Wel of niet informatie delen over jongvolwassenen kinderen
Ik vind het volgende echt lastig om een mening over te hebben. Mijn ex woont nu anderhalf jaar ergens anders. Hj probeert contact te krijgen met onze jongvolwassenen zoon die bij mij woont en dat contact afhoudt. Mijn ex maakt zich zorgen om onze zoon. Hij lucht zijn hart bij een kennis van ons en vraagt of deze kennis af en toe bij mij op bezoek wil komen en zo zelf er wat van te kunnen zien hoe het met onze zoon gaat en het daar ook met mij over te hebben en mij dan ook advies te geven hoe met bepaalde kanten van hem om te gaan. Deze kennis weigert dat, maar spreekt mij wel aan in de stad. Ik weet niet zo goed wat de bedoeling is en als dat een beetje tot mij doordringt app ik hem dat hij mijn ex maar moet doorgeven als hij hem nog een keer spreekt dat ik best wel aan mijn ex er wat over wil meedelen hoe het met onze zoon gaat. En dat het wel raar zou zijn als hij dat wel via iemand anders van mij zou willen horen en niet van mijzelf.
Nu krjg ik hier van mensen in mijn omgeving kritiek op. Dat had ik niet mogen doen.Hoe denken jullie hier over? Met dit in gedachten:
Ook in ‘gezonde’ gezinnen delen ouders wel eens informatie over volwassen kinderen met elkaar zonder te weten of dat kind dat wel wil.
Ik heb het aanbod gedaan dat ik er wel ìets er over wil delen hoe het met zoon gaat, wat natuurlijk niet betekent dat ik dan geen onderscheid meer zal maken in wat ik deel.
Thera schreef op 15-10-2022 om 17:09:
Ja, lastig dit. Ik had het onderwerp niet zo persoonlijk willen maken op mijn situatie gericht. Maar brei dat er toch steeds tussendoor.
En dan zijn het vaak losse stukje informaties zonder erg veel context. Ik vind dat trouwens ook lastig op zo'n forum, als ik erg veel vertel heb ik altijd het gevoel dat het te herkenbaar wordt. Mijn dochter heeft mij al een keer verteld op een bepaalde manier dat ze noooit meer contact wil met haar vader. Toen heb ik dat alleen neutraal aangehoord. Ze wilde ook niet dat ik over haar vader praat zonder reden en daar houdt ik mij ook aan. Dan komt er ineens dit bericht van haar. Ze wil dan blijkbaar dat ik daar op reageer. Dat maakte dat ik reageerde zoals ik reageerde. Er zit toch iets van een hulpvraag in en ik bedacht dat dat van allerlei onrust bij haar oproept. Ik wilde daarom dat ze iets meer kon plaatsen van waaruit die vraag gesteld werd of ze langs kon komen. Het blijft altijd een niet volkomen afweging zoiets.
Als je dit algemener maakt, dan gaat het er om dat als een kind bij jou als ouder komt omdat hij een probleem heeft met de andere ouder, hoe je daarmee omgaat. Zeg je dan absoluut nooit iets over van wat je weet hoe de andere ouder ergens in staat? Ik denk dat dat een vraag is waarop snel wordt geantwoord dat dat natuurlijk niet kan. Maar het is misschien wel een goeie om eens over na te denken. Als je het wel doet, hoe dan. En als je vind van niet, heb jij het dan ook echt nooit gedaan?
Ja hoor, echt wel, daar staat toch geen mens perfect in?
Mijn kinderen lopen nu als ruimschoots volwassenen tegen zaken aan met de andere ouder. Ik heb geleerd dat ze meestal alleen willen lozen. Dat ze van mij geen negatieve huwelijkszaken ( vanzelfsprekend) willen horen. Dat zij vinden dat zij wel mogen klagen over die ouder.
En dus schiet ook ik in mijn mediators rol: het is je ouder, het is onmacht geen onwil, houd de communicatie open, enz.
En ja hoor af en toe schiet er bij mij ook wel eens wat uit: je weet hoe die ouder is en hoe dat komt, dat hoeft geen verrassing meer te zijn.
Het is een weg waar je niet makkelijk afkomt, je bent het gewend om te vertalen voor je kinderen en vice versa voor de andere ouder.
Zeker als je een goed-genoeg-nahuwelijk hebt blijft dat langer in stand dan dat je elkaar nooit meer wilt zien. Het is menselijk en patronen zijn sneller ingesleten dan afgeleerd.
Mijn dochter is niet iemand die mijn toestemming zou vragen om ofwel ja ofwel nee te zeggen op dat verzoek om langs te komen. Ik denk dat ze echt gewoon even niet wist wat ze moest denken. Ik heb haar laten weten dat ik betrokken ben en ik denk dat ze dat nodig had. Het had ook gekund dat ze dacht, mama heeft niets meer met deze man te maken, ik kan haar daar niet mee lastig vallen. Ik weet niet of ik dat fijn had gevonden. Voor haar dan zeg maar.
(reactie op Bijtje82)
Bijtje82 schreef op 15-10-2022 om 17:21:
[..]
In zo'n geval zou ik 100% neutraal blijven en het contact toch stimuleren. Al is het voorlopig maar app contact. Verloren tijd krijg je nooit meer terug. Ik heb 22 jaar van tijd met mijn vader moeten missen. Wilde geen contact, maar besefte pas later dat mijn mening gebaseerd was op de omstandigheden bij mijn moeder thuis.
Als ik het contact de afgelopen jaren had gestimuleerd, was ik haar kwijtgeraakt. Jouw situatie heeft een andere kleur. Met dit soort gevoelige dingen gaat het denk ik vaak zo dat een bepaalde gang van zaken bij mensen de gedachte oproept aan honderd en één manieren waarop het verkeerd kan gaan. Dat wordt er dan ook vaak ingelezen denk ik dat het op één van die manieren lijkt. Waarschuwen vind ik ook niet erg. Maar het gekleurd beoordelen door anderen van de situatie zonder dat men dat doorheeft, vind ik altijd heel lastig. Dat is dan ook omdat ik juist wel behoefte heb aan de kijk van anderen op mijn situatie, niet omdat ik het alleen op mijn manier wil zien. Een voorwaarde is dan wel dat het ook echt over mijn situatie gaat en niet over wat een ander er in ziet.
Thera schreef op 15-10-2022 om 17:40:
[..]
Als ik het contact de afgelopen jaren had gestimuleerd, was ik haar kwijtgeraakt. Jouw situatie heeft een andere kleur. Met dit soort gevoelige dingen gaat het denk ik vaak zo dat een bepaalde gang van zaken bij mensen de gedachte oproept aan honderd en één manieren waarop het verkeerd kan gaan. Dat wordt er dan ook vaak ingelezen denk ik dat het op één van die manieren lijkt. Waarschuwen vind ik ook niet erg. Maar het gekleurd beoordelen door anderen van de situatie zonder dat men dat doorheeft, vind ik altijd heel lastig. Dat is dan ook omdat ik juist wel behoefte heb aan de kijk van anderen op mijn situatie, niet omdat ik het alleen op mijn manier wil zien. Een voorwaarde is dan wel dat het ook echt over mijn situatie gaat en niet over wat een ander er in ziet.
Maar niemand kan ooit Echt over jouw situatie oordelen omdat wij de situatie niet kennen. Zelfs niet als jij jouw verhaal verteld. Dan zouden wij je kinderen en je ex ook moeten aanhoren. Dan pas kunnen we een echt objectieve mening geven.
Ja, dat is waar natuurlijk. Ik had het erover dat iemand het verhaal op een bepaalde manier invult vanwege eigen gedachten aan hoe iets mis kan gaan en het dan vanuit dat grotere verhaal zelf gedeeltelijk teveel invult.
Waar jij het over hebt, is wel een interessant aspect aan het schrijven op een forum. Vergelijkbaar met hetzelfde probleem als je mensen in real live spreekt en je ook alleen één kant van het verhaal hoort, dan werkt het niet lekker als je heel erg benadrukt dat je je gesprekspartner natuurlijk niet zomaar gaat geloven, ook al hou je dat zelf in je achterhoofd. Ik ben ervoor om het verhaal te vertrouwen als het consistent overkomt. En daar zit dan ingebakken dat je het natuurlijk maar van één kant hoort en je er eigenlijk steeds bij zou moeten zeggen, als ik het nou zo van jou kant hoor, dan zou ik dit of dat denken.. Je kunt toch eigenlijk anders geen gesprekken voeren als je zou moeten aangeven: ik kan hier natuurlijk niet echt iets mee, want ik heb de andere partij niet gehoord. Of zouden wij op het forum de anderen moeten benaderen alsof we rechters zijn?
Thera schreef op 15-10-2022 om 17:54:
Ja, dat is waar natuurlijk. Ik had het erover dat iemand het verhaal op een bepaalde manier invult vanwege eigen gedachten aan hoe iets mis kan gaan en het dan vanuit dat grotere verhaal zelf gedeeltelijk teveel invult.
Waar jij het over hebt, is wel een interessant aspect aan het schrijven op een forum. Vergelijkbaar met hetzelfde probleem als je mensen in real live spreekt en je ook alleen één kant van het verhaal hoort, dan werkt het niet lekker als je heel erg benadrukt dat je je gesprekspartner natuurlijk niet zomaar gaat geloven, ook al hou je dat zelf in je achterhoofd. Ik ben ervoor om het verhaal te vertrouwen als het consistent overkomt. En daar zit dan ingebakken dat je het natuurlijk maar van één kant hoort en je er eigenlijk steeds bij zou moeten zeggen, als ik het nou zo van jou kant hoor, dan zou ik dit of dat denken.. Je kunt toch eigenlijk anders geen gesprekken voeren als je zou moeten aangeven: ik kan hier natuurlijk niet echt iets mee, want ik heb de andere partij niet gehoord. Of zouden wij op het forum de anderen moeten benaderen alsof we rechters zijn?
Nee het is niet dat een verhaal niet geloofd wordt. Dat absoluut niet. Maar je moet altijd een slag om de arm houden en een verhaal waarin emoties betrokken zijn proberen los te zien van die emoties. Dingen kunnen anders worden gezien als je ze vanuit je eigen ervaring bekijkt, dan wanneer een buitenstaander dit zou aanzien.
Even een stom voorbeeld.
Iemand met een achtergrond mishandeld te zijn door een alcoholische ex, zal anders kijken naar een film over de hereniging tussen een verslaafde vader en zijn kinderen dan iemand die die ervaring niet heeft.
De een zal wantrouwend zijn en proberen de kinderen te waarschuwen voor zijn verleden. De ander zou wellicht ook beschermend zijn naar de kinderen, maar het een kans proberen te geven. Omdat de vader nu deze moeite dort ennzijn fouten probeert te herstellen.
Ook een narcist heeft gevoel en kan leren van zijn fouten. Je moet er alleen voor waken dat je in de bescherming van je kinderen, niet teveel hangt aan het narcisme.
Als je een beetje begrijpt wat ik bedoel. Geef je kinderen zelf de ruimte om te ontdekken of het echt is. Zonder teveel over zijn gedrag te praten.
Ik begrijp nu beter wat je bedoelt.
De ruimte gun ik mijn dochter. Het 'kom je langs' kan haar hebben geblokkeerd omdat vroeger het moeilijkste wat er eigenlijk geweest is, is dat de kinderen op het matje moesten komen en dan moesten horen wat er niet goed aan hen was. Zonder dat er naar hun verhaal werd geluisterd. Iets van die blokkade wilde ik wegnemen om hier iets erover te zeggen hoe haar vader er nu in staat en het verder aan haar overlaten.
Toen ik vorige week bij hem was zei hij dat hij van iemand gehoord heeft (die dicht bij haar staat) dat het geen zin heeft om contact met haar te zoeken. Ik reageerde daar niet op. Kon er niet gelijk opkomen wie dat dan zou zijn. Maar dat was een beetje dom van mij, want het meest voor de hand liggende (en ook het enige wat een beetje realistisch is) is dat mijn dochter af en toe contact heeft met de dochter van die ene kennis.
Thera schreef op 15-10-2022 om 19:37:
Ik begrijp nu beter wat je bedoelt.
De ruimte gun ik mijn dochter. Het 'kom je langs' kan haar hebben geblokkeerd omdat vroeger het moeilijkste wat er eigenlijk geweest is, is dat de kinderen op het matje moesten komen en dan moesten horen wat er niet goed aan hen was. Zonder dat er naar hun verhaal werd geluisterd. Iets van die blokkade wilde ik wegnemen om hier iets erover te zeggen hoe haar vader er nu in staat en het verder aan haar overlaten.
Toen ik vorige week bij hem was zei hij dat hij van iemand gehoord heeft (die dicht bij haar staat) dat het geen zin heeft om contact met haar te zoeken. Ik reageerde daar niet op. Kon er niet gelijk opkomen wie dat dan zou zijn. Maar dat was een beetje dom van mij, want het meest voor de hand liggende (en ook het enige wat een beetje realistisch is) is dat mijn dochter af en toe contact heeft met de dochter van die ene kennis.
Wat je zou kunnen doen is bij je dochter aangeven dat papa het probeert. En dat ze best op haar eigen tempo contact kan maken. Niks moet, alles mag.
Die man heeft vast zijn fouten en eigenaardigheden, maar hij probeert het op zijn manier tenminste. Er zijn zat vaders die het niet eens proberen. Dus dat is in iedergeval iets positiefs van zijn kant. Niemand heeft het eeuwige leven, dus hij verdiend op zijn minst die kans. En je dochter ook de kans om het weer te leren vertrouwen.
En dan hoeft ze daar echt de deur niet plat te lopen. Gewoon een appje. En over een poosje als het goed voelt misschien eens een kopje koffie op neutraal terrein. Gewoon op haar tempo.
Maar als ze niet wil, dan zou een eerlijk gesprek met haar vader ook fair zijn. Dan weet hij waar hij aan toe is.
Een simpel nee geeft te veel onzekerheid.
Ik zou juist focussen op haar beleving hierin. Mezelf er volkomen buiten proberen te plaatsen (weet ook niet of dat altijd zou lukken hoor) maar het puur bij haar houden en zelfs ook loskoppelen van hem. Alleen maar vragen aan haar hoe ze dat vindt en wat het bij haar oproept, bijv.
Voorzichtig, dat wel. Niet gaan ondervragen natuurlijk. Maar voorzichtig polsen wat ze erover kwijt wil en hoe ver ze in het proces zit om dichter bij haar eigen gevoelens hierin te komen.
Pas als ze emotioneel dicht bij zichzelf kan staan kan ze hier afgewogen keuzes in gaan maken.
Hoewel haar keuzes hierin uiteraard altijd goed zijn.
Bijtje82 schreef op 15-10-2022 om 16:45:
[..]
Je had dat niet tegen dochter moeten zeggen. Je ontneemt Je kinderen op deze manier de mogelijkheid om er met een open mening in te staan.
Verder schrijf je dat je hoopt op herstel, maar eigenlijk sta jij dat herstel zelf in de weg.
Ik ben het hier toch wel met Bijtje eens. Wat je had kunnen zeggen is simpelweg: wat denk je zelf? En haar dan helpen om haar gedachtes daarover op een rijtje te krijgen, met als enig correctiemoment: bedenk dat het wel je vader is en daar heb je er maar één van.
Met de inbreng die je nu al had tegen je dochter heb je het mogelijke contact al behoorlijk ingekleurd: het zou gaan over pijn, over het verleden; ook als je zegt dat het daar niet over zal gaan heb je al een bepaalde kleuring gegeven.
Mijn ervaring met herstel van contact is dat het daarna nergens meer over hoeft te gaan.
Tsjor
'Ik was eigenlijk best benieuwd wat hij naar voren zou brengen zelf in
dat gesprek. Dat was onder andere dat hij had bedacht dat voor een
specifiek probleem waar zoon mee kampt (en wat eigenlijk algemeen bekend
is) ik als moeder eigenlijk een deskundige, een psycholoog zou moeten
spreken om wat van te leren.'
Thera, eigenlijk ben je hier alweer een stap te ver gegaan. Puur vanuit nieuwsgierigheid. En die stap leidde tot een onverkwikkelijk gesprek.
Jij gaat niet over wat hij wil inbrengen in het gesprek. Je moet vermijden dat je de indruk wekt dat je een soort controle wil houden over de relatie vader-kinderen. Dat leidt uiteindelijk in dat gesprek tot een verwijt over 'macht'. Nu kun je van jezelf wel bedenken dat dat allemaal niet is wat je wil, dat het alleen maar een vraag was, maar je ziet waar het toe leidt. en dat ligt aan de vraag. Plaats bij dat soort nieuwsgierigheid een stop-bord: niet doen.
Tsjor
Overigens, terug naar de beginvraag, het kind heeft wel aangegeven geen contact met vader te willen, maar er is geen verbod op contact tussen moeder en vader en ook geen uitdrukkelijk uitgesproken wens dat moeder niets mag zeggen tegen vader over de kinderen. In veel reacties worden die vervolgconclusies wel getrokken.
Tsjor
tsjor schreef op 16-10-2022 om 11:18:
[..]
Ik ben het hier toch wel met Bijtje eens. Wat je had kunnen zeggen is simpelweg: wat denk je zelf? En haar dan helpen om haar gedachtes daarover op een rijtje te krijgen, met als enig correctiemoment: bedenk dat het wel je vader is en daar heb je er maar één van.
Met de inbreng die je nu al had tegen je dochter heb je het mogelijke contact al behoorlijk ingekleurd: het zou gaan over pijn, over het verleden; ook als je zegt dat het daar niet over zal gaan heb je al een bepaalde kleuring gegeven.
Mijn ervaring met herstel van contact is dat het daarna nergens meer over hoeft te gaan.
Tsjor
Bedankt voor je aanvulling.
Nu jij dat zo weergeeft moet ik denken aan de situatie tussen mij en mijn jongere zusje.
Wij zijn totaal verschillende types, hebben al vanaf het moment dat zij geboren werd een slechte band.
Ze heeft dingen geflikt die mij heeft doen beslissen haar nooit meer te willen zien. Dat heeft uiteindelijk zo'n 5 jaar geduurd. Heb de geboorte van haar dochter gemist en haar bruiloft. Pas na het overlijden van mijn stiefvader is het goed gekomen. Of moet eigenlijk zeggen op de dag van de uitvaart.
In het ziekenhuis heb ik haar compleet genegeerd. Maar de kinderen hadden elkaar helemaal gevonden tijdens de uitvaart. Ik heb mijn kinderen nooit vergiftigd met mijn mening over mijn zusje, dus zij hadden een neutraal beeld.
Na de uitvaart heb ik ze allemaal thuis uitgenodigd. Het werd uiteindelijk een uur of 11 savonds voordat iedereen weg was. Ik heb tegen mijn moeder gezegd, dit vind ik prima en ze mogen best vaker komen. Maar er wordt niet meer gesproken over het verleden. (Mijn ma wil nogal eens koeien opduiken) Dit ook tegen zusje gezegd. En zo geschiedde..
We zijn nu een jaar verder en gaan samen op pad, komen weer bij elkaar op verjaardagen en de kinderen zijn gek met elkaar.
Moraal van het verhaal. Soms moet je gewoon iets proberen en je eigen trots opzij zetten. Ik ben een echte schorpioen hoor. Flik me iets en je bent voor altijd de vijand, ik zal je haten tot in den treurnis. Maar ik wil ook dat mijn eigen kinderen een familie hebben waar ze bij terecht kunnen.
tsjor schreef op 16-10-2022 om 11:24:
'Ik was eigenlijk best benieuwd wat hij naar voren zou brengen zelf in
dat gesprek. Dat was onder andere dat hij had bedacht dat voor een
specifiek probleem waar zoon mee kampt (en wat eigenlijk algemeen bekend
is) ik als moeder eigenlijk een deskundige, een psycholoog zou moeten
spreken om wat van te leren.'
Thera, eigenlijk ben je hier alweer een stap te ver gegaan. Puur vanuit nieuwsgierigheid. En die stap leidde tot een onverkwikkelijk gesprek.
Jij gaat niet over wat hij wil inbrengen in het gesprek. Je moet vermijden dat je de indruk wekt dat je een soort controle wil houden over de relatie vader-kinderen. Dat leidt uiteindelijk in dat gesprek tot een verwijt over 'macht'. Nu kun je van jezelf wel bedenken dat dat allemaal niet is wat je wil, dat het alleen maar een vraag was, maar je ziet waar het toe leidt. en dat ligt aan de vraag. Plaats bij dat soort nieuwsgierigheid een stop-bord: niet doen.
Tsjor
Hier is een misverstand. Ik heb geen vraag gesteld. Ik ben naar hem toe gegaan op zijn verzoek. En ik was nieuwsgierig wat hij wilde zeggen. Maar dat betekent niet dat ik vragen heb gesteld. Helemaal niet. Hij zat op zijn praatstoel en ik heb hem vooral laten praten.
tsjor schreef op 16-10-2022 om 11:18:
[..]
Ik ben het hier toch wel met Bijtje eens. Wat je had kunnen zeggen is simpelweg: wat denk je zelf? En haar dan helpen om haar gedachtes daarover op een rijtje te krijgen, met als enig correctiemoment: bedenk dat het wel je vader is en daar heb je er maar één van.
Met de inbreng die je nu al had tegen je dochter heb je het mogelijke contact al behoorlijk ingekleurd: het zou gaan over pijn, over het verleden; ook als je zegt dat het daar niet over zal gaan heb je al een bepaalde kleuring gegeven.
Mijn ervaring met herstel van contact is dat het daarna nergens meer over hoeft te gaan.
Tsjor
Ik snap deze reactie. Maar de wijze waarop mijn dochter al eerder naar mij toe heeft aangegeven dat ze geen contact wil (bij haar ligt dat ook het gevoeligst, ze zag dat ze in haar tienerjaren echt bewust probeerde contact te krijgen met haar vader en er achter te komen waarom hij deed zoals hij deed en is daar in teleurgesteld) was zeer sterk. Ze is zeer gekwetst en heeft mij ook kwalijk genomen (en dat ging heel diep) dat ik dat niet altijd heb gezien in haar ogen. Echt, dit ligt heel erg gevoelig.
Ja, ik had kunnen vragen wat het haar deed. Ik ben op dat moment denk ik niet zeker van mijzelf of ik daar goed op had kunnen reageren. Dat heeft denk ik ook gemaakt dat ik eigenlijk niet het directe contact met haar daarover aanga (dat laat ik aan de psychologen over die ze had/heeft) maar er toch wat over wilde zeggen.