wie zijn er vrienden na hun echtscheiding?

vrienden, mwah

We kunnen gewoon weer goed door 1 deur, en dan is het ook wel gezellig, maar vrienden. Nee, met vrienden ga ik bieren, dat doe ik niet meer met mijn ex.

Maar samen sinterklaas vieren, een badminton succes vieren of gewoon even ergernissen over onze ouders spuien dat gaat prima.

Waarom we dit zo willen is duidelijk: onze dochte,r die heeft er niet voor gekozen gescheiden ouders te hebben.

Hoe het lukt: nou met wat hulp van een bedrijfsmaatschappelijk werker die mij met andere ogen naar de situatie leerde kijken. Wat neutraler en ook naar mijn eigen rol in het mislukken van het huwelijk.
Hoelang we daar voor nodig hadden: ik denk 1,5 jaar of zo en toen is het gegroeid.

En als dan beide ex-partners er aan werken om hun relatie echt af te sluiten en een nieuwe te ontwikkelen dan lukt het wel.

we doen normaal

Ik had net een hele reactie getypt maar die is verdwenen? We doen inmiddels normaal tegen elkaar en als mijn ex de kinderen komt halen kletsen we wel eens wat over de familie (meer bindt ons inmiddels niet meer) ik merk dat je toch langzamerhand (doordat je allebei een ander leven bent gaan leiden,met nieuwe vrienden en kennissen ) dat het contact afstandelijker wordt, je maakt niets gemeenschappelijks meer mee.
Na een jaar ongeveer kon ik wel weer wat kletsen met elkaar, daarvoor had ik er geen behoefte aan.

hier

Ik ben min of meer vrienden met mijn ex als hij niet in een relatie zit. Op dit moment gaat het erg goed (hij is single) en gaan we gezellig met onze dochter uit eten.
Hij heeft af en toe heel bijzondere vriendinnen die hem opjutten om te doen wat zij goed voor hem vinden en dat gaat dan vaak ten koste van mij en dochter. Wij hebben bijvoorbeeld de afspraak dat hij minder kinderalimentatie betaalt dan hij zou moeten, maar dat hij in ruil daarvoor bepaalde klussen doet die ik niet kan, wat zijn werk is en wat erg duur voor mij zou zijn om door een ander te laten doen (even vaag voor de herkenbaarheid). Zijn vorige vriendin vond dat ik hem voor mijn karretje spande en jutte hem op om 'in verzet' te komen tegen mijn 'overheersing'. Hij is daar wel gevoelig voor, ook al is het een eerlijke regeling (wij hebben het samen ooit uitgerekend). Dat geeft dan wrijving. Is het weer eens uit met de dame, dan draait hij weer bij. Ik laat het maar.
Het heeft wel even geduurd voor we het weer gezellig hadden samen, maar dat kwam ook door de drama queen die hij had toen wij net uit elkaar waren.
Wij hadden altijd ruzie over drank en geld. Daar hoeven wij nu geen ruzie meer over te maken, hij doet maar. En als hij weer eens blut is, ach, ik verdien zelf prima dus dochter komt niks te kort. Verder is het best een leuke man, ik kan ontzettend met hem lachen. Dus zolang wij niet in één huis hoeven te wonen wil ik best bevriend zijn.

Vriend

Mijn vriend en zijn ex hebben 10 jaar gescheiden van elkaar hun dochter opgevoed. Dat ging goed, ze hadden een soort vriendschappelijke omgangsvorm gevonden waar ze alledrie goed mee konden leven. Totdat mijn vriend een relatie kreeg (met mij dus) en toen brak de hel los. Alledrie hebben ze een nieuwe modus moeten vinden. Nu, bijna twee jaar later heb ik steeds vaker het idee dat het goed komt. Het klinkt alsof zij hun scheiding niet goed hadden verwerkt, maar als er niet echt iets speelt om je druk over te maken kun je makkelijker vriendschappelijk met elkaar omgaan.

Kennissen

Hier ook beleefde kennissen. We zijn 2 jaar geleden uit elkaar gegaan. Ex bleek al een tijdje stiekem een andere relatie te hebben tijdens ons huwelijk en daarna kwamen er nog wat lijken uit de kast. Leugens en bedrog dus.
Ex wilde heel graag vrienden met mij blijven; eigenlijk onze relatie in stand houden, maar dan zonder het 'getrouwde' deel. Ik zag dat echter niet zitten; ik had heel veel behoefte aan afstand. Nu ben ik tevreden met de situatie; beleefde kennissen en low contact. Ons jongste kind was 18 toen we uit elkaar gingen, dus omgangsregelingen e.d. hoefden we 't niet over te hebben.
Hij ziet de kinderen sporadisch, is erg wrapped up in zijn 'eigen leven'; is naar een andere stad verhuisd om bij zijn vriendin in de buurt te kunnen wonen. De kinderen hebben hier hun leven/studie/vrienden en kunnen door de reistijd niet even bij hem gaan eten of koffie drinken o.i.d. Hij begint er nu over dat dit alles misschien niet zo handig was, maar daar heeft niemand verder wat aan. Het is een fait accompli.

Hier

Ongeveer als Kaori. Meer een besluit genomen om dat te doen en om niet te haten, zelfs al had ik er het recht wel ongeveer op .
Hoe het is als hij (eerder) een partner zal hebben als ik weet ik niet. Maar mijn kinderen zijn volwassen en dat scheelt een stuk.
We gaan met zn allen uit eten, vieren feestdagen enz samen; als t moet helpt hij of help ik met iets, maar voor de lol met z'n tweetjes weg doen we niet; we zijn niet voor niets uit elkaar.
Beste vrienden gaan we niet worden. Maar elkaars vijanden ook niet. Gewoon omdat we gezorgd hebben dat dat niet gebeurt.

Respect

Zoals ik bovenstaande lees heb ik alleen maar respect hoe jullie hier mee omgaan en het regelen. Ik hoef geen vrienden te zijn met mij ex maar normaal doen zal al heel wat zijn. Maar das een lange weg.

ook beleefde kennissen

Ook hier een situatie van beleefde kennissen (ook na een scheiding waar we allebei voor 100% achter stonden). Mijn ex heeft soms de neiging om mij als emotionele uitlaatklep te gebruiken maar dat vind ik bijzonder onprettig. Juist omdat onze relatie die van beleefde kennissen is.
En inderdaad nu de kinderen ouder worden, worden onze contactmomenten ook steeds spaarzamer. Hoewel we drie straten bij elkaar vandaan wonen, zie ik mijn ex hooguit een keer of 4 per jaar.

Kwetsbare vriendschap

We zijn al elf jaar uit elkaar en hebben allebei sinds een jaar of vijf (ik) en vier (hij) een stabiele relatie. Het helpt dat we nu allebei gelukkig zijn in de liefde. Daarvoor ging het in golfbewegingen en dan is de situatie vaak niet gelijkwaardig – hoewel dat niet uit zou moeten maken. We vieren bijvoorbeeld de verjaardagen van de kinderen in één maar dan was één van ons soms zonder partner. Nu al jaren gezamenlijk met onze partners erbij dus. Je zou zeggen... one big happy family. Maar het blijft op de een of andere manier toch kwetsbaar. Er zijn veel dingen die gevoelig liggen (oud zeer), waardoor het soms toch weer op de spits gedreven wordt... en het blijft voor mij moeilijk om te zien hoe hij dingen nu opeens wel anders doet. Met veel meer respect, liefdevoller, bewuster... dan toentertijd met mij. Dat heeft hij wel erkend, dat hij fouten heeft gemaakt, dat is fijn. Ik zie nu zelf ook in dat ik in mijn jonge jaren ook niet even makkelijk was. Ik weet dat ik heel belangrijk voor hem ben. Hij is enig kind, vader jong verloren, moeder net overleden. En er zijn niet veel mensen met wie hij een gedeelde geschiedenis heeft. Voor mij geldt eigenlijk hetzelfde. Hij kent me door en door.

We hebben momenteel problemen met ons oudste kind en zijn voor dat kind samen naar een psycholoog geweest. Die vond dat erg bijzonder, dat had ze nog nooit meegemaakt. Met name dat we ons beiden kwetsbaar durfden op te stellen. Er is in dat gesprek natuurlijk ook veel over onze relatie, opvoedstijl en geschiedenis besproken. Ik vind het waardevol dat dat kan.

Zorgzaam

Ik zou het 'zorgzaam naar elkaar' noemen. Zorgen dat de ander de best mogelijke condities heeft om ouder te kunnen zijn voor de kinderen. En na serieuze gezondheidsproblemen ook een mate van zorgzaamheid naar elkaar toe. Ik wil die zorgen niet alleen op de schouders van de kinderen leggen.
Wij zijn al 18 jaar verder. Het is veel te gecompliceerd (geweest) om te beschrijven hoe dat zich heeft ontwikkeld in 18 jaar tijd.

Tsjor

tsjor

"Ik zou het 'zorgzaam naar elkaar' noemen. Zorgen dat de ander de best mogelijke condities heeft om ouder te kunnen zijn voor de kinderen."
Dat is precies het argument dat mijn ex gebruikt om mijn aandacht op te eisen als hij het moeilijk heeft. Dat kan betekenen dat ik weken, maanden niks hoor en dan iedere dag tig appjes krijg over hoe rot het gaat.
Het is mij wel duidelijk geworden dat ik dat zorgzame gen mis. Ik probeer wel nodige te doen om te zorgen dat kinderen er weinig van mee krijgen. Maar ik ben niet meer onbeperkt beschikbaar.

Alkes

"Het is mij wel duidelijk geworden dat ik dat zorgzame gen mis. Ik probeer wel nodige te doen om te zorgen dat kinderen er weinig van mee krijgen. Maar ik ben niet meer onbeperkt beschikbaar."

Vermoedelijk ook omdat hij omgekeerd aldoor niet thuis geeft?
Dus dat alleen jij het zorgzame gen hebt getoond in het verleden (je hebt het vast), maar je het bij hem niet hebt gezien?

inderdaad ff zo

Ex gaat er wel van uit dat ik het zorgzame gen heb. Zelf heeft hij het niet. Had ik het ook maar niet...

richt het op je kinderen

Ik ben best zorgzaam, maar niet meer onbeperkt naar mijn ex. Ik richt het op mijn dochter, die kan het beter gebruiken. Wel heb ik mijn ex vorig jaar overgedragen aan een psychiater. Hij had een vriendin die hem belazerde en er nog trots op was ook en toen had hij als dramatisch gebaar een potje pillen leeg geslikt. Vriendin zat lekker aan de kust met haar extra lover en ontving een appje met een foto van het lege potje. Zij reageerde niet, waarop hij zelf maar 112 belde en werd afgevoerd naar het ziekenhuis. Vervolgens wilde hij onze (toen 18 jarige) dochter bellen, omdat dat 'de enige persoon was die nog om hem gaf', maar hij kreeg mij aan de lijn. Ik ben toen zelf naar het ziekenhuis gegaan, heb een goed gesprek gevoerd met de dienstdoende psychiater over de terugkerende drama's in het leven van ex (drank, rare vriendinnen en geldproblemen) en heb ex aan haar zorgen toevertrouwd. Dat was het beste wat ik voor hem en dochter kon doen. Het was niet mijn probleem maar ik gun mijn dochter geen dode vader of enorme drama's en ik gun ex dat hij hulp krijgt om zijn problemen op te lossen. En ik gun ons allemaal rust.
Hij was overigens snel klaar met de therapie, ik denk dat het een goede psychiater was die door zijn houding heen prikte en daar houdt hij niet zo van. Gelukkig is ook dat niet meer mijn probleem. Ik verwacht niks meer van hem en misschien kunnen we het daardoor gezellig hebben als het zo uitkomt. Ik voel geen liefde meer, maar ook geen wrok of verdriet.

Tsjor

Ok. Mijn frustraties. Maar wat versta jij onder zorgzaam naar elkaar tegenover iemand met wie je geen relatie meer hebt. Of zijn jullie nog wel vrienden.
Ik vind het namelijk een dilemma. Uiteraard wil ik dat hij een prima ouder is voor de kinderen - is hij trouwens ook- ik merk alleen dat ik te veel op afstand van hem sta cq wil staan om daar voor te zorgen.
Ben benieuwd wat jij er voor wilt doen

Correcte, vriendelijke omgang,

gepaste afstandelijkheid. Meer of minder moet dat niet zijn.

Voorbeelden

Het is soms te subtiel om uit te leggen. Het zwaarste voorbeeld: na zijn hartinfarct zaten we allemaal in het ziekenhuis, met zijn zus. Dan ben ik er ook vooral voor de kinderen, de relatie tussen hen en hun vader was op dat moment nogal gecompliceerd, dus het was allemaal even heel dubbel. Die dubbelheid is dan ook bespreekbaar tussen de kinderen en mij.
In de periode daarna zijn we begonnen met samen eten in het weekend, de ene dag kookt hij,de andere dag ik. Dat heeft ook te maken met zorg wegnemen van de kinderen: wie let er nu op vader? Ik vond en vind nog steeds dat dat niet alleen op de schouders van de kinderen moet rusten.
De kinderen wonen (sinds zaterdag alledrie) op ongeveer 100 km afstand. Ik heb een auto en rijd. Hij niet. Als ik naar een van de kinderen ga vraag ik hem (niet altijd) of hij mee wil rijden. Zo houdt hij ook gemakkelijker kontakt met de kinderen.
Etc.
Als je nu denkt dat ik bedoel te zeggen dat iedereen de ex mee moet nemen op bezoek bij een van de uithuiswonende kinderen, dan heb je het verkeerd. Het is de typische situatie, de mogelijkheden die ik wel heb en hij niet, de vraag waar de zorgen om ouderwordende ouders komt te liggen en wat je kunt doen om kinderen te verlichten, dat soort afwegingen., die maken dat er een patroon is ontstaan, dat ik 'zorgzaam' noem.

Tsjor

Tsjor

Heeft jouw ex wel eens omgekeerd voor jou gezorgd om een goede ouder voor de kinderen te zijn sinds jullie exen zijn?

Overigens, heel attent dat meerijden. En wauw aldoor samen eten? Hoe lang heb je dat gedaan?

Vrij

Alweer: niet 'aldoor' en de start heb ik aangegeven, zo ook de reden.
En ja, mijn ex heeft ook gezorgd dat ik een goede ouder kon zijn. In het begin van de scheiding, toen ik verzeild raakte in een zee verwarrend arbeidsconflict en de zorg voor de kinderen niet aankon heeft hij die zorg overgenomen. Later zorgde hij voor de gadgets, mobieltje, laptop etc. Zijn ding. En ik kon het niet betalen. Ieder heeft zijn eigen mogelijkheden en beperktheden.
Na de scheiding laten we elkaar vrij. Ik zou het hem niet kwalijk nemen als hij niet voor die laptops had gezorgd, hij zou het mij niet kwalijk nemen als ik hem niet meenam. We hebben geen plichten meer naar elkaar toe. We zijn daarin vrij.
Met de scheiding hebben we de ergernissen en irritaties van het huwelijk achter ons gelaten. En als ze weer de kop op steken, dan trek ik me terug in mijn eigen leven, mijn eigen huis, mijn eigen verhaal. Ik hoef dat niet meer uit te vechten.
We dragen wel allebei de zorg voor de kinderen, ieder op een eigen manier. Nu we ouder worden vind ik dat de zorg voor elkaar wat zwaarder gaat wegen, juist om de kinderen niet daarmee te belasten. Zoals Molliewollie: natuurlijk ga je dan zelf naar het ziekenhuis en natuurlijk bel je dan niet je dochter op om te zeggen dat vader vraagt of zij naar het ziekenhuis komt. Natuurlijk span je je dan even in om de best mogelijke zorg te organiseren. Wat iemand daarna daarmee doet, dat ligt dan niet meer binnen jouw bereik. Dat trek je naar jezelf toe, om kinderen te ontlasten.

Tsjor

Praktische zaken

Meerijden naar het een of ander vind ik geen enkel probleem. Dat doen we regelmatig. Maar no way dat ik de verpleegster of kokkin zou gaan uithangen als hij behoeftig wordt. Dat mag hij dan mooi op een andere manier regelen. We delen echt niets emotioneels of anderszins wat doet denken aan een affectieve relatie. Het had net zo goed een buurman, of collega van een andere verdieping kunnen zijn. Die mogen ook meerijden, maar verder hoef ik er niets mee.
Nu hadden wij ook niet alleen irritaties en ergernissen, het was allemaal wat destructiever.

Uit de beginvraag

Het 'irritaties en ergernissen' komt uit de beginvraag: 'Hoe lukt het om je irritaties en ergernissen van je huwelijk opzij te zetten .... '. Het is geen adequate beschrijving van mijn motieven om te gaan scheiden.

Tsjor

Wij rijden ook mee, ik nodig hem ook uit als de kinderen hier eens tegelijk zijn. Even een gezinsgevoel ervaren zonder de druk van het partnerschap. Hij doet dat niet; het zit niet in hem om veel aan naasten te denken. Meer aan vreemden.
Toen we beiden ziek waren kwam ik langs en belde bijna dagelijks hoe het ging, want een mens in nood help ik, ook als het niet altijd wederzijds is. Mede ook om één van de kinderen te ontlasten.

wij zijn wel vrienden geloof ik

De vader van mijn kinderen en ik zijn nu 11 jaar gescheiden en in het begin heb ik ongelooflijk veel verdriet gehad en ben ik ook veel te snel weer in een relatie gerold die 8 jaar heeft geduurd.
De vader van mijn pubers was mijn middelbare schoolvriendje en we kennen elkaar heel erg goed. Samen verjaardagen en feestdagen vieren met de kinderen kon ik niet opbrengen, dus dat hebben we altijd gescheiden gedaan, maar schoolkeuze bepalen en 10 minuten gesprekken hebben we altijd samen gedaan.
Eigenlijk kan ik hem nu wel een goede vriend van me noemen, we hebben goede gesprekken gehad en hij heeft me ook geholpen om uit mijn vorige relatie te komen. Hij is al lang getrouwd en heeft al weer twee kleine kinderen, maar zal me altijd willen helpen als het nodig is en andersom.
Mijn jongste zoon zei laatst 'ik vind het zo fijn dat papa en jij goede vrienden zijn!' Dat maakte me echt gelukkig, het heeft me moeite gekost omdat ik me heel erg belazerd heb gevoeld, maar daar hebben mijn kinderen uiteindelijk dus niets van gemerkt. En daar gaat het mij om!

Wij ook vrienden

En tot groot genoegen van onze 4 kinderen!
Dat was niet altijd zo. Toen mijn toen-nog-man 10 jaar geleden met een Truus op de proppen kwam, waar hij mee door wilde, heb ik aanvankelijk fors de hakken in het zand gezet. Maar ja, wat ik ook deed, uiteindelijk veranderde de situatie niet en moest ik me er maar bij neerleggen dat hij een andere weg koos. Ik heb toen met hem (eerst met een mediator en later met zn tweeen) lange gesprekken gevoerd en we hebben wederzijds uitgesproken dat we samen altijd de ouders van dezelfde 4 kinderen blijven en dat dat het makkelijkst gaat als we vrienden zijn. Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan en ik heb ook behoorlijk intensieve sessies met een psycholoog gehad om mezelf weer een beetje op de rails te krijgen.
Nu eten we eens in de 2 maanden samen, spreken dan de kinderen door, onze families, werk, vrienden en zelfs onze relaties. We hebben deels dezelfde vrienden en komen elkaar tegen op borrels en partijen. We zien elkaars ouders ook regelmatig, net als broers en zussen. Altijd gezellig. En eigenlijk hebben we nu beter en diepgaander contact dan tijdens de laatste jaren van ons huwelijk. Ik zie nu ook beter zijn tekortkomingen, dat is dan ook wel weer grappig. Ik ben erg blij hoe het gaat en ik ben er ook wel een beetje trots op.

nee

Nee, geen vrienden, en dat gaat ook nooit meer gebeuren. ik hoef hem nooit meer te zien als het aan mij ligt. Hij heeft me anderhalf jaar, na 30 jaar, van vandaag op morgen verlaten voor een ander. nooit ruzies,nooit onenigheid( de gewone ergernissen maar niks absurds) is gelijk vertrokken en bij haar ( 10.000 km verder) ingetrokken. mij achter laten in shock , ik ben ongeneeslijk ziek( maar niet dodelijk ) en heb zeker een half jaar letterlijk op de bank gezeten. De kinderen, beide volwassen, ook in shock achterlatend.
daarbij heeft hij mij, zo blijkt achteraf, ook financieel vreselijk belazerd met geld .

Dus nee geen vrienden, ik weet nu wat wraak/haatgevoelens zijn. Nooit geweten dat ik het in me had

Soms verwarrend

Sinds een aantal maanden gaat het beetje bij beetje beter tussen mij en mijn ex.
Eerder kreeg ik vaak te horen dat zij puur contact onderhield vanwege onze dochter.
Sinds een paar weken opeens een omslag, ze vroeg of ik bleef eten na een bezoek aan de kleine, ze begon te overleggen over het volgende bezoek en bood zelfs aan om samen iets te eten nadat ze wat spullen had gebracht.
Ze noemde mij zelfs weer schat, waar ze zichtbaar van schrok en haar zin afkapte.
Best verwarrend, want ik heb nu geen idee wat ik nu voor haar beteken.
Durf het ook niet te vragen, want de laatste keer dat ik iets vroeg over gevoelens, klapte ze dicht.