Wie was blij dat ouders eindelijk gingen scheiden?
Dit is een vraag namens Nina (van Even jullie mening aub).
Nina heeft al heel veel stappen gezet. Ik zal daar nu niet op ingaan en ik vraag jullie dat ook niet te doen, want we weten niet wie meeleest. Maar geloof me, we kunnen met zijn allen heel, heel trots op haar zijn.
Nina heeft nog wel een belangrijke vraag. Ze heeft nog steeds bijna elke dag hevige ruzies met haar man. Dat wil zeggen, hij schreeuwt en zij probeert rustig te blijven, wat meestal lukt. Op andere dagen spreekt hij helemaal niet tegen haar. Het is allemaal ontzettend stressvol voor Nina. Haar man gebruikt hun dochter als praatpaal, hij zegt veel nare, uiterst nare dingen over Nina tegen hun dochter. Ik hoef jullie waarschijnljk niet uit te leggen hoe chadelijk dat voor een kind is. Ik heb Nina dan ook op het hart gedrukt niet in hetzelfde gedrag te vervallen. Hun dochter geeft duidelijk aan het niet meer aan te kunnen, ze zoekt troost bij zowel vader als moeder. Ze kiest dus niet en dat hoeft ze ook niet, kinderen blijven immers loyaal aan beide ouders.
Nina vindt het nog steeds moeilijk om de definitieve stap te zetten en met haar dochter het huis uit te gaan, want ze wil haar dochter haar vader niet afpakken. Ik zie het als de dochter in veiligheid brengen, maar Nina wil graag meer meningen horen.
Daarom deze vraag. Ik weet dat er op het forum mensen meeschrijven die hebben aangegeven blij te zijn dat hun ouders na jaren van ruzie eindelijk gingen scheiden. Ik weet heel zeker dat de dochter van Nina ook heel opgelucht zal zijn als haar ouders uit elkaar zijn. Wie wil Nina vertellen over hoe het voelde als opgelucht kind?
Toch
Ik vind het ook raar om hier positieve ervaringen te vragen om daarmee Nina te overtuigen. Vraag dan gewoon naar ervaringen in het algemeen, positief en negatief. Je weet immers niet hoe het voor Nina en haar dochter zal uitpakken. Nina is een volwassen vrouw die zelf haar afwegingen kan maken. Of niet?
Ik waardeer het overigens enorm dat zij via dit forum hulp heeft gekregen. Maar niet alle hulp maakt iemand sterker en onafhankelijker. Ik hoop dat ik het verkeerd zie en ik twijfel niet over de goede bedoelingen, maar wel over de benadering.
Goh
Sommige mensen menen hier werkelijk dat het leven maakbaar en voorspelbaar is.
Waarom zou het leven voor dochter van Nina per definitie beter worden na scheiding?
Wie weet zit dochter voor de helft van de tijd straks bij vader, alleen, zonder moeder als buffer.
Of wie weet gaat er een enorm gevecht losbarsten over dochter van Nina. En wie weet gaat vader dat gevecht winnen, en komt dochter daar te wonen. Of wie weet gaan instanties de situatie zo zorgelijk vinden dat ze gaan vinden dat dochter gewoon ergens anders moet gaan verblijven.
Want het is nu niet ook weer niet zo dat Nina zelf de meest stabiele indruk maakt.
(huisarts vond al dat beide ouders te veel ruzie maakten)
Optie 6
Ik mis optie 6; ouders gescheiden, maar nog steeds spanning in de vorm van vechtscheiding, co-ouderschap etc. De dochter is nog geen 14 en kan nog niet aangeven wel of geen co-ouderschap te willen.
Het grillige karakter van haar man, zoals dit in het draadje naar voren kwam, zal niet uit de lucht zijn. Ik mag hopen van wel.
Blij
Idd wat onhandig gekozen.
Mijn kinderen hadden liever gezien dat 2 ouders gelukkig met elkaar waren; lijkt me logisch.
Maar schade? Nee, ervoor niet ( wel soms ongezellig door irritatie) en erna niet ( volwassen kinderen).
Ruzie was er niet. Goed kun je het in zo'n situatie nooit doen, maar niet elke scheiding zorgt voor verwijdering, ruzie of schade.
Achteraf waren de kinderen blij
Hier gescheiden met twee pubers in huis. De oudste had net voordat we het definitieve besluit namen, door dat het niet goed zat. De jongste was er niet mee bezig.
Maar wij als ouders waren er steeds slechter aan toe. Het was al vijf jaar eerder duidelijk voor ons dat er geen relatie meer was. En de jaren erna werden steeds zwaarder. En dat had gevolgen voor ons welzijn, de flexibiliteit, de gezinsmomenten, de hobby's, het werk, etc. We deden dit voor de kinderen maar op de lange termijn gingen we er zelf aan onderdoor. Er was geen sprake van een buitenechtelijke relatie.
De scheiding werd binnen een half jaar afgerond en toen woonden we niet meer bij elkaar. Co-ouderschap, financiën en zo waren goed geregeld. Woningen waren op fietsafstand.
Beide pubers hadden toen al snel door dat hun ouders beter in hun vel zaten en dat het ook voor hen beter werd, ondanks de verschillende woonplekken. Het werd gezelliger, levenslust van ouders kwam langzaam terug. Pubers hadden sowieso geen moeite met het missen van een ouder voor een week. Daar waren ze niet mee bezig.
Hoewel ze in eerste instantie schrokken van de scheiding, vonden ze allebei dat de situatie erna (toen alles geland was) beter was geworden. Ze hebben er leukere ouders voor teruggekregen. Of eigenlijk hun leuke ouders weer teruggezien 
Flanagan, optie 6
Hoezo, een kind kan op 14-jarige leeftijd niet aangeven of het al dan niet co-ouderschap wil ?
Ik heb zelf een vriendin die een inwonende dochter heeft (slechts 2 weekends per maand bij haar papa), omdat de dochter op 12-jarige leeftijd dit zo gevraagd heeft aan de rechter en dat ook van hem heeft bekomen, ondanks dat haar vader daar niet mee akkoord was (12 jaar is in B de min. leeftijd om door een rechter gehoord te worden; waarschijnlijk niet veel anders in Nl).
12 jaar
Als 1 of meerdere van de betrokken kinderen 12 jaar of ouder zijn worden ze gehoord door de rechter of krijgen in elk geval de mogelijkheid aangeboden om hun zienswijze in te brengen.
Dat wil niet zeggen dat ze mogen kiezen zoals dit vaak wordt uitgelegd maar wel dat ze input mogen leveren over hun wensen.
Hoe ouder ze worden hoe meer belang aan hun wensen wordt toegekend. Bij een 16 jarige zal dit heel anders zijn als bij een 12 jarige.
Afstand van de 'intense' ouder
Onze kinderen waren nog te jong om blij te zijn met de scheiding (onder 4) maar ik denk wel dat het leven voor hen gemakkelijker is doordat we gescheiden zijn, doordat we een eind van elkaar af wonen en ze (dus) geen dagelijks leven hebben bij hun vader. Hij is dwingend en sturend, heeft een beeld van ze dat niet overeenkomt met hoe ze zichzelf (willen) zien en dat leidt toenemend tot frictie. Maar het is lang een kwestie geweest van 'uithouden', zonder veel grote conflicten. Ik ben altijd wel blij geweest dat ze met z'n tweeen zijn en heb ze ook aangemoedigd met elkaar te praten over hun ervaringen en elkaar te steunen, al was het maar mentaal. Ik denk dat het voor onze kinderen heel moeilijk zou zijn geweest om zich 'vrij' te voelen en te ontwikkelen als ik nog met hun vader getrouwd was geweest. Ik voelde mezelf ook in toenemende mate niet vrij toen ik met hun vader getrouwd was. Het is niet dat hij niet van ze houdt, integendeel. Maar hij heeft wel opvattingen waar hij rotsvast in gelooft. Hij is een moeilijke man, ook voor zichzelf.
Voor mezelf vind ik de positie van gescheiden moeder met kinderen van deze man vaak moeilijk. Ik wil hem niet afbranden en bemoedig ze in het contact. Maar ik wil ook de realiteit van wat ze zien en beleven kunnen benoemen als de situatie daarom vraagt. Dat is evenwichtskunst. Maar als ik nog met hem getrouwd was, zou dat vrijwel onmogelijk zijn zonder grote problemen te veroozaken in het gezin. Hij zou niet accepteren dat ik de realiteit benoem. Hem 'afvallen' leidde tot extreme conflicten, met veel verbale en fysieke agressie. Daar zou ik helemaal aan kapot zijn gegaan. Het zou mij van binnen hebben opgevreten. Ik zou ook (schuld)gevoel hebben gehad ten opzichte van mijn kinderen, dat ik ze niet in bescherming nam. Ik zou dan in het geniep bondjes met de kinderen hebben moeten sluiten omdat het openlijk nou eenmaal niet kon. En ik weet dat ik het niet had kunnen voldhouden om mijn mond te houden en/of met hem mee te praten. Scheiden was dus voor mij en mijn kinderen een keuze uit twee kwaden.
Groet,
Jo Hanna
ik was blij
Ik ken het verhaal niet, maar ik wel wel meegeven dat ik als kind heel blij was toen mijn stiefvader en moeder gingen scheiden. Mijn stiefvader was een dominante, agressieve man (zowel verbaal als fysiek); ik had veel schrik van hem, kreeg veel slaag en straf. Mijn moeder had de kracht niet om haar kinderen tegen hem te beschermen dus zij liet allerlei zaken toe die een moeder niet zou mogen toelaten. Dat heeft mee geleid tot een slechte band tussen mij en mijn moeder, alhoewel zij dat niet echt beseft. Ik zie haar af en toe maar zou haar niet missen als ik haar nooit meer zag.