Zware week (financieel/emotioneel)
Terwijl omringende collega's het de hele week hadden over hun vakanties naar respectievelijk Tenerife/Tunesië/Samos/Kreta en Valencia (nog niet eens de grote vakantie, maar hun 1e vakantie in de meivakantie) zat ik alleen maar in zak en as of mijn auto wel door de APK heen zou komen..
Situatie; ik (52 jr.), sinds 3 jaar gescheiden, 3 kinderen, co-ouderschap met ex-man.
De garage belde en om de auto door de keuring heen te krijgen moest er zus en zo gebeuren, anders afgekeurd. Slik, okee, repareer dan maar..... Een paar honderd euro armer naar huis, maar vervolgens bij het ophalen wel de mededeling dat de auto nu echt op z'n laatst loopt, veel mankementen begint te krijgen en dat het volgend jaar misschien niet meer lukt om 'm goed te keuren.
Het is een oud bakkie uit 2003, maar hard nodig voor woon-werkverkeer (ik werk 40 km vanaf woonplaats in een plaats met slechte ov-verbinding, dus een auto is onmisbaar)
Thuis zijn de kids helemaal vol van hun Koningsdaguitjes (2 festivals) en alle voorpret die daarbij hoort, wat voor kleding ze aan moeten etc.... Leuke artiesten die de festivals bezoeken...
Boodschappen rondje gefaket, maar eenmaal buiten in het parkje heel hard gehuild. Ben eigenlijk altijd een vrolijke vrouw, maar dit vloog me echt even naar de strot.
Al die mooie vakantieverhalen (ik wil ook op vakantie, gun het een ander van harte, maar ik wil ook zo graag naar de zon !), die rotcenten (de auto is slechts een tipje van de sluier, er zijn meer dingen aan vervanging toe). Jongste is net 18 geworden, dus geen kindgebonden budget en kinderbijslag meer. Die bedragen gaven ook net iets meer ademruimte en die zijn nu gestopt.
De kids waren blij, ik wilde ze dus niet met mijn zorgen belasten, maar ik voel me al de hele week ellendig.
Tel daarbij op dat ik al 3 jaar alleenstaand ben, een arm om me heen en knuffel van een partner die zou zeggen "meid, ik steun je"... heb ik echt gemist. Even een luisterend oor en dingen kunnen delen met een volwassene.
Heb een vriendin gebeld en daar lekker m'n hart gelucht hoor... Dat was ook prima..
En zo slecht heb ik het niet.. Na mijn scheiding kon ik mijn baan van 24 uur omzetten naar een fulltime baan. Ik kan mezelf dus onderhouden, daar ben ik trots op, maar een echte vetpot is het niet...
Ik weet niet waarom ik dit post, even me aftikken zeg maar.. De kids zijn weer bij hun vader en ik voel me gewoon even verdrietig... Ik kom heus wel weer uit dit dalletje, heus wel..... Maar mag ik af en toe even zeggen dat het zwaar is ?!!!
Nog even over dat mooie initiatief
Dat klonk wat al te onbaatzuchtig, ik ben bepaald geen heilsoldaat en als Anke het type is dat zich groot houdt voor de omgeving zal ze al helemaal geen zin hebben om als feelgoodprojectje gezien te worden.
Vriendin gaf een keer aan dat ze die dag lastig zat met werk en 's avonds nog een verplichting. Dat ze dan maar tussen de bedrijven door in een friettent een vette hap zat weg te bikken, en dat toch wel een mistroostig momentje vond.
Voor mij is een portie extra koken geen werk, ik vind het gezellig, en voor man i s het ook fijn als iemand 1 x per week met ongeveinsde belangstelling de verhalen over zijn werk aanhoort 
: win - win - win. En ik vraag ook wel eens wat aan haar.
Maar dat soort dingen komt niet van de grond als je altijd de schone schijn ophoudt
Euh Ad
" Zij heeft haar leven waarschijnlijk zelf zo ingericht."
Een van de weinige mannelijke forummers zei altijd : Assumption is the mother of all fuck- ups. In dit geval is die assumption zo pijnlijk dat excuses op zijn plaats zijn.
Als je altijd overal zonodig je plasje moet doen, zoek dan niet de verkeerde boom om tegenaan te zeiken.
