Twijfel..
Mijn vrouw en ik zijn 17 jaar samen waarvan 7 jaar getrouwd. Inmiddels ook 3 jonge kinderen, de oudste is 6.. Alle 3 zijn ze bijzonder pittig (beetje karakter van mijn vrouw).
Tot het moment van kinderen of eigenlijk zelfs tot de 2e kwam ging het altijd goed. Samen veel lol en gezamenlijke hobby's. Maar sinds de 2e er is hebben we steeds vaker ruzie, en de laatste tijd wordt het steeds erger. Mijn vrouw roept bij een ruzie vaak (ook uit emotie) dat ze uit elkaar wil, tot op heden heb ik altijd erg mijn best gedaan om dat te voorkomen. Dan zeg ik maar weer sorry en trek alle schuld naar mezelf toe, terwijl de waarheid vaak ergens in het midden ligt. Wat ook niet echt helpt is dat ze een hele goede band met haar moeder heeft, en als we ruzie hebben dan belt ze haar moeder die dan weer mijn vrouw gelijk geeft..
Ik denk er heel veel over na waar haar onvrede vandaan komt. We zijn recent een weekend samen weggeweest en toen voelde het weer als vanouds voordat we kinderen hadden. Ook naar elkaar uitgesproken dat het dus wel goed moet zitten tussen ons.
Eenmaal thuis werd ze weer vrij snel boos om niets (in mijn ogen).
Dit gaat nu al een paar jaar zo door, we leven van ruzie naar ruzie.. en iedere keer trek ik de schuld naar mezelf , want als ik het probeer uit te praten wordt ze weer boos en begrijp ik haar niet. Of ze belt haar moeder..... En ze praat ook vrij simpel over de afhandeling. Ze denkt dat zij in het huis met de kinderen blijft wonen (zij kan mij niet uitkopen) en dat ik dan ergens een appartement 'erbij' koop. Zij kan mij niet uitkopen en een appartement erbij kopen gaat natuurlijk ook niet zo makkelijk.
Ik heb nu een punt bereikt dat ik er klaar mee ben omdat ik niet gelukkig ben met de manier hoe ze met mij om gaat. Voor mijn gevoel denkt ze dat ik toch niet vertrek , maar ik ben nu zover dat ik al zit te kijken op Funda voor huurappartementen en dat geeft me eigenlijk een best fijn gevoel.
Hoe nu verder?
ja, dan kun je je afvragen hoe dat 'proberen het uit te praten' er uit ziet. Maar ik heb zo iets, stel je voor dat het echt aan haar ligt, dan moet TO voordat hij verder over zijn onderwerp wil schrijven nu eerst door een hele berg veronderstelde beschuldigingen heen die misschien nergens op gegrond zijn.
Thera schreef op 12-06-2023 om 20:05:
ja, dan kun je je afvragen hoe dat 'proberen het uit te praten' er uit ziet. Maar ik heb zo iets, stel je voor dat het echt aan haar ligt, dan moet TO voordat hij verder over zijn onderwerp wil schrijven nu eerst door een hele berg veronderstelde beschuldigingen heen die misschien nergens op gegrond zijn.
Dat snap ik hoor, dat is met alle verhalen zo. Maar het lijkt er wel een beetje bovenop te liggen: Ik dit...maar mijn vrouw....ik zus, maar mijn vrouw... ik zo...maar mijn vrouw. En dat "maar" dikt dan de rollen aan.
Ik hoop juist dat ze een echt gesprek krijgen, waarin hij echt onderzoekt en vooral luistert en deel wordt van de oplossing. Wat heb je aan sorry zeggen als er niets in de kern verandert🙂
Ik las nog eens de openingspost en bedenkt dat het feit dat zij toch niet denkt dat hij echt weggaat en het feit dat hij een fijn gevoel krijgt bij de vrijheid die hij zichzelf geeft om op funda te kijken natuurlijk een direct verband met elkaar moeten hebben. Zij zegt vaak dat ze de relatie wil opbreken. Maar denkt dat hij dat niet zal willen.
Weet zij ook dat je op funda kijkt?
Op funda kijken is nog heel iets anders dan echt weggaan.