Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Tsjor

---Wel kom je nu in de fase waarin de grote, zakelijke vraagstukken aan de orde komen. Het belangrijkste is huisvesting: heb je een koophuis, zit er overwaarde in die eventueel verdeeld moet worden, kun jij de hypotheek vervolgens alleen dragen? ---

Weetje, het maakt hem ook niet uit...zegt hij nu....of we de scheiding direct in gang zetten....of dat we helemaal niet officieel gaan scheiden. Jaja, denk ik dan, er zullen toch afspraken gemaakt moeten worden. Wordt denk ik wel erg ingewikkeld, omdat er ook nog een stel BV's bij betrokken zijn. Ik heb het idee dat hij de zaak wil "ruilen" voor het huis..maar ik heb geen idee of dat verstandig is.
Eerst even nix. Ik moet eerst weer een beetje bij mezelf komen. Voordat ik goede beslissingen kan nemen.
En ik zie dat met de kinderen toch anders dan zoals jij het stelt. Helaas. Maar ook daarin zal mijn eigen pijn meespelen. Hoewel, voor mezelf heb ik wel zoiets van, ga dan maar, er is toch nix aan te doen. Maar zogauw het om het gezin/de kinderen gaat, krijg ik iets van een strijdende tijgerin.
Enne, nog even, hij is niet echt man van de lange strijd. Volgens hem is de "verwijdering"pas gaan spelen sinds een maand of 3. Daarvoor was hij nog wel gek op me. Past wel bij hem, hoor...Goh, ik leer hem steeds beter kennen....
Madlief

Afloop

'Goh, ik leer hem steeds beter kennen.... ' Weet je dan ook hoe het af gaat lopen?

'En ik zie dat met de kinderen toch anders dan zoals jij het stelt.' Hoe komt dat? Zijn jouw kinderen zo anders?

'Jaja, denk ik dan, er zullen toch afspraken gemaakt moeten worden.' Wat voor afspraken zou jij willen maken, rekening houdend met het signaal dat hij afgegeven heeft?

'omdat er ook nog een stel BV\'s bij betrokken zijn.' Ik heb niet zoveel verstand van BV's, dus ik vraag het maar: wat heb jij met die BV's te maken en in hoeverre maakt dat het maken van afspraken moeilijker?

Tsjor

Kinderen

Ik vind ook dat de man van madlief wel degelijk de kinderen ook iets aandoet. Namelijk het verlies van een vader en moeder die in 1 huis wonen. Het niet meer 1 gezin zijn. Voor altijd het kind van gescheiden ouders zijn. En om nog verder te gaan, het wennen aan nieuwe partners met hun eventuele kinderen. Het misschien ooit wel een keer deel te moeten uitmaken van 2 samengestelde gezinnen met alle problemen vandien. Ipv samen met allebei je ouders onder 1 dak wonen.
Ook al verloopt de scheiding verder probleemloos, dit staat ze wel te wachten. En dat doet de man van madlief ze wel aan omdat hij nu eenmaal het allemaal niet meer zo goed weet.

Perceptie

'Wat mij wel wat stoort is dat de man van madlief er al bij voorbaat van uit lijkt te gaan dat de scheiding voor de kinderen wel mee zal vallen.' In je begin geef je al de beperking aan. We kennen het verhaal van de man van Madlief niet. Wat zou hij anders moeten zeggen tegen madlief? je hebt gelijk, het is verschrikkelijk wat ik de kinderen aandoe? Misschiend roomt hij ook wel van een spannender bestaan voor de kinderen.
Voor kinderen maakt het veel uit hoe erg volwassenen iets vinden. Mijn kinderen kwamen er al snel achter dat heel veel kinderen gescheiden ouders hadden, dan wordt het al normaler. Mijn dochter vindt het ideale beeld: een weduwe met 1 kind. Kind heeft moeder voor zich alleen. Heeft zij enig besef van wat voor drama daar achter zit?
Zelf ben ik ook kind van een weduwe. Ik heb er meer last van gehad van volwassenen die opdrongen dat het erg was, dan van wat ik zelf voelde, al is dat eigen gevoel ook heel erg. Maar je krijgt simpelweg de kans niet om op je eigen manier te rouwen, omdat het ingekleurd wordt door volwassenen om je heen. Die niet weten dat het voor jou als 12-jarige weer anders is dan als 16-jarige of als 26-jarige of als 40-jarige.
Het is de taak van ouders om de kwetsuren van het leven voor kinderen zo draaglijk mogelijk te maken, en dat is niet altijd door te vermijden dat ze enige kwetsturen oplopen. Soms gebeuren dingen, dat is het leven. Wat je mag leren is hoe je daarmee omgaat.
Je kunt nu al voorspellen dat de kinderen van Madlief straks heel erg heftig zullen gaan reageren op een eventuele scheiding. Dat heeft te maken met hoe je dingen brengt, hoever je zelf bent en hoe je kinderen benadert. Madlief heeft hierin een bepaalde wijze gekozen. Het kan ook anders.
Sterker nog, man geeft ook aan dat er wellicht geen scheiding hoeft te volgen. Dat heet dan een LAT-relatie: samen als goede vrienden voor de kinderen zorgen, zonder dat je bij elkaar in huis woont is een leefbaar perspectief. Je moet alleen door de pijn heen bijten dat jouw lief jou niet meer zo lief vindt. Dat doet pijn en het vraagt ook tijd om daarmee om te kunnen gaan. Maar projecteer dat niet op de kinderen die nog van niets weten en nog geen kans gehad hebben om zelf te reageren.

Tsjor

Izar

" wegwuiven met het verhaal: jongens, het valt allemaal best wel, veel verandert er niet voor jullie."

Naar mijn idee zegt Tjor dat ook helemaal niet. Alleen dat de houding van de ouders over de scheiding wel van invloed is op de kinderen en hun verwerkingsproces.
Kinderen hebben hun eigen verwerkingsproces. En dat kan ook jaren later zijn.

Ik verwacht bij mijn nu 4 jarige nog wel het een en ander. Ze was destijds 11 maanden.

Maar bij mijzelf heeft het bijvoorbeeld tot ruim na mijn puberteit geduurd voor ik echt besefte dat mijn gezinssituatie helemaal niet zo gewoon was. Ik wist niet beter. Kwam er pas achter toen ik een vriendje kreeg. Mijn zus is met 4 jaar, (ik was 5) uit huis geplaatst), dat was voor mij en mijn vrienden volkomen normaal. Tot mijn vriendenkring groter werd die waren er niet mee opgegroeid en de eerdere vriendenkring wel.

Vragen tsjor...

Helaas, tsjor, ik weet niet hoe het af gaat lopen. Qua praktijk kan ik wel iets bedenken. Gevoelsmatig heb ik geen idee.
Mijn kinderen zijnn denk ik niet anders dan andere kinderen. Maar ik vind een scheiding een ontzettend grote impact hebben op kinderen. Natuurlijk maakt het uit hoe de ouders er mee om gaan. Ik zal er voor hen ook zo normaal mogelijk over proberen te doen. Maar ik zie het dus niet zo nuchter als jij. Deed ik ook zeker niet voordat het bij onszelf aan de orde was.
En die bv's, die zijn net als alle andere zaken van ons samen. Hebben ook waarde. Ook al heb ik nooit in dienst geweest bij de zaak, ik heb wel erg veel meegedacht, meegeholpen, betrokken geweest. Daarnaast hebben we bewust samen besloten dat ik twee dagen minder per week zou werken, en niet ieder 1 dag, omdat het voor mijn man veel lastiger was om de zaak in 4 dagen te "doen".
Afspraken..dat is het nou juist. Ik ben nog zo'n zombie. Ik weet nog niet wat ik wil en wat ik aankan en wat het beste is. Wist ik het maar. Had ik het allemaal maar zo helder....
Ik hou wel van de insteek van jou vragen/opmerkingen, Tsjor, helpt me nadenken. Mag ik je vragen wat je mening is over mijn super-emotionele reactie, en dat ik daar dus totaal niet overheen kan stappen?
Madlief

Verhoudingen zo anders...

Weetje, het ging bij ons allemaal zo vanzelf sprekend. Hoe we dingen deden, wie wanneer thuis was, wat we deden. Nu is dat dus anders, er "moet" steeds over overlegd worden. Ik merk dat mijn man daar moeite mee heeft. Hij vind het bijna irritant. Gaat vaag doen als ik vraag wat, wanneer, hoe, etc. (gaat dus alleeen over practische dingen, vooral ivm kinderen en planning)
Moet ik hem daar op aanspreken, momenteel? Of gewoon mijn eigen gang gaan en hem mededelen wat ik doe? Of welke tussenweg.
Madlief

Meelezer

Hi l ees al een tijdje mee. Ik vind onderhad wel dat je je erg afhankeljk opstelt hoor, wat je ook zo naar je man?
Dan begrijp ik wel dat deze het benauwd krijgt en meer lucht wil.
Wie ben jij zonder hem? Heeft het leven enig bestaan voro jezelf en je kinderen?
Het is maar een man hoor, jezelf boven hem plaatsen zou je goed doen, al is het maar een beetje!!!!

Veel sterkte en liefs gewenst
Shane X

Meedelen

is in eerste instantie de beste aanpak is mijn ervaring. Nu na 3,5 jaar kunnen we wel weer eens onderhandelen of overleggen.

Hij wilt dat je zelfstandig bent, dan moet je dat ook doen.

Die emotionele reacties zijn begrijpelijk, je probeert nog wanhopig vast te houden aan zekerheden die geen zekerheden meer zijn. Pas als je dat los kunt laten kun je je omdraaien naar de toekomst in plaats van vast te houden aan een situatie die niet meer is.

Zelf aan het roer

Ook ik lees al een tijdje mee en zowel voor de "scheiding" als er na vind ik jullie gebrek aan communicatie onbegrijpelijk. Als je de helft van de vragen die je hier stelt eens aan je man stelt, dan ben je al heel veel verder. En reageert vanuit je eigen behoefte ipv je steeds af te vragen hoe je man e.e.a beleeft. Wat vind jij? Wat wil jij? Wil je weten of er een ander is? Of hij nog wat ziet in relatietherapie? Vind jij het goed dat hij nog zo vaak thuis is en naar de kinderen wil doen alsof er niks verandert? Hoe is jouw beeld van een leven zonder hem? Vraag en vertel het hem.

Veel sterkte overigens Madlief. Ik begrijp best dat je emotioneel en van streek bent. Maar juist voor je kinderen moet je je minder gaan bezig houden met hoe je man dit beleeft maar zelf aan het roer gaan staan.

Sterkte.

Marlou

Madlief

Ook ik lees al een tijdje mee. Er zijn al zinnige dingen gezegd hier, en ik zal eerlijk zeggen dat ik me niet helemaal in jou verplaatsen kan omdat, hoewel ik zelf gescheiden ben, ik degene was die de knoop heeft doorgehakt. Dat maakte mijn insteek toch anders.
Maar voor wat het waard is: natuurlijk heeft een scheiding impact op de kinderen, al was het alleen maar dat er in praktisch opzicht veel gaat veranderen. Maar zoals je zelf ook zegt: hoe je er over praat en wat je uitstraalt naar de kinderen, hoe nuchter je bent, dat kan veel uitmaken. Wat kinderen vooral helpt in deze fase is duidelijkheid. En zeggen: 'ik weet nog niet hoe we dit of dat gaan regelen, maar zodra ik het weet, zal ik het jullie vertellen' is óók een vorm van duidelijkheid. En als je die belofte dan ook nakomt, voelen de kinderen dat ze je kunnen vertrouwen. Dat vertrouwen is kostbaar. Investeer daar in.
In de reactie van je man herken ik mijn eigen reactie ten tijde van mijn scheiding. Ik was in mijn hoofd erg druk met alle praktische zaken en ook met mijn eigen emoties. Ik vond het maar 'lastig' dat, op het moment dat ik er helemaal klaar mee was, mijn man nog een beroep op mij deed. Niet erg aardig, maar wel menselijk misschien denk ik. Wat ik hier mee wil zeggen is: misschien heeft je man gewoonweg geen ruimte in zijn hoofd nu om zoveel rekening met jou te houden. En niet minder belangrijk: voor jou is het ook niet fijn. Jij hebt ook niet gewild dat het nu allemaal besproken moet worden opeens, die praktische zaken die altijd als vanzelf liepen. Misschien is het mogelijk om 1 moment per week aan tafel te gaan zitten met jullie agenda's en de week door te spreken. En ja, je hoeft niet altijd alles te vragen, meedelen mag ook best. En vergeet niet daarin ook ruimte voor jezelf te plannen!
Sterkte.

Madlief

Okee, dit is echt de tijd om je hoofd erbij te houden hoor! Denk daarom....
Heel raar, juist in deze tijd, dat je je niet in staat voelt om heldere zakelijke beslissingen te nemen, moet je het toch doen.
Het huurhuis van 1100 euro bijvoorbeeld. Dat is enorm veel, zeg je zelf ook. Geen probleem als je het kan betalen, maar je kan er donder op zeggen dat het ten koste van de kinderallimentatie gaat. In zijn hoofd dan. De rechter houdt in principe vaste bedragen aan, maar dan zit je al bij de rechter. Veel liever kom je er samen uit. En dan zal hij dus aan woonkosten die 1100 euro aandragen. Zeg in ieder geval dat je het te duur vindt en dat je het er niet mee eens bent. Komt hij niet voor verrassingen te staan later .

Super-emotioneel

Madlief, ik weet niet of je extreem super-emotioneel bent. Ik zie je wel een aantal cirkeltjes maken, waar je zelf niet goed uitkomt. De belangrijkste cirkel draait om: wat wil hij nou. En de meeste mensen geven aan je terug: het gat niet om wat hij wil, maar wat jij wil. Maar ja, wat jij het liefste wil is dat alles weer was als een half jaar geleden: een vanzelfsprekende kameraadschappelijkheid, een goede relatie en een goed gezin, zonder dat er ook maar één wolkje aan de lucht lijkt, waarbij alle eventuele narigheden op 'veel werk' kunnen worden gezet. Dat beeld is doorbroken op het moment waarop je man aangaf niet gelukkig te zijn in de relatie. Voor jou onbegrijpelijk. Je weet wel dat hij avontuurlijker ingesteld is, maar op een of andere manier heb je gedacht dat het niet je relatie aan zou tasten.

Hoe komt het nu dat je zo gevangen blijft in die cirkeltjes? Ik geef maar een heleboel insteken. Wellicht kom je iets tegenw at je herkent.

In de klassieke psycho-therapie zal men zeggen dat je verlatingsangst hebt en dat dat komt door ervaringen in je vroege levensjaren. Moeder ooit kwijt geraakt of zoiets?
Het kan ook zijn dat je in je relatie de afgelopen jaren eigenlijk emotioneel zeer afhankelijk bent geweest: als hij maar gelukkig is en de kinderen, dan ben ik dat ook. Als dat ijkpunt wegvalt (hij is niet gelukkig en wil het zonder mij worden) dan raak je in diepe verwarring. Het zou een verklaring kunnen zijn, waarom je nu zo druk bent met de kinderen. Een beetje chantage en verplaatste boosheid naar hem toe, maar voor jezelf ook een nieuw ijkpunt vaststellen: ik moet ervoor zorgen dat de kinderen gelukkig zijn. Overigens is dat laatste alledaagser dan het hier nu lijkt. Veel vrouwen leven 'voor de kinderen'.
ERen andere insteek kan liggen in wat je om je heen gezien hebt aan relaties en echtscheidingen. Misschien heb je ergens in je hoofd stiekem altijd gedacht dat het 'loosers' waren en dat dat jou niet zou overkomen, omdat jij het goed deed dan wel omdat je relatie zo goed was. Blijkt dat je plotseling wel bij die 'loosers'hoort. En dan ook nog zonder dat je iets verkeerds gedaan hebt. Dan moet je niet alleen anders over jezelf en je relatie gan nadenken, maar ook anders over al die andere mensen die gescheiden zijn. Dat is een forse omkering in je hoofd.
Wellicht speelt de romantische visie in onze samenleving op relaties een rol. Het gaat om liefde en er zijn voor elkaar, en dan komt het allemaal wel goed. Die romantiek knabbelt heel erg hard aan een gezonde zakelijke basis voor de relatie. Dat is één nadeel (maar dat speelt niet zozeer bij jou). Wat wel kan spelen is, dat die romantiek zich moeilijk verhoudt met het levensperspectief van de meeste mensen. In de generatie van mijn oma waren partners meer collega's die samen een gezin gingen runnen: hij ging werken, zij het huishouden en de kinderen. Als hij dan zijn loon niet verzoop en zij zorgde dat de kinderen netjes gekleed waren was het goed. Beiden verwachten niet veel van elkaar, behalve respect. Het leven voltrok zich ploeterend en hardwerkend, tot mijn oud en der dagen zat was. En dan kon je nog genieten van een rustige oude dag. Samen, maar dat samen zat meer op het niveau van: hé, jij ook nog hier....
Vanaf de jaren zestig/zeventig is de tijdsinvestering in de basale levensbehoefte minder geworden en komt er meer aandacht voor andere zaken, met name in de sfeer van persoonlijke ontwikkeling. Ouders met kinderen, partners met elkaar, je moet elkaar meer gaan bieden dan respect en je houden aan de taakverdeling. Dat lijkt aanvankelijk nog voldoende gewaarborgd met de mogelijkheden voor vrouwen (met name) om te gaan werken: zelfontplooiing. Hij steunt dat en beiden moeten zich druk maken om de verdeling van zorg en werk. Als je daar uit gekomen bent heb je het goed gedaan. Hij gelukkig, zij gelukkig, kinderen gelukkig. Deze generatie begint nu pas aan de goede oude dag, zij vullen dat vooral in door te genieten van de financiële ruimte die er vrij komt en lange vakanties te houden, huisje in Frankrijk, dat soort werk. Nog vitaal genoeg om iets aan te pakken.
Maar nu worden mensen nog ouder en zijn zij op hoge leeftijd nog vitaler. Het werkzame leven wordt langer en de drijfveer om daarin te investeren en jezelf steeds te blijven ontwikkelen is groter dan ooit. Die voortdurende aandacht voor je eigen persoonlijke ontwikkeling met een voortdurende belofte/verwachting dat je altijd gelukkig kunt zijn als je dat maar wil, en anders moet je eraan gaan werken, dat maakt dat mensen anders in het leven gaan staan en dus ook anders in relaties. Je bent er niet meer als je goede afspraken hebt voor de combinatie van zorg en werk. Kinderen worden groter, en dan ben je als werknemer nog steeds relatief jong en volop in ontwikkeling. En dus ook als ouder (zonder thuiswonende kinderen) en als partner. Hoe dat voor relaties gaat uitpakken, dat is eigenlijk nauwelijks nog echt te voorspellen. Wat je op dit moment ziet is dat veel mensen daten: kortdurende relaties aangaan van enkele maanden en dan beperkt tot een paar gemeenschappelijke punten die voor dat moment aantrekkelijk zijn. De grote vraag naar levenslang geluk wordt een minder hoge doelstelling: een paar gezellige maanden met wat activiteiten die leuk zijn om samen te doen is ook al goed. kinderen zijn dan meer ieders persoonlijke hobby. Misschien ga je nog de voordelen van die wereld ontdekken, Madlief. Overigens zijn er altijd wel relaties geweest waarbij van de een op de andere dag een partner eruit stapte. Soms na te volgen en soms ook helemaal niet. Meestal heet het dan dat de relatie te benauwd was, wat meer samenhangt met het gevreesde toekomstperspectief van iemand dan met de kwaliteit van de relatie zelf.
Een ander punt van de verwarring kunnen je eigen emoties zijn rond de scheiding, in die zin dat het klassieke patroon wat je aangereikt wordt is, dat je beschouwd wordt als de verlaten partner (voor een ander gedumpt, liefst). Dat levert jou medelijden op en boosheid naar hem toe. Het is aantrekkelijk om in die boosheid te schieten: hij is de boeman die arme vrouw en kinderen verlaten heeft. Je kunt dat doen. Iedereen zal je steunen en helpen nadenken hoe je hem vervolgens het beste financieel een poot uit kunt draaien. Dat is geen ongebruikelijke weg. Het is alleen de vraag of je daar zelf gelukkiger van wordt. Bovendien zit je dan met het probleem, dat je iemand niet kunt dwingen om van je te houden. Respect kun je vragen, verwachten, zelfs eisen. Maar houden van is zo'n subtiele persoonlijke emotie, dat kun je niet aan een ander opleggen.
Ik houd het er maar even op, dat het ook bij jou wellicht meer om een existentiële vraag gaat. Als wij ons leven in drie fasen indelen (jong en verliefd zijn, een gezin opbouwen, en een leven als oudere volwassene, dan begrijpt iedereen dat degene op wie je als jong meisje verliefd wordt, dat dat niet dezelfde hoeft te zijn als de partner met wie je een gezin opbouwt. Ik vermoed dat het voor de volgende levensfase voor veel mensen hetzelfde zal worden: de partner met wie je een gezin opbouwt zal niet de partner zijn met wie je oud wordt. simpelweg omdat een nieuwe levensfase nieuwe en andere uitdagingen met zich meebrengt en andere behoeftes. Voor mannen lijkt het dan iets simpeler, zij kunnen nog de illusie hebben dat het is alsof ze twintig zijn, een jongere vrouw, tweede leg, en de vitaliteit druipt ervan af. Voor vrouwen wordt dat lastiger: een tweede leg is meestal niet aan de orde (leeftijd), werk was leuk als bijbaantje naast het gezin, maar niet levensduurbestendig, de vraag 'wat wil ik nu' is lastiger te beantwoorden, omdat het leven in de tweede fase in het teken heeft gestaan van de behoeftes van anderen. Om daar uit te komen, dat kost tijd, veel tijd en veel uitzoeken en uitproberen. Je krijgt kansen aangeboden, maar op dit moment gooi je die kansen (wellicht te snel) weg. De gedachte bijvoorbeeld aan co-ouderschap bijvoorbeeld. Ik vraag me nog steeds af hoe hij zich dat voorstelt naast zijn drukke werk, maar het kan ook zijn dat het voor hem voldoende uitdaging is om juist uit te proberen hoe hij een verzorgende ouder kan zijn, naast zijn werk. Dan maar minder werken misschien (wat jou tot grote ergernis kan brengen: nu wel en eerder niet).
De grote existentiële vraag ligt dan even helemaal bij jezelf: een toekomst met groter wordende kinderen die niet meer voor alles een beroep op je zullen doen (en misschien wel gedeeltelijk niet eens bij je zijn) en zonder de vanzelfsprekende partner, hoe ga je dat vorm geven? Om aan die vraag toe te komen moet je eerst nog een rouwfase door: het verlies van je gedroomde toekomstbeeld is pijnlijk. Zodra je geaccepteerd hebt dat het zo is en niet anders, dat het wellicht nooit meer zo mooi zal worden als je ooit gedroomd had, dan zullen er nieuwe perspectieven opdoemen die zich voordoen als kansen, als mogelijkheden. En het kan echt, om later ooit te genieten van het verkennen van die mogelijkheden, ook al zullen ze wellicht nooit het comfortabele gemak van een vanzelfsprekende relatie met man en kinderen bieden.

Dat zegt even nog niets over de zakelijke kant van het verhaal. Stel dat hij dat dure huis huurt, redt jij het dan om in je eigen woning te blijven? Hoge woonlasten hebben trouwens wel gevolgen voor de draagkrachtberekening en dus ook voor de beschikbare ruimte voor alimentatie. Maar ik weet niet hoe ernstig dat allemaal speelt voor je.

Begeleiding vragen van een psycholoog kan wellicht helpen om uit die cirkeltjes te komen, maar dan is het eerder een soort cognitieve therapie die ik je zou aanraden.

Tsjor

Tsjor, wat bedoel je

wat bedoel je met cognitieve therapie?

Ik ga je stuk printen en nog eens doorlezen. Bewaren voor andere momenten, als ik anders in de situatie sta. Ik ben nog niet zover dat ik er gevoelsmatig iets in kan herkennen. RAtioneel wel, maar verder nog niet.

Madlief

Huis

Vanaf maandag gaat hij dus ook fysiek ergens anders wonen. Ik weet...het moet gebeuren. Ik weet...het is een volgende stap...
Maar ik ben er kotsmisselijk van, letterlijk. Alles is nu een "laatste"...
Madlief

Madlief

Het is echt beter dat hij weg gaat. Men lijdt het meest, onder het vrezen dat men vreest. Doordat hij weggaat zal de situatie ook werkelijk veranderen. Zal je moeten accepteren dat hij weg is. En zal je ook merken dat de wereld gewoon doordraait. Dat je nog gewoon ademt, dat het gewoon avond wordt en daarna de volgende dag komt.
Zelf heb ik nog bijna 4 maanden met mijn ex onder één dak geleefd. Achteraf gezien was dat een superzware tijd. Heel veel zwaarder dan alleen bevallen, alleen de kraamweken doen enz enz. Het idee van verhuizen was veel erger dan het werkelijke verhuizen.
Hebben jullie nu wel afspraken gemaakt hoe hij/jullie het met de kinderen gaat doen? En hoe zou jij dat het liefst willen, co-ouderschap, omgangsregeling? Kunnen we je nog financieel advies geven? Heb je de financiën uberhaupt al inzichtelijk gemaakt? Zijn er afspraken gemaakt over de kosten van de kinderen? Heb je zelf voldoende inkomen? Wat gaan jullie aan de kinderen vertellen? Een heel vragenvuur ineens, ik weet het. Maar echt, wees voorbereid! Zelf heb ik zo veel aan het forum en mijn vriendinnen gehad.

Ander gezichtspunt

Hallo Madlief,

Ik volg je draadje al een poos, en heb een gezichtspunt waar je wellicht iets aan hebt, kijk maar. Het is 'geldig' voor moeilijke situaties, waarin ratio iets anders snapt/wil/weet dan gevoel. Dus niet 'alleen' voor zoiets als uit elkaar gaan.

Wat ik zelf namelijk heb ontdekt in een niet te vergelijken maar ook heel moeilijke situatie is het volgende. Ik dacht altijd dat ik eerst iets helemaal moest kunnen (door)voelen, voordat ik kon handelen, actie kon ondernemen. Ik vond dat ook 'de enig juiste weg', vond dat actie ondernemen zonder dat je er helemaal met hart en ziel en gevoel achter stond 'niet OK was'.

Toen die moeilijke situatie zich aandeed, en ik niet anders kón dan handelen, merkte ik iets op wat me zeer verbaasde maar uiteindelijk ook heel veel bood: de volgorde kan ook andersom zijn. Dus eerst handelen, actie ondernemen, dingen regelen, ook al voel je dat niet, of voel je eigenlijk niets, en dán'het gevoel er achteraan laten komen'.

Dat gevoel kwám ook, dus na het handelen. Ik vond dat bijzonder troostend, vond het fijn me te realiseren dat de 'juiste volgorde' niet altijd hoeft te zijn: iets begrijpen, iets (door)voelen en dan handelen. Want zeker als je zelf niet of maar deels aan het roer staat (zoals voor jou nu lijkt te gelden) is het wachten op die wat ik vroeger dacht beste/ideale volgorde heel vermoeiend, en soms krijg je gewoon de kans niet.

Je wordt hier door veel 'ervaringsmensen' uitgenodigd te handelen: breng in kaart wat je nodig hebt, praat over geld, praat over hoe je het met de kinderen wilt, praat over.... Jij reageert steeds (en dat begrijp ik dus heel goed!) met: ik snap het met mijn verstand, maar m'n gevoel gaat niet mee. En ik wil je meegeven: kijk eens of je het 'aandurft' om eerst maar 'gewoon' te handelen. Om te gaan regelen, zónder dat je gevoel daar al is.

Misschien werkt het bij jou wel net zo als bij mij toen: hé, dat kan dus óók (hoewel niet gekozen, niet wat je wilt, moeilijk...)! Dan zorg je goed voor jezelf (en je kinderen) en komt het gevoel een tijdje later, en dat kun je dan óók vol aangaan, hanteren, voelen.

Ach, misschien sta je er wel helemaal niet open voor om sowieso iets als dit te lezen. Maar ik wil het je wel graag meegeven, juist omdat ik me zo in dat stukje van 'mijn gevoel is daar nog niet' herken.

Heel veel sterkte en liefs, er denken inmiddels veel mensen aan je, hopelijk is dat een troost of steun of wat je ook maar nodig hebt...

Moes

Schijnvrijheid

"Nu is dat dus anders, er "moet" steeds over overlegd worden. Ik merk dat mijn man daar moeite mee heeft. Hij vind het bijna irritant. Gaat vaag doen als ik vraag wat, wanneer, hoe, etc. (gaat dus alleeen over practische dingen, vooral ivm kinderen en planning) "

Dit is wat ik dus met schijnvrijheid. Je man denkt dat hij door te scheiden vrij gaat zijn. Niet dus. Zolang je kinderen niet op eigen benen kunnen staan, kan hij niet vrij zijn. Niet vrij van jou door de band met jullie kinderen, niet vrij van de kinderen...

Mijn ex en ik zijn nu 2 jaar uit mekaar. Hij is volgens mij nog nooit zo gebonden geweest. Toen we nog een gezinnetje waren, was hij van alles op de hoogte. Nu bel ik hem in geval van nood en meestal heeft hij dat niet zien aankomen omdat hij dus ergens anders woont.

Mijn zoon was 17 toen we uit elkaar gingen. We hadden de eerste 2 weken wel ruzie maar toen kwam mijn ex wel tot inzicht. We hebben geen vechtscheiding gehad. Toch had onze zoon het er serieus moeilijk mee en deed hij dingen uit wanhoop. Dat hadden we ook nooit verwacht. Hoe je het ook draait of keert: hoe je ook scheidt, je kinderen zullen er altijd van afzien. De vraag is dan volgens mij eerder: hoe kan ik er gelukkiger uitkomen zodat ik mijn kinderen kan opvangen? Want een ongelukkige moeder...

Groetjes

Zie moes

Cognitieve therapie is het volgende: je gedachten lopen steeds volgens een bepaald paadje (zie Moes en: eerst begrijpen en weten wat je wil, dan handelen), maar dat paadje brengt je elke keer op een dood punt. Dus moet je een ander paadje gaan lopen, eerst wat kunstmatig, totdat het net zo'n gemakkelijk paadje wordt als je eerste (zie Moes: hé, je kunt ook eerst maar doen en doen en doen en daarna pas voelen, begrijpen, weten wat je wil).

Maar je zit nu nog even midden in de storm, laat het maar over je heen komen. Er zit niks anders op. Wij denken aan je. Het ergste is straks voorbij en dan praten we wel weer verder.

Tsjor

Bedankt moes

Jij geeft mij antwoord op een heel andere vraag in mijn werk. Waarom functioneert iemand niet zoals wij gedacht hadden? Diegene heeft jouw ontdekking duidelijk nog niet gedaan. Maar dit helpt mij wel om het uit te leggen.

De laatste dag

Madlief, voordat je droom voorbij is. Ik denk aan je vandaag en morgen. Het voelt als een begrafenis: alles in je verzet zich, maar er is geen ontkomen aan. Veel sterkte.

Tsjor

Madlief?

Hoe gaat het nu?

Geen ontkomen...

Hoi,
vanavond gaat hij dus weg...naar zijn nieuwe huis.
(klein zinnetje, ligt een zee van wanhoop in..)
Letterlijk, er is geen ontkomen aan.
Gisteren flinke paniekaanval. Nu gaat het iets beter. Maar het is wel heel erg zwaar.
Maar hij komt nog heel vaak terug. Ik weet nog steeds niet of dat goed of niet goed is. Of beter, of ik dat wel of niet aan kan nu. Over de toekomst weet ik het helemaal nog niet. En ik weet al helemaal niet meer wat hij nu eigenlijk wil... (volgt)
Ik kom nog wel terug met hoe we het allemaal besproken hebben. Het is allemaal zo raar. Maar wel nu beiden over eens...
Op het moment ligt thuis internet eruit....geen lifeline...
Hopelijk vanavond gerepareerd.
Lief dat jullie aan me denken.
Madlief

Madlief

Kennen wij elkaar? (van vrijwilligers"werk"?)

Hoe dan ook; heel veel sterkte! Overigens lijkt het me noodzaak om goede afspraken te maken. "...Maar hij komt nog heel vaak terug. Ik weet nog steeds niet of dat goed of niet goed is..." Het lijkt me dat je dingen op papier moet gaat zetten, Morgana Fata schreef de hele riedel van te regelen dingen al op, ik zal ze niet herhalen. Maar doe het alsjeblieft, het zal je rust geven omdat het duidelijkheid schept voor jullie allemaal.

groet, heli

Heli, over afspraken

Ik denk niet dat we elkaar kennen van vrijwilligerswerk, want dat doe ik al jaren niet meer. Wel grappig dat ik ergens anders ook een nick Heli heb....

Wat we precies hebben afgesproken is hoe we het de komende twee weken gaan doen. Tot dan wil ik tijd om te voelen/ervaren/wennen, hoe we het met de kinderen gaan doen. Want ik wil ze iets kunnen vertellen wat ik waar kan maken. Tot die tijd moeten we een beetje kunstmatig doen...papa gaat heeel vroeg werken....

Daarna, als het aan hem ligt:
Kinderen zoveel mogelijk in hun eigen omgeving laten. Hij komt paar keer per week 's ochtends om te helpen en naar school te brengen. Houdt zijn eigen "oppasmiddag"en kookt dan ook. Komt paar keer per week, afgesproken dagen, om te eten en kinderen naar bed te brengen. Weekend samen de sport doen. Daarna of hij werken, of in huis zijn bij ons, of doen wat we altijd deden. Zondags zou hij ook wel willen komen, om iets leuks te doen, als het aan hem ligt gewoon met zijn 4en of om bij de kinderen te zijn.
Hij wil dus alleen maar 's avonds weg kunnen.
Maar, zegt hij dan, of ik dat dan ook zo wil. EN DAT WEET ik nog NIET. Lijkt mooi, maar ik weet niet of ik het aankan en of het verstandig is... En of hij dan uberhaupt de ruimte krijgt die hij zoekt???? (Wat zoekt hij eigenlijk)
Qua geld...eerste tijd maakt hij iets minder naar gezamelijke rekening over. Verder zo door. Ik vertrouw hem daar ook wel in.
En nog niet direct off de scheiding in gang zetten. Eerst kijken hoe het allemaal uitpakt.
En hij wil absoluut proberen te regelen dat wij hier kunnen blijven wonen. Met ka en pa moet dat ook wel lukken, niet al te veel hypotheek. De accountant had er al allerlei fiscale ideeen over...
Maar, daar ga ik me dus langzaam aan over geven. Eerst de schok nu...Kast leeg, lades leeg...Hart leeg...
Ik heb maar een oxacepam genomen, die ik al jaren had liggen om te slapen. Scheelt nu wel. Maar ik heb wel staan overgeven net...
Over superemotioneel. klopt. Vreselijk. Maar 10 jaar geleden is er ook iets traumatisch gebeurd voor mij, uiteindelijk goed afgelopen. Ook toen kon ik absoluut niet met de emoties omgaan. Dus het is dan maar zo. Psych zei dat ik er ook nog helemaal niet uit kon zijn, of bezig zijn er uit te komen, uit dat zwarte gat. Ik "mag"er ook gewoon in zitten. Gek, maar dat geeft al beetje goed gevoel.
Gisterochtend vreselijk bij hem uitgehuild. Gisteravond gepraat. Gisteravond nog 1 x hem vastgehouden.
En nu ben ik leeeeeg. Tintelende handen en steen in mijn maag.
Dank dat ik het van me af mag schrijven hier.
Madlief

Madlief

Lieve Madlief, een hele dikke knuffel voor jou! {{{Madlief}}}
Je bent nog steeds bezig met wat hij wil, en dat dan te faciliteren. Kijk eerst maar eens hoe het loopt, je mag altijd van gedachte veranderen en het minder maken. Het voelt vanzelf goed of fout. Geef dat dan ook aan naar hem toe, dat je het niet weet, maar dat je het wil proberen.
En je hebt hem gisteren echt niet voor de laatste keer vastgehouden. Als jullie op vriendschappelijke voet door kunnen, dan komt dat echt nog wel vaker voor. Kan je ook gewoon nog wel een keer je verhaal bij hem kwijt en andersom. Het is maar helemaal hoe JIJ je er straks onder voelt. Aan je ex zal het niet liggen, als ik het zo inschat.
Adem in, adem uit. Het leven gaat vanzelf door. Het enige wat je hoeft te doen is weer in te stappen als je zover bent.

Retorische vraag...toch antwoord

Om toch maar antwoord op je retorische vraag te geven
(Wanneer gaat hij dan dat avontuurlijke leven leiden waar jij te ingeslapen voor bent?)......
Dat heb ik hem ook heel duidelijk gevraagd, of hij hier nog eens heel goed over na wil denken: Of dat wel is wat hij wil en of dat is wat hij waar kan maken !
Want ik vind dat we de kinderen (en ook mezelf) wel wat zekerheid moeten geven bij de Kl-boodschap... dat we niet zeggen we gaan het sus en zo doen, en dat het dan na twee weken alweer anders wordt omdat pappie of mammie het niet aankunnen (of zich zo benauwd voelen...).

Ik vind zijn signaal erg verwarrend. Wat is nou eigenlijk het probleem?? Volgens mij weet hij het zelf ook niet.

Madlief

Kinderen

Kinderen zijn extreem flexibele wezens. Je hoeft ze niet een 10 jaren plan voor te leggen om ze duidelijkheid te geven. Hou het simpel. Papa en mama zijn uit elkaar, we weten nog niet hoe we het precies gaan doen en zullen daar de komende weken achter komen. We willen beide voor jullie blijven zorgen en misschien ook nog veel dingen samendoen. Afhankelijk van hun leeftijd kan je ze ook naar hun mening vragen, tijdens dit proces.

Het is vreemd wat je man doet, hij wil weg, is weg zelfs, maar is nog constant bij jullie. Hoe voelt dat voor jou? Ik snap het het verwarring meebrengt, maar zou jij het goed vinden zoals het nu loopt?

Lara10

Alleen is de vraag, hoelang vind jij het fijn om hem over de vloer te hebben als het toch wel duidelijk is dat hij jóu niet meer wil....

Yes, dat is een hele belangrijke vraag waar ik momenteel en in de nabije toekomst voor mezelf moet uitkomen. Of ik dat wil, en of ik dat kan......

Vandaag zware dag. Vanavond lieve vriendin in huis om mee te praten. Ze heeft beetje zelfde meegemaakt, maar dan van de andere kant...zij had de moed voor hun relatie bijna opgegeven...maar er toch aan gewerkt en iets van gemaakt. Wel verhelderend.

Madlief

Fladderbeestje, lara

Bedankt voor jullie reacties.
Ik probeer ook te doen wat goed voelt voor mij, alhoewel ik soms twijfel of mijn gevoel wel zo verstandig is op dit moment. Maar een mix van verstand en gevoel zal het wel worden.
Ja, genoeg mensen hier die hem heel gemeen vinden, dat hij steeds terug komt. Die vinden dat ik grenzen moet stellen...Maar ik zou (nog) niet weten welke..., ik bedoel, ik voel/zie ze niet, alleen dat ik qua practische dingen nu gewoon duidelijkheid wil hebben en vraag. Maar ik waardeer ieders advies, omdat ik juist zo los van alles ben nu. Dus om een beetje een idee te vormen, is het prettig om alle visies te horen.

Vandaag vreemde dag. Vanochtend zat ik mega-diep. Zombie stijl. Ergens toen ik terugreed van mijn werk, midden op de dag, kwam er een stukje rust in mijn hoofd. Vanmiddag lekker verwend door mijn moeder, en veel dingen gedaan ondanks totaal gebrek aan energie.
Ergens had ik een gevoel van: ik zal eens aan hem laten zien dat ik gewoon een leuk mens ben, en dat als hij het niet hoeft...helaas pindakaas voor hem (kut voor mij, maar ja...) Dat ik ga kijken of ik het leuk vind als hij stukjes met ons "meedoet", en als dat van 1 van de kanten niet lukt, dan zien we het dan wel weer. Ligt ook aan hoe hij dat gaat doen.
Dit klinkt stoer. Maar zo stoer ben ik echt nog niet hoor. Maar het geeft wel een soort stevig gevoel. Dat ik in ieder geval een idee heb hoe ik in de situatie zou willen staan. Helaas is het gat nog wel erg diep en donker. Maar ik was toch niet zo van slag toen hij nogal teruggetrokken en afwezig was toen hij vanavond hier was.
Misschien is dit de eerste/volgende stap vooruit. Er zullen er wel weer meer achteruit komen, maar toch.
Wat ik wel merk aan hem, is dat hij eigenlijk nu helemaal geen ruimte in zijn kop heeft voor de kinderen. Dat vind ik erg jammer, maar even aankijken.
En nog, echt beseffen doe ik het nog niet, dat hij nu in een ander huis woont. Want hoe raar ook, dat bevestigt wel heel duidelijk dat hij niet meer bij me hoort. Maar ik sta er met mijn voeten midden in, dus het idee zal wel langzaam indalen.
groetjes
Madlief