Wanneer en hoe de kinderen vertellen dat je gaat scheiden?
Wanneer de kinderen vertellen dat je gaat scheiden?
Na ruim tien jaar als broer en zus te hebben geleefd met de moeder van mijn kinderen is het onvermijdelijke gebeurd: ik ben verliefd geworden op een ander. Dit heb ik half mei verteld en sindsdien staat mijn leven op zijn kop. Mijn vrouw is woest, ondanks dat we twee jaar geleden ook al in scheiding lagen, maar we hebben het nog een keer geprobeerd.
Nu komt de vakantie er aan en ik wil niet meer met haar op vakantie. Dus we moeten het zsm de kinderen (9-14 jaar) gaan vertellen.
Mijn vrouw is woest en wil de kinderen gaan vertellen dat ik de grote schuldige ben, ondanks dat zij mij tien jaar lang genegeerd heeft. Ik ben bang in de ogen van mijn kinderen de grote schuldige te worden en hen "kwijt" te raken. Ik heb gelezen dat je het zo neutraal mogelijk moet vertellen, maar dat wil zij niet doen.
Hoe moet ik dit aanvliegen zodat ik niet het contact met mijn kinderen verlies?
Geen ervaring
Maar een schuldige aanwijzen is hoe dan ook niet de manier. Daar hoef je niet over gelezen te hebben, dat weet je lijkt mij ook zo wel.
Wat ik me afvraag is waarom je het juli hebt laten worden om te kunnen beslissen dat je niet mee op vakantie wilt? Ik weet niet of het op te brengen is, maar het zou de herinneringen aan dit jaar goed doen denk ik als je het nog kan opbrengen om met ze op vakantie te gaan en daarna rustig naar het vertelmoment toe te gaan. Als je vrouw dit ook op kan brengen tenminste. Als zij eigenlijk ook vindt dat samen op vakantie gaan teveel van het goede is, dan moet je daar op doorgaan en vragen hoe ze het verder aan wil pakken. Het kan honderd keer zijn dat jullie geen goed huwelijk hadden en jullie als broer en zus leefden, maar jij bent nu wel degene die een relatie buiten het huwelijk bent begonnen. Probeer je vrouw dus zoveel mogelijk de ruimte te geven en rond het netjes af en dus niet snel nog even voor een vakantie die volledig bedorven is als je het ervoor vertelt.
Eens
Maar wel heel erg oppassen. Ik weet niet wie het allemaal al weet en wat je al in gang hebt gezet. Maar je moet coûte ce coûte voorkomen dat de kinderen het van een ander horen/ergens opvangen.
Niet oké
Je wilt om je kinderen niet te verliezen jezelf uit het vuur houden. Naast je " onvermijdelijke keuze" (are you freaking serious) probeer je dus vrij egoïstisch de boel zo te houden dat je alles hebt en er mee wegkomt ook.
Buzzer geluid. Niks onvermijdelijk. Mogelijk, misschien een belachelijk excuus, maar nooit onvermijdelijk. Je hebt een keus, bent geen infantiel en hebt een eigen keus en verantwoordelijkheid.
Wees een man met ballen en vertel zelf dat het al even niet zo goed ging en pappa nu een andere mevrouw heeft gevonden waar mee verder gaat en daarom wil hij niet meer mee op vakantie.
Als het op een eikel lijkt en uit de boom valt is het meestal ook een eikel.
Je hebt je niet netjes gedragen. Draag daar dan ook eerlijk de gevolgen van.
Nee bons
Het is de vader van de kinderen en dat blijft hij. Gewoon neutraal vertellen. Nooit iemand de schuld geven.
Het verhaal van de landschildpad en zeeschildpad
Ondanks dat mijn kinderen wat ouder waren kon ik ze met behulp van dit verhaal toch makkelijker vertellen hoe de scheiding gekomen was. Misschien is het iets voor jullie om te vertellen/gebruiken of je kinderen later nog eens te laten lezen.
Het is een niet veroordelend verhaal, dat is het mooie eraan.
Scheidingsverhaal – De landschildpad en zeeschildpad
Wellicht één van de bekendste metaforen om een scheiding uit te leggen, is het verhaal van de landschildpad en de zeeschildpad. Dit verhaal gaat als volgt:
“Landschildpadden leven op het land en zeedschildpadden leven in de zee. De zeeschildpad legt alleen wel eieren op het land.
Op een mooie, zonnige dag kroop een mooie vrouwtjes zeeschildpad aan land. Ze zag daar toen een knappe landschildpad. Ze keken elkaar diep in de ogen aan en werden meteen verliefd. Ze wilden de hele dag alleen maar bij elkaar zijn, knuffelen en lieve woordjes zeggen. Een korte tijd later besloten ze dat ze altijd bij elkaar wilden blijven. Ze gingen trouwen. De ene dag leefde ze in de zee en de andere dag weer op het land.
Er volgde een tijdje later hele lieve babyschildpadjes. De schilpadjes familie was heel gelukkig en het was erg gezellig met elkaar.
Op een gegeven moment besefte de zeeschildpad alleen dat ze helemaal geen zin meer had om aan land te gaan, omdat ze zich daar niet thuis voelde. De zeeschildpad vertelde dit aan de landschildpad. De landschildpad begreep het niet en werd erg boos. Ze kregen hier hele erge ruzie over en zeiden nare dingen tegen elkaar. Uiteindelijk moesten ze allebei heel hard huilen.
De babyschildpadjes waren inmiddels kindschildpadjes geworden. Ze zaten tijdens de ruzies stilletjes verscholen in een hoekje. Ze waren verdrietig, bang en zelfs een beetje boos door de ruzies die hun ouders steeds hadden.
De landschildpad merkte na een tijdje dat hij het ook helemaal niet fijn meer vond om in de zee te leven. De landschildpad vertelde dit aan de zeeschildpad en opnieuw kregen ze hele erge ruzie. Ze zeiden dagen achter elkaar zelfs niets tegen elkaar.
Na enkele dagen niets tegen elkaar gezegd te hebben, waren ze wat rustiger geworden. Ze besloten naar de wijze uil te gaan om aan de uil om advies te vragen.
De uil zei dat de zeeschildpad en landschildpad niet tegen elkaar moesten schreeuwen en dat ze goed naar elkaar moesten luisteren. Na een goed gesprek, besloten ze dat het voor beide schildpadden beter was, als de landschildpad weer op het land ging leven en dat de zeeschildpad weer in zee ging leven.
Maar wat nu met de kindschildpadjes? Zij vonden het namelijk zowel fijn om op het land als in de zee te leven. De kindschildpadjes vinden het fijn bij zowel de vaderschildpad als de moederschildpad.
De uil zei dat de vader- en moederschildpad het op een goede manier konden oplossen, zodat ze allebei de kindschildpadjes konden blijven zien, waar ze zoveel van hielden. De kindschildpadjes leefden om de beurt in de zee en op het land. Ze wilden namelijk graag bij zowel hun vader als hun moeder zijn.”
Dit is een vrije vertaling en samenvatting van ‘The Turtle Story’, van Janet Johnston (1997)
dat kunnen kinderen
Het is de vader van de kinderen en dat blijft hij. Gewoon neutraal vertellen. Nooit iemand de schuld geven.*
Dat zeg ik niet. Ik zeg dat hij eerlijk moet zijn.
Mijn kinderen dachten beide dat ik de dealbreaker was in de relatie en dat was ik niet. Ik had al een rothuwelijk gehad, en dan ook nog dit op me nemen terwijl het de waarheid niet was?
Nee.
Mijn kinderen zijn geschrokken omdat de waarheid zo anders was (vader heeft het zelf eerlijk verteld). Wel konden zij allebei zeggen dat vader een foute keuze had gemaakt, niet eerlijk was geweest, maar zij als vader vreselijk veel van hem houden en hij goed voor ze is en was.
En zo hoort het ook. Ze mogen van vader houden en ook ik, die wegging, kan nu op afstand met waardering naar zijn vaderschap kijken en hem als mens waarderen. Niks geen vechtscheiding, niets geen getouwtrek, nooit ruzie over de kinderen, geld of bijdragen aan. Wij zijn gescheiden als partners (zonder ander!) en gebleven als ouders.
Kinderen houden van beide ouders. Wel moeten die eerlijk zijn en dan ga je niet in details, maar je bent wel eerlijk. Ze komen er toch wel achter als vader ineens een relatie heeft. Een zoon van een vriendin van mij zag zijn vader vozen op straat met een ander. Nee dat is leuk, dan valt je vader pas echt van een voetstuk want dan liegt hij ook nog eens.
Daarom ben ik voor het vertellen van: ging niet goed, vader gaat door met iemand anders. Punt. Vader zijn beslissing en moeder moet mee.
Dat kun je een 9 en 14 jarige vertellen. Zonder details, wel eerlijk en open om vragen die opkomen te beantwoorden.
Voor de kinderen..?
Aangenomen dat je de vraag stelt omdat je het beste voor de kinderen wilt (en niet puur en alleen voor jezelf), dan valt je vraag in 2 delen uiteen;
1. Vertel je het de kinderen voir of na de vakantie. Ik zou zeggen, als je al zo lang 'als broer en zus' leeft dan kunnen die twee weken ook nog wel. Nogmaals; wat jij zelf wilt is daarbij dan minder relevant. Moet uiteraard wel in overleg met je vrouw. Zij moet het ook kunnen.
2. Als je het vertelt, vertel je dan iets over je nieuwe vlam. Dat zal er vanaf hangen hoe serieus dat is en hoe snel de kinderen met haar geconfronteerd gaan worden. Bedenk dat het geen kleuters meer zijn. Vooral die van 14 weer heus al genoeg van de bloemetjes en bijtjes om snel te snappen hoe het zit! Wees eerlijk naar ze. Kinderen denken heel snel dat het hun schuld is en dat mag absoluut niet. In de meest ideale omstandigheid is je vrouw al wat afgekoeld en kun je samen (in grote lijnen) bepalen hoe jullie gescheiden leven er uit gaat zien (wie woont waar, co-ouderschap?) Zodat je de vragen van de kinderen kunt beantwoorden. Je vrouw zal misschien ook sneller afkoelen als ze weer een bodem onder haar voeten voelt.
En ja, als je vrouw emotioneel reageert naar de kinderen en jou "de schuld geeft' dan zul je daar mee moeten dealen. Als de as is neergedwarrelt kun je altijd jouw kant van de zaak (voorzichtig) wat meer aan ze toe lichten.