Uit elkaar wonen & uitgaven totdat scheiding erdoor is
Goedemorgen,
mijn naam zal wellicht bekend zijn uit de topics over ontrouw.
Na een dikke anderhalf jaar knokken voor ons huwelijk heeft mijn vrouw op 14 oktober besloten dat ze er een streep onder wil zetten.
Ik was het daar niet mee eens, we waren groeiende, maar goed, dat doet niet meer ter zake. Dat verhaal staat in het andere topic.
Nu 6 weken later heeft ze al de sleutel van een sociale huurwoning. Zonder mijn medeweten had ze de woning geaccepteerd, contract is al getekend en maandag krijgt ze de sleutel. De echtscheidingsprocedure is nog niet eens in werking gezet. Ik heb moeite met de zakelijke emotieloze manier waarop het gaat, alsof we nooit bestaan hebben, alsof afgelopen jaar niet is wat het leek.
Ondertussen is ze al bezig geweest met aankopen te doen voor haar uitzet. Dit doet ze van onze gezamenlijke rekening, zonder overleg. Ook gaat ze er vanuit dat we straks samen de kosten van 2 woningen gaan delen, omdat we nog getrouwd zijn.
Maar zij wil toch weg? Zij gaat toch zonder overleg een financiële verplichting aan?
We komen momenteel al niet rond, hebben nog een stapel onbetaalde rekeningen liggen. Los van de vraag of ik dit wil, of dit moet, kán het al niet. We kunnen geen 2 huishoudens betalen, zeker nu we nog niet gescheiden zijn en we dus nog fiscale partners zijn.
Nu wil ze geld gaan lenen voor haar spullen, zodat ze het niet van onze gezamenlijke rekening gaat doen, maar ze beseft zich niet dat elke financiële verplichting nog onder ons huwelijk valt.
Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik niet mee mag liften op haar grillen? Dat we goed uit elkaar houden wat háár kosten zijn vanaf welk moment, zonder dat ze onder het mom van 'we zijn nog getrouwd' ons gezamenlijke geld uitgeeft, zonder overleg, en 'we' straks de financiële misére in raken?
Hoe kun je regelen dat vanaf moment van aankondiging tot aan de scheiding er dus niet eenzijdige uitgaven gedaan worden die uiteindelijk alleen voor haar nut zijn, maar ik wel 50% eigenaar van ben? Haar leningen zijn vanaf nu toch haar leningen, haar contract voor de woning is toch van haar? Het kan toch niet zo zijn dat je gedwongen bent daar maar in mee te gaan?
Co ouderschap
Ja, co ouderschap wordt het.
Wat we lastig vinden is de verdeling van de kinderen van 2 1/2, 6 en 8. Welke dagen bij mij, welke dagen bij haar, hoe doen we het met de weekenden. Vrouwlief werkt vaak tot laat wanneer de opvang al dicht is en ze de kinderen dus niet op tijd kan halen, dus dat maakt de keus al weer beperkt. Aan de andere kant wil ik me ook niet compleet aanpassen aan haar werkschema, het is ook mijn toekomst met de kinderen.
We willen ons allebei flexibel opstellen, niet teveel slepen met de kinderen, terwijl je toch het liefste dagelijks zou willen zien (maar wat straks niet meer zo is helaas) en zo zal de praktijk vast ook worden, maar er moet wel iets op papier wat toch ergens nog een beetje houvast kan bieden in situaties die we misschien nu niet voorzien.
Ik begrijp de praktische tips hoor, en het zal ongetwijfeld goedkomen. Wellicht zie ik het over een jaar helemaal anders, is het stof neergedaald en ben ik inderdaad blij -zoals de mediator zei- dat ik weekenden vrij ben om te gaan en staan waar ik wil. Maar ook dat kan nu, in overleg. Het is geen 'winst' van de scheiding voor mij.
Ups and downs..
Hey JJ
Hoe is het nou met jou?
Heb je je draai een beetje gevonden? Gaat het goed met je kinderen?
Groetjes van Miss
Miss
Hey Miss,
het gaat met vallen en opstaan. Vandaag bericht van mediator/advocaat gehad dat convenant/ouderschapsplan bij de rechter liggen, die doet 14 maart uitspraak. De officiële scheiding is dus aanstaande. Tot een goed convenant komen leek makkelijk, maar er zijn genoeg pijnpunten en onbegrip bijgekomen.
We hebben op papier een 50/50 kinderverdeling, maar in praktijk ligt 55% van de zorg nu wel zo'n beetje bij mij. Doordeweeks heb ik alleen op de dinsdagen 'vrijaf'.Praktisch gezien zie ik de kinderen alleen op dinsdag en zondags niet, terwijl we op papier een 2-5-5-2 verdeling hebben. 3 jonge jongens maakt dat alles heel pittig voor een man die kinderen wilde mede omdat hij dacht dat sámen met zijn vrouw wel aan te kunnen. Zeker de jongste van 2,5 is er omdat ik toen zo voelde dat het goed zat, dat we sámen goed voor 3 kinderen konden zorgen. Nu ik er op 'mijn' dagen alleen voorsta is dat dus erg pittig. Niet alleen de kinderen, ook dingen als boodschappen, huishouden, werken, alles bij elkaar. Ik sta teveel op de autopiloot momenteel.
De kinderen, vooral de oudste, hebben er wel last van. Oudste is erg gesloten, kan snel boos worden om niks en erg emotioneel worden. Soms is hij lastig te doorgronden en hij kan het rustig een dag of 2 volhouden. We gaan naar een orthopedagoog met hem. Verder wordt de 'ik wil naar mama/papa' kaart erg vaak gebruikt door ze.
Het is soms lastig rustig te blijven bij ze, die verhalen hoor ik ook uit haar huis komen als de jongens bij mij zijn. 'Mama was boos, gooide hardhandig door de kamer toen hij niet luisterde', zegt middelste kind. Ik maak me best wel eens zorgen over de jongens en de consequenties van de scheiding. Dat heb ik haar ook verteld, maar ze wordt dan heel defensief, alsof zij als enige schuld zou hebben. Maar ja, ik heb de scheiding niet gewild, ondanks het gedoe vorig jaar met die andere jongen vond ik dat we een goed 2018 hadden met overwinbare issues die het niet waard waren om ons gezin dit aan te doen. Zeker niet nu de kinderen er toch zo'n last van hebben, wij er allebei last van hebben emotioneel en financieel. Snappen doe ik het nog steeds niet echt. Het was onnodig.
Tussen 'ons' gaat het soms heel goed, soms totaal niet. Het ene moment krijg ik een kus, een knuffel en woorden dat het allemaal wel goed komt, het andere moment word ik genegeerd als ik mijn gevoel laat spreken, bijv. over het verwijderen van foto's waar we samen te close op staan en herinneringen op haar Facebookprofiel. Ik zeg dat dat me pijn doet en ze reageert er gewoonweg niet op. De volgende dag krijg ik wel een appje of ik de helft van een rekening voor de hond wil betalen. Het is maar een voorbeeld, maar het is aantrekken en afstoten en ik vind het lastig daar mee te dealen. Net zoals het wijzigen van haar achternaam op instagram of het posten van te blije dingen waar ze mee bezig is. Ik denk dan: ik weet wel beter, uiterlijke schijn. Dat uiten op social media snap ik ook niet echt.
Ik log op Facebook dus nog maar zelden in, vermijd die confrontatie, want ik slaap er slecht van.
Ze zegt dat ze me als beste vriend wil behouden, maar soms zeggen haar acties het tegendeel. Is ze snel boos, of negeert ze me, of loopt ze weg.
Soms besluit ik me dan maar hard op te gaan stellen. Geen kus meer, geen knuffel meer, maar ik heb een te grote zwak voor haar. Ik was er vanavond even en ik kan het dan toch weer niet laten haar een knuffel en een kus te geven. Valentijn kreeg ze toch de bos bloemen en een roos. Dat soort dingen.
Diep in me zeurt een stemmetje dat het wil dat het nog goed komt, dat we weer 1 gezinnetje vormen, dan maar in 2 huizen. Dat we langzaam weer naar elkaar toe kunnen groeien, want dat was wat ze in september zelf nog zei. Maar dat is tegelijkertijd ook een soort pauzeknop op mijn eigen leven. Ik merk in ieder geval dat ik nog niet open sta voor andere vrouwen, wil ik alleen maar haar. Maar ik ben me bewust dat het zo niet werkt, ze me pas kan missen als ik doorga met mijn eigen leven, en me niet als een soort slaafje braaf aan haar voeten blijf werpen.
Dus hoe het gaat,.. soms goed, vaak niet. Het is pittig, onbegrijpelijk, en ook van dat uitstapje met die andere man vorig jaar lig ik nog steeds wakker.
Alleenstaande opvoeder
JJ, in een paar maanden tijd hebben jullie snel grote stappen gezet en het klinkt echt alsof je de basis hebt gelegd voor een volgende fase in je leven.
Er blijven nog genoeg pijnpunten over. Het belangrijkste pijnpunt is misschien wel het verdriet, omdat je samen de kinderen had willen opvoeden. Ondertussen blijkt het zwaarder te zijn dan je dacht, reageren de kinderen daar op hun eigen manier op, gespeend van elk begrip voor de leefsituatie van hun ouders. En dan word ineens duidelijk dat het met de kinderen ook wel eens mis kan gaan. Zeker als je 'scheiding' overal omschreven ziet als dé oorzaak van probleemgedrag. als je dan ook nog over de schutting gaat kijken, dan kan de oorzaak van mogelijk problematisch gedrag van kinderen snel bij 'de ander' worden neergelegd.
Je doet dat een beetje, wanneer je schrijft: ' Ik maak me best wel eens zorgen over de jongens en de consequenties van de scheiding. Dat heb ik haar ook verteld, maar ze wordt dan heel defensief, alsof zij als enige schuld zou hebben. Maar ja, ik heb de scheiding niet gewild,'.
Een paar knoppen die je om kunt zetten.
Allereerst: de relatie tussen moeilijk gedrag van kinderen en scheiding. Ik noem dat altijd een luie interpretatie: is er iets met een kind en zijn de ouders gescheiden, dan komt het door de scheiding. Zo, klaar. Verder kan iedereen er niks meer aan doen, behalve ouders de schuld geven. Ik heb me daar ook in mee laten nemen en heel erg door vergist: met name bij de tweede. Zijn gedrag kwam door ernstig pestgedrag op school, waar leerkrachten bij stonden en niks deden. Het duurde te lang voordat ik besefte dat het niets met de scheiding te maken had. Jaren later nog kon hij wel over de scheiding praten bij een psycholoog, maar niet over het pestgedrag op school.
Mijn advies is dus: ga er niet in mee om de oorzaak van eventueel lastig gedrag bij de scheiding te leggen. Bekijk het lastige gedrag gewoon op wat het is: lastig gedrag. en benader dat zoals je dat opvoedkundig ook zou doen als je nog getrouwd was. Of zoals je dat nu zelf aankunt. Zoek dat je eigen weg in. Ja, scheiding kan voor kinderen een moeilijk gegeven zijn in hun leven (sommige kinderen zijn ook opgelucht). Maar we hoeven niet alle moeilijkheden uit het leven weg te halen voor de kinderen. We kunnen ze ook laten zien hoe je ermee om kunt gaan.
Vermijd in elk geval dat je via het eventueel lastige gedrag van de kinderen en je eigen opvoedvragen boosheid gaat richten op je ex, die de scheiding heeft gewild. Daar help je de kinderen niet mee en je helpt jezelf als opvoeder daar niet mee, want je maakt jezelf daarmee machteloos als opvoeder. Pak je bij elkaar. Ga aan de slag. Wees ervan overtuigd dat je het niet perfect zult doen, maar ook dat er niemand is die het zo goed zal doen als vader voor de kinderen als jijzelf.
Tsjor
Andere invulling relatie
'Ze zegt dat ze me als beste vriend wil behouden,...' Dat kan. Maar je eigen verlangen staat het een beetje in de weg: 'Diep in me zeurt een stemmetje dat het wil dat het nog goed komt, dat we weer 1 gezinnetje vormen, dan maar in 2 huizen.' Kun je bedenken dat het een vriendschappelijke relatie wordt in twee huizen? Kun je in je geeft een vriend of vriendin naar boven halen, met wie je vriendschappelijk omgaat; en dan nagaan wat de verschillen zijn? Zoals de knuffels en de kussen? Waarbij er niets onder zit van aantrekken of afstoten?
Ergens las ik dat zij te laat werkt om de kinderen van de opvang te halen. Kan het zijn dat je daarom het gevoel hebt dat de verdeling niet eerlijk is en te zwaar voor jou: 'Doordeweeks heb ik alleen op de dinsdagen 'vrijaf'.Praktisch gezien zie ik de kinderen alleen op dinsdag en zondags niet, terwijl we op papier een 2-5-5-2 verdeling hebben.'?
Het mooiste is als ieder de eigen problemen oplost, dus als zij een oplossing bedenkt voor het ophalen van de kinderen, terwijl zij nog werkt. Het is geen automatisme dat jij dan die problemen oplost. Je kunt je eigen mening daarover vormen. Het kan zijn dat je het zelf prettig vindt. Het zou zelfs kunnen zijn -maar hiermee beweeg ik me op glad ijs- dat het handiger is als de kinderen dan naar haar woning worden gebracht. In elk geval moet je bij dit soort dingen gaan bedenken: wat wil ik daarmee? Het zou geen automatisme moeten zijn dat jij haar problemen oplost.
Tsjor
JJ
Ik lees nog heel veel liefde, hoop dat je haar toch los kunt gaan laten anders vrees ik dat je nog veel meer verdriet gaat krijgen.
Wat ontzettend moeilijk voor je.. onbegrijpelijk hè dat je leven " in eens" zo mega op zijn kop kan staan.
Ik ben best stil van je post, las al steeds zo veel liefde naar haar toe in het andere draadje.
Geef die liefde nu aan jezelf.
Zorg goed voor jezelf en je jongens.