Wat is wijsheid?

Aanvulling

Het lijkt nu alsof ik het gewoon allemaal niet zo leuk meer vind en dan maar denk 'ik stop ermee!'. Dat is niet zo. Als ik kijk naar wat ik nodig heb in een relatie, heb ik inmiddels gemerkt dat mijn man me dat niet kan geven, heb heel vaak dingen aangegeven die wat mij betreft niet goed gingen, waar ik me niet blij mee voelde. Mijn man geeft nooit aan dat er iets is, terwijl dat ook bij hem vast wel zo is. Altijd moet ik de items aanvoeren. Dan komt het tot een moeizaam gesprek waarin ik het gevoel krijg/heb dat we elkaar niet begrijpen. Ik mis de verbintenis, het gevoel dingen samen te beleven op eenzelfde golflengte, zonder dat je dat aan elkaar hoeft uit te leggen, een soulmate. Ik heb nu het gevoel dat we beiden ons leven naast elkaar leven ipv met elkaar. heel lang had ik de hoop en de verwachting dat hij wel zou bij leren om meer bij zijn gevoel te komen en daar ook over te kunnen praten. Het lijkt er inmiddels op dat dat niet gaat lukken. Hij kan mij daarin echt niet geven wat ik nodig heb...

Mss een warrig verhaal al met al, maar zo voelt het van binnen ook...

Het klinkt alsof

je al jaren afscheid hebt genomen van je huwelijk. Je doet er blijkbaar nul komma nul moeite voor om het werkbaarder en leefbaarder te maken. Je wijst je man af en hebt geen seks meer met hem gehad door dat continu af te wijzen sinds december vanwege een menigsverschil over een opvoedkwestie.

Het komt verschrikkelijk liefdeloos en keihard over. Dat je man nog verder met je wil klinkt eigenlijk als een Godswonder.

Je hebt kinderen, deels nog erg jong die erg zullen lijden onder een scheiding. Het kulverhaaltje dat kinderen gelukkig zijn als hun ouders dat zijn is niet meer dan dat, een kulverhaaltje. Plus nog dat gescheidenen na een huwelijk zelden gelukkiger worden, zeker niet op korte termijn. Er zal een hoop op jullie afkomen, veel geregel, financiele problemen wellicht.

Ik vind dat je er erg egocentrisch instaat, dat je vooral op je Eigen ogneneogen focust en weinig begrip hebt voor je man.

Nou Mark74

Ik voel mij verre van perfect. Ik denk niet alleen aan mijzelf maar heel duidelijk ook aan mijn kinderen. Als ik alleen aan mijzelf dacht, had ik de knoop waarschijnlijk al veel eerder doorgehakt... Mijn eigen ouders zijn gescheiden toen ik heel klein was en ik weet als geen ander wat het betekent als je ouders niet meer bij elkaar wonen, inclusief het leven met weinig geld. Juist de gevolgen voor de kinderen zorgen ervoor dat ik de beslissing niet kan nemen.
Buiten dat heb ik al jaren lang volgehouden en m'n best gedaan voor de relatie. De intimiteit stond al heel lang op een laag pitje, ws ook door het ontbreken van verbinding. Dat dat nu verdwenen is, komt ws doordat ik het al jaren lang eigenlijk tegen mijn zin deed en dat uiteindelijk niet meer wilde omdat ik geen steun van mijn man voelde op een ander vlak (dat was opvoedkundig en zit veel ingewikkelder in elkaar dan dat ik zo even uit de doeken kan doen. Ging iig niet om het wel of niet opeten van de groente oid).

Dat is natuurlijk ook het lastige van zo'n forum. Je probeert in het kort (!) een situatie neer te zetten voor mensen die niets van die situatie en de betrokken personen afweten...

Belgie

Ik ben het niet zo vaak met Mark's (wat erg ongezout gegeven) mening eens, maar als ik wat nuanceer kan ik me er wel in vinden. Bij het lezen van jouw posting schoot me ineens een stukje nieuwsbericht te binnen, dat ik laatst ergens online las; in Belgie willen ze het aantal echtscheidingen terug dringen door een verplichte afkoelperiode van 30 dagen in te lassen. Lijkt me een hele goeie voor jullie. Misschien moet je eerst missen voor dat je weer waardeert wat je hebt.

Geloof me, scheiden is helemaal niet fijn. En je wordt er ook niet per definitie (meteen) gelukkig van. En de kinderen leiden er onder. Dat is helaas een feit. Dus tenzij er sprake is van geweld, alcohol of drugs misbruik of een of ander type onderdrukking waardoor de situatie echt onhoudbaar is, zou ik eerst nog maar eens nadenken over een ander oplossing. Over wat jij/jullie er aan kunnen doen om de zaak weer vlot te trekken. Want dat het ooit een geweldige man was waar je vreselijk verliefd op werd, wat je nu bent vergeten, ligt voor de hand. Die man zit nog ergens, diep onderin. Er is dus nog hoop.

En ja, vrouwen hebben geen zin in seks wanneer er ergens anders in de relatie iets niet goed zit. Voor ons kan de kwaliteit van de relatie overdag niet gescheiden worden van die in bed. Dus het een leidt tot het ander. Maar andersom ook...

uit elkaar

Zal niet snel adviseren uit elkaar te gaan, maar in jouw geval toch wel. Ik vind het zo ontzettend sneu voor je man! Het klinkt alsof je ook helemaal niet met hem bezig bent, en je totaal niet inleeft in hem. Het lijkt me een nachtmerrie, jullie relatie. (mn voor hem) Ik zou zeker stoppen ermee. (En nee, ik denk niet dat jij er perse gelukkiger van wordt, iets zegt me dat je een enorme ontevredenheid in je hebt zitten. Maar je man wordt hopelijk gelukkiger en je kinderen misschien ook. )

Soms is het op

Ik denk niet dat je ervoor kiest om eens even lekker je huwelijk te verknallen. Soms is het gewoon op, is de liefde weg en komt niet meer terug. Als een van beide weerzin voelt tegen (fysiek contact met) de ander, is het voor allebei veel beter om er een punt achter te zetten. Anders kun je er vanuit gaan dat het op een gegeven moment escaleert en je steeds onaardiger tegen elkaar gaat doen.
Ik vind dus niet dat degene die dat als eerste (of enige) bemerkt de slechterik is, en ik snap het gehak op de topicstarter ook niet helemaal. Voor de kinderen is het rot, maar blijven voor hen is alleen maar mogelijk (denk ik) als je beide no hard feelings (meer) hebt en als opvoeders samenwoont. Dat moet je maar kunnen.

Katniss

Wat ben ik blij met jouw reactie! Ik kreeg gisteren het gevoel dat ik wel een ontzettend naar persoon moest zijn. Heb vannacht maar 3,5 uur geslapen van de stress die het me geeft. Ook door het verschrikkelijk nare gevoel (schulgevoel) dat ik hierover heb richting m'n partner. Mijn hele lichaam is er inmiddels van in de war, ben kilo's afgevallen. Voel de me hele tijd opgefokt en heb hartkloppingen. Ik begrijp zelf ook niet waarom het gevoel weg is en voel me daar erg verdrietig over. Zoals jij het beschrijft is het precies. Ik kies er heus niet voor om het te laten mislukken...

@Twijfelaar

Je kiest wel degelijk. Door er geen enkele energie in te steken heb je je keuze al lang gemaakt. Een negatieve keuze, een laffe keuze. Het gewoon dood laten bloeden. Je man harteloos behandelen en wellicht hopen dat hij de stekker eruit trekt. Zo komt het over op mij.

We zijn bang omdat we rennen

Is me altijd bijgebleven uit de James-Langetheorie. Gedrag volgt niet noodzakelijkerwijs alleen uit emoties, emoties kunnen ook ontstaan uit gedrag. Met andere woorden: je kunt eindeloos wachten tot je gevoel voor je man als vanzelf weer opleeft (hoe veel kans geef je dat?), maar je kunt ook nu actief eraan gaan werken dat je zijn nabijheid op zijn minst weer kunt verdragen en op termijn weer positieve gevoelens voor hem kunt ervaren.

Vanuit mijn persoonlijke ervaring weet ik dat het kan werken. Ik ben samen met een moeilijke man, erg moeilijk in de omgang, communicatie is regelmatig vrijwel onmogelijk. Dit kun je letterlijk nemen: als een gesprek de verkeerde kant op gaat, loopt hij weg en komt er nooit meer op terug. Doe ik dat wel, loopt hij weer weg et cetera. Dit ter illustratie. Als we geen kinderen hadden, was ik allang bij hem weg. Het paradoxale echter is, dat ik vermoed dat ik me niet ongelukkig met hem zou voelen als we geen kinderen hadden. Zo lang het leefbaar is (dwz er wordt hier niemand geslagen of ernstig vernederd) blijf ik bij hem. Vanwege de kinderen. Dat ben ik aan ze verplicht vind ik. En ik heb dus gemerkt dat als je je niet te goed voelt om een stap te zetten, dat zijn weerslag heeft op de sfeer in huis, op hoe je partner jou ervaart en -uiteindelijk- ook op je eigen gevoel voor hem. Die stap, dat kan vanalles zijn: van een pepermuntje-met-lief-briefje in zijn lunchbox tot gewoon seks ook al heb je er geen zin in. Ik denk dat je niet moet onderschatten wat seksuele onthouding met een mens kan doen.
Je kunt erin blijven hangen dat je niet gesteund werd in december, je kunt ook, in het belang van de kinderen, eroverheen stappen. Misschien was het een tekortkoming van hem op dat moment, waar hij wellicht ook niet veel aan kan doen. Of misschien was hij het gewoon niet met je eens, dat kan ook. Daar heeft-ie recht op. In elk geval is het bijzonder weinig constructief om in dat verwijt te blijven hangen.
Net zoals jij niet expres je huwelijk aan het verknallen bent, zo doet hij dat ook niet. Probeer nog eens opnieuw naar hem te kijken, met wat zachtheid, mededogen als dat nodig is. Waarom héb je die kinderen? Omdat je ooit van hem hield, mag ik hopen? Probeer iets van dat gevoel terug te roepen en investeer erin om dat iets vaker weer te voelen. Doe alles. En met alles bedoel ik niet jaren lijdzaam afwachten of je vanzelf weer verliefd wordt. Dat gaat niet gebeuren. Zoek het in kleine dingen. En blijf aan je kinderen denken.

1 tip

Wat je ook doet, en niemand hier weet wat je er wel of niet ingestoken hebt en hoe man daar mee omgaat, 1 tip: ga weg eer jullie de pest aan elkaar krijgen.
Zorg dat, wannéér je weg zou gaan, je na-huwelijk zo goed mogelijk is.

was het maar simpel

Wat een harde woorden allemaal voor Twijfelaar! Raakt me wel, omdat ik min of meer in dezelfde situatie zit. Komt het echt neer op: gewoon een beetje beter je best doen en dan ga je wel weer van hem houden?

Ik hou wel van mijn man. Als de vader van onze kinderen, als iemand die ik al jaren ken, als huisgenoot en economische partner, als familielid. Maar niet als geliefde.

Jarenlang, met vele ups en downs (gewoon het leven dus), was er altijd het gevoel: dit is mijn man. Met al zn kwaliteiten en mindere kanten, maar zonder enige twijfel: mijn man.

En opeens was het weg. Natuurlijk zal dat vast heel geleidelijk zijn gegaan en heb ik misschien gevoelens ontkend, maar het voelde als opeens. Op. Over. Had ik nooit gedacht dat dat zou kunnen gebeuren, en al helemaal niet bij mij.

En dan wat? Ik weet het ook niet twijfelaar. Dus ik wil je laten weten dat je niet alleen bent. En dat het niet jouw schuld is, of dat je zo gemeen bent tegen je man. Ik denk dat liefdesgevoelens niet zomaar verdwijnen. Daar is echt wel iets aan vooraf gegaan. En mij is het tot nu toe niet gelukt om die gevoelens terug te krijgen.

2 kanten

Heel eerlijk....als ik jouw stukje lees denk ik ook "tjee wat egocentrisch". Jij hebt alles gedaan en hij niets om jullie relatie te houden zoals hij was.

Ik besef ook dat wij er niet bij zijn geweest en dat woorden platte tekst is waar weinig emotie uit spreekt. Toch denk ik dat het eerlijker is om hiermee te stoppen. En stoppen kan 2 kanten hebben. Of jullie gaan er aan werken of jullie stoppen ermee. Er aan werken is moeilijk, kan ik uit ervaring vertellen, maar het kan wel. Het kost energie, emotie en nog veel meer, alle oude koeien moet je begraven om nooit meer boven te halen. Wat geweest is is geweest. Aan de andere kant, dat kost scheiden je ook. De vraag is dus, hou je nog van hem en besef je dat ergens die man zit die ook zo geworden is door een situatie waar je zo vreselijk verliefd op bent geworden. Zo niet dan weet je je antwoord.....

andere kant

Nee, het is geen gemakkelijke beslissing, voor niemand. Niet om de stekker er uit te trekken en niet voor de gene die die boodschap moet ontvangen.

Maar als de gene die destijds de boodschap moest ontvangen, kan ik zeggen dat ik er helemaal niet van bewust was dat mijn inmiddels ex de stekker er uit wilde trekken.

Zijn jullie partners dat wel?
Als dat zo is en je hebt zelf het gevoel dat het niet beter meer wordt zul je door die zure appel heen moeten. Gebruik wel een scherp mes zodat de snede ook heel duidelijk is.
Dus niet "we nemen even afstand, maar echt "we gaan uit elkaar"

Vragen

Ik vind ook dat er harde woorden richting TO zijn geuit. Onterecht, want ze kan moeilijk alles vertellen (posting was al lang genoeg).

Maar goed, ik herken dingen in verhaal van TO, heb dus meer begrip en lees het dus met een andere bril misschien dan mensen die dat niet hebben.

Mijn vragen voor een beter beeld:

Wat heb je de afgelopen jaren gedaan om je relatie te verbeteren?

Is je man anders dan toen je hem leerde kennen? Je ben immers ooit met hem een relatie begonnen, getrouwd en hebt kinderen met hem gekregen.

En als hij veranderd is, kan je aangeven wat / hoe / wanneer is veranderd?

Of ben jij veranderd dat het nu niet meer zo goed gaat tussen jullie als vroeger?

Gewetensvraagje

"A total eclipse Of the heart", of verliefd op een ander?

Positief

Verder erg eens met de posting van Hathor.

Misschien helpt het nog om positiever naar je man te kijken. Een bekende oefening is om bijv. elke dag 3 leuke/positieve dingen van hem benoemen (in een schriftje schrijven). Dat kan helpen je mindset over hem te veranderen in positieve zin. Als je het wil, kan je die echt wel bedenken.

En baat het niet, dan schaadt het niet .