Wat kan je wel of niet met je kinderen bespreken?
Mijn partner is ook gescheiden en heeft jong volwassenen kinderen. Door omstandigheden gaan de kinderen van mijn partner veel vaker naar de andere ouder dan dat ze bij ons/mijn partner komen. Mijn partner heeft het daar wel moeilijk mee. Er is veel pijn door het huwelijk dat er was en nu het gemis van de kinderen. De kinderen hebben waarschijnlijk geen idee hiervan. Mijn partner wil het eigenlijk wel bespreken met de kinderen. Niet om medelijden te krijgen, wel om de vrijheid te hebben dat er ook pijn mag zijn. Ik snap dat, maar ik denk dat kinderen daar niet op zitten te wachten, dat het gewoon (veel) tijd nodig heeft voordat verhoudingen zijn genormaliseerd. Hebben er hier mensen ervaring met het bespreken van hun scheiding met hun kinderen? Niet dat je andere ouder zwart maakt of beschuldigd dus, maar om begrip te krijgen voor het feit dat het voor een ouder ook moeilijk kan zijn? Wel doen of niet doen?
Als je je kinderen vaker wilt zien, vooral NIET klagen over hun moeder, want dan jaag je ze weg. Ook niet indirect, bedekt of op wat voor manier dan ook. Vragen beantwoorden mag natuurlijk altijd, maar dan zo neutraal mogelijk. Zijn er zaken waarbij je ex niet zo'n hele fijne rol heeft gespeeld of de boel heeft verdraaid, dan komt dit ook bij neutrale antwoorden wel uit de verf. Wil je ze vaker zien, dan moet het leuk voor ze zijn. Met kritiek op je ex jaag je ze weg.
