Zwemles??

Nou nee

'Het zal ergens ook wel voor mij bedoeld zijn geweest.' Als ik iets tegen jou zeg is het niet over jou en al helemaal niet over jouw situatie.
Ik heb zelf de onbescheiden mening, dat het nog steeds waardevol is om een ander perspectief op de kwestie te laten schijnen: in plaats van het kind als schaarsteprodukt (vanuit de volwassenen gezien) de rijkdom van de hoeveelheid zorg rondom het kind (vanuit het kind gezien. Je onderstreept ook dat het zinnig kan zijn om een ander perspectief te proberen (jij bedoelt dan: vanuit de moeder).
Ondertussen vind ik jouw oplossingen heel praktisch en creatief: als je merkt dat een beschikbare sleutel een probleem oplevert haal je de sleutel weg. Maar dat gaat wel over jou en moeder (moeder komt ongevraagd binnen in jouw huis). Er zit nog een ander probleem onder: zoon heeft bepaalde spullen niet bij moeder, wel bij jullie. Het kan zijn dat het weghalen van de sleutel dat probleem direct oplost (zoon let beter op of moeder koopt iets wat nodig is). Als dat zo is is het prima.
Als dat niet zo is zou ik zeggen: kijk dan eerst naar het probleem van zoon en niet naar de huisverdeling. (is een algemene opmerking, geen persoonlijke, je kunt het abstraheren naar: kijk eerst naar het belang van het kind en niet naar het conflict tussen de volwassenen).

Ik zie verder weinig 'disagree'.

Tsjor

Tsja

De inzet dat dat Bonus en ik de schaarstetheorie gebruiken zie ik niet zo bevestigd. Ik weet iig dat ie hier niet op gaat en bij Bonus herken ik m niet in wat ze schrijft. Kan me voorstellen dat ie voor velen in vergelijkbare situaties wel opgaat dus voor hen is het waarschijnlijk een hele waardevolle bijdrage.

Voor wat betreft de sleutel sla je een stap over mbt je advies; je vergeet te vragen waar dan naar gezicht werd en wat belang en urgentie was. In 1 geval was het namelijk licht urgent (we hadden nog twee dagen) en wist zoon dat ik bij buurvrouw was. Ik had met hem afgesproken dat hij seintje zou geven als hij thuis was, dan zou ik het voor hem pakken. Moeder besloot dat dat niet nodig was en ging zelf wel even op zoek. Kwam ik achter toen ik me afvroeg waar hij bleef en naar huis ging.
De andere twee keer waren het spullen die echt geen haast hadden maar vond ze het gewoon even makkelijk bij ons te kijken. Één keer daarvan bleek het gezochte trouwens bij haar te liggen. Alle keren was ik bereikbaar en in de buurt. Maar het was een periode dat moeder eea meemaakte in haar leven, als gezegd, dan was er vaker wat geks.

Klopt

Als er geen spoed is en ik zelf bovendien voorhanden ben vind ik het totaal zinloos, zelfs ongepast dat moeder door mijn kasten gaat rommelen, lades opentrekt en stapels doorzoekt op zoek naar iets wat ze:
a) op dat moment niet nodig had, zoon ook niet
b) ik in 1 seconde tevoorschijn had getrokken omdat ik nl in mijn huis weet waar ik onze spullen laat. Dat was ook zo afgesproken met zoon maar zij vond dat niet nodig. Ze wilde zelf wel even zoeken. Zoon ging daar zeer begrijpelijk niet tegenin.
Misschien ben ik overdreven gevoelig voor privacy in jouw ogen maar ik hou er niet van als iemand door mijn spullen gaat. Het was niet eens op zijn kamer, al hoeft dat voor mij ook niet eens maar daar kan ik nog wel inkomen.

Maan

Ik snap je heel goed, hecht zelf erg aan mijn privacy.
Maar lees je laatste bericht eens goed; helemaal beschreven vanuit jouw perspectief, waarbij je rekening probeert te houden met (invult voor?) moeder. Maar niets over zoon. Je hebt het over jouw huis en spullen maar de zoon woont er ook. Hij heeft niet alleen een kamer bij jullie, hij komt niet op bezoek. Misschien waren de spullen niet dringend maar het zijn wel dit soort situaties waarin een kind zich snel klem kan gaan voelen. Zo vind ik het ook niet gek dat zoon meegenomen spullen van moeder niet aanraakt want de boodschap van jou uit hierover is erg duidelijk en een kind pik dat snel op. Neemt niet weg dat zo'n onaangeraakt boek in een tas niet toch grote waarde kan hebben voor kind binnen zijn communicatiepatronen met zijn moeder, weet jij veel hoe ze dat onderling regelen. (op onbewust of onuitgesproken niveau) Als je dat kunt laten waar het hoort (iets tussen moeder en kind) hoef je daar ook minder last van te hebben. Nogmaals, snap dat het ergerlijk kan zijn, maar met de zoon haal je ook de moeder binnen.

bloem

Een stiefzoon mag van mij best even wat halen in mijn huis maar zijn moeder die door MIJN spullen snuffelt: daar heb ik wel een probleem mee. Ik zie het ook meer als nieuwsgierigheid en natuurlijk kan het domme onwetendheid zijn maar kom op zeg, het is haar huis niet. Mijn vriendin was net gescheiden en iedereen komt daar door de achterdeur naar binnen en dat ging haar verse ex ook doen en dát wilde ze niet. Ze heeft dat dus gestopt. Ik kan me voorstellen dat als die ex een nieuwe relatie krijgt ze niet opeens wel die nieuwe relatie in haar huis wil laten snuffelen.

Er ZIJN andere oplossingen, er is een telefoon, ze kan vragen waar het ligt en de jongen naar binnen sturen. Op geen enkele manier is dit goed te praten! Privacy! Dat heeft er niets mee te maken dat die jongen daar ook woont: zij woont er namelijk niet. Zijn moeder verpest de relatie, niet Maan.

Barvaux

Of de relatie verpest wordt weet ik niet, maar doet er ook niet toe, maar het gaat precies om wat jij zegt; de ene volwassen partij die de andere volwassen partij de schuld geeft. Wie staat daartussen?

Bloem

Dat is logisch, het kind, maar vind jij werkelijk dat de privacy van de stiefmoeder van het kind niet ook heel belangrijk is en als dat volledig met voeten getreden wordt door de moeder moet je dat allemaal maar accepteren voor het kind?

nee hoor

vind ik niet. Maar probeer het wel helder te krijgen, wat er precies speelt en probeer je grenzen zo te stellen dat kind er zo weinig mogelijk last van heeft. (Bijv, als kind merkt dat sleutel weg is, dit niet doen maar moeder er op aanspreken, maar kan best zijn dat kind in dit geval het helemaal niet merkte.)
Hoe ouder je kinderen worden, hoe minder privacy je sowieso in je eigen huis hebt, toch? Je kinderen worden steeds meer huisgenoten ipv verlengden van ons op dat gebied.
Het ging mij er vooral om om aan te geven dat uit bericht sprak dat perspectief van kind niet meegenomen werd.

Dank Barvaux

Voor het (willen) begrijpen.

Ik snap dat het bericht misschien niet repte over belang van zoon maar dat betekent niet automatisch dat ik dat niet voor ogen heb. Integendeel, zoon voelde zich uitermate ongemakkelijk met de situatie. Zijn moeder gaf hem aan dat een met mij gemaakte afspraak (om te bellen/ aankloppen bij buren als ze er waren) niet na gekomen hoefde te worden. Dat bracht hem in verwarring. Temeer de winst ervan niet duidelijk was want ze kon het (het was een formulier) niet vinden dus de hele actie bracht ook niks. Het was ook geen bezitting van hem als een boek of speelgoed ofzo wat hij opeens wilde hebben. Er zat voor hem (of haar) geen emotionele waarde aan, het was gewoon een praktisch dingetje. De andere keren vergelijkbaar maar toen ging ze wel minder ver qua zoeken.

En qua boeken mee op vakantie; vader en zoon hebben de gewoonte ontwikkeld om dezelfde boeken te lezen op vakantie en daarover te bomen samen. Dat is een ding bij hun. Ik vind het erg leuk, temeer je dan ook merkt dat zoon elke vakantie ook meer snapt en hem andere dingen opvallen in die boeken. Is gewoon een vader -zoon ding. Zoon leest de eerste paar dagen duckjes en dan heeft vader boek1 uit waar zoon vervolgens in begint. Dat is laatste jaren vaste prik. Ook als ik andere boeken mee zou nemen zou hij die dus niet lezen . Ik moet eerlijk zeggen, ik ben dol op dat soort dingetjes in gezinnen. Kan zijn dat moeder dat niet weet hoor, maakt ook niet uit, we gaan toch nooit met het vliegtuig en de auto heeft plek zat

Ps: gedoe zeg, zo'n nick

De sleutel hebben we weggehaald onder het mom van dat dat plekje niet meer werkte (veranderingen in de tuin). Dat aan zoon gezegd. Nooit ander plekje voor aangewezen, het anders opgelost tot zoon eigen sleutel kreeg (en moeder weer in rustiger vaarwater zat).

je zult wel helemaal gelijk hebben

Zelfs al is het zo zoals je beschrijft; moeder is nogal een onhandige muts en jullie doen de dingen allemaal wel handig etc dan is dat, voor het perpectief van zoon, helemaal niet zo handig dat je dat vindt, tenzij zoon daar niets van meekrijgt em dat lijkt me zowat onmogelijk. Voor zoon, bekeken vanuit perspectief van zoon, lijkt het me leuker dat je je superieure houding (sorry die proef ik) tov moeder laat varen en probeert positiever tov haar te staan. Ze is tenslotte 1 vd belangrijkste personen in zijn leven.

Bloem

Dank voor de goede les: ik heb geleerd dat ik op een forum niet genoeg nuances kan geven om zo'n complexe situatie recht te doen. En dat mensen dan 'uit de heup gaan schieten' omdat - tsja waarom eigenlijk. Ik heb hier niet gepost omdat ik een probleem heb maar als reactie op Bonus' vraag. Natuurlijk is het hier het afgelopen decenium niet altijd perfect gelopen maar waar wel? Opvoeden is toch vaak trial and error, lees ik hier en zie ik IRL net zo goed. Ik heb een goede relatie met zoon én met moeder. We doen belangrijke dingen gezamenlijk, verjaardag, schoolbijeenkomsten, ouderavonden etc. Het contact tussen ons is prima en gelijkwaardig. Dat is ook zeker háár verdienste; ze laat mij mijn plaats hebben in het leven van haar zoon. Ook dat is niet zomaar gegaan maar we zijn nu hier en daar ben ik blij mee.

En ja, er zijn momenten geweest dat moeder andere keuzes maakte dan ik zou hebben gedaan, die zijn er nog steeds. Andersom ook, lijkt me evident. We zijn allemaal mensen.