stress die het hebben van kinderen met zich meebrengt en dat op elkaar afreageren. Dat heeft niet zoveel te maken met de liefde voor elkaar, want die is er blijkbaar wel als de rust er weer is.
Mij lijkt het ook van belang te weten waardoor de ruzies ontstaan, alleen dan kan er eventueel iets aan gedaan worden want nu is het een patroon geworden dat zich steeds herhaalt.
Voelen jullie je zwaarder belast door de kinderen en alles wat thuis nog gedaan moet worden, in dat geval kan er gekeken worden naar (praktische) oplossingen die het voor haar of beiden wat makkelijker maken.
Drie kinderen onder de 6 jaar, dat is echt pittig. Het klinkt alsof je vrouw simpelweg overvraagd wordt: zodra ze thuis komt voelt ze de druk alweer op zich af komen en raakt ze geïrriteerd.
Hoe is de verdeling tussen zorg en werk? Zijn er dagen dat jij zelf alleen voor de kinderen zorgt en zij 'kindvrij' is? Hoe zijn de spitsuren geregeld? Is het wellicht een idee om samen hulp te zoeken voor de omgang met de 'pittige' kinderen? Bij dat laatste: dat kan pas als jij zelf ook problemen ervaart in de omgang met 'pittige' kinderen, zodat het niet erop uitdraait dat zij iets verkeerd doet, het moet wel een gemeenschappelijk probleem zijn.
Tsjor
AlisonH schreef op 10-06-2023 om 19:55:
Ik ben heel benieuwd naar haar kant van het verhaal. In het eerste stukje al: een pittig karakter dat je kinderen van je vrouw hebben. Je vrouw die ruzie maakt, haar moeder belt…. Ik hoor weinig begrip voor degene voor wie je toch ooit hebt gekozen. Veel “arme ik”. Ik snap heus dat een leven waarin je continu ruzie hebt en steeds op eieren moet lopen heel vermoeiend is. Maar hoe komt dit? Is je vrouw overbelast? Ben jij dat? Hoe is de taakverdeling? Wat hebben jullie al geprobeerd om de situatie te verbeteren?
Realiseer je ook dat scheiden betekent dat je regelmatig alleen voor die drie pittige kinderen zult moeten zorgen. Dat je erop achteruit gaat qua financiën, hoe je woont, dat je misschien een deel van je vriendenkring verliest. Misschien is dat allemaal beter dan hoe het nu is, dat weet ik niet.
Mijn advies: praat op een rustig moment met je vrouw over hoe je je voelt en stel voor om in relatietherapie te gaan. Ik denk zomaar dat daar veel te halen valt.
Gek nietwaar, dat vragen we nooit als een vrouw een bericht stuurt (ik ben benieuwd naar zijn kant van het verhaal); bij de klachten volgt dan niet: ik zie dat jij weinig begrip hebt voor hem; noch het verwijt dat het 'arme ík' is; noch de suggestie dat een mogelijk probleem (ongelijke taakverdeling) de schuld van de vragenstelster is (hoe komt het, ben jij dat?).
Verder is duidelijk dat hij zich wel realiseert wat een scheiding inhoudt, maar dat zijn vrouw daar een rooskleurig plaatje over heeft: man het huis uit, huis en kinderen zijn voor mij, hij moet betalen en alles komt goed. Hij weet dat dat plaatje niet zal kloppen en wellicht is het goed als hij samen met haar dat eens gaat doornemen, zodat zij een iets realistischer beeld krijgt over de echte situatie, bijvoorbeeld rondom de woning.
Tsjor
tsjor schreef op 11-06-2023 om 09:34:
[..]
Gek nietwaar, dat vragen we nooit als een vrouw een bericht stuurt (ik ben benieuwd naar zijn kant van het verhaal); bij de klachten volgt dan niet: ik zie dat jij weinig begrip hebt voor hem; noch het verwijt dat het 'arme ík' is; noch de suggestie dat een mogelijk probleem (ongelijke taakverdeling) de schuld van de vragenstelster is (hoe komt het, ben jij dat?).
Verder is duidelijk dat hij zich wel realiseert wat een scheiding inhoudt, maar dat zijn vrouw daar een rooskleurig plaatje over heeft: man het huis uit, huis en kinderen zijn voor mij, hij moet betalen en alles komt goed. Hij weet dat dat plaatje niet zal kloppen en wellicht is het goed als hij samen met haar dat eens gaat doornemen, zodat zij een iets realistischer beeld krijgt over de echte situatie, bijvoorbeeld rondom de woning.
Tsjor
off topic: Maar Tsjor daar hebben we jou toch voor? De verdedigster van De Man?
On topic: ja tijd voor een goede relatietherapeut
tsjor schreef op 11-06-2023 om 09:34:
[..]
Gek nietwaar, dat vragen we nooit als een vrouw een bericht stuurt (ik ben benieuwd naar zijn kant van het verhaal); bij de klachten volgt dan niet: ik zie dat jij weinig begrip hebt voor hem; noch het verwijt dat het 'arme ík' is; noch de suggestie dat een mogelijk probleem (ongelijke taakverdeling) de schuld van de vragenstelster is (hoe komt het, ben jij dat?).
Dat vind ik niet (ik zie dat heus voorbij komen) maar als een TO eigenlijk zegt dat er opeens boosheid of irritatie is uit het niets & om ogenschijnlijk niets én uit de rest van het verhaal komt naar voren dat deze TO zich buiten de situatie plaatst en daarmee geen inzicht heeft en vindt geen aandeel te hebben in het geheel, dan vraag je je wel af wat voor verhaal de ander heeft. (Inzicht en aandeel in het probleem en oplossing liggen in elkaars verlengde.) Over het algemeen zijn vrouwen daar beter in dan mannen.
tsjor schreef op 11-06-2023 om 09:34:
[..]
Gek nietwaar, dat vragen we nooit als een vrouw een bericht stuurt (ik ben benieuwd naar zijn kant van het verhaal); bij de klachten volgt dan niet: ik zie dat jij weinig begrip hebt voor hem; noch het verwijt dat het 'arme ík' is; noch de suggestie dat een mogelijk probleem (ongelijke taakverdeling) de schuld van de vragenstelster is (hoe komt het, ben jij dat?).
Verder is duidelijk dat hij zich wel realiseert wat een scheiding inhoudt, maar dat zijn vrouw daar een rooskleurig plaatje over heeft: man het huis uit, huis en kinderen zijn voor mij, hij moet betalen en alles komt goed. Hij weet dat dat plaatje niet zal kloppen en wellicht is het goed als hij samen met haar dat eens gaat doornemen, zodat zij een iets realistischer beeld krijgt over de echte situatie, bijvoorbeeld rondom de woning.
Tsjor
“We”? Ik ben daar wel degelijk altijd benieuwd naar. Het punt is: niemand heeft invloed op wat de partner doet en denkt en daar is dus geen winst te behalen. Wel in het eigen gedrag en de eigen aannames. Dan maakt het mij niet uit of de TO een man, een vrouw of een hooggeletterde Golden Retriever is. Kijk naar wat je zelf kunt doen om de dynamiek te veranderen. Dromen over een uitweg mag, maar in een situatie met drie kinderen onder de zes vind ik wel dat je er alles aan gedaan moet hebben wat redelijk is om de situatie te verbeteren. Dat geldt voor beide ouders natuurlijk.
Kinderen opvoeden is stressend, en alles samen doen is ook erg stressend. Als de ruzie steeds ontstaat als jullie allebei thuis zijn, speelt dan misschien mee dat jullie niet in alles op een lijn zitten? Kinderen opvoeden doet bijna iedereen een beetje op de tast, en als je allebei een andere aanpak kiest dan zit je voor je het weet steeds elkaar het stuur uit de handen te trekken. Zo ook bij het huishouden trouwens. Wij probeerden het principe “kapitein van de dag “ in te voeren, dus dat een van de twee bepaalt en de ander zich niet bemoeit. Dat is ontzettend lastig vond ik, maar je bent je er dan wel meer van bewust dat je steeds elkaar zit bij te sturen en dat dat veel extra irritatie opwekt. Mijn man had nogal snel de “ja hoor eens het moet nu eenmaal zo” houding en dat irriteerde mij mateloos omdat ik dan regels moest handhaven die ik niet zelf bedacht had. En hij had er last van dat als hij iets op een bepaalde manier aan wilde pakken, ik daar steeds tussendoor kwam omdat ik hem onredelijk vond.Het is echt niet makkelijk om samen kinderen op te voeden, je hebt allebei eigen niet uitgesproken overtuigingen en verwachtingen en je komt er steeds achter dat die ander die niet blijkt te delen en dat ook niet van plan is. Veel praten dus. En de ander serieus nemen.
kinderen zijn idd ook best een oorzaak denk ik. Manier van opvoeden verschilt ook : ik ben veel strenger, Nee is Nee. Zij geeft veel meer toe en corrigeert mij ook waar de kinderen bij zijn. Geeft ook gerust 2 ijsjes op een dag wat ik onzin vind. En verwent de kinderen enorm (vind ik). We hebben het best goed (beide goede baan) maar dat betekent niet dat de kinderen alles maar kunnen krijgen vind ik. Vrijdag kregen ze een zwembadje en gisteren een loopfiets, als ik zeg dat het allemaal wat minder mag dan bemoei ik me weer .
Voorbeeld ik was met de jongste even op pad vanmorgen, kom ik thuis is mijn vrouw boos omdat de kinderen limonade gemorst hebben op de bank. En dat is mijn schuld want als ik niet weg was dan was het niet gebeurd?!
roland1985 schreef op 11-06-2023 om 11:37:
kinderen zijn idd ook best een oorzaak denk ik. Manier van opvoeden verschilt ook : ik ben veel strenger, Nee is Nee. Zij geeft veel meer toe en corrigeert mij ook waar de kinderen bij zijn. Geeft ook gerust 2 ijsjes op een dag wat ik onzin vind. En verwent de kinderen enorm (vind ik). We hebben het best goed (beide goede baan) maar dat betekent niet dat de kinderen alles maar kunnen krijgen vind ik. Vrijdag kregen ze een zwembadje en gisteren een loopfiets, als ik zeg dat het allemaal wat minder mag dan bemoei ik me weer .
Voorbeeld ik was met de jongste even op pad vanmorgen, kom ik thuis is mijn vrouw boos omdat de kinderen limonade gemorst hebben op de bank. En dat is mijn schuld want als ik niet weg was dan was het niet gebeurd?!
Heeft zij misschien het gevoel dat zij overal het passende handschoentje moet zijn en dat jij lekker even weg kan met 1 kind, wanneer je wilt. Je kan ook zeggen, ik ga op pad, laat ik er dan 2 meenemen. Overleg dan met je vrouw, zal ik dat doen en wie neem ik mee?
Kinderen onder de 6 verwennen met een zwembadje en een loopfiets. Dat is moeilijk van buiten af te zeggen. Dingen kunnen ook tweedehands toch? Een zwembadje met dit warme weer een verwennerij? Misschien een overlevingsstrategie want warm weer, lamlendigheid, verveling, is eerder zeuren en ruzie, is gedreins, is een heeeeeele laaaange dag.
Vraag haar daar eens naar. Kan zomaar zijn dat jullie ervan uitgaan dat jouw en haar achterliggende gedachte toch wel duidelijk is voor de ander terwijl dat niet zo is.
Loopfiets is wel de investering dubbel en dwars waard!
Je kan ook aan de eettafel vragen -als het loopfietsje niet meer gebruikt wordt (als de jongste 4 of 5 is gok ik)- wie jullie kennen die een loopfietsje goed kan gebruiken maar waar de ouders ‘m niet kunnen kopen. Dan geef je je kinderen ook mee dat het bij anderen anders kan zijn en dat je die wat kan gunnen.
De dingen die je noemt, zijn dingen die je kan afspreken, zeker in relatietherapie. Zou dat betekenen dat je vrouw maar 1 ijsje mag geven? Nee. Het gesprek moet gaan over wat je je kinderen mee wil geven en hoe je dat elk doet. En dat mag best via jullie eigen manier.
roland1985 schreef op 11-06-2023 om 11:37:
kinderen zijn idd ook best een oorzaak denk ik. Manier van opvoeden verschilt ook : ik ben veel strenger, Nee is Nee. Zij geeft veel meer toe en corrigeert mij ook waar de kinderen bij zijn. Geeft ook gerust 2 ijsjes op een dag wat ik onzin vind. En verwent de kinderen enorm (vind ik). We hebben het best goed (beide goede baan) maar dat betekent niet dat de kinderen alles maar kunnen krijgen vind ik. Vrijdag kregen ze een zwembadje en gisteren een loopfiets, als ik zeg dat het allemaal wat minder mag dan bemoei ik me weer .
Voorbeeld ik was met de jongste even op pad vanmorgen, kom ik thuis is mijn vrouw boos omdat de kinderen limonade gemorst hebben op de bank. En dat is mijn schuld want als ik niet weg was dan was het niet gebeurd?!
Maar jij legt het verschil uit als beter of slechter.
Jij doet het beter, dat werk, jij bent strenger, geeft niet toe, niet teveel "verwennen".
Besef je dat al die zaken je vrouw even rust geven? En wat is dan verwennen met die bloedhitte? Of ze nou 2 bekers sap of 2 ijsjes krijgen, dat is toch niet 365 dagen per jaar? Precies 50 cc aan sap zo'n ijsje. Nou en, het is zomer.
Ik denk dat je misschien niet goed beseft wat de continue zorg voor 3 jonge kinderen vraagt van een vrouw. En ik denk dat je dáárin moet investeren en haar echt zien en horen, praten maar vooral luisteren zonder oordeel.