Zoon(9) wil niet meer naar vader sinds hij samenwoont met nieuwe vriendin

Het klinkt misschien heel

hard, maar ik vind dat jij als moeder een stap terug moet doen. Jij als moeder moet ervoor zorgen dat jullie zoon naar zijn vader gaat. Geef hem duidelijk aan dat jij erachter staat dat hij naar hem toe gaat en dat het vast gezellig wordt. In jouw post lees ik namelijk dat jij er eigenlijk helemaal niet achter staat dat zoon naar zijn vader gaat.Dat jij eigenlijk vind dat vader het helemaal fout aanpakt met zoon en dat jij vindt dat jij daar wat van mag zeggen. Helaas zo werkt het niet meer. Jullie zijn geen gezin meer, jij hebt dus niets meer te vertellen over hoe vader omgaat met zoon (uitzonderingen van extremen). Je geeft zelf aan dat het enige dat hier aan de hand is, dat zoon het moeilijk vind in dat gezin.

Zoon moet namelijk leren om met de situatie om te gaan. Het leven is nu eenmaal niet allemaal rozengeur en maneschijn. Geef je zoon de ruimte en de hulp om zichzelf bij zijn vader te helpen. Je hebt bij vader aangegeven wat het probleem is, dus nu is het aan vader en zoon om samen hun weg te vinden.

Persoonlijk zou ik eerder voorstellen dat zoon juist langere tijd achter elkaar bij zijn vader en zijn gezin doorbrengt. Door zoon maar heel kort bij zijn vader te laten, is de noodzaak om zijn plekje te vinden in dat gezin veel kleiner (hij hoeft het maar een dagje uit te zitten) en zal het waarschijnlijk nooit gebeuren. Jullie zoon is 9, dus geen kleuter meer. Hij is blijkbaar heel goed in staat om te zeggen wat zijn probleem is tegen jou en de kindercoach, dan moet hij dat ook tegen zijn vader gaan zeggen. Jullie zoon kan toch gewoon aan zijn vader vragen om even samen te voetballen bv? Of iets anders dat ze samen leuk vinden? Geef jullie zoon handvatten om met zijn vader om te gaan, daardoor leert jullie zoon ook zichzelf beter kennen.

Zoon weet ook precies jou te bespelen, door met tranen in zijn ogen te vragen of hij bij jou mag blijven. Wat is trouwens de reden waarom jij de kinderen niet brengt? Vaak is dat namelijk beter, het geeft aan dat jij erachter staat dat hij naar zijn vader gaat.

Wellicht heeft vader op een paar punten zelfs gelijk, jij geeft jullie zoon heel veel controle. De jongen is 9! Hij kan helemaal niet overzien wat het voor consequenties heeft allemaal. Als je zoon valt en hij heeft een schaafwond, maak je die dan ook maar niet schoon, omdat je zoon het niet wil? Of zeg je op dat moment: ik snap dat het pijn doet, maar ik moet het schoonmaken, anders gaat het ontsteken en dat doet nog meer pijn. Het is nu misschien moeilijk voor zoon, maar uiteindelijk zal het voor hem alleen maar beter zijn. Jij hebt als moeder daar een hele belangrijke rol in. Jij moet er immers voor zorgen dat jullie zoon op een ontspannen manier naar zijn vader gaat. Als jij dat moeilijk vindt, dan kun jij daar hulp voor vragen.

Kortom mijn mening is: zoon juist meer naar vader laten gaan, maar hem hulp bieden (bv. kindercoach) om zijn plekje in het gezin te laten vinden. Wellicht zou een 50/50 verdeling van tijd het beste zijn.

@Paddington

Kindercoach is ingeschakeld geweest en onderhouden we nog steeds contact mee. Zij gaf inderdaad ook aan dat ze adviseert dat JZ gewoon blijft gaan, daar staan we ook allemaal achter, maar dat hij inderdaad wat meer moeite met de nieuwe situatie heeft en niet echt gehoord wordt door z'n vader. Ik heb er geen moeite mee in die zin dat ze naar hun vader gaan, dat moedig ik juist aan. Wat mij alleen dwars zit is dat hij de adviezen van de kindercoach in de wind slaat, zoals ik in m'n eerste stukje schreef. Ik begrijp wel dat ik me niet moet bemoeien met de opvoedmethode en regels van mijn Ex en vriendin, dat wil ik ook niet, ik leer de jongens juist dat ze de regels daar ook te respecteren hebben. Echter hou ik me wel bezig met het welzijn van m'n zoon, en als ik daar paniek en verdriet zie als het tijd is om naar vader te gaan en een overprikkeld, dwars kind thuis krijg, dan zie ik daar een probleem en denk ik dat daar naar gekeken moet worden.
Gewoon laten zoals het nu is zonder iets aan te kaarten of zelfs de tijd met vader juist uitbreiden zonder het probleem aan te pakken lijkt me daarom niet zo handig.

De reden dat ik de kinderen niet breng is omdat ex dat liever niet heeft. We hadden voorheen de regeling dat hij de jongens haalde en ik weer ophaalde en dat ging prima, maar sinds het samenwonen is dat van de baan. Waarom kreeg ik niet duidelijk maar ik heb het maar laten varen.

Nana

Als het blijft bij 1 weekend bij twee weken, dan zul je er alles aan moeten doen om je zoon handvatten te geven over hoe hij om moet gaan met zijn vader. Het welzijn van jouw kind is daarin het beste mee gediend. Het immers zijn vader en zelfs een slecht voorbeeld geeft je zoon meer begrip over zichzelf.

De paniek en het verdriet wordt alleen maar groter en daarmee wordt de overgang alleen maar moeilijker naarmate jij er meer aandacht aan besteedt. Dus erken het gevoel van je zoon, maar geef daarbij adviezen over wat hij kan doen om het probleem kleiner te maken. Hem minder naar zijn vader laten gaan helpt hem niet, maar maakt het probleem alleen maar groter.

Daarbij is het verstandig als jij hulp krijgt in hoe jij zoon het beste hierin kunt begeleiden.

@Paddington

Dank je wel voor je reactie & advies. Ik zie je punt. Ik denk dat het inderdaad goed is dat we aan de slag gaan met hoe zoon hiermee om kan gaan, dat is tenslotte het enige waar ik 'controle' over heb. Kijken of we daar iets verder in komen. Ik denk ook dat begeleiding hierin inderdaad niet verkeerd is, zal de kindercoach weer aan haar mouw trekken.

kindercoach

Misschien kan die coach rechtstreeks contact opnemen met je ex, en hem uitnodigen voor een gesprek al dan niet samen met zoon. Dan kun jij er tussenuit stappen (het zou kunnen dat je ex vooral niets van jou aanneemt, maar wel van een ander)

Dat lees ik niet

Ik lees niet dat TS niet achter het bezoek staat, om allerlei redenen niet. Dat vind ik echt veel en veel te kort door de bocht. Het is de taak van elke ouder om het bezoek mogelijk te maken en niet af te dwingen. Met name niet door een kind te tergen. Klinkt een beetje als een verwijt, Paddington en misschien zie je het zo omdat jouw situatie zo is, maar dat geldt niet voor iedereen.

Leuk hoor dat vader toch zijn rol weer oppakt maar zijn motivatie is niet zijn kinderen maar hoe het er uit zien naar zijn vriendin toe. Dat is wel triest.

Zoals ik het lees gaat het niet om of de kinderen gaan maar hoe ze gaan. Het gaat er niet om dat er contact is met vader maar welk contact. En geloof het of niet, er zijn ook (gescheiden) ouders die hun best doen om dat goed te laten verlopen omdat fijn en veilig contact in het belang is van een kind.

Het is een lastige situatie en ik denk dat kind een grotere stem moet krijgen bij de kindercoach. Als zij hem daarbij helpt, hoef jij dat niet primair te doen en kan je hem vooral steunen.

Dit kind zit enorm in de knel.

kindercoach

Kan vriendin van ex niet een keer mee om opheldering te verschaffen?

Dank je wel Ava

Voor je erkenning.

Mijn gevoel blijft twee kanten op vliegen, ben ik te beschermend of niet beschermend genoeg, etc. Dus die kindercoach ga ik sowieso inzetten. Ik denk ook dat weghouden geen oplossing is, en dat zou ik ook niet als oplossing inzetten, maar er moet wel iets gebeuren.

Het gevoel dat dit alles meer om z'n vriendin draait en een grotere prio heeft dan onze zoon, heb ik ook. Ik kan er alleen helaas niet zoveel mee. Als ik er teveel over nadenk vreet het me op.

Dat de vriendin van ex mee gaat naar de coach zie ik niet zo snel gebeuren. Ze ontwijkt mij als het even kan. Toen mijn ex en zij eventjes uit elkaar waren heeft ex ook aan mij "opgebiecht" dat het komt omdat ze mij niet zo mag, omdat ex mij wel eens geholpen heeft met een autorit naar hier of daar toen ik nog te ziek was om zelf te rijden, (ivm tekenbeetziekte, gaat nu wel een stuk beter gelukkig). Ik ben dus ook niet welkom in hun huis en zij heeft ook geen behoefte om mij te zien, al is ze hier wel welkom.

@Jippox

Ik was samen met ex bij de kindercoach toen ze dat aan hem rechtstreeks adviseerde. Of hij moet er een probleem mee hebben gehad dat ik erbij zat, maar die indruk had ik niet. Wellicht kan de coach nog een poging doen met ex 1 op 1, ik zal het eens vragen.

Nana

Hou op met het je afvragen. Je hart zegt dat je moet beschermen en je verstand kwaakt na wat er nu in de mode is om tegen ouders te zeggen. Dat is een hele sterke stem, dat snap ik wel. Een stem die je onzeker maakt, je verantwoordelijk maakt, de schuld bij jouw legt. Je wilt het goed doen naar iedereen, wat eigenlijk onzin is (sorry) want de enige die telt is je zoon. Negeer gewoon de rest.

Het probleem is dat met beschermen, mensen vinden dat je de verantwoording op je neemt. Dat is een gedachtenfout. Soms gaat dat nog een stap verder, dat je ook verantwoordelijk bent. Een andere, die doorsijpelt is dat door het benoemen van een probleem, jij de eigenaar bent van Het Probleem (of nog erger, dat jij Het Probleem bent). Dat is dus niet zo. Je hebt een verantwoording naar je kind, niet naar je ex of zijn nieuwe situatie. Je mag je kind beschermen en je mag (moet) ook zijn spreekbuis zijn. Alleen, dat is wat moeilijk(er) zodra ouders gescheiden zijn. Dat wordt vaak niet aangenomen of geaccepteerd door ex-en en dan heb je de geldende norm van 'hoe het hoort' ook vaak tegen je. Het is volledig geaccepteerd dat je dat allemaal doet als je nog bij elkaar bent. Zodra er gescheiden is moet zo'n kind maar even volwassener worden dan de miskleunende volwassene. Dat kan dus niet. Daar moet hij tegen beschermd worden. Als je voor dat laatste verantwoordelijk zou zijn, zou je ter plekke, du moment, aan de situatie iets kunnen veranderen. En dat kan je niet.

Een kind hoort niet knel te zitten en als dat niet lukt, faalt de miskleunende ouder.
Alleen, jij kan zijn stem niet zijn, het wordt niet geaccepteerd als jij voor hem opkomt, dus het komt op de kindercoach neer. Is die stevig genoeg? Ik zou zeggen dat zij het open moet gooien naar de nieuwe situatie bij vader. Misschien hebben ze een heel ander beeld, dat deels ook waar kan zijn maar zijn ze daarom niet (goed) op de hoogte van dit beeld.

@Ava

Het is mijn ervaring met vele ouders. Dat dit kind in de knel zit, is duidelijk. Je helpt dit kind alleen niet door het te pamperen. Je helpt dit kind door het kind te leren omgaan met de situatie. Als TS en vader nog bij elkaar waren geweest had vader misschien ook voor het gevoel van zoon te weinig met hem gedaan. Hoe ga je daar dan mee om als moeder?

Daarnaast ben ik zelf gescheiden. Mijn ex-partner is verre van een geweldige vader. Vaak is hij dagen in het buitenland als ons kind bij hem is. Toen hij nog niet samenwoonde zag onze dochter haar opa en oma meer dan ze haar eigen vader zag. Nu ziet ze de vriendin van haar vader meer dan haar eigen vader. Vind ze dat leuk? Nee, totaal niet. Ze heeft wel geleerd om ermee om te gaan. Natuurlijk gaat dit niet zomaar en soms heeft een kind daar meer begeleiding bij nodig.

Als een kind in de knel zit dan is het een samenspel tussen de vader aan de ene kant, moeder aan de ander kant en het kind. TS kan het kind in dit geval proberen te helpen, maar daarin heb je beperkte mogelijkheden. Waar TS het meeste aan kan doen is de manier waarop zij zich opstelt. Vaak is dit niet eens bewust, maar vergis je er niet in. Non-verbale communicatie (al is deze onbewust) verteld een kind vaak veel meer dan je beseft. Doordat TS aangeeft het moeilijk te vinden dat kind huilt, zou het zomaar kunnen zijn dat haar zoon dat oppakt. Misschien zelfs verkeert interpreteert.
Een voorbeeld:
"Kind huilt, want bij mama is het makkelijker dan bij papa. Mama ziet het kind huilen en voelt zich schuldig. Kind ziet dat mama reageert en denkt dat mama verdrietig is als kind naar papa gaat, omdat mama dan alleen is."

Hier zie je dat het heel makkelijk is om in een verkeerde flow te komen. Als in dit geval moeder zou zeggen: ga lekker naar papa toe. We zien elkaar snel weer en ik ga het hier ook gezellig maken. Dan wordt de overgang voor het kind al direct makkelijker.

Wees je bewust van je eigen rol. Wees daarbij ook heel bewust dat het voor het welzijn van je kind belangrijk is om zijn vader in zijn leven te hebben.

Wellicht kom ik wat hard over, maar helaas heb ik al zoveel ouders gezien en gesproken die allemaal beweren denken aan het belang/het welzijn van hun kind, maar uiteindelijk juist degene zijn die het probleem veroorzaken. Dus ja, wellicht ben ik hier behoorlijk fel over, maar dat is alleen om te proberen ouders wakker te schudden en zo te voorkomen dat hun kinderen over een jaar of 25/30 bij een psycholoog belanden omdat ze niet begrijpen waarom ze zoveel problemen met zichzelf hebben.

ehh

Dat vind ik dus een hele ziekelijke situatie; een vader die dit dwingt omdat hij er leuk uit wil springen naar vriendin toe en de vriendin die daar niets van wil weten. Leggen beiden graag de verantwoording (en de schuld en het probleem etc) bij een ander? Zo heb je geen aandeel ergens in en zie je ook de noodzaak niet in dat te veranderen.

Je zoon moet een sterkere stem krijgen, hij moet mensen om zich heen krijgen die tegen vader kunnen en durven te zeggen dat hij naar zijn zoon moet luisteren. Liefst dus met vriendin erbij. Als zij het te moeilijk vindt (wat ik eigenlijk niet zo snap) gaat ze toch mee als hij 1 op 1 met de coach praat? Hoe komt ze er bij om zoiets te benoemen als een behoefte om jou te zien. Het gaat toch niet om jou? Vreemd.

Een andere optie is dat je zoon een dagboek bij houdt (via dictafoon functie van een telefoon bijvoorbeeld) en dat hij daaruit iets kiest wat hij zijn vader wil laten horen.

Paddington

In welke hoedanigheid heb jij dan zoveel ervaring met vele ouders?
En dan nog, is Nana ook 'vele ouders'? Kan je iets algemeens op een persoonlijke vraag vastnieten?

Wat vreemd, eigenlijk, vind je niet, als je even de tijd neemt om er bij stil te staan?

Je praat over een kind dat begeleiding nodig heeft. Volgens mij heeft de vader begeleiding nodig. En omdat hij blijft miskleunen, heeft iedereen begeleiding nodig. De volgende stap is dat vader het ook niet met begeleiding niet kan, iedereen (vooral de belanghebbende partijen) dan maar verantwoordelijk is voordat hij de handdoek in de ring gooit. Dat heb je zoal met rigide ouders.

Paddington, mijn haren gingen rechtop staan toen ik dat stukje las over manipulerend kind. Oh, bah! Als je zo met je kind omgaat, zo over je kind denkt, dat vind ik een vorm van verkeerde behandeling. Om niet te zeggen mishandeling. Dat is pas verkeerde 'flow'.

Ik denk dat TS genoeg kennis van de wereld en van haar kind heeft om door te hebben wanneer ze bespeeld wordt en wanneer niet.

Zo eens met Ava

Ik vind Paddington veel te stellig in "het ligt altijd aan de interactie tussen de ouders en moeder moet het oplossen". Nou nee hoor, ik denk dat het kind haarfijn aanvoelt dat zijn vader in het nieuwe gezien 'erbij hangt' en zijn oortjes naar zijn nieuwe vriendin laat hangen. Hana valideer je kind vooral in wat hij voelt. Misschien niet door hem meteen minder te laten gaan maar door te luisteren en te proberen er uit te krijgen wat hij echt voelt en dat in communicatie te brengen met ex en ex-vriendin.
Je doet het volgens mij hardstikke goed.

Jammer

Dat mensen hier zo kortzichtig zijn. Het is in mijn ogen heel duidelijk dat zoon zijn moeder manipuleert. Dat is kinderen eigen. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen een ander op sommige momenten probeert te manipuleren. Aan de andere kant denk ik ook dat je alleen gemanipuleerd kan worden als je het jezelf toestaat.

Is vader fout, jazeker. Alleen moeder heeft geen controle meer over vader. Zij kan dus niets doen aan vader en zijn fouten. Zij kan alleen wat doen aan zichzelf.

Daarnaast denk ik ook dat het kind zich niet op zijn gemak voelt bij het nieuwe gezin van vader. Alleen het kind gaat zijn plekje daar nooit vinden als het kind daartoe niet wordt gemotiveerd. Wat ik lees van TS is dat zij (wellicht onbewust) zoon motiveert om zich juist af te zetten tegen de situatie, i.p.v. deze gewoon te accepteren zoals deze is.

Verder zal het alleen maar problemen veroorzaken als TS zich gaat bemoeien met de situatie bij vader thuis. Dat is dus de reden dat ik zeg: help je zoon zichzelf te helpen. Maak hem sterker en leer hem hoe hij zijn plekje kan vinden in het gezin bij vader.

Wat betreft mijn ervaring; ik heb ervaring in het begeleiden van kinderen die al langere tijd een van hun ouders niet hebben gezien bij een echtscheidingssituatie in het hernieuwen van het contact. Daar zijn dus ook gesprekken met ouders een belangrijk onderdeel van. Daarom durf ik ook zo stellig te zeggen dat het een samenwerking van factoren is. Het is een samenhang tussen de beide biologische ouders en het kind. Als een van de partijen zijn/haar opstelling veranderd, dan verandert al de hele dynamiek. Moeder kan dus een positieve bijdrage leveren aan de oplossing voor het probleem, door zich anders op te stellen. Ik zeg niet dat daarmee het probleem helemaal van de baan is. Dat lukt alleen als ook vader zich anders gaat opstellen. Maar mijn ervaring leert wel dat als een van de ouders de eerste stap neemt om ervoor te zorgen dat er een positief en onbelast contact mogelijk wordt, de andere ouder vaak onbewust volgt.

Nogmaals, ik besef mij dat het wellicht hard kan overkomen, maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Je helpt kinderen niet door hen overal van weg te houden. Je helpt kinderen door ze te leren om te gaan met de situatie.

Nou nou...

Allereerst moet ik zeggen dat je echt wel goede punten hebt hoor, Paddington. Ik zie wat je zegt en al helemaal wat betreft mijn zoon weghouden van zijn vader. Niet dat ik dat van plan was maar ik zie inmiddels wel dat het niet ten goede van hun band en het wennen komt als ik de bezoekjes inkort.

Maar: Wat betreft het manipuleren heb je het wat ons betreft flink mis. Dat je er voor waarschuwt omdat het zou kunnen spelen, prima. Maar dat je het zo stellig beweert: jammer. Ik ken mijn zoon namelijk zelf toch echt het beste, en ik kan heel duidelijk zien wanneer hij dat wel en wanneer niet probeert. Daarnaast: Waarom zou hij zich er niet rottig en verdrietig bij mogen voelen zonder dat dat meteen als gemanipuleer kan zien. Is alle uiting van verdriet/weerstand dan meteen manipuleren? Sorry, maar hiermee strijk je me echt tegen de haren in en dit helpt me helaas totaal niet om tot een oplossing te komen.

Dat is dan jammer

maar of jij je zoon werkelijk kent dat weet ik natuurlijk niet. Het enige dat ik weet is dat ieder mens zich schuldig maakt aan manipuleren, dat is namelijk menselijk. Sorry dat ik jouw zoon als menselijk bestempel.

Eens met Paddington

dat als kinderen niet naar (het nieuwe gezin van) de vader willen, dit meestal komt omdat ze een loyaliteitsconflict ervaren. Of omdat ze merken dat ze hier macht mee krijgen, omdat een ouder daar gevoelig voor is.

Ik denk dat het voor een kind van ESSENTIEEL belang is om met BEIDE ouders een goede band op te bouwen, en dat het de verantwoordelijkheid van in dit geval de moeder is om ervoor te zorgen dat zoon gewoon naar vader gaat.

Inderdaad heb je totaal niets meer te zeggen over de andere kant, je bent niet voor niets gescheiden. Je voedt bij jezelf op zoals jij dat het beste vindt, en met een beetje geluk heb je goed contact met de andere ouder, voor de overdracht oid. Maar hoe het er daar aan toe gaat is niet meer aan jou.

Ik ben het volkomen met Paddington eens dat je kinderen de handvatten moet geven om ergens mee om te gaan.
En denk je eens in: je vergroot hiermee zijn wereld, je geeft hem hiermee nog meer mensen die van hem houden, die hem goed gaan kennen, bij wie hij zich thuis gaat voelen. Dat is een geschenk, ook voor later.

Probeer er wat minder verkrampt in te staan, zie het andere gezin wellicht wat minder als een bedreiging. Probeer je zoon juist vanuit een positief gevoel te laten gaan. Want ik vermoed dat hij vooral het gevoel heeft dat hij jou in de steek laat, als hij zich daar amuseert. Dat heet dus een loyaliteitsconflict. Probeer echt te voorkomen dat je zoon daarin komt te zitten.

Samen tas inpakken

Als vader de kinderen komt halen is het wellicht een optie, dat hij iets langer in jouw huis verblijft, zodat de kinderen tijd hebben om hem vanuit hun leefwereld iets van zichzelf te laten zien aan hem. Dat kan iets simpels zijn, bijvoorbeeld dat vader helpt om de spullen in te pakken. Mogelijk is de overgang voor de kinderen dan wat kleiner en hoef jij een huilend kind niet zelf uit een bed te plukken, maar krijgt vader de kans om zelf met het kind te praten.
Nu hoort hij alleen van jou wat de problemen mogelijk zijn.
De kinderen minder laten gaan lijkt mij geen goed plan, dat lost de problemen niet op.
Verschuil je ook niet achter de kindercoach: je neemt van haar adviezen mee, wat in jouw straatje past.
Dat nieuwe vriendin mogelijk probleemverhogend werkt kan zo zijn, maar het is onmogelijk om vader te laten kiezen tussen nieuwe vriendin en die kinderen en jullie kinderen. Hoe meer je daarop aanstuurt, des te meer zal hij zich verzetten.
Probeer het eens: bespreek eens met vader dat de overgang wat ontspannener moet en dat het mogelijk zou helpen als hij met de kinderen in jouw huis de tas inpakt en even praat met de kinderen over wat ze die week gedaan hebben etc. Kopje koffie erbij. Het kost iets meer tijd, maar het kan een wereld van verschil geven.

Tsjor

Moeilijke situatie

Maar ik ben het vanaf het eerste berichtje eens met paddington. Ik zie het hier met 5 kids, alle kinderen zijn manipulatief. Jij als ouder moet het alleen leren zien en lezen. Mijn jongste schreeuwde moord en brand klampte zich aan mij vast als ze naar pa moest. Het doet pijn, maar dat is nou eenmaal zo. Je instelling is prima dat je wil dat ze pap zien. Maar ik snap pap best een beetje en vriendin ook. Alleen is zoon nu de dupe. Misschien hebben pap en vriendin wel een soort ruzie over wat is de beste opvoeding, wel is voor mij duidelijk dat ze erg onzeker is door jou verhaal te lezen. Ik herken het van mijn eerste 1a2 jaar met mijn partner. Het voelde onzeker als hij met zijn ex ergens heen ging ook al was het voor de kids. Alleen moet zijn vriendin snappen en accepteren dat hij een ex heeft, de moeder van zijn kinderen. Mijn gedachten zijn een beetje dat jij alles rustig moet aankijken en het enige wat je kan doen is samen met je ex erover praten. Als zijn vriendin het prima vindt ook samen met haar. Niet alleen betrek jij haar voor haar onzekerheid in het begin van die relatie bij jullie gesprek, maar zij is nou eenmaal mede opvoedster van je kids. Zoals ik het lees zegt ze toch nee, maar dan heb jij je als moeder wel opgesteld als een " samen fixer". En natuurlijk krijg ik nu weer de berichten " als stief heb je nijs te vertellen" over mij heen, maar hier is dat inmiddels gelukkig anders. Samen communiceren over je kinderen met alle partijen geeft goede inzichten!

Groeten en sterkte.