Wanneer actie bij niet nakomen ouderschapsplan
Na een vreselijke periode tijdens de scheiding, heb ik het besluit moeten nemen dat mijn exman met mijn dochter naar nederland kon. Hij wilde terugverhuizen naar nederland. Ik bespaar jullie de details, maar geloof mij, in het belang van mijn dochter(destijds 3 inmiddels is ze 4) was dit het beste.
Nu is mijn ex geen vervelende vader en ik ben ervan overtuigd dat hij de beste bedoelingen heeft, alleen heb ik nu al een aantal frustraties over afspraken die gemaakt zijn in het ouderschapsplan, die hij in zijn voordeel niet nakomt.
Omdat ik niet wil dat mijn dochter weer geconfronteerd wordt met ruzieende ouders, vraag ik me af hoe ik het beste hiermee om kan gaan. Tips zijn welkom. Hieronder een opsomming van de voorgevallen zaken.
1. dreigmailtje dat mijn dochter niet zou komen tijdens de vakantie omdat ik papieren moest ondertekenen.
2. zonder bericht, erachterkomen dat hij was gaan samenwonen (in contract staat dat belangrijke wijzigingen voor onze dochter besproken moeten worden)
3. Commentaar van mijn dochter dat ik naar nederland moet verhuizen. Had ze opgepikt tijdens een gespsrek welke mijn ex had met een familielid. terwijl in het contract staat dat zij uit dit soort gesprekken wordt gehouden totdat ze 18 is, op zijn verzoek in het plan gezet, gezien zijn acties tijdens de scheiding!
4. De nieuwe vriendin wordt mama genoemd, terwijl ook op zijn verzoek in het plan is beschreven dat dit alleen voor ons is bedoeld.
5. na heen en weer gemail en gedoe, via mijn advokaat een schema ontvangen met haar dagbesteding, terwijl dit ook beschreven staat dat de invulling samen besproken en afgesproken moet worden.
6. skypecontact wordt bijna onmogelijk gemaakt, wat alleen savonds door de week mag van hem en ik werk vanaf 6 uur in een restaurant. Bij gods gratie kan ik in het weekend om 10 uur skypen. Wat hij geprobeerd heeft te beperken tot 15 minuten, gelukkig niet gelukt.
7. komende vakantie kan ze niet komen, hij geeft geen toestemming dat ze met vrienden van mij meereist omdat hij ze niet kent.
8. zonder overleg heeft hij de zomervakantiereis geboekt, 4 weken in plaats van een maand zoals in het plan is besproken.
9. geregeld berichtjes terug op mijn verzoek om te skypen die avond als "O sorry zie je bericht nu pas, ze slaapt al" of "ja, om half 8?" dat is dus piektijd in het restaurant....
en als ik zaken aanhanging maak bij hem, komt er gewoon geen reactie. ik ga er dan niet op door omdat hij de macht heeft om mijn dochter weg te houden en skype zo min mogelijk te laten gebeuren. Van zijn kant uit komt er ook geen initiatief om te skypen.
Uiteraard zegt hij dat dit helemaal niet zijn bedoeling is, en dat hij juist het contact wil bevorderen. Ik zie het niet en ben conpleet afhankelijk.
We hebben de afspraak dat onze dochter bij mij kan wonen als ze 11 is (ivm schoolvervolging hier) of echt niet meer in nederland wil blijven, wat ze nu tijdens vakanties al aangeeft maar dat wordt door mijn ex afgeschoven als sociaal acceptabel gedrag.
Graag jullie reactie, wat zou je doen. Verhuizen naar nederland is overigens geen optie.
je eisen zijn grotendeels niet reeel
Als je dochter in een ander land woont dan jij is het reëel dat jij niet of nauwelijks betrokken bent bij haar dagelijks leven. Dat is een gevolg van de keuzes die jullie als ouders voor haar gemaakt hebben. Persoonlijk zou ik niet over gepeinsd hebben om een dagbesteding voor te leggen aan mijn ex, omgekeerd heb ik dat ook nooit aan hem gevraagd.
Ik denk dat het ook veel te ver gaat om van een kind te verwachten dat ze op elfjarige leeftijd haar land en vrienden achter gaat laten om te gaan wonen bij een moeder die ze voorheen alleen in vakanties heeft gezien. Ik vind dat haar vader gelijk heeft, als je meer betrokken wilt zijn bij haar leven moet je ook naar Nederland verhuizen (of is dat niet mogelijk omdat je geen Nederlander bent/ visum krijgt o.i.d.?).
Inderdaad niet reeel
Als jullie zo ver uit elkaar wonen, is jouw ex niet de hele dag bezig met jou. Hij voedt jullie kind op en gaat door met zijn leven. Jij zit zonder kind en mist echt iets en focust je daar op.
2. Had hij toestemming aan jou moeten vragen om te gaan samenwonen? Hij wil door met zijn leven, een nieuwe vrouw hoort daar bij dat kan jij niet verbieden.
3. Je weet niet hoe dat gegaan is, misschien begon de ander erover en kwam zij ineens binnen.
5. Als ik door mijn eventuele ex gedwongen werd de dagbesteding van mijn kind op papier te zetten, zou ik alle contact verbreken. Als jij invloed wil op haar dagbesteding, moet je haar bij jou laten wonen.
1, 6, 7 en 9 zijn inderdaad lullig van hem.
8 begrijp ik niet. Wat is het verschil tussen vier weken en en maand? Drie dagen?
Tuurlijk zegt je dochter dat ze graag bij jou wil wonen. Als ze bij hem is, zegt ze tegen hem dat hij de liefste van de wereld is. Verder het plan om als ze elf is te verhuizen, lijkt me ook niet realistisch. Spreekt ze de taal van jouw land? Wil ze wel weg bij haar vader bij wie ze is opgegroeid?
Het is heel lullig maar door te scheiden en door zijn emigratie hebben jullie er zelf voor gekozen dat het contact tussen jou en je dochter kleiner wordt.
bovendien
Zou ik het positief duiden dat hij vindt dat je dichterbij zou moeten wonen. Dat duidt er toch juist op dat hij het contact tussen jou en je dochter belangrijk vindt?
terug naar jou?
Geen ervaring met scheiden, ouderschapsplannen en zo, dus daar zeg ik maar niet zo veel over, behalve dat procederen 1) de relatie vaak niet verbeterd en aangezien jij je kind niet aldoor bij je hebt je daar vast niet voordeel van gaat hebben en 2) veel geld en tijd kost, en je ook nog eens - onhandig - op afstand zit (ik neem aan dat je dan in Nederland moet procederen - is daar iets over afgesproken?). Dus procederen lijkt mij bijna geen serieuze optie.
Wel schreef je "We hebben de afspraak dat onze dochter bij mij kan wonen als ze 11 is (ivm schoolvervolging hier) of echt niet meer in nederland wil blijven, "
Denk je echt (nog steeds) dat dat gaat gebeuren?
Je dochter woont als ze 11 is inmiddels 8 jaar in Nederland, is daar dan inmiddels helemaal aan gewend, heeft er vriendinnen.
Ik denk dat je er ernstig rekening mee moet houden dat ze dan juist niet meer bij jou wil gaan wonen.
En hoezo "ivm schoolvervolging hier"?
Veel Nederlanders die in het buitenland wonen met kinderen komen juist tegen de tijd dat de oudste naar de middelbare school moet terug naar Nederland. Dus ik ben wel benieuwd waarom ze juist voor haar vervolgopleiding naar het land terug zou moeten waar jij nog steeds woont.
Tot slot even wat overwegingen (niet verwijtend maar om aan jou mee te geven) omtrent jouw situatie en jouw opmerking: "Verhuizen naar nederland is overigens geen optie."
Je geeft niet aan waarom dat geen optie is.
Is het vanwege de redenen die Four noemt? Of vanwege een relatie die je hebt? Of vanwege het feit dat je daar je eigen bedrijf (restaurant) hebt?
Ik neem aan dat het niet is vanwege een baan of het lekkere weer 
. Die kan je ook in Nederland zoeken (de baan) en ik vermoed dat je je dochter belangrijker vindt dan lekker weer.
Je hebt er wel mee ingestemd dat jouw man terug ging naar Nederland met je dochter. Kennelijk vond jij het beter dat voor je dochter dat zij naar Nederland ging (of beter dat ze i.g.v. een scheiding meer bij je man zou zijn dan bij jou) maar wilde jij niet mee.
Daar had/heb je vast hele goede reden, maar ik hoop niet dat je dochter ooit het gevoel krijgt dat je andere dingen (m.n. een andere relatie, mocht dat spelen) belangrijker vond/vindt dan je dochter.
Al met al weet ik niet waarom je je man naar Nederland hebt laten vertrekken met je dochter, maar nu dat nou eenmaal zo is, zou ik - rekening houdend met het feit dat je dochter misschien nooit meer bij jou wil komen wonen - toch wel serieus nadenken en jezelf afvragen: wil ik echt altijd gescheiden van mijn dochter leven en haar alleen in vakanties zien (als mijn man dat niet tegenwerkt)?
er zijn een hoop dingen
Waarvan ik me kan voorstellen dat dat echt naar is voor jou en ook onverstandig van vader, dat hij dat zo doet. Natuurlijk had je eerder willen weten dat hij ging samenwonen (maar ja, dat gaat vaak geleidelijk) natuurlijk moet zijn vriendin zich geen mama laten noemen door hje dochter,natuurlijk is het flauw dat hij het contact een beetje lijkt te traineren.
Maar ja, welke keuzes heb jij gemaakt in je leven? Wij moeten van jou maar aannemen dat er iets was waardoor het beter was dat dochter met vader meeging, maar we horen ook dat er iets besproken is tussen vader en een familielid die daar anders over denken. En ik begrijp van jou dat je er niet zo goed tegenkan dat dit besproken wordt met jouw dochter in de buurt. Snap ik sowieso wel, maar toch denk ik dan dat je ook bang bent dat zij er het hare van denkt, net als anderen. En voor ons laat je dit in je bericht diplomatiek buiten beschouwing.
Dusssssssssssssss
Wat in jouw leven was zo belangrijk dat jou deed besluiten in het buitenland te blijven i.p.v. mee te gaan naar Nederlkand in het belang van je dochter? Of zit je in de gevangenis dat het echt geen optie is?
Afhankelijkheid
Die afhankelijkheid van vader om contact te hebben met je eigen kind is een realiteit. Mogelijk kun je een beroep op hem doen om daar met gratie mee om te gaan. Maar je kunt helaas niets afdwingen, die strijd verlies je altijd. Het is erg verdrietig dit.
Het hangt ook af van de persoonlijkheid van vader wat je hier nog kunt doen. Een beroep op redelijkheid, mits je zelf uiteraard je ook redelijk gedraagt, kan helpen evenals een beroep op je dochter. Vind vader het eigenlijk wel zo belangrijk dat ze haar moeder blijft kennen?
En inderdaad, zelf je zo maximaal mogelijk uitrekken om het contact met je kind te houden.
En vader kan inderdaad in het comfort van een gemiddeld Nederlands gezin besluiten dat hij haar op vierjarige leeftijd niet meegeeft aan mensen die hij zelf niet kent en die het kind niet kennen. Voor jou is dat acceptabel omdat het jou doel, contact metje kind, dichterbij kan brengen. Het ongemak van onbekenden bij je kind valt voor jou daarbij in het niet. Maar misschien kun je vader uitleggen hoe je tot zo'n beslissing komt en dat afwegend het wel belangrijk is dat hij kind toch meegeeft omdat het in jullie situatie zoveel moeilijker is om anders contact te houden.
Als vader daar gevoelig voor is. Want meestal zijn er in een scheidingssituatie allerlei ideeen over wat de ander juist zou kunnen doen, en niet doet, die een redelijk gesprek in de weg staan.
Denk realistisch en dan kun je mogelijk nog veel bereiken maar je lijstje nu klinkt niet realistisch. Hoe goedbedoeld ook, aan een lijstje zitten geen consequenties.
rechtzaak
Je zou nog kunnen overwegen om een advocaat in te schakelen om die reis, kind gaat met vrienden mee naar jou toe, toch via een rechtzaak af te dwingen. Maar je hebt geen garantie dat een rechter daar in mee gaat.
Wat een nachtmerrie
Lijkt me dat, zo'n jong kind dat naar een ander land verhuist en zelf achter blijven, vreselijk.
On topic: ik denk dat je in je hoofd een knop moet omzetten in dit soort situaties. Moet loslaten dat dingen op een bepaalde manier zouden moeten gaan maar kijken naar hoe je het beste kunt maken van de situatie en daar zoveel mogelijk op inspelen. Ik ben geen expert maar ik denk dat je juridisch niet veel kans maakt.