Vriend wil uit elkaar zonder reden

Even aanvullend..

Ik ga morgen uitgebreider reageren op jullie reacties.
Voor nu wil ik alleen nog even toevoegen dat de nadruk nu lijkt te liggen op de slaapkamers maar net zo belangrijk, zoniet belangrijker is het feit dat ze verplicht met de buurvrouw opgescheept zitten.
Geen mogelijkheid meer om hun vader zonder haar te zien (ik neem niet aan dat zij haar eigen huis uitgaat om hem de ruimte met zijn kinderen te geven) en dus geen tijd meer om alleen met hem door te brengen.
Zolang de jongens aangeven nog geen contact met haar te willen, is dat toch echt wel een probleem. Ik ben er bang voor dat hij ze gaat dwingen op deze manier.

Mara

draagkracht

een nieuwe woning kopen tijdens de scheiding en daar de hoogte van de alimentatie mee beïnvloeden, is volgens mij niet hoe het gaat. De draagkracht wordt gebaseerd op die tijdens de huwelijkse periode, en voor de woonlasten geldt een vast forfait.

Reactie op AnneJ alvast, overige reactie volgt...

AnneJ
Ja, ik wind mij over diverse dingen op. Dat lijkt mij logisch. De dingen die hij doet zijn niet in het belang van de kinderen en dat begrijp ik niet. Het enige dat ik kan verzinnen is dat buurvrouw hier achter zit en dat zij de jongens niet op regelmatige basis wil en dat ex te slap, want verliefd, is en dit niet wil zien. Buurvrouw zou goed kunnen beseffen dat er twee kinderen zijn, dus logischerwijs ook twee extra slaapkamers.
Waarom nu opeens snel iets kopen terwijl je dit weet en al zes jaar wil verhuizen, dan had je best nog even verder kunnen zoeken naar iets wat geschikt is, in het belang van je nieuwe " gezinnetje".. ze wist van te voren waar ze aan begon en dat er twee kinderen zijn!
Ik begrijp van ex niet dat hij dit zo doet, er is geld genoeg om iets groters te kopen. De jongste is vijftien, het is echt nog te voorbarig om al te anticiperen op het feit dat ze het huis uitgaan...

Ik denk niet dat het een kwestie van " meegeven" is. Ik kan en wil de kinderen hun vader niet ontzeggen.

Mara

jij niet, hij wel

'Ik kan en wil de kinderen hun vader niet ontzeggen. '

Jij doet dat niet, HIJ doet dat.

Het is ZIJN keuze, jij kunt daar niets aan veranderen.
HIJ moet dit naar zijn kinderen vernantwoorden, jij niet.

Enige dat jij kunt doen is ze de gelegenheid geven naar hun vader te gaan. Niet ten koste van alles, de tijd dat ze volgens de afspraken straks bij jou zijn vul jij in, wil hij ze dan plotsklaps toch bij zich, dan is het jammer want volgens schema bij jou.

In de tijd dat ze bij hem zouden zijn, kunnen ze bij jou zijn maar wil hij ze bij zich en zijn zij het er mee eens gaan ze naar hun vader.

Je vult nog steeds van alles voor hem in (vriendin doet dit, zij moet dat) stop daar mee, het zijn volwassenen. Jij zou het anders doen, dat doe je ook. De rest en de gevolgen van hun keuzes zijn aan hen. Laat dat aapje dan ook bij hun, jij hebt genoeg aapjes die WEL op jou terecht komen.

Gevolgen van scheiding

Mara, die overkomt als een volslagen competente volwassene en dan toch die hersenkoorts. Ik vind het verbazend maar herken het heel erg. Mensen die normaal volstrekt redelijk zijn en nu ineens zo buiten perspectief kunnen reageren.

Dat je denkt: dat is toch niet realistisch, zie je dat dan niet?

Scheiden en alles wat daarbij kan voorkomen kan blijkbaar een heftig emotioneel en psychisch proces op gang brengen, koortsachtig en grillig, waar je maar langzaam weer greep op krijgt en een enkeling nog jarenlang in blijft hangen.

Reacties

Moederziel,
Fijn dat jij mij meestal het gevoel geeft dat je me begrijpt, dat heb ik niet bij iedereen..
Natuurlijk ben ik blij met de rust die straks gaat ontstaan als buurvrouw verhuisd is en we haar/hem/hen niet meer tegen gaan komen in de straat of buurt.
De haast begrijp om nu al samen te gaan wonen, op deze manier en in een klein appartement snap ik niet, zeker van hem niet. Hij heeft niet nagedacht over de gevolgen die het gaat hebben voor de kinderen, zeker omdat jongste al eerder aangegeven had echt een eigen slaapkamer te willen. Wat de kinderen zelf te willen hebben, daar staat hij ook niet bij stil denk ik. Maar ook het feit dat de jongens tegen hem niet alles (durven te) zeggen maakt het allemaal ingewikkeld. Ik wil het wel loslaten maar mijn moedergevoel zegt nog steeds dat ik mijn kinderen moet beschermen en moet helpen met dit soort dingen.
Jouw verhaal raakt me heel erg, het is verbijsterend hoe mensen kunnen veranderen.

Ik denk dat pas tijdens het gesprek met onze advocaten, half december duidelijkheid gaat geven over de financiën. Dat is afhankelijk van waar ex mee accoord gaat qua waarde van het huis en wat voor afspraken daarover te maken zijn. De draagkracht wordt inderdaad bepaald op de periode dat wij samen waren.

Tsjor
Ik heb inderdaad geen vertrouwen meer in mijn ex, dat lijkt me logisch en begrijpelijk. Daarom is birdnesting wat mij betreft geen optie. Ik begrijp de reactie van moederziel hierop heel goed, zeker het stuk over van dat ex er hierin een grote verantwoordelijkheid heeft.
Ik wil mijn kinderen niet voor mijn karretje spannen, ik praat eerlijk en open met ze over dingen die zij belangrijk vinden en daar trekken zij dan hun eigen conclusies uit. Ik blijf ook zeggen dat het wel hun vader is. Dat ik straks het liefst zo min mogelijk met hem te maken wil hebben, betekent niet dat ik mijn kinderen geen goed contact gun. Hij verpest het alleen zelf op deze manier.
Hoge alimentatiekosten kunnen in mijn ogen geen reden zijn om niet iets te kunnen kopen. De huur van zijn tijdelijke woning was zo hoog, daar valt de alimentatie bij in het niets. Stel dat hij wel zelf iets gekocht zou hebben, was de hypotheek echt niet hetzelfde bedrag geweest dan dat hij nu aan huur betaalt.
Buurvrouw was inderdaad al van plan om te verhuizen (zoals eerder gezegd, ze wil dat al zes jaar). Haar huis staat nog niet te koop. Ook al had ze dit al op het oog, het lijkt me dat je dan toch ook rekening houdt met je nieuwe liefde, zeker als je weet dat er kinderen in het spel zijn en jij er mede de oorzaak van bent dat dat gezin uit elkaar gevallen is.

Flavia
Je hebt gelijk dat hij het contact met de kinderen op deze manier zelf aan het verspelen is. Dat gun ik mijn kinderen echter niet, het blijft hun vader, die momenteel gewoon nogal raar aan het doen is (zachtjes uitgedrukt). Ik ben bang dat hij door zijn verliefdheid het zicht op de werkelijkheid verloren is en dat hij niet beseft wat hij aan het doen is en op wonderbaarlijke wijze gun ik hem toch ook niet dat hij het contact met zijn kinderen misschien verliest. Ik ben een te groot gevoelsmens denk ik, ik wil het graag voor iedereen goed... zelfs voor hem dus.

Phryne Fisher
Het is wel goed dat de buurvrouw gaat verhuizen, zeker wel!
Ik vind het alleen wonderbaarlijk dat het op deze manier gaat.
Mijn ex is al obstinaat vanaf het moment dat hij het huis uitgegaan is, dat zou toch geen reden moeten zijn om dan nu maar bij haar in te trekken in een appartement waar je je kinderen niet eens een eigen slaapkamer kunt bieden. Dat vind ik niet obstinaat, dat vind ik naar de kinderen niet kunnen.
Ik verwijs mijn kinderen ook echt wel naar hun vader toe als ze iets te klagen hebben, alleen staat ex daar niet voor open, dat bewijst dit maar weer eens. Hij luistert niet naar ze, denkt niet na over de gevolgen, heeft nog geen oplossing voor het feit dat de kinderen buurvrouw nog niet willen zien en gaat toch bij haar intrekken in een appartement waarvan hij weet dat het geen aparte slaapkamer te bieden heeft. Daarvan kan hij de schuld toch echt niet bij mij neerleggen.

AnneJ
Ik begrijp jouw laatste stukje niet helemaal?
Vind je dat ik buiten perspectief reageer? Waarop dan?
Ik zie de realiteit juist wel. Hij niet. Of bedoelde je dat?
Ik ben helemaal niet van plan om nog jarenlang in ons uit elkaar gaan te blijven hangen. Hoe sneller dit geheel is afgewikkeld, hoe beter het is en hoe sneller ik mijn eigen leven weer kan opbouwen, waar ik overigens echt wel al mee bezig ben hoor.
Alleen zolang het nog niet afgehandeld is en er steeds weer iets nieuws naar boven komt, kan ik het niet afsluiten. Straks, als alles geregeld is, de financiën op orde zijn, ouderschapsplan getekend is, het contact met ex er niet meer hoeft te zijn (behalve het noodzakelijke over de kinderen) dan komt de rust en de tijd om alles een plekje te geven. Nu sta ik nog te vaak in de overlevingsstand.

Het is een heel verhaal geworden....Bedankt weer voor het lezen, meeleven en de adviezen in de reacties!

Mara

het is niet je kind maar je ex.

' ik wil het graag voor iedereen goed... zelfs voor hem dus.'

Je vult nu voor hem in wat goed voor hem is. Hij is volwassen, hij bepaalt dat zelf.
JIJ vind dit goed voor hem, hij denkt er blijkbaar heel anders over anders had hij wel andere keuzes gemaakt.

Je hoeft niet voor hem te zorgen, hij heeft een vriendin waarvan hij vindt dat die beter voor hem zorgt dan jij op dit moment.
Jij hebt meer dan genoeg aan jezelf en de kinderen. Laat hem gaan.

hmmm

Ik vind dat iedereen hier wel erg makkelijk roept dat Mara zich hier niet druk om moet maken. Ik ben de eerste die roept dat je je ex los moet laten. Maar als een en ander tot gevolg heeft dat mijn kinderen nauwelijks meer een band zouden hebben met hun vader, dan zou ik me daar ook druk over make. Tuurlijk is het ex zijn schuld en kinderen moeten maar bij hem aankloppen. Maar je kunt het toch gewoon treurig voor je kinderen vinden dat het zo gaat.?
Als je kinderen op school door docenten genegeerd zouden worden, zou waarschijnlijk iedereen het ok vinden dat je daar wat van vindt. Maar als het om hun vader gaat, dan moet Mara zich vooral niet druk maken en zich nergens mee bemoeien, want dan wordt ex alleen maar bozer - en dat is dan ook aan haar te verwijten lees ik tussen de regels door -
Ik denk Mara dat het in praktijk inderdaad zo zal zijn, dat je weinig tot niks aan de situatie kunt doen. Maar ik begrijp wel goed dat je je daarover opwindt en dat je het rot voor je kinderen vindt
Sterkte in ieder geval.

Flavia

Natuurlijk is hij volwassen.
Alleen met een roze bril op en op een roze wolk denk je niet helder na. Ik vraag me alleen steeds meer af hoe wederzijds die liefde is.
Geen contact met zijn kinderen kan toch niet goed zijn voor een vader die altijd heel goed was voor zijn kinderen? Dat zou toch ook de insteek van buurvrouw moeten zijn? Ze wist waar ze aan begon, dat er kinderen in het spel waren en dat die nu niet even uitgewist kunnen worden. Het lijkt er alleen steeds meer op dat het haar dus niet interesseert. Misschien wil ze hem echt alleen voor zichzelf, zonder kinderen. En doorziet hij dat niet...

"Je hoeft niet voor hem te zorgen, hij heeft een vriendin waarvan hij vindt dat die beter voor hem zorgt dan jij op dit moment". Die komt hard aan. Misschien niet zo bedoeld hoor.

Maar ik schreef al eerder, ik ben teveel een gevoelsmens, die het voor iedereen goed wil, dus zelfs voor hem ja.

Alkes

Ik begrijp precies wat je bedoelt. Ik vind ook dat ik nogal vaak het verwijt krijg, inderdaad niet altijd rechtstreeks maar tussen de regels door, dat het allemaal aan mij ligt.
Natuurlijk maak ik mij druk. Eerst om onze relatie, nu alleen nog om de gevolgen voor de kinderen.
De kinderen hebben nu eenmaal met mij een betere vertrouwensband, waardoor ze met mij meer durven te bespreken. Daar ben ik natuurlijk blij mee. Daar komt mijn verontwaardiging over hoe alles gaat natuurlijk ook voor een deel vandaan. Ik weet gewoon dat ze met hun vader niet alles durven te bespreken of zelfs maar ter sprake durven te brengen. Maar dat betekent dan ook dat hij niet alles weet en daardoor dus denkt dat het allemaal zo'n vaart niet zal lopen. Dat probeer ik hem steeds duidelijk te maken, maar misschien moet ik dat loslaten en het op zijn beloop laten. Maar tegelijkertijd druist dat tegen mijn gevoel in, omdat de kinderen dan de grootste gedupeerden zullen zijn...

Mara

Ik herken je gevoelens zeker, ik ben er ook doorheen gegaan. En soms is dat een hard gelach.

Je wil maar steeds dat zij hetzelfde denken en voelen als jij. Maar zij zijn jij niet, zij denken anders, heel anders, dat blijkt elke keer maar weer. Erger: als ze er al aan denken. Zoals je zegt ze hebben een roze bril op, maar jij bent niet degene die die af kan zetten voor ze, dat moeten ze zelf doen.

Jij kunt er alleen ZIJN voor je kinderen, je kunt niet regelen bij hun vader, dat moeten hij en de kinderen zelf doen.
Het is heel moeilijk om te accepteren dat dat je nieuwe werkelijkheid is.

Na 12 jaar kijk ik ook nog regelmatig met verbazing naar mijn ex. (Nou heeft hij onze dochter nooit zo laten zitten als jouw ex jullie kinderen op dit moment) Alleen ben ik inmiddels instaat mijn schouders er over op te halen en verder te gaan. Voor je zover bent duurt echt wel even.

Maar je pakt nog te veel aapjes die niet van jou zijn.

'Dat probeer ik hem steeds duidelijk te maken, maar misschien moet ik dat loslaten en het op zijn beloop laten. Maar tegelijkertijd druist dat tegen mijn gevoel in, omdat de kinderen dan de grootste gedupeerden zullen zijn...'
Heb je volledig gelijk in, maar jij kunt dit niet veranderen. Hij luistert niet meer naar jou. Denkt (als hij al denkt) heb je haar weer met haar gezeur. En naar zeurende mensen wordt niet geluisterd. Je kunt ook zeggen: ik heb het nu x keer geprobeerd het werkt niet, ik stop ermee ik stop mijn energie in mijn kinderen en mijzelf. Op andere vlakken blijf je toch ook niet stug doordrammen zonder resultaat, dan ga je het toch ook anders aanpakken?

Ja hoor

Ik herken dat echt wel, maar het is niet aan mij om hem fatsoen bij te brengen. Net het drama Sint achter de rug. De nieuwe kinders van ex hebben stapels cadeaus, dochter twee boeken en viltstiften. Ik vermoed dat ze haar als volwassene hebben behandeld, maar dochter ziet het weer als bewijs van lager in de rangorde. Toch moet ze dat zelf met hem bespreken. Ik heb het wel eens aangekaart, maar dan is het toch nooit waar en ik de zeurende ex.

Kind laten overleggen

Ik vind dat nogal wat.
Niet elk kind kan tegen een ouder op. En omdat die ouder fratsen uithaalt moet het kind het maar oplossen?
Ik vind dat lichtelijk afschuiven. Niet expres, ik snap het wel, maar je blijft samen ouders en zorgdragen voor je kind.
Als vafer dat niet doet haal ik hem er aan zijn flappies bij. Gelukkig is hij wel gevoelig als het zijn kinderen betreft. Alhoewel er veel onkunde bijzit moet ik het wel eens flink fijnkauwen, maar dat is dan maar zo. Geen haar op mijn hoofd die dat mn kind liet uitzoeken. Dat kan niet met elk kind, ook niet met elke man/vrouw.

Kinderen

De kinderen, vooral dochter, liet/laat ik (haar) verhaal doen bij mij en ik geef haar dan wel (h)erkenning van haar gevoel, maar ik liet/laat het wel aan henzelf over hoe ze daarmee omgaan. Ik spreek ex of vriendin dus niet aan op voorvallen die daar hebben plaatsgevonden.

Bobbie

Iemand die zo overtuigd is van zijn eigen gelijk, zo gewend is alleen te kijken naar zijn eigen belang, niet voor rede vatbaar blijkt en bij alles denk dat jij dit doet om hem dwars te zitten (zoals mijn ex) kun je wel proberen er “asn zij floppies bij te halen”, maar dan krijg je nog meer excessen, waar de kinderen vaak vooral de dupe van zijn.

Citaten

Waar ik veel aan heb gehad zijn de volgende citaten:

“It’s not that they don’t see, it’ just that they disagree”
“It’s not that they’re not aware enough, it’s just that they don’t care enough”

Dr. George Simon “In Sheep’s Clothing”

Flappies

Mijn ex is er niet het type voor in die eens flink de oren te wassen. Hij trekt zich dingen heus wel aan, maar openlijk advies vat hij op als kritiek en daar gaat hij hard tegenin.
Ook Mara’s ex is oud en wijs genoeg om zijn eigen keuzes en fouten te maken. Zij hoeft hem niet te beschermen.

Eenmaal uit elkaar

Eenmaal verhuisd en dus écht uit elkaar, duurde het nog best een poos eer ik echt rust vond. Ik had stiekem toch een beetje het gevoel dat het dan wel klaar zou zijn en ik (en de kinderen) ons snel beter zouden voelen. Dat viel nog best wel tegen, dat heeft best wat tijd nodig.

Terug naar gisteren

Gisteren postte je over de verhuisplannen van de buurvrouw en vervolgens ontsponnen er allerlei scenario’s, waarvan me niet helder is in hoeverre die gebaseerd zijn op naar jou uitgesproken plannen (van stbx en/of buuf). Met andere woorden: heeft je stbx jou rechtstreeks gezegd dat buuf gaat verhuizen, dat hij bij haar intrekt en vooral: dat hij van plan is om jullie zoons daar Te ontvangen en op een slaapkamer te laten verblijven? Of zijn dit conclusies die jij, of je zoons hebben getrokken nav een mededeling?

Verhuisplannen

De verhuis plannen zijn niet rechtstreeks met mij gecommuniceerd. Er is weinig tot geen contact met ex. Met de buurvrouw heb ik al helemaal geen contact.
Ik hoorde het in de wandelgangen. Een van de kinderen heeft het daarom dit weekend terloops, met een omweg, ter sprake gebracht, die kreeg de antwoorden dat buurvrouw inderdaad gaat verhuizen, met linkje naar het huis. Toen werd ook verteld dat hij bij haar intrekt, zijn huur al heeft opgezegd en zelf niet iets gaat kopen. Ook dat hij geen oplossing heeft voor het probleem dat de kinderen buurvrouw niet willen zien en het probleem van de slaapkamers. Heeft ex dus zelf gecommuniceerd met kind.

Relatie ex

Nogmaals ik vind niet dat Mara haar ex moet beschermen of van alles moet regelen voor de kinderen. Maar wel dat ze hier moet kunnen uiten hoe gefrustreerd ze is dat ex de kinderen zo laat zitten

Oud en wijs?

Ik ken jouw verhaal verder niet maar lees dat jouw ex dus ook snel de nieuwe vriendin in het leven heeft gehaald ten koste van de kinderen. Onbegrijpelijk. Ook buurvrouw heeft een ouder kind, die is al het huis uit en die wist in het begin niets van de relatie. Juist omdat zij zelf een kind heeft, verwacht je enig begrip en terughoudendheid.

Bobbie
Dat is mijn grote struikelblok. Mijn kinderen zijn ook zeker niet opgewassen tegen hun vader. Zeker die met autisme niet, maar de jongste is zo gevoelig en aan het puberen, die heeft het gewoon ook heel zwaar. Daar houdt hun vader geen rekening mee.

Natuurlijk reageert elke vader anders. Ex walst over alles en iedereen heen, dus ook over zijn kinderen. Daar wil ik ze tegen beschermen en voor behoeden. Maar ook ex daarop wijzen. Dat accepteert hij echter niet, reageert alleen maar boos en onredelijk.

Phryne,
Hij is zeker oud genoeg maar ook wijs?
Iemand zou hem eens een flinke schop onder zijn kont moeten geven zodat hij zich weer eens wijs en verantwoordelijk gaat gedragen..

Oorzaak, aanleiding of symptoom

Bij ons is het nogal een ingewikkeld verhaal, maar laat ik het erop houden dat de vriendin niet de oorzaak is van het ontsporen van het huwelijk tussen ex en mij. Ik ben na het “kerstoffensief” van twee jaar beleden wel met hele andere ogen gaan kijken naar mijn ex, maar goed ook dat is in andere draden uitgesponnen. Ik weet er nu beter mee on te gaan, maar dat maakt het niet minder lastig voor de kinderen.

Onkunde

Bij mijn ex is het onkunde, alles wat mij betreft onwil, maar dat probeer ik te negeren als een ijskonijn.

Mijn kinderen zijn nu ouder (tussen de 25-30), maar nog steeds fungeer ik soms als doorgeefluik. Mijn kinderen hebben uiteraard 50% van hun vader's DNA en daarmee ook wat trekjes van hem, gecombineerd met mijn eigenschappen maakt dat ze soms nog steeds moeite hebben met hem te communiceren.

Ik snap dat er nog eigengereider ( en erger) exemplaren bestaan, juist dan lijkt me die inbreng zo belangrijk. Snap dat dat soms niet kan.

En nu?

Gisteravond uitgebreid gesproken met de kinderen.
Was geen leuk gesprek.
Vooral jongste voelt zich niet gehoord en begrepen in het gesprek met zijn vader. Jongste is boos en verdrietig geweest tijdens het gesprek met zijn vader. Die nergens voor open stond en alleen de positieve kanten belichtte.
Ex wilde ze zelfs in een stapelbed stoppen... Hoe positief is dat...
Oudste had er moeite mee om alles tot zich door te laten dringen. Hij overziet het allemaal niet.
Ze laten zich inpalmen door de mooie praatjes en worden eigenlijk ook al gedwongen om in contact met buurvrouw te treden op korte termijn.
Het is nogal een verschil of je het rustig opbouwt van een keer iets samen doen, een middagje samen doorbrengen en dan steeds iets langer of dat je straks gewoon verplicht van vrijdagavond tot zondagavond met elkaar doorbrengt. Terwijl je dat eigenlijk nog niet wilt... Het contact met buurvrouw willen hebben moet vanuit de kinderen zelf gebeuren en niet onder dwang omdat er geen keuze is.

"Er waren een aantal criteria" waar het huis aan moest voldoen, allemaal alleen van de buurvrouw. Blijkbaar heeft ex daar niets in te zeggen gehad en het is mij een raadsel waarom hij dat accepteert en dan ook nog meteen bij haar intrekt. Hoe belangrijk zijn de kinderen dan? Hij had toch kunnen zeggen dat hij minimaal een eigen slaapkamer voor zijn kinderen wil hebben?

Het vervelende is alleen dat ze bij mij duidelijk aangeven niet samen in één slaapkamer te willen.
Dat moeten ze bij hem doen, maar ja, die staat niet open voor de problemen van de kinderen. Ik weet niet wat ik hier nu mee moet doen.
Vader walst over alles en iedereen heen en ik zit met de gebakken peren.
Het is dat iemand zijn verstand en verantwoordelijkheidsgevoel moet blijven gebruiken maar ik sta nu even op het punt om te breken. Stel dat ik me net zo egoïstisch ga opstellen als vader doet, ook maling ga hebben aan alles en iedereen, een klein maar goed betaalbaar appartement voor mezelf koop, waarbij ik niet afhankelijk ben van de "goodwill" van vader om ons huidige huis tegen een schappelijke prijs aan mij te verkopen, ongeacht wat de kinderen willen, wat dan? Één aparte slaapkamer voor een kind en dan één kind bij mij en één kind bij vader?
Dat gaat vader vast niet accepteren. Maar moet ik alles dan maar wel accepteren en toezien hoe mijn kinderen hier onder lijden? Dat kan ik dus echt niet. Ik kan dat niet loslaten.
Ik begrijp niet dat een ooit liefhebbende vader zijn kinderen zo in de kou kan laten staan. Liefde maakt zo blind in dit geval.

Ik weet even weer eens niet wat ik nu moet/kan doen. Loslaten en de kinderen zien worstelen?
Hen ondersteunen bij het aangeven bij hun vader dat ze niet accepteren dat ze geen eigen slaapkamer krijgen? Kunnen ze dat eigenlijk "eisen"?
Zelf ook meer mijn eigen belang voorop stellen?
Wat gebeurt er dan met de kinderen? Die hebben hier toch zeker niet om gevraagd.
Wat een ellendige toestand weer. Twee stapjes vooruit maar nu weer even keihard vijftien stappen terug... Fijn om even van mij af te schrijven en mijn ei kwijt te kunnen.

Mara

Hulp voor de kinderen

Ik heb nooit deze situatie gehad met kinderen en heb er als kind ook nooit in gezeten. Gelukkig. Tweemaal. Ik snap heel goed dat jij op dit punt niet weet wat je te doen staat.

Maar als ik me probeer te verplaatsen in de kinderen, zou ik het fijn vinden als mijn moeder professionele hulp zou zoeken bij dit probleem. Voor mij. Zodat ik met iemand zou kunnen praten die geen partij is en die goed de wegen kent. Iemand die mij duidelijk maakt wat ik mag eisen en me helpt oefenen daarmee.

Als moeder zou ik het allemaal zelf willen doen, maar het is onmogelijk om daarin onpartijdig te zijn. Ik denk dat ik ze toch zou wijzen op het bestaan van de POH. Sterker nog, dat doe ik nu ook bij mijn pubers. Die weten dat ze altijd bij de huisarts terecht kunnen als er problemen zijn die ze niet met ons willen bespreken.

Sterkte Mara. Wat verdrietig allemaal.