Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Madlief

Ook ik heb meegelezen en wil je superveel sterkte wensen. Ik heb het zelf ook meegemaakt: ineens bracht partner het niet meer op om met me te gaan. De verbijstering waar je in zit is ongelooflijk, vooral omdat die ander niets heeft ondernomen om er dan wat aan te doen. Drie maanden later wilde hij verder met me, maar hij wilde nog niks doen, niet naar therapeut of maar (alleen) met een vriend praten, hij wilde mij niet eens zien maar wel verder. Dat is niet gelukt dus, ik had te veel verdriet door de breuk en wilde ook wel eens een effort van hem zien.
heel veel sterkte!

MariaRosa

Tsjor (volkomen ot)

Zou jij even naar mijn draadje in zorgenkinderen willen kijken?
bvd, MariaRosa

Madlief

Lijkt me fijn om te mailen, als je zelf ook wilt natuurlijk!

[email protected]

Verbijstering

verbijstering is het goede woord.
Ik kan oppervlakkig gelukkig goed functioneren. Maar laat me niet alleen met m'n gedachten...Ik heb letterlijk lichamelijk pijn. En de pijn om de kinderen...
Hij bedoelt het allemaal echt heel goed. Wil qua practisch alles doen. Blijft er maar over zeggen dat hij het niet erger wil laten worden, want dan zijn de kinderen helemaal de dupe. Klopt. Maar is zo statisch.
Hij weet niet wat hij mist. Waardeert me, maar is ongelukkig in de relatie.
Al jullie goede raad dringt nog niet door. Maar ik denk dat we daar wel uitkomen. Practisch kunnen we best goed communiceren.
Vertellen aan de kinderen hebben we besloten nog niet te doen. Hij wil ook nog even tijd om te bezinnen en te voelen hoe het verder gaat. Kan ik in meegaan. En afwezigheid is wel te verklaren, hij is wel meer veel weg voor zijn werk. En ik kan me redelijk goed houden (nog) bij de kinderen. Ik heb alleen zo'n last van mijn ogen......heb ik ze gezegd.
Mijn grenzen in deze liggen vaag. Ik heb hem wel gezegd dat we goed moeten afspreken wat we eerste weken doen. Dat we daar niet in elkaar worden teleurgesteld. Doet hij nou ook. (maar het doet dan weer zo'n pijn dat bij die afspraken alles om de kinderen draait, en totaal niet dat hij bij mij zou willen zijn.....maar die illussie moet ik zelf maar te boven zien te komen).
Hij zegt zelf ook: ik heb alles maar toch voel ik me niet goed...
Kan het volgens jullie, dat je echt van elkaar houdt, heel veel deelt, ook gevoelsmatig zonder dat altijd te benoemen, dat dan toch de liefde bij iemand afneemt? Ik schreef bijna "zomaar afneemt", maar dat is natuurlijk niet zo.
Madlief

Waar is hij?

Hij is weg, jij zegt dat hij geen vrienden heeft. Waar is hij dan nu? waar logeert hij???

ik blijf erbij.. en man gooit geen schoenen weg voor hij nieuwe heeft

Boe

Hij slaapt in een hotel, vooralsnog. Overdag werken...Vandaag vanaf halverwege de middag hier geweest. (er zou nix veranderen in de praktijd, alleen dat hij niet "thuis" sliep....Nou, dat is al niet meer waar, hij heeft 3 uur op de bank geslapen. En ik maar bijna tevreden naar zijn gesnurk luisteren....hoe dullig van me...)
Hij gaat verder of bij zijn moeder zitten, of bij een kennis, of op een kamer, of in een pension...Weet hij ook nog niet. Een hotel is voor ons niet op te brengen...
Hij wil nu eerst rust. Kan ik nog wel begrijpen ook.
En ik betrap me er op dat ik alleen maar denk totaan het volgende moment dat ik hem weerzie. Loslaten is moeilijk.
Madlief

Loslaten

Madlief, hoe kun je nou iemand loslaten waar je vele jaren je leven mee gedeeld hebt en waarmee je kinderen hebt? Loslaten is een proces. Een lang proces.
Je kunt de vele praktische tips die hier gegeven worden meenemen, want het is inderdaad belangrijk om je hoofd erbij te houden. De andere tips kun je ergens in je achterhoofd opslaan voor als je eraan toe bent.

Waarom andere vrouw?

Poeh Madlief, wat een ellende. Wat lijkt me dat een pijn doen, als je het zelf niet meer in de hand hebt.
Ik ben wel verbaast over het feit dat veel mensen er van uit gaan dat de man van Madlief een andere vrouw heeft. Ik lees dat nergens. Het zou toch ook kunnen dat hij echt zijn best heeft gedaan maar dat het vooral de laatste tijd echt niet meer ging?
Misschien zit hij met zichzelf in de knoop? Het is gewoon moeilijk te geloven dat een goede relatie die al zo lang duurt zomaar over kan gaan. Hoe dan ook: heel veel sterkte!

Je hebt gelijk

Het moet eerst nog landen. En ik ben dan ook nog zo'n muts die onbewust toch hoopt....

Ik heb je trouwens gemaild.

Madlief

Ik denk het wel

Madlief, je vraagt: 'Kan het volgens jullie, dat je echt van elkaar houdt, heel veel deelt, ook gevoelsmatig zonder dat altijd te benoemen, dat dan toch de liefde bij iemand afneemt? Ik schreef bijna "zomaar afneemt", maar dat is natuurlijk niet zo.'
Op het eerste deel van je vraag zou ik willen zeggen: ik denk dat dat kan. Ik denk zelfs dat de liefde niet eens echt afneemt. Ik ben zelf een ploeger en een zaaier: ik houd ervan om zaken los te maken en nieuwe dingen op te zetten. Maar zodra het goed gaat lopen ben ik meestal alweer verder, met iets anders bezig. ik ben er nooit als er geoogst wordt. Dan staan anderen vooraan in de rij. En dat heeft eigenlijk niets te maken met het project of met het werk of wat dan ook. Het is een bepaalde behoefte aan uitdagingen, veranderingen, liever nog dat het daarna weer ploeteren is dan dat ik in een rijtuigje door kan gaan.
Dat kan ook in een relatie: ook al is dat de liefde van je leven, ook al gaat alles goed, juist als alles goed gaat, alles loopt, juist dan lijkt de tijd gekomen om op te breken. Ik denk dat je vooral niets negatiefs naar jezelf toe moet gaan zoeken als reden. Bespaar het jezelf. En bespaar het hem, want dat is volgens mij niet wat hij wil zeggen.

Tsjor

Oude wijsheden en andere onzin

Tja, het is wat met die 'oude wijsheden'. Daar geloof je in of niet. Net zoals de spreuk dat een man de oude schoenen niet weggooit voor hij nieuwe heeft. Ik denk dat je dan wel wel heel verkeerde mannen in je leven bent tegengekomen als je denkt dat alle mannen zo zijn.
En ik denk dat het weinig zin heeft af te geven om Madlief's man of mannen in het algemeen. Ik wil liever een virtuele arm om Madlief slaan en nog even herhalen wat Tjor ook zegt: zoek geen reden bij jezelf.

Niet onwaarschijnlijk

Ik ken - helaas - identieke gevallen als die waar Madelief in zit en waar geen andere vrouw in het spel was. Die mannen gingen trouwens wel vrij snel op zoek naar een nieuw exemplaar terwijl de 'verlaten' vrouwen zich eerst met zichzelf (en gezinssituatie) bezighielden en pas later toe waren aan nieuwe een liefde.
Het maakt voor Madlief niet zo veel uit of er een ander is. hij staat er toch niet voor open om over zijn relatie met haar te praten. Is te confronterend voor hem zelf waarschijnlijk; haalt zijn artificiele zelfbeeld overhoop. Ik hoop dat hij wel professionele hulp zoekt om hier uit te komen. En wie weet. Aan Madlief: trek je eigen plan en zoek professionele hulp

Tsjor...

dat ploegen en zaaien, en niet bij het oogsten zijn, werkt dat voor jou dan ook zo in prive-relaties?
Hoe ga je daar mee om?
Verder ben ik je echt dankbaar voor je scherpe analyses, die me soms pijnlijk met beide voeten op de grond zetten of dingen reeeler laten zien.
Madlief

Helaas wel

Heel lang geleden waren alle meiden om me heen met vriendjes en mij interesseerde het niet zo. Tot ik op een dag bedacht: ik ga het eens proberen, een jongen versieren. Meteen dezelfde avond raak, maar zo simpel en zo weinig spanning, was verder voor mij niet interessant. Ik zocht dus een relatie met uitdagingen, waarin heel veel te doen was en er heel hard gewerkt moest worden om het een beetje goed te houden. Tot ik 20 jaar later uitgeput was en wist dat het steeds weer dezelfde problemen zou geven die niet oplosbaar waren. Ik weet nu van mezelf dat ik een 'comfortabele' relatie (dus gelukkig zijn, aardig, lief, gezellig etc.), dat dat voor mij te saai is en dat de relaties die ik zoek (verkeerde mannen) dat dat niet goed voor mij is.
Ik ben inmiddels gelukkig en single en voel me daar goed bij.
Ik vermoed dat jouw man de uitdagingen en spanningen niet in jullie relatie heeft gezocht (daar lijk jij mij het type niet voor), maar in het werk. Ik vermoed dat het opbouwen van een relatie met jou en een gezin met kinderen, dat daar voor hem wel de uitdaging in heeft gelegen, dat hij ook heel tevreden en gelukkig is met de wijze waarop alles loopt. Alleen is voor hem de vraag: wat nu? Het zou best kunnen dat hij straks ergens aan een nieuwe relatie begint, maar dat is dan niet omdat jullie relatie slecht was, maar omdat hij wil verkennen wat er kan. En dat kan ook keihard tegenvallen.
Mijn zus heeft dat met werk: ze werkt nu al jarenlang in uitzendbaantjes. Zodra dat goed gaat en iemand begint over een vast contract is ze weg. Werkt ze slecht? Helemaal niet. Het bedrijf is ook niet slecht of zo. Het is alleen een bepaalde onrust of behoefte aan uitdagingen die maakt dat je 'on the road' wil blijven. Ook al doet het je soms heel veel pijn om wat je achter laat en weet je zeker dat je het nooit meer zo goed zult krijgen als wat je achter je hebt gelaten.

Ik hoop niet dat ik nou ook in therapie moet. Als je ouder wordt leer je gelukkig jezelf wat meer te accepteren en houd je zelf wat meer rekening met je eigen beperkingen.

Tsjor

Reactie en update

tjsor, je hoeft mi niet in therapie als je dat zelf niet wilt...in ieder geval niet voor deze karaktereigenschap. Maar heb je andere mensen/kinderen pijn gedaan doordat je zo bent? Want dat is wat er nu bij ons gebeurd. En zeker voor mijn kinderen, zou ik het vreselijk vinden als die veel verdriet zouden hebben omdat mijn man niet meer de uitdaging ziet in onze relatie. (en is het dan niet juist een uitdaging om er iets goeds van te maken?)
Gistern gaf hij aan dat hij dit gewoon zo wil proberen. Is het beste zoals hij het nu ziet. Als het anders uitpakt zal hij het ook zeggen... Mijn interpretatie is dan, dus je wilt wel het voor de ander en kinderen negatieve ervaren en proberen, maar niet het voor de anderen positieve (dat is: er structureel aan proberen te werken, evt met hulp, voordat je zeker weet wat de uitkomst is)proberen, want daar weet je de uitkomst al van.
Tsjor schreef: Ik vermoed dat jouw man de uitdagingen en spanningen niet in jullie relatie heeft gezocht (daar lijk jij mij het type niet voor), maar in het werk. Ik vermoed dat het opbouwen van een relatie met jou en een gezin met kinderen, dat daar voor hem wel de uitdaging in heeft gelegen, dat hij ook heel tevreden en gelukkig is met de wijze waarop alles loopt. Alleen is voor hem de vraag: wat nu? Het zou best kunnen dat hij straks ergens aan een nieuwe relatie begint, maar dat is dan niet omdat jullie relatie slecht was, maar omdat hij wil verkennen wat er kan. En dat kan ook keihard tegenvallen.
Wat denken jullie, als dit zo zou zijn bij mijn man. Is het dan trekken aan een dood paard? Of zijn er dan nog mogelijkheden, door dingen aan te passen. Kan het voelen dat je niet meer van iemand houdt, doordat je geen uitdaging meer ziet?
Verder denkt hij echt dat de kinderen er geen probleem mee zullen hebben. "Er vanerandert toch niet zoveel?" Hoe peuter ik hem aan zijn verstand dat hij daar echt mis zit. Juist als hij aangeeft alles te hebben, maar nu nog meer zoekt, zal het verdriet van de kinderen toch ook mee moeten spelen?
Weer van alles op jullie los gelaten. Ik probeer hem nu wat ruimte te geven, en rust. Maar dat lukt niet echt goed, als hij wel gewoon regelmatig de kinderen wil zien en meedoen in hun leven.
groetjes
Madlief

En wanneer kom je nou eens voor jezelf op?

Dus je man gaat ergens anders slapen (en je weet niet eens waar) en komt bij tijd en wijle binnenzeilen en verwacht dat jullie als gezin dan altijd braaf voor hem klaar zullen zitten voor het geval hij zin heeft om langs te komen?
Hallo? Waar is je eigenwaarde gebleven? Wanneer begin jij eens met leven ipv af te wachten welke stukjes je man voor je over laat? Je blijft naar zijn pijpen dansen in de hoop dat het nog goed komt. Nou zo komt het in ieder geval niet goed, want er is iets zeer grondig mis in jullie (ex)relatie, er is geen enkele gelijkwaardigheid. Hij beslist en jij volgt. Ondanks de angstvallige bescherming van zijn mobiel schuif je het idee dat hij een ander heeft opzij (je hebt het niet eens durven te vragen)en zet je hoop dat je partner net zo'n persoonlijkheid is als Tsjor, ook al liggen die kansen veel en veel lager. Niet dat het wat uit maakt. Zolang jij je zo volgzaam op blijft stellen is het niet trekken aan een dood paard, maar lig je onder een dood paard.
Ik hoop eigenlijk dat je op een gegeven moment goed gloeiend kwaad gaat worden op je partner, die jou geen schijn van kans gegeven heeft en alles wat deze relatiecrises betreft helemaal zelf uitgestippeld zonder jouw ook maar een greintje inspraak te gunnen. Ik hoop dat die kwaadheid je dan dat zetje kan geven om voor jezelf op te komen.
Hij is (tijdelijk) het huis uit? Fijn, dan wordt het ook tijd voor een tijdelijke bezoekregeling en hoog tijd om de kinderen te informeren, straks horen ze het van iemand anders. Welke dagen komt hij langs of eten, welke dagen neemt hij bepaalde taken van de kinderen op zich (wegbrengen naar clubjes, enz.) Waar kun je hem bereiken in geval van nood (in vind het onacceptabel dat een man de telefoontjes van zijn vrouw negeert, er zou wel eens iets met één van de kinderen kunnen zijn). En bovenal wat wil jij eigenlijk zelf nu de man waarvan je dacht te houden ineens tot een hele andere persoonlijkheid is gegroeid?
Het is een heel ongezonde situatie waar je in zit en jouw passief zijn naar de grillen van je (ex)partner is een bijzonder slecht voorbeeld voor je kinderen. Houden van wil absoluut niet zeggen: alles doen wat hij verlangt. Als je nou niet eerst een beetje meer van jezelf begint te houden zul je nooit van iemand anders en niemand van jou kunnen houden of dat nou deze partner is of niet.
Je geeft je partner helemaal geen ruimte, hij is zelf degene die zonder pardon onevenredig veel ruimte neemt en daarbij zeer weinig ruimte (in de zin van zelfbeschikking) overlaat voor jou en de kinderen. Leer alsjeblieft om voor jezelf op te komen, eventueel met therapie voor jou. Is het niet voor jezelf, doe het dan voor je kinderen.
Groeten en sterkte, Primavera

Pijn

Ik vermoed dat ik wel mensen pijn heb gedaan. Te hard van stapel, mensen geen tijd gunnen om comfortabel ergens van te genieten. Niet opzettelijk, maar wel als gevolg. Jouw man wil jou ook geen pijn doen en de kinderen al helemaal niet. Het lijkt er eerder op alsof hij zoekt naar een andere wijze van leven, waarin voor jullie ook een plaatsje is. Ik vind hem daarin wel wat naïef.

Hij lijkt nu een halve zwerver te zijn: komen wanneer hij denkt dat het goed is en dan weer gaan. Vaag over de relatie, uitproberen, tsja, maar daarbij houdt hij toch te weinig rekening met jou. Hij heeft naar jou toe een duidelijk signaal afgegeven en hoopt nu dat alles gewoon door kan gaan, behalve dan dat hij ergens op zichzelf gaat wonen. Een beetje een dromer. Ik herken dat zelf niet. Ik ben eerder radikaal: verbrand dan al mijn schepen en zie wel waar ik terecht kom.
Het ligt eraan hoe lang jij dit trekt. Je kunt het een tijdje aanzien, maar ook duidelijk maken naar hem toe, dat het voor jou niet prettig is te leven alsof je getrouw bent, terwijl hij aangeeft geen relatie met jou meer te willen. Je kunt aangeven dat jij nog van hem houdt en dat je tijd nodig hebt om daarmee om te gaan. Dat gaat niet als alles nog gewoon doorgaat. Ik denk dat ik een gesprek zou plannen over zes weken of zo. Dan geef j aan dat je zijn zoektocht respecteer, maar dat hij zich moet realiseren d er consequentie an zitten en op een dag toch spijkers met koppen moeten worden geslagen.
Er zijn overigens ook andere mogelijkheden: LAT-relatie, scheiding van tafel en bed bijvoorbeeld. Ook dan ligt het eraan wat jij wil, hoe jij om kunt gaan met deze spanningen en tegenstrijdigheden.
Zijn relatie naar de kinderen toe, hij kiest nu voor de gemakkelijkste weg: alles gaat door omdat jij alles door laat gaan en hij zijn beperkte deel daarin op zich neemt. Bij een echtscheiding zal het anders zijn: dan komen de kinderen een heel weekend naar hem toe. En dan heb jij een weekend vrij.
Probeer zelf na te gaan: als je van hem houdt en hij niet meer van jou, wat is dan voor jou de meest draaglijke situatie? Probeer daarbij niet de kinderen als argument te hanteren, maar jezelf. Hoeveel tijd wil je om daarover na te denken? Plan dan een afspraak voor over zoveel tijd en laat het ondertussen in de communicatie met hem met rust.

Tsjor

Primavera

Hoewel ik het volkomen met je eens ben, denk ik dat Madlief hier nog helemaal niet aan toe is en dat daarom de verklaring van Tsjor veel aantrekkelijker is op dit moment. Ik herken het gedrag van man maar ook mijn eigen gedrag toen ik net in die situatie zat en het heeft lang geduurd voordat ik kon denken zoals jij beschrijft. Het is een proces dat ze zelf door moet maken. Op dit moment grijpt ze natuurlijk elk sprankje hoop aan dat er is en wil ze niets doen om haar man tegen zich te krijgen. Die man is veel verder, is waarschijnlijk al heel lang bezig met de gedachte om te stoppen met deze relatie en zij wordt voor het blok gezet en heeft nog niet eens kunnen verwerken wat er allemaal gebeurd is. De mannen die een oude schoen weg gooien voordat ze een nieuwe hebben, zijn zeldzaam. Talloze keren heb ik een verhaal als dit gelezen bij ouders alleen. Tuurlijk is het handig voor meneer als hij even kan kijken hoe nieuwe leven bevalt voordat definitief de knoop wordt doorgehakt. Madlief gaat wel voor zichzelf opkomen, maar heeft tijd nodig.

Hmmm.....

"Kan het voelen dat je niet meer van iemand houdt, doordat je geen uitdaging meer ziet?"

Sinds wanneer heeft uitdaging met houden van te maken? Hij had eerder zijn mond open moeten trekken, dat heeft hij niet gedaan. Hij heeft er niks aan willen doen. Of hij een ander heeft weet ik niet, maar als hij angstvallig zijn mobiel bij hem houdt en je niet wil vertellen waar hij slaapt......hmmmm, dan weet ik het zo net nog niet.

Hoe lang wil hij dit gaan proberen?? 1 week, 2 weken, 3 weken of nog langer?

Aan de ene kant schaar ik me achter de posting van Primavera, aan de andere kant is de uitleg van Even Niet ook erg duidelijk.

Sterkte met alles.

Wat is nu de werkelijke reden?

Ik vind het zo triest voor je, je klinkt zo wanhopig. Natuurlijk begrijp ik dat je elk sprankje hoop koestert.Dat een verklaring als die van Tsjor je aan spreekt. Het zou kunnen dat je man zo in elkaar zit. Alhoewel ik dat uit de informatie die je geeft niet haal.Heb je hem gevraagd of er een ander is? Ik lees hier een aantal keren geloof ik dat het niet uitmaakt. Maar het maakt wel uit. Als hij verliefd door het leven gaat maak jij nu bijzonder weinig kans. Dan staan de zaken er anders voor want dan wil hij zijn leven met een ander opbouwen en waarschijnlijk is hij dan al veel verder dan dat het nu lijkt. Als het inderdaad alleen zo is dat je man niet meer van jou houdt en van het leven dat jullie samen leiden dan kun je als hij tot rust gekomen is en dan misschien wel wil kijken wat er toch nog voor jullie samen is. Een therapeut kan je er dan bij helpen.

Madlief, je geeft hem alle ruimte. Dat is mooi. Maar waar ben jij? En waar zijn jullie kinderen? En als je man denkt dat dit voor de kinderen geen kwaad kan wat is er dan met hem aan de hand? Egoisme, psychisch ziek of toch een ander in z'n leven? Ik zou willen weten wat het is. Tot die tijd je grenzen stellen. Misschien is hij daar wel op uit.Hoe ver kan hij gaan? Je peutert het hem aan z'n verstand door het hem te vertellen, te vragen, afspraken te maken en te herhalen. Niet door een en al begrip te tonen en te wachten op wat er komen gaat. Hij denkt niet aan jullie kinderen( dat vind ik nog het meest ernstig) dus zal jij dat moeten doen. Een situatie die je eigenlijk niet wil.Maar waar hij je in gebracht hebt en waar jij je nu in laat brengen. Hoe verdrietig je ook bent en hoe vleugellam je je ook voelt ; probeer zelf meer de regie te krijgen. Dat is het beste voor jou en voor je kinderen. En misschien zelfs wel voor je man want hij heeft nu alle regie en maakt er een zooitje van.

Aaf

Ik heb werkelijk niet het idee dat er een ander is. Wat wel zou kunnen, is dat hij verliefd is of is geweest. (wat ie er dan ook mee heeft gedaan....)Dat dat zo'n goed gevoel heeft gegeven, dat hij zich helemaal kl.. voelt in onze veel steadier en voorspelbare relatie. WAnt meer kan hij er niet aan uitleggen, alleen dat hij dat extra stukje mist, en daar erg ongelukkig van wordt.
Het is ook wel klassiek midlife crisis patroon. Maar ja, daar wordt het niet hanteerbaarder van, misschien verklaarbaarder.
W.b. dagelijkse gang van zaken. Volgens mij bedoelt hij dat ook echt goed. Ook al doet hij precies wat hijzelf het prettigst vind. Wel de dingen als de kinderen erbij zijn, daarna afnokken. Hij komt ook 'smorgens, om brood te smeren en naar school te brengen. Doet ook zijn eigen middag wel. KOmt eten en naar bed brengen, zo vaak mogelijk, vooral voor de kinderen. Zelf nam hij nu ook lekker afstand. Ik heb dus niet echt het idee dat ik ergens grenzen moet stellen. Dat er over mijn grenzen heen gegaan wordt op dat gebied. Wel dat we duidelijk afspreken wanneer, hoe, hoe laat e.d. Maar dat doen we wel. En ik kan het, tot nu, wel opbrengen op deze manier. Houdt het zwarte gat een beetje op afstand, of liever, maakt het minder diep.
Ik heb er het allermeeeste moeite mee dat hij niet wil vechten voor het geluk van de kinderen. Dat hij gewoon weggooit wat hij heeft. Maar hij kan niet...zegt ie, dan gaat hij er aan onderdoor.... Hij geeft toe dat dat egoistisxh lijkt, maar volgens hem is dat op de lange duur het beste voor ons allemaal. Hij weet het precies.
En ja, ik ben vleugellam, want ik zie niet dat het ooit nog leuk kan worden.
Madlief

Madlief

Ach ik denk ook maar met je mee. Ik weet natuurlijk al helemaal niet wat hem bezielt. Maar je verhaal klinkt zo bekend. En ik heb het op zo'n zelfde manier in m'n omgeving al een paar keer zien gebeuren. Ik vind je dapper dat je dit op deze manier aan kan. Dat je voor je kinderen of voor hem of voor jezelf dit toneelspel volhoudt. Hij is dus nog veel thuis begrijp ik. Voor de kinderen. Hoe lang denkt hij dit vol te houden? Hoe kan hij nu rust of afstand nemen als hij nog 2-3 keer per dag thuis is? Ik begrijp heel goed dat je zoveel moeite hebt dat hij niet voor de kinderen (en voor jou/jullie) vechten wil. Maar wat doet hij nu? Is dit een tussenfase voor hem? Hij heeft het duidelijk voor ogen hoe hij het hebben wil. Waar dient dit gedoe voor? Om voor hem de stap makkelijker te maken? Of voor de kinderen langzaam afstand nemen? Is hij bang voor de reactie van jullie buitenwereld? En toch Madlief; het is echt niet rot bedoeld- maar waar ben jij in dit verhaal? Hij weet het precies. Hij weet zelfs wat het beste is voor jullie allemaal. Maar wat wil jij in deze? Op deze manier de schijn ophouden? En voor hoe lang? Ik begrijp wel dat je het zwarte gat op afstand houden wil. Maar je zit er al zo middenin. En dan ook nog alleen, omdat hij besloten heeft dat het op deze manier het beste is. Ik zou in jouw situatie contact zoeken met een therapeut/maatschappelijk werk o.i.d. zodat jij dit gebeuren op een rij krijgt. En ik zou de stille hoop hebben dat hij na verloop van tijd ervoor open staat eens mee te gaan. Om beter inzicht te krijgen hoe dit nu zo gelopen is en hij -toch vrij plotseling- totdeze inzichten gekomen is. Misschien is het een midlifecrisis, wie weet.
Dat je vleugellam bent is volkomen logisch. Maar m.i. neemt hij (te) veel ruimte en laat hij jou vleugellam zitten.

Maar Madlief,deze posting en de vorige zijn niet bedoeld om je voor het blok te zetten.Ik heb het gevoel dat dat zo over komt.Misschien omdat ik het gevoel heb dat je hem verdedigt en de hand boven het hoofd houd. ik probeer met je mee te denken en vind het ontzettend verdrietig voor jullie gezin. En o zo moeilijk voor jou.

Reactie

Ik ben jullie allemaal heel dankbaar hoor, voor het meedenken, meeleven, etc.
Want mijn drijfveer, ik wil hem houden, is niet de beste raadgever voor in de praktijk, ik weet het wel.
En deels verdedig ik hem. Ja soms.
Madlief

Maar

Je wilt hem houden maar is het niet zo dat je hem al kwijt bent? Hij komt niet voor jou in je huis op bezoek maar voor de kinderen.

Minke..

je hebt gelijk, denk ik.
Maar mijn gevoel voelt dat eerste wel. En daarom zei ik ook dat het niet zo;n goede raadgever is....
En, hoop doet leven.....Ik ben gewoon een muts. Had zelf ook nooit gedacht dat ik zo zou reageren. Normaal ben ik veel realistischer. Ik zou gedacht hebben dat mijn reactie was: als je me niet wilt...moet je maar zorgen dat je het beter krijgt...! Maar dat is dus helemaal niet het geval, hoewel dat ook wel met de kinderen te maken heeft.
Madlief

Al zo vaak gezegd

Madlief,

Ik zal de zoveelste in de rij zijn. Ook ik heb dit meegemaakt. Ook eerst niet aan de buitenwereld vertellen. Dat wilde ex graag. Waarom willen mannen dit zo graag? Dit willen ze in mijn ogen omdat ze een ander hebben en nog even willen testen of dit wel is wat ze willen. Om daadwerkelijk te testen of het gras groener is aan de overkant.

Binnen zeer korte tijd gaat hij je "daadwerkelijk" verlaten en kom jij er wellicht achter dat hij al een ander had.

Maar 1 troost (alhoewel je dat nu niet als troost ziet):
Als het gras groener lijkt aan de overkant, blijkt het altijd kunstgras te zijn.

Ik wens je sterkte en succes. Wat veel voorgangers en ik je schrijven, dat is niet wat je wil horen/lezen momenteel. Je denkt dat alles wellicht nog goed komt. In je hart weet je beter ...

Uiteindelijk zal jij er beter en sterker uitkomen!

Madlief

Hoe is het nu?

Het gaat

Hallo,
het gaat hier wel. Verdrietig maar wel rustig. Ergens begint er een beetje acceptatie te komen.Tussen de andere emoties door. Maar nu was hij hier een tijd vanavond. In een goed humeur. Het was zelfs een beetje gezellig, ondanks alles. Dan bijt ik toch wel weer op mijn tanden van pijn. Zeker ook als ik hem met de kinderen zie.
Ik kan nog steeds niet uitstaan dat hij het zo heeft laten gaan, in zichzelf, zonder er over te praten of er positief mee bezig te gaan. Dat hij het niet meer waard vind.
Madlief

Praten

Tsja, ik snap dat bijna iedereen zo reageer, kwaad worden op hem, maar toch snap ik het ook niet helemaal. Madlief, je zegt:'Ik kan nog steeds niet uitstaan dat hij het zo heeft laten gaan, in zichzelf, zonder er over te praten of er positief mee bezig te gaan. Dat hij het niet meer waard vind.' Ik lees dat niet terug in je berichten, eerder iemand die nog zoekt en zelf nog niet goed weet hoe en wat. Juist iemand die wel bezig is ermee en daar ook -zij het summier- over praat. Dat praten zo summier is heeft denk ik twee kanten en een verleden: hoe communiceerden jullie in het verleden; en hoe communiceer jij nou? Tot nu toe lijkt het erop alsof jullie allebei niet echt doorpraters zijn, dat zal dan nu niet plotseling anders worden.
En ga eens na, hoeveel uitleg en gesprek heeft het gegeven toen hij verliefd op je werd? Da basisgevoel ontstaat, maar het is niet iets wat je op kunt wekken of waar je voor aan het werk kunt gaan. Als dat gevoel van verliefdheid verdwijnt, dan kan het zijn dat mensen ontdekken dat ze goede maatjes voor het leven zijn/kunnen worden. En soms denken mensen dan dat een andere relatie dat gevoel terugbrengt, dus dat het een diskwalificatie van de relatie is. Dat is het niet, het is alleen een verandering, volwassen worden, verstandiger en ouder. Sommige mensen zijn eraan toe om die stap te zetten. Anderen kunnen zich niet voorstellen dat ze rond hun veertigste al volwassen en bedaagd kunnen worden en gedragen zich als overjarige pubers. Vaak tot grote hilariteit en licht misprijzen van hun omgeving, fel gehaat door hun eerste vrouw.
Eigenlijk had ik boven dit berichtje willen zetten: 'de koninklijke weg'. Naar aanleiding van de televisieserie Bernard, schavuit van Oranje. Het is gedramatiseerd natuurlijk, maar als er ook maar iets van waar is roept de wijze waarop Juliana met Bernhard omgegaan is respect op bij mij. Je zou er maar zoeen in huis hebben, ook al is dat huis dan een paleis met verschillende vleugels. Om dan zo sterk je eigen koers te bepalen en te bepalen wat je wel en niet accepteert, wie je wel en niet accepteert, en trouw te blijven aan jezelf.... het lijkt mij indrukwekkend te zijn geweest.

Tsjor

Gelijk

Tsjor, over dat praten heb je waarschijnlijk wel gelijk. Maar over dat gevoel, daar ben ik het nog niet zo mee eens. Dat je daar helemaal niets aan kunt doen. Misschien wel w.b. echte verliefdheid, maar ik heb wel ervaren dat je als je het idee hebt dat de liefde afkalft, daar wel wat aan kunt veranderen. Hoeft natuurlijk niet altijd succes te hebben, maar het kan wel.
Ik denk dat je heel raak bent, als je het hebt over wel/niet toe zijn aan die stap naar volwassenheid of wat het ook is. Dat is ook juist de kwestie in mijn/ons geval.
Maar ik blijf erbij, gooi het niet zo weg zonder eraan te werken. Een gezin, kinderen, is vlgs mij niet vergelijkbaar met iets anders, zelfs niet met een liefdesrelatie.
En hij is misschien onbewust zoekende. Maar tegenover mij is hij er helemaal uit. Het is op de lange termijn beter voor iedereen, om nu uit elkaar te gaan. Punt. Ik wil daar nog wel weer met hem over gaan hebben, maar geef hem nu rust.
Rust is lastig, want hij komt wel thuis voor de kinderen. En verder werken werken. En dan ben ik natuurlijk niet de gezellige iemand die ik normaal ben. Het is dan zo beladen en blijft heel oppervlakkig. Gek genoeg, krijg ik er wel enige energie van, en niet alleen negatief, als ik hem zie en hij er is. Als hij weer een tijd weg is, komt dat zwarte grijze mist weer over me heen. Misschien dat het uiteindelijk niet goed is dat ik hem steeds zie, maar nu vind ik het niet onprettig.
Hij heeft ook de hele week nog nix persoonlijks aan me gevraagd. Geen belangstelling, komt niet in hem op. Maarja, dat is denk ik zoals het gaat worden.
Groetjes
Madlief