We beginnen weer opnieuw

Niet terug bij af

Want een rechter zal inderdaad rekening houden met een goed lopende omgangsregeling. Ik zou de regeling dan ook niet veranderen. Gewoon niet mee akkoord gaan.

Sterkte hans

De moed zou je in de schoenen zakken met zoiets.
Kan ze zichzelf wel financieel bedruipen? Houdt in de gaten dat ze geen extra alimentatie kan eisen als ze zelf ontslag genomen heeft of minder is gaan werken.
Ook al zouden er zorgen zijn met een kind. Als jij je hoofd maar koel houdt en op je standpunt blijft staan en niet ingaan op loze beschuldigingen.
Zo naar dat scheidingen soms ontaarden in dit soort zaken.
En verder houdt ik me erbuiten maar opvoedingstips van een verpleegkundige, in je huis, daar ben ik ook geen fan van. Ze werkt in de kinderopvang, me dunkt dat daar meer ervaring zit en tips, en ze kunnen haar ter plaatse observeren hoe ze met kinderen omgaat.

Help, mijn kind heeft niets.

annej, de afspraak is uiteindelijk ook niet doorgegaan. omdat ik er geen toestemming voor geef. Het gaat mij om het punt, dat ze mij niet informeert vooraf. Dit zullen somigen zien als moeilijk doen. Het zij zo. Ik heb dit in onze relatie van 4 jaar meerdere malen meegemaakt, dat ze beslissingen neemt zonder mij vooraf te informeren.
Het punt is ook nog eens , dat ik dit wederom heb aangekaart bij de mediator. Er wordt eigenlijk niet eens een punt van gemaakt op dat moment. Sterker nog , de mediator gaat serieus in op haar nieuwe voorstel van omgang en sturt mij weg met de opdracht, daar over na te denken.
Ik heb dezelfde dag gereageerd naar de mediator per mail. Ten eerste dat ik wil dat zij heel erg duidelijk maakt dat het voor mij wel een belangrijk punt is, informeren. Ze heeft me per mail toegezegd, dat ze dat expliciet laat opnemen. ( volgens mij is het gewoon wettelijk geregeld) Dat mijn vertrouwen in de mediator verdwijnt. Er nog steeds geen beslissingen worden genomen. Ex komt met een ander voorstel van omgang op het moment dat we eigenlijk een ouderschapsplan zouden ondertekenen waar we 6 maanden over aan het praten zijn geweest. Ze veegt het gewoon van tafel , omdat de bestaande omgang niet uitkomt met haar nieuwe baan van 2 dagen. De baan die ze nu heeft , heeft ze sinds een jaar bij dezelfde organisatie KDV. Ze gaat nu een dag minder werken en ook nog elke week andere dagen. Daar moet ik me dan weer volledig aan aanpassen. Op een gegeven moment is de koek op bij mij.
De suggestie om haar te observeren , hoe zij met kinderen omgaat? Dat denk ik ook wel eens, maar zodra ik dat ga zeggen , dan gaan natuurlijk alle deuren in het slot. Ook bij mediator wordt alles heel erg snel als verwijt gezien. Terug naar mijn advocaat heb ik helemaal geen zin meer in, omdat daarmee de relatie weer enorm verslechterd. Soms denk ik echt, weet je moeders, hier zijn de kinderen en ik hoop dat ze over een aantal jaren maar naar pappa gaan vragen. Maar tegelijkertijd , denkl je dan, Nee, dat ga ik mijn kinderen niet aan doen.
En de kinderen ? Ik zie dat de oudste het er heel erg moeilijk mee heeft. Dat zie ik al een half jaar. Ook al eerder aangekaart bij haar, toen ze nog bij ouders zat. Nee hoor, zij merkten niets , altijd vrolijk blabla. Ze woont 3 weken op haar zelf en nu moet er ineens van alles gebeuren. Daarbij heb ik ook nog het gevoel van. Kijk gvd nu eens echt naar hem en probeer je even in te leven in het jongetje , wat hij allemaal in een jaaar heeeft meegemaakt. Ga daar zelf als ouder eens mee aan de slag. Ik zie het vaan haar kant als een enorme gemakzucht , om het weer door anderen te laten oplossen.
M. is moeilijk/lastig/luistert niet ineens. Het zou misschien vreemd zijn als hij heel normaal zou gedragen door alle omstandigheden. Dat hij zo reageert is niet zo vreemd.
Zij vondt dat er iets met hem is. Ik vindt dat ze niet de problemen bij de oorzaak benadert, maar alleen de gevolgen ziet en daar moet wat mee gebeuren. Ineens is hij een speciaal jongetje, ik vindt helemaal niet.
Zoals ik bij best veel ouders om me heen zie. Als er iets zgn is, moeten er gelijk allerlei onderzoeken komen. Want er moet iets zijn. Ik zie het echt als een soort welvaartsziekte.
Help , mijn kind heeft niets , en nu.
Vroeger waren we druk als kind. Nu heben ze ADHD en ga maar door. Ga ook eens terug naar je eigen verantwoordelijkheid als ouder.
Misschien draaf ik wel door, maar het is wel een beetje de kern.

Opvoedtips

Ik vind het heel vervelend voor je dat het zo gaat als je al een half jaar bezig bent.
Ik snap alleen niet zo goed waarom je vrouw geen opvoedtips mag vragen aan iemand van het cb? Dat zou ik toch wel erg moeilijk vinden als mijn ex dat zou tegenhouden. Het kan best normaal zijn dat je zoontje zich gedraagt zoals hij nu doet, maar als zij moeite heeft om goed met hem om te gaan is het toch alleen maar fijn dat ze daar hulp bij zoekt?
Een verpleegkundige mag ook geen diagnoses of iets stellen, dus mocht ze er echt op aan gaan sturen dat hij iets heeft zal ze toch ergens anders heen moeten, en kan je dat tegenhouden als je dat niet wilt.

Snuggle's

Verpleegkundige

Is niet opgeleid voor pedagogische hulpverlening. Als je al een lastige relatie hebt kunnen dit soort hulpverleners een extra complicatie opleveren.

Vaardigheden

Het kan heel prettig zijn om de omgang met je kinderen te kunnen bespreken en daar tips voor op te doen. Maar ik zou het toch maar beperken tot familie en vrienden, tenzij er drama's zijn.
Ook snap ik dat je overleg wilt in een aantal zaken, maar ik denk dat je er teveel van verwacht. Dat zou ik toch maar loslaten. Grijp in als het je te ver gaat en laat het verder maar gaan, anders gaat daar al je energie inzitten en het verandert toch niet. De energie steek je liever in je kinderen. Ga iets leuks met ze doen. Het zijn vast heerlijke jongetjes die graag ravotten, heuvels afrollen, kinderboerderijen rondrennen e.d.
Overleg kun je niet afdwingen.

Compliment

En ik moet je mijn complimenten maken. Je verhaal klonk aanvankelijk vrij hopeloos maar het ziet er naar uit alsof je het helemaal opgepakt hebt met je jongens. Het zal wel lastig blijven maar misschien wordt het in de loop van de tijd ook gewoon wat makkelijker omdat iedereen er aan gaat wennen en er zich toch bij neer gaat leggen. Daar kun je aan bijdragen door zo min mogelijk brandstof te leveren.
Je bent ver gekomen. Inderdaad accepteer niet dat je je kinderen minder krijgt, houd die dagen vast.

Ik denk ook dat je teveel verwacht

Zij zit daar op dat c.b. , kaart haar 'probleem' aan en verpleegkundige raad een actie aan (even ongeacht welk probleem of actie en of het ok is enzo). Die 'actie' die verpleegkundige voorstelt lijkt haar wel wat...en verpleegkundige wil meteen een afspraak maken. Dan wil jij dat ze éérst jouw belt om het met jouw te overleggen??
Stel dat kind's ogen niet zo goed uit de test kwamen en verpleegkundige raad oogarts aan en wil meteen afpraak maken bij oogarts...Had je dan ook zo hoog in de boom gezeten?
Even ter vergelijking. Ik begrijp best dat je geïnformeerd moet worden en dat je toestemming moet geven, maar wat je verwacht (dat ze bij alles éérst voordat ze afspraak maakt jouw informeert) zal in praktijk héél vaak niet werken.
Ik denk dat je gedeeltelijk dat 'los' moet laten. Heb ook enigzins vertrouwen wat dat betreft in elkaar (ja,ja ik weet makkelijker gezegd dan gedaan) en als je pas geïnfromeerd wordt nádat de afspraak is gemaakt en je bent het er alsnog niet mee eens, kan je het altijd nog weer afzeggen (is ook nu gebeurd toch?).
Dus het zet gewoon ook geen zoden aan de dijk om dat te 'eisen' van je ex. En al helemaal niet om haar erop aan te vallen. Ze informeerde je toch? Oke, wat laat...maar misschien moest ze na dat c.b. wel eerst boodschappen doen, eten koken, haar vriendin met klaagzang aanhoren, kinderen in bed doen. Of weet ik wat.
Ook een paar uurtjes later geïnformeerd worden maakt het er gewoonweg niet anders op.
Ik zou er in ieder geval geen enkel 'nut' in zien en ook niet begrijpen waarom dat á la minuut en wel meteen zou moeten. De kinderen zijn die dag bij háár. Zij heeft de verwantwoordelijkheid en dat jij niet de hele dag in haar gedachten bent als allereerste kan je haar moeilijk kwalijk nemen lijkt me. Jij bent op dat moment geen prioriteit voor haar.
Ik denk ook dat je je verwachtingen om geïnformeerd te worden ook enigzins moet bijstellen. En ik denk ook....wáár ligt de grens. Moet ze je ook metéén bellen als kind huilend van school komt en zegt 'gepest'te zijn? Of als kind op z'n knie valt, die hevig bloed en waarmee ze naar de EHBO vliegt? Mág ze zowiezo wel meteen met bloedend kind naar de EHBO of moet ze éérst jouw bellen?
Ik stel het nu extreem....maar ik denk dat je wel snapt wat ik bedoel.
Stel het 'anders'. Moeder moet jouw zodra ze in de gelegenheid is jouw informeren en jij mag belangrijke beslissingen altijd terugdraaien.
Dan klinkt het al heel anders, en is de kans groter dat ze niet elke keer gaat steigeren. En er ooit wel een overeenkomst komt.
Ik stel zelfs mijn man waarmee ik nog steeds happy getrouwd ben heel vaak pas 'achteraf' in kennis. Net zo als hij mij weleens. Als kind valt en naar de EHBO moet belt hij mij ook pas op m'n werk als kind al gehecht en met drinken op de bank zit
groeten albana

Wisselwerking?

Zou het niet zo kunnen zijn dat de ex steeds minder communiceert omdat papahans zo aandringt op communicatie en invloed willen uitoefenen op haar leven? Ik zou er erg opstandig van worden als mijn ex zich zo zo opstellen.

Laat los, en blijf uitgaan van het eerdere ouderschapsplan

Mail terug naar je mediator dat jij bij nader inzien vast wilt houden aan het ouderschapsplan waar jullie zes maanden naar toe hebben gewerkt. Dan ga je op al die andere voorstellen niet in.
Nee, jij houdt je dagen, jij wil dat andere ouderschapsplan, en voor de rest niets. Laat haar even betijen, en dan komt ze wellicht wel weer tot rust.
Verder zou ik dat met dat informeren ook iets minder nauw nemen. Opvoedtips in haar huis is misschien nog niet zo slecht.
Kortom: jouw dagen, jullie oude plan, je maakt je minder druk over het al dan niet informeren van je ex, laat je niet opnaaien en hou je gewoon aan eerdere afspraken. De omgangsregeling gaat nu al een half jaar goed, dat is een sterk punt.
Laat het wat los, dan stijgert zij ook minder, en krijg je toch wat je wilt, iedereen blij.

Hans hou je hoofd koel!

Hans, ik vind dat je op hol slaat. En ik denk dat dat erg onverstandig is, voor jou en voor je relatie met je kinderen.

Ik kan het me zo voorstellen hoe het gegaan is op het cb. Je ex bespreekt een probleem, uit zichzelf of als antwoord op een vraag, en daarop vraagt de verpleegkundige of ze langs zullen komen voor een observatie of advies of wat dan ook. Ofwel je ex vindt dat een goed idee, ofwel ze durft geen nee te zeggen, in ieder geval gaat ze op de suggestie in en er wordt meteen een afspraak gemaakt. Ik zou, als ik het zou willen, ook meteen een afspraak op het cb maken als dat kon, want ons cb was ontzettend moeilijk te bereiken en er zijn lange wachttijden - die afspraak heb je dan tenminste en je kunt het altijd nog afzeggen.

Je ex heeft je WEL vooraf geïnformeerd, namelijk lang voordat het onderzoek zou plaatsvinden. Er was nog volop de mogelijkheid om de afspraak af te zeggen of te verplaatsen. Je kunt echt niet eisen dat ze in zo'n geval met jou overlegt voorafgaande aan het maken van de afspraak, en dat is toch ook helemaal niet nodig? Die afspraak kan toch gewoon de volgende dag worden afgezegd?

En hiermee wil ik niets zeggen over de (on)wenselijkheid van zo'n video-observatie. Ik zou het zelf niet zomaar laten doen, maar ik kan me wel voorstellen dat iemand op het cb niet snel "nee" durft te zeggen op zo'n voorstel, omdat ze bang is dat ze haar anders gaan verdenken... En het lijkt me ook typisch iets waar je later nog van gedachten over kunt veranderen, als je daarna naar huis gaat.

papahans: "Ze had mij ook niet gelijk hoeven te bellen, daar gaat het ook niet om. Het gaat erom dat ze op het c.b. de afspraak vastlegt en maakt en mij daar uren later dat even meedeelt."

"Uren later" vind ik in dit geval "meteen" hoor. Het was toch nog dezelfde dag nog? Kijk, als ze het jou vlak voor die afspraak zou vertellen, dan kan ik me voorstellen dat je zou steigeren. Maar wat maakt het uit of ze het een half uur of drie of vijf uur na het maken van de afspraak aan jou vertelt? Ik neem toch aan dat ze niet dezelfde dag al meteen zouden komen om te filmen...

Ik vind dat je in dit geval echt op het oorlogspad bent, mischien niet expres, maar je lijkt overgevoelig, waarschijnlijk door dingen uit het verleden? Je bent gewoon nog ontzettend kwaad op haar en neemt haar nog heel veel kwalijk.

En wat betreft die mediator: ik meen me te herinneren dat je al eerder klaagde dat de mediator meteen de raarste ideeën van ex serieus leek te nemen en jullie meteen vroeg om het uit te werken. Maar is dat misschien niet gewoon een "mediatie-techniek"? Uiteindelijk zijn jullie toch bij een heel goed plan uitgekomen, ondanks het moeten uitwerken van eerdere "onmogelijke" ideeën. Die mediator is toch geen scheidsrechter of schooljuf, maar moet jullie begeleiden in het zelf samen er uit komen. Misschien is het uitwerken van een nieuw idee de effectiefste manier om te ondervinden dat het geen goed idee is? Dus tja wat is er tegen om het nieuwe plan uit te werken, dat is nog niet hetzelfde als er allebei mee instemmen. Het maakt alleen de consequenties en praktische (on)mogelijkheden duidelijker. Het is ook een vorm van "doorwerken", waarna het nieuwe idee/plan echt achter jullie kan liggen en niet later steeds weer opnieuw de kop op kan gaan steken.

En natuurlijk snap ik dat het je ergert omdat je het idee had dat jullie bijna klaar waren. Maar als het ouderschapsplan er nu doorgedrukt wordt, leidt dat misschien later weer snel tot bonje. Terwijl als jullie allebei het idee hebben dat alle mogelijkheden zijn onderzocht en dat gekozen is voor het best haalbare / meest wenselijke plan of het beste compromis, dan lijkt me dat zo'n regeling later veel langer meegaat.

Ik vind het trouwens heel vreemd dat je zo snel overweegt om dan de kinderen maar helemaal aan haar over te dragen omdat je het "zat" bent. Hoe belangrijk zijn de kinderen voor jou? Wat heb je voor ze over?

papahans: "Tegelijkertijd zie ik dat mijn kinderen er aan onderdoor gaan."

Sja één ouder is voor kinderen waarschijnlijk beter dan twee voortdurend ruzieënde ouders...

Dus hou je hoofd koel en sla niet zo snel op hol, dat is voor je kinderen het beste!

Weet het niet meer

samen ouder,Gezien verleden , vindt ik haar actie niet handig om afspraak te maken voordat ze mij heeft geinformeerd. Heb haar ook nog gezegd, dat het misschien heus niet bewust is. Maar haar reactie is er er een van , ik praat niet meer met jou, heb niets te maken wat jij er van vindt. Daarmee escaleert natuurlijk alles. Zij gooit bestaande regeling overboord en gaat nu terug naar rechtbank.
Is het ook niet vreemd, dat er niet eens meer gepraat gaat worden over dat nieuwe voorstel, omdat mediator onder druk lijkt te staan wegens het feit, dat de rechtbank een vasstellingsovereenkomst MOET hebben nu.
En nee, die overweging neem ik niet zo maar even tav de kinderen. Maar ik zie door de enorme spanning tussen ons dat de kinderen hier onder lijden. Eigenlijk sinds zij sinds kort alleen woont , zijn de kinderen heel erg onrustig. Het is een enorm dilemma, Kinderen krijgen nooit de rust die ze verdienen. Als ze bij mij zijn missen ze mamma en als ze bij haar zijn missen ze pappa.
Een nieuwe gang naar de rechtbank zal de relatie er alleen nog maar beroerder op gaan maken en direkt van invloed op de kinderen. Dat is mijn dilemma. Misschien dan maar voorstellen om ze tijdelijk bij moeder te laten en als zij de tijd rijp acht , hoor ik het wel.
Ik ben nu een jaar bezig met dit en heel lang met haar meegegaan, maar op een gegeven moment moet dat niet een vrijbrief gaan worden. Als ik nergens meer op kan reageren , zal dat ook niet meer werken natuurlijk.

Het gaat niet om hoe gek het is.........

Ik ben het helemaal met samen-ouder eens. Ik denk dat alles terug te voeren is op hoe jullie op elkaar reageren. Jij steigert compleet omdat ze je niet meteén belt nadat ze die afspraak bij het c.b. had gemaakt (die haar misschien ook wel gewoon overkwám...) en zij stelt het informeren misschien wel onbewust of bewust uit...want ze wéét hoe jij er misschien wel op reageert...Zij wisselt ze misschien wel van opvang zonder jouw te informeren omdat ze wéét dat jij het dan blokkeerd...
Jij blijft dingen zeggen (je goed recht hoor begrijp me niet verkeerd) en draaft daar, door alles wat er eerder is gebeurd, enigzins in door...Zij zegt je maar niks meer of in een nogal laat stadium omdat ze wéét dat je er iets over gaat zeggen.
En als ze alles helemaal zat is gaat ze je compleet dwars zitten. En jij gaat ook dwars liggen en zegt bekijk het helemaal maar....met je kinderen want dit is ook niet goed voor ze.
Laat als allereerste 'los' wat er allemaal gebeurd is. Denk eerst rustig na, voordat je van wal steekt. Denk ook na over 'wat wil je bereiken' en over of dat de woordenwisseling wel waard is. Zo'n actie als met die splinter zal alleen maar weer meer explosiegevaar opleveren. Je wil ermee bereiken dat zij inziet dat haar eisen belachelijk zijn. Je bereikt ermee dat zij je nog maanden zal nadragen dat jij toen en toen zus en zo hebt gedaan enkel en alleen om een splinter.
De enige manier waarop die kinderen 'rust' kunnen krijgen en waarop ze enigzins hun heimwee naar de andere ouder kunnen vergeten is als ze weten dat jij gelukkig bent als je alleen bent en ook weten dat je ex gelukkig is als ze zonder hen is. Een complete afstand scheppen tussen jouw en je kinderen zal daar écht niet voor zorgen. En zal ook vast jouw niet gelukkig maken.

Ik begrijp best dat dat los laten en rustig reageren niet makkelijk zal zijn. En tenslotte laat zij daar ook niks van blijken, dus waarom zou je? Nou voor je kinderen dus, en voor je eigen welzijn ook. Want tenslotte is háár welzijn iets waar je geen boodschap meer aan hebt. Blijf kalm Hans, je hebt ons tenslotte om je af te reageren en je gedachten enzigzins op orde te brengen. Kom op! Je kán het!!
En niks ervan die kinderen altijd bij haar laten en maar afwachten....tot ze een keer willen komen. Ben je helemaal gek geworden??? Jij wilt ze graag zien, ze willen graag bij jouw zijn...Dus simpel zat. Dát doe je écht niet! Laat de boel een beetje betijen, laat het desnoods voor de rechter komen en tot die tijd gaan jullie door waar je mee bezig was, net doen of je er nog in gelooft. Stel je verwachtingen wat bij en als zij zich niet aan afspraken houd, vertel je dat rustig en kalm en draai je de dingen terug en anders 'eis' je het...Gewoon rustig en weldoordacht, in het welzijn van die kinderen.
En ja, haar eisen zijn misschien belachelijk en onuitvoerbaar, maar misschien wel ingegeven door diezelfde boosheid die ervoor zorgt dat jij zo enorm doordraaft. Jij draaft door, zij draaft door. En zo komen jullie écht nergens.
groeten albana

Rust

Ik zou inzetten op rust in de omgangsregeling. Houden zoals het is. En het is voor iedereen duidelijk dat veranderingen van school en kdv niet zomaar gaan, probeer er kort en rustig over te blijven. De emoties die erbij komen in te slikken. Het is voor allebei heel vermoeiend en je bent al zo ver gekomen! Wonen vlak bij elkaar, kinderen gaan naar kdv en school. Geef aan dat je de regeling zo vol gaat houden. Zonodig bij de rechter. Er is een goede regeling, niet nodig om daar nu wijzigingen in aan te brengen, rust voor de kinderen en voor jullie zelf.

Hans

Verlies niet uit het oog wat je al hebt. Als je bekijkt waar je een jaar geleden (is dat trouwens echt al een jaar geleden???? lijkt veel korter) zat dan ben je nu al heel ver gekomen.

Je hebt de kinderen meerdere dagen per week bij je en je oudste gaat binnenkort naar school bij jou in de buurt. Dat is toch een heel ander uitgangspunt dan waar je hier een jaar geleden over schreef. Toen was er nog sprake van dat je een weekendvader zou worden en dat de kinderen op flinke afstand van jou naar het kdv en naar school zouden gaan.

Dus verlies niet uit het oog wat je al hebt en waar je naar toe wilt. Je ex is blijkbaar niet goed in het overleggen. Dat was tijdens jullie relatie al zo en dat gaat nu echt niet beter worden. Mensen veranderen niet zomaar en dat kun jij ook niet afdwingen.

Dus richt je energie op dingen die je wel kunt veranderen: houdt vast aan de huidige omgangsregeling en aan je zorg voor de kinderen. En maak gebruik van je recht als vader om dingen (al dan niet achteraf) ongedaan te maken. Meer invloed heb je gewoon niet. Accepteer dat nu maar.

En het gaat echt niet beter voor je kinderen worden als jij je helemaal terugtrekt. Ze hebben jou nodig, nu misschien nog wel harder dan ooit.

En voor wat betreft je voorbeeld bij het cb: zou mij ook in het heetst van de strijd kunnen gebeuren. Ik maak hier ook alle doktersafspraken, en verlies dan soms wel eens uit het oog dat mijn man daar ook nog wel eens iets van zou kunnen vinden. Gelukkig voor ons is hij het meestal wel met mij eens. Dat scheelt een hoop gedoe. Maar dat neemt niet weg dat je gaande het gesprek op zo'n bureau (of bij de dokter of op school of waar dan ook) weleens even uit het oog kunt verliezen dat kinderen twee ouders hebben en dat die andere ouder daar wellicht ook nog wel eens een mening over zou kunnen hebben. Tijdens zo'n gesprek ben je namelijk meer bezig met het op een lijn komen met de cb-verpleegkundige/arts en/of schooljuf.

Ik vind het ook nog niet zo gek dat ze jou na een aantal uren hierover gebeld heeft. Als ze echt niet had willen overleggen had ze er waarschijnlijk niets over verteld.

Dus laat dit voorval alsjeblieft niet alles vertroebelen. Ik denk dat je hier op het forum legio voorbeelden kunt vinden waar dit soort zaken spelen. Overleggen en het samen eens worden is gewoon het moeilijkste wat er is.

Hans, je woede druipt uit mijn laptop........

Beste Hans,

Vorig jaar had ik ook flinke discussie met jou en daarom kan ik me je draad van toen ook nog zo goed herinneren. Ik vind je nog altijd weinig postief op je ex: je stelt je (nog steeds) heel denigrerend op naar haar toe. Je eist voor jezelf vanalles, maar wat zij doet mag alleen met jouw toestemming......

Als zij adviesen van de verpleegkundige wil voor de omgang met haar zoon in haar huis, wie ben jij dan om te gaan stuiteren omdat je niet bent gehoord? Je zegt dat het niet om het inschakelen van de verpleegkundige gaat, wat is dan eigenlijk je probleem? Dat ben je dus zelf, omdat JIJ niet ingelicht was. Man toch! Laat je ex los en laat haar haar dagen invullen op haar manier! Je lijkt zo'n vreselijk zure man (geworden) te zijn. De constante strijd met in feite jezelf gaat je echt nog heel veel kosten op deze manier hoor.

En dan over die werkdagen. Feit is toch dat de situatie er anders uitziet nu ze ander werk heeft? Dan kun je toch ook meedenken met de praktische kant van eht verhaal in plaats van meteen weer hoog van de toren te blazen omdat JIJ je gepasseerd voelt. Ik zou grote moeite hebben rekening met jou te houden terwijl je iedere keer opnieuw aan mijn stoelpoten probeerde te zagen zodra ik niet deed wat jij wilde. Hans, het is uit tussen jullie. UIT.

Ander werk hoeft niet te betekenen: minder dagen

Natuurlijk kunnen andere werkdagen een andere verdeling tot gevolg hebben. Volgens mij is dan de juiste volgorde eerst te overleggen voordat je andere dagen accepteert, tenminste als je wilt dat de ex ook aanpassingen doorvoert als gevolg van jouw werkdagen.
Flexibele werkdagen zouden niet het probleem van Hans moeten zijn maar het probleem van ex, tenzij ze daar SAMEN een oplossing voor vinden.
Andere werkdagen zou helemaal niet moeten betekenen dat Hans zijn kinderen minder te zien krijgt. Dan lijkt mij geen logisch gevolg als de omgangsregeling goed loopt.

De verpleegkundige die thuis komt kijken, is een bijkomend probleem waar Hans geen vertrouwen in heeft. Kan best fout zijn, maar lijkt me niet het belangrijkste issue op dit moment.

Vorige week

Hans, het is echt een illusie om te denken dat mensen na een echtscheiding de punten waar je over struikelde in positieve zin zullen gaan veranderen. Jij struikelt over dat zij beslissingen neemt over de kinderen zonder te overleggen met jou. Welke afspraken je ook maakt, wat er ook in het convenant staat, dit struikelblok zal blijven. Jullie communicatie zal na de scheiding echt niet verbeteren. Wat een scheiding wel doet is zorgen dat ieder meer zijns of haars weegs kan gaan. Dus dat je minder last hebt van de struikelblokken. Niet dat ze er niet meer zijn, maar het zou een randverschijnsel moeten worden in je leven.
Wat daar haaks op staat is het begrip co-ouderschap, want dat suggereert dat twee ouders samen ouder zijn. Dat is al moeilijk in een liefdevolle huwelijksrelatie, laat staan na een echtscheiding. Wat daar ook haaks op staat is de algemeen roep van 'deskundigen' dat ouders met elkaar moeten overleggen. Na ruime ervaring als gescheiden vrouw kan ik je vertellen dat het regelrechte onzin is. Kinderen kunnen prima met twee leefwerelden leven, weten haarfijn waar ze het ene wel kunnen en het andere niet, buiten dat in hun eigen voordeel uit, en zolang er geen grootse en verschrikkelijke dingen gebeuren moet je dat vooral ook zo laten en je zo min mogelijk bemoeien met hoe die andere ouder het doet. Dus jij moet je concept over 'communicatie' en 'co-ouderschap' bij gaan stellen, anders blijf je overal problemen tegenkomen, tot en met de aanschaf van de zoutpot.

Even terug naar het consultatieburo. Eerlijk gezegd heb ik ook wel eens met een kind op de EHBO gezeten, of zelfs al zitten wachten op een OK voordat ik de vader inlichtte. Dat gaat soms zo. Het gesprek op het consultatieburo heeft een eigen gang, dan worden er dingen afgesproken die je pas later kunt communiceren.

Ik denk dat het probleem iets anders is, namelijk dat jij eerder al met haar hebt willen spreken over de ontwikkeling van je kind en de zorgen die zij daarover maakt en dat zij die altijd weggewuifd heeft. Terwijl ze nu een video-observatie laat doen. Beschouw het maar als een leerpunt: als je iets ziet wat jou verontrust kun je wel een poging doen om het met je ex te bespreken, maar als zij het wegwuift en jij ziet het toch, volg dan je eigen inzichten en handel daarnaar. Je kunt altijd naar een huisarts gaan, zelf naar het consultatieburo gaan of iets soortgelijks en als er iets moet gebeuren kun je altijd je ex nog inlichten.

Bij dat consultatieburo zit nog een ander verhaal: stel dat 'men' denkt dat de signalen niet met het kind te maken hebben, maar met de sociale omgeving, stel dat ex lelijk doet over jou en jij lelijk gedaan hebt omdat ex de afspraak had gemaakt, dan kan
men' concluderen dat het kind de dupe is van twee niet-communicerende ouders en dat kan ertoe leiden dat 'men' gaat ingrijpen. Ik zet 'men' tussen aanhalingstekens, want ik weet niet in hoeverre het consultatieburo in samenwerkingsverbanden betrokken is met allerlei andere instanties, ketens en signaleringsteams. De uitkomsten van het inbrengen van 'signalen' in dergelijke ketens is volstrekt onvoorspelbaar en onnavolgbaar. Je krijgt geen verslagje van de bespreking, zal ik maar zeggen. Alleen de conclusie.

Tijd dus om de schade te gaan herstellen, want er is wel veel schade aangericht door je boosheid.

Als erste zou ik zelf kontakt opnemen met het consultatieburo en degene die de video-observatie heeft aangevraagd. Vraag een gesprek aan. Leg in dat gesprek uit, dat jij eerder al gemerkt hebt dat het niet goed ging met je kind, dat je daar met je ex al over sprak, maar dat zij alles wegwuifde en dat het je overvallen heeft dat zij nu een video-observatie wil gaan doen. Laat je rustig uitleggen waarom men dat zou willen, wat het inhoudt, wat het doel is, wat mogelijke gevolgen ervan kunnen zijn etc. Als het alleen vragen betreft die je ex heeft over haar manier van omgaan met het kind, geef dan aan dat je je daar niet mee wil bemoeien, dat is haar zaak en het is fijn als ze daar hulp voor zoekt. Dat wil je ook niet blokkeren. Als het gaat om de vraag wat er aan de hand is met je kind, geef dan aan dat je daar graag bij betrokken wil zijn, omdat je zelf veel voor je kind zorgt, omdat je je al eerder zorgen maakte en dat je dus graag meewerkt om te kijken wat er nu aan de hand is. Je mag ook vertelle3n wat jij ziet, hoe jij ermee omgaat etc., alleen probeer alle negatieve opmerkingen over je ex en haar familie te vermijden.

De tweede schade is dat de papieren nu niet getekend worden. Vorige week lagen ze klaar, nu zou alles weer moeten veranderen omdat ex een andere baan heeft. Ex heeft alweer een nieuw ouderschapsplan geschreven. Wat is erop tegen om te zeggen dat het wat jou betreft hier stopt. Je kunt de mediator niet meer betalen, er is een goed plan, de kans dat je ex deze werktijden volhoudt tot de jongste 18 is is heel erg klein, dus er zullen wel vaker veranderingen komen die niet in het convenant zijn te vangen en dus zelf opgelost moeten worden. Ex moet volwassen worden en zelf de gevolgen van haar wisselende keuzes leren dragen. Ik weet niet of het kan, maar ik zou het voor de rechter laten komen, aangeven dat je de vaststellingsovereenkomst die er ligt en die jullie samen hebben ontwikkeld met de mediator, dat je die graag wil ondertekenen. Laat ex dan maar vertellen wat ze nu weer veranderd wil hebben. Als het zo moet gaan, dan maar zo. De mediator wil wel verder praten over nog een voorstel natuurlijk. Uurtje factuurtje. Maar wat jou betreft is het klaar. De papieren liggen er en ze kunnen getekend worden. Klaar. "Denk er eens over na..." zegt de mediator. Niet meer. Jullie zijn uitgedacht en uitgepraat. Het is gewoon klaar. Het loopt al een half jaar zo, de afspraken liggen er, iedereen is erbij geweest, klaar. Zo gaat het naar de rechter, liefst met beide handtekeningen eronder en anders alleen met jouw handtekening eronder. En zo vlug mogelijk naar de rechter met die papieren. Mag ex bij de rechter uitleggen dat ze het nu toch weer anders wil omdat ze andere werktijden heeft. Die rechter weet ook dat je zo geen toekomst opbouwt.

Tsjor

Wat emine zegt

Dat bedoelde ik drie dagen geleden, maar dan in het kort

Vraag over jurische kant

Hans, als ik het goed onthouden heb dan hadden jullie geen enkel contract met elkaar afgesloten: niet getrouwd, geen samenwonings-/levingscontract, geen geregistreerd partnerschap. Jullie gaan dus niet scheiden, maar continueren de situatie dat jullie beide ouderlijk gezag hebben over de kinderen. Formeel is er alleen veranderd dat moeder ergens anders is gaan wonen. (En dat er inmiddels 1 kind op haar adres is overgeschreven.)

Waarom gaan jullie dan naar de rechter? Niet om te scheiden of een contract te ontbinden. Hoe zit dat formeel?

Jullie hadden voorheen geen ouderschapsplan/omgangsregeling, waarom moet dat dan nu wel? Of moet het niet maar willen jullie dat?

Als twee personen met het ouderlijk gezag over dezelfde kinderen onenigheid hebben over de verzorging/opvoeding/verdeling, komen die dan altijd bij de rechter terecht? Wat is het juridische kader hiervan?

Tsjor

"Wat daar haaks op staat is het begrip co-ouderschap, want dat suggereert dat twee ouders samen ouder zijn. Dat is al moeilijk in een liefdevolle huwelijksrelatie, laat staan na een echtscheiding. Wat daar ook haaks op staat is de algemeen roep van 'deskundigen' dat ouders met elkaar moeten overleggen. Na ruime ervaring als gescheiden vrouw kan ik je vertellen dat het regelrechte onzin is. "

Dank je. Ik heb er beroepshalve enige, maar niet heel veel ervaring mee, en persoonlijk (nog?) geen ervaring. Maar ik heb ook altijd het idee gehad dat het baarlijke nonsens was; soms dacht ik dan dat dit werd ingegeven door mijn soms wat cynische trekjes, maar het is altijd prettig als je vermoedens worden bevestigd door iemand die er vanuit zo te zien redelijk onbevooroordeelde hoek naar kijkt.

Groeten,

Temet

Wat kan

is niet hetzelfde als wat moet. Mijn probleem is dat een bepaalde claim gelegd wordt op 'ouders communiceren' of 'ouders op één lijn' die in de praktijk niet terecht is: kinderen kunnen uitstekend met verschillen omgaan. Die claim is bovendien lastig als er sprake is van een echtscheiding en beide ouders verschillende levensstijlen en communicatiewijzen gaan ontwikkelen. Het verhindert dat ouders elkaar loslaten, respecteren in het anders zijn en een eigen, ontspannen wijze vinden om om te gaan met de kinderen én met het gegeven dat de kinderen twee ouders hebben die ieder op een eigen wijze de opvoeding aanpakken.
Waar kinderen écht last van hebben zijn ouders die ruzie maken met elkaar, bijvoorbeeld omdat ze er samen niet uit komen met betrekking tot de opvoeding. En dan wordt die 'claim' zelfs schadelijk: de 'dwang' om eruit te komen maakt de ruzies heftiger. Of nog schadelijker: ruziënde ouders die niet op een lijn zitten met betrekking tot de opvoeding worden reden voor jeugdzorg om in te grijpen.
De basis zou dus moeten zijn: het besef dat twee gescheiden ouders ieder een eigen stijl van opvoeden mogen ontwikkelen en dat beiden daarvoor een minimale basis van respect voor elkaar ontwikkelen. Als het kan is het natuurlijk prettig als beide ouders met elkaar over belangrijke punten kunnen communiceren. En als ouders het zelf leuk vinden mag dat natuurlijk tot in de details gaan, zoals het afspreken van minuten schermtijd. Maar dat zou niet de norm moeten zijn. De norm zou moeten zijn: ruimte om je eigen opvoedingsstijl te ontwikkelen en respect voor die ruimte van de andere (gescheiden) partner.

Vandaar dat ik ook tegen de zeer vergaande en bizarre ouderschapsplannen ben die sommige ouders 'moeten' ontwikkelen. Van wie moet dat eigenlijk? Niet van de rechter. Van de rechter moet je het als ouders 'eens' zijn. Maar dat kan ook inhouden dat je het eens bent dat je het met elkaar oneens bent. Zolang dat niet om vitale zaken gaat zoals de woonplaats van het kind en het regelen van het onderhoud van het kind kan bijna alles onder het 'agree to disagree' vallen. Waarschijnlijk komt de explosieve toename van zeer gedetailleerde regelingen uit de hoed van nieuw-uitgevonden mediators die op deze wijze hun brood willen beleggen. Met nieuw-uitgevonden bedoel ik niet de mediators voor familierechtelijke zaken die een advocatenachtergrond hebben en zich gespecialiseerd hebben in begeleiden van het scheidingsproces. Ik denk dat met name niet-juridische mediators op deze wijze hun vak willen ontwikkelen en profileren. Ten koste van ouders. En kinderen.

Tsjor

Weer anders

Vandaag weer 2,5 uur bij de mediator gezeten. Nadat ik een aantal wijzigingen in haar laatste voorstel heb voorgelegd, welke zij weer heeft afgewezen, had ex besloten toch weer naar de rechtbank te gaan. We zouden vandaag een half uurtje gaan praten om zaken af te ronden en beeindigingsovereenkomst tekenen. Weer niet gebeurd. Is dus uiteindelijk weer 2,5 ur praten geworden.
Mijn tegenvoorstel heeft ze nu geaccepteerd. Met een belangrijke voorwaarde. Kinderen hebben hoofdverblijf bij moeder. Het heeft veel voeten in aarde gehad, maar heb haar weten te overuigen dat er niemand bij gebaat is, om nu weer naar de rechter te gaan, met eeen omgangsregeling die al ruim een half jaar "goed"loopt.
Haar heel duidelijk voorgelegd, wat ze denkt te winnen met weeer een gang naar de rechter. Eigenlijk heeft ze er geen antwoord op. Tja hoofdverblijf. En aangezien dat nog maar de vraag is , niemand die het weet, ben ik meegegaan met haar "eis "van hoofdverblijf.
Maar niet naar de rschter met als risico dat je straks met de rvk van doen krijgt, met weer alle stress en wat dan weer direkt van invloed is op dew kinderen.
DE opmerking hiervoor van Emine, dat het uit is en ik me niet met haar behoef te bemoeien. Ik bemoei me niet met haar leven , waar ik me wel mee bemoei zijn de kinderen als het essentiele zaken betreft. Dat het uit is dat weet ik al heel lang. Ik ben niet zo'n desperate iemand die wat dat betreft blijft trekken aan een ex, zoals je misschien wellicht bedoeld.
Voor de rest nog een opdracht van mediator meegekregen, dat nu ik moet gaan zoeken om voor M. gepaste en gerichte hulp te gaan zoeken. Op zich wel vreemd vind ik zelf. Ik zie wel dat hij het moeilijk heeft, vooral met zichzelf en de situatie. Ex heeft het vooral moeilijk om daar zelf mee om te gaan. Maar op zich wordt ik er naturlijk wel meer bij betrokken.
Dat viel niet echt heel goed bij ex. Maar zoals hiervoor ook al eens is gesuggereerd, en waar ik het wel mee eens ben,gezien verleden, ex vindt het vooral erg moeilijk om de verantwoordelijkheid te delen.
Vandaag ok. Niet naar rechter, dus veel minder stress, maar wel hoofdverblijf naar ex. Wat op zich niet handig is , fiscaal gezien , maar dit gelooft ex niet. Informeert daar ook niet naar, maar goed.
Emotioneel is het voor mij wel een tikkie, maar goed . Ik heb er maar weer vrede mee.

Tevreden

Vooropgesteld dat ik niet bij de onderhandelingen ben geweest en dat die dingen dan zo gaan vallen me wel een paar zaken op.
Hoofdverblijf bij moeder? Oeps, zou ik toch niet doen, daar gaat je kinderbijslag, je zorgtoeslag en je onderhandelingsruimte met moeder en je positie in een eventuele rechtzaak.
Gepaste hulp voor kind? Oeps, jij ziet geen probleem maar je mag het wel oplossen? Laat moeder zelf gauw een oudercursus doen.
Zolang er nog zoveel gedoe is over de echtscheiding is het voor welke onderzoeker dan ook toch moeilijk om 'kindfactoren' te onderkennen en kan het alsnog een mishandelingsverhaal worden en de RvdK betrokken.
Als compromis kun je kind misschien naar paardrijden doen? Hopelijk geen al te lange wachtlijsten. Ook reguliere kinderen kunnen soms terecht op een gehandicaptenmanege waar kind erg van op kan knappen.

We zien het wel

Anne j. Misschien heb je allemaal gelijk. Het belangrijkste vind ik nu dat er eens een beslissing is genomen. Nog beter een minder goede dan helemaal geen beslissing denk ik op dit moment.
Omgang is nu: Do. haal ik ze van school/kdv. Vrijdag terug naar ex om 18.15 uur.
oneven weken: Ik haal ze vrijd. van school/kdv en breng ze Ma. naar school.
Over die hulp is en blijft een vreemd verhaal, vindt ik ook. Is natuurlijk ingegeven door die video. Zo van , dan regel jij het toch? Ook gezegd, dat ik wel zie ( al heel lang) dat M. het moeilijk heeft. Dat heeft mijns inziens alles te maken met de situatie en de sfeer tussen pappa en mama. Zij weet niet hoe ze ermee moet omgaan. Dat is een andere benadering. Ik blijf op die manier misschien wel meer betrokken bij de ontwikkeling van M.
Over het hoofdverblijf en toeslagen. Ze doet dan maar. Heb haar dat ook gezegd. Ook gezegd dat het gewoon onhandig is fiscaal gezien. Haar gezegd , dat ze dan eens naar een accountant moet gaan, die kan het haarfijn uitleggen. Ik doe het niet meer, al vele malen gedaan. De angst die wel overblijft: Kan zij , als ze hoofdverblijf heeft, zomaar verzinnen om toch maar te gaan verhuizen naar andere stad.
Het belangrijkste is op dit moment, dat er een beslissing is genomen, ook al is dat een beslissing waar ik misschien wat minder gelukkig mee ben. Het is nog beter dan weer geen beslissing. Naar de rechter gaat weer zoveel stress geven , wat dan direkt weer invloed op de kinderen heeft.
En paardrijden? Kinderen zijn nog geen 2 en geen 4. Maar ik zal het eens aan moeder voorstellen.

Hoe oud

Om welk kind gaat het Hans? 4 is inderdaad te jong voor paardrijden maar niet voor judo bijvoorbeeld, daar heb ik mijn zoon op gedaan en dat vond hij heel fijn en stoer.