Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Och madlief toch

dit klinkt zo eenzaam. Meid toch. Ik hoop met heel mijn hart dat jij snel de moed verzamelt om eens heel erg aan jezelf te gaan denken!
Sterkte met je arm! Als het een slijmbeursontsteking dreigt te gaan worden is misschien een bezoekje aan de huisarts niet overbodig, plan dan een dubbele afspraak....

Knuffel en dikke zoen van Purk

Blok

He Madlief,
Ten eerst sterkte met je arm, Heb je iemand anders in je buurt waar je even uit kunt huilen?
Meid, ik hoop echt dat deze situatie niet te lang duurt want het is voor jou en je zelfvertrouwen niet goed. Prent je nu alvast 1 ding goed in: jij bent de moeite waard en verdient het niet om zo behandeld te worden.

Dat mag je hem ook gerust vertellen.

101 aanwijzingen

Als je iets opvalt, of op iets geattendeerd wordt, dan zie je meteen 101 dingen die dat bevestigen. Haast ongeacht of het zo is. Een prille zwangere ziet opeens dat de hele wereld zwanger is, een ouder van een kind met een adhd-diagnose, hoort opeens de talloze verhalen van andere adhd-ers die ze voorheen niet opgemerkt had.
Oftewel: je aandacht is nu bij 'hij interesseert zich niet voor mij', dus is het geen wonder dat je aan het eind van de dag 101 keer dat gemerkt hebt. Eigenlijk vind ik het dus nauwelijks bewijs van dat het echt zo is, hooguit bewijs van dat jouw aandacht daarbij is.
Iets anders is dat ik helemaal niet snap waarom je niet praat met en tegen hem? Een uur in bed lijdzaam liggen wachten op een paracetamol? Ik was er allang uitgekomen om de vraag te herhalen. 's Ochtends jou vergeten? Ik had allang kenbaar gemaakt dat dat geen gang van zaken is. Je lijkt(!) zo passief. Je man ziet het niet meer zitten, en jij lijkt alles wat en hoe hij doet wel te turven, maar ook te accepteren. Daar begrijp ik niets van.

Geen communicatie

Jullie hebben helemaal gelijk. Geen communicatie. Bijna geen. Als hij dan in huis is, we even tijd samen hebben, probeer ik zo gewoon/neutraal mogelijk te doen. Gaat ook wel vanzelf, maar ik hou ook veel in. Terwijl ik als hij er niet is, overal over zit te denken, van alles formuleer, ook op basis van wat jullie hier posten. Maar het komt er niet uit. Ik denk uit angst dat het als verwijten gezien wordt, en hij zegt: als ik je dan zo verkeerd behandel, dan ga ik wel weg. Daar zie ik hem nl. wel voor aan. Vandaar mijn passieve houding in de crisis.
En de theorie van Zonnetje over burnout zou ook zo van toepassing kunnen zijn. Maar ook niet. Ik weet het niet.
Ik merk wel dat ik, zeker als hij er niet is, steeds opstandiger wordt. Mijn maag ligt de hele tijd (werk is wel afleiding gelukkig) in een knoop. En als hij er dan is, gaat het beter, hoe raar dat ook klinkt.
Ik begrijp dat jullie van een afstand denken: hoe en waarom laat ze dit gebeuren, over zich heen komen. Ik zou hetzelf ook niet snappen, zelfs van mezelf niet. Maar nu ik in de situatie zit....gaat het wel zo. En ik kan mezelf niet, lukt echt nog niet, bij mijn lurven pakken en wel dingen eisen, aangeven. Ik probeer subtiel wat, maar dat komt helemaal niet over.
Ook nu leven we dus wel langs elkaar heen. Moet eigenlijk niet, dus er moet wel wat gebeuren. Kan volgens mij alleen als ergens bij hem wat goodwill naar mijn kant toe komt. Anders is het...kweet het ook niet.
groet
Madlief

Stel

je nou eens voor, dat je man een beetje op jou lijkt. Dan zou deze situatie voor hem heel Maar jaren heeft hij erop aan gepraat dat ik bij hem zou komen werken. wat hoofdbrekens hebben gekost: 'Maar jaren heeft hij erop aan gepraat dat ik bij hem zou komen werken.'
Jij geeft als reden, dat je je eigen baan wilde houden. Maar nou zou hij een beetje op jou lijken, dan zou hij jarenlang (of korter, want dat houd je niet vol) zijn hoofd gepijnigd hebben met de vraag waarom jij hem af zou wijzen, niet met hem zou willen werken, wil je wel een relatie met hem, als je niet met hem wilt werken etc. etc.etc. Hij zou er helemaal aan onderdoor zijn gegaan.
En het zou nog eens bevestigd worden in de reacties die aangeven dat je groot gelijk hebt gehad om niet bij hem in de zaak te gaan werken....met zo'n man....

Let wel: dit gaat niet over of je nu wel of niet bij hem in de zaak had moeten werken, maar over je denken, hoe dat werkt, als je doorgaat op wat iemand zegt (ik wil mijn eigen baan houden) en niet op wat je er zelf allemaal bij bedenkt.

Ik herken veel in de post van K. Heksevet: jij zoekt bevestiging van hem naar jou toe, omdat jouw gevoel/analyse is dat het probleem bij jou zit. En die analyse bevestig je zelf elke keer weer, omdat je niet die bevestiging zoekt die jij wil. Andere opties (burn out, problemen op het werk door de economische crisis, midlife-crisis) die laat je liggen. Je graaft een kuil voor jezelf, waar je ook zelf invalt. Helaas, want je graaft hem echt voor jezelf en je hebt de kracht blijkbaar niet (meer?) om in elk geval te zorgen dat je zelf uit die kuil blijft.
Een ander voorbeeld: je hebt een weekend voorgesteld, hij reageert positief, maar vervolgens verwacht je nog veel meer van hem, namelijk dat hij met jou gaat uitzoeken wat en waar en gaat organiseren en plannen. Dat laatste doet hij niet (geen tijd? geen creativiteit? geen energie? geen prioriteit?) en dus verdwijnt ook het hele weekend en ben jij nog dieper in de put, want je betrekt het op jezelf. Je had ook even kunnen verbijten en vervolgens zelf iets bedenken, plannen en organiseren en volhouden dat je dat specifieke weekend echt naar XXXX gaat en ook echt samen met hem.

Of hij nu wel of niet met jou verder wil, of er nu wel of geen ander is, of je zelf nu wel of niet met hem verder wil, ik hoop dat je iets vindt (therapie, huisarts, het beroemde lichtje) waardoor je deze blokkerende wijze van denken kunt omkeren, want het haalt al je kracht uit je.

Veel sterkte,

Tsjor

Weg

HIj is weg.
Houdt niet meer genoeg van me. Wil vrijheid.
Met kinderen alles zo houden. Alleen geen "liefdes"relatie meer met mij.
Madlief

Huh?

Ik lees het mailtje al vanaf het begin mee, maar nu snap ik er niks meer van. Je berichtje van gisteren kon ik prima begrijpen, tis ook moeilijk in zo'n situatie om jezelf bij de lurven te maken...
Maar wat is er dan ineens gebeurd dat hij nu weg is??
Anyway, ook heel veel sterkte!

Nix

Nix gebeurd. Gewoon een mededeling.
Er is nix meer volgens hem. En hij wordt gek als hij nog langer blijft "nep"doen, zegt hij.
Hij wil alles heel redelijk, maar er is geen enkel gevoel meer. Allen respect.
Nou, dat noem ik respect. Zo zonder iets te doen weg te lopen. Maarja, ik ben net zo'n schijterd, alleen neem ik niet van die kut beslissingen...
Madlief

Madlief

Ik heb tot nu toe meegelezen, had niet veel zinnigs bij te dragen.
Maar nu wil ik heel veel sterkte toewensen. Meid, wat afschuwelijk voor je!

Sjees nog zo'n ei

lijkt veel op die van mij.

Neem nu vooral jou tijd, om even deze schrik te verwerken voor je een actieplan opstelt om alles te regelen.
Maar neem dan ook het heft in handen en regel het zoals het voor JOU goed is, zonder de kinderen uit het oog te verliezen.

Kom hier uithuilen, vragen stellen en alles waar jij behoefte aan hebt. Het heeft mij heel veel geholpen 3 jaar geleden.

Ik geef je een dikke virtuele knuffel, ik weet hoe het voelt.

Dus toch

Ik heb ook steeds meegelezen. Nooit gereageerd. Nu is hij dus vertrokken. Waarschijnlijk hoor je heel binnenkort dat er iemand anders is. Zijn gedrag is zo stereotiep. Ik hoop dat je je gevoel voor eigenwaarde behouden kunt. Denk nu alleen aan jezelf en je kinderen. Geen medelijden omdat hij in de war zal zijn ofzo. Hij zit er binnenkort weer goed bij, voor zolang het duurt. Spui maar hier. En ik hoop dat je irl lieve mensen om je heen hebt. Je wereld op z'n kop.Ik denk aan je

Eens

Heel veel sterkte meid. Ik weet ook hoe het voelt.
En verder ben ik het helemaal eens met Aaf.

Ach...

He Madlief wat balen zag. En toch voelt het als een mokerslag he?
Probeer de situatie te zien zoals die NU voor je ligt. Ik weet uit ervaring dat je op dit moment echt in een wervelwind van emoties en gedachten zit. Maar probeer je gevoel en het zakelijke te scheiden. Hij IS weg. En natuurlijk mag je hopen dat hij zich nog bedenkt, maar dat is niet hoe de feitelijke situatie nu is.
Probeer te bedenken hoe jij je leven vanaf nu wil, zonder hem. Je gevoelens zijn voorlopig heus nog niet weg, je hebt alle tijd om daar nog mee aan de slag te gaan. Maak al je afspraken 'hufterproef', dus duidelijke afspraken, zonder de mogelijkheid ze verkeerd uit te leggen.
Dit is het moment om al je kracht bijeen te schrapen en te bedenken wat het beste is voor jezelf en de kinderen. Dat is jouw verantwoordelijkheid, hij moet voor zichzelf bedenken wat het beste is voor hem en vanuit hem voor jullie kinderen.
Dus kort samengevat:
-haal emoties en zakelijke afspraken niet door elkaar.
-bedenk wat jijzelf wilt
-maak een financieel plan
-maak een plan om de aankomende maanden door te komen

Heel veel sterkte madlief, dit is een zware tijd...

Och madlief,

hier schrik ik van. Meid meid, toch. Ik kan me voorstellen dat je ondanks dat er wel wat signalen waren ontredderd en boos door het huis loopt. Je draai niet kan vinden en allerlei emoties door je lijf voelt gieren.

De tips hierboven van helaas ervaringsdeskundigen klinken mij allemaal goed in de oren. Denk goed na, doe alles stap voor stap en stel jezelf en de kinderen daarin voorop. Hij heeft de verantwoordelijkheid om voor zichzelf te zorgen.

Heb jij nou ook de 'schone taak' om zo alleen aan de kinderen te mogen uitleggen dat papa weg is? Ik hoop het niet.

Dikke knuffel en zoen van Purk

Wat kan ik hier nog aan toevoegen

Wat ontzettend erg voor je. Ik heb het hele draadje meegelezen en ik denk dat je binnenkort te horen krijgt dat hij verliefd is op een ander, daar nog niets mee gedaan heeft bladiebla. Ik weet niet of alles daardoor erger wordt of niet, want het is hoe dan ook een afschuwelijke situatie. Ik raad je aan om het ook op je werk te vertellen. Mijn leidinggevende reageerde destijds heel begripvol en gaf me alle ruimte om aan mezelf te denken. Ik mocht komen werken, maar iedereen drukte me op het hart om vooral tot mezelf te komen. Werken ging ook eigenlijk niet, ik kon me niet concentreren en kon ook amper voor de kinderen zorgen. Voor de komende tijd zijn jij en je kinderen het belangrijkst. Het regelen van praktische zaken kan best een maand wachten. Weet je ook waar je man naar toe is? Kan hij daar de kinderen hebben?

Sterkte

Ik heb je verhaal gevolgd, maar niet gereageerd. Heel veel sterkte. Ik zie dat 'ervaringsdeskundigen' je al heel goede tips geven. Vooral dat scheiden van emotie en zakelijk is moeilijk, maar belangrijk.

Zoek vooral ook steun in je omgeving. Ik hoop dat je vrienden en/of familie hebt waar je ook kunt uithuilen.

liefs
Tihama

Zorg goed voor jezelf

Inderdaad, wat zonnetje zegt: je bange voorgevoelens zijn nu uitgekomen. Dus toch! Wat een nachtmerrie!
Zorg goed voor jezelf!

Ja nachtmerrie (lang)

Bedankt voor alle medeleven en goede raad. Ik voel nu alleen maar pijn. En een soort wanhoop. Leeg maar tegelijkertijd vol emoties. Raar he.
Hij zei vanmorgen dat hij had besloten alleen verder te gaan. Dat hij niet meer van me hield. Zich heel erg ongelukkig voelde in de thuissituatie, vooral met mij. Hij wil rust. Hij wil zijn ding meedoen voor de kinderen, zo normaal mogelijk, alleen met mij niets meer. Hij wil op zichzelf. Lijkt hem heerlijk. Dus vanalles, behalve in ons huis slapen.
Het is van zijn kant gewoon op, volgens hem. Dat kan, komt vaker voor, weet ik. Wat ik hem kwalijk neem, is dat hij op geen enkele manier er voor wil vechten, er aan wil werken. Hij weet de uitkomst toch al. Staat niet open voor mijn argumenten dat hij dat nu misschien denkt, maar dat er misschien vanuit wat er eens was, via een proces wel weer iets kan groeien. En ook al kom je dan nog op hetzelfde uit, dan heb je in ieder geval iets geprobeerd. Wil hij niet. Denkt dat we elkaar dan alleen maar meer pijn gaan doen en dat er dan geen goede relatie meer mogelijk is. Tja. Zal voor hem wel zo voelen. Ik vind het slap.
Eerst wil hij nog zo gewoon mogelijk doen. Nog niet aan iedereen vertellen, ook kinderen nog niet. Eerst nu aankijken. Maar het is wel echt klaar, heeft hij me verzekerd.
Ik heb niet zo veel mensen om me heen om te praten. Maar ze zijn er wel. Mijn moeder, maar die heeft er zelf ook zoveel verdriet van. Maar die houdt wel weer onvoorwaardelijk van mij, en ook een beetje van hem.
En ik heb ook wel vriendinnen. Goede collega's. Hij heeft niemand.
Maar ik heb ook het gevoel dat ik niemand meer heb. Ik wil zo graag met hem. Ik hunker naar hem. Klotezooi.
Kinderen helpen me een beetje op de been te blijven. Maar ik sluit me heel erg af voor verdere gedachten. Komt nog wel. Ik kan alleen maar huilen als ik ga nadenken. Ik ben hele dag al kotsmisselijk.
Waarom moet dit toch gebeuren?
We hadden geen slechte relatie, echt niet. Niet iedereen communiceert nou eenmaal optimaal. We haddena ltijd lol samen. Waarom laat hij het zomaar gebeuren als hij het minder vindt gaan? Waarom doet hij daar dan nix mee, behalve er mee zitten en zich nog slechter gaan voelen.
Afspraken e.d. zijn we nog niet helemaal aan toe. Hij was hier net met het eten. Doet zo;n pijn om hem dan met de kinderen te zien, en te beseffen dat hij gewoon ons gezin nix meer waard vind....
Volgens mij moet het nog echt indalen....het besef....nooit meer hem vasthouden....o shit. Nu ga ik janken.
Liefs
Madlief

Madlief

Lieve Madlief, ik leef erg met je mee, ik zit vanaf gisteren in precies hetzelfde schuitje dus ik weet hoe je je nu voelt meid! Heel veel sterkte, het is echt zwaar kl*te!

Even anders...

wil je er over posten?
Voel je je ook zo alleen?

Lara

Nou, mijn moeder steunt me al hoor. Maar soms heb ik het idee dat ik hem zit te verdedigen. Zij is toch meer van het oude stempel die vindt dat mannen niet moeten opstappen, overal is wel wat.... Maar ze begrijpt me ook goed hoor. Ik ga straks een vriendin bellen.

Madlief

Dat is wel zo mooi gezegd van je man die nu weg is, dat hij nog niet iedereen wil vertellen, maar wat vind jij daarvan? Jij zit bij de kinderen, jij moet doen of er geen wolkje aan de lucht is, terwijl hij al bezig is de voor hem zo broodnodige rust te scheppen.

Madlief, je kunt je energie wel beter gebruiken nu. Hij is degene die weg gaat, jij bent degene die de randvoorwaarden gaat scheppen om dat zo goed mogelijk te laten verlopen in jouw huis. Probeer tussen de huilbuien door te praten met een praktisch ingesteld iemand, die jou helpt op zeer korte termijn op tafel te leggen wat jij nodig hebt om verder te gaan en de bole draaiende te houden met de kinderen.
Wanneer moet hij er zijn, bijvoorbeeld omdat jij activiteiten hebt die gewoon doorgaan. Wanneer wil jij dat de kinderen het weten, en de school e.d.? Het zou allemaal in goed overleg moeten kunnen gaan, maar hij si ook niet in goed overelg weg gegaan. Je kunt dus niet meer op hem bouwen, dat zul je zelf moeten doen. Dus zet het voor jezelf op een rijtje, presenteer hem de feiten. DAn weet hij meteen wat hij aan jou heeft en dat hij zich ook naar jouw wensen en leven zal moeten voegen: een gevolg van zijn keuze.

Sterkte.

Angie

Helemaal eens met angie

Als hij aangeeft dat hij zeker is van het feit dat hij de relatie wil stoppen, en hij is ook al vertrokken, dan kun jij zelf kiezen wanneer je dat aan anderen wil vertellen. Ik zou dat in je directe omgeving meteen doen. Waarom zou jij met een steen rondlopen in je buik omdat hij dat prettiger vindt (terwijl hij geen steen in zijn buik heeft)

Och madlief...

...ik had nog zo voor je gehoopt, dat het weer goed komt.

En huil alle tranen eruit, die je eruit kan huilen, want deze tranen kunnen je later niet meer pijn doen van binnen. Maakt niks uit, wat anderen denken.

En inderdaad, hij stelt nu de voorwaarden. Stel ook je eigen voorwaarden - het NU aan de kinderen vertellen, want zonder twijfel zullen ze al meegekregen hebben, dat er iets behoorlijk mis loopt, kinderen hebben echt een instinct voor zoiets. Ook hun moeten ermee leren omgaan, en hoe sneller ze de feiten kennen, hoe beter.

Je kan dit van hem EISEN. Zeg hem, dat hij de keuze heeft: het MORGEN z'samen aan de kinderen vertellen of jij vertelt het hun. Hij heeft deze keuze gemaakt, dus kan hij ook niet weglopen voor de pijn van de kinderen. Dat is hij hun gewoon schuldig.

En het maakt niks uit, als hij dan boos wordt op je. Probeer nu niet om hem alles naar z'n zin te maken in de hoop, dat ie dan misschien terug komt. Hij heeft zijn voorkeuren al geuit, maar het is jouw keuze, of je hierin wil meegaan en hoever.

En waarom zal je het niet aan vrienden en bekenden vertellen?

Het te vertellen, kan pijnlijke situaties voor je voorkomen. Je heb al genoeg pijn nu, dus dat vrienden en bekenden zonder willen en weten opmerkingen maken, die deze pijn nog sterker maken, kan je hier niet bij hebben.

Ga voor jezelf en de kinderen, en zijn wensen mag je gerust effe achteraan zetten.

Hij heeft zijn keuze gemaakt, dus hij moet nu ook met de gevolgen leven - maak het hem niet te makkelijk.

Ik vond het ook erg mooi, wat iemand anders gepost heeft: Dat je nu weet, dat je op je buikgevoel kan vertrouwen.

Dikke dikke cyberknuffel van mij!

Tranen

Madlief,

terwijl ik dit lees, stromen de tranen over mijn wangen. Bij mij is het nu al een jaar of vier geleden dat mij precies hetzelfde is overkomen....
Wat oneerlijk he? Ik kan je alleen maar vertellen dat je dit gaat kunnen. Ik wist op dat moment (zoals nu bij jou) niet hoe ik ooit nog verder zou kunnen leven.
Maar meid, het gaat je lukken. Eerst uur voor uur, dan dag voor dag en dan kan je ineens weer een week vooruit kijken.
Mijn ex bleek ook iemand anders te hebben, maar weet je, eigenlijk maakt dat niet uit. Hij is er niet gelukkiger op geworden en ik heb nu wel kunnen ontdekken dat er ook echte liefde bestaat. (Je man denkt eigenlijk alleen aan zichzelf en dat is niet genoeg. Dat is geen liefde.....)

Die tijd gaat voor jou ook komen. Je mag best zeggen dat je gewoon in de steek gelaten bent (tegen jezelf of je vriendin, NIET je kinderen), dat vind ik ook echt zo!
Mijn ex wilde ook samen tegen de kinderen vertellen dat papa en mama uit elkaar zouden gaan. Eerst vond ik dat wel een goed idee, maar hij wilde nog wel even wachten.
Ik ben het eerste weekend met de kinderen naar mijn ouders gegaan en liep daar alleen maar te huilen.
Ik heb hem toen gebeld en gezegd dat ik het wel wilde gaan vertellen. Of het dan niet tot zondagavond kon wachten?? Dan slapen die kleine (in mijn geval) kinderen toch al! Ik vond dat zo egoistisch!
Dus ik heb het in alle rust zelf verteld en ik ben er nog steeds trots op dat ik hun vader niet zwart heb gemaakt. Ik heb hem tegenover de kinderen niet de schuld gegeven en nu nog heb ik nooit iets lelijks over hem gezegd tegen hen.
Inmiddels kunnen we heel goed door 1 deur, maar daar heb ik heel veel voor moeten doen. Altijd in mijn achterhoofd gehouden 'alles het beste voor de kinderen', zij hoeven nooit het gevoel te hebben te moeten kiezen. En als ze later ouder zijn, kunnen ze hun eigen conclusies trekken.
Maar ik heb wel heel veel hulp gehad van een therapeut. Mijn eigenwaarde was gedaald tot ver onder het nulpunt en ik heb er hard voor moeten werken om dat weer in proporties te krijgen.
Dit is mijn verhaal, ik weet niet hoeveel jij er in herkent, maar ik wil je heel erg veel kracht wensen.
Je gaat dit kunnen hoor!!!!!
En het is helemaal niet erg dat je kinderen je verdriet zullen zien. wees maar eerlijk tegen ze. Je zult merken dat ze meer begrijpen dan je denkt. Je hoeft niet in details te treden. Ik heb gezegd 'papa en mama kunnen elkaar niet meer gelukkig maken' en dat was genoeg.
Heel, heel, heel veel sterkte!!! We leven hier allemaal met je mee.

Oja, ik heb me ook lange tijd afgevraagd hoe ik me zo heb kunnen vergissen. Ik dacht dat het ware liefde was. En misschien was dat op dat moment wel zo, maar mensen groeien blijkbaar en om in dezelfde richting te groeien kost van beide kanten veel moeite. En je moet het het allebei waard vinden.....

In geachten sla ik me armen om je heen.

Daan

Kinderen

Ik snap ook niet hoe je dit niet kan vertellen aan je kinderen. Moet je je nu de hele dag inhouden? Ik zou dat niet kunnen en het meteen vertellen. Liefst samen met hem, vandaag nog, en anders alleen. Het is namelijk gezonder om direct te communiceren dan het op te kroppen, toch? (en dat is juist zo jammer dat dat jullie niet gelukt is..)
heel veel sterkte, het zal een raar weekend worden.

Vertellen

Mijn ex wilde het destijds ook tegen niemand vertellen. Voor de kinderen vond ik dat destijds wel een goed idee, gezien hun leeftijd (2 en 3), maar voor de rest... Het resultaat was dat we met kerst nog 'gezellig' met zijn familie aan het kerstdiner zaten en ik me zo ongelukkig voelde, maar het met niemand kon delen.
Jouw man is al weg. Het is niet fair het niet aan vrienden te kunnen/mogen vertellen, jij hebt recht op steun van die mensen. Waarschijnlijk schaamt hij zich hoor, of is bang veroordeelt te worden. Maar dat is echt niet jouw probleem. Ook het niet vertellen aan de kinderen vind ik niet eerlijk. Hoe oud zijn ze? Denk je dat ze niks merken? Wees eerlijk tegen ze en laat je inderdaad niet negatief uit over hun vader. Daarmee maak je het alleen maar moeilijker voor ze.

Je had geen schijn van kans

Beste Madlief,
Het spijt me verschrikkelijk voor je, maar je had geen schijn van kans. Je partner heeft het je namelijk niet verteld op het moment dat hij nog twijfelde en er misschien wel iets aan wilde doen, maar op het moment dat hij zijn beslissing eigenlijk al genomen heeft, moed verzamelde om de stap daadwerkelijk te nemen en jou alleen nog maar aan het idee moest laten wennen.
Ik ben het met bovenstaande schrijvers eens dat je gewoon zelf moet beslissen wanneer je het aan anderen verteld en in jouw situatie denk ik hoe eerder hoe beter. Hij is al lang één, twee of meer fases verder in het losmaakproces van jullie relatie, maar jij staat dankzij zijn beslissing om het allemaal in zijn uppie (of samen met een eventuele nieuwe vlam) te doen nog helemaal aan het begin en kan de steun van anderen op dit moment meer dan goed gebruiken.
Wat de kinderen betreft, die hebben allang door dat er van alles aan de hand is en door mijn ervaringen als kind kan ik zeggen dat niet-weten-en-gissen veel beangstigender en onzekerder maakt, dan weten wat er aan de hand is. Wees dan echter wel echt eerlijk en verdraai de situatie niet alsof jullie samen besloten hebben om niet verder te gaan. Kinderen zijn echt niet gek en voelen heus wel aan dat niet overéén komt van wat ze in de werkelijkheid zijn met een moeder die haar verdriet probeert in te slikken en een vader die kennelijk toch ergens voor de gang van zaken beslist.
Hij is degene die heeft besloten om weg te gaan, die verantwoordelijkheid moet hij dan ook maar dragen ten opzichte van de kinderen en kan ook best zonder er een boeman van te maken. Gewoon dat hij niet meer van mamma houdt (maar wel heel veel van zijn kinderen) en daarom nu weggaat. Dat dat nu allemaal zeer moeilijk en pijnlijk voor iedereen is, maar dat het daarna meestal veel beter gaat. Oja, ga geen dingen voor hem uitleggen, dat mag hij doen. Je kunt ook gewoon: "Ja, dat weet ik niet, maar soms gebeuren dit soort dingen" antwoorden op bepaalde vragen om redenen.
Heel veel sterkte gewenst, Primavera

Och madlief

Ik had zo gehoopt dat het anders zou kunnen zijn voor je. Ik denk dat je zijn woorden serieus moet nemen: dat hij respect heeft voor je bijvoorbeeld. Jij bent en blijft degene met wie hij getrouwd is, kinderen heeft gekregen, twintig jaar heeft samengewoond, en hij is niet boos op je, wil je niks verwijten, heeft geen zin om problemen te maken die er niet zijn (bijvoorbeeld over je relatie, ik denk dat hij daarom geen therapie wil). Hij laat je ook niet 'in de steek' voor een ander. Het kan best zijn dat hij uiteindelijk moet concluderen dat zijn leven hierna slechter is dan zijn leven met jou, alleen soms willen mensen meer meemaken dan alleen maar vanzelfsprekend gelukkig zijn. Vreemd wellicht, maar toch is het zo. Er zijn genoeg mensen voor wie 'respect' voldoende basis is om verder te gaan met een relatie. Maar ik denk dat jouw man meer of andere uitdagingen zoekt in het leven.
Ik snap dat je verdriet hebt en bij vlagen heel boos bent en dat alles nog moet landen. Dat is ook zo, want het raakt jou heel erg en het raakt de kinderen heel erg. Anderen zullen je boosheid vooral ook willen voeden: aan de schandpaal met hem etc. Maar als je iets over wil houden van je zelfrespect en van jullie relatie (en van hem) dan zou ik daar niet in meegaan. Ja, nu even natuurlijk, maar niet als basis om verdere afspraken te maken.
Ik hoop dat 'respect' de basis kan worden voor jullie verdere afspraken. Daar hoort dan ook bij, dat hij respect moet hebben voor jouw verdriet, omdat jij hem mist. Dat zal hem pijn doen, maar die pijn is niet om te zetten in genoegdoeningen in de vorm van wat voor wraakacties ook. Hetzelfde geldt voor de kinderen. Hij denkt dat alles naar de kinderen toe hetzelfde zal blijven, maar dat is niet zo. Zijn relatie met de kinderen zal veranderen, bijvoorbeeld omdat er straks wellicht een 'bezoekregeling' kan komen waarbij hij alleen de zorg voor de kinderen heeft. Dus niet met iemand die het eten al gekookt heeft etc., maar zelf het eten moeten koken.
Aan de kinderen vertellen, het zou het beste zijn als jullie dat samen doen en liefst op zo kort mogelijke termijn, voordat de kinderen het van anderen horen. Voor kinderen is belangrijk dat ze weten dat er twee mensen zijn die van hen houden: vader en moeder. Alleen wonen die twee niet meer bij elkaar. Het is voor kinderen ook belangrijk om te voelen dat beiden wel nog met respect naar elkaar toe functioneren.
Jullie maken beiden een tegengesteld proces door: hij is nu alles kwijt, zijn huis, vrouw en in feite ook zijn kinderen (in het dagelijkse leven dan). Hij begint met niks en moet weer opbouwen. Voor jou geldt het omgekeerde: jij had alles, maar je zult nu stappen terug moeten doe, geen man, straks soms de kinderen niet, wellicht financieel moeilijker.
Mijn ex-man had een limburgse tekst uit een liedje indertijd die hem hielp: beter iets moois te verliezen, dan dat je het nooit hebt gehad.
Ik hoop dat je zover kunt komen: het besef dat je iets moois hebt gehad, verdriet omdat het verloren is, en een nieuwe basis voor je verdere leven, opgebouwd op basis van respect voor jezelf en voor elkaar. En je kinderen natuurlijk.

Veel sterkte,

Tsjor