Vriend wil uit elkaar zonder reden

Kinderen

Met de kinderen gaat het wel goed. Zij zijn blij dat wij weer "normaal" tegen elkaar doen in plaats van alleen maar boos. Ook zeggen zij regelmatig dat het lijkt of we weer gewoon een gezin zijn.

Vandaag ook weer veel gesprekken gehad met partner. We beseffen heel goed dat het niet vanzelfsprekend is dat het goed gaat komen. Over hulp inschakelen hebben we het ook even gehad. Voorlopig kijken we het nog even samen aan.
Wel vertelde hij dat hij nog veel aan buurvrouw denkt en dat zijn gevoelens voor haar zeker nog niet weg zijn en dat hij niet weet of dat wel gaat gebeuren. Dat vind ik natuurlijk niet leuk en ik maak me daar ook zorgen over. Ik wil geen tweede keuze zijn. Maar in hoeverre is het reëel om te verwachten dat zij al geheel uit zijn gedachten is? Het is nog maar zo kort geleden.. maar het moet natuurlijk wel minder worden. Wil ik te snel en te veel? Hij vindt het fijn en vertrouwd om bij mij te zijn, hij vindt me lief maar heeft nog niet weer de vonk gevoeld. Is dat genoeg? Dat zijn nu vragen die mij erg bezig houden.

Mara

Te snel te veel

Ja, dat denk ik wel. Ik heb het al vaker gezegd, tijd is zo’n belangrijke factor. En hem onder druk zetten werkt ongetwijfeld averechts.
Maar... ik geloof niet dat jullie, en vooral je man, hier niet zonder hulp uit gaat komen. Echt niet. Als jullie het eerst samen aankijken denk ik dat ik wel weet hoe het gaat lopen. Het is namelijk heel moeilijk om echt objectief naar jezelf, je eigen handelen te kijken en ook nog oog en oor te hebben voor de ander. En dat is alleen nog maar het relatiedeskundige. Daarnaast heeft hij zelf nogal wat uit te zoeken, ook daarbij is iemand die de juiste vragen weet te stellen heel belangrijk. Ik zou het daarom omdraaien, ga samen, en je vriend apart, in therapie. Daar kun je altijd weer mee stoppen als het toch niet werkt tussen jullie, of juist wel. Andersom heeft therapie geen zin meer als jullie er niet uit komen.

Dus, therapie en geduld. Dat lijken mij nu de belangrijkste dingen.

Afkicken

Hij moet nog afkiciken, natuurlijk zijn zijn gevoelens niet onmiddellijk weg. Hij moet haar ontlopen, alles wat aan haar herinnert weggooien en zich volledig op jou richten. Dan heeft het een kans. Als hij dat niet doet, dan blijft hij nog heel lang hiermee zitten. Het zou fijn zijn als buurvrouw verhuist, maar ja, dat is niet in jullie handen.

Toch valse verzoening?

Gisteren en vandaag weer veel gepraat. Het leek echt de goede kant op te gaan. Hij kwam uit zichzelf naar ons toe, kwam eten, we deden leuke dingen, praatten veel en goed. Af en toe een voorzichtige zoen.

Nu heeft hij echt toch aangegeven dat hij buurvrouw niet uit zijn gedachten kan krijgen. Er is geen contact geweest tussen hen twee maar hij blijft (te) veel aan haar denken en wil met haar verder.
Hij zegt het definitief te weten maar zijn daden zeggen anders (wel gisteren met mij uit eten, daarna nog met de hond lopen en ook daarna niet meteen naar huis).
Zijn verstand zegt nog steeds voor ons te willen gaan maar zijn gevoel zegt voor haar te willen kiezen.
Vandaag neemt hij dan toch op eigen initiatief weer contact op.
Ik heb aangegeven dat ik vind dat hij het te snel opgeeft met ons en dat het niet in zo'n korte periode weer helemaal goed kan zijn tussen ons. Hij wil niet in relatietherapie.

Wat moet ik hier nu mee?
De kinderen vinden het verschrikkelijk. Zij begonnen net weer aan het feit te wennen dat er weer goed contact was en dat zij hun vader weer meer zagen.

Hij zegt er nog wel steeds over na te denken, ook en juist over de dingen die ik zeg (te snel opgeven, meer tijd samen besteden, wij als waardevol stel en gezin) maar dat zijn gevoel voor haar niet minder worden en die van ons nog niet goed genoeg zijn. Hij twijfelt heel erg of zijn gevoelens voor mij wel verder terug gaan komen. Ik wil hem (en mij en de kinderen) die tijd juist gunnen om dat uit te zoeken en wil nog niet opgeven.

Dus na een voorzichtige goede start nu toch weer terug bij af. Moet ik het ook opgeven of blijven proberen? Ik wil niets forceren maar dacht echt dat we goed op weg waren..

Mara

AnneJ

Ik kan best lang in de wachtstand, zolang ik merk dat er beweging is.

Ik heb per 1 november een andere baan. Meer uren dus meer inkomen. Ouderschapsplan was al gemaakt. Hypotheek gesprek is ook al geweest.
Dat was allemaal al eerder in gang gezet.

Het gaat mij erom dat ik vind dat hij te snel opgeeft naar mijn idee.
De afgelopen maanden heb ik al bewezen zelfstandig de toekomst aan te kunnen, alleen hoopten we allebei (en eigenlijk nog steeds) gewoon dat we het samen zouden redden. Dan is zo snel opgeven echt een teleurstelling.

maar sorry

Hij zegt hij WIL met haar verder.
Ergens houdt het op, Mara.

Juf Ank

Dat klopt.
Maar dat maakt het nog steeds dubbel. Zijn daden zeggen anders. Ook dat hij nog weer nadenkt. Hij weet wat de consequenties zijn en die wil hij niet.
Hij wil het gevoel wat hij met haar heeft/had terug. Ik probeer hem in te laten zien dat dat gevoel met mij ook weer zo kan worden en beter en dat die consequenties er dan niet zijn. De consequenties van uit elkaar gaan.

Daarom denk ik dat hij te snel opgeeft. Het kan niet nu allemaal al weer koek en ei zijn. Met mij is het vertrouwd en rustig en het voelt fijn om samen te zijn, dat zijn zijn eigen woorden. En dan nu toch al zo snel opgeven, dat vind ik erg jammer.

Dat klinkt voor jou positief

Maar wil hij zich zo voelen of wil hij zich liever avontuurlijk, stoer, sexy en on the edge voelen?

Mijk

Impasse

Vriend wil niet kiezen tussen Truus en Mara. Beiden vervullen zijn wensen, hoe hij in het leven wil staan.

Mara wil niet kiezen tussen scheiden en blijven.

Het is een impasse. Tot een van beiden de knoop doorhakt. Dat kan nog lang duren, maar soms ineens ook voor elkaar zijn.

Zo herkenbaar...

Ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten. Verschrikkelijk vond ik het, werkelijk niet te doen. De onzekerheid was killing voor mij. Na weken/maanden van onzekerheid omdat mijn man " het niet wist ", en na verschillende voorvallen, heb ik uiteindelijk besloten zo niet verder te willen met hem en ons huwelijk na 18 jaar beëindigd. Hij vond het prima.
Ik denk dat hij nooit zelf de keuze gemaakt zou hebben.
Er viel bij mij een enorme last van mijn schouders.

Ik wilde niet verder leven met een man die niet wilde vechten voor mij en voor zijn gezin.
Hij is meteen gaan samenwonen met zijn nieuwe vriendin.

Mara

Ik herhaal deze krachtige woorden: laat hem elders beslissen. En voeg er aan toe: beslissen mag jij ook. Je kunt altijd weer bij elkaar komen. Maar dit is niet “jammer”, dit is hoog spel spelen. En hoogverraad. Ben niet verbaasd als het contact nooit gestopt is. Ik vind jouw vertrouwen prachtig maar in dit geval ook naief.

Hoe lang

'Hij wil het gevoel wat hij met haar heeft/had terug.' De duur van die eerste heftige gevoelens is meestal 1 jaar. Ik denk echt dat hij zich vergist, maar een mens mag zich ook vergissen, al heeft het in zijn situatie wel ernstige gevolgen.
Krijgen de kinderen veel mee van zijn twijfels? Dat zou jammer zijn, want zij kunnen alleen maar toekijken en afwachten.
AnneJ heeft gelijk: je kunt op twee paarden wedden. je hebt nog een maand tijd om daar goed over na te denken. Zijn er nog zaken die je vooraf zou kunnen of moeten regelen? Per 1 november begin je aan een nieuwe baan en dan gaat daar de meeste energie naartoe. Terwijl hij twijfelt zal jouw leven toch verder gaan.

Tsjor

When in doubt, don’t

In dit geval lijkt mij dat hij zjin verstand moet laten spreken. Scheiden kan altijd nog. Verliefdheid is echt kijken door een roze bril, je kunt geen verstandige beslissingen nemen als je verliefd bent.

Wij, zo langs de kant, weten dat natuurlijk allemaal maar al te goed. Hij zou niet de eerste zijn die ‘zijn gevoel volgt’ en daar later enorm veel spijt van heeft. Maar ja, als hij dat zelf niet wil zien gaat hij het ook niet zien.

Ik wou dat ik je wat prettigers kon vertellen, maar dat kan ik niet. Ik heb ook maar ‘geluk’ gehad dat onze zoon op het cruciale moment omviel, anders was man ook voor truus gegaan. Of nee, dat zeg ik verkeerd, want hij was wel verliefd maar wilde niet echt een relatie met haar (geen zin in haar complexe situatie en geen zin in haar kleine kinderen). Maar hij wilde wel het fijne gevoel van verliefd zijn. En hij realiseerde zich gelukkig dat wat je aandacht geeft, groeit, maar andersom, waar je niet naar kijkt verdwijnt vanzelf. En zo werkt dat ook met zo’n verliefdheid, tenminste, als hij ook nog steeds gevoelens voor jou heeft. En dat lijkt me toch wel zo te zijn.

Nou ja, ik heb geen goede raad meer voor je. Anders dan go with the flow. Als dit is wat het is, dan zul je het ermee moeten doen, hoe moeilijk ook, en hoe zeer je er ook van overtuigd bent dat hij een fout maakt. Probeer de scheiding soepel te laten verlopen. Houd je rug recht, wees sterk, zorg goed voor jezelf. En voor de kinderen.

Sterkte meissie.

Lieve Mara

Wat vind ik dit afschuwelijk voor jou. En tegelijk ook bij mij helaas herkenbaarheid. Mijn ex-moederzielman kon op één dag zeggen dat hij met niemand ooit nog zo gelukkig zou worden als met mij om vervolgens in de auto te stappen naar truus. Ik vond het hels en dat dubbele gevoel tussen hoop en vrees (letterlijk) heeft mij hier op het forum 3 draadjes doen volschrijven.

Lieve Mara, stop met hopen. Je hoopt op een keuze voor jou, alleen voor jou en jullie kinderen! Maar dat gaat hij niet doen. Hij heeft het 'andere leven' geroken en dat lonkt nu. Natuurlijk gaat 'm dat niet worden, dat nieuwe leven, dat kan iedereen zien aankomen. Wat dan overblijft is een hoopje ellende dat zijn kinderen te weinig ziet, er een op het oog energiek-want-nog-redelijk-nieuw liefdesleven met de buurtruus op na houdt en verder doelloos door het leven gaat. Hij is niet de enige, helaas, er blijkt een heel peloton van deze mannen in NL rond te lopen. Dolende zielen op weg naar hun nieuwe, betere leven. Sommige lukt dat voor even of langer, en sommigen niet.

Jij bent zo sterk, zo doortastend, zo beslist. Dat laat hem soms eventjes twijfelen, maar dat is nog geen overtuigde liefde. Bescherm jezelf. Zorg voor je kinderen.
Ik lees wat je schrijft: 'De kinderen vinden het verschrikkelijk. Zij begonnen net weer aan het feit te wennen dat er weer goed contact was en dat zij hun vader weer meer zagen.' Het breekt mijn hart. Het deed me denken aan de avonden dat moederzielman als vanouds kwam koken en samen eten, alsof er niets aan de hand was. Zo vertrouwd, vanouds, hoopgevend. Achteraf nu vertellen de kinderen dat het voelde alsof er een glazen wand tussen hen en hun vader in stond. Een wand die zij alleen zagen en voelden. Ze waren zo bang voor wat evengoed onvermijdelijk was. Hij was allang uitgecheckt.

Sorry mannen

ik bedoelde eigenlijk een heel peloton van deze mannen/vrouwen/veertigers/whatever

Tja

De ervaring leert dat in dot soort gevallen vrouwen er de stekker uit trekken omdat ze het zat zijn om te wachten totdat partner het licht ziet en een keuze maakt tussen minnares en vrouw. Als je het aan je man overlaat is de kans groot dat hij nog even zondoorgaat, tussen jou en buurvrouw. Wil je dat? En wil je die onduidelijkheid voor je kinderen? Nu al weten ze niet meer hoe ze eraan toe zijn, als het nog langer duurt, wat dan. Ik heb zelf enkele jaren erover gedaan om de beslissing van scheiden te nemen maar er was geen ander in het spel. Ik zou zeggen kies voor jezelf en je kinderen, het wordt nooit meer wat het was. Sterkte
Sini

Twee paarden

Wat AnneJ zegt over op twee paarden wedden als strategie voor jou, dat kan je vriend ook en zo te zien doet hij dat ook. Hij wil eigenlijk met de buuf, maar ja maar ja, de consequenties. Dus ook Mara maar blijven kietelen en die optie open houden. Hoe lang wil je je daarvoor lenen?

Ik merk dat ik er toch anders in sta

Misschien/waarschijnlijk omdat het bij ons toch nog goed kwam. Ik vind het van heel veel kracht getuigen als je het onvermijdelijke accepteert, maar daarbij wel duidelijk laat merken, en steeds aan blijft geven, dat je denkt/vindt dat de ander een vergissing begaat, en dat de deur wel open blijft staan. Ik vind dat dus zeker niet 'je ergens voor lenen'.

En er zelf de stekker uit trekken omdat je het wachten beu bent, tja, ook daarvoor geldt, dat heb ik geweigerd. Omdat het mijn keus niet was, wilde ik dat de verantwoordelijkheid volledig voor zijn rekening kwam. Ik ging die niet op me nemen.

Als de situatie van Mara's vriend een beetje lijkt op die van mijn man, dan is er ook niet echt, bewust, sprake van wedden op twee paarden. Maar gaat het om echt, oprecht, niet kunnen kiezen vanuit de worsteling met zichzelf. Alleen, hij zag zelf die worsteling helemaal niet. Die stap sloeg hij over. Te pijnlijk, wellicht. Uiteindelijk is man zelf die confrontatie wel aangegaan. En pas toen konden we samen verder. Maar man zijn worsteling heeft 1,5 jaar geduurd, en eindigde in eerste instantie toch in een scheiding. Pas daarna kon hij de knop omzetten. En in eerste instantie alleen nog maar beredeneerd (vanuit de situatie met onze zoon). Pas later kwam het gevoel. Ik hoef vast niet (meer) uit te leggen dat ook dat nog steeds heel onveilig voor mij voelde. Maar ik wilde het wel een kans geven. En dat heeft goed uitgepakt.

Maar ik realiseer me dat het van heel veel factoren afhangt, en dat wij veel geluk hebben gehad. Maar het was nooit meer goed gekomen als ik ergens in die 1,5 jaar getwijfel zelf de stekker eruit had getrokken.

Mara, ik heb het al eerder gezegd, het is echt ontzettend belangrijk dat je je eigen gevoel volgt. Als jij nog niet los wilt of kunt laten hoef je dat ook niet te doen. Maar als je man kiest voor een scheiding kun je niet in je eentje een relatie in stand houden. Dus dan geldt mijn advies, go with the flow, en maak daar dan het beste van. Zonder ruzies, in harmonie. Dat is voor iedereen, en zeker voor de kinderen, het beste. Maar geeft je ook het beste uitgangspunt om eventueel weer op te gaan bouwen. En is de scheiding wel definitief, dan heb je in ieder geval een prettig na-huwelijk. En dat is ook voor jou het prettigste scenario.

Maar Pennestreek

Als ik het me goed herinner hebben wij een tijdje samen in dezelfde moerassige onduidelijkheid gezeten. Ik heb je daarin op het forum leren 'kennen'.
Ik zie toch wel een verschil tussen jouw situatie en die van Mara. Bij Mara is haar man al actief in een relatie met iemand anders. Niet omdat Mara hem geen kans meer geeft, maar omdat hij dat wil. Hij kiest daarvoor. Zoals hij er nu ook voor heeft gekozen om toch weer contact te zoeken.

Ik ken ook de andere kant: die van het wachten terwijl het niet goedkomt. Je gevoel volgen en wachten terwijl iemand aan de andere kant een relatie juist aan het opbouwen is en je voelt dat hij vooral zacht wil afbouwen bij jou. Waarom? Geen idee. Gebrek aan ruggengraat, misschien toch nog een flintertje affectie, wie zal het zeggen. Ik ben helemaal niet zo overtuigd dat de man van Mara in worsteling is met zichzelf. Ik heb dat ook lang gedacht van mijn ex-man - die overigens nog steeds niet is uitgeworsteld. Maar dat is geen enkele garantie op de herstart van een gezonde relatie. Integendeel, als iemand zijn eigen worsteling ontkent zal er ook geen verbetering komen. Daarin is jouw man toch een weinig voorkomend voorbeeld, ben ik bang. Ik zie bij de man van Mara ook en parallel met mijn ex-man: wegvluchten en dan geen lef genoeg om ook duidelijke knopen door te hakken. Dat verlamt je als achterblijver, het zet je in de wachtstand en dat is een ongelooflijk ongezonde situatie.

Ik vind je advies voor harmonie en een prettig na-huwelijk heel mooi en terecht. Helaas is het ontzettend moeilijk om dat te kunnen volhouden als je erg lang aan het lijntje bent gehouden en je kinderen daar onder lijden. Dan is er op een goed moment niks 'moois' meer. Dan zijn er te veel loze beloftes, leugens, valse verzoeningen geweest om iemand nog te vertrouwen. En zonder vertrouwen wordt een 'vriendelijke scheiding' toch echt nog een moeilijke opgave.

Mara, mijn gevoel zegt dat jouw doortastendheid jou gaat redden.

Klopt moederziel, we 'kennen' elkaar al een tijdje

En inderdaad is mijn perspectief anders dan het jouwe, nu. Maar vergis je niet, mijn man had ook die vlucht weg van onvrede/mij naar verliefdheid/truus al ingezet. Alleen is mijn man een extreem nuchter en analyserend type, die zelf wel ook op dat moment al zag dat truus geen relatiemateriaal was/is. Hoe verliefd hij misschien op dat moment ook was, hij realiseerde zich wel dat dat vooral een afzetten tegen was. Uiteraard is zij ook een totaal ander type dan ik.

Ik zei ook al, er is geen enkele manier waarop Mara haar vriend kan laten inzien dat hij stom bezig is. Hoe harder zij dat roept, hoe harder hij waarschijnlijk naar de buurtruus rent.

Je hebt helemaal gelijk dat af (moeten) wachten killing is. Voor zowel Mara als (vooral)de kinderen. Ik weet ook hoe dat voelt . En ik kan me ook voorstellen dat er een dag komt dat je/iemand dat echt niet meer trekt. Maar ik lees uit haar posts dat Mara dat geduld nog wel op kan brengen. En ik raad haar aan dat als haar vriend toch die scheiding door wil zetten, ze daarin mee moet gaan. Er is imo ook geen andere optie, dan die scheiding zo soepel mogelijk te laten verlopen. Niet alleen met het oog op een eventuele doorstart, maar sowieso.

Overigens lees ik niet dat haar vriend, zoals jouw man, ook uit het leven van de kinderen wil verdwijnen. Ik hoop dat dat hoe dan ook zo blijft, dat hij zijn rol als vader goed op blijft pakken. En, ook niet onbelangrijk, er zijn geen schulden. Dan is zo'n soepele scheiding natuurlijk een stuk makkelijker te realiseren. Als je elkaar allebei het beste gunt, met als oogpunt dat de kinderen zo min mogelijk moeten merken van de scheiding, en dat ook de kinderen het beste af zijn als beide partners na de scheiding een goed leven voor zichzelf kunnen opbouwen, dan lukt het best om dat in goede harmonie te doen. Ondanks de enorme pijn.

En natuurlijk is er geen enkele garantie dat een doorstart lukt, ik realiseer me maar al te goed dat wij geluk hebben gehad. En eerlijk gezegd zijn wij, of liever: ben ik, er nog lang niet. Het is verdomd moeilijk en hard werken. Vooral voor degene die bedrogen is. En ik worstel nog dagelijks met het verbroken vertrouwen, en man en in mezelf (mijn beoordelingsvermogen). Nee, het wordt nooit meer zoals het was, ik ben voorgoed mijn 'onschuld' kwijt, en ook al is het op veel vlakken eindelijk zoals ik het graag hebben wou, er is ook veel kapot.

Mara

Je bent hard op weg om zo sterk te worden, dat je alles aankunt, wat de uitkomst ook mag zijn. En dat is mooi, want dan hoeft hij niet te blijven omdat je afhankelijk van hem bent en jij hoeft niet te blijven omdat je niet durft. Jullie zijn dan allebei vrij om een nieuwe keuze te maken. Voor elkaar, of zonder elkaar.

Tsjor

Mara

Je schrijft " ik weet ook niet of de buurvrouw hem terug wil ".
Het gaat erom wat jij wil!
Oh, en ik begrijp je zo goed dat je nog geen keuze wil maken. Niet doen dan. De tijd zal uitkomst brengen... een "dooddoener" imo, maar wel waar. Of van jouw kant of van de zijne. Samen of alleen.
Veel sterkte in deze verschrikkelijke tijd.
Ik zit zelf nog in het begin van de verwerkingsfase, heb nog een lange weg te gaan...

Definitief voorbij.

De kogel is door de kerk. Hij is (definitief) weg bij mij.
Ik heb gelijk een advocaat en de hypotheek adviseur gebeld. Ik ga er nu vaart achter zetten om het te regelen.

We hebben vanavond nog wel contact maar daar verwacht ik niet zo veel meer van. Het contact met buurvrouw is toch vorige week op zijn initiatief al weer gestart.

Ik ben natuurlijk heel verdrietig maar vastbesloten om er het beste van te maken.

Mara

Mara

Wat enorm pijnlijk. Ik wilde eerder deze week al schrijven dat ik veel bewondering heb voor de manier waarop je hiermee omgaat, ongeacht hoe het verder zou gaan. Het doet me pijn om te lezen dat hij de relatie heeft beëindigd. Gewoon omdat ik vind dat verstandige liefdevolle mensen niet al dat verdriet verdienen. Maar daar heb je verder niks aan. Jij zit erin en nu moet je verder. Ik wil je alleen maar al het goede wensen, voor jou en voor jullie kinderen.

Ach meissie

Eerst maar weer even een dikke knuffel. Hij is een sukkel, dat hij iemand als jou inruilt voor die buurtruus. Eens met Trix, dit verdriet verdien je niet, en je kinderen ook niet. Maar daar heb je natuurlijk niks aan, dat ik dat vind.

Hoe naar dit besluit van hem ook is, het geeft wel helderheid en je kunt nu weer in de actiestand. Dat gaat je helpen. Gebruik de energie die nu weer op komt borrelen om dingen aan te pakken en in gang te zetten. Hou goed je eigen belang in de gaten, maar toch ook het belang van jullie beiden. Zorg ervoor dat jullie allebei weer een nieuw leven op kunnen bouwen, los van elkaar. Dus maak verstandige afspraken over geld, huis, verdeling van de kinderen. Er is hier op het forum genoeg over te vinden.

Heel veel sterkte.

Idem

Zie Pennestreek. Ingsgelijks. Tsjor