Wat moet ik hier nou mee... (man ziet het niet meer zitten)

Pijnlijk

Gisteravond kwam ik terug na een etentje met vriendin en gezellig kroeghang avondje. Op de terugweg was het idee dat als ik thuis kwam mijn man het niet eens leuk vind dat ik er weer was, opeens zo pijnlijk....Heb onderweg een potje zitten janken.
Praktijk bleek te kloppen met dit idee. Geen vragen, geen toenadering. Wel hele verhalen over het bedrijf.
Ik voel me erg alleen.
Madlief

Waarom?

Waarom schrijf je dit op het forum in plaats van het je man om de oren te slaan? Hij toont nul interesse in jouw leven en kan alleen maar praten over zichzelf en zijn bedrijf. Waarom denkt hij dat hij leuk gezelschap is? Als er iemand saai is in jullie huis..........

Het idee dat je man je niet meer leuk vindt is enorm hard bij je binnen gekomen en slaat je helemaal lam. Dat is niet normaal en ook heel onhandig in deze situatie. Misschien moet je daar hulp bij vinden; om je eigenwaarde en zelfvertrouwen terug te vinden. Ben je al bij je huisarts geweest?
Voor de duidelijkheid; ik bedoel zeker niet dat je niet hier op het forum moet schrijven, maar het valt mij op dat je steeds vragen op Ouders Online stelt die je aan je man zou moeten stellen. Het beste is waarschijnlijk dat je het allebei doet.
Sterkte.
Marieke

Therapie

Hoi Madlief,

Hier ben ik weer met de therapie. Vind je dat echt niets om te doen? Ga desnoods zelf in therapie, je steekt daar echt wat van op ! Misschien schud je je man wakker als je niet lijdzaam wacht tot wat hij beslist maar hem eens zegt dat jij eigenlijk ook niet weet of je hem nog wel wilt als hij zich gedraagt zoals hij nu doet. (want dat is toch ook zo, zo is het toch ook niets?)

Maxime

Klassieke denkfouten

Madlief, ik kan niet anders dan met Purk en Tsjor e.a. eens zijn. Ik zie je een klassieke denkfout maken, of eigenlijk ben je bezig foute invullingen. Neem dit stukje:
"Gisteravond kwam ik terug na een etentje met vriendin en gezellig kroeghang avondje. Op de terugweg was het idee dat als ik thuis kwam mijn man het niet eens leuk vind dat ik er weer was, opeens zo pijnlijk....Heb onderweg een potje zitten janken.

Praktijk bleek te kloppen met dit idee. Geen vragen, geen toenadering. Wel hele verhalen over het bedrijf"
Je denkt achteraf dat de praktijk klopt met jouw idee. Maar is dat werkelijk zo? Je ging er bij voorbaat al van uit dat het het niet leuk zou vinden als je weer thuis kwam, en je ziet bevestiging in het feit dat hij over het bedrijf praat. Maar voor hetzelfde geld heeft hij je de hele avond gemist omdat hij je graag wilde spreken over het bedrijf, omdat het hem helpt zijn gedachten te ordenen als hij het hardop tegen jou kan uitspreken, en had hij daarom ze veel verhalen erover. (ik zeg niet dat dit per se zo is, maar het is een even waarschijnlijk scenario als het jouwe). Ook in je reactie naar Purk zie ik dit denkpatroon van je terug:
"Moeilijk voor mij om aan iemand waarvan je denkt dat hij je niet waardevol meer vind, toch te vertellen hoe je je voelt, zonder het als verwijten te laten klinken (in de oren van die ander)."
Denk toch eens níet voor hem, maar praat mét hem vanuit je eigen gevoelens. Ik denk met Maxime dat therapie je op weg kan helpen. Het lijkt alsof jij je complete eigenwaarde laat afhangen van je relatie met je partner. Dat is niet zo.

Ben ik weer

Tsor, kaarten voor Huub Stapel had ik al naar gekeken, nadat hij vorige week bij PW was...Overal uitverkocht helaas. Ik ken het boek wel.
Klassieke denkfouten. Klopt. Maar zijn niet voor niets klassiek he? Maar helpt me wel om het door jullie zo duidelijk neergezet te zien staan. Ik heb hem gisteravond ook een paar dingen gezegd, die me erg pijn doen. Niet over de situatie op zich, maar over hoe hij zich gedraagt. Ja, is dat zo? was het antwoord. Ik heb gezegd dat ik ook niet direct reactie hoefde als dat dus niet lukte, maar dat ik wel wou dat hij het wist.En hier op OOL kan ik zo lekker mijn gevoelens spuien, zonder dat het persoonlijk wordt voor de toehoorder.
Maar mbt dat hij niet prettig idee vindt als ik thuis kom. Dat heeft hij gewoon gezegd laatst. Hij voelt zich fijner als ik er niet ben. Hij heeft zelf ook een rotgevoel als hij naar huis gaat. Zou liever ergens anders heen gaan. Waarheen weet hij niet (onbewoond eiland..). Zoekt zoveel mogelijk andere dingen op. Werkt tot 's avonds laat. Gaat zeker niet gelijk met mij naar bed. En neemt vaak overdag zijn telefoon niet op als ik bel.
Madlief

Jeetje

Jeetje joh. Heeft hij dat echt gezegd? En als jij dan zegt: het doet me zo pijn als je dat zegt, waarom kom je dan nog thuis als je liever hebt dat ik er niet ben?
Wat klinkt dit allemaal intens verdrietig!

Waarom

Waarom wil je in een relatie blijven waarin je niet jezelf kunt zijn en je niets durft te zeggen uit angst dat de ander dan misschien weggaat?

Denk eens wat meer vanuit jezelf in plaats vanuit hem. Het is jouw leven, niet het zijne!

Lastig

Ik vind het echt lastig om uit elkaar te houden wat er gebeurt en wat jij denkt dat er gebeurt.
De opmerking"ik vind het niet prettig als je thuis komt"-als die zo gemaakt is- zou ik dus echt onacceptabel vinden: jammer, ik woon hier en bekijk het maar.
Je beschreef eerder dat hij zei dat hij zich ongelukkig voelde. Nu beschrijf je het alsof het echt naar jou toe gericht is. Maar je hebt in je laatste berichtjes zo'n knappe staaltjes van hineininterpretieren laten zien, die allemaal eindigden bij de conclusie dat ij jou niet mocht, dat ik het echt lastig vindt om daar nu op in te gaan.

Wat ik wel weet is als jij zo'n beetje hebt gepraat, maar niet over de situatie maar over wat jou dwars zit aan zijn gedrag, dat ij dan de boodschap niet door zal krijgen. In zijn denken zal het zoiets zijn als: nou ja, jammer dan voor jou, kun je er wel van slapen?

Je legt aan ons een paar duidelijke vragen voor, die wij niet kunnen beantwoorden en die jij niet duidelijk stelt aan je man:
- heeft hij een ander?
- zit het probleem bij jou persoonlijk volgens hem dan?
- wil hij nog investeren in jullie relatie?
Als je de vragen op een duidelijke manier kunt stellen, met ja/nee antwoordmogelijkheden, dan dringt jouw vraag wellicht door. Als hij zegt: weet ik niet.... dan kun je ervan uitgaan dat hij het niet weet, maar mag je wel grenzen stellen aan de onzekerheid die dit met zich meebrengt. Jij wil duidelijkheid en daar heb je ook recht op als je zo gespannen en onzeker wordt van onduidelijkheid. Dus beperk het in tijd en maak afspraken 'for the time being': wat gaan we doen? Hoe gaan we 'beleefd' met elkaar om zonder elkaar te beschadigen?
Overigens heb je alle redenen om eens een weekendje weg te gaan. Volgens mij is de toernee van Huub Stapel verlengd.

Oh ja, over die klassiekers, onlangs zei ik tegen een vriendin dat ik het wel bijzonder vond om het gedrag van meisjes te zien vanuit het perspectief van de jongens (mijn zonen). Ze vroeg wat opviel. Ik zei -met alle respect voor jou hoor!): ze zeuren zo. En dan bedoelde ik de telefoongesprekken, waarbij vriendin een voorval meldt dat zij erg vervelend vond. Zoonlief luistert begrijpend en attent. Anderhalf uur later kom ik terug in de keuken. Is zoonlief nog steeds aan het bellen met die vriendin over datzelfde voorval. Zoonlief klinkt dan wel begrijpend, maar hij verveelt zich ondertussen dodelijk, doet geen enkele moeite meer om een oplossing te bedenken of een andere input te geven, maar vraagt zich ondertussen wel af wat hij daar nog doet aan de telefoon (is ook geen vriendinnetje meer).
Jongens/mannen hebben meer iets van de computer: je hebt een probleem en dan los je het op. Je wil het niet oplossen, dan heb je geen probleem. Het scheelt in elk geval in de telefoonkosten.

Tsjor

Time out

Madlief, ik vind het een hele erge rotsituatie voor je. Is het geen idee dat je man een tijdje ergens anders verblijft om te bedenken wat je wilt? Ik heb nu het gevoel dat je het nooit goed kan doen.

Tsjor...

Tsjor, misschien heb ik het ook wel verwarrend gebracht. Ik dacht dat ik in het begin dit ook al had aangegeven. En tuurlijk ga ik gewoon naar huis, en ben daar gewoon, maar dat gevoel dat je lief daar helemaal geen goed gevoel bij heeft, dat doet pijn.
De vragen 2 en 3 heb ik zeker wel gesteld.
Het ligt deels aan mij, volgens hem, omdat ik gewoon ben wie ik ben. ( Daar wil/kan hij volgens hem nix aan veranderen, dus moet hij nadenken wat hij wil, zegt hij.). Maar vooral omdat ik bij dat leven hoor waar hij blijkbaar ongelukkig van wordt. Als ik dan vraag wat waarvan de oorzaak is (of dat het kip/ei is) weet hij dat niet. Als ik vraag of hij denkt iets te gaan doen om situatie te veranderen, weet hij het ook niet.
Wil hij investeren in relatie? Hij weet volgens hem dus niet of dat wel zin heeft. Dus niet: hij wil het wel of niet, maar: hij weet niet of het zal werken, als hij het al zou willen.
Tja, dan weet ik het ook niet. Ik doe mijn best, en heb aangegeven er voor te willen vechten. Maar daar heb je er wel twee voor nodig. Hij weet het niet, is dan het antwoord.
Madlief

Jippa

Jippa, aan een soort time out heb ik ook al gedacht. Maar om de kinderen wil ik dat eigenlijk nog niet. Dan moet je toch dingen gaan uitleggen. Tot nu toe weten ze van niets en merken ze denk ik ook niets.
En ten tweede heb ik het idee dat als het contact weg is...het alleen maar minder kan worden.
Madlief

Het is mijn leven,jazeker, maar daar is hij toch echt deel van! Ik denk echt wel vanuit mezelf, maar toch dan wel veel over hem nu.

je schreef:Waarom wil je in een relatie blijven waarin je niet jezelf kunt zijn en je niets durft te zeggen uit angst dat de ander dan misschien weggaat?
-als hij niet anders wordt, kan het ook niet doorgaan zo. Maar ik hoop dat door aandacht voor elkaar en goede gesprekken er een wat beter gevoel bij hem ontstaat. Om dan actie te nemen en samen weer op te bouwen. En ja, ik ben echt bang voor als hij weggaat. Ik wil dat gewoon niet! Daarom weeg ik alles wat ik zeg.
Madlief

Niet vanuit jezelf

"Ik denk echt wel vanuit mezelf"

nee dat doe je niet. Als je je woorden weegt, dan denk je vanuit hem : "wat zal hij ervan zeggen/denken" van wat ik ga zeggen? En ironisch genoeg is dat juist niet een basis voor een goed gesprek.

Bovendien vind ik dat je zo een signaal afgeeft "je kunt alles tegen me zeggen, me heel erg hard kwetsen, maar ik accepteer alles, want ik ben bang dat je weggaat." Dat vind ik nou geen goede basis voor een relatie. En iemand die geen grenzen aangeeft is absoluut niet aantrekkelijk.

Vanuit jezelf denken is zeggen wat je op je hart hebt. Eerlijk zijn over je emoties en duidelijk je grenzen aangeven. Zonder af te wegen wat de ander daar wel niet van zal vinden. Dat hoor je dan wel. Bij goede communicatie dan.

Madlief

Hoi,

Even een vraagje, zou je relatietherapie of therapie voor jezelf zien zitten, ik denk zeker dat je hier iets aan hebt. Ik lees al de hele tijd mee en krijg het idee dat je in kringetjes aan het ronddraaien ben. Hem interpreteren, conclusies trekken, terwijl jullie volgens mij gewoon niet/ of niet goed communiceren.
Vertel eens, zie je (relatie) therapie niet zitten. Heb het hier 2 keer geopperd maar je gaat er niet eens op in. (je moet doen wat je zelf wilt maar ik hoor je hier helemaal niet over, of je er wel of niet afwijzend tegenover staat)

Maxime

Heb zelf therapie gevolgd (en daar heel veel wijzer van geworden) en vrienden van mij relatiehterapie, wat ze zoveel dichter bij elkaar heeft gebracht, ik gun je dat gewoon ook, geef het een kans.

Maxime

Maxime, ik overweeg zeker om zelf therapie te gaan doen. Heb al geinformeerd. Probleem is dat er overal wachtlijsten zijn, of in ieder geval kan ik pas over een maand of meer ergens terecht. Ik ben me aan het orienteren welke keus het beste is.
Ik heb mijn man wel gevraagd, of hij het samen wou. Ook dat wist hij nog niet. Had toch geen zin volgens hem als hij nog niet wist wat hij wilde. Dat het daar juist voor is, wilde hij niet op in gaan. Tja.
Madlief

Jammer

dat je vraag 1 niet hebt gesteld, want dan hadden we hier geweten wie de winnaars waren. Maar het is blijkbaar te pijnlijk om te bedenken. Ik denk nog steeds dat er geen ander is Mocht er wel een ander door het beeld lopen, dan denk ik dat de vragen bij die ander net zo groot zijn als bij zijn huidige leven.

Het kan, dat je met liefde en respect lang met elkaar geleefd hebt. En dat je toch het gevoel hebt dat je verder moet, met evenveel liefde en respect voor de ander. Daar zit eigenlijk niets negatiefs in tegenover jou. Het lijkt mij eerder een existentiële crisis dan een relatiecrisis. Hij wil niets veranderen in zijn relatie met jou, omdat hij waardering heeft voor die relatie. Alleen voor hemzelf is de grote vraag hoe hij nu verder wil gaan met zijn leven. Het linkt hard, maar het lijkt alsof het eigenlijk niet echt om jou gaat. Jij bent het probleem niet. Zelfs al zou het er straks op lijken -je stuurt daa zelf wel erg op aan- dan nog ben in de grond het probleem niet.

Het kan, je kunt na twintig jaar huwelijk scheiden (of alleen van tafel en bed scheiden) en weten dat degene met wie je getrouwd bent geweest en kinderen hebt gekregen de allerbelangrijkste figuur in je leven blijft. Alleen verandert de relatie met elkaar wel ingrijpend: niet meer samen wonen, ieder eigen rommel opruimen, eigen inkomen voorzien etc. Dat kan met behoud van respect naar elkaar toe. Het lijkt erop dat hij geen enkele behoefte heeft om zich negatief over jou uit te laten. Dus al die gedachtes kun je uit je hoofd wegstrepen. Wat rest is een partner die een identiteitscrisis lijkt door te gaan. En natuurlijk jouw vermogen om daarmee om te gaan of jouw draagkracht voor de spanningen die dit met zich meebrengt.

Tsjor

Tsjor

Tsjor je schreef;
Het lijkt erop dat hij geen enkele behoefte heeft om zich negatief over jou uit te laten. Dus al die gedachtes kun je uit je hoofd wegstrepen.

Een paar posts geleden heeft Madlief dit geschreven;
Maar mbt dat hij niet prettig idee vindt als ik thuis kom. Dat heeft hij gewoon gezegd laatst. Hij voelt zich fijner als ik er niet ben. Hij heeft zelf ook een rotgevoel als hij naar huis gaat. Zou liever ergens anders heen gaan. Waarheen weet hij niet (onbewoond eiland..). Zoekt zoveel mogelijk andere dingen op. Werkt tot 's avonds laat. Gaat zeker niet gelijk met mij naar bed. En neemt vaak overdag zijn telefoon niet op als ik bel.

Negatiever kun je je niet over iemand uitlaten, hij voelt zich fijner als ze er niet is, hij heeft een rotgevoel als hij naar huis gaat. Nou daar zit geen woord frans bij, deze man wil gewoon dat Madlief het huis verlaat. Kan het niet anders intepreteren. Sorry Madlief dit klinkt afschuwelijk hard, ik wens je heel veel kracht en sterkte toe.

Lastig2

Ik schreef daar eerder over: 'De opmerking "ik vind het niet prettig als je thuis komt" -als die zo gemaakt is- zou ik dus echt onacceptabel vinden: jammer, ik woon hier en bekijk het maar.
Je beschreef eerder dat hij zei dat hij zich ongelukkig voelde. Nu beschrijf je het alsof het echt naar jou toe gericht is. Maar je hebt in je laatste berichtjes zo'n knappe staaltjes van hineininterpretieren laten zien, die allemaal eindigden bij de conclusie dat ij jou niet mocht, dat ik het echt lastig vindt om daar nu op in te gaan.'

Madlief interpreteert veel, en eigenlijk vooral vanuit een niet-weten en vooral ook negatief naar zichzelf toe. Er zijn ook andere citaten van haar man die eigenlijk veel meer aangeven dat hij het gewoon niet weet. Anderen zetten dat soort uitspraken weg alsof hij liegt. Ik ken haar man helemaal niet, maar als ik ervan uitga dat hij niet liegt, dan zit er wel een zekere consistentie in zijn uitspraken en dat is dat hij het simpelweg niet weet, dat het wel met haar verbonden is omdat zij verbonden is met de oude situatie, maar niet omdat zij verkeerd is.
Wellicht is het voor hem inderdaad op dit moment prettiger als zij niet in huis is, niet omdat zij vervelend is, maar omdat zij hem herinnert aan het pijnlijke aspect van een eventuele verandering.
Als iemand zegt dat hij of zij uitgekeken is op het werk, dat het werk saai is, dan wil dat niet zeggen dat het werk saai is, maar dat iemand erop uitgekeken is: het is saai geworden voor hem of haar. Terwijl het eigenlijk wellicht ooit leuk en afwisselend werk was.

Zoiets. Dat maakt het overigens niet minder pijnlijk.

Tsjor

Interpreteren

de volgende tekst wordt steeds opnieuw gewogen en veroordeeld:
"Maar mbt dat hij niet prettig idee vindt als ik thuis kom. Dat heeft hij gewoon gezegd laatst. Hij voelt zich fijner als ik er niet ben. Hij heeft zelf ook een rotgevoel als hij naar huis gaat. Zou liever ergens anders heen gaan. Waarheen weet hij niet (onbewoond eiland..)"

Ik dacht dit een aantal jaren geleden dagelijks, maar ja, ik ben een vrouw en haal het niet in mijn hoofd om het hardop te zeggen. Ik ben een vrouw hé
Ik dacht dit over mijn grote liefde, met wie ik nog steeds mijn leven deel en over mijn eigen kinderen. Er is niks op de wereld mij zo dierbaar als mijn kinderen. Maar als je overbelast en oververmoeid bent en in het nauw zit gebeuren er rare dingen in je hoofd.

Laten we ophouden om Madlief te zeggen niet te interpreteren en ondertussen met elkaar er lustig op los te filosoferen (en oordelen).
Madlief in afwachting van therapie kun je misschien met het bedrijfs maatschappelijk werk praten om zaken op een rijtje te krijgen.
Sterkte

Dank

dank voor jullie reacties. Helpt me echt, zeker om mijn gedachten op een rijtje te krijgen. De praktijk loopt nog iets anders.
Vooral de opmerking over buitenspel zetten, is goed aangekomen.
Ik ben nu steeds verdrietig/boos/verontwaardigd om beurten. Lastig nu om hier iets zinnigs te tikken.
Man is naar vriend geweest gisteren en vandaag. Hij is erg neutraal nu hij terug is. Maar: is weer mijn interpretatie.
Liefs
Madlief

Weekendje

Ik had gevraagd of mijn man komend weekend zin had om samen even weg te gaan. Na enig denken wilde hij dat wel. Afgelopen zaterdag voor hij vertrok vroeg ik wat hij zou willen doen/waar we heen zouden kunnen gaan, deed wat voorstellen. Hij maakte me zelfs een beetje vrolijk (een kinderhand is snel gevuld, ik weet het...) door te zeggen: "dan gaan we daar maandagavond samen naar zoeken/kijken". Vandaag bleek dat hij daar helemaal niet meer aan had gedacht en ook geen tijd voor had. Vanavond zei hij dat hij zaterdag moest werken. Ik vroeg of we nog wel zouden gaan...."Doe maar niet dan" was het antwoord. Jammer, ik had er veel zin in, heb ik gezegd, jammer dat je afhaakt. Vage blik was zijn reactie.
Hij heeft het ook echt druk op zijn werk, maar soms denk ik dat hij dat ook zoekt. Alles kan daar, trekt van alles naar zich toe, wil zelfs nog een bedrijfje overnemen, maar thuis kan niks. Hij werd boos (weer eens wat anders dan onverschilligheid), toen ik dat voorzichtig zei.
Ik weet eigenlijk niet wat ik hiermee wil, door dit te schrijven, maar ik wordt er verdrietig van en wil het even van me af schrijven.
groetjes
Madlief

Suggestie

Madlief, uistekende actie om zelf met een initiatief te komen. Jammer dat het geen vervolg lijkt te krijgen.
De situatie nu is vooral dat jij aan hem "trekt". Je wilt dat hij meer betrokken is bij jou en het gezin.
Je concurrent is het bedrijf waar hij werkt. Zijn eigen bedrijf heb ik begrepen. Waar het altijd snoeidruk is.
Wat als je daar nou juist eens gebruik van maakt? Zeg dat het duidelijk is dat het erg druk is. En dat dat tot gevolg heeft dat jullie weinig tijd in elkaars bijzijn doorbrengen. En daardoor ook weinig (kunnen) delen. [ Ik heb zo het idee dat alles wat er in dat bedrijf gebeurt nogal aan jou voorbij gaat. ] Dus stel je voor dat je hem een dag of twee dagen per week uit de brand komt helpen. Er is vast wel iets de doen dat hem kan ontlasten. Regel oppas. En zorg dan dat jullie aan het eind van de werkdag altijd ff samen eten. Zoiets.
Issey

Issey

Dank je voor je reactie.
Nee, het gaat niet echt aan me voorbij. Maar de dagelijkse dingen krijg ik natuurlijk niet mee. Je raakt een pijnlijk punt met je suggestie. Is niet erg, hoor. Maar jaren heeft hij erop aan gepraat dat ik bij hem zou komen werken. Maar ik vond het moeilijk om mijn eigen baan en alles wat daar bij hoort achter te laten. Tot ik langzamerhand wel zover was. Toen heb ik het voorgestel, is ongeveer 2 jaar geleden. Maar toen vond hij het toch opeens geen goed idee. Te close, te dichtbij, en als het misging dan alles op 1 kaart, etc. Hij bracht het vrij rationeel. Ik vond het destijds niet zo erg, want ik heb eenleuke baan. Alleen dat hij totaal niet aanvoelde dat ik er lang overgedaan had om voor mijn gevoel mijn onafhankelijkheid op te geven en dat dat dan vrij koel werd afgekapt. Op geen enkele manier kwam het bij hem op dat het voor mij moeilijk was. Maar ja. Dat had ik achter me gelaten.
En dan nog, ik zou hoogstens 1 dag bij hem kunnen gaan werken, dan is er niet echt werk voor iemand. Mede omdat hij zelf vaak niet aanwezig is. Van zijn eigen werk kan ik eigenlijk niet veel zomaar overnemen.
Enne, hij is best wel betrokken bij de kinderen, kan ik weinig van zeggen. Maar ik voel geen enkele betrokkenheid meer bij mij....
Hoorde vandaag goed gezegde...Zand van het strand, als je het in je vuist probeert vast te houden, stroomt het juist weg. Als je het rustig op je hand houdt, dan blijft het liggen.....
Liefs
Madlief

Madlief

Ik vind dit ontzettend sneu voor je.
Ten eerste: ik ben heel blij dat je je onafhankelijkheid en je eigen baan nooit hebt opgegeven. Mijn ex had ook een eigen bedrijf, ik heb wel mijn baan opgegeven om hem te ondersteunen en na de scheiding zat ik met de gebakken peren.
Ik vind het echt heel naar om te zeggen maar ik denk echt dat hij een ander heeft. Ik herken de signalen gewoon zo goed. Ik weet ook niet goed wat ik je moet adviseren. Je kunt hem eens vragen ernaar, recht op de man af. Als hij heel boos wordt, is de kans groot dat er inderdaad een ander is. Ik heb inmiddels begrepen dat dit een standaard reactie schijnt te zijn van een man die vreemd gaat.
Ik hoop dat ik ongelijk heb, maar als hij iemand anders heeft dan zit jij te vechten tegen de bierkaai.
Ik denk dat vele anderen met mij, die hetzelfde meegemaakt hebben, ook de signalen herkennen.

Wat er ook aan de hand is, dit is gewoon een rotsituatie.
Denk ook aan jezelf meid.

Knuf en veel sterkte.

2 jaar

Madlief, twee jaar geleden heb je aan je man voorgesteld om in zijn zaak te komen werken. En dat wilde hij toen niet meer.
Ik heb werkelijk geen idee of hij een ander heeft, maar kan het zijn dat zijn afstandelijkheid al 2 jaar aan de gang is? Misschien zijn er wel meer dingen die in de loop van 2 jaar veranderd zijn. Probeer dat eens scherp te krijgen.
Mocht het hem rechtstreeks willen vragen, dan is het beter om je argumenten goed op een rijtje te hebben als het tot een discussie komt.
Issey

Madlief

lieve lieve Madlief. Ik lees dat je hartstikke hard aan het werk bent. Aan het werk om een ingang bij je man te zoeken. Hoe kan je helder krijgen waar zijn gevoel ligt, wat zijn verwachtingen van een huwelijk zijn, wat hij anders zou willen in zijn huwelijk.
Je doet dit werken met zijden handschoentjes aan. Je doet het voorzichtig en je doet het behoedzaam.

Leive Madlief, gebruik je ook voor jezelf een zijden handschoentje? En daarmee bedoel ik, wees ook lief voor je zelf en zet voor jezelf op een rij wat je wilt. Laat je niet leiden door angst (oh, help wat zou ik toch zonder hem moeten), maar door je gevoel wat jij zou willen. Ik heb het idee dat jij hard aan het sleuren bent aan een dood paard.

Ik begrijp dat je het zo graag anders had gezien en dat je dit niet wilt loslaten, maar als ik het zo lees, krijg ik de indruk dat hij met heel veel zaken druk bezig is, behalve zijn huwelijk. Dat is een keuze van hem en dat mag, maar de vraag is of jij dat tolereert en of jij een dergelijk huwelijk wilt, want jij bent namelijk de andere partij. En partij betekent dat jij 50 % deel bent van dat huwelijk en niet 10%. Je bepaald sámen hoe je het hebt en hoe je met elkaar omgaat. In een huwelijk maakt niet één partij de dienst uit.

Lieve Madlief, schrijf maar raak hier. Ik kan me voorstellen dat dit oplucht.

Knuffel van Purk

Madlief

ik heb het draadje een beetje meegelezen en ten eerste: ik voel met je mee hoor. Het is, helaas, nogal herkenbaar. Maar ja ik ben ook maar een vrouw.

Toen kwam je met 'het gezegde (over het zand)' aanzetten: mooi hoor maar waar is je huwelijk dan op gebouwd? Een beetje los zand? En dan blijft het liggen, nou fijn zeg. Ben jij daar dan zo blij mee nu? Wat kun je daarmee bouwen? Een zandkasteel dat zo weer weggespoeld wordt? Niks is zeker in het leven meid.

Je hoeft niet alles te pikken van een vent zodat hij maar bij je blijft. Je hoeft niet zoveel na te denken over wat hij gaat doen en laten. Denk maar over jezelf (en je kinderen natuurlijk) na dan is het al druk genoeg, toch?

Ik hoop van harte dat je de kracht kunt vinden om weer je eigen geluk te zoeken. Ik ben blij dat je zijn telefoon niet bent gaan checken. Gevoelsmatig lijkt hij toch al vertrokken. Je houdt de eer aan jezelf. Je gaat niet controleren, je gaat niet stalken.

Je bent wel hier gaan posten. Ik vind je moedig daardoor. Petje af, ik hoop dat je een hoop steun vindt en je uiteindelijk inziet dat jezelf de moeite waard bent en dat je alle voorgaande(en voor jou geldende) adviezen in deze hele draad ter harte kunt nemen. liefs korreltje

Vechten

Beste Madlief,
Jammer dat een timeout er niet inzit. Ik heb toch het gevoel dat je aan het vechten bent tegen de bierkaai. Ik weet nog niet zo net of er een ander is, wat sommigen wel denken. Maar wel dat je man met van alles bezig is behalve met jou. Ik vind het gewoon superrot om te lezen. Ik vind dat je hartstikke je best doet en als ik jou was zou ik heel hard op tafel gaan slaan ofwel er vandoor gaan denk ik. Maar dat is ook niet echt een advies. Sterkte.... ik ben blij dat je hier post. Ga daar vooral mee door. Heb je mensen die je in vertrouwen kunt nemen om je heen?

Geen interesse

Hoi,
er is toch werkelijk van zijn kant geen enkele interesse meer voor mij persoonlijk. Ik heb bv sinds gisteren erge pijn in mijn arm. Voelt als slijmbeursontsteking. Toen hij gisteren thuis kwam, vroeg ik van boven, al in bed, of hij dadelijk paracetamol mee wilde nemen. OK zei hij. Uur later kwam hij boven. Zei bijna verontwaardigd, ik had de paracetamol bovenaan de trap gegooid. Dat had ik dus niet gehoord. Geen enkel woord van Sorry oid. En dus gewoon pijnstiller bovenaan de trap gooien en niet eens vragen hoe het met mijn arm is. Nou ja. Klinkt futiel misschien, maar is wel tekenend voor de situatie.
Vanochten alles voor de kinderen klaar gemaakt, maar geen brood voor mij uit de vriezer gehaald. Klinkt ook futiel, maar geeft wel aan dat hij niet eens aan me denkt, alleen op practisch gebied.
Vanavond terug van werk...niet eens gevraagd hoe het met mijn arm was. Wel practische dingen doen, maar niets persoonlijks.
Met die pijn, kan ik er opeens heel slecht tegen...
Madlief