Zwart maken moeder

Wel... hetzelfde maar anders...

Ik heb nu ruim een jaar een relatie met mijn vriend; hij ligt nu al 2 jaar in een vechtscheiding ligt, en bij mij is het de moeder van zijn kinderen die me zwart maakt aldus de kinderen (hebben ze verteld aan hun vader, niet aan mij, omdat ik ze niet erg vaak zie). De kinderen hebben gezegd "Mama is ontzettend boos op Sini, ze vindt haar een h... En dat ze alleen je geld wil..." Ik hou mijn mond wijselijk dicht, en heb verder geen officiële mening. Zeker niet waar de kinderen bij zijn. Verder heb ik vriend leren kennen NAdat zijn ex en hem
Uit elkaar waren dus alle aantijgingen zijn onjuist. Maar goed... Even over jouw probleem.
Als de vriendin van je ex-man onzeker is of boos, zal het gewoon doorgaan tenzij je exman tegen haar zegt dat ze moet stoppen. Ik zou het wel even met je ex bespreken want het is zonde dat kinderen in het midden van een gevecht komen dat niet hun gevecht is. Hoe oud zijn je kids? Oud genoeg om kaft en koren te scheiden?
Sterkte

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

An46

"Ik leg de kinderen uit dat deze mevrouw mij niet kent, het mij niet kan schelen, en zij hun eigen mening kunnen vormen. Ik heb niet het idee dat dit voldoende is. Hoe kan ik hen steunen? "

Volgens mij - geen ervaring hiermee overigens - steun je ze al. Ik denk dat zij zich misschien ook rot voelen voor jou. Jij zegt nu "kinders, ik red me wel, het deert me niet, en trek je er maar niks van aan" - en dat lijkt me eigenlijk prima steun.

Meer actie kan allicht leiden tot het opkrikken van de vijandigheden en dat is in niemands belang.

groeten,

Temet

Hmmm

Waar hebben de kinderen het idee vandaan dat jij bent ingeruild? Ik proef hier een gevalletje pot en ketel. Het is voor die vrouw ook niet makkelijk, ik denk dat ze probeert de kinderen te vriend te houden/maken, en de kinderen uit alle macht proberen haar er weer uit te werken. Zuur hoor. Jij hoeft daar verder niets mee, behalve je heel neutraal naar de kinderen op te stellen.

Heftig ja

Kinderen van 13 en 10 verzinnen niet zelf dat hun moeder is ingeruild voor een andere vrouw. Het is natuurlijk logisch dat ze het liefst hun ouders weer samen willen hebben, en iedere uiting van die andere vrouw in het negatieve trekken. De stiefmoeder kan het nooit goed doen. In het voorbeeld dat je noemde is je kind gewoon brutaal, en ik vind het niet onterecht dat die vrouw daar dan iets over zegt. Een puberbrein blaast dat dan gewoon op tot iets nog veel groters.
Mijn eigen puber beklaagt zich er tegen mij ook wel eens over dat ze nooit iets goed kan doen in mijn ogen. Dat is helemaal niet waar, maar dat zeggen pubers nu eenmaal
In jouw reacties valt me vooral je zelfingenomenheid op, en ik heb het idee dat je het stiekem wel best vindt dat je kinderen die vrouw niet aardig vinden.

Ik snap vic's punt wel

In wat je schrijft kom je niet over alsof je het betreurt dat de "stiefmoeder"/nieuwe partner ex niet in de smaak valt. In tegendeel, je noemt haar 'beginnersfouten" zelfs hilarisch. Dat komt ook op mij nogal zelfingenomen over. Je verkneukelt je om haar fouten. Kan me niet voorstellen dat jouw kinderen dat niet aanvoelen en je -onbewust- voeden met verhalen die dat staven.

Kinderen van gescheiden ouders zijn van nature geneigd om op te komen voor die ouder die zij als underdog zien, meestal is dat de ouder die alleenstaand blijft en/of het minst te besteden heeft/lijkt te hebben. Onbewust springen ze voor die ouder in de bres. Als ze naar jou toe komen met zo'n verspreking om dat breed uit te meten op de manier zoals jij beschrijft klinkt het dat ze het vertellen op een manier om jou erom te laten lachen. Want dat het een verspreking was en geen kolossale fout, daar hoeven we toch niet over te twisten, lijkt me?

En als jij je echt neutraal opstelt vind ik dat je je kind moet aanspreken op zulk onbeschoft gedrag tegenover een volwassene. Of mogen ze tegen jou ook zo doen?

De nieuwe partner zijn van iemand met kinderen is een hele lastige situatie waarin je het zelden goed kan doen maar wel heel veel fout kan doen. En ja idd, dan moet je maar niet verliefd worden op iemand met kinderen. Klopt.

Maar, even nieuwsgierig, hééft hij je ingewisseld? Want dan kan ik je verkneukelen wat beter plaatsen.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Het is ook wel een keertje klaar hoor!

Mijn ex is ook hertrouwd. Wij waren toen al jaren uit elkaar, zij was ook nog lang niet in beeld toen wij gingen scheiden. Ik vond het fijn dat ex iemand had gevonden, hij gaat rare dingen doen als hij alleen is. De eerste tijd ging het ook wel goed, maar in de loop van de tijd ging zij steeds openlijker haar eigen kinderen voortrekken. Dochter mag niet mee op vakantie of naar een pretpark waar zij met haar kinderen heen gaan, de cadeautjes voor haar kinderen zijn duurder (en leuker), al zij iets wil vieren op een dag dat dochter balletvoorstelling heeft komt ex DUS niet naar de voorstelling. Ik heb er nooit wat van gezegd, of soms alleen aan ex gevraagd of hij zich even in zijn dochter wil verplaatsen.
Maar nu begint die vrouw 'voor de grap' te zeggen dat ze hoofdpijn van dochter krijgt (ze ziet haar misschien eens in de twee maanden een uurtje). En ze was wel uitgenodigd voor dochters verjaardag en voor een optreden, maar komt dan gewoon niet opdagen. Dat is kwetsend voor mijn dochter, die voor dat optreden maar vier mensen mocht meenemen en dus andere mensen heeft gepasseerd.
Dochter is er nu echt helemaal klaar mee en ik geef haar groot gelijk. Die vrouw wordt nergens meer voor uitgenodigd en van mijn hoeft dochter er ook niet meer naar toe. Als haar vader haar wil zien maakt ie maar een afspraak.
Walk a mile in her shoes? Ik kan me niet voorstellen dat je een kind zo behandelt als volwassene. Klaar!

Maar wat zegt ze dan?

Dat voorbeeld van die werkkamer vind ik nou niet hemelschokkend, maar wat zegt ze dan nog meer voor ergs? De vrouw van mijn ex, bijvoorbeeld, heeft wel eens tussen-neus-en-lippen uitspraken gedaan over bergen met geld die mijn kant op komen. Dat vind ik ook bepaald ongepast, en van dochter begreep ik dat een dergelijk praatje in de hele schoonfamilie circuleert. Ja, jammer dan, ik ga daar verder geen punt van maken. Flauw is het wel, maar ik ga niet welles-nietesen via mijn dochter (nou soms een beetje wel).

Stiefmoeder zijn

Ik heb even geen inhoudelijke input (ben moe maar oooo, wat is het moeilijk om stiefmoeder te zijn! Ik ben t sinds tien jaar en wat je nooit moet onderschatten is t loyaliteitsgevoel dat kinderen naar hun eigen ouder houden. Dat betekent dat jij uiteindelijk heel kwetsbaar bent.

Aha

Je laatste posting geeft een heel ander beeld, vind ik.
Ik vind trouwens niet dat ze jou zozeer zwart maakt, ik zou bijna zeggen: was t maar zo. Wat jij beschrijft accepteert ze de kinderen niet zoals ze zijn. Eerlijk gezegd vind ik dat veel erger. En ja, ze pakt en passant jou ermee maar ik vind zelf de impact rechtstreeks naar de kinderen nogal heftig.
Ik zou de voorbeelden die je omschrijft als ass ontkennen ook zeker niet verder verdedigen dan een tekst als: blijkbaar moeten je vader en ik nog proberen het beter uit te leggen ofzo. Dan beschuldig je haar niet rechtstreeks maar je geeft wel aan dat ze ernaast zit naar je kind.
Goh, ik ga deze even laten bezinken.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Niet leuk

Dat klinkt allemaal niet leuk, maar ik zie niet waar ze jou dan zwart maakt. En wat doet je ex eraan om te zorgen dat zijn kinderen in ieder geval geen eten krijgen waar ze ziek van worden?
Overigens ben ik zelf ook een tijdje 'stiefmoeder' geweest, wat allemaal niet zo soepel liep. Toen zijn er bij de andere ouder ook wel eens dingen verteld over mij die helemaal niet waar waren (en wij dan weer via e-mail als beschuldiging kregen). Eigenlijk werd zo ongeveer alles wat ik zei of deed negatief opgevat.
Ik denk dat er bij je kinderen nog heel veel pijn zit over de scheiding. Misschien moeten ze eens met iemand gaan praten daarover.

10 en 13?

Nog even en die gaan niet meer.
Ik zou mijn ex een kort mailtje sturen of het klopt dat zijn vriendin niet gelooft in een ass en niet gelooft in allergie? En dat je van hem verwacht dat hij zijn kinderen daar in bijstaat en dat je je kinderen dan bij hem ook naar hem verwijst.
Vraag dat je ex zijn kinderen niet alleen laat met vriendin.
Geef het allergische kind eigen voeding mee als alternatief om dan later maar in haar kamer te eten, zodat ze het foute voedsel aan tafel tot een minimum kan beperken. En geef je kind met een ass mee dat ze op haar stuk blijft staan als ze wat nodig heeft, gewoon rustig blijven vragen, je mag er ook zijn, en als ze niet krijgt wat ze nodig heeft dat ze dat dan aan haar vader vraagt.
En vraag ex zijn best te doen dat kinderen niet een speelbal worden tussen hem en zijn vriendin.
Deze kinderen gaan binnenkort niet meer naar hun vader. Dat zou ik niet als dreigement gebruiken maar jezelf realiseren. Kinderen in de pubertijd zijn snel klaar met slecht gedrag van volwassenen als ze er onderuit kunnen komen zullen ze dat doen. Daar gaat je vrije weekend of vakantie of zoiets.

Zo dan annej

Dat is wel heel kort door dr bocht.
Persoonlijk ben ik van mening dat kinderen ook recht hebben op (een band met) een vader. En dat je daar ook als moeder best wel wat voor over mag hebben. Nu op je netvlies zetten dat deze kinderen binnenkort niet meer zullen gaan lijkt me weinig constructief.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Nik

Het lijkt me nuttig om daar alvast over na te denken. Anders overvalt het je zo. Dat wil niet zeggen dat je er in mee hoeft te gaan. Er zijn ook ouders die er dan alles aan doen om te zorgen dat de omgangsregeling in stand blijft. Het is je kop in het zand steken om de consequentie niet te zien. Ook voor vaders of andere exen.

Andere manieren

Je kunt ook nog met vader overleggen of het niet beter is om de contacten met zijn kinderen buiten de vriendin, of met een minimale omgang met vriendin te doen. Een keer in de week daar eten waar vader toezicht houdt dat zaken goed verlopen gezien ass en allergie. Vader gaat af en toe een weekendje weg met kinderen of met een kind alleen. Vader gaat alleen een week op vakantie met zijn kinderen. Je hebt kans dat het dan allemaal veel beter gaat verlopen voor de kinderen. Voor het uit de hand loopt en de kinderen niet meer willen. Vader ziet ook vast wel dat er een probleem ligt in het contact van zijn kinderen met zijn vriendin.

Tot op het bot?

Hier ook een kind met asperger. Het zou rampzalig zijn als hij naar een gezin zou moeten dat niet eens zou accepteren dat hij autisme heeft.
Daar zou ik als ouder inderdaad toch wel me anders in mengen dan als het om het gewone gehakketak gaat...
Even uitgaande van jouw laatste grote posting, hoe zit dat met de vader? Heeft hij geen mening in deze (dagritme, broodbeleg)? Zijn deze situaties echt zo gebeurd? (onbegrijpelijk...)
Ik denk dat het ook belangrijk is voor je kinderen dat ze weten dat hun moeder altijd voor ze opkomt, in echt wezenlijke situaties.
Het is een soort balanceren tussen de angel eruit halen (gedrag van stiefmoeder relativeren), en optreden als het te ver gaat.

Verantwoordelijkheid vader?

Ik snap de rol van vader in deze niet zo goed, hij komt niet voor zijn kinderen op? Ik kan best begrijpen dat hij zijn nieuwe vriendin het hand boven het hoofd houdt tegenover zijn ex, want zijn vriendin is zijn zaak, niet de jouwe. Maar alle situaties die je schrijft, vind ik best wel bizar. Ik zou proberen een manier te vinden om hem zover te krijgen dat hij zijn verantwoordelijkheid als vader neemt. Of accepteert hij niet dat zijn kind een diagnose heeft of een allergie?

Gesprek met vader

Ook ik vind de laatste voorbeelden (mn Ass en de allergiekwestie) schokkend. Waar is vader in het geheel?

Ik zou zelf adviseren vooral een goed gesprek met je ex te hebben. Het gaat immers ook erom dat de kinderen vooral BIJ VADER zijn (als ze daar zijn) (stiefmoeder mag er natuurlijk ook bij zijn, maar toch niet teveel alleen met stiefmoeder?). Uit wat je eerder beschreef had ik de indruk dat je ex zijn rol als vader wel serieus neemt en dat jullie goed met elkaar kunnen praten.

Verder denk ik inderdaad dat vader evt. zelf verhaal jullie kinderen moet verifieren EN met ex (het zou weleens anders kunnen zijn gegaan dan kinderen vertellen) en dat hij met zijn nieuwe vriendin moet bespreken hoe hij wil dat er met zijn kinderen omgegaan worden. Al zou jij met haar daar serieus (niet veroordelend) over kunnen en willen praten dan vermoed ik dat zij dat niet zou accepteren. Dus het moet toch via je ex gaan.

Ik heb een hele positieve indruk van hoe je met de echtscheiding en je kinderen omgaat (complimenten) dus ik snap dat je vooral positieve tips wilt wat je nog meer zou kunnen proberen.

Sterkte ermee.

de kinderen

Ik denk dat je het beste kan reageren op de verhalen van je kinderen door juist geen empathie voor het gedrag van vriendin te tonen of voor haar als persoon op te komen. Uiteindelijk bedoelt ze het niet vriendelijk. Misschien bedoelt ze het ook niet zo hard zoals het op de kinderen over is gekomen, maar ook dan is het niet vriendelijk te noemen. Anders geef je mogelijk een verwarrende boodschap aan je kinderen. Zoals je het schetst mag je gerust zeggen dat er sprake is van behoorlijk wat passieve agressie die niet op het bord van de kinderen hoort.
Je kan bijvoorbeeld op een neutraal vriendelijke toon iets heel simpels te zeggen als 'ach, weet ze misschien niet wat voor jou lastige dingen zijn?' of 'ach, weet ze misschien niet hoe het is om zo'n allergie te hebben?' en het daarbij te laten. En als je overweegt de wijze raad van AnneJ op te volgen, kan je daaraan toe voegen 'dan zal ik eens aan papa vragen of hij dat haar kan uitleggen'.
Het voordeel ervan is dat je laat zien dat je achter je kinderen staat in de zin dat ze dit nodig hebben, je trekt een milde grens bij onbehoorlijk gedrag (en iemand moet die grens laten zien), laat merken dat je ze hoort en begrijpt zonder zelf emotioneel te worden, je neemt de verantwoording dat je er iets mee doet en laat zien dat die uiteindelijk bij de vader (en vriendin) ligt.

Als het allemaal niets uithaalt en je kinderen blijven met die verhalen komen, kan je er naar luisteren en op neutrale toon zeggen 'gelukkig weten wij dat het niet zo hoort/niet goed is'. Dan kan je besluiten om het elke keer terug te koppelen naar de vader of je kinderen steunen dat zij het zelf aan de vader vertellen.

Als het niets uithaalt, is de kans dat je kinderen na verloop geen trek meer hebben in de bezoekregeling, groot. Dat is net zo spijtig als het begrijpelijk is. Uiteindelijk is dat dan wel een gezonde reactie op een ongezonde situatie.