Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

verwaarlozing bij vader


2create

2create

07-06-2019 om 17:32 Topicstarter

reactie op syboor

bedankt voor jouw reactie syboor

ik denk dat ik langzaamaan begrijp dat ik er meer tussenuit zou moeten stappen.
sommige dingen kan ik helaas niet veranderen, hoe lastig ook.

qua kleding heb je ergens een punt, maar de kleding die ik meegeef komt helaas niet meer terug, beland op een hoop en wordt niet gewassen..het is dus steeds nieuwe kleren kopen. ik heb dit punt al losgelaten en mijn weg erin gevonden al blijft het vervelend.

Andra

Andra

07-06-2019 om 17:47

Raar verhaal kleren

Hoezo moet je steeds nieuwe kleren kopen? De kinderen zijn groot genoeg om ervoor te zorgen dat ze in dezelfde kleren terugkomen. En bovendien: ze koment toch niet naakt terug? Komen ze in lelijke kleren naar jou, dan kun je ze dan de volgende keer in de kleren van pa daarheen sturen. dan komen hopelijk jou kleren weer terug.

2create

2create

07-06-2019 om 17:53 Topicstarter

heel raar verhaal

de kleding die ik meegeef houdt vader achter.
ik heb de kinderen geleerd dezelfde kleding aan te doen als waarin ze kwamen, en geef ze in een zipplasticzakje schoon ondergoed mee.
regelmatig zeg ik tegen de kinderen, nemen jullie het weer mee?
maar dat mag niet van vader, het moet dan ineens in de was..wat dus niet gebeurt.
ze zijn helaas nog net te klein om hiertegenin te gaan.

als ze ook het weekend naar de vriendin van vader gaan wordt er geen zorg gedragen voor schone kleding en lopen ze dus 3 a 4 dagen in hetzelfde ondergoed.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

07-06-2019 om 18:14

dat van die kleding

Ik herken het, 2create. Het is raar voor wie het niet heeft meegemaakt, maar het kan wel degelijk gebeuren.

Ik gaf ook kleding mee, maar dat verdween in de Bermudadriehoek bij vader. Om na lange tijd (een paar jaar) weer op te duiken, als de kinderen in te kleine kleding weer bij mij of op school verschenen.

Je staat machteloos, kunt een grote bek krijgen als je het heel vriendelijk aan de orde wil stellen.

Lastig, maar helaas

'mijn dochter zit op pianoles en eens in het halfjaar is er een concert. ze werkt hier hard naartoe. het betekent erg veel voor haar.'

Het is inderdaad erg jammer dat ze daar niet heen kan. Frustrerend ook. Maar ... ze is pas 9. Het is niet zo dat haar toekomst van dit concert af hangt. Er zullen nog meer concerten komen. En vast nog meer leuke dingen waar ze soms niet bij kan zijn. Omdat ze ziek is. Of op vakantie. Of al een toernooi van een andere sport heeft. Tante Annie 100 wordt.

'maar hopen dat het volgende concert in mijn weekend valt.'

Precies! Dat is een goede insteek.

2create

2create

07-06-2019 om 20:09 Topicstarter

knurf

dankjewel,

het is exact de instelling die het meeste helpt.

Doorschipperen

'wordt het in jouw optiek makkelijker naarmate de kinderen ouder worden?' Het wordt pas echt gemakkelijk -is mijn ervaring- als de kinderen de puberteit voorbij zijn, de belangrijkste existentiële vragen hebben doorworsteld, een reflectie kunnen geven op het handelen van ouders en hun eigen handelen. In die tussentijd is het, vind ik, allemaal gewoon heftiger.
Maar als je je kinderen de ruimte gunt om het zelf zo'n beetje uit te zoeken, zelf daarin te experimenteren, en er altijd bent in rust en vertrouwen om de ergste gevolgen op te vangen, dan komen zij er wel doorheen en staan ze daarna wel met twee benen op de grond.
Het klinkt rottig, maar de boosheid die je dochter nu wellicht heeft over het concert (wat mij echt pijn zou doen) dat hoort bij haar relatie met haar vader. Hoe ze daarmee omgaat ook. Dat zal als 9-jarige anders zijn dan als 13-jarige, 16-jarige of 23-jarige.
Ik denk dat een kind er meer van lijdt als twee ouders over haar heen gaan vechten met elkaar.
Nog een mogelijke tip dan: kun je niet met de pianojuf afspreken, dat jij (en de vriendinnetjes) bij de generale repetitie zijn van wat ze zou spelen? Dan heb jij het in elk geval gehoord en de rest van het publiek is toch niet zo interessant. Een beetje feestelijk maken, mooie kleren aan, bloemetje na afloop. En inderdaad, volgende keer beter.

Tsjor

Tsjor

2create

2create

07-06-2019 om 21:23 Topicstarter

reactie op tsjor

beste Tsjor,

het klinkt als een enorme uitdaging.
bedankt voor jouw lieve tip! Het doet me echt goed dat er mensen zijn die in soortgelijke positie hebben gezeten en hun ervaringen willen delen. heel erg bedankt!

Trix

Trix

07-06-2019 om 21:40

Pijnlijk

Beste 2create,

Ik heb echt bewondering voor de manier waarop je erin staat. De adviezen van Tsjor zijn zelden de makkelijkste weg en het lijkt me in dit geval verschrikkelijk lastig om het verstandig aan te pakken. Wat Knurf zegt is waar, er zijn wel meer redenen waarom zo'n concert of feest of wat dan ook niet door kan gaan, maar het is toch anders wanneer je ziet dat het je dochter gewoon wordt ontzegd, door degene met wie je de zorg voor je kinderen deelt. Het lijkt me vreselijk pijnlijk en vanuit die pijn zou het heel begrijpelijk zijn dat je 'als een tijger vecht voor je kind', zoals je ook wel eens hoort, maar ten koste van wat?

Tsjor schrijft:
"Ik denk dat een kind er meer van lijdt als twee ouders over haar heen gaan vechten met elkaar." en dat geloof ik ook. Maar het alternatief is ook pijnlijk voor je kinderen en vraagt een lange adem. Ook rondom de andere voorbeelden die je noemt.

Ik wil jou veel sterkte wensen, maar ook je kinderen. Ik vind het echt een verdrietige situatie (het raakt me), maar als ik het zo lees, denk ik dat ze het met jou goed hebben getroffen. En zullen ze met hun vader - uiteindelijk - hun weg wel vinden.

2create

2create

07-06-2019 om 22:02 Topicstarter

reactie op trix

beste Trix,

het is vreselijk moeilijk om iedere keer de rust te bewaren, ik grijp niet voor niets dit forum aan, ik voel me machteloos. Wat je zegt, je instinct zegt vecht voor je kind, of juist waarom vecht je niet voor je kind.
het doet me ontzettend goed om zulke lieve reacties te krijgen, dat sterkt mij.
ik hoop echt dat het waar is wat je zegt en dat ze met hun vader hun weg zullen vinden.
dank voor je lieve woorden.

Ik geloof

dat het belangrijkste is geweest voor mij: vertrouwen hebben in je kind. Je kind krijgt niet de gemakkelijkste klussen in het leven, maar mijn basis was, dat ik het volste vertrouwen had in mijn kinderen, dat zij in staat waren om ermee om te gaan, op hun manier; waarbij ik wel onmiddellijk de kanttekening maak(te) dat het mij niet gelukt is, anders was ik niet gescheiden. Dus vooral vertrouwen: jij kunt op jouw manier met deze tegenslag wel omgaan. En respect, elke keer als ze weer een hobbel hebben genomen.
Nu ben ik ook een gelovig mens, dus ik kan heel ontroerd raken door het volgende lied van Remco Hakkert, alhoewel ik sommige woorden nooit zou gebruiken en ook niet in die zijde van het religieuze spectrum zit. Maar het lied raakt mij toch heel diep, omdat het ergens wel mijn basis is van het vertrouwen.


https://www.youtube.com/watch?v=6_it6By5h2U.

Tsjor

2create

2create

08-06-2019 om 07:12 Topicstarter

reactie op tsjor

ik denk dat je daar de gevoelige snaar raakt.
het lijkt namelijk een onmogelijke taak om met deze man om te gaan, ik weet waartoe hij in staat is en hoe mijn zelfvertrouwen met de dag afnam door alle manipulaties.

ik ben dus erg bang dat dit een te grote opgave voor ze is, maar uiteraard is een liefdesrelatie een andere dan vader-kind.

het bij hem weggaan is al een enorme overwinning geweest.

het is mooi dat je jouw kinderen zoveel vertrouwen hebt gegeven, ik denk dat het een mooi en positief uitgangspunt is om ermee om te gaan. Dankjewel voor jouw bijdrage, het doet mij goed!

Shosha

Shosha

08-06-2019 om 19:09

Assertiviteit en relatievaardigheden versterken

Kinderen hebben andere mogelijkheden dan partners. Er is op volwassen leeftijd veel meer variatie mogelijk in nabijheid-afstand. Kinderen met een dwingende ouder kun je helpen door ze te vertrouwen omdat dat de beste manier is om duidelijk te maken dat ze op zichzelf MOGEN vertrouwen. En jij kunt in de tijd dat ze bij jou zijn het ‘normale’ vertegenwoordigen: dat het ertoe doet wat ze willen, wie ze zijn, wat ze doen. En ook dat dat respect niet niet altijd en overal aanwezig is. En wat kun je dan doen? Er doorheen laveren met zelfrespect en met zo weinig mogelijk onnodige schade en chaos. Niet eenvoudig maar het enige wat er op zit als je wil dat je kinderen zich op een voor henzelf gezonde manier tot hun vader verhouden. Om eropuit te komen welke nabijheid of afstand passend is tussen hen en vader moeten ze zichzelf zo goed en zo kwaad door die relatie heen ploeteren. Dat kun je als andere ouder niet voor ze doen.

Ik heb zelf geen doel voor hoe de relatie tussen mijn kinderen en hun vader er op langere termijn uit moet zien. Ik verwacht niet dat ze met hem zullen breken maar wel dat er een zekere afstandelijkheid in die relatie zal groeien (is al bezig, mijn kinderen zijn pubers). Mijn insteek is: kijk hoever je wel komt als je je binnen je eigen grenzen aanpast. Dat gaat ook wel eens fout maar tot nu toe blijkt het wel mogelijk het contact te herstellen, soms met dus wat meer emotionele afstand en wat minder hoge verwachtingen. Maar zelfs als je verwacht dat vader te weinig zal meebewegen en er een kans is dat je kind zelf tot een breuk zal moeten komen, kun je er mee bezig zijn een kind daarvoor toe te rusten. Dat is tricky natuurlijk. Op een breuk aansturen is niet wat je wil. Een kind sterk maken, zich bewust van wie het zelf is en wat het wil en met genoeg zelfvertrouwen om te weten dat je voor jezelf mag kiezen als de persoonlijke grenzen te zeer in het geding zijn wel. Mocht het dan tot een breuk komen dan is het voor het kind in ieder geval een clean break.

Niet zo eenvoudig natuurlijk. Meer een denkrichting.

Groet,
Shosha

2create

2create

08-06-2019 om 19:57 Topicstarter

reactie op shosha

heel erg bedankt voor jouw bericht, het raakt mij erg dat er zo met me meegedacht wordt.
Ik kan me heel erg vinden in jouw denkrichting, het vergt een hele hoop geduld en bezinning. ik heb grote bewondering voor jou.

2create

2create

09-06-2019 om 08:35 Topicstarter

dat van die kleding

''Ik herken het, 2create. Het is raar voor wie het niet heeft meegemaakt, maar het kan wel degelijk gebeuren.

Ik gaf ook kleding mee, maar dat verdween in de Bermudadriehoek bij vader. Om na lange tijd (een paar jaar) weer op te duiken, als de kinderen in te kleine kleding weer bij mij of op school verschenen.

Je staat machteloos, kunt een grote bek krijgen als je het heel vriendelijk aan de orde wil stellen.''

dit is inderdaad exact wat er gebeurt Sally.
de kinderen komen doorgaans thuis in of veel te kleine kleding (maar ook echt 3 maten te klein!) en zelfs kwam mijn dochten onlangs thuis in een oud hemd en broekje van zijn nieuwe vriendin, uiteraard veel te groot.
heeft iemand een goede tip hoe dit het beste aan te pakken?

Trix

Trix

09-06-2019 om 08:58

Tips...

Lastig. Wat ik kan bedenken, is om voor de weekends bij vader speciale gratis of bijna gratis kleding te gaan verzamelen (kringloop, weggeefhoek, e.d. en de kleding die je eerder mee terug kreeg.)

Je zou nog kunnen proberen om een afspraak met vader te maken, dat alle kleding weer mee terug komt, maar als ik je goed begrijp is dat kansloos.

Verder zullen je kinderen meer en meer zelf gaan bepalen wat ze aantrekken en waar ze dat in de was doen. Ze zullen hun kleding meer gaan ervaren als hun persoonlijke eigendommen en daarom beter bewaken dat ze het weer mee terug nemen / krijgen.
Dit zou ik dus nog even proberen uit te zingen en vooral je kinderen vragen om hierover na te denken. Is er een manier waarop zij ervoor kunnen zorgen dat hun kleding weer mee terug komt? Misschien moeten ze leren om hun kleding 's avonds direct in hun tas te stoppen?

2create

2create

09-06-2019 om 09:29 Topicstarter

trix

dank voor jouw reactie,

het is inderdaad wat ik doe, extra kleding van de kringloper aanschaffen voor bij pappa.
ik heb de verwachting dat het terugkomt losgelaten.
zoals sally zei, het verdwijnt in de Bermudadriehoek

ook het aanleren van het mee terug nemen van de kleding is een onbegonnen zaak.
'het moet van pappa in de was' is het tegenbericht of 'ik kon het niet meer vinden'.

ik vraag me af hoelang dit volgehouden kan worden.

en ook: wanneer de kinderen in hun onbevangenheid hun 'nieuwe' kleding laten zien horen ze van pappa: 'oh dan komen mijn centjes goed van pas'.

Kinderalimentatie

'wanneer de kinderen in hun onbevangenheid hun 'nieuwe' kleding laten zien horen ze van pappa: 'oh dan komen mijn centjes goed van pas'.'
Uit dit voorbeeld blijkt wel de andere perceptie vanuit het perspectief van vader. Hij betaalt waarschijnlijk kinderalimentatie en vraagt zich af wat er met dat geld gebeurt. Daar hoef jij namelijk geen verantwoording over af te leggen, maar dat zit wel in zijn gedachten.
Eerder vroeg ik je al: '... kan het zijn dat afspraken over omgang gekoppeld zijn aan financiele afspraken over kinderalimentatie bijvoorbeeld? Dat maakt het gesprek extra lastig.'
Zijn perspectief: hij betaalt voor de kinderen; hij heeft recht op de afgesproken dagen omgang. Als afspraken over kinderalimentatie gekoppeld zijn aan omgang, dan is een wijziging in de omgang direct een mogelijke bedreiging van de financiële afspraken.
Zijn de fianciële afspraken moeizaam tot stand gekomen of viel dat wel mee? Denk je dat het een redelijk bedrag is wat hem geen problemen op zal leveren, of is het toch een behoorlijk bedrag wat hij echt wel merkt?
Op zich mogen de kinderen best weten dat vader geld betaalt voor hen, toch? Ook al hoeven ze niet specifiek te weten welke aardappel van moeder is en welke broek van vader.
Is het een optie om eventuele wisselingen of veranderingen van omgangsmomenten financieel te compenseren (ik zou er niet voor zijn, maar als dat de kou uit de lucht haalt ....).
Het ligt erg aan de afspraken die jullie gemaakt hebben en de wijze waarop die tot stand zijn gekomen.

Tsjor

2create

2create

09-06-2019 om 10:03 Topicstarter

alimentatie

beste Tsjor,

vader heeft een fulltime baan en een bovengemiddeld inkomen en eigen huis(verkregen door erfenis, voor die tijd diep in de schulden)

het eerste halfjaar na ons uit elkaar gaan heeft hij financieel niet bijgedragen, ik stond letterlijk op straat, en woonde in het huis van mijn broer met mijn twee kleintjes.
toen nog met de regeling die wij samen hadden afgesproken: 1 dag in het weekend bij vader (meer kon hij niet aan)

via mediation ging vader alimentatie betalen, een lager bedrag dan de mediator voorstelde maar ik wilde zo snel mogelijk uit de situatie en ben akkoord gegaan.

vader betaalt verder niets. geen sporten etc. zelfs verjaardagscadeautjes voor vriendjes en vriendinnetjes worden afgewogen.

het geld wat hij verdient gaat op aan blowen, drinken en zijn onlangs verschenen dochter. ook betaalt hij zijn rekeningen niet, en komt hierdoor regelmatig in de problemen.

en jij?

Ben je financieel afhankelijk van hem?
Ook al schat je zijn situatie rooskleurig in en vind je zijn uitgavenpatroon waardeloos, het blijft toch elke maand een bedrag dat van de rekening af gaat. Zijn perspectief op kleding van de kinderen (bijvoorbeeld) is daardoor in elk geval anders. En normaal gesproken is dat dan ook het bedrag waarmee je het moet doen, zonder dat er achteraf nog extra bedragen bijkomen voor sportclubjes etc.
Is er geen onafhankelijke berekening gemaakt? Is er een koppeling gemaakt met omgangstijd?
Dit is in elk geval een van de weinige terreinen die nog te maken hebben met de relatie vader-moeder (in tegenstelling tot de relatie vader-kinderen). Het is voor zover ik het zie de enige plek waar je iets zou kunnen doen om de angel eruit te halen. Maar ik weet niet of het verstandig is om daaraan te gaan morrelen.

Tsjor

2create

2create

09-06-2019 om 10:26 Topicstarter

tsjor

nee ik ben niet van hem afhankelijk, werk zelf en mijn partner ook.

ik heb er inderdaad ook aan gedacht, maar vind het wel het minste wat hij kan doen.

2create

2create

09-06-2019 om 10:31 Topicstarter

en..

in het plan staat dat over kosten voor sporten en clubjes aparte afspraken gemaakt worden. maar dat is bij ons niet aan de orde.
de alimentatie is gekoppeld aan de omgangstijd.
Al brengt vader de kinderen doorgaans eerder thuis en zijn alle vakantiedagen (met uitzondering van helft zomer en helft kerstvakantie) voor mij, want vader kan niet. In het plan staat alles bij helfte verdelen.

andere optiek

'ik heb er inderdaad ook aan gedacht, maar vind het wel het minste wat hij kan doen.' Geld betalen lijkt voor de ontvangende partij een kleinigheidje, afgezet tegen de uren zorg; maar is het dat ook voor de betalende partij?

Hij zal denken dat jij met je inkomen en nieuwe partner het geld helemaal niet nodig hebt.

Als je het geld niet direct nodig hebt kun je ook overwegen om voor elk kind een kindrekening te openen waar hij dan het geld op kan storten 'voor later, als ze studeren.'
Ik denk niet dat 'dan koop jij de kleding' een goed idee is. Het zou de uitgave van het geld wel concreter maken. Nu gaat het geld naar jou en in zijn optiek is het onduidelijk of het ook naar de kinderen gaat.

Vanuit jouw perspectief doet hij te weinig en verkeerd etc. en je hebt gelijk. Alleen: als hij tijdens jullie relatie al blowde en schulden maakte, manipulatief was etc., dan is dit ook wat je kunt verwachten. Afspraken in een ouderschapsplan die gebaseerd zijn op 'dat gaat in overleg' zijn heel vaak bron van ergernis. Want dat overleg komt er niet, wordt nooit beter dan tijdens de relatie en de uitkomst is meestal negatief voor de ouder die het meeste zorgt.

Tsjor

Of jijzelf

'Als je het geld niet direct nodig hebt kun je ook overwegen om voor elk kind een kindrekening te openen waar hij dan het geld op kan storten 'voor later, als ze studeren.''. Je kunt dat natuurlijk ook zelf doen en het aan hem meedelen dat daar het geld naartoe gaat.

Tsjor

Shosha

Shosha

09-06-2019 om 13:27

Zure opmerkingen

Als er zure opmerkingen komen van ex of zijn partner reageer ik op de inhoud. In dit geval: “Ja, fijn hè, dat papa meebetaalt zodat jullie het goed kunnen hebben.” Mijn kinderen reageren daar dan op met zoiets als: “Euh, dat is niet helemaal zoals hij het bedoelt.” Ik vraag dan: “Oh nee? Hoe denk jij dan dat hij het bedoelt?” En als ze daar dan over vertellen: “Hoe is dat voor jou?” En dan praten we daarover door. Ik heb weleens letterlijk gezegd dat het voor papa fijner zou zijn om zich trots te kunnen voelen dat hij financieel voor ze zorgt, dat het jammer is dat hij daar zo’n vervelend gevoel over heeft. Ik hou het zo van mezelf weg en van de kinderen. Volgens mij snappen ze dit inmiddels heel goed. Er zijn wel vaker akkefietjes van deze aard en oudste laat die inmiddels van zich afglijden. Jongste worstelt nog af en toe met loyaliteitsgevoel en meent dat vader mij onrecht aandoet. Ik wuif dat weg, zeg dat hij er niks mee hoeft, dat ik er minder last van heb dan papa. Wat ook echt zo is. In tijden van echte conflicten voelt dat wel eens anders maar daarbuiten hou ik de emoties van ex inmiddels zonder veel moeite op afstand. Ik heb behoorlijk lang geoefend voordat ik dit kon.

Groet,
Shosha

Shosha

Shosha

09-06-2019 om 14:05

Nuance

Ik ontken niet dat het ‘onrechtvaardig’ (groot woord, ik bedoel het in het normale) is. Ik vind dat namelijk een gezonde observatie. Maar ik ga er niet diep op in (bijv. uitgebreid bevestigen) en maak wel expliciet duidelijk dat jongste niet voor mij hoeft op te komen cq te zorgen.

Dat niet hoeven zorgen voor ouders is bij ons noodgedwongen een belangrijk thema geworden in de tijd dat jongste bang was dat zijn vader zelfmoord zou plegen omdat zijn kinderen ‘te weinig van hem hielden. Dit is niet zo door vader gezegd hoor maar jongste, sensitief kind, kwam zelf met die angst. En helaas kon ik niet zeggen dat ‘papa dat nooit zou doen’ omdat ik in de realiteit goed snapte hoe die gedachtegang zich bij zoon kon opbouwen. Ik ben dus toen stapje voor stapje gaan uitleggen dat kinderen niet voor hun ouders hoeven te zorgen, dat zijn vader en ik als volwassenen verantwoordelijk zijn voor onszelf en dat wij zelf moet zorgen voor voldoening in ons leven als dat ontbreekt.

Groet,
Shosha

2create

2create

09-06-2019 om 16:50 Topicstarter

antwoord shosha

beste shosha,

dat is ook heel herkenbaar wat je noemt.
ook mijn kinderen zijn erg gevoelig en maken zich regelmatig zorgen om hun vader.
ze zien dat hij niet goed voor zichzelf zorgt en vinden hem erg zielig.
hij doet er nog een schepje bovenop door te zeggen dat ik ze van hem weg probeer te houden, dat hij ze mist en dat de verdeling oneerlijk is.
Ook vandaag worden ze weer eerder teruggebracht (standaard tegenwoordig), en ook de vraag of hij iets wilde doen met ze met pinksteren werd weggewuifd.
ik heb aangegeven dat hij ze ook mag bellen als hij ze mist.
de afgelopen jaren is dit nog nooit voorgekomen.

ik heb dezelfde gesprekken zoals jij ze omschrijft.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.