Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Vandaag

Vandaag weer een lastige dag. Ik had de hele dag vrij, en die zee van tijd...(tijd om te denken) is niet goed voor me. Vanavond met eten was mijn man hier dus. Kinderen gedragen zich een beetje raar, minder spontaan dan anders. Moeten we goed op letten, dat we dat zelf beetje aansturen, om het zo gewoon mogelijk te laten zijn.
Nog gesproken met m'n buurvrouw, moeder van beste vriend van onze zoon, zij is maatschappelijk werkster/gezinstherapeut. Ook zij kan niet echt wat met het verhaal dat mijn man "ophangt". Ze begrijpt dat het voor mij erg verwarrend is. We hebben wel besloten dat we in de meivakantie gewoon naar de camping gaan...of man wel of niet meegaat.
Madlief

Wat verwacht je nu

dat die kinderen hetzelfde toneelstukje gaan opvoeren als jullie? Je hebt ze potdorie net gezegd dat hun wereld sterk gaat veranderen. Natuurlijk doen ze anders. Deze situatie is helemaal niet duidelijk voor ze.

Zo klinkt het wel

met name dit stukje: Moeten we goed op letten, dat we dat zelf beetje aansturen, om het zo gewoon mogelijk te laten zijn.

In mijn ogen zijn jullie gewoon niet duidelijk voor de kinderen. Ik schreef het al eerder. Jullie gaan uit elkaar en maak dat dan ook gewoon helemaal duidelijk voor de kinderen. Nu zeggen jullie het een en doen het ander. Wat bedoel je nu?

Raar

***Ik vind het trouwens wel raar dat mijn partner totaal niet vraagt hoe het met ze gaat/gegaan is. Blijkbaar vind hij het voldoende als hij ziet dat ze een beetje normaal doen in dat uurtje dat hij er is...***
Hij heeft het gewoon veel te druk met zichzelf. Als ie verder ook een beetje lijkt op mijn ex denkt ie helemaal niet hoe het voor de kids is. Hij heeft er recht op om ze te zien en dan is het goed. Doet verder lekker zijn eigen ding.

Jacci

Ik denk dat je gelijk hebt. Maar meer nog in de zin dat hij blij is dat hij weg is, en verder geen ruitme heeft en ook geen zin in heeft.

Zonnetje

De we, voor de meivakantie, zijn de buren en ik, met de kinderen. (doen we al een paar jaar).
Maar zoals man nu ziet...zou hij wel gewoon mee gaan. Ik heb hem gezegd dat ik dat dan bekijk, of ik hem erbij kan hebben. Anders mag hij de caravan opzetten...
Enne, hij zou dan gewoon bij mij in het gezellige kleine bedje kruipen. Lijkt me nu nog heerlijk....Maar of het goed is... Kweet het niet.
Zien we dan wel weer.
Hij kookt ook wel, op zijn dag...en verder ruimt hij netjes de etensboel op nu...heeft hij al lang bijna niet meer gedaan... Zou zijn geweten daar schoner van worden?
Madlief

Schop onder z'n kont!

Grenzen stellen Madlief! Schep duidelijkheid naar je kinderen toe. De kinderen weten dat papa en mama uit elkaar zijn, maar begrijpen er straks niets meer van als papa maar te pas en te onpas komt en weggaat. Hoe leg je dat dan uit straks aan je kindjes?

Je man vindt het allemaal maar te burgerlijk en wil vrijheid blijheid? Prima, laat hem maar "lekker vrij" zijn. Mag hij voor zichzelf alle boodschappen doen, wassen, strijken, koken, huishouden doen etc, de administratie regelen etc. etc.

Nu komt en gaat hij wanneer hij dat wil eet dan meteen maar even lekker mee. Hij ervaart nu alle lusten maar van de lasten (volgens hem) is hij af. En samen op vakantie? Zal maar niet zeggen wat ik denk....

Zijn ogen zullen open gaan als jij je fermer opsteld en zegt tot hier en niet verder!

Voor het behoud van je gezin en je eigenwaarde uiteindelijk geef JIJ aan wanneer hij langs kan komen of niet! Zet afspraken op papier ook wat betreft de omgangsregeling.

Laat zien dat je hem helemaal niet nodig hebt om verder te gaan met je leven (ook al zegt je hart wat anders...) Laat zien dat jij de sterkste nu bent met twee fijne kinderen. Jij hoeft je niet meer te bewijzen meid. Hij wel nu hij hiephoi helemaal overnieuw wil beginnen en een opwindend leven wil.

Gooi hem in het diepe en laat hem maar "verdrinken"

Grote kans dat hij zich achter zijn oortjes krabt als hij ziet hoe jij je leven verder oppakt en als een tijger vecht voor het welzijn van je kinderen.

Wellicht klinkt bovenstaande negatief, maar zo is het zoals ik het zelf zie. Wil je niet aanvallen of beledigen, maar hij maakt er een potje van en trekt zich niets aan van jouw gevoelens... (ook al zegt hij van wel)

Als hij zich dat ook maar enigszins zou aantrekken dan zou hij zich wel grotendeels terugtrekken om jou de kans te geven alles een plekje te geven.

Sterkte

Jersibri, zonnetje

Jersibrie, ik kan me heel goed voorstellen dat jij het zo ziet, zou ik misschien bij een ander ook doen. Maar zo werkt het voor mij nu dus niet. Misschien dat het beter zou zijn op die manier, om tot mezelf te komen...maar dat moet dan maar wat langer duren of anders gaan.
Zonnetje, ik denk dat je voor een heel groot gedeelte een heel waar verhaal hebt geschetst. Ook al voelt het voor mij niet helemaal als dat ik alleen maar met hem meebeweeg, omdat dat voor mij nu ook het beste voelt, dus toch wel een beetje als eigen manier voelt. En ik heb wel eisen gesteld aan duidelijkheid en afspraken.
Ook heb ik hem gevraagd hoe hij het ziet: is het -langskomen/hier zijn voor de kinderen- of is het -meedoen met het gezin als hij er is en er dan dus ook gevoelsmatig op andere momenten deel van uitmaken- en of hij het verschil snapte. Hij zei dat hij het snapte en dat het voor hem het tweede geval zou zijn. De praktijd wijst uit dat dit niet helemaal realistisch is.....
Ik denk dat ik het wat meer op jouw bovengenoemde manier kan spelen, dat dat dwingt tot meer duidelijkheid van zijn kant.
Voor mij is het nu wel zoals je al zegt: ik doe het op deze manier todat ik zou merken dat het helemaal niet goed voelt... Meer kan ik niet, nu voelt het wel "goed" (relatief...het is toch triest).
Maar k*&*t, wat mis ik hem vandaag erg...en wat voel ik me alleen.....
Madlief

Door elkaar schudden

Lieve lieve Madlief,

Ik lees al die tijd mee en heb ook al eens gereageerd. Op dit moment zou ik je wel even door elkaar willen schudden. Hij gaat aan alle kanten dwars door je grenzen heen en jij laat dat toe!!

Ik zou je zo graag op willen pakken om je de situatie van een afstand te laten bekijken.

JE HUWELIJK IS OVER!!!!!

Misschien dringt het nu tot je door en kom je eens een keer op voor jezelf. Het is nu trekken aan een dood paard waarbij jij jezelf totaal gaat verliezen.

Succes en sterkte,
Rateltje

Vraag

(Rateltje, ik bedoel dit echt niet als persoonlijke aanval op jouw bericht. Ik zie en voel het toch wat anders, of dat dan realistisch is of niet....Maar ik weet dat je het serieus en goed bedoelt en misschien heb je objectief gezien ook wel gelijk...)
Maar...wat vinden jullie er van, dat mijn allereerste gedachte, primaire reactie dus, op het bericht hierboven is:
"Wat weet jij er nou van of mijn huwelijk echt over is....dat zullen we nog wel zien?"
Eerlijk zeggen...

Madlief

Ik vind

Nee, het hoeft inderdaad niet over te zijn Madlief. Mensen komen soms weer bij elkaar, hertrouwen, vinden elkaar weer. Maar die kans is natuurlijk heel erg klein. Echt minimaal. Er is niks mis mee om daar voorlopig nog op te blijven hopen, als het je maar niet in de weg staat je leven ondertussen weer op te pakken. Echt, je bent een stuk aantrekkelijker als zelfstandige vrouw dan als een hoopje verdriet.
Je merkt nu al dat jij je gaat irriteren aan hem, dat zal alleen maar meer worden. Zijn besluiteloosheid, hij vindt alles wel best. Dat is of lekker flexibel of hoogst irritant. Laat je hoop je niet in de weg staan om dit soort dingen ook te ervaren.
Wat moet er eigenlijk gebeuren dat jij hem helemaal zat bent? Als hij een ander heeft, als hij zich als een hond gedraagt? Waar ligt jouw grens?

Dat hoort erbij

Hoi Madlief,

heb je ondertussen mijn postings ook af en toe gelezen?
Ik reageer toch weer omdat alles wat je zegt en doet mij heel bekend voorkomt.
Ook ik dacht 'huwelijk over? we zullen nog wel eens zien!' Maar langzaam is het tot me door gedrongen dat mijn grenzen heel ver overschreden waren en dat deed heel veel pijn.
Ik denk dat bovenstaande schrijfsters je die pijn willen besparen door je te laten weten dat je aan je eigen grenzen moet denken.
Dat lukt alleen nu nog niet, maar eigenlijk zou je iets 'moeten' denken in de trant van 'wat hij doet moet hij weten, maar ik trek nu mijn eigen plan!'
Ga echt eens nadenken wat jouw grenzen zijn, je houdt nog steeds van je man, dat is heel logisch.
Ik deed precies hetzelfde als jij nu doet, ik dacht voor hem!
Achteraf heeft mijn ex nog wel eens gezegd dat dat mij nou juist onaantrekkelijker maakte. Als ik had gezegd, oke, jij wilt weg en nog af en toe komen, dat is goed, maar dan volgens mijn regels, want ik blijf hier, dan had hij zich misschien nog eens achter zijn oren gekrabt.
Nu, een aantal jaar later heeft hij ook al gezegd dat hij er niet veel mee is opgeschoten, dat hij alleen zijn kinderen veel minder ziet en dat dat het eigenlijk niet waard is.
Hopelijk ziet jouw man dat eerder in, maar dat gaat niet gebeuren als jij niet laat zien wie jij eigenlijk ook weer bent!

Sterkte!

Daan

PS ik heb ook relaties gezien die met heel veel moeite toch gered zijn, maar daar waren 2 mensen bij die het wilden, niet maar 1......

Over

Madlief, hoe "over" wil je het hebben voordat je het gaat accepteren? Hij heeft toch gezegd dat hij niet meer met jou verder wil?
Als een man zoiets zegt kun je hem maar beter geloven.

Gr. Poezie.

Been there done that

"Wat weet jij er nou van of mijn huwelijk echt over is....dat zullen we nog wel zien?"

Om een huwelijk te laten slagen heb je toch echt twee mensen nodig die er volop voor willen gaan. Als je man echt zeker weet dat het "over" is, dan kun je proberen totdat je een ons weegt. Jij kunt hem zelf nooit tot inkeer brengen...dat moet hij zelf doen.

Door te blijven hopen, en elk lief woordje of het uberhaupt aardig zijn van je man aan te grijpen en te zeggen zie je wel... er zit toch nog wel iets, verlaag je jezelf en wordt je gedrag op den duur obsessief.

Geloof me, been there done that.

Hij moet beseffen dat er consequenties zitten aan zijn gedrag. Het is geen puber die maar wat kan aankl*ten.

Scheiden betekent echt "scheiden" aparte levens leiden. Hoe afschuwelijk dat ook voor je klinkt uiteindelijk is dit beter voor je zelf. Aan dit halfbakken gedoe van wel er zijn, niet er zijn..hoop houden etc ga je helemaal kapot.

Hoe zie je dat zitten in de vakantie dan? Het oude vertrouwde gevoel/sex volgt zeker wel. En dan? Jij helemaal blij dat je dat "samen" gevoel weer hebt gehad en hij? Hij kon even zijn lust kwijt... en zegt verzekerd je naderhand dat het toch echt over is. Wil jij jezelf dat aandoen?

Ik spreek uit ervaring, het heeft mij 4 jaar van mijn leven gekost.

Probeer je alleen maar wakker te schudden en ik wil je niet kwetsen maar mijn bericht zal wel pijnlijk zijn.

't komt er op neer dat hij blijft aanmodderen zolang jij achter hem blijft aanhobbelen en zijn gevoelens continue afleest. Als jij hem resoluut de deur wijst en houdt aan afspraken ben jij in zijn ogen de sterke vrouw en automatisch veel begeerlijker. Breng de kids het weekend naar hem, laat hem zelf zorgen. (zijn verantwoording, dus niet eerder ophalen of laten brengen.. zelluf doen...)

Ga lekker naar de kapper, laat je verwennen, en ga met een paar vriendinnen uit eten/de kroeg in. (moet je nu niet aan denken ook dat weet ik, maar laat zien dat je zelfstandig bent en hem niet nodig hebt)

Nogmaals over de vakantie, ga lekker weg met de caravan, zorg ervoor dat iemand anders je caravan neerzet. (laat het je man niet doen..want dan ben je weer afhankelijk etc.... )

Nogal bot maar....

Madlief,

Het was nogal bot geschreven maar dat was ook de bedoeling. Jij veronstchuldig jezelf al tegenover mij en je doet het ook bij je man.

Hoe ik weet dat je huwelijk over is? Omdat je man het heel duidelijk aangeeft. Hij is zeer concreet. Hoe concreet wil je het hebben?

En ook ik heb in jouw situatie gezeten. Ook ik weet dat het niet gemakkelijk accepteren is. Maar ik heb gelukkig hele goede vriendinnen gehad dit mij wakker schudden en mij lieten stoppen over mijn grenzen heen te denderen. Ik hoopte met dit bericht zo'n "goede vriendin" te zijn. Inderdaad om jou een hoop verdriet en pijn te besparen.

Natuurlijk realiseer ik me terdege dat JIJ het moet doen. En dat is prima maar je man is wel heel eerlijk en concreet naar jou toe. Jij bent nu degene die haar eigen grenzen moet bewaken en gezien je berichten, ben je daar (nog) niet aan toe. Ik hoopte je alleen een klein beetje wakker te schudden. En nee, ik ben niet beledigd.

Warme groet,
Rateltje

Madlief

Ik zou niets forceren omdat anderen roepen dat je dat zou moeten doen. Je eerste primaire reactie is duidelijk.
Of je huwelijk echt over is valt inderdaad nog te bezien. Man wilde vooral meer ruimte, heeft nog niet echt gesproken over scheiden, heeft nog geen advocaat in de arm genomen etc. Man kan ontdekken dat hij eigenlijk vooral moe is van zijn werk en niet van jou. Man kan ook ontdekken dat de prijs van de vrijheid te groot is, vooral in het gemis van zijn kinderen. Man kan ontdekken dat het alleen verder gaan echt de weg is die hij moet gaan. en jij kunt ontdekken dat het beter is om uit elkaar te gaan dan zo door te gaan. Pas als een van jullie twee de conclusie heeft getrokken dat het echt voorbij is en dat meegedeeld heeft aan de ander, pas als de ander snapt dat er verder niets meer aan te veranderen is, dan pas is het voorbij. Maar dat zit je ook al bij een advocaat om de echtscheiding te regelen.

Je leeft je eigen leven en niet dat van anderen. Je mag dezelfde fouten maken die anderen ook gemaakt hebben. Later kun je pas terugzien of het de moeite waard was.

Volg je eigen gevoel: met die vakantie, daar krijg je bibbers van als je eraan denkt hoe dat zou moeten. Dan moet je het niet doen, ook al krijg je waarschijnlijk net zoveel bibbers als je bedenkt dat je dat met hem moet gaan bespreken. Wellicht kan de psycholoog je helpen om de bibbers van het bespreekbaar maken onder de knie te krijgen. Dat is niet alleen voor nu van belang, maar ook voor heel veel andere situaties. Je kunt nieuwe dingen ontdekken bij jezelf, wie weet wat verras je jezelf nog wel.

Tsjor

Nog niet over?

Op 22 januari 10:45 uur schrijft Madlief dit:HIj is weg.
Houdt niet meer genoeg van me. Wil vrijheid.
Met kinderen alles zo houden. Alleen geen "liefdes"relatie meer met mij.
Madlief

En om 10:55 uur:Er is nix meer volgens hem. En hij wordt gek als hij nog langer blijft "nep"doen, zegt hij.
Hij wil alles heel redelijk, maar er is geen enkel gevoel meer. Allen respect.

Sorry, maar hier haal ik geen hoop meer uit.

Gr. Poezie.

Poezie

Poezie, je hebt gelijk, hij geeft ook geen expliciete tenenen voor hoop....alhoewel tsjor de situatie erg goed beschrijft...
Maar ik was verrast door mijn reactie op rateltjes posting....en daar wilde ik jullie mening over vragen.
groetjes
Madlief

Je eigen tempo en dezelfde fouten

Ik heb 1 keer eerder gereageerd en verder meegelezen en meegeleefd. Je zit in zo'n onmogelijk verwarrende situatie.Iedereen weet hoe je het doen moet en ook ik kan je het een en ander aan- en afraden. Maar je gaat je eigen tijd volgen en inderdaad dezelfde fouten maken die zoveel vrouwen al gemaakt hebben. Dat geeft je verdriet maar uiteindelijk, uiteindelijk ga je winnen, word je rijker en evenwichtiger. Maar in de chaos van nu kun je je daar niets bij voorstellen. Tsjor schrijft wijze dingen, alhoewel ik een aantal zaken echt anders zie. Ik zal je ze besparen behalve deze; jouw man kan nu niet ontdekken wat de prijs van de vrijheid is, zeker niet in het gemis van zijn kinderen. Want die vrijheid heeft hij niet. Hij komt en gaat en zal z'n kinderen nu niet missen. Het is jammer dat jullie geen van beiden dapper genoeg zijn om echt de knoop door te hakken want dan komt het er echt op aan. Maar dat gaat vast nog lang duren.
Zet 'm op Madlief. Jij kunt het, naar ik zo inschat je man niet. Jullie zijn er beiden bij gebaat om deze onzekere tijd af te sluiten en een nieuwe, verdrietige ,tijd in te gaan. En soms, heel soms pakt dat uit zoals je hoopt. Maar zeker pakt het uiteindelijk goed uit voor jullie allebei!
(Ik wil je ooit de weg die wij gegaan zijn wel eens voorleggen, maar nu heb je daar niets aan.)

Poezie

Respect is anders een prima basis voor een duurzame relatie, beter dan zoiets raars en onbetrouwbaars als liefde. Je moet het alleen willen. Mogelijk denkt de man van Madlief dat er nog een andere spetterende mogelijkheid voor hem in het verschiet ligt (ook al heeft hij die nu waarschijnlijk nog niet) en kan hij zich nog niet neerleggen bij een relatie van verandert in een respectvolle relatie. Maar ik denk dat hij dat allemaal eigenlijk zelf nog niet goed helder heeft, laat staan dat wij daar over kunnen oordelen.
Madlief, met een basis van respect kun je op een andere manier ook een goede relatie onderhouden met een ex-partner. Het is een van de kostbaarste dingen die er zijn. Dus ik hoop dat je daar zuinig op bent en het kind niet met het badwater weg gooit, omdat het sociaal gezien wellicht handiger is om boos en verlaten te zijn.

Tsjor

Defensief

"Maar...wat vinden jullie er van, dat mijn allereerste gedachte, primaire reactie dus, op het bericht hierboven is:
"Wat weet jij er nou van of mijn huwelijk echt over is....dat zullen we nog wel zien?"
Eerlijk zeggen..."

Mijn primaire reactie: defensief.

Het doet er in feite helemaal niet toe of je huwelijk wel of niet over is. Het gaat erom of jij op je tenen om je man heen blijft sluipen. Met om iemand heen sluipen in de hoop dat er ooit een keer (weer) een kruimel jou kant op komt, is nog nooit een huwelijk gered. Wat er eventueel 'gered' word, is in ieder geval niet wat ik met de naam liefdesrelatie zou aanduiden.
Groet, Jo Hanna

Rateltje en ik zeggen eigenlijk hetzelfde

......lees je dat ook wel?
Je reageert niet op onze postings. Is dat omdat je niet wilt horen wat wij schrijven?
Kom op meid, kijk jezelf in de spiegel en ga eens ergens voor staan!!!!
En luister naar wat wij allebei schrijven: een zelfverzekerde vrouw die haar grenzen aangeeft is veel aantrekkelijker! Dan heb je meer kans dan nu dat je man je nog ziet staan. En het is ook beter voor jezelf!

Daan

Daantje, rateltje

Hoi, natuurlijk lees ik jullie postings wel. En ik zie de boodschap zeker. En ik ben het er ook mee eens. Dat zou ik ook graag willen zijn nu, een zelfverzekerde vrouw. Deels benik dat ook wel, zie mijn opmerking ergens dat ik blij ben dat ik mezelf niet echt kwijt ben. Maar ik denk dat ik eerst nog iets verder moet zijn, misschien nog dieper door het dal, om weer aan de weg omhoog te beginnen.
En als ik wist waar mijn grenzen lagen, dan gaf ik ze ook wel aan. Zoals ik nu de dingen die ik wel weet, ook wel communiceer naar mijn man, zoals duidelijkheid en nakomen over afspraken van wanneer en wie etc. Ik heb nl. niet het idee dat mijn grenzen worden overschreden. Anderen kunnen wel denken dat dat zo is, maar dan zijn het toch grenzen die zij zien van afstand. Ik snap echt, dat jullie denken wat doet ze toch? Maar ik kan niet anders nu. Ben gewoon nog te veel in de war.
Maar ik hoop echt dat ik mezelf weer verder terugvind, dat ik er zelf wat van kan maken. En dat hij dan kan kiezen of hij wel of niet mee wil doen, bv.
Maar jullie reactie zet me wel aan het denken, en alle kleine beetjes helpen in het proces om erdoorheen te komen.
Madlief

Aaf

Je schreef: jouw man kan nu niet ontdekken wat de prijs van de vrijheid is, zeker niet in het gemis van zijn kinderen. Want die vrijheid heeft hij niet. Hij komt en gaat en zal z'n kinderen nu niet missen. Het is jammer dat jullie geen van beiden dapper genoeg zijn om echt de knoop door te hakken want dan komt het er echt op aan. Maar dat gaat vast nog lang duren.
Je hebt gelijk denk ik. Maar ook dat het misschien nog wel zal duren. Of het dapperheid is weet ik niet, ik denk vooral verwarring van beiden over wat we nu echt willen.
Madlief

Verwarring

Wat is dapper? Geen beslissing durven nemen en om elkaar heen blijven hangen hebben wij jaren terug te lang gedaan. Wel willen/niet willen maar ook gewoon te schijterig zijn om de gevolgen onder ogen te zien van de beslissingen die je neemt. Geeft niets, die tijd is misschien wel nodig. Toch kun je er lang redelijk "veilig" in blijven hangen. Een soort niemandsland, een zwaard dat hangt maar nog niet valt. Je man lijkt bijzonder inschikkelijk maar toch niet echt wilskrachtig.(alle aannames die ik doe doe ik omdat ik het zo denk te lezen, misschien zit ik er irl naast) Zegt het heel goed te weten maar handelt niet zo. Daarom schreef ik dat je van hem de dapperheid het totale heft in handen te nemen niet kunt verwachten. Ik hoop dat jij het na verloop van tijd kunt; dat zal jou , jullie kinderen en ook je man rust geven. Van daaruit kunnen nieuwe patronen gaan ontstaan.
Dit is een vermoeiende, energievretende periode. Misschien nodig, maar zo verwarrend.Ik wens je wijsheid toe.

"Of het dapperheid is weet ik niet, ik denk vooral verwarring van beiden over wat we nu echt willen. " Als ik je postings lees is het nu geen verwarring van beiden over wat jullie nu willen. Dat lees ik wel duidelijk; je man wil z'n vrijheid terug en geen liefdesrelatie meer met jou en jij wil dit laatste heel graag wel.De verwarring die ik bedoel is niet WAT willen we. Maar de verwarring is dat bij WAT hij/jij wil een totaalpakket zit. En het hele plaatje; daar zijn jullie nog niet aan toe.

Aaf

Hoi Aaf,
ik denk dat je precies de juiste conclusie hebt getrokken: "Maar de verwarring is dat bij WAT hij/jij wil een totaalpakket zit. En het hele plaatje; daar zijn jullie nog niet aan toe."
Vandaag bij psych geweest. Ook daar komen we tot de conclusie dat het nog niet zover is dat ik weet wat ik wil. Zij denkt dat dat vanzelf komt, en dat dat gevoel dan ook wel heel duidelijk is. Nu moet ik eerst gaan beseffen wat er aan de hand is, dan voelen wat ik voel, en dan accepteren van de situatie en dan pas kun je er iets mee, zo zij ze me. Klopt wel bij hoe ik merk dat het me overkomt. Nu eerst doorLEVEN en DOORleven.
Vandaag trouwens moeilijke dag...steeds iets meer besef...over de afstand tussen ons, over het gemis, over wat niet meer is, over dat hij me niet moet op bepaald gebied, over gemis aan lichamelijkheid, over gemis aan contact, over kinderen die het toch wel moeilijk hebben, over een leven dat er nog is maar niet meer is wat het was....
Madlief

Gewoon

Madlief, ik wil je even laten weten dat ik aan je denk. Wees lief voor jezelf, neem de tijd. Voor wat dan ook, wat je maar nodig hebt. Sterkte! En hopelijk kun je de zon zien, het voorjaar zien aankomen. Niet dat dat 'helpt', maar gewoon omdat het los van alles fijn kan zijn dit te zien. Groeten van Moes.

Reactie...

Lieve Madlief,

eindelijk even reageren op je vraag... Kwam er niet eerder van!

Je vroeg of mijn ex-man zich destijds ook zo verwarrend gedroeg; op zich was hij er wel duidelijk over dat hij niet met mij verder wilde (dat zei hij dan), maar ik zag toch allerlei signalen die mij toen hoop gaven.(bijv. nadat we de kinderen verteld hadden dat we uit elkaar zouden gaan zei hij de dag erna: "nu weet ik het ook niet meer zo zeker"; of hij zei: "je zult altijd bijzonder voor me blijven", etc.) Achteraf besef ik wel dat ik die signalen ook wel heel graag WILDE zien, die dingen heel graag WILDE horen omdat ik echt, absoluut niet wilde scheiden. Hij deed soms ook net of hij het met me eens was als ik weer met al mijn tegenargumenten kwam, waarschijnlijk meer omdat hij medelijden met me had (ik heb heel diep gezeten, was echt een hoopje ellende...) dan dat hij er serieus over dacht toch maarbij me te blijven. Uiteindelijk kon ik ook wel inzien dat het niet werkt als een van twee niet meer wil, maar dat is een heel proces voor je zo ver bent. Het zou toch ook heel raar zijn als je je schouders zou kunnen ophalen als degene waar je zo van houdt een eind aan het huwelijk maakt en dat je domweg zou zeggen: "jammer, maar het is niet anders, schouders eronder en het leven gaat door..." Zo werkt het gewoon niet!! Achteraf schaam ik me er bijna voor hoe ik me destijds "verlaagd" heb en geprobeerd heb hem op andere gedachten te brengen (ik hing nog net niet aan z'n broekspijpen als hij de deur weer uitliep, maar het scheelde niet veel...). Toch had ik het niet anders kunnen doen, dat had voor mijzelf zo fout gevoeld. Nu had ik achteraf tenminste nog het gevoel dat ik er alles, maar dan ook alles aan had gedaan om niet zomaar m'n huwelijk op te geven. Het oneerlijke in zo'n verhaal is alleen dat degene die weg wil er vaak al veel langer mee bezig is en al een heel verwerkingsproces achter de rug heeft, terwijl het voor de "verlatene" dan pas begint.

Doe dus wat goed voelt voor jezelf! En echt, echt waar, ooit komt er weer een betere tijd, al snap ik heel goed dat je je dat nu nog niet kunt voorstellen (ik dacht ook dat ik nooit meer blij zou kunnen zijn....). Maar neem de tijd die je nodig hebt en zorg goed voor jezelf! Ik ken je niet, maar denk aan je!!!

Moes en mar...

Erg bedankt voor jullie reactie.
Moes, lief van je.
Mar42, tja, veel herkenbaar in je verhaal. Nee, zomaar naast je neerleggen van het einde vanje relatie, dat kan niet, maar ik heb idee dat ik wel heeeeel moeilijk kan loslaten. Maarja, dat is dan blijkbaar zo. Daar moet ik het mee doen. En dat van nog net niet aan zijn broekspijpen, dat herken ik ook van sommige dagen. En ook ik, ik kan niet anders.
Ja, het proces moet gewoon plaats vinden zoals het gaat, ik kan daar voor mezelf ook niet veel in sturen. Merk wel dat mijn gedachten wel veranderen, maar het basisgevoel, verdriet om gemis, is nog steeds hetzelfde. Misschien wel meer. Maar misschien is dus het proces wel zo dat het eerst meer moet worden, realisering enzo, voordat het minder wordt.
En toch, nu vanavond, moet ik me haast bedwingen om hem niet te bellen en te zeggen: "laten we ophouden met die flauwekul, kom gewoon naar huis". Ik doe het niet, want ik denk ook wel meteen dat het zo niet in elkaar zit, zeker niet van zijn kant. Ik besef dat dat dus is wat ik graag zou willen, en dat ik op dat moment even in een schijnwereld leef. Even maar, want de harde realiteit slaat meteen wel weer toe.
Madlief.