Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Madlief

Ik vind dat Tsjor gelijk heeft - ik zou ook zeker niet achterdochtig telefoons gaan controleren. Inderdaad heb jij een man die in elk geval heeft vertéld dat hij zich ongelukkig voelt thuis. En dat is fijn, inderdaad zoals Tsjor zegt "een pratende man".
Natuurlijk moet hij zelf nadenken over een oplossing, maar ik snap wel dat je met hem mee wilt denken. Jemig je doet het toch samen, je bent 20 jaar samen! Tuurlijk denk je mee. Ook over een hobby. Ik zou zeggen een teamsport of zoiets. Wat ook kan, is af en toe oppas regelen en gewoon samen uit gaan. Mensen ontmoeten. En elkaar af en toe verrassen met iets leuks om samen te doen.
Ik zou hiervoor vechten want je zegt van hem te houden en je bent 20 jaar samen. Dat zet je niet zomaar opzij.
Ik heb niet het gevoel dat jij je zo in een hoekje laat drukken en niet voor jezelf opkomt hoor. Succes!

Wat ik niet begrijp..

wat ik niet begrijp is dat JIJ een hobby voor HEM gaat verzinnen? Hallo, laat hem dat zelf verzinnen, hij is toch geen 4 en jij bent zijn moeder niet! Ik bedoel het niet vervelend naar jou toe hoor, maar ik denk niet dat het helpt als jij iets voor hem gaat verzinnen. Zo werkt dat niet. En waarom moet jij een uitje verzinnen? Vraag hem eerst of hij zin heeft om wat samen te gaan doen. Wil hij dat, dan beslis je samen wat te gaan doen. Hij mag daar ook wel eens over nadenken!

Klamp je niet vast aan een enkele glimlach of een dagje een betere sfeer. Het is heel goed dat je kijkt naar je eigen aandeel in jullie relatie, maar hij moet dat ook doen. En het zal heeeeel lang tijd kosten, omdat datgene wat hij gezegd heeft, echt niet zo in 3 dagen gegroeid is, dus dat gevoel van hem is ook niet in 3 dagen goed. Hij zal zn goeie dagen wel hebben, dat hij zich voorneemt wat meer zn best te doen, maar verwacht ook een terugslag. Ik denk dat het voor jou heel belangrijk is om te zorgen dat jij jouw leven leuk maakt. Dat je zelf veel dingen onderneemt, zonder hem, alleen of met vriendinnen. Dan denkt hij misschien: he, die vrouw, die kan ook zonder mij. Maar wacht eens even, ik moet oppassen.
En zelf je eigen plan trekken wil niet zeggen dat je minder intiem met elkaar hoeft te zijn, je kunt hem/elkaar nog steeds aandacht schenken.

Ik wens je sterkte en wijsheid

groetjes Stefanie

Uitleg

Weten jullie waarom ik de vraag stelde over wat voor hem te doen etc? Omdat hij gewoon zelf geen actie neemt. Niet als excuus, (want ik vind ook; ben je niet blij met hoe het is, probeer er wat aan te doen!), maar hij is echt megadruk met zijn werk. Eigen zaak, kost veel tijd en hij laat zich ook helemaal opslokken. Ik denk dat dat mede ook wel een oorzaak is, zo druk met van alles, dat geeft een bepaalde stress. Maar daar wil hij absoluut niet van horen. Neemt alleen nog maar meer hooi op zijn vork (en dan denk ik, doe een paar dingen goed, en niet alles half/half...). Dat is natuurlijk wel heel afwisselend, maar in principe maar 1 focus. Hij moet denk ik juist daar ook een beetje uit. Dus dan wil ik hem zo langs de neus weg wat voorbeelden aandragen.
Verder ben ik wel een huismus, zit gewoon graag thuis, maar heb ook zeker een eigen leven. Werk, leuke collega's waar ik regelmatig toch wel mee op stap ga,eigen hobbies (maar doe ik dus meestal thuis, alleen). Ik hou gewoon niet zo van groepen mensen, op het werk is dat niet zo'n issue, daar zijn de 'rollen"duidelijk en kent iedereen je bijna. Paar vriendinnen die elkaar niet overlopen, maar er wel zijn.
Het zit meer in hem. Hij heeft werk (veelomvattend) en thuis. En thuis vind hij het dus niet leuk. En dus is hij ongelukkig. En dus wil hij IETS. Maar weet niet wat. Lekker nix. Veel lol trappen. En ik hoor bij dat saaie, blijkbaar.
Marieke, zoiets had ik al in gedachten. Ik dacht zelf aan een slipcursus dag oid. (Zie mezelf niet parachute springen...zelfs niet voor hem ....
Dus niet in een hoek gedrukt, maar wel emotioneel erg afhankelijk van hem. Blijkbaar. Maarja, hij is wel mijn basis, eigenlijk.
Verder ben ik erg gespannen, slaap slecht, maakt het allemaal ook niet makkelijker. Bij alles wat hij doet/zegt etc probeer ik te lezen wat het kan betekenen...
Enne, de telefoon is nog steeds niet te zien. Ik ga toch wel iets proberen. Of vragen of ik er spelletje op mag doen, of vanmiddag mee de stad in oid.
Allen bedankt voor meedenken en meevoelen. Helpt me echt, om er toch over te kunnen communiceren.
groetjes
Madlief
Maar omdat ik echt veel van hem hou, ben ik hier zo door geraakt. Maar wil er wel wat aan proberen te doen, ook als hij zelf maar blijft sukkelen.
I

1 ding

...jij bent niet verantwoordelijk voor ZIJN geluk.
Ik heb dat moeten leren helaas, maar ieder mens is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk.
Ik zou nooit gelukkig kunnen zijn als ik mijn partner verdriet doe, dus ik hoop dat hij dat ook niet kan.

Ik weet alleen dat als ik beter in mijn vel zit, ik ook een leuker persoon ben voor mijn partner.

Even kort: zorg in ieder geval voor je eigen geluk en misschien werkt het aanstekelijk.

Veel succes

Daan

Zo ongeveer

Madlief: 'heb ik wel gedaan, zo ongeveer.' Ik denk dat je het simpelweg niet duidelijk genoeg gedaan hebt. Mannen willen meestal korte, duidelijke uitspraken. En dan een punt. Jouw conclusie: 'Maar hij staat echt totaal niet open voor mij. Dat merk ik wel.' is wat jij dan bedenkt. Het kan best zijn dat hij helemaal niet begrepen heeft wat je zei, of niet begrepen heeft dat je om een reactie vroeg.
Ik moet bij dit draadje heel er denken aan een verhaal van Iteke Weeda, waarin ze eerst uitvoerig vertelt hoe een vrouw een dag beschrijft, waarop manlief chagrijnig thuiskomt en zij alles doet om het allemaal aantrekkelijk te maken. Ondertussen haalt ze zich van alles in haar hoofd en aan het einde van de dag ligt ze 's nachts hel lang te piekeren over hun relatie en de toekomst ervan. De beschrijving van diezelfde dag door de man is dan heel kort en heft geen enkele referentie met alle wat zij allemaal bedacht heeft. Nou ja, er zijn boeken vol geschreven over verschillen in communicatie tussen mannen en vrouwen. Misschien toch maar eens naar de bibliotheek?

Tsjor

Transformatie

Madlief, ik schreef eerder iets over een relatie van twintig jaar, met perspectief op nog veertig jaar en de vragen die daarbij komen. Vrijwel elke relatie of elk geleefd leven maakt wel zo'n periode door, waarin alles even op losse schroeven komt te staan. Op zich is dat een gezonde ontwikkeling, maar wel spannend.
Ik denk dat het inderdaad belangrijk wordt dat je los komt van je gevoelens van afhankelijkheid, waarbij het van hem afhangt hoe jouw toekomst eruit gaat zien. Ik hoop van harte, dat jullie relatie straks op een nieuwe wijze tot stand komt en dat je daar gelukkig in bent. Maar ondertussen kun je zelf ook gaan nadenken over je eigen leven, wie je zelf bent, wat je nog wil leren in het leven, waar je jezelf nog in wil ontwikkelen.
Een paar dingen van jezelf geef je al aan: je bent 'een huismus' schrijf je. Dat kan. Dan trekt dat 'leven de lol' jou niet aan.
Het lijkt alsof je jezelf nu wil transformeren naar een vrouw waarvan jij denkt dat hij die zoekt. Nota bene, want je wet niet eens wat hij zoekt en waar hij ontevreden over zou zijn. Maar sterker nog: een aantal dingen die je denkt dat hij wil, die wil je niet eens zijn. Zoiets als: je bent een schat van een man, ik hou veel van je, maar ik ben liever tevreden met een wat rustiger leven. Als dat voor hem niet meer voldoende is dan heb je in elk geval jezelf nog en de dingen waar jij dan gelukkig mee bent (behalve dan dat je hem wellicht moet missen). Het is erger om jezelf kwijt te raken om geforceerd iemand anders te moeten worden, en dan vervolgens tot de ontdekking komen dat je én alleen bent én ook nog heel erg in de war, omdat je niet meer weet wie jezelf bent.

Ik gaf je eerder het advies om eerlijk te zijn. Je schreef toen dat je dat ook was. Maar ik bedoel het eigenlijk toch iets meer gericht op jezelf: ben jij inderdaad degene die een slipcursus wil gaan doen? Hoe lang vind jij het nog acceptabel dat hij zo druk is? Denk je dat het thuis saai is, heb jij daar last van, of hebben de kinderen daar last van?

Eerlijk zijn in de communicatie met hem zal dan toch zijn dat je korte, duidelijke boodschappen geeft, zonder daar verdere bijbedoelingen mee te hebben en zonder daar enig effect van te verwachten. Dus bijvoorbeeld: ik merk dat het mij heel erg gespannen maakt. Of: je mag wel weten dat ik intens veel van je hou, wat er verder ook gebeurt. Of: ik voel me op dit moment erg alleen en ik ga met andere mensen praten. Of: wil je me op tijd laten weten als je onze relatie verbreekt, want ik wil niet alleen blijven en dan ga ik op zoek naar een nieuwe relatie. Of: nou ja, van alles kan het zijn. en dan niet gespannen gaan zitten afwachten hoe hij reageert en dat honderduit gaan bespreken en interpreteren.

Hij vraagt een time-out jij hebt dan ook een time-out. Hij zoekt naar een transformatie (van zichzelf op dit moment) en ik denk dat het tijd is dat jij ook zoekt naar die transformatie: wie ben je, wie wil je zijn. Als hij daarbij hoort, da is dat zo, ook als hij een andere kant op gaat. Ooit heeft hij voor jou (die saaie ja) gekozen en met jou heeft hij kinderen gekregen. Jij bent een belangrijk deel van zijn leven en wat er verder ook gebeurt, dat blijf je. Ook al kan het zijn dat jullie relatie er straks ander uitziet en wellicht heel anders wordt dan wat jij nu hoopt, maar op sommige punten (zoals te druk, oppervlakkige lol) ook niet wil.

Tsjor

Elkaar halverwege tegemoet komen

Tsjor, je schrijft veel ware dingen, maar wel zwart wit.
Je kunt ook proberen om elkaar halverwege tegemoet te komen. Eens een huismus altijd een huismus tegenover lang leve de lol gaat niet werken.
Een keer uit je comfortzone komen en iets extreems doen zorgt niet voor een identiteitscrisis, maar misschien wel dat dingen in beweging komen. Het "zo ben ik nu eenmaal" is dodelijk voor een langdurige relatie. En of Madlief nu wil of niet, haar leven zal zeer waarschijnlijk moeten veranderen en zijzelf daarbij.

Eerlijk zijn kan ook zijn: zeggen dat je op internet met andere erover gesproken hebt en dat de stand ongeveer 10/11 is. Als hij dan vraagt waarover dat gaat zeg je dat het gaat over de vraag of hij een ander heeft: 10 laten het in het midden, 11 denken van wel.
Als hij dan boos is kun je aangeven, dat hij kon weten dat vrouwen praten met anderen. Maar een flinke ruzie kan ook goed zijn.

Tsjor

Identiteitscrisis

Marieke, je hebt gelijk ook, ik heb een beetje een karikatuur beeld neergeze om twee uiterste polen weer te geven. Er liggen nu al veel meer nuances denk ik. En natuurlijk zijn er veel meer nuanceringen en veranderingen mogelijk.
De 'identiteitscrisis' zit volgens mij niet zozeer in wat je eventueel gaat doen, maar wel waardoor je het laat bepalen: is het omdat je zelf eens iets geks wil doen of is het omdat jij denkt dat hij dan denkt dat jij..... enzovoorts. En dat je op die manier iets wil bewerkstelligen waarvan je je af zou moeten vragen of je dat wel wil.
Het kan ook zijn dat 'huismus' bedenkt dat ze eigenlijk ook iets veel spannenders wil in haar leven en dat ze voorstelt om de wereld rond te gaan. Of zoiets. Kortom: elke transformatie begint met het teruggaan naar een kleine kern van waaruit je opnieuw groeit. Als je jezelf verliest omdat je iets wil worden waarvan jij denkt dat hij dat zou willen, dan denk ik dat je simpelweg in de war raakt.

Tsjor

Voor je man veranderen

Ik ben jaren terug, toen ik heel bang was om mijn man aan een ander te verliezen (ik was jaloers en dacht dat ik niet interessant genoeg was) de sport gaan beoefenen die mijn man deed. Omdat hij dat zo leuk vond. Ook heb ik geprobeerd om een muziekintrument te gaan bespelen. Omdat hij dat zo leuk vond. Ik wilde mezelf interessant maken voor hem. Je raad het al: ik werd ongelukkiger door het feit dat dat sporten niet mijn ding was, en dat muziek maken al helemaal niet. Ik had het alleen maar gedaan omdat hij zo vaak had gezegd dat het zo jammer was dat we niks gemeen hadden. Jaren heb ik geprobeerd om een leuke, af en toe sexy, goede vrouw te zijn. Resultaat: ik weg bij mijn kern, doordat ik alleen anderen probeerde te pleasen. Langzaam uit elkaar gedreven, op het moment dat ik uit die rol van pleasen ging stappen. Mezelf kwijt en niet weten wat ik nu wil. Nu ben ik omgekeerd: ik wil helemaal niks meer. En das ook helemaal verkeerd. Zie nu maar eens terug tot elkaar te komen. Een lange weg....
Kortom, probeer zoveel mogelijk jezelf te blijven, bij wat jij wil, en wat goed is voor jou!

groet Stefanie

In de war

Hoi,
echt fijn al die reacties. Helpt me dingen op een rijtje zetten. Maar tussen denken en doen en voelen is hier op het moment groot verschil. En ik denk zelfs in alle richtingen...Ik ben gewoon in de war.
De tijd zal het leren.
Man doet redelijk normaal. Maar onderneemt geen actie. Wel veel aan het werk. Nog geen tijd voor ontspanning. Wel leuk samen met kinderen wezen schaatsen.
groetjes
Madlief

Jullie communiceren niet

Madlief, afgezien of er nou een ander is of niet, het valt me op dat jullie helemaal niet communiceren met elkaar. Jullie praten waarschijnlijk wel over van alles en nog wat, maar over juist datgene wat jullie het meeste bezighoud wordt gezwegen.
Hij dropt zijn probleem, en vervolgens gebeurd er niks. Aan de oppervlakte gaan de zaken hun gangetje, terwijl er onder de oppervlakte van alles aan de gang is, maar dat weten jullie niet van elkaar. Je zit eigenlijk als een bang vogeltje af te wachten, hopende dat het goed komt en probeert door allerlei projecties te snappen hoe de vlag erbij hangt zonder het aan hem te durven vragen of je eigen gevoelens met hem te bespreken.
Ik mis bij jullie communicatie. Waarom kun je je angsten bij hem niet uitspreken? Waarom geen, goh, ik ben blij dat je me eindelijk wat gezegd hebt, ik voelde eigenlijk al afstand en hou van je ben doodsbang dat je me wil verlaten en misschien wel een ander hebt. Jij zegt dat je rust wil, maar deze onzekerheid en steeds proberen van je af te lezen hoe we ervoor staan sloopt me. Dit ga IK niet trekken.
Nouja, iets wat meer openhartigers. Samen met de kinderen iets ondernemen zegt namelijk helemaal niets en komt mij juist door het hardnekkige zwijgen van je man meer als een opvoering over om de kinderen maar niet onder de situatie te laten lijden. Op zich niks mis mee, om aan de kinderen te denken, maar uit je berichten krijg ik het idee dat jouw behoeften totaal gepasseerd worden, omdat man twijfels heeft en ik vraag me af waarom je dat pikt.
Sterkte Primavera

Primavera

Primavera, je slaat helemaal de spijker op zijn kop!
Het klopt zo wat je schrijft, dat ik het al 10 keer heb gelezen. Terwijl ik het best wel weet, wat daar staat. Maar ik DURF niet. Ik ben gewoon een schijterd. Kop in het zand.
Waarom communiceren we niet? Omdat ik niet durf (is ook een kwestie van niet kunnen, maar meer van beginnen) en omdat hij het niet goed kan (en nu misschien niet wil).
Waarom pik ik het? Omdat ik hoop dat hij bijdraait, zich wel weer goed gaat voelen, en dat deze %zooi dan voorbij is. Ik weet dat dit naief en niet erg structureel is. Ik weet dat we moeten praten. Maar denk dat in het huidige vacuum er voor mij nog een gevoel van hoop is, dat ik dat laatste beetje goeds vast wil houden, als het al de verkeerde kant op zal gaan. Mijn verstand zegt dat ik daar nix aan heb. Maar mijn gevoel gaat anders...en dat heeft momenteel de overhand.
Maar je hebt het zo duidelik verwoord.
Waarom kan/mag ik mijn gevoelens niet uiten? Ik kan het dus niet goed, dat is 1. Ik durf het niet, dat is 2, omdat ik bang ben dat hij het als verwijten ziet. En 3, omdat ik de leuke sterke vrouw wil spelen.....Hoe sneu...
gr
Madlief

Madlief

Ik ben nogal een binnenvetter, tenminste vooral bij de serieuze kwesties. Als communiceren me niet lukt dan schrijf ik een brief, dat kan ik wel. (En ik heb dan altijd nog de optie om 'm niet te geven.) Misschien is dat wat voor jou? Tenminste als je wel wilt communiceren maar je durft niet? Sterkte hoor! Yvon.

Oefenen

Ik heb wel gehoord over relatietherapie, dat je dat moet oefenen (communiceren). Elke avond, bijvoorbeeld 10 minuten elkaar vertellen wat er in je omgaat. Omstebeurt. Je moet het wel allebei willen. En luisteren zonder meteen wat terug te zeggen.
Ik zou mij geen relatie meer voor kunnen stellen zonder goede communicatie.
Als ik jou was zou ik toch iets van relatietherapie overwegen - of beginnen met praten met je man over wat je dwars zit. Dat heeft hij tenslotte ook gedaan, daarmee is het gesprek juist niet ten einde.

Beetje gepraat

Gisteren gesprek gehad. Zoiets iig.
Heb gevraagd of hij nog steeds naar een onbewoond eiland wilde. Antwoord was ja, dat wel. Maar hij had het een beetje naar de achtergrond geschoven omdat hij het op zijn werk zo druk had... (wat moet ik daar nou weer mee...). Ik zei dat ik het idee had dat hij iets positiever was, opmakend uit zijn gedrag. Mmmmmm, was het antwoord. Je moet ook wel aardig blijven. (WAT MOET IK DAAAR NOU MEE?). Ik heb gezegd dat ik het heel moeilik vond, dat ik van alles dacht en maalde, en dat ik vond dat we meer moesten praten. Ook nu. Vooral nu. Mmmme, was het antwoord. Hij wist het zelf niet, dus wist hij niet waarover hij zou moeten praten. Ik vroeg of hij al wist hoe hij zijnleven evt. wat wilde veranderen. Wist hij dus nog niet. Maar hij wilde het niet zo benauwd als nu. Wat dan wel? Wist hij geen oplossing voor. Hij hield er niet van als dingen lang hetzelfde waren.
Het was een beleefd gesprek. Hoewel ik wel emotioneel werd. Hij niet echt.
Conclusie. Blijft vaag. Ik ben nu eignelijk boos op hem, zo van: ik ben het toch wel waard om wat voor te doen, wat aandacth aan te besteden ed, moeite voor te doen, mee te willen praten. Maar aan de andere kant besef ik ook dat hij wat in de knel zit. Vind ik ook heel erg voor hem. Maar ik proef wel onwil. En dat zit me dwars. Ik geloof niet dat hij direct ons zal verlaten. Of er een ander is, ik denk het niet, maar weet het niet zeker....
Wat vinden jullie ervan?
Andere vraag: hij is heel druk met, besteedt veel tijd aan zijn bedrijf. Maar hij praat echt nergens anders over. Als ik iets zeg, dan praat hij zo verder over iets anders soms, werk gerelateerd natuurlijk. Haast obsessief, geen aandacht voor iets anders. Zou dit een schild zijn, om nergens anders over hoeven te praten, of zou het obsessief zijn?
groetjes
Madlief

Grote conclusie

Madlief, als jij al niet weet hoe je man in elkaar zit, hoe moeten wij dat dan weten?

Je hebt inderdaad een beetje gepraat, maar eigenlijk weinig gezegd en heel veel geconcludeerd. Ik denk niet dat hij begrepen heeft dat jij iets wilde zeggen. Hij zal met zijn hoofd bij zijn werk zijn geweest.

Weet je wel iets van zijn werk, of er grote zorgen zijn of zo?

En wat zou je zelf gezegd hebben op de vraag waar je over wilde praten?

Je trekt grote conclusies (boos op hem, werk als schild etc.) maar eigenlijk weet je dus ontzettend weinig van hem. Je denkt veel vult veel in. Maar wat Primavera zegt: je communiceert niet. Een beleefd gesprek, dat was het. Zoals je het beschrijft had het op het station kunnen plaatsvinden tussen twee mensen die elkaar ooit gekend hebben, maar al lang uit het oog verloren zijn geraakt. Hij verdwaalt in zijn werk, jij in een mist die je opgetrokken hebt om alles goed te laten zijn.

Als ik nog wat advies mag toevoegen zou ik zeggen:
- ga naar de huisarts, bespreek je spanningen en vraag advies;
- plan een weekend vrij, ga naar en vriendin van vroeger en klets eens even. Er zal toch wel iemand zijn met wie je oude herinneringen kunt ophalen of vroeger heel erg gelachen hebt. Of trakteer jezelf op een weekend weg-met-cultuur-en-hotel. Geef aan hem aan dat je even tijd voor jezelf nodig hebt en vraag of hij de kinderen wil verzorgen dat weekend (niet naar oma!) Hij kan niet, maar jij gaat wel. Praten doe je niet alleen met woorden, ook met daden. Zo kun je op een andere manier duidelijk maken dat jij er ook nog bent en dat jij even tijd voor jezelf nodig hebt.

Of een andere mogelijkheid: organiseer twee kaartjes voor de voorstelling van Huub Stapel: mannen komen van Mars.... Neem in dit geval je man mee.

Maar ik schrik eerlijk gezegd van de beschrijving van je gesprekje. En dan vooral van wat je niet zegt en wel denkt. Of wat je niet weet en dus maar gaat invullen.

Veel sterkte madlief!

Tsjor

Madlief

Ik heb tot nu toe niet gereageerd, maar jouw laatste berichtje roept zoveel herkenbaarheid bij me op....dat mmmmmmm...gedoe.
Ik denk dat hij een ander heeft.
Hoe dan ook, heel veel sterkte en een dikke knuf. Ik weet hoe je je voelt.Ik zou het liefste eens bij jou thuis komen om je man een paar flinke draaien om zijn oren te geven. Hij lekker afstandelijk en vaag doen en jij maar proberen om ergens een ingang te vinden.

groetjes van een gescheiden, maar inmiddels sterk in haar schoenen staande moeder die haar ex voor geen prijs meer terug zou willen

Reactie tsjor

Heel verhaal net getikt, rare aanslag...weg.
Samenvatting:
Tsjor, ik wilde dat ik het zo scherp zag en ook nog kon verwoorden als jij. Kan ik nu al helemaal niet. Maar je helpt me wel ermee.
Ja, gesprek was vreemd. Maar niet zo afstandelijk als jij schetst.
Ik wilde graag gevoel horen van jullie bij zijn voor mij onhanteerbare antwoorden. Ik heb wel verteld hoe ik me voelde, maar misschien niet genoeg waarom.. Maar durf niet te veel te zeggen, is niet handig misschien, maar zo ligt het wel, omdat ik bang ben dat hij het als verwijten ziet en ik hem dan helemaal kwijt raak.
Hij had denk ik wel goed door waar het over ging. Maar heeft gewoon geen trek om er op in te gaan. Deels probeer ik dat te begrijpen, ik denk echt dat hij in de knel zit ergens.
En nee, mijnleven is niet zo saai als jullie misschien denken, en zoals hij het gevoel heeft. Ik doe genoeg, qua uitgaan, weggaan met vriendinnen of met hem. Heb wel mensen met wie ik kan lachen en praten. Maar hij vind zijn eigen leven saai. En dat komt volgens hem niet omdat hij altijd maar werkt...neeeee.
En die mist die je noemt, klopt, goed beschreven. Dat is het 'm nou juist.
Wat ik het moeilijkste vind, dat ik soms het gevoel heb dat hij gewoon nix wil met/voor/om mij. Ik ben de kwaaie pier. Door mij is alles stom. Maar dat was volgens hem echt niet zo, en als ik dat zo voelde, dan was dat mijn probleem (niet zo grof gezegd, maar wel dat ik dat dan voelde en hij daar nix aan kon doen). Op zich geeft dat volgens mij al aan dat hij mij eigenlijk niet meer van belang vindt.
En toch wil ik 'm houden. Hou ik van hem. Hoe verknipt kun je zijn...?
groetjes
Madlief

Madlief

ik heb al een tijdje je draadje gevolgd en nu ga ik toch schrijven.
Je wilt niet te veel tegen je man zeggen, anders raak je hem mischien kwijt. Maar lieve Madlief met niet praten raak je deze man ook kwijt. Dus wat maakt het uit.

Persoonlijk vind ik het lekker makkelijk van je man. Je gooit de shit eruit en daarna ben je zo druk met je werk dat je geen tijd hebt om er nog over te praten. Zo werkt dat volgens mij niet en zo ga je ook niet met iemand om.

Ik deel trouwens niet de mening van anderen posters dat hij een ander zou hebben. Daar kan ik niet over oordelen. Maar mijn dringende advies aan jou is om met de vuist op tafel te slaan. Praten, hier gaan we wat aan doen. Hoe dan ook!

Je zou toch niet willen dat hij ondertussen een steeds duidelijker omlijnd plan in zijn hoofd krijgt tussen alle drukke werkzaamheden door. En eind van het liedje is dan dat hij dat doodleuk meedeelt. Je wist er toch van dat hij niet gelukkig was zo.

Dus meid, kom voor je zelf op. In mijn ogen heb je niks te verliezen. En mocht er zo een einde komen aan jullie huwelijk dan heb je er in elk geval voor geknokt en niet lijdzaam afgewacht en toegezien hoe het naar de mallemoeren ging.

En om je nog even een eyeopener te geven, wellicht is je man ook wel aangenaam verbijsterd als jij eens met de vuist op tafel slaat en laat zien dat jij voor dit huwelijk je best wilt doen.

Lieve dappere Madlief...ga er voor....KNOKKEN!!!!

Knuffel van Purk

Sluit mij aan bij purk

Ik vind het echt niet netjes dat hij een bom gooit (dat hij niet happy is) en er daarna niet over wil praten en ook niet naar een oplossing wil zoeken.

Sla die vuist inderdaad op tafel en laat zien wie je bent!

Heel veel succes en dikke knuffel!

Ook

Ik sluit me ook aan bij Purk. Ik weet nog dat mijn zus eens tegen me gezegd heeft toen ik in een soortgelijke situatie zat: kom eens voor jezelf op, dan krijgt hij misschien wat respect voor je. Dat vond ik toen niet leuk om te horen maar wat had ze gelijk.

En buiten dat

Probeer op te houden met in zijn hoofd te kijken. Je bent voortdurend bezig met zijn gedachten en gevoelens. Wat wil jij? Een liefdevolle man, een goede relatie, meer zelfvertrouwen, enz. Wat wil jij niet? Afwijzing, constante onzekerheid over wat er gaat gebeuren, aan jezelf twijfelen.... Wat kan en wil je eraan doen om dat bereiken? Kortom, zet je jezelf centraal zonder er direct bij stil te staan wat hij ervan denkt als je assertiever bent.

Heel veel kracht wens ik je en ook een dikke knuffel van mij.

Fély

Relatietherapie

Ik heb het draadje wel gevolgd maar weet niet meer of dit al ter sprake is gekomen. Waarom gaan jullie geen gesprekken voeren met een relatietherapeut? (vaak voelen mannen daar niet zo voor, maar dan zou ik dus wel met mijn vuist op tafel slaan en zeggen dat dit vage gedoe ook niets oplevert) écht gepraat zal er moeten worden en daar is inderdaad niet iedereen even goed in en daar helpt een relatietherapeut mee.

Succes,
Maxime

Assertief

Dat is nou ook weer zo dubbel. Normaal ben ik best een assertief iemand, ook tegenover mijn man. Maar voor dit geval is dat opeens anders.
Het is niet zo dat ik helemaal nix zeg. Ik heb echt wel duidelijk gemaakt dat we er wat aan moeten doen. Dat hij zelf ook wat moet ondernemen om zijn leven leuker te maken. Dat we moeten praten. Dat we samen er wat van kunnen maken. Dat daar wel enige wil van zijn kant voor nodig is. Ik stel geen harde eisen, cq met vuist op tafel, hou het rustig, maar heb deze dingen wel degelijk duidelijk gemaakt.
Probleem is, hij doet er niet zichtbaar wat mee. Dat heb ik ook wel weer gezegd.
Ik denk nl. dat als ik alles hard stel, hij denkt, OF: dat gedoe wil ik niet. OF: ik doe haar zoveel pijn, daar ga ik niet mee door, kap maar meteen af. Maar zoals gezegd, ik kan hem totaal niet inschatten.
Het is wel zo, dat ik al niet al te veel vraag, en dat ik nog minder antwoorden krijg.. Maar wel vanalles denk/maal/projecteer/interpreteer. Kom op, het is mijn relatie, mijn lief, daar kan ik niet zomaar overheen stappen. Zo van, laat maar dan, als hij niet normaal wil doen. Dan kap ik er zelf wel mee. Ben ik er mooi af. Zo werkt het dus duidelijk, zeker gevoelsmatig, niet bij mij.
groetjes
Madlief

En hij heeft nog niks gezegd

Ik haal twee stukje van je aan, Madlief, waarin je jezelf via een ongelooflijke kronkel die alleen vrouwen kunnen begrijpen de echtscheiding in praat:

Lees het volgende stukje nog eens door en let op wat er gebeurt:

'Wat ik het moeilijkste vind, dat ik soms het gevoel heb dat hij gewoon nix wil met/voor/om mij. Ik ben de kwaaie pier. Door mij is alles stom. Maar dat was volgens hem echt niet zo, en als ik dat zo voelde, dan was dat mijn probleem (niet zo grof gezegd, maar wel dat ik dat dan voelde en hij daar nix aan kon doen). Op zich geeft dat volgens mij al aan dat hij mij eigenlijk niet meer van belang vindt.'

Ongelooflijk: hoe de kronkel ook gaat, de uitkomst is altijd hetzelfde: hij wil je niet. Tenminste in jouw gedachten niet. En als hij zegt dat het anders is dan klopt dat niet. Ik moet denken aan de reclame met man en vrouw, waarin dit precies omgekeerd gebeurt. Dan zie je pas hoe vreemd de redenering is.

Je doet dat later nog eens: wat jij ook denkt dat hij denkt, de uitkomst is ook dan weer hetzelfde.

'Ik denk nl. dat als ik alles hard stel, hij denkt, OF: dat gedoe wil ik niet. OF: ik doe haar zoveel pijn, daar ga ik niet mee door, kap maar meteen af. Maar zoals gezegd, ik kan hem totaal niet inschatten. '

Oké, je man was eerst de rups, nu zit hij in een cocon en je moet nog maar afwachten of hij straks als vlinder bij jou blijft. Hij zal in elk geval niet meer de rups worden, dat stadium heeft hij achter zich gelaten. En dat heeft waarschijnlijk niets met jou te maken (ik geloof je man als hij dat zegt), maar met zijn eigen ontwikkeling, waar hij nog niet uit is.

Maar nu jij. Je hebt enkele punten van jezelf beschreven, over comununicatie, afhankelijk opstellen etc. Is dat wat je wil blijven? Ook als je man bij je blijft?

Tsjor

Kaartjes

Heb je de kaartjes voor Huub Stapel al besteld? Tsjor

Juist madlief!

Kom op, het is mijn relatie, mijn lief, daar kan ik niet zomaar overheen stappen

En daarom zou het handiger zijn als je niet handelt uit angst, maar uit wat jij wilt. Het is je relatie, je lief, daar stap je niet zo maar overheen, daar werk je aan.
Angst is nu je raadgever en ik weet het, het klinkt cliche....maar dat is vaak een slechte raadgever gebleken. Met de vuist op tafel slaan, bedoel ik geen harde eisen, maar werk aan de winkel. Prima dat meneer druk is met het bedrijf, maar je kan niet zo maar een bom gooien en niet de ravage de boel de boel laten. Dan dient er op geruimd te worden. Het kan best zijn dat het er allemaal anders uit ziet na de opruimactie, maar van een onopgeruimde explosie wordt ook niemand gelukkig. Jij niet, maar hij ook niet.

Dus Madlief, ik adviseer je dringend om voor jezelf helder te krijgen wat jij wilt van een relatie. Wat verwacht jij en hoe kijk je tegen jullie relatie aan. En onderneem met die kennis actie. En met actie bedoel ik, handel er naar om dit met je man te delen en op een rij te krijgen of jullie je daarin kunnen vinden of elkaar tegemoet komen ergens.

Als ik eerlijk ben, denk ik dat je op de manier waarop je nu bezig bent, het voor mij bijna 100% duidelijk is dat je je lief gaat kwijt raken.

Hij is ongelukkig en jij bent bang je vertrouwde wereld en hem te verliezen. Je hoeft je niet hard op te stellen om duidelijkheid in dit geheel te krijgen. Ik zeg niet dat je met het mes op tafel dient te onderhandelen. Maar lijdzaam afwachten tot meneer zijn plannen duidelijk maakt, dat hoeft ook niet.

Echt meid, werk aan de winkel!

knuffel van Purk

Purk

Purk, je schreef:
En met actie bedoel ik, handel er naar om dit met je man te delen en op een rij te krijgen of jullie je daarin kunnen vinden of elkaar tegemoet komen ergens.
Heel duidelijk. Dit wil ik in mijn hoofd houden. Moeilijk voor mij om aan iemand waarvan je denkt dat hij je niet waardevol meer vind, toch te vertellen hoe je je voelt, zonder het als verwijten te laten klinken (in de oren van die ander). Maar ga ik toch proberen. En actie nemen, doe ik steeds al wel iets, hoor. Maar er zit geen beweging in. Misschien wel omdat mijn actie teveel door angst geleid is.... Maar ik stel wel dingen voor. Probeer aan te geven wat we samen hebben, hoe we misschien weer op kunnen bouwen. Initieer dingen, zoek contact. Maar ik krijg niet echt sjoege.
Madlief