vader van mijn kinderen gaat in een andere plaats wonen

Dat pijnpunt snap ik

Dat pijnpunt snap ik helemaal. Dat zou ik ook zeker aansnijden bij je ex. Bij belangrijke wijzigingen die (naar verwachting) effect hebben op beide levens is het op zijn minst beleefd om de ander daar van op de hoogte te stellen. Dat moet je niet via via horen.

Overleg

Ik snap wel dat je geirriteerd bent dat er niks overlegd is en dat je het op zo'n manier moet horen. Aan de andere kant ben je ook niet voor niks van hem gescheiden natuurlijk, hij kijkt vermoedelijk nou eenmaal anders tegen dingen aan dan jij.
Verder denk ik dat je je kinderen onderschat ivm het alleen blijven. Onze dochter van net 15 heeft een oppasbaantje bij 2 kinderen van 4, vaak liggen ze op bed maar soms eet ze ook met ze en brengt ze op bed, dat kan allemaal. Een paar maanden geleden zijn onze kinderen (toen nog 14 en 16) zelfs een nacht alleen thuis gebleven. De bedoeling is dat ze over 2 weken een heel weekend alleen thuis zijn (zijn nu ruim 16,5 en 15), wel met uiteraard de buren op de hoogte en eten bij oma. Maar kinderen van 16 hebben geen zin meer om ergens anders te logeren, dus ze blijven liever thuis, overigens met de hond wat ik weer een veilig idee vind ivm inbrekers.
Dan kom je gelijk op het punt mbt jouw kinderen, ik begrijp helemaal dat een kind van 16 geen zin meer heeft om om het weekend heel ergens anders te gaan logeren en zelfs niet af en toe. Die willen gewoon in de buurt van hun vrienden zijn, juist het loskomen en een eigen sociaal leven gaan opbouwen is nu zo belangrijk en dan heb ik het niet alleen over geplande feestjes, waar je wat voor kunt regelen maar ook spontane acties, als even bij elkaar gaan playstationnen of naar de bios met vrienden en dat gaat hij missen als hij zover weg zit. Jammer dat je man dat niet ziet, maar dat is dan zijn gemis, niet het jouwe.

Uitrafelen

Nog een aapje . Natuurlijk had hij het jou moeten vertellen.

Ik denk dat je jezelf en de kinderen (en je ex) een plezier doet door alle punten bij jezelf te inventariseren, dan te bepalen wat je met je ex wilt bespreken en wat niet en daarnaar te handelen.

Bv;
Communicatie; aan ex: graag grote veranderingen eerst met mij delen en dan pas met de kinderen zodat ik hun vragen gericht kan beantwoorden waar mogelijk.
Practisch; aan ex: hoe wil je omgaan met huidige regeling? Hoe met vergeten spullen? Hoe met vrienden / feestjes/ sport in jouw weekenden? Wat verwacht je hierin van mij?
Practisch: niet met ex maar voor jezelf; wat als de kinderen nu veel vaker bij mij zijn? Ben ik bereid taxi te spelen? Wanneer wel wanneer niet?
Emotioneel; niet met ex; hoe voel ik me hierbij? Wat wil ik hiermee? Overweeg ik misschien nu toch ook maar andere keuzes te maken?

Misschien heb je het zo wel in je hoofd maar zo komt t niet op mij over.

via via

Ben het helemaal met Hanne eens dat je dit niet via de kinderen had moeten horen. Je ex had dit zelf met jou kunnen bespreken.

trek het niet naar je toe

Zelf zou ik ex wel vragen om beter te communiceren. Dat je het niet prettig vind dit via de kinderen te hebben moeten horen. Maar ik zou me niet bemoeien met hoe hij dit praktisch moet invullen.
Ook zou ik zeker niet zeggen dat de kinderen hierdoor minder vanzelfsprekend bij hem zullen zijn. Als dat voor je oudste het geval is. Dan is het ook aan hem/haar om dit tegen de vader te zeggen. Voor de jongste lijkt me dit niet aan de orde.
Natuurlijk veranderd het wel dat je niet meer zo makkelijk bij elkaar aanwipt. Hierdoor zullen de kinderen meer gestructureerd moeten zijn.

Nou

Ik kan me enorm goed voorstellen dat je er van baalt. Hoe je het ook beziet zowel jij als je kinderen gaan er op achter uit door de verhuizing. Jij omdat je de kinderen vaker thuis zult hebben en dus minder vrije tijd/meer kosten en geen andere ouder vlak in de buurt waar de kinderen even heen kunnen als je weg bent. De kinderen gaan er op achter uit omdat ze geen vader meer in de buurt hebben waar ze spontaan langs bij kunnen. En inderdaad je 16 jarige gaat vast niet elk weekend daar zitten. Die heeft daar niks, kan het met stiefmoeder niet goed vinden en is sowieso niet op een leeftijd dat de ouders prioriteit hebben. Dus die zal minder vaak gaan. Juist voor pubers is het fijn als ze spontaan bij beide ouders langs kunnen gaan.
Ik zou zelf wel duidelijk maken dat het verder zijn verantwoordelijkheid is dat hij gaat verhuizen en dat jij er dus geen centimeter meer voor gaat rijden. Hij zal het vervoer op moeten lossen (en de bijkomende kosten)
Maar het is inderdaad jammer.

Overleg???

Maar hoe had je dat dan willen zien? Exen hoeven niet voor alles toestemming aan elkaar te vragen. Hij heeft besloten "zonodig" dichter bij zijn werk te wonen. Hoe had dit dan moeten gaan? Had hij een balletje moeten opgooien dat hij erover dacht dichter bij zijn werk te gaan wonen en had jij dan een soort toestemming moeten geven? Dat het allemaal knap irritant is, snap ik wel. Maar ik heb het idee dat je het groter maakt dan het is. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat de hoofdreden is dat je lat-relatie in de knel komt en je dat probeert te verbloemen met dat het lullig is voor de kinderen. Uit eigen ervaring als kind van gescheiden ouders weet ik dat exen dit soort acties dramatischer neigen te zien dan de kinderen zelf. Vervelend voor ze dat ze niet meer even bij hun vader kunnen binnen wippen maar het is niet het eind van de wereld.

Ik begrijp 't wel

Mijn ex liet de kinderen, en mij, 3 dagen voor zijn geplande verhuizing weten dat hij van onze woonplaats naar 175 km verderop ging verhuizen.. Onze kinderen waren toen ook puberleeftijd. En ja, ik begrijp de maalstroom aan emoties die dit bij TS veroorzaakt. Een stukje boosheid, emotie, over het feit dat ex de kinderen op die manier 'in de steek' laat. En het aan jou over laat om totaal onthutste kinderen op te vangen.. Een stukje praktische zorg; hoe nu met onderhouden contact en heen en weer reizen?

Want inderdaad, een puber wil geen heel weekend meer een eind weg zitten.. die wil zijn eigen gang kunnen gaan. Voorheen konden ze ff bij pap langs wippen, die mogelijkheid werd nu afgesneden. Onze 'weekend-om-de-week' regeling verdween. Ze gingen nog maar om de paar weken. Vaak geen zin/tijd, ook niet gezien de lange reistijd. Ik heb overigens altijd mijn ex verantwoordelijk gesteld voor de reiskosten (ze gingen uiteindelijk regelmatig met de trein) c.q. halen en brengen. Het was immers zijn keuze. Dat gold ook voor het nog aanwezig zijn bij afspraken op school, arts e.d.

We zijn nu een paar jaar verder. In de praktijk ziet onze jongste (nu 15) zijn vader nog bijna alleen in de schoolvakantie. Ze bellen alleen wel af en toe. Ex is verder eigenlijk nergens meer bij betrokken. Hij komt echt niet over voor een ouder-info-avond op de middelbare school of zo. Gelukkig gaat het prima met zoon op school, dus 'echt' overleg is ook eigenlijk niet nodig. Ik was eigenlijk al volledig alleen verantwoordelijk voor ze toen ex nog in de buurt woonde, dus wat dat betreft is er niet eens zo veel veranderd. De oudste is de deur al uit, woont nu nog verder de andere kant van het land op. Ziet zijn vader nog maar heel sporadisch.

We zijn inmiddels aan de situatie gewend en zitten er niet meer mee. Jammer voor ex, dat hij nu zo ver uit het leven van de kinderen is verdwenen. His loss.

-stiekem toch nog gevoelens??-

quote- "natuurlijk hoef ik geen oppas meer voor de kinderen maar het zit em in de "kleinere"dingen zoals even langswippen, even een vergeten boek ophalen, even hoi zeggen, even op hun kamer nog wat kleding zoeken enz.enz.-"

dus als je ex partner regelmatig langswipt wanneer hij vlakbij woonde voor 'kleinere dingen' vind je dat helemaal prima? Dit is nu een typisch voorbeeld van een 'man-vrouw dingetje', man neemt rationele beslissing, vrouw voelt zicht gepasseerd. Jullie zijn gescheiden, en hebben ieders eigen leven. Hij ( en jij) mag verhuizen waarheen hij wil, dat hij hierbij een probleem krijgt wanneer hij verder weg gaat wonen is hij wel bewust van. Het is dan ook aan hem om dit voor zichzelf dat op te lossen.
Voor jou steekt het gewoon dat hij niet met jou overlegt en jou "toestemming" vraagt, die je graag had gegeven wanneer hij even 'een vergeten boek' kwam halen.

dewitv

de kinderen die even aan wippen, hoi zeggen en op hun kamer nog wat kleding zoeken, niet de expartner!

Niet de partners onderling. Deze kinderen zijn een stuk ouder als die van jou, en dus ook een stuk zelfstandiger. Vond ik met 4 ook moeilijk voor te stellen, maar met 9 kan er al heel veel meer.

sorry

@amk
oh de kinderen. Ik vond het al raar om je ex partner graag onverwacht langs zou wippen. Excuses. En wat ben jij beoordelend zeg, je weet prima wat anderen denken en voelen met je "vond ik met 4 OOK moeilijk voor te stellen", alsof ik mij niet kan voorstellen en inleven.