verwaarlozing bij vader

Lastig

Wat een lastige situatie voor jullie, een paar dingen zou je al wel kunnen doen; de kinderen zelfredzamer maken. Geef ze een rugzakje met schoon ondergoed mee en eventueel een setje reserve kleding. Dan kunnen ze in ieder geval schoon ondergoed aantrekken en dat laat je ze zelf heen en weer mee terug naar huis nemen. (op school kunnen ze ook zelf hun gymkleding aan en uittrekken,dus dat moet prima lukken) haren kammen kunnen ze ook zelf natuurlijk, maar vaak vinden ze het zelf niet zo erg dat hun haren niet gekamd zijn, en anders geef je een borstel mee.
Mijn kinderen zullen geen problemen hebben met pizza en patat, dat is een traktatie! Gelukkig eten ze bij jou wel gezond,dus ook dat is voor die dagen geen ramp lijkt me. (ik snap ook wel dat je dat niet gezond vindt, maar echt heel erg is het natuurlijk ook weer niet, als ze de rest van de week gezond bij jou eten)
Het is wel naar dat hun slaapplekje zo krap is, kan er niet 1 matras aan de onderzijde weg? Dan is er iets meer ruimte? Of dat je oppert dat je ex een echt stapelbed koopt? Dan is er genoeg ruimte in ieder geval.
Wat ook heel naar is, is dat ze daar weinig aandacht krijgen, weet je zeker dat dat zo is? Je bent er natuurlijk niet de hele tijd bij, maar anders kunnen ze misschien zelf ook vragen aan hun vader of ze niet eens ergens heen kunnen gaan met hem?

Andere voorbeelden van verwaarlozing?

Ten eerste, het lijkt me heel erg zwaar wat je allemaal meegemaakt hebt met hem en ik kan me goed voorstellen dat het ook nu heel moeilijk is de zorg voor jullie kinderen te moeten delen.

Maar ik vind je voobeelden niet echt overtuigend:

Je kinderen zijn 9 en 10. Ze kunnen toch een tasje meenemen met ondergoed, toilettasje schone sokken en een setje kleding? Ze kunnen toch hun eigen haren kammen en zichzelf omkleden?

Eens in de twee weekenden een weekend alleen patat en pizza eten is toch niet zo erg? Ervan uitgaande dat je kinderen dat wel lekker vinden? Ik denk dat heel veel gezinnen geregeld zo'n patat-pizza-pannenkoeken weekend hebben, juist om er een feestje van te maken.

Niet normaal op kunnen staan, maar uit je bed moeten kruipen lijkt me ook niet zo erg. Of is je kind benauwd in dat bed? Kan het niet goed slapen?

verdrietig

Klinkt inderdaad helemaal niet leuk. Mijn kinderen zien hun vader niet, nu waren ze ouder toen wij gingen scheiden, dus ze hoefden ook niet meer naar hem toe te gaan en interesse in hen is er ook niet.
Bepaalde dingen kan je laten uitzoeken, zoals het meebetalen van clubjes, staat daar iets over in het convenant bijvoorbeeld, of valt dit onder de kinderalimentatie.
Interesse in de kinderen kan je helaas niet afdwingen. Wat gebeurt er als je aangeeft "Pietje kan komende zaterdag niet komen, want hij heeft een verjaardag van een klasgenootje' is het dan drama, of wel okee? Misschien kan je iets op die manier regelen? En is hij zelf 1,5 uur van jou af gaan wonen? Dat lijkt me ook nogal een gedoe zeg.

Afstand nemen

'Qua vakanties wacht hij tot de laatste dag om toestemming te geven om naar het buitenland te mogen, wat voor grote stress zorgt.'

Dat is heel vervelend, maar je hoeft natuurlijk niet perse naar het buitenland. Als je weet dat het elk jaar zo gaat, kun je twee dingen doen:
1. Vertrouw erop dat hij ook deze keer toestemming geeft, ook al doet hij dat pas op de laatste dag. Als hij nog nooit geweigerd heeft, hoef je je er niet druk om te maken, of
2. Plan vakanties lekker in Nederland. Neem het heft in eigen handen voorkom zelf (!) dat jij en je kinderen afhanekelijk zijn van zijn toestemming.

'het voelt na al die jaren alsof hij me nog steeds in de houdgreep heeft en lijkt er alles aan de te doen om het me moeilijk te maken.'

Dat lees ik niet in je verhalen. Jij maakt je druk om van alles, hij trekt zich daar niets van aan. Dat mag, per slot van rekening zijn jullie gescheiden.

'Ook het nieuws over zijn andere dochter werd aan de kinderen gepresenteerd als een kerstcadeautje. Ik wist van niets op dit moment.'

Nou en? Jij hebt daar toch ook niets mee te maken? Blijkbaar is het een kind waar hij eerder ook niets van wist, anders had hij het je wel verteld toen jullie nog samen waren. Kortom: laat los!

Nee

'vanaf welk moment kunnen kinderen zelf bepalen of ze wel of niet gaan, ik ben nog erg onwetend, is dit op een leeftijd van 12 jaar? '

Vanaf het moment dat ze meerderjarig zijn, dus 18. Je stuurt wel heel erg aan op een breuk. Pas maar op dat een rechter daar geen stokje voor steekt, dan wonen ze straks bij hun vader en heb jij de omgangsregeling.

dit heb ik voor je gevonden

Mijn kinderen waren al 16 en 19 bij de scheiding, dus ze konden al makkelijker voor zichzelf opkomen.
Ik heb hier wat info voor je gevonden: https://nieuwestap.nl/rechten-van-het-kind-13-18-jaar-bij-de-scheiding/

Olivia

Dat gaat over situaties waarin de scheiding net is aangevraagd, niet over lopende omgangsregelingen. Je zet TS op het verkeerde been hiermee.

nare situatie

Uit eigen ervaring weet ik dat je weinig kunt beginnen met een ex die verslavingsgedrag heeft en de kinderen (en zichzelf en zijn huis) verwaarloost. De hele wereld roept dat je lós moet laten of dat je vast wel een overbezorgde moeder bent, en ondertussen zie je het hopeloos mis gaan... Ouderschap is heilig, zelfs als het niet goed gaat met de kinderen.

Ik heb geen tips, helaas. Wil je wel sterkte en heel veel geduld wensen met de hele situatie.

Zoiets

Wij hebben iets dergelijks aan de hand gehad. Ik denk dat je kinderen moeten proberen zelf tot hun vader door te dringen. Je kunt ze helpen door het gesprek te oefenen, zodat ze weten wat ze kunnen zeggen en hoe ze kunnen reageren. En zelfs als het niet meteen effect heeft, als ze het een paar keer zeggen, zal de boodschap uiteindelijk hopelijk wel doordringen.

Hoe dat zit?

'In zoverre dat de kinderen met vragen bij mij komen hoe dat zit. hoe leg je zoiets uit?'

Niet. Je verwijst voor dat soort vragen naar hun vader. Ik neem tenminste aan dat je niet bedoeld dat je moet uitleggen hoe kinderen gemaakt worden ☺

Pianoconcert

Dan moet dochter ruim van tevoren aangeven dat ze echt naar dat concert wil, dat het heel belangrijk voor haar is. En als pa niet hapt, dan kan ze altijd nog zeggen dat ze dan een weekend wil ruilen.

Schipperen

Veel voorbeelden uit het dagelijkse leven. Het is inderdaad niet gemakkelijk.

'pijnlijk vind ik als ik hoor: pappa luistert toch niet, hij doet toch alleen maar wat hij zelf wil.' En toch zijn het twee verschillende dingen: het eerste is jouw pijn. Je had een andere partner gewild, een andere vader voor de kinderen. Maar daarom ben je denk ik) ook gescheiden. Dat is de oplossing vor jouw pijn.
Het tweede is het verdriet van de kinderen: 'pappa luistert toch niet, hij doet toch alleen maar wat hij zelf wil.' Maar dat is dan ook hun vader. Er is geen andere. Dit is het. En dan is de vraag hoe ze daarmee omgaan. Dat is niet alleen een vraag voor nu, even, maar een vraag voor de rest van hun leven. Je kinderen moeten leren om daarmee om te gaan, dat wil zeggen dat de ervaring van ik zeg wel iets, maar hij luistert niet, die ervaring zet hen voor nieuwe vragen: ga ik het herhalen, maak ik ruzie, accepteer ik het etc.

Een voorbeeld:
'Wat ik wel graag zou willen is dat de kinderen niet zo in een stramien worden gehouden, van uit school direct weg uit hun leefomgeving, niet mogen afspreken met vriendjes en vriendinnetjes want dat komt niet uit en vaders wil is wet. Dat begint erg te knagen nu ze zelfstandiger worden, en ze vragen mijn hulp hierin.' Ik weet niet goed wat voor hulp ze dan vragen. Niet dat jij het voor hen moet oplossen, want dat kan niet. De relatie tussen twee partners is wezenlijk anders dan de relatie ouder-kind. Ze moeten de kans krijgen om te experimenteren, uit te proberen, risico's te nemen of juist te laten. Al naar gelang hun eigen ontwikkeling en karakter. Ze worden inderdaad zelfstandiger en dan gaan ze anders reageren. Ze gaan puberen en dan komt er vaak meer afstand en verzet. Maar ze worden ook jong-volwassenen en ze worden wellicht ooit zelf ouders. In al die leeftijdsfases hebben ze hopelijk nog steeds hun vader, die wellicht niet veel zal veranderen, maar zij zullen wel steeds zoeken naar de beste manier voor hen om ermee om te gaan.

Het probleem voor hen oplossen kun je niet. Het is hun eigen probleem.

Dat wil niet zeggen dat je niets moet doen. Je kunt er met hen over praten als zij dat willen, je kunt hen feedback geven over hun eigen gedrag, vragen stellen: wat zou je willen doen; en waarom doe je dat niet (met respect voor hun eigen keuze).

Een ander voorbeeld: het pianoconcert.
eerste vraag is natuurlijk: wat wil ze zelf? Niet naar vader, wel naar het pianoconcert, denk ik. Dat geeft problemen. Hoe zou ze die willen oplossen? Ondertussen kun je wel een paar suggesties achter de hand houden: nodig vader en vriendin uit om te komen en ga daarna met hen mee; meld je ziek bij vader (oh jee, de social media, houd ze het stil?); gewoon niet gaan (dan maar een schreeuwende vader aan de deur, die vang jij wel op, je kunt vooraf de politie inlichten); naar vader gaan en zelf met het openbaar vervoer terugkomen; het pianoconcert afzeggen; etc.

Een andere gedachte: kan het zijn dat afspraken over omgang gekoppeld zijn aan financiele afspraken over kinderalimentatie bijvoorbeeld? Dat maakt het gesprek extra lastig.

Ook mijn kinderen hebben een fase gehad (puberteit), waarin ze een tijdlang zelfs geen kontakt met hun vader wilden; Achteraf gezien heb ik zo'n beetje het schema gehanteerd: tot 12 jaar gaan de afspraken over omgang voor; tussen 12 en 16 komen de irritaties of erger, maar dan moesten ze dat van mij met vader zelf uitvechten, daar bemoeide ik me niet mee; en vanaf 16 ongeveer beslissen de kinderen zelf. Ze zijn allemaal door de fase heen gegaan van teleurstelling, dat ze hoopten dat hun vader anders was dan hij was. Maar ze hebben daar voor zichzelf ook een eigen evaluatie over gehad: niet alleen de negatieve dingen, ook de positieve dingen, wat kan wel, wat moet ik niet verwachten of wat wil ik niet. Maar toen vader met een hartaanval werd opgenomen in het ziekenhuis waren ze er alledrie. Dat bedoel ik vooral als ik zeg, dat het een levenslange relatie is, waarin elke levensfase een andere optiek biedt.

Tsjor

Weekend

' vader blijft erbij en een weekend ruilen is geen optie, want het is zijn weekend en daar blijft hij bij.' Nou nee, het is het weekend van dochter en vader. Het is eigenlijk haar weekend. Maar dat zal hij niet begrijpen denk ik. Hij kan haar naar het concert brengen en mee luisteren. Maar dat zou dochter eigenlijk zelf met hem moeten regelen.

Tsjor

Ideeën

Qua kleding: tel je zegeningen! Alle kleding is van jou. Alle kleding gaat aan het eind van het weekend weer mee naar huis en wordt door jou gewassen. Je hebt geen discussie over welke kleding die bij vader moet achterblijven. Je hebt geen discussie of vader de aangeschafte kleding mag verrekeningen met de alimentatie. Vooral houden zo! En natuurlijk kleding meegeven.

Qua hygiene en ruimte en andere dingen die vader wellicht zou kunnen veranderen: dat gesprek moeten de kinderen aangaan, eventueel met hulp van een vertrouwenspersoon (een grootouder / coach / leerkracht... in elk geval iemand anders dan jijzelf). Wat je kunt doen is aankondigen dat de kinderen graag een gesprek met vader hebben over hoe de omgang prettiger kan verlopen, en dat ze daarvoor dan en dan zullen langskomen (buiten de reguliere bezoektijden) samen met persoon X. Als vader weigert, stel je voor dat het gesprek aan het begin van het eerstvolgende bezoek plaatsvindt. Als hij zelfs dat weigert, en je hebt dat zwart op wit staan, dan kun je overwegen het bezoek uit te stellen tot het gesprek heeft plaatsgevonden. Juridisch kom je daar wel mee weg (mits dit is wat de kinderen willen). Maar de relatie tussen vader en kinderen wordt er natuurlijk niet beter op.

Qua pianoles: laat dochter aan de docent vragen om vader op te bellen. Misschien dat vader zich genoeg schaamt om een weekend te ruilen. Maar zo niet, dan heeft dochterlief een volwassene in haar leven erbij die kan meeleven met haar probleem van de onredelijke vader die zich totaal niet interesseert in haar, en bovendien iemand die daar vrijer over kan spreken dan jijzelf.

Qua dat vader die zich totaal niet interesseert in de kinderen, loopt te pronken, en dan ook nog eens een voor een ander kind wel (eventjes) goed vader speelt... Dat kun niemand veranderen. Doe je kinderen naar therapie of naar een lotgenotengroep.

Voor jou: ik weet niet of jij je teveel druk maakt, of dat vader opzettelijk de kinderen pest vanwege het effect dat dat op jou heeft. Maar zelf er "tussenuit" stappen, dus zelf niet meer voor de kinderen gaan pleiten bij vader, kan in beide situaties veel helpen.

Het kind is 9!

Dochter van 9 kan nog niet helemaal zelfstandig met vader regelen dat zij naar het pianoconcert kan waar ze zo naar toe gewerkt heeft, daar heeft ze nog hulp bij nodig.
Wat ze wel kan is :
- haar vader vertellen dat ze aan het concert wil meedoen
- haar vader plus vriendin plus halfzus uitnodigen voor het concert
- haar vader vertellen dat ze heel hard geoefend heeft voor het concert en er naar toe wil

Als haar vader vindt dat ze niet naar het concert mag omdat het zijn weekend is, dan kun je als moeder ingrijpen en de pianojuf vragen om vader te bellen dat ze gehoord heeft dat dochter niet mag omdat het in het weekend van vader is, of vader wel weet dat dochter zo vreselijk haar best gedaan heeft, juf zo trots is en vader vast ook en vader van harte welkom is. Dan komt het niet van jou als moeder.

Als er geen beweging bij vader is, dan kun je met vader bellen of hij wil ruilen, of je dochter kan ophalen en terugbrengen, of er een andere oplossing mogelijk is.

Mocht dat allemaal niet mogelijk zijn en vader wil voet bij stuk houden, dan kun je nadenken over andere opties.