Wanneer kunnen we ingrijpen?!

We hopen er het beste van

Dat is waar het uiteindelijk op neer komt. We steunen waar mogelijk. Staan voor haar klaar. En we zorgen goed voor haar. Mogelijk ziet ze als ze ouder wordt het verschil en motiveert het haar en weet ze in iedere geval dat het gedrag van moeder niet de enige manier is om in het leven te staan.

Verder afwachten

Wat er gebeurt, kan alleen maar hopen dat het veilig genoeg blijft.

AnneJ, ook omstanders mogen hier vragen stellen

Daar is niets mis mee. Door hier ideeën uit te wisselen, krijgen ze scherper wat wel en niet past in de situatie. Zo krijgen ze een beter beeld wat zij kunnen doen om te helpen in een vervelende situatie.
Jouw afwijzing helpt niet.

Ja Lydia

Misschien helpt het juist wel als je niet overal in mee gaat.

hmm

Deze zin "Ze is graag bij ons, en we hebben haar graag bij ons. We hopen dat ze dat voelt en dan zelf een keuze gaat maken" vind ik op de een of andere manier onaangenaam.
Een 8-jarige zou geen keuze hoeven moeten maken (evenmin als een 18-jarige). Probeer zoveel mogelijk in te zetten op een goede relatie met beide ouders. Wat ik nu lees is dat Wiedan - pedagogisch geschoold en al - bijzonder negatief is over situatie bij moeder. Maar realiseer je je wel dat de dochter van je partner waarschijnlijk veel van haar moeder houdt?
(wie heeft trouwens de diagnose narcistisch/borderline gesteld? Je partner? Jij? Een psychiater?)

Marsy

Je zegt dat er van alles aan de hand is in het gezin van moeder. Maar je beseft toch wel dat we hiervoor alleen het woord hebben van de 'stiefmoeder'? Geen bewijzen (!), alleen mededelingen van de nieuwe vriendin van paps. Die zichzelf in mijn ogen al volledig gediskwalificeerd heeft door met diagnoses te strooien.

Yanea

Ik ga er vanuit dat het klopt wat ze zegt. Als ik alles wat iedereen hier op het forum schrijft in twijfel moet trekken schiet hulp geven niet zo op.

In een draadje over mijn baby slaapt niet, neem ik een moeder ook serieus, dus hier ook

Ho ho ...

Niet zo kort de bocht om, hoor. Alsof er geen moeders met een diagnose zijn ...

Echt marsy?

http://www.gevolgenvanvalseaangifte.nl

Yanea

Dit is niet de echte wereld hé, als mijn buurvrouw zo een verhaal verteld wordt het anders. En daarbij, wie zegt hier dat stiefmoeder aangifte moet doen? Niemand toch?

Ja ik vind het langzaam stuitend

dat stiefouders met zorgen over de kinderen van hun partners hier altijd met wantrouwen bekeken worden.

Het algemene advies dat stiefouders op de achtergrond moeten houden is doorgaans prima. Maar het slaat te ver door als je altijd denkt dat stiefouders er bijna per definitie op uit zijn om kinderen van hun eigen ouders mee te vervreemden.

Natuurlijk zal het gebeuren dat er mensen zijn die dat doen, maar er is geen enkele reden om ieder verhaal maar meteen weg te zetten als onwaar.
Want ja, er zijn helaas ouders die slecht voor hun kinderen zorgen. Die ze schade toebrengen. En dat is triest. Het zou mooi zijn als die mensen het met goede hulp beter kunnen doen, maar als dat niet zo is dan lijkt het mij goed wanneer de andere ouder wel voor ze kan zorgen. Met of zonder stief.

Natuurlijk is er een gevaar van manipulatie. Dat is naar en kwetsbaar. Daarom zou er op een goede manier aan waarheidsvinding gedaan moeten worden wanneer de ene ouder ten koste van de andere aan de bel trekt.
Maar denken dat de aan de bel trekkende ouder of de raadvragende stief dat altijd doen omdat hij/zij de andere ouder het licht in de ogen niet gunnen is hopeloos naïef.

Naief

Naief is denken dat je de problemen die scheidende ouders met een kind hebben op kunt lossen door druk op de situatie te zetten als die minder dan ideaal is. Zelfs als er echte zorgen zijn kun je op die manier zaken zoveel verergeren door partij te kiezen.
Dan heb je geen idee wat een circus dat tegenwoordig is bij de jeugdbescherming en de rechterlijke macht. En wat een vechtscheiding betekent en teweeg brengt. En wat een beperkte mogelijkheden er in feite zijn om zaken te verbeteren. Vooral als je er als een blind paard ingaat.
Aangezet door kindermishandelingsfilmpjes die beloven dat er een oplossing is als je twijfelt of een kind wel goed behandeld wordt.

Zucht.....

Ik ben niet voor het opgetuigde systeem waarbij er een institutioneel wantrouwen is tov ouders/ verzorgers met betrekking tot kindermishandeling.
De meeste kinderen worden niet mishandeld en de meeste ouders deugen.

Maar.....het is ook naïef om het om te keren en te zeggen dat ouders allemaal goede opvoeders zijn en het beste voor hebben met hun kind. Dat is namelijk niet zo.
En het is ook raar om mensen die iets zien gebeuren, die zich zorgen maken en zich afvragen wat ts zich afvraagt, af te serveren omdat ze een boze manipulerende stiefmoeder zou zijn.

Nogmaals

Als de bezorgde stief de biologische moeder van
borderline of narcisme beschuldigd, is ze heel fout bezig.

Werkelijkheid benoemen

En die zal zijn dat het soms (erg) moeilijk zal zijn voor een kind om te leven in een omgeving met veel borderlinerig of narcistisch gedrag. Het heeft geen zin om zo’n term te gebruiken tov kind. Dat soort termen zijn zinvol om jezelf te oriënteren, je een beeld te vormen bij hoe je ermee om kunt gaan: ik heb veel geleerd door te lezen over borderline en emotionele chantage. Daarmee heb ik ideeen voor gedrag opgedaan.
Je hoeft een ouder niet af te kraken of te veroordelen om de werkelijkheid dat hij of zij ernstig uit de bocht vliegt onder ogen te zien en te adresseren. Dat je uit frustratie soms harde taal spreekt is, in ieder geval in mijn eigen ervaring, onvermijdelijk. En ik zou tegen de muren omhoog vliegen van frustratie als ik machteloos zou moeten toezien dat mijn kind moet leven in een emotioneel onveilige leefomgeving.

Op dit forum zijn verschillende vrouwen die hun kinderen begeleiden in het contact met vaders met psychische problematiek. We vormen als het ware een base camp en rusten de kinderen zo goed en zo kwaad als dat gaat toe voor het contact met de andere ouder. Als de psychische gesteldheid van vader het toelaat (soms wel, soms niet) oefenen we ook daar invloed uit. Het behoud van het contact op lange termijn op een manier die voor mijn kinderen van waarde is voor mij leidend. Dat is met tijden dus een heel gepuzzel.
Praten over extreem gedrag doe ik op een manier waarop ik ook zou praten over gedrag van andere kinderen. Als een 8-jarige emotioneel uit de bocht vliegt tegen mijn kind, kraak ik ‘m ook niet af maar duid ik wel het gedrag en bespreek ik met mijn kind hoe je ermee kunt omgaan. Dat doe ik ook met gedrag van vader.”Papa vindt het soms moeilijk om te luisteren.” In extreme situaties heb ik ook wel ronduit gezegd: “Papa is in de war. Hij voelt zich niet zo goed.”

Het is gemakkelijker gezegd dan gedaan dat je er in beginsel vanuit moet gaan dat je het kind niet uit de onveilige situatie zult krijgen. Dat zal ook veel frustratie geven. Maar de belangrijkste tip die ik volgens mij kan geven is: zorg dat je die frustratie kunt uiten op een andere manier en houd ‘m zoveel mogelijk buiten je spreken en handelen naar en rondom het kind. Anders raakt de situatie nog meer geladen met emoties en daar heeft het kind helemaal niks aan. Het heeft veel meer aan een plek en mensen die op een heldere, rustige manier de werkelijkheid (voor)bespreken, zodat er ergens vaste grond onder de voeten kan ontstaan.

Succes!
Shoshanna

In aansluiting op Shoshana

Alleen al de nuchtere constatering dat het wangedrag voortkomt uit een stoornis kan het verschil maken of emoties enorm oplopen of in mindere mate.

De gevolgen voor het kind hoeven niet eenzijdig slecht te zijn. Wie als kind al goed leert om te gaan met problematisch gedrag, profiteert daar zijn/haar hele verdere leven van.

Rode krullenbol

Rustig blijven

Die constatering zorgt er inderdaad voor dat we in communicatie kunnen blijven met moeder, ondanks de bakken verwijten die we over ons heen krijgen omdat moeder weer ergens gefrustreerd over is wat buiten ons ligt. We gooien niet met modder, we blijven rustig en beleefd. Maar dat betekent niet dat we dat ook zo voelen. Vandaar dit topic.

We willen

Niet dat ze perse bij ons komt wonen, we willen haar niet uit haar omgeving weg halen. Alleen als ze dat zelf wil en zelfs dan zullen we kritisch zijn of dit inderdaad beter voor haar is. Wat we willen is ondersteuning in de gezinssituatie, maar dat zal moeder nooit toestaan. En ja mocht ze willen komen zou ik dat enerzijds als een opluchting zien, omdat haar gezonde ontwikkeling echt in gevaar is daar. En nee het zal geen rooskleurige ideale situatie zijn. Ze zou moeder enorm gaan missen, er kunnen evengoed hechtingsproblemen ontstaan en nog veel meer. Daar zijn we ons heel erg bewust van. Het grote verschil is echter dat wij er wel alles aan zouden doen om hulp in te vragen begeleiding e.d. Iets wat nu vermeden wordt.

Juist

Je bent dit topic gestart vanuit een gevoel van onrecht. Dat leidt automatisch tot woede en frustratie. Het wordt een heel ander verhaal, indien je meer handelt vanuit begrip/mededogen.

De rust die dat geeft, zal je beter in staat stellen te doen wat nodig is: je eigen zegeningen tellen en het kind zoveel mogelijk sociale inzichten en vaardigheden bijbrengen.

Wat betreft het vechten

We zijn op meerdere plekken geweest en hebben contact met meerdere instanties gehad. We zijn telkens weer tot de conclusie gekomen dat we niet in het gevecht gaan omdat het kind hier de dupe van is. Moeder wil nergens over praten, ook geen mediation. Ondertussen zet ze de omgangsregeling naar haar hand. We houden ons recht en laten ons niet manipuleren. Maar telkens weer als stiefdochter iets los laat over bedreigingen, ruzies en manipulaties word er iets getriggerd in de zin; dit kan toch niet?!
Lijkt me niet heel vreemd als je om een kind heeft. Je kop in het zand steken onder het motto dat ze daar hoe dan ook het beste af gaat haar absoluut niet helpen. We manipuleren haar niet. Dat gebeurt thuis, en daar zijn wij wars van. We willen haar niet onder druk zetten.

Nee, inderdaad

Het is helemaal niet vreemd dat telkens als stiefdochter iets los laat over bedreigingen, ruzies en manipulaties er iets wordt getriggerd in de zin; dit kan toch niet?! Dat spreekt voor zich!

Ik zou juist daarom zoveel mogelijk inzetten op een ander gedragspatroon. Wel een luisterend oor bieden - alleen al om gevaren goed te kunnen inschatten - , maar naar het kind zo min mogelijk negatief geëmotioneerd gedrag aan de dag leggen. Bekwaam jezelf in 'omdenken' en draag die kennis, inzichten en vaardigheden over aan het kind.

Ontken en onderschat niet de mogelijkheden daartoe.

@rode krullenbol

Het klopt wat je zegt. Over het algemeen is onze houding alleen steunend. Maar soms zoals een paar dagen geleden en stiefdochter verteld dat ze bedreigd is, ga je in de vechtstand. Zaak is dan om je rust weer te vinden maar daar gaan soms een paar dagen over heen. Nogmaals, we laten niets merken richting haar of haar thuis. We willen geen schade aanrichten en we weten dat onlustgevoelens van moeder afgereageert worden, en daarom zijn we heel terughoudend. Maar neemt niet weg dat wij soms erg ons best moeten doen om dit zo te houden.

@Wiedan

Geen mens vraagt om zulke problemen. Ook de geesteszieke niet. En het is meer dan vervelend.

Ik wens jullie dan ook heel veel sterkte, wijsheid en succes toe.

Rode krullenbol

We blijven rustig waar ze bij is

En zullen nooit laten merken dat het ons iets doet. We weten dat ze niet alles mag zeggen van thuis, ze zegt vaak; ik mag dit niet zeggen van mama. We willen dat lijntje en de info die we daaruit krijgen houden. Dat is ook de reden dat we zo terughoudend zijn.
We proberen haar ook alternatieven te bieden in reacties. Zo heeft moeder ruzie met ouders van vriendinnetjes en dan mag ze niet meer groeten e.d
Dan vragen we wel, wat zou jij willen? En dan niet ; dan moet je dat maar doen want dat is tegen moeder ingaan, wat voor stress thuis zorgt.
We zijn niet zo kort door de bocht als de titel van dit topic voordoet. Maar soms ben je radeloos en gefrustreerd en weet je het even niet meer.

Weet je wie ook een pittige jeugd had?

Kitty Courbois!

Ooit heb ik haar in een interview horen vertellen hoe (juist) het contrast tussen haar katholieke thuis en het socialistische pleeggezin waarin zij terecht kwam, haar tot denken heeft aangezet - en dus tot nieuwe inzichten. Het was een ontroerend verhaal, uit de mond van iemand bij wie je zo'n achtergrond wellicht niet zo snel zou hebben verwacht. En zo zijn er ongetwijfeld nog veel meer mensen.

Gevaar en begrenzing

Wat ik lees doen jullie er alles aan om de situatie rustig en beheersbaar te houden. Ik denk dat AnneJ er terecht op wijst dat je ervoor moet waken dat je de regie verliest aan instanties. Je bent dan te afhankelijk van de kwaliteit van personen. En dat valt veel te vaak tegen. Of mensen geschoold zijn, zegt helaas niet zo heel veel, is ook mijn ervaring. Het komt veel meer op persoonlijkheid aan.

Ook de waarschuwing dat jij als stief niet het voortouw moet nemen, vind ik heel reëel. Hoe goed je het ook bedoelt: je hebt geen formele rol en positie, qua verantwoordelijkheid. Dat betekent ook dat je nauwelijks machtsmiddelen ter beschikking staan. Probeer je die macht toch te 'grijpen', dan voegt dat meer 'borderlinerigheid' toe aan de situatie: het is niet nuchter, helder en duidelijk.

Er is van buitenaf heel moeilijk écht te adviseren 'wat je moet doen'. Jullie zullen moeten uitvinden wat bij deze moeder en in deze situatie werkt. Ik heb in de loop der tijd ontdekt waar voor mij de 'windows of opportunity' zijn. Eén van de belangrijke ontdekkingen die ik deed was dat vader 'goed' reageert op straffe begrenzing. Ik heb een aantal keer flink ingegrepen, via de juridische weg of via de suggestie daarvan. Hij is dan woest op mij maar het dramatische gedrag neemt onmiddellijk af. Hij lijkt wel te ontnuchteren en te beseffen dat hij moet opletten geen zaken verder kapot te maken. Ik vind het heel moeilijk om te doen en heb er vaak ook wat aanmoediging bij nodig omdat ik me niet echt op mijn gemak voel met zulk 'hard' optreden. Maar omdat ik weet dat het mijn kinderen veel oplevert (hij kanaliseert zijn woede naar mij en houdt het bij de kinderen weg) doe ik het toch. Het is ook als het ware niet 'echt'. Ik wil hem helemaal niet hard aanpakken, maar het is een middel om de energie in de situatie te keren. Het is de spreekwoordelijke klap in het gezicht van iemand die hysterisch is.

Ik vind acuut gevaar wel een hele lastige en ik ben blij dat ik daar relatief weinig mee te maken heb gehad. Zeker als het kind bij moeder woont, is het bijna onmogelijk om haar aan situaties te onttrekken, zonder hier buitenstaanders bij te betrekken die daar een oordeel over gaan hebben. De double bind die hierin zit is dat je van instanties enerzijds te horen krijgt dat je als 'andere ouder' (ook) verantwoordelijk bent voor de veiligheid van je kind, terwijl je nul op rekest krijgt als er daadwerkelijk actie moet worden ondernomen om het te onttrekken aan een situatie, óf een totaal uit de hand gelopen offensief waarin iedereen wordt beschadigd. De begeleiding kán evenwichtig zijn, die ervaring heb ik ook wel. Maar er zijn genoeg voorbeelden van mensen wiens leven totaal overhoop is gegooid 'door hulpverleners', De beoordeling of je in een situatie verder door moet pakken, met alle risico's van dien, is een heel moeilijke en kan alleen door jullie, in gesprek met eventuele sparringpartners, worden genomen.

Ik heb die sparringpartners altijd wel heel belangrijk gevonden. Ik ben alleenstaande ouder, ik leef alleen, ben de ex van de persoon waar het om gaat, met mijn eigen frustraties tegenover hem, uit verleden en heden, moeder van mijn kinderen, wat sterke gevoelens oproept als iemand ze schaadt. Ik heb er altijd een punt van gemaakt om precaire situaties rond de kinderen door te spreken met mensen van wie ik weet dat ze er een nuchtere kijk op hebben. Ik heb ook wel eens anoniem (nummerherkenning uitschakelen) Veilig Thuis gebeld om mijn mogelijkheden na een geweldsuitbarsting door te spreken. Dat was een heel zinvol gesprek.

Ik doe voor mijn kinderen wat ik kan. Maar ze hebben deze vader en geen andere. Ik benadruk dat we niemand afrekenen op zijn slechtste eigenschappen en we hebben het (dus) ook over zijn goede eigenschappen. Maar we praten óók over zijn slechte eigenschappen en hoe je daar het beste mee kan omgaan. En af toe toe lachen we er ook eens over of maken we er een grapje over, hoe hij 'nou eenmaal doet'. Het ideaal is dat ze leren 'de gekte' bij hem te laten, het aan de rand van hun leefwereld te plaatsen en ervoor te kunnen kiezen een stap naar achteren te doen en bij een volgende ontmoeting met een 'schone lei' te beginnen. Dat is natuurlijk gemakkelijker omdat ze niet bij hem wonen. Voor een achtjarige is dat ook echt nog niet te doen. Maar toch biedt het volgens mij de beste kans, om daar stap voor stap naartoe te werken.

Groet,
Shoshanna

Kinderen ...

Kinderen kunnen uiteraard minder dan volwassenen. Daar staat tegenover dat hun optreden erg ontwapenend kan zijn. Dat is ook een soort van 'kracht'.

Je kunt hen bovendien instrueren met behulp van 'wat doe je als ...' gesprekken en rollenspelen. Daarmee maak je hen beter bewust van de mogelijkheden.

Een vechtsport als judo is misschien ook nog wel een goed idee. Daarmee kan het kind een basishouding aanleren van voor zichzelf opkomen, alsook de (hopelijk nooit) nodige verdedigingstechnieken.

In het geval de geesteszieke in een psychose geraakt, dien je overigens onmiddelijk fors aan de bel te trekken bij 'de' instanties, aangezien de persoon in kwestie dan per definitie niet meer goed weet wat hij/zij doet.