Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Madlief, wat is het stil

Gaat het goed met je?

Ik dacht hetzelfde

Hoe is het nu met je Madlief? Het feit dat je "minder" post, is dat positief of negatief uit te leggen?

Groet,
Rateltje

Het gaat wel en het gaat niet

Maw, het gaat op en af. Soms voel ik me redelijk, maar regelmatig slaat het verdriet toe. Ik doe practisch wel van alles, maar ben nog steeds erg verdrietig. Gewoon, dat de relatie voorbij is, dat alles wat was er niet meer is, alle fijne dingen...Ik ga wel door, kijk ook wel vooruit, maar het is zwaar zwaar. De afstand tussen ons doet zo'n pijn...
Ondertussen wil man wel scheiding formeel in gang zetten. Vooral omdat de bank voor het bedrijf geen toezeggingen wil doen, totdat financiele situatie tussen ons duidelijk is. Hij is trouwens erg van goede wil, naar mij toe, dat moet ik toegeven, op dat gebied. Maar ik vraag me af of dat allemaal waar gemaakt kan worden, hij ziet dingen nl. altijd nogal postitief.
En, ik weet wel, dat ik moet accepteren en loslaten...en mijn vele zegeningen moet tellen (dat doe ik ook wel), maar dat vind ik toch wel heel moeilijk. Bij elke positieve gedachte hoort weer een negatieve...
De stilte hier was vooral omdat ik niet veel nieuws te melden had, niet steeds wil jeremieeen oid. En omdat ik soms de situatie beetje weg kan drukken, dan leef ik in een soort vacuum qua gevoel. Hoewel het verdriet dan toch terug komt with a vengeance...
Liefs
Madlief

Vandaag

vandaag te horen gekregen van man dat hij al 5 jaar niet gelukkig is geweest, in onze relatie.Verder geen toelichting. Alleen op mijn vraag: Echt waar? JA !!!
De grond zakt onder mijn voeten weg....
Help me alsjeblieft...
Madlief

@madlief

dat is (understatement) niet leuk om te horen. Maar iemand die al veel langer bezig is met 'afscheid te nemen' dan is 't zoveel moeilijker voor de ander als die dat te horen kreeg.
Even ter verduidelijking: mijn man was destijds getrouwd, al 7 jaar maar pas na 12 jaar kwam hij mij tegen. Veel later zei hij dat na die 7 jaar 'de koek op was', maar hij heeft 't nog laten voortduren tot hij een vluchtheuvel tegenkwam, ik dus, en stapte er toen uit (en inmiddels ben ik als vluchtheuvel de overkant geworden, al 23 jaar).
't Is geen troost, ik heb je draadje vanaf 't begin gevolgd, heb ontzettend veel gevoel voor jou, maar ook voor 'de andere kant', ik heb al eens geschreven 'de jus is op' (letterlijke woorden destijds van mijn man).
Laat zijn woorden bij hem, dat is zijn ervaring, zijn gevoel.
Ga voor jezelf

Ach madlief

Allereerst wil ik je een virtuele knuffel geven *-*

De woorden van je man moet je inderdaad bij hem laten. Probeer jezelf bij elkaar te rapen en hou de eer aan jezelf. Het is nu voor jou ook heel duidelijk dat jullie uit elkaar gaan, ga dan in ieder geval in stijl uit elkaar.

Zorg dat iedere keer je hem ziet, je schouders recht zijn, je hoofd omhoog is en je er verder oogverblindend uitziet. Dan kan hij in ieder geval nog even zien wat hij laat gaan!

Dikke knuf en zet 'm op,
Rateltje

Uitpraten

Zoals je het schrijft lijkt het een fragment uit de sessie bij een therapeut. Ai, dat is ook waarom ik je daarvoor wilde waarschuwen: het is niet altijd goed als alles keihard uitgesproken wordt.

Ik haal nog een ander citaatje van je aan, dat in elk geval wel naar aanleiding van een sessie met de therapeute was: 'Ik vroeg expliciet of hij vond dat we nooit die diepe verbondenheid hadden gehad. Dat is er wel geweest, dat wist hij dan nog wel.... ' Waarom zou je dat niet vasthouden?

Wat ben je nu wijzer geworden?
In elk geval dat het weinig te maken heeft met wie er nu op zijn mobiele telefoon actief is.
Het lijkt mij wel vervreemdend om achteraf te horen dat de beleving van de afgelopen jaren zo anders is geweest voor hem dan voor jou. Heb je al enig idee waarom hij dat dan niet eerder heeft aangegeven of eerder is gekapt?

Ooit is er iets geweest tussen jullie dat bijzonder was. Ergens ben je dat blijkbaar ongemerkt kwijtgeraakt. Verdwenen in het werk, de weinige communicatie, het dagelijkse gedoe. Ergens zijn jullie definities van 'geluk' uit elkaar gaan lopen, want voor jou was geluk het drukke werk, de weinige communicatie was voor jou vertrouwen en het dagelijkse gedoe was voor jou waarschijnlijk je echte levensgeluk.

Kijk wat je over kunt houden van je eigen geluksgevoel, ook al begrijpt hij dat blijkbaar niet. Jij hebt het de afgelopen vijf jaar volgehouden. Je dacht: met hem als maatje. Maar zonder hem kun je het wellicht ook.

Tsjor

Madlief,

Het zijn zijn woorden. Maar ook zijn daden. Als hij al 5 jaar niet gelukkig is in jullie relatie, en hij heeft het niet gedeeld, en er niets mee gedaan, is deze scheiding zijn schuld. Hij heeft vijf jaar lang jou niet de kans gegeven te vechten voor jullie relatie.
Ik zou je graag een knuffel willen geven. Je hebt het zwaar. Sterkte.

Bellefleur

Dank

dank voor jullie reeele reacties... Helpt.
Het is zijn waarheid, zoals hij het nu ziet...dat realiseer ik me.
Het kwam inderdaad bij de therapeut aan de orde, omdat we alleen daar over iets dergelijks spreken. Maar hij herhaalt letterlijk wat zij zegt als `negatief` over onze relatie..daar is hij heel slim mee bezig daar...en zij heeft het niet door of doet er niets mee.
Ik schiet er in die zin iets mee op, dat ik iets van verontwaardiging voel, die ik nog niet eerder heb gehad. Dat is iets hanteerbaarder en concreter dan verdriet. Maar ik zelf neig veel meer naar denken aan die verbondenheid...waarvan ik zeker weet...heb er veel over gedacht...dat die er wel was.
Tsjor, je zegt het heel goed in je zin over geluks-idee dat uit elkaar groeit (vooral dat over weinig communicatie dat ik heb ervaren als vertrouwen....iiee, wat goed geanalyseerd..)...zoiets is het wel.
Behalve dat ook ik niet direct geluk krijg uit dat gedoe van alledag. Maar daarbij heb ik echt met mezelf een deal, dat dat hoort bij het hebben van een gezin. Dat ik niet de flierefluiter van vroeger kan zijn. En daarbij nog...echt huisje-boompje-beestje was het bij ons niet zo heel erg, zeker niet als ik met anderen vergelijk was/is het bij ons een vrije, makkelijke bedoening. Dus in dat argument van hem vind ik ook al nix...
Groetjes
Madlief

En jij?

Hoe sta je er ondertussen zelf tegenover eigenlijk? Denk je nog steeds dat het een bevlieging is en dat hij wel terug komt? En dan bedoel ik niet of je hem terug zou nemen als hij het aan zou bieden, maar of je denkt dat hij überhaupt nog terug wil.
"...zeker niet als ik met anderen vergelijk was/is het bij ons een vrije, makkelijke bedoening. Dus in dat argument van hem vind ik ook al nix... " Wat dat betreft lijkt het me makkelijker als je 'gewoon' ingeruild wordt. Dan hoef je minder te kijken naar het waarom. Kijk, ik snap mijn ex ook niet en ik ben er van overtuigd dat hij het nooit meer zo goed zal kunnen krijgen als bij mij. Kan me niet voorstellen dat iemand, wie dan ook, zo ver voor hem zou willen gaan als ik dat wilde. Neemt niet weg dat hij zijn keuze gemaakt heeft en dat ik me daar bij neer moet leggen. Nu, een jaar na mijn vertrek, begin ik ook in te zien dat het beter is voor mijzelf. Maar hij, hij is gewoon dom om het allemaal weg te gooien. Niks wat ik daar aan kon en kan doen.
Eerlijk gezegd denk ik niet dat je veel voldoening uit de therapie gaat halen zoals jullie die nu volgen. Een bevredigend antwoord ga je waarschijnlijk niet krijgen. Misschien is het constructiever om je tijdens de sessies te richten op de toekomst, goede afspraken maken waar je jaren mee vooruit kan enz. Als communicatie tijdens een scheiding al lastig was, is het daarna alleen maar moeilijker. Probeer daar samen eens wat mee te doen, zodat jullie daar minder last van gaan hebben. Voor het stukje verwerken en het zoeken naar antwoorden denk ik dat je beter alleen wat therapie kan hebben. Dat kan je verder helpen met je leven en eventuele toekomstige relaties.
Lukt het trouwens om je leven een beetje vorm te geven? Ik snap heel goed dat het nu allemaal niet leuk is. Daar gaat gewoon tijd in zitten. Zelf merk ik dat als ik de dingen doe waarvan ik met mijn verstand wel weet dat ik ze normaal leuk vind, het toch een positieve afdruk achterlaat. Uiteindelijk ga ik wel weer genieten van die dingen, als het verdriet/de woede wat meer naar de achtergrond geraakt is.

Madlief

Hai Madlief, ik denk vaak aan je, en het is stil nu, op het forum, geen berichtjes van jou. Hoe gaat het met je? Groetjes, Moes.

Hoe is het hier? (lang...!)

Hoi,
lang niet gepost hier. Niet omdat ik de reacties niet ontzettend fijn vond....Maar omdat ik alle verdriet een beetje op een afstand probeerde te houden, en dus eigenlijk geen zin had om er over te schrijven...Zoiets.
Laatste posting was dat man gezegd had dat hij al 5 jaar ongelukkig was geweest. Dat heeft hij later genuanceerd, cq gezegd dat dat niet zo was. Het was meer dat als hij nu terugkeek, hij tot dan nooit enige gedachte had gewijd aan het feit wat hij met zijn leven wilde, en dat hij vanaf ca 5 jaaar geleden wel eens nadacht of zijn leven wel was zo als hij dat zou willen.
Hoe gaat het met mij? De achtbaan qua gevoelens is nog steeds actief. Voor Pinksteren hebben we voorzichtig gesproken over officiele scheiding, hoe dingen te regelen ed. Dat kunnen we dus wel samen. Alhoewel ik niet steeds zakelijk kon blijven, maar dat leverde toen goede gesprekken op. Daarin kwam ook naar voren dat we het beiden toch jammer vonden dat het mis was gelopen, bv. En waarin hij aangaf dat hij vooral vrijheid wilde. Wat hij daar precies onder verstaat kon hij niet echt aangeven. Maar bv niet elke avond rond dezelfde tijd eten......??
Het pinksterweekend, was het eerste weekend waar ik niet mijlenhoog tegenop zag. Er was wat rust in me. Iets in de richting van acceptatie. Wat ik deed was leven in het heden, aan de toekomst wilde ik niet echt denken, dan slaat/sloeg de misere weer over me heen. Want missen doe ik hem nog steeds vreselijk, kan me een leven zonder hem niet voorstellen, nog.
Tweede pinksterdag met zijn gezellig gehad.Op de 1 of andere manier was de afstand tussen hem en mij.. Ik zei iets over dat het ook zo shit was dat hij er tussen uit piepte, net nu het met de kinderen allemaal wat makkelijker werd. Ja, zei hij, dat was ook wel zo. Misschien moeten we het zo doen als vandaag. Veel samen leuke dingen doen. Soort LAT relatie. Mmmm, zei ik, juist bij een LAT moet je wel van elkaar houden.... Tja, zie hij toen, daar ben ik nog niet echt achter...en hij pakte mijn hand en streelde die. Ik zei, wel handig als je daar achter probeert te komen. Maar als ik nu terug zou willen, dat kan toch niet, zei hij. Nee, zei ik, dat kan zeker niet ZOMAAR.Toen kwam zoon naar buiten. Sinds die dag: kentering in zijn gedrag. Hij is erg aardig, veel meer betrokken, blijft 'savonds soms hangen voor glaasje wijn. Gesprekken bleven onpersoonlijk, kinderen, werk, politiek, etc. Ik weet niet wat ik met dat andere gedrag moet. In de meivakantie vond hij het nog allemaal nix.... Dus ik hou het erg op afstand.
Vorig weekend heeft hij gezegd dat hij het allemaal niet meer weeet. Hij twijfelt over wat hij wil. Hij wil eerst zelf dit heel goed bedenken, voor hij er verder met mij over wil praten. Heb hem toen wel gevraagd waar de plotselinge verandering vandaan kwam. Je raadt het al, dat wist hij niet....(of wou niet zeggen).
Tsjjj, de achtbaan aan emoties ging weer los.... Juist nu ik het verlangen naar hem ietsje weg had kunnen drukken uit mijn dagelijkse leven...komt er dit.
Verdere week was hij erg leuk. Moeilijk te omschrijven, maar geen afstand. Veel vertellen, ook over hemzelf. Betrokken, geinteresseerd. Grapjes. Maar verder geen enkele aanleiding waaruit ik werkelijk op kan maken hoe het nu zit...
Oooh, ik weet dat ik hem zo terug zal nemen, daarvoor hou ik nog te veel van hem. Maar ik weet ook dat dat niet zomaar simpel zou kunnen, daarvoor is er veel te veel gebeurd, veel te veel pijn geweest. Maar ik ben er, dat weten jullie ook, steeds van overtuigd geweest dat we het samen absoluut leuk/fijn zouden kunnen hebben, hij ook, als hij er zijn best voor zou willen doen....
Maar, zover is het zeker nog niet. Ik probeer deze gedachten over dat het heeel misschien goed komt, ook te verdringen. Vertel mezelf steeds, en misschien is dat ook wel waar ik van overtuigd ben, dat hij toch voor vrijheid kiest, wat dat dan ook is. En ook, vooral, dat hij als hij maar ietsje twijfel voelt, hij het niet zal gaan proberen, dat hij denkt dat hij dat tegenover mij niet kan maken. (Terwijl ik denk dat proberen het enige mogelijke is. Maar hij denkt veel zwart-witter.)
Ook zit ik er mee, dat ik enerzijds vind dat ik hem de tijd moet geven, om er zelf uit te komen. Anderzijds, toen het mis ging, had ik nauwelijks bewuste invloed. Dan denk ik nu, ik moet mijn invloed laten gelden, actie nemen, op welke manier dat dan ook is, om hoe dan ook positief te beinvloeden. Maarja, wat kan ik doen? Gewoon mezelf zijn? Praten wil hij niet echt met mij, over dit onderwerp (ik ben natuurlijk ook niet echt objectief...).
Ondertussen, ik weet ook niet goed waar ik het hierboven tussen moet zetten, maar het is wel een feit, had hij ook steeds een vriendin....Hoe diepgaand? Geen idee. Heb ik me ook niet in verdiept. Maar nu denk ik daar over, met dien verstande dat ik nu, omdat ik deze twee weken veel meer van zijn leven meekrijg, het idee heb dat hij haar niet meer ziet...

Heel verhaal. Zijn andere gedrag en twijfel=-woorden hebben wel degelijk invloed op mij, op mijn gevoel. Onbewust voel ik weer zoveel hoop....Maar rationeel probeer ik verstandig te zijn, en niets te verwachten. (en dan heb ik het nog helemaal niet over HOE we het dan weer op zouden kunnen pakken en zodanig dat we volgend jaar niet weer in een crisis zitten....Dat is voor mij nog een stap te ver om over na te denken)

groetjes
Madlief

Oh nee hè?

Was mijn eerste gedachte toen ik je posting van gister las, Madlief. Dit heb ik meegemaakt: ex maakt het van de ene op de andere dag uit, terwijl dat helemaal niet aan de orde leek binnen de relatie. Ziet het niet meer zitten, wil niet meer praten, ik ben helemaal in shock maandenlang, zelf ziek met een klein baby'tje, echt naar allemaal.
Maar: toen wilde hij het na een maand of vier en na al mijn verdriet en ellende weer aanmaken. Ja, ik hield nog stikveel van hem, had niet voor niks samen net een kind gekregen. Ik zei ook niet meteen 'ja' want daarvoor was er te veel gebeurd, had ik te veel pijn gehad. Had hij, zonder echte opgaaf van redenen, aan zijn kuierlatten getrokken en mij diep gekwetst en radeloos van verdriet achtergelaten.
Maar omdat ik van hem hield wilde ik ook door hoewel ik voelde dat mijn hart zich ook niet zomaar over zo'n kwetsing en verraad (want zo voelde het: in de steek gelaten worden terwijl je ziek bent en een kindje van een half jaar hebt) heen kon zetten.
maar goed, toch proberen, ik verwachtte wel dat hij iets liet zien. We woonden niet bij elkaar. Maar hij deed niets: wilde niet praten, niet met mij, niet met vrienden of familie laat staan met een therapeut, hij wilde gewoon verder en geen gezeik. We aten vaak wel bij elkaar, om de kleine en soms was ik al weer blij dat er iets was, even wat oppervlakkige uitwisseling van 'het is de wind die het koud maakte'. En ik maar wachten tot hij wat liet zien. Nou gevoelsmatig bleef hij weg hoor.
Het hoeft bij jou natuurlijk niet zo te gaan maar ik krijg het koud om mijn nek als ik jouw verhaal lees. De anderhalf jaar dat ik het nog 'geprobeerd' heb heeft mij meer verdriet, pijn en machteloosheid opgeleverd dan de vier maanden ervoor. Hij deed en zei namelijk weer niet wat hem bewoog. En daar zie ik de parallel met jouw man. Je kan niet zo maar je geliefde zo kwetsen door zonder opgaaf van reden hem te peren (en dan nog alles wat er gebeurde zoals dat smsje toen hij op het toilet zat) en dan weer op zo'n manier met iemands gevoelens spelen door weer over haar hand te aaien en lievig en gezellig te gaan doen. Door je nu een vage hoop te geven is dat voor mij, als buitenstaander nog kwetsender dan alles wat hij hiervoor deed. Jij bent een grote open wond, je zit middenin een rouwproces dat hij veroorzaakt heeft en dan gaat hij daar in zitten roeren en interveniëren.
Ik vind dit gevoelsmatig gezien erg onvolwassen gedrag. Iemand zou tegen hem moeten zeggen dat hij je zo niet heen en weer kan smijten. Jij kan dat niet zijn want je houdt nog te veel van hem. Logisch ook.
Wat mijn eigen verhaal betreft: ik heb wel eens gehoord dat er martelmethodes zijn: eerst iemand helemaal afkraken en dan weer lief zijn en vertrouwen winnen om hem daarna weer in de steek te laten en af te kraken. Zo breek je iemand.
En zo voelt het ook voor mijzelf. Juist door het weer aan te willen middenin het rouwproces, er vervolgens niets voor te doen en het dan maar weer van zich af te laten glijden heeft hij mij gebroken.
Dus een hartekreet hier: pas alsjeblieft op. Denk aan jezelf want hij doet het niet. Hij denkt ook heus wel aan zichzelf en ik vraag me af of het proces van 'ik heb geen zin meer in' bij hem te keren is. Hij peilt een beetje hoe zijn kaarten liggen bij jou maar zal zijn opties open houden en zich er niet werkelijk mee bezighouden wat hij er nou aan kan doen om jullie huwelijk/relatie op een betekenisvolle manier vorm te geven.

MariaRosa

Martelmethodes

Zo kan het wel weer. Wat je beschrijft, MarieRosa, gaat over een gewetenloze sociopaat, die er genoegen in schept om met mensen te spelen en ze kapot te maken. Tot nu toe is er niets in het verhaal van Madlief dat ook maar enigszins aanleiding geeft om hieraan te denken. Integendeel. Het is eerder het verhaal van iemand die waarschijnlijk twijfelt en houvast wil, rust en onrust tegelijk, opbouwen en trots zijn, en tegelijkertijd weer verlangen naar het volgende, van pendelen tussen alles uit het leven willen halen en gelukkig zijn met wat het leven van alledag biedt. Kortom: iemand met de kwaliteiten van mens zijn.
De enige martelmethode die ik tot nu toe in het verhaal heb ontdekt zijn de sessies bij de therapeut.

Tsjor

Net nu

Madlief, er zijn een paar stukjes in je verhaal waar ik op blijf hangen. Ik vind het allemaal mooi en eerlijk opgeschreven.
Het punt van die vijf jaar, je schrijft nu: 'Het was meer dat als hij nu terugkeek, hij tot dan nooit enige gedachte had gewijd aan het feit wat hij met zijn leven wilde, en dat hij vanaf ca 5 jaaar geleden wel eens nadacht of zijn leven wel was zo als hij dat zou willen.' Dat is volgens mij de meest klassieke omschrijving van een mid-life-crisis. Dat komt eigenlijk overeen met wat je zelf constateert: 'net nu het met de kinderen allemaal wat makkelijker werd.' Ik denk dat hij datzelfde ook wel gemerkt heeft en die ruimte ook ervaren heeft. Alleen voor hem is dat de aanleiding om te gaan nadenken over zijn leven en wat hij daarmee wil. En dat is in eerste instantie niet het continueren van een leven alsof de opbouw van je gezin nog alle aandacht vraagt. Vrijheid dus. Maar ja, wat moet je met die vrijheid?

Ik vind je sterk als je zegt: 'Maar als ik nu terug zou willen, dat kan toch niet, zei hij. Nee, zei ik, dat kan zeker niet ZOMAAR.' Ik hoop niet dat je alleen maar doelde op een wraak- en strafexpeditie omdat hij zich zomaar enige vrijheid heeft veroorlooft. 'zomaar' kunnen jullie niet verder, omdat hij zich daar niet gelukkig in voelt en om dat jullie beiden ervaren dat er wat meer ruimte is in je leven om op een andere manier bezig te zijn met elkaar, met de kinderen, met je levensdoelen, met de wereld etc.
Het is aan hem om uit te zoeken of hij dat volgende experiment met jou aangaat. Je kunt hem niet manipuleren in jouw richting, liefde komt uit het hart en daar kunnen geen voodoo-trucjes tegenop, dat houdt toch niet.
Maar er is voor jou ook heel wat te doen, want hoe ga jij je leven richting geven nu er wat meer ruimte is? Je kunt het niet alleen blijven vullen met man en kinderen. Man wil niet en kinderen willen steeds minder, als het goed gaat. Je zegt wel steeds dat je die vrijheid ook wel zou willen, maar op dit moment kom je er niet toe om die vrijheid ook te nemen/op te eisen.

Wellicht kun je voor de komende tijd (in afwachting van de uitkomsten van alle herbezinningen) een paar harde afspraken maken die al enigszins vooruit lopen op een ander leven met/zonder elkaar. Bijvoorbeeld: in elk geval één avond per week voor jezelf en één weekend per maand. Dus kinderen bij hem. En één avond per week of per twee weken voor jullie beiden samen, zonder kinderen, dus met oppas. Op deze wijze zou je aan alle kanten iets kunnen ervaren: wat doe jij met een leven zonder man/kinderen? Wat kunnen jullie samen nog voor elkaar betekenen, zonder kinderen? Wat betekent het voor hem als hij echt een weekend voor de kinderen moet zorgen?
Madlief, je kunt zelf wat initiatief nemen in deze onzekere tijden door zoiets voor te stellen. Nu nog een hutje op de hei waar je naartoe kunt vluchten of vriendinnen waar je een nachtje mee kunt stappen, of een heimelijke date die erg tegenvalt, nou ja, jouw leven dus.

Veel sterkte.

Tsjor

Tsjor

Zou je willen lezen, ik heb het erover hoe het voor mij voelt, ik heb het niet over de exman van Madlief, ik vertel mijn verhaal
" Wat mijn eigen verhaal betreft: ik heb wel eens gehoord dat er martelmethodes zijn: eerst iemand helemaal afkraken en dan weer lief zijn en vertrouwen winnen om hem daarna weer in de steek te laten en af te kraken. Zo breek je iemand. En zo voelt het ook voor mijzelf."
Ik vind het niet prettig dat je dat uit zijn context haalt. Voor mij, degene die het meemaakte voelde het alsof ik juist door het weer aardig doen en mij terugwillen werd gebroken. Het maakte voor mij niet uit of dat door een CIA-agent (dus niet per se een psychopaat) of een ooit liefhebbende man die het ook allemaal niet meer weet gebeurt: het effect voor mij was hetzelfde ook al zie heus in dat het niet gebeurde om mij te kwetsen. Zoals ook de man van Madlief dat niet zal doen.
Ik was te wanhopig in hem terug willen, ik was ziek en had een kindje van een half. Hij was een goeie vent maar 'hij wist het allemaal niet'. En hij bleef het niet weten. Ik zie daar veel parallelen in met de man van Madlief. Zij wil hem wanhopig terug, hij weet het niet. Ik zeg nogmaals: pas op.

Ik zei precies hetzelfde als Madlief nu zegt : "nee terug kan niet ZOMAAR" En ik had zeker ook geen straf of wraakexpeditie in gedachten, ik hield zielsveel van die man. Daarom kon hij me ook aan het lijntje blijven houden.

verder eens met wat je aan Madlief schrijft.

MR

Madlief, op mijn leven staat een copyright!

Hé, zul je denken. Wat bedoelt die nu weer?

Jouw verhaal is exact mijn verhaal!
Misschien niet qua tijd enzo maar wel qua rollercoaster.
Na 15 jaar samen en 1 zoon zegt man dat hij vrijheid wil. Wat dat is wist hij ook niet.
Hij hield niet genoeg van me om getrouwd te blijven. Wat hij bedoelde? Hij wist het niet.
We stelden een LAT-relatie voor maar daar zijn we nooit aantoegekomen. Hij had een nieuwe vriendin. Weg vrijheid! Terugkomen zag ik niet meer zitten.

Hoe het verder gegaan is? We zijn officieel gescheiden maar de beste vrienden. De relatie met zijn vriendin is er eentje met stoplichten, als je weet wat ik bedoel. Waarom? Tja, zijn woorden "Jij alleen kon tot me doordringen en me tot reden brengen". Tja, dat is 1 van de redenen waarom ik niet meer wou. Ik was het beu hem tot reden te brengen.
Onze zoon reageert soms geërgerd. Hij verwijt ons dat we meer contact met mekaar hebben dan hij met zijn vader. Tja, dat contact probeer ik te beperken. Alleen als het nodig is...
Ikzelf mis hém niet meer. Ik heb hem gemist maar ik ben verder gegaan met het leven van mijn zoon en mij. Ik mis wel een man maar niet mijn ex. Het vertrouwde mis ik wel maar als ik dan terugdenk aan al de rest...

Madlief,
Weet dat hij ook in een rollercoaster van gevoelens zit. Een tijdje afstand kan duidelijkheid geven rond zijn gevoelens voor jou en omgekeerd. Hoe meer je forceert, hoe meer het scheef loopt. En uiteindelijk zit je alleen terwijl je er dan beiden later spijt van hebt.
Geef het tijd.
Veel sterkte!

Sterkte

Lieve Madlief,

je verhaal raakt me - het is zo herkenbaar... de situatie (delen), je emoties, het gedrag van de ander...

VOrig jaar rond deze tijd zat ik in hetzelfde schuitje. En wat is het hard gegaan sinds die tijd! Hij hakte maar geen knoop door en op een gegeven moment wist ik het: ik heb beter verdiend. Het ging soms even wat beter en dan... oh, wat een afschuwelijke tijd. ONgelooflijk, die druk!

Kwam bij dat een goede vriendin van ons 'in the picture' was gekomen. Ze ontkenden allebei nog, maar dat voorgevoel... dat loog niet (ze zijn nu 9 mnd samen).

Toegegeven: mijn ex kwam ook niet enigszins positief over de brug. Hij probeerde half nog een draai te geven, tijdens sessies bij een tweetal dat relatietherapie gaf. (Wat ik trouwens erg aan te raden vind! Misschien dat niet alles zomaar bij jullie past -maar ook voor het loslaten -als dat aan de orde zal zijn- is het fijn om een soort coach te hebben). Ik voelde dat hij niet écht zijn best deed voor ons.

Hoe voelt het voor jou? Overtuigt hij je dat hij wel écht voor je gaat? Dat lijkt mij een essentieel punt.
TOen ik me realiseerde dat dit écht van 2 kanten moet komen, was het me wel duidelijk dat ik hem los moest laten. Hoe afschuwelijk ik dat ook vond (voor mezelf, voor de kinderen! De jongste was net 1).

In hoeverre wil jij bij hem blijven vanuit liefde -en in hoeverre is het gewenning / wat je rationeel gezien wilt (voor je kind?) / angst om een knoop door te hakken?
Niet dat ik je motieven in twijfel wil trekken, ik probeer vragen te stellen die jou helderheid geven. Waar sta je, wat wil je? Hoe onafhankelijk ben je in je beslissing?

Een vriendin -moeder van een kind uit mijn dochters klas- heeft nu een LAT -allebei twee huizen, co-ouderschap, maar nog wel een open deur voor hun relatie. Ik vind dat wel mooi. Ze nemen wel de tijd, weliswaar me de nodige afstand, om de situatie te overzien, zich te herpakken en vanuit kracht een beslissing te nemen (en niet vanuit verwarring en paniek).

Nogmaals: sterkte.

Charlie vo

Wat bedoel je met: 'Onze zoon reageert soms geërgerd. Hij verwijt ons dat we meer contact met mekaar hebben dan hij met zijn vader. Tja, dat contact probeer ik te beperken. Alleen als het nodig is...'?

Tsjor

Uitleg

"Wat bedoel je met: \'Onze zoon reageert soms geërgerd. Hij verwijt ons dat we meer contact met mekaar hebben dan hij met zijn vader. Tja, dat contact probeer ik te beperken. Alleen als het nodig is...\'? "

Mijn ex en ik zijn dus goede vrienden gebleven. Hij doet nog van alles voor mij. Zo heeft hij bv een maand geleden nog een cd samengesteld van een groep die ik graag hoor...
We bespreken nog altijd dingen ivm onze zoon. Alhoewel hij al 19 is, vind ik het toch belangrijk zijn vader bij grote beslissingen bij te betrekken. Zo hebben mijn ex en ik afgesproken dat hij met onze zoon naar de rijschool gaat voor een afspraak. Onze zoon moet met de auto leren rijden. Volgend jaar wil onze zoon avondschool volgen maar nogal moeilijk bereikbaar met openbaar vervoer...

Ik zie mijn ex niet veel maar we spreken wel geregeld telefonisch met elkaar. Onze zoon gaat er minstens 1 maal per week langs maar soms ik weet meer over mijn ex dan mijn zoon. En dat ergert onze zoon soms.

Groetjes

Madlief

Hoe gaat het nu met je?

Tsjor

Hai Madlief, net als Tsjor ben ik benieuwd hoe het met je gaat. Ik schrijf niet zo vaak op het forum omdat ik 'preoccupied' ben met mijn eigen kwesties, maar denk vaak aan je. En realiseer me onder andere door jouw 'verhaal' dat het leven niet voorspelbaar is, niet in één routing te vangen. Jij volgt je hart, ik hoop dat dat je brengt wat jij wilt en nodig hebt. Maar moeilijk lijkt het me... Groetjes van Moes.

Wirwar van emoties...

Hoi, lief van jullie om te vragen hoe het gaat!
Wisselend positief. Zo zou ik het omschrijven. Postief omdat ik heel blij ben met de leuke momenten die we nu samen hebben met gezin, en tweetjes. Maar ook momenten van boosheid. Maar alles beter dan dat diepe verdriet. Ik heb nu iets meer handvaten.
Hij weet het gewoon niet. Heeft me tijd gevraagd om er achter te komen wat hij wil. Mist kinderen en mij, maar wil ook wel graag vrijheid.
Ik heb besloten die tijd te geven. Te genieten waar ik kan. Er zoveel mogelijk positief in te staan. Als ik dat niet doe, is er al zeker geen kans dat het ten goede keeert.
Maaaaar, ergens is "die ander" ook nog aanwezig. En daar loop ik dus wel tegen mijn eigen grenzen aan. Daar voel ik echt wel van mijn kant een ultimatum uitkomen. Maar wanneer? Eigenlijk wil ik eerst de vakantie laten gebeuren. Maarja, soms is het dan wel lastig om normaal spontaan te doen.... (soms voel ik alsof ik mezelf voor gek loop te zetten als ik normaal met hem omga....soms is dat gevoel er helemaal niet en is het vooral leuk/fijn/prettig)
Het is wel dubbel. Soms praat hij over dingen, samen/als gezin, in de toekomst. Als ik dan opmerking maak dat dat beetje vreemd is, of bv dat dat goede deal is; niet scheiden en superluxe vakantie bv, dan lacht hij maar beetje scheef.
Weinigen zullen me nu nog begrijpen, hem ook niet. Maar het is zo als het is. Ik wil toch vechten voor ons gezin, en voor mijn liefde... De situatie is al maanden vreemd, kan ook nog wel even duren.
Ben wel benieuwd naar jullie visie over deze situatie. Geeft me vaak ander inzicht, nuance.
groetjes
Madlief

Madlief

Lieve Madlief,ik volg je draadje al vanaf het begin,zie jouw wanhopige strijd om je gezin te redden.
Maar nu moet me toch echt even iets van het hart.
jij wordt zó aan het lijntje gehouden,er wordt zó misbruik gemaakt van jouw goedheid en liefde,dat verdien je niet,je bent veel meer waard!
Jouw man geniet af en toe van jullie gezin als hij er zin in heeft,en ondertussen is daar ook nog die ander waar hij van geniet.
hij pakt het beste van twee werelden,ten koste van jou en de kinderen.Besef dat hij dit nog heel lang kan gaan volhouden.Waar is zijn verantwoordelijkheid naar jou en de kinderen toe?Waar haalt hij het lef vandaan om dit afschuwelijke spel met jou te spelen?ik vind hem zo egoistisch!Hij houdt totaal geen rekening met jou! denkt alleen aan zichzelf!en waar stopt dit?en hoe?
Ik begrijp dat je liefde voor hem sterker is dan de kracht om stappen te ondernemen,maar Madlief,denk goed na:is dit echt wat je wil?wil jij echt wanhopig wachten en vechten voor een man die je dit allemaal aandoet?
is het je dat allemaal waard?

Ruimte

'Heeft me tijd gevraagd om er achter te komen wat hij wil. Mist kinderen en mij, maar wil ook wel graag vrijheid.'
Sus-anne, wat had Madlief dan moeten zeggen? Nee, die krijg je niet van me, want dat is egoïstisch, je maakt misbruik van mij, waar haal je het lef vandaan voor dit afschuwelijke spel?
Je kunt dan alleen maar bij jezelf te rade gaan: hoeveel tijd, geduld etc. heb ik nog, kan ik die ruimte maken of niet, kan ik tegen die onzekerheid etc. Dat kan Madlief alleen zelf beantwoorden en dat heft ze ook gedaan.
Ondertussen zou ik wel voorbereidingen treffen voor elke mogelijke situatie:
- wat als het over zes maanden allemaal voorbij is (nu gaan beginnen met voorbereiden);
- wat als we over zes maanden besluiten samen verder te gaan;
- wat als het over zes maanden nog zo onduidelijk en hangende is?
Die tijd mag ook korter of langer, dan kan Madlief met zichzelf afspreken en aangeven aan haar man: hij vraagt iets aan haar, zij kan antwoord geven en daarin voorwaarden aangeven.
Maar om nu meteen over egoïsme, spel, het beste van twee werelden etc. te beginnen, ik zou het niet doen. Het lijkt mij hartverscheurend als je mogelijk je kinderen 'verliest' of niet meer elke dag vertrouwd om je heen hebt, als je je maatje-van-weleer kwijtgeraakt bent, maar ook als je mogelijk zelf het gevoel hebt te stikken. Het zijn serieuze en grote dilemma's.

Tsjor

Tsjor

dit probleem speelt al een half jaar,ik zou me niet zo lang aan het lijntje laten houden,maar stappen gaan ondernemen voor mezelf,en eisen stellen.
in elk geval zou ik eisen dat man * die ander* niet meer ziet,totdat hij er uit is wat hij nu wil.
Dat is namelijk wat me stoort en wat ik egoistisch vind aan hem; hij profiteert momenteel van de situatie,een vriendin er bij en ondertussen wel de lusten en niet de lasten van zijn gezin,alleen maar leuke dingen doen,lekker gemakkelijk.
En zolang hij de kans krijgt om te profiteren ,zal hij geen keuzes maken.Bovendien ,stel dat hij terug komt bij zijn gezin,en over een jaar wordt hij weer verliefd,dan zal de geschiedenis zich herhalen,hij weet immers dat hij niets te verliezen heeft,want Madlief wacht gewoon op hem.Ten koste van zichzelf en de kinderen.

Madlief

Wat wil je zelf?
Wil je op hem wachten? En dan? Stel dat hij toch bij je wil blijven.
Kun je dan de relatie zo maar weer oppakken waar jullie gebleven zijn?
Nee, daarvoor is teveel gebeurd.
Ik zou als voorwaarde stellen dat jullie beiden, misschien wel los van elkaar, naar de therapeut blijven gaan. Blijf elkaar ruimte geven, maar benut deze tijd om ook zelf heel goed te gaan ontdekken of jij eigenlijk wel verder wilt gaan.... en op welke voorwaarden.... Je vertrouwen is ook tot een dieptepunt gedaald. Wat moet er gebeuren om dit te herstellen?
Ik zeg niet dat je niet op hem moet wachten, die keuze is aan jou. Maar ga wel bedenken onder welke voorwaarden jullie relatie gaat slagen, en wat hij moet doen om jouw vertrouwen terug te winnen.

Tja...

Sus-anne, Tsjor, Zonnetje, Evenanno,
alles wat jullie schrijven speelt ook door mijn wervelwind van gedachten en gevoelens.
Ik ben er wel uit dat ik hem tijd wil geven. Ik geniet ook van de fijne momenten nu (hoe sneu? zullen sommigen van jullie denken...). Ik heb ook erg moeite (understatement?) met het gegeven dat hij nog iemand anders ziet. Etc.
Maar ik heb vooral moeite met hoe hij hier in staat. Want hij wil er dus niks mee, cq voor doen. Hij wil eens aankijken hoe het gaat gebeuren. Tja, en daarbij denk ik soms: als je er niet voor wilt gaan, dan laat maar, want dan heeft het toch geen zin. Maar, net zoals hij tijd geleden niet echt aan kon geven waarom hij het niets meer vond, kan hij nu ook niet aangeven wat er wel precies aan de hand is. Zo werkt het blijkbaar bij hem. Maar hij wil ook niet echt er aan werken. Zover is hij nog niet, zegt hij.
Dus de vraag over hoe we het dan aan gaan pakken, alshet al weer goed zou komen, is voor hem niet aan de orde. Tevens, hij vind dat als je je aan moet gaan passen, dat geen zin heeft. En daarbij denk ik dan: dat zal toch wel moeten. Niet perse aanpassen aan de ander, maar wel je leven zo inrichten dat je er van geniet.
Ondertussen is hij er positief naar mij. Belangstellend, aardig, liefdevol, vraagt mijn mening over dingen, grappig, serieus, komt 's avonds onverwachts langs of blijft hangen. Blijft soms ook slapen, is dan ook 's ochtends aardig. Praat over toekomst, over zichzelf, etc. Tuurlijk is dat dubbel voor mij. Maar ik volg maar weer mijn gevoel. Ik probeer er het positieve van te zien. Stel me positief op (niet tegen mijn gevoel in hoor)mbt onze relatie, en dat is denk ik ook de beste manier om hem nu tijd te geven te zien hoe zijn gevoel is. Voor mezelf heb ik daar wel bepaalde periode voor staan. En er moet ook wel wat ontwikkeling in het geheel zitten.
Maar wederom, vind ik het erg jammer dat ook dit weer zo "vanzelf" moet gaan. Net als het toen weggeglipt is, zou het nu weer terug moeten glippen... En ik weet niet of dat wel een constructieve manier is... Maar die constructieve manier komt dan maar later, als het al aan de orde komt.
En nog dit, wat heb ik van hem te eisen? mbt niet met die ander omgaan. Ik kan het zeggen, dat ik dat niet prettig vind. Of als soort van ultimatum dat ik anders niet meer meedoe, maar daarvoor vind ik het nu te vroeg.
Ik ben ook wel eens heel boos, dat hij zoals 1 van jullie ook zegt, van 3 walletjes eet. OF 4. De leuke dingen hier. Meer tijd voor zijn werk. Vriendinnetje erbij. Als je wilt de kans om lekker alleen thuis te zijn. Als iedereen daar tevreden mee is, kan dat heel goed, maar ik geloof niet dat dat voor mij de manier is om een relatie te hebben. Dat vrijblijvende wil ik niet.
Nou, heel verhaal weer. Hopelijk is het een beetje duidelijk, in zoverre, dat er in mij ook van alles omgaat. Maar tot nu toe voel ik me er niet ECHT slecht bij...en dat is al heel wat na die kuttijd die ik heb gehad. Ondertussen overdenk ik echt wel alle mogelijke uitkomsten.
groetjes
Liesbeth

Zonnetje

Wat een heerlijke reactie, dat biedt perspectieven.

Madlief, ik zou je toewensen dat je die draai kun maken: precies wat zonnetje zegt: alles is omgewoeld, alles ligt open, dus je kunt ook alle kanten uit. Alleen één kant kun je niet op en dat is terug naar vroeger toen jullie nog jong en vol verwachting waren.
Je laat het nu nog erg bij hem liggen, terwijl dat helemaal niet hoeft.
Je schrijft zelf: 'Maar wederom, vind ik het erg jammer dat ook dit weer zo "vanzelf" moet gaan. Net als het toen weggeglipt is, zou het nu weer terug moeten glippen... En ik weet niet of dat wel een constructieve manier is... Maar die constructieve manier komt dan maar later, als het al aan de orde komt.'
Zeg maar wat je hiermee wil, het is aan jou. Als jij die constructieve manier niet wil komt de er niet. Als jij het wel wil kun je er zelf mee beginnen.
Hetzelfde geldt voor de vriendin-op-achtergrond. Als je het echt zat bent zeg je dat, dan zal hij moeten kiezen. Je zegt zelf dat je dat vrijblijvende niet wil en dat snap ik. Maar het is aan jou wanneer je de vrijblijvendheid eruit wil halen en wil dat er keuzes gemaakt worden. Als je een beetje Surinaams bloed in je zou hebben zou je hiermee overigens kunnen leven, op een bepaalde manier.
Ik zou je wel één ding adviseren en dat is om deze vakantie een paar dagen iets helemaal alleen voor jezelf te gaan doen. Kinderen bij man dumpen en weg gaan. Ergens gaan zitten piekeren in je eentje in een tentje, of een groepsreis voor individuelen boeken op een zeilschip (heb ik gedaan, zalig) of nou ja, dwing jezelf om iets te verzinnen voor jezelf waar je even bezig kunt zijn met jezelf en je toekomst en als het kan ook nog een beetje van kunt genieten. Wat wordt he? Zon, zee, strand, bergen, bos, cultuur, stad, het Louvre in Parijs in drie dagen?

Tsjor

Tsjor

zoals jij en zonnetje het zeggen/zien,zie ik het ook wel een beetje. Als nieuwe mogelijkheden, nieuwe manieren. Maar toen ik daarover begon, slechts "filosoferend", merkte ik dat ik al te dichtbij kwam, bij wijze van spreken. Zover is hij nog niet, zegt hij dan.
En ik weet ook dat ik nu, over een tijdje, constructief moet gaan doen, als ik wil dat dat gebeurd. Want hij is zover nog niet.
Ik ga een lang weekend alleen weg. In zomervakantie. Weet nog niet wat. Wil niet te ver, gezien korte periode. Denk gewoon wandelen, strand of bos, of luieren en lezen,Heb geen zinin een groep....
(Le Louvre klinkt heel aantrekkelijk, maar ik heb een jaartje in Parijs gewoond, 20 jaar geleden ongeveer, en dat was erg leuk, maar ik miste hem heeel erg en keek erg uit naar de weekenden dat hij kwam. Dus die herrineringen ga ik maar niet te dichtbij halen....).
Maar ook als gezin wil ik graag samen op vakantie. We zijn nog op zoek naar iets leuks....
Madlief