wat te doen..

Jove

Ik wens je heel, heel, veel sterkte. Dat je man wegloopt met iemand anders terwijl je kleine kinderen hebt is echt heftig.
Maar het gebeurt je. En het gaat je lukken om er samen met je kinderen wat moois van te maken. Ik zou me in elk geval niet laten kisten.
Maar besteed de energie aan jezelf en je nieuwe leven met je kinderen en niet aan subjectieve verhalen met je exman. Maar dat valt echt niet mee, dat weet ik.
Heb je al bedacht wat je doet als hij spijt krijgt en terug wil?
Dit klinkt als een zeer onbezonnen actie.

@AnneJ

Dank je wel. Ook voor je eerdere reacties. Het is goed om ook wat tegengas te krijgen. Ik waardeer het echt.

Het is inderdaad heftig. Ik moet inderdaad bij mezelf nagaan wat ik wil met mijn toekomst met de kinderen. Hij geeft af en toe signalen, dat hij me mist en dat hij twijfelt. Maar ik zie niet hoe ik hem ooit nog kan vertrouwen. Mijn ex-man is een koppige, eigenwijze man. Als hij eenmaal iets besloten heeft, is er geen weg meer terug. Dus ik denk niet, dat hij snel zal toegeven dat hij spijt heeft.

@Astrid

Amen to that.

Astrid

'ik zou mijn kinderen nooit als jojo (laten)gebruiken voor de grillen van vader.' Het zijn niet 'mijn' kinderen. Ze zijn ook van vader en niet pas als vader goedgekeurd gedrag vertoont. Tenzij, mishandeling etc. Maar daarvan is hier geen sprake.

Mijn kinderen hadden een oppas die Hindostaans sprak. Weet je hoe snel een kind van 2 een andere taal leert?

'wil alleen niet dat een wildvreemde voor haar kinderen zorgt (als vader aan het werk is bijvoorbeeld?)' Dat had ik niet begrepen. Haar ontmoeten wil toch niet zeggen dat zij voor de kinderen gaat zorgen? Waaruit maak jij op dat daarom gaat?

Dit begrijp ik niet: 'Als je een tijd gescheiden bent en de kinderen zijn gewend, de kinderen kennen mevrouw door haar in de tussentijd af en toe gezien te hebben, prima.' Waaraan moeten de kinderen dan gewend zijn als zij in die tijd niet mogen weten waar vader is? Ik denk dat het voor kleine kinderen erg belastend is als vader 'weg' is en zij hebben geen idee waar die dan is. Een vader die soms verschijnt en dan weer weggaat is voor kleine kinderen moeilijk te begrijpen. Voor kleine kinderen moet iets konkreet zijn en niet abstrakt.
Je schrijft verderop: 'waarbij de kinderen al hebben kunnen wennen aan de nieuwe situatie dat pappa niet meer bij ze woont.' Precies, maar dat is vanuit één perspectief bekeken.

En hoe kunnen kinderen die mevrouw leren kennen als zij er niet bij mag zijn als vader met de kinderen is?

Het is allemaal niet eenvoudig, je zult echt moeten schipperen. Maar het is niet zo dat de een (de vrouw) het leven van de ander (de man) kan regisseren met betrekking tot de kinderen. De verantwoordelijkheid ligt ook bij hem en blijkbaar wil hij die verantwoordelijkheid op een andere manier invullen, namelijk door de kinderen sneller bekend te laten zijn met de nieuwe situatie. Maakt nu even niet uit hoe stabiel het is.

Tsjor

Vader laten beoordelen

Het heeft ook meer zin om vader te laten beoordelen hoe het gaat. Dan kan hij, als hij op jou kan terugvallen, besluiten om kinderen terug te brengen als het met vriendin samen niet gaat. Als je er een prestigekwestie van maakt kan hij dat moeilijker en heeft meer aanleiding om jou te bewijzen dat het wel goed gaat.

Astrid

Dat heb ik ook gelezen. Maar dat betekent nog niet dat zij voor de kinderen zal gaan zorgen, toch?
Ik ga even verder met ontleden: 'En als 1 van de ouders zich in mijn ogen onverantwoordelijk gedraagt zal de ander moeten inspringen en de hersens gebruiken om de kinderen te beschermen.' Beschermen tegen wat?
Ik denk echt dat het voor kinderen van 2 en 5 jaar veel moeilijker is om te begrijpen dat vader 'weg' is, of dat hij af en toe komt en dan weer 'weg' gaat, dan dat zij zien waar hij woont en slaapt en dat ze daar ook mogen wonen en slapen. Dat laatste is geruststellend. Verwarrend, omdat er nu twee huizen zijn waar ze kunnen slapen, maar wel geruststellend, omdat ze ervaren dat vader er ook nog is voor hen. Zaken als 'de echtscheiding is nog niet rond' zijn niet relevant voor kinderen van 2 en 5 jaar.
Het kind van 5 jaar zal veel vragen hebben, maar het is goed als ze de kans krijgt om die te stellen, zowel bij moeder als bij vader.

Tsjor

Gelijk (ot)

Astrid, het gaat niet over gelijk, maar over de minste schade voor de kinderen, vanuit de kinderen bezien en gedacht. Niet vanuit volwassenen.

Tsjor

Tsjor

Je dramt alleen zo vaak door.
Ik heb in diverse situaties met kinderen van die leeftijd gewerkt.
Jij kunt net zo min als ik of anderen een situatie vanuit kinderen zien of bedenken.
Je kunt als volwassene alleen maar proberen te doen wat goed is en de zienswijze verschilt daarin. Dat kan.

Ik denk dat het heel schadelijk is

voor kinderen als ze al heel snel na een scheiding, die eigenlijk nog gaande is, want wat is nou zes weken, dan ben je daar als kind echt niet aan gewend, om dan dus direct al geconfronteerd te worden met de nieuwe scharrel van vader.
Ik denk dat omdat ik dat heb meegemaakt met mijn stiefdochter, en kinderen binnen onze vriendenkring van wie de ouders gingen scheiden.

Ik snap dat de situatie officieel zo is dat je je niet mag bemoeien met het leven dat vader nu wilt leiden. Maar ik snap ook dat je dit als moeder nu nog niet wilt. Bovendien kwam die hele scheiding uit de lucht vallen schrijf je. Als jullie er nu al een jaar over aan het praten waren en nu is eindelijk de kogel door de kerk, is de situatie ook anders. Maar voor jou viel het uit de lucht, en toen moest je ook nog even je kinderen zien op te vangen. Dat is heftig, voor jou en de kinderen. En logisch ook dat ze het meekrijgen, die kleintjes, dat voelen ze aan. Is ook niet erg, zo is het leven. Maar die nieuwe partner lijkt me echt teveel. Is voor kinderen niet te bevatten zo snel.

Zijn er al regelingen getroffen, zijn er al voorlopige voorzieningen? Is de scheiding al aangevraagd? Of is hij nu alleen nog maar weg?

Als hij nu alleen nog maar weg is, zou ik het zelf tegenhouden. Ik zou aangeven dat hij langs kan komen of de kinderen kan komen ophalen om iets te gaan doen, maar dat je logeren nu nog niet wilt, omdat het voor alle partijen te vers is nu.

Ik ben het er niet mee eens om nu maar gelijk cold turkey helemaal door te pakken, hopsa, nieuwe vriendin er ook bij.

Nee Mirreke

Je laat die beslissing bij de vader. Anders heb je meteen het eerste conflict over de omgangsregeling te pakken. Je kunt hooguit met vader bespreken dat je je daar zorgen over maakt, maar je laat de beslissing bij hem. En vraagt of hij in elk geval wil zorgen dat hij zelf voor de kinderen zorgt en er voor ze is als ze bij hem zijn. Dan kan vader altijd zelf nog het besluit nemen om het contact te beperken.

Te veel verandering

Dit is helemaal geen ideale situatie voor kinderen.
Ze hebben waarschijnlijk bijna nooit alleen met de vader geweest, altijd bij jou of jullie samen.
En hun vader wil nu alle gewoontes 360° omdraaien. Bij hem, in een vreemd huis met een vreemde vrouw die niet met hun kan communiceren.

Als ik het goed begrijp, hebben ze hun vader ondertussen al wel regelmatig gezien bij jullie thuis.
De volgende stap is dat hij met hun uitstapjes maakt.
Na een paar keer kan hij hun voorstellen aan haar.
In een later stadium kunnen ze de kinderen naar hun woning meenemen, overdag wel te verstaan.
En in het laatste stadium komen de overnachtingen erbij.

Vraag

Als de vraag van TO was geweest wat het beste voor de kinderen is met betrekking tot het proces naar een omgangsregeling en het kennismaken met een nieuwe partner, was er hier wel consensus geweest: rustig aan. Maar dat is de vraag toch niet? Vader heeft een andere opvatting en hij is gewoon volwaardig ouder. Ik heb geen ervaring met scheidingen waarbij jonge kinderen in het spel zijn, dus ik ben van de regels niet op de hoogte, maar krijgt de vader niet gewoon een omgangsregeling? Dan kan hij toch zelf bepalen wat hij in "zijn" eigen tijd met zijn kinderen doet? Is het dan niet onverstandig van moeder om de kinderen alleen onder haar voorwaarden door vader te laten bezoeken?

Ik ben van mening dat je kinderen reageren op hoe jij en je ex partner met de situaties omgaan. Dat voelen ze en daar reageren ze op.

Ik was aan het begin ook erg boos verdrietig naar ex en me dochter merkte dat.
Huilde veel als ik haar weg bracht naar ex en zijn Nieuwe vriendin. Want die was vanaf week 1 al in het spel.

Ook daar had ik niks over te zeggen... Zijn tijd zijn verantwoordelijkheid en zijn keuze.
Je kan en mag daar wat van zeggen maar je kan er niet veel mee....

Dat wil niet zeggen dat jij het te snel vind en dat jij er boos van word.
En dat mensen zeggen tis te snel.. Makkelijk als je niet in die situatie zit.
En natuurlijk moeten jij en je ex partner om tafel als jij merkt dat iets niet goed gaat met je kind. En die last heeft van verdriet.
Dat moet je ook samen leren en dat iserg moeilijk.

Nu kunnen mijn ex en ik ook na bijna 1,5 jaar wat makkelijker communiceren.
Bespreken wat hij vind en wat ik vind.
Zonder daar weer een hele discussie van te maken

Over je eigen schaduw heen stappen

Het valt me op dat (vooral) degenen met een redelijk tot goed nahuwelijk vinden dat vader 'gewoon' zijn kinderen zou moeten kunnen zien en bij zich hebben. Ik ben er zelf in ieder geval wel 'trots' op dat ik omwille van de kinderen mijn ex altijd als volwaardige ouder heb behandeld. Of misschien niet echt trots, meer als vanzelfsprekend.
En eigenlijk ben ik dus wel verbaasd dat er nog zoveel mensen zeggen dat vader eerst maar eens wat puntjes moet scoren voor hij weer voor zijn kinderen mag zorgen, en nog veel verbaasder dat ze dat beter voor de kinderen vinden.

hier

Hier dus een goed nahuwelijk en ik vind dat vader zijn kinderen moet kunnen zien. Maar dat zien (en evt opbouwen) is hier geen probleem.
Ik vind ook dat vader zich dat tevoren had kunnen bedenken en zelf dom is geweest.
En ook vind ik het beter voor de kinderen om rustig aan te doen.
Niet om vader niet te zien, maar wel om niet meteen geconfronteerd te hoeven worden met een nieuwe vrouw.
Vader mist zijn kinderen maar wil dat die nieuwe vrouw erbij is anders is het "zo zielig voor haar". En dát snap ik niet, want hiermee stelt hij wederom die vrouw boven de kinderen.

Redelijk overleg van beide kanten is denk ik de oplossing. Praten tot er een oplossing bereikt is waar iedereen mee kan leven en de kinderen zo goed mogelijk tot hun recht komen. Dat betekent niet dat moeder kan eisen wat ze wil, maar het betekent zeker ook niet dat vader maar kan doen en laten wat hij wil en de wereld maar met hem mee moet gaan omdat hij dat nu eenmaal zo wil.

Vreemd

Het klinkt mij vreemd in de oren, dat vader in overleg moet met moeder over wat hij in zijn eigen tijd met ze mag doen. En wat als TO haar schoonmoeder een giftig mens vindt, miet vader dan ook eerst in overleg? Het is gewoon een glijdende schaal en volgens mij kun je daar in geval van scheiding beter wegblijven. En dan nog een keer mijn vraag: hoe zit het formeel? Mag moeder dit soort voorwaarden stellen aan omgang met de vader?

Donna

Nee natuurlijk niet. Als beide ouders gezag hebben, hebben ze precies dezelfde rechten. Hooguit kan de rechter die inperken, maar in dit geval kan vader gewoon zijn kinderen meenemen. Hij zal het echter ook niet op de spits willen drijven, denk ik, waardoor moeder alsnog aan het langste eind trekt. Net of dat troost biedt ;-(

Slechte raad

Dan is het enige mogelijke antwoord op de vraag van TO toch dat ze niets kan doen aan de vriendin van vader? Dat ze wel kan proberen hem op andere gedachte te brengen, maar dat de consequentie niet kan zijn dat hij de kinderen niet gewoon op zijn manier mag zien? Het lijkt mij slechte raad om Jove aan te zetten de kinderen alleen op haar voorwaarden "mee te geven". Dat zorgt alleen voor conflicten en mocht de boel escaleren en de zaak voorgelegd worden, dan krijgt vader kennelijk gelijk.

maar waar

Halen jullie vandaan dat elke vorm van overleg de boel op scherp zet, zorgt voor een vechtscheiding, conflicten, rechtsgang, escalatie en dus bij voorbaat slecht is voor de kinderen?

Ik heb het al een paar keer genoemd hier of elders, maar er zijn echt mensen die in al hun emotie gewoon nog voor rede vatbaar zijn. Waar een gesprek, zelfs een pittig gesprek niet hoeft te leiden tot al het bovengenoemde.
Gewoon praten. Als óuders met allebei het beste met je kinderen voorhebben en daar eerlijk in zijn. Eerlijk naar je kinderen en eerlijk naar jezelf.

Ach ja en als mevrouw een adres zocht en een reden om te mogen blijven dan is de relatie vast geen lang leven beschoren.

Ervaring Astrid

Als je een paar scheidende stellen hebt meegemaakt die meer energie besteden aan onmin, over wat 'goed is voor het kind', dan aan praktisch en kalm zaken rondom de kinderen regelen, en maar eens op je handen zitten of op je tanden bijten, dan zie je de bui hangen.
Het is niet voor niets dat het ouderschapsplan het aantal vechtscheidingen opjaagt. Goed idee, pakt verkeerd uit.
Je wil die toon niet zetten.

ervaring

Mijn ervaring is anders, al ken ik heus wel wat schrijnende verhalen, het is zeker de standaard niet.

En het mag zeker geen excuus zijn om het niet te proberen.
Iets niet doen omdat de ander dan misschien wel boos wordt.

Dat mijn na-huwelijk goed is heb ik niet per definitie te danken aan zijn geweldige kwaliteit van communiceren. Maar ondanks dat ben ik nooit een gesprek uit de weg gegaan omdat hij boos zou kunnen worden.
Had ik dat wel gedaan dan was het altijd op zijn manier gegaan. Daar pas ik voor, je bent samen ouders en in overleg beslis je samen.

Ouderschap

Er is altijd een ouderschapsproces Astrid en je kunt elkaar zeker beinvloeden, ten goede of ten kwade, maar je stelt wel prioriteiten. en je anticipeert op het effect van je gedrag op de situatie.
Je laat je natuurlijk niet emotioneel chanteren door boosheid of zoiets, maar wel tot de gevolgen voor je ouderschap en de situatie voor de kinderen.
Tot nu toe stuur ik de situatie van mijn inmiddels grotere kinderen bij hun vader. Dat is noodzakelijk want vader heeft een beperkt inlevings- en voorstellingsvermogen. En hij hoort mij wel. Maar maakt toch zelf de beslissing om dat op te volgen.
Je realiseren dat vader zelf besluit, hij is een mens, regisseur over zijn eigen situatie.

Dat neemt niet weg dat het goed zou zijn om goede scheidingspraktijken beter in beeld te krijgen.
Het is soms echt niet makkelijk maar mensen hernemen zich ook in scheidingen en weten met creativiteit, respect en beheersing, elkaars ouderschap te steunen. En dat gaat ook in 'goede' scheidingen niet vanzelf, dat kost energie en inzet.
Fijn dat het jou goed gelukt is Astrid.

Overleg

Het zou mooi zijn als Jove en ex een compromis kunnen vinden waarmee ze beiden leven kunnen, natuurlijk! Maar als vader toch besluit zijn kinderen mee te nemen naar zijn nieuwe vriendin, is daar gewoon niets tegen te doen. Behalve dan de kinderen contact met hun vader ontzeggen of van het contact alleen onder toezicht te laten plaatsvinden. Daar zal vader zich dan weer tegen verzetten en ik kan me niet voorstellen dat hij dan niet in zijn recht staat. Dan is Jove nog veel verder van huis...

maar

Hij neemt ze niet mee naar zijn nieuwe vriendin, ze woont in zijn huis (of hij in het hare dat weet ik niet). Ze is er dus al en daarmee zet hij kinderen en moeder voor het blok: my way or the highway.
Daarom hoop ik werkelijk dat ze er in overleg zo goed mogelijk uitkomen. Dat overleg en nadenken over betekent alleen al dat ze beiden het beste met de kinderen voorhebben.
Beiden zullen ze daarmee een beetje water bij de wijn moeten doen.
Het zou mij bv niet onredelijk lijken als vader inziet dat een vuurdoop niet altijd goed is. Dat een volwassen vrouw niet zo snel zielig is en best zichzelf even kan vermaken/zich terug kan trekken als de kinderen er zijn.
Vader zou er goed aan doen te investeren in zijn kinderen. Dat vader niet als een poppetje aan touwtjes danst begrijp ik gerust wel, maar hetzelfde geldt voor moeder. Ik vind dat deze moeder gezien de omstandigheden, achtbaan waarin ze verkeert en gezien dat het nog maar heel kort is, het heel goed doet.

Er is ook wat voor te zeggen Astrid

Je kunt kinderen ook direct de status quo bij vader helpen accepteren. Moeder is ingeruild, maar leg uit dat de kinderen niet ingeruild worden, want daar zit de meeste pijn.
Anders help je zelf nog mee om van de nieuwe vriendin een concurrent te maken voor de kinderen en begin je al met onnodige animositeit.
Vriendin woont daar. Als vader mogelijkheden ziet dat ze tijdelijk, met vriendins instemming, nog even elders kan zijn, kan dat wat wencapaciteit geven maar ook een mogelijke bron voor wederzijdse tegenwind.
Maar dan zit je al te speculeren over de situatie bij vader. Hij zal daar zelf een weg in moeten vinden.
Compromissen zijn in zo'n situatie vaak lelijke dingen waar niemand beter van wordt maar voor de lieve vrede met frisse tegenzin ingezet worden. Zo van, ik vind het wel goed, maar dan moet jij wel.
Houdt het een beetje praktisch en speculeer niet teveel over subjectieve mogelijke verhalen.
Misschien is vriendin wel een lieverd die veel beter voor de kinderen kan zorgen waar vader bij is en daardoor de omgangsregeling voor iedereen makkelijker maakt. Ook mogelijk.
Dat je later denkt, waar heb ik me nou zo zorgen over gemaakt.
Als later blijkt dat je prima met haar door een deur blijkt te kunnen.

AnneJ

je weet, meestal ben ik het met jou eens, en ik snap de redenering hier ook, maar deze keer sta ik er toch anders in.

Ik zou mij als moeder hiertegen verzetten, omdat het voor kinderen schokkend is om hun ouders patsboem met een andere partner te zien. Deze vader is natuurlijk hoteldebotel van verliefdheid en wil in rozengeur en maneschijn met de (zeer jonge) kids zijn nieuwe liefde beleven. NIET DOEN, is echt schadelijk, zo snel. En als paps dat niet kan of wil inzien, zou ik als moeder in dit geval toch dwars gaan liggen.

En natuurlijk zou ik wel proberen verstandig te zijn en er met aankomend ex over te praten.