Vriend wil uit elkaar zonder reden
Hallo allemaal,
Dit is mijn eerste bericht op dit forum, ik heb wel al veel draadjes gelezen over dit onderwerp maar iedere situatie is toch weer anders en uniek.
Graag wil ik jullie mijn situatie voorleggen en jullie adviezen vragen.
Mijn vriend en ik zijn ruim twintig jaar bij elkaar, we hebben twee pubers.
Nu heeft hij laatst aangegeven dat hij twijfelde over onze relatie. We hebben toen afgesproken om er samen aan te werken om de relatie te redden. Hij heeft echter kort geleden gezegd dat hij toch wilde stoppen en er eigenlijk al vanaf het moment dat hij heeft gezegd dat hij twijfelde er niets meer aan gedaan heeft.
Er is geen ruzie, er is geen ander. Hij denkt na al die tijd dat een ander type beter bij hem zou kunnen passen. Hij is niet ongelukkig met mij. Ik wil graag samen kijken of we er samen gelukkiger uit kunnen komen maar elke vorm van communicatie eindigt in een onaardige geïrriteerdheid. Relatietherapie heeft volgens hem geen zin.
Ik heb het idee dat hij erg met zich zelf in de knoop zit en dat afreageert op onze relatie.
Wat moet ik nu toch doen? Ik ben wel nog erg gek op hem en hoop dat we er samen uitkomen.
Schokeffect?
Je zou een keer een convenant kunnen invullen, die vind je op internet, en dan hopen dat hij schrikt van de consequenties?
Verder heb je kans dat hij toch al verliefd is of een ander heeft, waar hij mogelijk over twijfelt en hij wil zijn schepen niet achter zich verbranden als hij nog geen ander heeft.
En natuurlijk kan het de midlifecrisis zijn. Maar dat is niet jou verantwoordelijkheid, zeker niet als hij er ook niet aan wil werken.
En kijk hoever je geduld met hem kunt hebben. Een langdurige relatie is wel wat waard, maar een oeverloos in limbo hangen wordt niemand beter van.
En uiteindelijk als hij wil scheiden heb jij met de reden niet zoveel te maken. Alsof je het onheil daarmee af zou kunnen wenden?
Wat niet wegneemt dat ik het wel een drama vind. Zo lang bij elkaar en dan ineens staat je leven samen op losse schroeven.
Ik wens je heel veel sterkte.
hoe oud?
Hoe oud is je vriend? Het klinkt een beetje als een klassiek geval 'is dit alles' midlife crisis. Is er een optie dat je vriend er een poosje alleen op uit kan? Ik denk dat hij vooral moet gaan ontdekken wat hij nou eigenlijk wil en wat hij waardevol vindt in zijn leven. Hiervoor gaan mensen nou op sabbatical....
Ik denk dus ook dat jij hem het best kunt helpen door hem even die ruimte te geven. Als het verder goed zit/zat tussen jullie komt hij wel weer terug.
tja
"Er is geen ruzie, er is geen ander. Hij denkt na al die tijd dat een ander type beter bij hem zou kunnen passen. Hij is niet ongelukkig met mij. "
Die zin over dat een ander type beter zou passen zou kunnen kloppen (nb dat vind ik zelf ook in mijn relatie). Het kan ook een "smoes" zijn en zijn dat hij wel een ander heeft. Hij zal de eerste niet zijn die zegt dat er geen ander is terwijl dat wel zo is.
Maar als hij het serieus meent en er dus echt geen ander is en hij echt niet ongelukkig is met jou, zou je kunnen aangeven dat de impact op jullie pubers waarschijnlijk megagroot is (inderdaad, maak het maar concreet met 2 huizen, de ene week de ene ouder missen en omgekeerd en de andere week de andere ouder, spullen heen en weer slepen, wat met verjaardagen en feestdagen, financieel is 2 gescheiden huishoudens veel duurder etc etc). Of hij het waard vindt om hun leven zo op zijn kop te zetten. Dat dat toch wel erg egoistisch is als hij niet echt ongelukkig is (dat is dan een andere situatie).
Misschien wil hij het dan heroverwegen. En misschien "groeit hij er overheen" en komt het vanzelf weer goed.
Als jij het trekt om zo "op de reservebank" te zitten om maar te zien of dit overwaait.
Ander
Als iemand zegt 'dat een ander type beter bij hem zou passen', dan kun je er bijna vergif op innemen dat er al een ander is. Dat is namelijk een heel vreemde opmerking.
Probeer de waarheid naar boven te krijgen, dan weet je waar je mee moet dealen.
Ik wens je sowieso veel sterkte!
Opbiechten
Laat het hem maar gewoon opbiechten dat hij een ander heeft. Wat is dat toch met mannen? Eerst ‘is het gevoel weg.’ Dan hebben ze ineens een vriendin gevonden met wie ze zo goed kunnen praten, en ‘nee, er is niets gebeurd.’ En dan, na een zogenaamd fatsoenlijke wachttijd, krijgen ze ineens toch een relatie. Denken ze soms dat vrouwen dom zijn of zo.
99,99% zeker dat deze meneer ook al een soul mate op hem heeft wachten.
jeetje
Dat klinkt alsof hij zich totaal niet realiseert wat hij allemaal overhoop haalt: voor de kinderen, voor jou, voor de financien en de praktische omstandigheden.
Zorg dat je dit zo neutraal mogelijk met hem bespreekt. Met neutraal bedoel ik vooral dat het een beetje op het zakelijke vlak moet blijven, niet te emotioneel al is dat moeilijk.
Is hij altijd een binnenvetter geweest, dat hij zo slecht communiceert?
Hoe heb je naar hem gereageerd toen hij zei dat hij toch bij je weg wil en vooral dat hij er niets meer aan gedaan heeft? Want het klinkt allemaal erg laconiek.
Victoria
"Als iemand zegt 'dat een ander type beter bij hem zou passen', dan kun je er bijna vergif op innemen dat er al een ander is. Dat is namelijk een heel vreemde opmerking."
Je hebt helemaal gelijk.
Ik vermoed ook ernstig dat er een ander is.
Als er geen ander zou zijn, dan zou iemand nog kunnen zeggen: eigenlijk passen wij helemaal niet zo goed bij elkaar.
(dat vind ik persoonlijk van mijn partner en mij)
Maar dat *een ander* beter bij je past ..... is verdacht.
Daar heeft hij dan vast al een beeld bij.
En nu?
Bedankt voor jullie reacties en meeleven.
Natuurlijk heb ik zelf ook wel gedacht dat er een ander in het spel is, maar hij houdt vol dat dat niet zo is, niet alleen tegen mij maar ook tegen anderen. Het zou het er overigens niet makkelijker op maken, maar wel duidelijker.
Op het moment dat hij heeft gezegd dat hij wilde stoppen, ben ik boos geweest, teleurgesteld en verdrietig. Daarna heb ik hem gevraagd dan ook maar per direct het huis uit te gaan, ik kon niet langer met hem onder 1 dak wonen omdat ik mij daarvoor teveel gekwetst voelde. Daar is hij heel boos over geweest, voor hem voelde dat alsof ik hem op straat heb gezet, terwijl het voor mij een reactie op zijn niet verder willen gaan was.
Over het financiële plaatje maakt hij zich denk ik voorlopig geen zorgen, ook het feit dat hij ons gezin uit elkaar trekt lijkt hem niets te doen. Hij vindt het "jammer"dat hij zijn kinderen nu minder vaak ziet, maar doet geen moeite om ze vaker te zien.
Hij is 46 en ik heb inderdaad ook gedacht aan een midlife crisis, omdat onze relatie altijd goed geweest is en nu opeens niet meer, terwijl er eigenlijk niets veranderd is. Hij kan ook niet duidelijk aangeven wat hij mist in onze relatie of wat anders/beter zou kunnen. Hij heeft nu gewoon een negatief beeld van onze relatie, de dingen die hij wel op noemt kan ik makkelijk weerleggen of zijn heel erg ver gezocht en hadden door het eerder uit te spreken makkelijk opgelost kunnen worden.
Gezien zijn egoïstische houding van momenteel (alles moet gaan zoals hij dat wil, anders is hij gelijk geïrriteerd) is er weinig communicatie mogelijk. Hij is wel een binnenvetter maar we begrepen elkaar ook zonder veel woorden wel.
Ik zou zo graag willen dat hij weer positief naar ons kan kijken en dat hij gaat beseffen wat hij allemaal aanricht en eventueel achterlaat..
kinderen
"Hij vindt het "jammer"dat hij zijn kinderen nu minder vaak ziet, maar doet geen moeite om ze vaker te zien."
Weer vanuit zichzelf geredeneerd, lees ik erin.
Heb je hem gevraagd wat hij ervan vindt wat hij zijn kinderen aandoet?
Dus heb je hem gevraagd zich in de kinderen te verplaatsen?
Die moeten nl in twee huizen wonen, jou of hem missen etc?
Heb je dat al concreet met hem besproken?
En mocht een gesprek hier (nu) niet over mogelijk zijn, je kunt dit onderwerp (met concrete consequenties voor de kinderen) ook in een mail aan hem sturen. Dan kan hij het in zich laten inwerken.
Vraag hem er wel op te reageren, zodat hij er (in principe) over na moet denken.
En dat terwijl hij toch gezegd heeft dat hij met jou niet ongelukkig is? Gaat dan wel ver om dat je kinderen aan te doen!
Phryne
“Wat is dat toch met mannen?“
Wat is dat toch met vrouwen dat ze gelijk maar alle mannen op 1 hoop vegen....
Time out
Mara, wat een schok en hoe onbegrijpelijk, maar dit is wel de realiteit.
Ik begrijp even iets niet: je hebt hem het huis uitgezet, woont hij nu ook ergens anders? En tegelijk vind je dat hij te weinig doet om de kinderen meer te zien, dat neem je hem blijkbaar kwalijk. Maar dat is wel lastig als je hem eerst het huis uit zet.
Ik ga even uit van wat je zelf schrijft over je relatie: jullie praatten weinig, maar begrepen elkaar zonder veel woorden. Het kan zijn dat jullie woordeloos uit elkaar gegroeid zijn.
Mijn advies zou zijn om nu eerst een periode van rust, stilte in te lassen, een time-out van ongeveer 3 maanden (zit je wel met de vakantie). Als hij nu ergens woont en jij redt het op deze manier, dan blijft dat zo. Laat hem en de kinderen vrij om elkaar te ontmoeten waar en wanneer dat kan. Stop met verwijten, het is voor niemand gemakkelijk, ook niet voor degene die het eerste de aankondiging doet.
In die drie maanden schrijven jullie elkaar één brief, waarin je je gedachtes op papier zet. Gedachtes over jullie relatie, over de kinderen, over je gevoel of wat je maar wil. Denk allebei ook na over 'hoe verder'. Scheiden is een optie, bij elkaar blijven tot de kinderen uit huis gaan ook, LAT-relatie ook, scheiden van tafel en bed kan nog etc.
Na 3 maanden stuur je die brief, die je in de loop van de tijd hebt geschreven, op naar elkaar en je spreekt af dat je elkaar een of twee weken later (na het lezen van elkaars brief) zult spreken.
Doe hem dit voorstel, noem data, suggereer mogelijke onderwerpen voor de brief, stip verschillende opties voor de toekomst aan, zodat hij ook enig idee heeft wat hij zou kunnen opschrijven.
In dat gesprek geen verwijten meer, geen ja-maar, hooguit: jammer dat ik dat niet eerder wist, of er zijn dingen die ik nog niet begrijp, of dat doet mij pijn. Het is een eindbalans, met alle goede en nare dingen. Daarna kun je praten over hoe nu verder.
Tsjor
Caesar
Het zijn geen incidenten meer. Ik hoor dat zo vaak.
Phryne
Al hoor je het 100 keer. Ik vind dit zeer afkeurenswaardige generalisatie van jou.
Tsjor
Het klopt dat ik hem heb gevraagd het huis te verlaten. Samen zijn was op dat moment voor mij niet mogelijk en aangezien hij niet verder wilde, vond ik niet dat ik degene moest zijn die het huis uitging. Ook voor de kinderen, ik werk minder. Hij woont dus inderdaad ergens anders. Dit betekent echter niet dat hij niet de moeite hoeft te doen om de kinderen te zien. Hij kan ze in het weekend zien of een avond in de week. Ik kan ze halen en brengen of hij kan ze zelf halen en brengen. Nu maakt hij eerst zijn eigen plannen en daarna komen de kinderen pas.
We praatten weinig over gevoelens maar hadden gewoon aan een blik op elkaar meestal genoeg om te weten hoe het met de ander gaat. Dat is nooit eerder een issue geweest. Niet in goede maar ook niet in slechte tijden.
Een time-out van 3 maanden lijkt mij praktisch onhaalbaar. Er moet van alles voor de kinderen geregeld worden, voor school en sport en dergelijke. Er zal een vorm van contact moeten blijven. Ik wil de kinderen hier zo weinig mogelijk mee belasten, zij hebben het al moeilijk genoeg met de situatie.
Ik vind overigens een brief schrijven wel een heel goed plan, zeker omdat je dan heel goed kan bedenken hoe je iets wilt zeggen en je zinnen desnoods een aantal keer kan herschrijven. Ik had hier al een begin mee gemaakt. Bedankt voor die tip!
Ik hoop gewoon dat iemand hem kan laten inzien dat wij het waard zijn om energie in te steken, als stel en als gezin.
Schokeffect
Nou, je hebt hem in elk geval al een heel behoorlijk schokeffect gegeven.
Reken vooral op jezelf. Het klinkt alsof je partner verliefd is, dat maakt vaak zaken zeer onrealistisch.
Natuurlijk kun je proberen of er anderen zijn die hem tot de orde kunnen roepen. Heeft hij geen ouders? Of andere mensen die hij, jullie samen, vertrouwen?
Nog een goede reden om toch zo snel mogelijk een convenant en omgangsregeling te maken, nee niet alles 'in overleg', maar concreet.
Mogelijk schrikt het hem wakker en zo niet, dan heb jij in elk geval het overzicht om snel te handelen. Dit is namelijk ook een periode dat er nogal eens schulden gemaakt worden en daar zit je ook niet op te wachten.
Reken vooral op jezelf en zoek steun in je omgeving.
Helaas Mara, die iemand bestaat niet
Ik zat (en voor een deel zit) in een vergelijkbare situatie. Mijn man was alleen niet zo stellig, en ik heb ervoor gekozen om zo goed en zo kwaad als het ging verder te leven. We zijn nu ruim 2,5 jaar verder en nog steeds bij elkaar, hoewel er wel een echtscheidingsconvenant klaar ligt bij de mediator. Toen we eenmaal zo ver waren schrok man er toch voor terug, dat was toch ook niet wat hij wilde. Bovendien (of beter, vooral) gebeurde er iets met 1 van onze kinderen, waardoor hij ervoor koos om de scheiding niet door te zetten. We zijn in therapie gegaan, en langzaam maar zeker is voor hem nu wel duidelijk dat scheiden ook niet de goede weg is/was, maar dat hij met zichzelf aan de slag moet.
Maar dat is dus niet iets dat iemand anders hem heeft laten inzien. Het heeft hem 1,5 jaar gekost om tot die conclusie te komen. In die tijd woonde hij gedeeltelijk elders en uiteindelijk werd hij (natuurlijk) toch nog verliefd op een ander en kreeg daar een relatie mee.
Ik voel heel erg met je mee. Het is alsof je in een hele slechte film bent beland. Alsof je een rol speelt in een toneelstuk maar het script nooit hebt gelezen. Heel onwerkelijk. Het is gewoon heel erg *** als je zo voor een voldongen feit wordt gesteld. Dat hij 'even vergeten' is jou op de hoogte te houden van zijn veranderende gevoelens. Hier ook geen grote prater, maar altijd aan een half woord genoeg gehad, elkaars zinnen aanvullen, of tegelijk hetzelfde zeggen, dus ik herken je opmerking over dat het (voor je gevoel) niet nodig was om veel te praten. Nu kijk ik daar anders tegenaan.
Ik weet niet wat ik je aan moet raden. Het feit dat hij nu de kans heeft lekker zijn eigen gang te gaan, zonder rekening te hoeven houden met anderen (de kinderen!) lijkt me in jullie geval geen goede zaak. Natuurlijk is het leven leuker en makkelijker als je geen thuisfront hebt met problemen, gedoe, emoties, en als je gewoon kunt gaan en staan waar je wilt (en met wie). Als hij niet met zijn neus op zijn verantwoordelijkheden wordt gedrukt gaat hij ze ook echt niet zelf opzoeken, maar glijdt hij lekker af in zijn mlc (midlifecrisis). Maar om hem nou te vragen weer thuis te komen wonen lijkt me ook lastig.
Ik heb in eerste instantie tegen mijn man gezegd dat ik niet akkoord ging met een scheiding als we er niet eerst tenminste aan gewerkt hadden. Ik kon niet zomaar een relatie van 27 jaar opgeven, uit het niets. Hij is inderdaad mee gegaan naar een relatietherapeut, maar dat heeft uiteindelijk niet echt wat opgeleverd, hooguit dat hij zich gedwongen zag een keuze te maken, en dat was niet een keuze voor mij. Je zou je man kunnen voorstellen om relatietherapie te volgen. Al was het maar om op een goede manier uit elkaar te gaan. Want ook scheiden is iets wat je liefst samen doet, in harmonie, en met begrip voor elkaars wensen en (on)mogelijkheden.
Ik wens je heel veel sterkte.
Caesar
Inderdaad. Een stupide generalisatie. De meeste echtscheidingen worden nog steeds door vrouwen geinitieerd. Wat ze daar voor redenen bij aanvoeren weet ik niet precies, maar daar valt ook vast wel lekker over te generaliseren...
Ik vermoed dat Phryne last heeft van een privetrauma, dat zie je hier nogal eens als het over (echt)scheidingen gaat...
Caesar
" Phryne
Wat is dat toch met mannen?“
Wat is dat toch met vrouwen dat ze gelijk maar alle mannen op 1 hoop vegen...."
Ik kan niet voor Phryne spreken, maar ik las het niet zo dat ze *alle* mannen op 1 hoop veegde maar wel meer mannen.
Je zou kunnen lezen "Wat is dat toch met [sommige] of [veel] mannen?"
In zijn algemeenheid is het natuurlijk nooit "alle (mannen)", net zoals iets nooit "nooit" of "altijd" zo is. Of in elk geval als je iemand een verwijt maakt kan je beter de woorden nooit en altijd beter vermijden. 
Wie begint
http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/20990/man-wil-scheiden/
Het vermogen van twee walletjes te eten is bij veel mannen gewoon wat beter ontwikkeld.
"Vrouwen initiëren vaak een scheiding als de liefde voor hun man weg is. Mannen blijven, als de liefde weg is, vaak uit praktische overwegingen bij hun vrouw (scheiden kost geld, huishouden is lastig). Pas als er een aanleiding is (een ander voor wie warme gevoelens zijn ontstaan), zal zo'n man een echtscheiding initiëren."
Bovendien, en dat zie je hier ook, de man wil scheiden maar doet er niets aan. Dan neemt de vrouw het initiatief.
Mara
Dit begrijp ik niet: 'Een time-out van 3 maanden lijkt mij praktisch onhaalbaar. Er moet van alles voor de kinderen geregeld worden, voor school en sport en dergelijke. Er zal een vorm van contact moeten blijven.' Maar dat kan toch gewoon doorgaan?
Met time-out bedoelde ik: even niet praten over de relatie, niet over het verleden, niet over de toekomst, niet over de scheiding. Ondertussen kun je nog alles regelen voor de kinderen, gaan ze gewoon naar school etc. In die tijd schrijf je allebei alles op.
Ik zou je niet adviseren om zelf alleen een brief te schrijven en naar hem te sturen. Ik denk dat hij al weet wat daarin staat, nog voordat hij hem geopend heeft. Maar ik denk dat het goed is als je er drie maanden over doet: wat denk je na een maand en wat na twee maanden. en dan pas samen uitwisselen. En hij ook.
Verder vind ik het nogal gemakkelijk om hem nu te verwijten dat hij te weinig naar de kinderen doet. Maak het concreet: zorg dat je zelf om het andere weekend weg bent en dat hij dan bij de kinderen kan zijn. Hij wilde scheiden van jou, maar jij hebt hem ook bij de kinderen weggestuurd. omdat jij het niet aankon. Daarbij heb je niet aan de kinderen gedacht, maar aan jezelf. Dat geeft niet, maar het verwijt 'aan jezelf denken' is niet alleen iets wat mannen treft. ik heb eerder het gevoel dat je erg boos bent (wat ik me voor kan stellen) en dat je hem eigenlijk nu wil straffen. Met zo'n stemming moet je niet zo snel mogelijk aan een convenant etc. beginnen. Eerst moet het nog landen, het besef dat de relatie voorbij is, wat de reden ook moge zijn.
Tsjor
Laat hem los
Hier advies van een ervarings deskundige..
Laat hem los. Alleen een vogel die je loslaat en terug
vliegt wil bij je zijn.
Mlc (verborgen depressie) is iets waar een man zelf aan moet werken. Hij moet het willen herkennen en dan door therapie, lezen, praten met mensen tot inzichten komen.
Ik heb zelf lang geloofd dat ik mijn man kon helpen te begrijpen wat er nu echt aan de hand is. Maar dat is niet gelukt. T’s nu aan hem om voor zijn levensgeluk te gaan.
Voor mij en mijn gezin was het hel. Hij is 3 x weggegaan. En dus 2x teruggekomen waarbij hij bezwoer dat we weer dat warme gezin zouden worden. In okt is hij voor het laatst vertrokken. En echt plotsklaps. S’ochtend in bed om 7.00 zei hij: ik twijfel En uurtje later was hij weg. Meiden kwamrn net uit bed. Ik geloof het nog steeds niet. Denk Steeds dat ik in een boze droom zit.
Mijn man die altijd zo stabiel was, betrouwbaar en lief voor zijn gezin veranderd in een onbetrouwbaar persoon. En verlaat mij en zijn gezin.
Voor mijn kinderen heb ik hem nu losgelaten en heb ik het opgegeven te denken dat het ooit goedkomt. Het was voor hen een te pijnlijk traject en er moest een einde aan komen. Mijn dochter van 20 worsteld nu met het gevoel dat mannen niet te vetrouwen zijn want zoals ze zelf zegt; als ik mijn vader niet kan vertrouwn, wie dan wel.
Haar veilge wereld is ineens ontpoft en ze weet niet goed waarom. De jongste van 18 waa neens in zich zelfgekeerd, angstig wilde soms niet meer naar school.
Nu we paar maanden verder zijn er er een beslissing is gevallen gaat het beter met ze.
Mara,
Ik wens je veel sterkte toe, want waar je ook voor gaat het zal je veel energie, pijn en verdriet geven.
Ik hoop dat jullie het gaan redden.
Time-out
Wij hebben zelfs een nog langere time-out genomen. Bijna 6 maanden. Ik heb voorgesteld dat hij apart ging wonen, in het weekend bij ons zou zijn, dat we een regeling voor de kinderen gingen uitproberen, dat we de emoties zouden laten zakken en op datum x zouden bespreken of we echt wilden scheiden of niet. Dat werkte heel goed. In die periode zag mijn ex dat ik de kinderen echt niet bij hem weghield of tegen hem opzette, daar was hij bang voor. Ook zag hij dat ik hem het leven niet onmogelijk maakte. Tegelijkertijd wist ik door de steeds moeilijker wordende weekenden dat ik echt niet met hem verder wilde. Toen ik dat op datum x uitsprak, hebben we afspraken gemaakt bij de mediator en waren we binnen de kortste keren met goede afspraken gescheiden.
Reacties
Pennestreek,
Wat jij schrijft is allemaal heel herkenbaar, ik vind het vreselijk voor je dat jij al zo lang in zo'n situatie zit. Vooral het stuk over de slechte film klopt zo met mijn verhaal...
Ik heb ook gezegd dat ik nog niet uit elkaar wil, maar eerst er alles aan gedaan wil hebben (ook voor mezelf, om het eventueel beter te kunnen afsluiten, ik wil mezelf later niet kwalijk nemen dat ik niet alles geprobeerd heb). Relatietherapie kun je helaas niet afdwingen, maar ik zou dat traject wel graag ingaan, ook om eventueel in te zien dat er geen redden meer aan is.
Tsjor,
Ik denk dat ik je dan verkeerd begrepen heb, ik dacht dat je helemaal geen contact bedoelde, dat lijkt me praktisch onhaalbaar. Alleen contact over de kinderen zou inderdaad mogelijk moeten zijn, maar zelfs dan springt hij onmiddellijk in de irritatie stand omdat het nu eenmaal alleen maar mag gaan zoals hij dat wilt. Hij kan de kinderen best om het weekend hebben of een avond in de week, maar daar moet hij dan zelf moeite voor doen, ik sta het niet in de weg (behalve als het in het belang van de kinderen is, bv met schoolwerk oid). Natuurlijk heb ik hem "weggestuurd", daar speelt boosheid natuurlijk ook een rol, maar zou niet nodig zijn geweest als hij die beslissing niet zou hebben genomen. Het is geen straf maar een reactie op zijn actie.
Feline,
Ik ben nog niet zover dat ik hem los kan laten. Ik wil eerst alles geprobeerd hebben, juist ook voor de kinderen. Ook wil ik eerst proberen te begrijpen waarom hij dit allemaal doet.
Wat erg om te lezen dat hij weggegaan en weer terug gekomen is en dan toch weer weggaat. Dat lijkt me echt verschrikkelijk, je krijgt toch weer hoop en dan is dat weer weg...
Voor de kinderen is het lastig, die hebben hier ook niet om gevraagd. Ik hoop voor je dat ze er goed uit gaan komen.
Ervaring mee,
Ik ben ook zeker niet van plan om de kinderen bij hem weg te houden, maar ik denk dat het bij ons geen goed idee is om hem in het weekend hier in huis te laten komen. Hij kan ze ophalen en dan bij zich hebben. Dat lijkt me voor de kinderen ook beter.
Ik ga hem toch nogmaals vragen goed na te denken over de relatietherapie. Ik wil zo graag alles begrijpen en mijn best doen voor onze relatie, ook voor de kinderen.
Wordt vervolgd dus...
begrijpen
"Ik wil zo graag alles begrijpen"
Oei, wat heb ik dat hier vaak gelezen.
Ik begrijp volkomen dat je antwoorden wil en wilt snappen hoe dit kan gebeuren. Waarom toch?
Ga ervan uit dat je hem niet gaat begrijpen.
Waarschijnlijk begrijpt hij zichzelf niet eens.
Dus fijner voor jezelf is als je het kunt loslaten en kunt "accepteren" - hij wil niet meer verder met jou. C'est ça. Daar moet je het echt mee doen.
"en mijn best doen voor onze relatie,"
Daar twijfel ik en velen met mij (vermoed ik) niet aan.
Maar *hij* moet zijn best willen doen voor jullie relatie.
Vermoedelijk is er iemand anders (die qua type beter bij hem past. ...).
Je kunt eens vragen of hij de afgelopen tijd mensen heeft ontmoet met wie hij vaker heeft afgesproken. Nieuwe kennissen, vrienden. Dus niet vragen of hij een andere vriendin heeft, want dan zegt hij sowieso nee.
Maar wees niet verbaasd als hij over die ander niets zegt.
Maar straks als jullie uit elkaar zijn, heeft hij "opeens" een andere vriendin. Goh toevallig....
Ik schrijf er maar over, zodat je je hier psychisch op kunt voorbereiden, voor zover mogelijk.
Sterkte meid. Knap waardeloos.
Zeker weten dat hij zichzelf niet begrijpt
Dat deed mjin man ook niet, dat begint nu een beetje te komen.
Wij hebben overigens ook 2 eerdere doorstarts gehad. Ja, slopend is dat. Maar mijn man was niet zo duidelijk in het willen scheiden, hij deed er in ieder geval niets voor. Ook herkenbaar gedrag in dit soort situaties trouwens. De bom droppen, en verder niets ondernemen. Mijn man vond dat ik het huis maar uit moest, zodat ik ‘tot mezelf kon komen’. Bleef dus ook gewoon in ons bed slapen. Heel bizar. Hij ondernam ook niets om die scheiding te regelen. Dat snap ik nog steeds niet, hoe hij nou kon zeggen dat hij niet meer van me hield, dat hij wilde scheiden, maar wel zich bleef gedragen alsof we gelukkig getrouwd waren. En het initiatief voor alles bij mij liet. Ik neem aan dat hij dat zelf ook niet goed snapt. Het gaf voor mij wel aan dat hij het dus niet zeker wist, dat gaf mij de kracht om vol te houden.
Het is een vreselijk verwarrende tijd, ik weet er alles van. En ik kan niets zeggen om je te helpen. Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt die je steunen, waar je uit kunt huilen en die je kinderen kunnen helpen. Want die begrijpen er natuurlijk ook niets van. Dat deden onze kinderen ook niet. Wij hadden toen net een maand lang een verre reis gemaakt die echt fantastisch was en in die maand heb ik ook niets gemerkt van enige afstand of twijfel of wat dan ook. Echt zo bizar.
Het enige grote verschil met mijn situatie destijds is dat mijn man juist erg bezig was met onze kinderen. In die 1,5 jaar heeft hij meer tijd en energie in ze gestoken dan in de jaren daarvoor bij elkaar. Dat geldt ook voor het huishouden. Dat was altijd mijn verantwoordelijkheid, hoe vaak ik ook had aangegeven dat ik dat anders wilde. En nu zjin de taken eindelijk eerlijk verdeeld. Tot zjin eigen verbazing vindt hij dat fijn om te doen, en hij waardeert nu ook hoeveel ik altijd heb gedaan, wat hij nooit gezien open gewaardeerd heeft. Dat is sowieso een heel positieve ontwikkeling. Geeft mij ook veel ruimte om mezelf te ontwikkelen en te ontspannen. Dat heeft dus ook weer invloed op onze relatie.
Ik wens je heel veel sterkte. En het vermogen om te accepteren wat er in je leven gebeurt. Ik kon dat niet, en dat heeft me heel veel pijn en verdriet gekost.
Relatietherapie kan in je eentje
Het klinkt misschien raar, maar ik heb een tijdje relatietherapie in mijn eentje gevolgd. Ik wilde heel graag relatietherapie, en heb daar een therapeut voor gezocht en sessies vastgelegd. Ik heb tegen mijn toen-nog-man gezegd dat ik graag wilde dat hij mee ging, maar zo niet, dat ik alleen zou gaan. Hij ging de eerste keren niet mee, en eigenlijk was dat heel nuttig, individuele therapie met de relatie als onderwerp. Ik heb er veel geleerd. Later vond mijn ex dat zo bedreigend dat hij toch meegegeaan is. Het heeft ons zeker geholpen beter met elkaar te communiceren en het is de kwaliteit van ons nahuwelijk ook zeker ten goede gekomen.
Het is maar een idee...
Waarom in elkaar?
Ik vind de vraag eigenlijk een beetje vreemd.
Vriend wil uitelkaar zonder reden.
Hoezo zonder reden?
Wat was de reden van ooit in elkaar? Heeft hij dat destijds helder moeten formuleren voordat jij het snapte? Of was het gewoon een hand, een kus, een blik?
Hoe kun je nu een rationalisatie verwachten bij het einde van dat?
Hij wil niet meer.
Stom.
Kut
Maar zo is het.
Iets meer bedenktijd
en de mogelijkheid om te weigeren. Dat is wel het verschil tussen in- en uit elkaar gaan als dat laatste 'zonder reden' gebeurt.
Op zich heb je wel gelijk: een verklaring van liefde is een bloem of een etentje of een grapje of een foto. Het is geen explicatie. en ondertussen kun je jezelf afvragen of je dat wel wil en kun je weigeren.
Dat is iets lastiger bij een 'scheiding zonder reden'. Er zijn geen symbolen of rituele handelingen waarmee dit wordt aangekondigd (of je hebt ze niet gezien) en als iemand echt wil scheiden is het vrijwel onmogelijk om het te weigeren.
Ondertussen is het gemakkelijker om te bedenken dat jij het waard bent om geliefd te worden, dan om te bedenken dat jij het niet meer waard bent. Waarom niet? Twijfel alom.
Opluchting als de verklaring kan zijn dat er een derde in het spel is: gelukkig, het ligt niet aan jou, jij bent schuldeloos slachtoffer, en hij is een %^(^%7(*&(*^. Dat compenseer je dan door er zoveel mogelijk uit te slepen bij de echtscheiding: de kinderen zijn van jou, jij bepaalt of hij het huis in mag, de kinderen mag zien etc; en financieel haal je zoveel mogelijk eruit.
Schouders ophalen en denken: ja, stom, rottig, vervelend, naar, verdrietig, maar zo is het nu, dat zou wel makkelijker zijn.
Tsjor
Update
Vandaag een hele vervelende dag gehad. We hadden een afspraak bij een relatietherapeut, daar was wel al een begin mee gemaakt maar er kwam niets uit. Afspraak was om nog een keer bij elkaar te komen om dingen te bespreken, maar natuurlijk bleef meneer bij zijn standpunt, ik ga geen antwoorden krijgen en verder moet alles nog steeds zo gaan zoals meneer het wilt.
Nogmaals gevraagd of er iemand anders is, ook in een eerder gesprek, maar hij blijft volhouden dat dat niet zo is. Geen nieuwe kennissen of vrienden en met degene die hij heeft gezien gaat hij al jaren om.
Hij maakt nog steeds geen aanstalten om de afhandeling in gang te zetten en op mijn vraag hoe hij het verder voor zich ziet, kreeg ik ook al geen antwoord. Hij laat nog steeds al de initiatieven bij mij, die hij dan vooral hard onderuit haalt.
Natuurlijk is er geen vaste reden waarom een relatie "aangaat" maar dat vind ik niet te vergelijken met waarom een relatie uitgaat na ruim 20 jaar. Als je een korte relatie met elkaar hebt en je gaat uit elkaar, dan is dat een ander verhaal dan wanneer je lang bij elkaar bent, dan zou er volgens mij toch echt wel een reden moeten zijn.
Ik zit momenteel echt in de fase dat ik mezelf dus niet de moeite waard vind, anders had hij er wel meer voor gedaan of nu alsnog de mogelijkheid gepakt om ons de kans te gunnen om er aan te werken. Waarom kan hij mij en onze relatie niet gewoon de moeite waard vinden na al die tijd? Waarom is hij zo stellig? Wat mankeert er dan aan mij? Dat zijn echt vragen waar ik graag antwoord op wil en niet ga krijgen van hem.
Ik wil er helemaal niet zo veel mogelijk uitslepen bij het uit elkaar gaan (we zijn niet getrouwd maar dat maakt voor mij na zo'n lange tijd geen verschil) maar ik wil mijn relatie behouden.
Schouders ophalen en denken dat het zo beter is? In dat stadium ben ik echt nog niet..
Ik wil nu nog zo graag praten en kijken waar we uit kunnen komen, en het frustreert me enorm dat er zo'n blok beton tegenover me zit, er is geen beweging of empathie te ontdekken...
Waarom mag iemand wel weigeren om aan de relatie te werken maar mag de ander niet weigeren om uit elkaar te gaan?
Zit nu dus even in een depressieve bui, ik hoop dat die snel overgaat.
Het zou mij zo veel helpen als hij een stap mijn kant op komt, ook al is er geen zekerheid dat we er uit komen maar deze houding maakt mij zo onzeker en ik voel me zo minderwaardig... Als de situatie andersom was geweest, had meneer er wel alles aan gedaan willen hebben om het tij te keren. Ik weet nu eigenlijk niet meer zo goed wat ik moet doen. Blijven trekken aan een dood paard heeft geen zin maar opgeven en hem gewoon de happy single laten uithangen kan ik gewoon nog niet. Was er maar een echt gesprek over de relatie mogelijk, nu blijft het bij mijn ik wil wel tegen zijn ik wil niet houding en komt er niets uit. Wat ging er mis en wat ging er juist goed in onze relatie lijkt me nu veel belangrijkere gespreksonderwerpen.
Een time-out lijkt mij in onze situatie geen goed plan, hij doet toch al wat hij zelf wil en als er helemaal geen contact (behalve over de kinderen, maar ook dat gaat zeer ingewikkeld) meer is, ben ik bang dat hij vergeet dat ik ooit heb bestaan.
Ik hoop dat mijn volgende berichten weer wat positiever zijn.
Convenant
Eerst mar eens een dikke knuffel van mij, ik weet helaas hoe het voelt.
Wat bijzonder dat de therapeut er ook niet doorheen komt. Die kan toch gerichte vragen stellen, desnoods eerst alleen over hoe hij zich voelt over de situatie? Probeer wel door te gaan met de therapie, soms duurt het een tijdje voordat het werkt.
Misschien kun je op internet een echtscheidingsconvenant opzoeken (ik neem aan dat je toch dingen moet regelen, ook als je niet getrouwd bent), hem de link doorsturen en vragen om dat in te vullen. Dat jij dat ook zult doen en dat jullie dan kunnen kijken op welke vlakken jullie het al eens zijn. Misschien gaan dan zijn ogen een beetje open. Want zijn gedrag heeft (zware) consequenties en hij moet die gaan zien.