Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Even zo

Even zo

10-12-2009 om 16:47

Aan de pillen of niet?

Hoi,

Sinds zeven weken ben ik behoorlijk overspannen thuis. Totale uitputting als gevolg van een enorme overbelasting, constateerde de psychologe.

Ik was al moe, maar toen ik er eenmaal aan toegaf zeven weken terug, ging het dus snel bergafwaarts. Ik kreeg angstklachten, ging steeds slechter slapen (twee uur voordat ik inslaap, meerder malen per nacht wakker, zweten enz enz). Ik ben in de befaamde vicieuze cirkel terecht gekomen.

Inmiddels ben ik veel gaan wandelen en heb een aantal sociale activiteiten weer opgepakt, hetzij met mate. En beleef daar af en toe zowaar wel enig plezier aan. Ook van mijn kindjes (3 stuks) kan ik genieten, ook al valt het me soms wel heel zwaar, vooral als ze zelf ook moe en vervelend zijn. Wat dat betreft vind ik het een zegen dat die man met die baard weer is vertrokken.

Tegen de angst en spanningen neem ik een halve tot een hele oxazepam. En dat helpt wel. Ik kom er de dag mee door. Alleen ik kan hier natuurlijk niet te lang mee doorgaan.

Ik heb nu mijn eerste gesprek bij de psychologe gehad en die stelde eigenlijk voor om meteen met AD te beginnen, omdat mijn anst en spanningsklachten veel te hoog waren. Het liefst nog deze week, dan zou ik me met de kerst weer wat beter voelen.

Ik weet nu echt niet wat ik moet doen. Ik voel me niet goed, dat is een feit, maar ik kan me staande houden. Kom mijn bed uit, zorg voor de kinderen, pak klusjes aan etc. Dit kost me dan wel bergen energie, die ik met slapen niet terugpak.... de uitputtingsslag gaat maar door.

Iets in mij verzet zich hevig tegen AD. Ik moet er zo'n enorme drempel voor over. Het voelt als falen en dat gevoel kan ik er nu echt niet bijhebben. Alleen al van het feit dat het is voorgesteld, ben ik al de hele dag van slag.

Aan de andere kant, ben ik er ook wel toe genegen om zo het tij te keren. Ik wil eruit, ik ben het zat en bovendien hebben we nog een pittige tijd voor de boeg voor wat betreft een grote financiele zorg.

Mijn man is absoluut voor. Werd bijna boos toen ik zei dat ik twijfelde. Maar hij heeft zich werkelijk nog nooit verdiept in dit soort dingen. Weet niet wat de bijwerkingen zijn enz enz. En zelf loopt hij ook op zijn tandvlees.

Wat moet ik nou toch doen?
Liefs van een twijfelaar


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Tineke

Tineke

10-12-2009 om 19:02

Paar dingetjes

Een psychologe mag geen medicatie voorschrijven. Is geen arts. Hoe zit dat? Of zie je af en toe ook een psychiater?
Als je hoofdpijn hebt, neem je een paracetamol. Is dat falen? of is dat medicatie die je gewoon nodig hebt? Medicijnen nodig hebben, heeft niets te maken met emotioneel falen. Medicijnen geven daarentegen vaak wel het zetje naar je beter voelen. ik vind 'het voelt als falen' een vrij slecht argument om niet te slikken.

Even zo

Even zo

10-12-2009 om 19:31

Kaatje

Hoi Kaatje,

De medicatie wordt in overleg met de huisarts voorgeschreven. Ze zitten samen in een gezondheidscentrum. Ik kom niet bij een psychiater.

Het gevoel van falen inderdaad geen goed argument.
Het is ja, gewoon een gevoel. Het gevoel dat ik dan een grens overga voor mezelf. Wil altijd alles graag zelf doen en zelf oplossen. Sterk zijn. Maar ik merk ook wel dat met de zorg voor drie kleine kinderen en het slechte slapen, het tij bijna niet te keren is. Hoe hard ik het ook probeer. Medicijnen kunnen dan idd het juiste zetje geven.

En ik vind het ook gewoon eng om er aan te beginnen.
even zo

Tineke

Tineke

10-12-2009 om 20:07

Zelluf doen

Nog een aardige om te overdenken: medicijnen kunnen je in staat stellen het zelf te doen, zelf op te lossen én sterk te zijn. Het is niet zo dat medicatie alles voor je oplost en je niks meer zelf hoeft te doen. Echt niet. Dat soort pilletjes bestaan niet.

Puck2

Puck2

10-12-2009 om 20:10

Ad beginnen was de beste beslissing van mij dit jaar

Ik snap je gevoel van falen ook wel, maar zoals o.a. KAatje al zegt: het is geen reden. Je bent gewoon ziek en dan kun je beter worden met medicijnen. Ik zit sinds begin dit jaar aan de AD en het is wat mij betreft een hele goede beslissing geweest. Nu kan ik weer normaal functioneren, beter relativeren waardoor paniekaanvallen ook veel makkelijker te onderdrukken zijn. Pammetjes heb ik nu nauwelijks meer nodig.

Puck2

Puck2

10-12-2009 om 20:11

Kaatje

Wat weet je het weer allemaal duidelijk, helder en treffend te zeggen. Ik wou dat ik het kon. Maar ik vind dat je helemaal gelijk hebt.

dc

dc

10-12-2009 om 21:34

Ervaringskundige

ik heb zelf om aardig dezelfde redenen ook ooit ad voorgeschreven gekregen van de huisarts, alsof het inderdaad paracetammolletjes zijn.

Ga eerst naar een psychiater. Als er duidelijk aanwijsbare redenen zijn dat je depressief bent en angststoornissen hebt, dan lijkt het me handiger die oorzaken aan te pakken en met een psychiater bekijken of ad daarbij behulpzaam kan zijn. Indien niet nodig, niet doen.

Toen ik aan de ad zat, was ik inderdaad niet depressief meer, maar ik had geen energie, voelde emotioneel niets, en had absoluut geen zin in seks. (de laatste is een veelvoorkomende bijwerking, moet je je man maar eerst even over informeren). Kortom, ik was mezelf niet meer jarenlang (want van de ad kom je ook niet zo snel weer af). Als ik terug kon gaan, zou ik het echt anders hebben aangepakt. Alles stopzetten wat kan (dus alle sociale contacten, behalve de kinderen), en mezelf ziek verklaren en zoveel slapen als ik zou kunnen. Maar geen ad.

Eens met dc

Een huisarts heeft veel te weinig verstand van anti-depressiva e.d. Bovendien zijn er wellicht nog andere alternatieven.
Een psychiater kan deze afweging beter met je maken.Kan je ook veel beter voorlichten over werking en bijwerkingen, bloedspiegels etc.( vraag daar wel duidelijk om want ze geven niet allemaal even uitgebreid deze voorlichting)
Laat je doorverwijzen naar een psychiater/instelling/poli waar men gespecialiseerd is in stemmings-en angstklachten.
Een huisarts is volgens mij gewoon te weinig thuis in deze materie.

Is rennen iets voor jou?Misschien wordt er bij jou in de buurt runningtherapie gegeven? Wil ook nog weleens bijdragen aan herstel.

succes,Damajo

nubeter

nubeter

10-12-2009 om 23:46

Steuntje in de rug

Ik heb 5 jaar geleden in een dergelijke toestand wel gekozen voor AD. Ik had rennen en fietsen al geprobeerd en had echt hulp nodig, vooral omdat ik me steeds verder terugtrok uit ons gezin. Met de AD voelde ik me snel wat beter en kon aan de werkelijke problemen gaan werken.
Ondertussen ben ik er ook al weer jaren vanaf, stoppen viel reuze mee. Voor mij was het net het steuntje in de rug dat ik nodig had om weer uit het dal te kruipen en mijn leven anders in te richten.
Sterkte, wat je ook beslist.
"Nubeter"

Blij met ad

toen mij jaren geleden werd aangeraden om AD te gaan slikken,wilde ik eerst niet,ik wilde het zelf doen,en niet afhankelijk zijn van een pilletje.
mijn huisarts zei me het volgende:als je diabetes hebt moet je insuline hebben om te kunnen functioneren,neem je het niet,dan wordt je ziek.
jij hebt nu AD nodig ,anders functioneer je niet,en blijf je ziek.
toen ik het op die manier ging bekijken,besloot ik toch voor de AD te gaan,er ging een wereld voor me open,ik kon weer voelen,denken,slapen,genieten,kortom,ik leefde weer!.
het is echt het proberen waard!

dc

dc

11-12-2009 om 18:50

Sus-anne

"mijn huisarts zei me het volgende:als je diabetes hebt moet je insuline hebben om te kunnen functioneren,neem je het niet,dan wordt je ziek. "

vind ik een beetje kromme vergelijking. Diabetes is een duidelijk aanwijsbare ziekte. Een depressie kan veroorzaakt worden door zoveel factoren, en is enkel in puur fysieke oorzaken geheel op te lossen met een pilletje. In alle overige andere gevallen moet het pilletje het hulpmiddel zijn dat je helpt om de onderliggende oorzaken aan te pakken.

Indien het duidelijk is dat je jezelf veel te hard voorbij bent gelopen of je in de rouw bent, dan lijkt het me handiger eerst eens naar je lichaam te luisteren en te rusten of te rouwen, in plaats van met behulp van een pil stug door te gaan.

In jouw geval heeft het geholpen, maar het is geen paracetamolletje dat je even kunt nemen en dan weer mee kunt stoppen als je er genoeg van hebt. Voor velen is het verrekte moeilijk om ervan af te komen, en zijn er wel hele vervelende bijwerkingen.

Dus ik herhaal mijn advies, overleg met een echte deskundige l(psychiater) en niet enkel met je huisarts.

wendelien

wendelien

11-12-2009 om 19:02

Moeilijk

Ik heb in een vergelijkbare situatie (chronische uitputting/ ws. burnout) afgezien van het aanbod van AD, bang voor de bijwerkingen, de tijd die het duurt voordat je weet of je de juiste hebt en de vraag wanneer je er weer mee ophoudt. Ik was ook bang voor de demping van mijn emoties, dat deed ik zelf al te veel. En de vraag wat ben ik en waar begint het effect van de AD. Ik ben dus zelf de strijd aangegaan en heb hulp gezocht. Het probleem zat in mijzelf en daarmee moest ik de confrontatie aangaan. AD kon desnoods altijd nog. Ik ben blij dat ik de regie in eigen handen heb gehouden. Veel van me af schrijven, mezelf bewust wat meer ontzien, de lat minder hoog leggen en zoeken naar de dingen die me energie geven (sporten!) zijn heel heilzaam gebleken. Ik ben al die tijd ook zo gewoon mogelijk aan het werk gebleven, want dat zorgde voor structuur. Ik wens je veel sterkte.

het is niet zo dat ik direct bij de eerste klachten AD voorgeschreven kreeg,eerst kreeg ik oxazepam,gelijktijdig gespekken met een psychollog ,veel in de buitenlucht,wandlen sporten.
toen dit allemaal niet hielp kreeg ik na 6 maanden het voorstel om met AD te beginnen.

Evenzo

Evenzo

11-12-2009 om 19:48

Wat lief allemaal

Hoi,

Ten eerste wil ik jullie alvast heel erg bedanken voor al jullie reacties. Echt super. Hartverwarmend en een enorme steun.

Ik weet nog niet wat ik ga doen. Ik ben ´nog maar´ zeven weken aan het modderen en ik kom nog redelijk uit de voeten. Ik huil vaker dan me lief is, voel me soms gewoon vreselijk rot, maar niet de hele dag. En ja had ik geen trek meer in eten, maar inmiddels gaat dat ook weer stukken beter. En ik raak nu niet meer meteen in paniek als ik s'nachts drie keer wakker wordt van een nare droom of van mijn zoontje die weer tussen ons in glipt. Probeer me niet meer druk te maken als het 5.15 uur is en ik val niet meer in slaap.

Ik kan wel genieten van de kerstkrans die ik heb gemaakt en van de bloeiende hyacinten in mijn vensterbank, mijn dochtertje dat in de weer is met haar serviesje

Ik ben vooral over over oververmoeid en daardoor vreselijk labiel. Wellicht dat ik met AD beter zal gaan slapen, maar ruik ik dan de hyacinten nog wel?

Ik ga eerst nog meer rust nemen de komende kerstvakantie. S'middags plat, veel naar buiten.

Mag lang gaan logeren bij mijn schoonouders met de kinderen, dus dat zou me al enorm ontlasten. Als ik me dan op 1 januari me nog niet substantieel beter voel, dan begin ik gewoon met AD, want ik wil mijn gezin hier niet voor maanden mee in trekken. Mijn man kan dan twee weken vrij nemen, zodat ik er niet alleen voor sta thuis.

Ik sta er nu na een paar dagen nadenken wel meer open voor. Als ik nu terug kijk hoe ik voordat ik kinderen had, geworsteld heb met mijn angsten en depressies die ik kreeg nadat ik veel te veel hooi op mijn vork had genomen......en dat wellicht allemaal niet zo lang had hoeven duren als ik gewoon hulp had gezocht...

En ik ga vooral door met naar de psycholoog gaan om te zien hoe ik mijn grenzen moet gaan bewaken. Bekijken waar nu mijn draagkracht ligt in deze fase van mijn leven.

Want ik had em deze keer echt niet zien aankomen, terwijl als ik terug kijk op het afgelopen jaar......dan is het eigenlijk gek dat ik al niet veel eerder onderuit ben gegaan.
liefs
evenzo

Tineke

Tineke

11-12-2009 om 19:55

Ingewikkeld

Weet je, het is gewoon ingewikkeld en we kunnen nooit voor een ander bepalen of het zinnig is te slikken, of niet.
Iemand schreef, ik dacht dc, dat het bijv. handiger is om eerst rustig te rouwen, ipv aan de pillen. Klinkt zo logisch, maar hoeft niet de praktijk te zijn. Mijn ervaring is, en die zie ik nogal eens terug bij lotgenoten, dat je AD nodig hebt, om te kúnnen rouwen. Het is dan niet gevoelens dempen en vrolijk doorgaan, maar heel mondjesmaat kunnen voelen wat je aankunt. Zodat het veilig blijft. En ook, zeker wel doorgaan, omdat je dat aan je gezin verplicht bent. Natuurlijk met voldoende rust, maar die rust is iets makkelijker te vinden met AD, dan in de blinde paniek en allesoverheersende pijn.
Ik vind, blijkbaar in tegenstelling tot sommige anderen in deze draad, dat juist AD je de mogelijkheid geven zélf de regie te behouden.
En zodra het kan, bouw je af. Het is geen keuze voor de rest van je leven. Ik slik geen AD meer, maar heb geen seconde spijt van het accepteren van het recept.

Even voor de duidelijkheid

Ik ben niet tegen antidepressiva maar tegen het voorschrijven door een huisarts. Die hebben gewoon niet genoeg kennis van dit soort medicatie, daarvoor moet je echt bij een specialist zijn.

Damajo

dc

dc

12-12-2009 om 09:50

K. heksenvet

Even voor de duidelijkheid, ik vind AD dus wel degelijk een optie, maar net zoals de anderen voor me als hulpmiddel en niet als ultieme oplossing. En een goede dosering en bepalen of het in jouw situatie nuttig is, vind ik dat je niet aan je huisarts moet overlaten.

en even OT over rouwen, in mijn ervaring voel je nooit meer dan je op dat moment aankunt. Toen ik mijn moeder verloor heb ik wel momenten gehad dat ik dacht dat ik het echt niet meer trok, en vervolgens voelde ik even niets meer (van een paar uur tot een paar dagen), totdat ik het wel weer aankon. Maar goed, rouwen is zo iets persoonlijks, dat het moeilijk stellig te zeggen is dat je daar nooit hulpmiddelen bij nodig hebt.

Tineke

Tineke

12-12-2009 om 11:21

Ik heb geen ervaring met huisarts en antidepressiva. Wel met psychiaters. En ik moet zeggen dat ik het op z'n minst vreemd vind, dat een psychologe -in het geval van 'even niet'- vindt dat AD op z'n plaats zijn. Ik denk dat zoiets alleen voorgeschreven kan worden na goed psychiatrisch onderzoek. En dat is niet het vakgebied van psycholoog of huisarts.
Maar goed, eigen ervaringen kleuren de mening. Teer onderwerp, pfff.

erwtje

erwtje

12-12-2009 om 15:24

Juist wel huisarts

Hier helaas al wel veel ervaring met anti-depressiva. Heb ze een aantal keren ook door de huisarts voorgeschreven gekregen en ook een keer door de psychiater.

Zeker als de primaire behandelaar een psycholoog is kan het zijn dat je de psychiater alleen ziet voor een 'medicijn' consult. Daar had ik geen goed gevoel bij. De huisarts kent me veel beter, en ziet dus ook veel beter wat AD doen bij mij. Verder is het in alle gevallen bij AD eigenlijk in feite uitproberen, het is niet bekend welke AD in welk geval werken. Dus de psychiater kan wel meer kennis hebben van de medicijnen, maar dat hoeft dus helemaal niet te betekenen dat die sneller dan de huisarts uitkomt bij het juiste AD, wat helpt in jouw geval.

(verder is mijn ervaring ook dat de psychiater wat minder geduld heeft, en sneller dosering of soort AD verandert als er niet snel genoeg resultaat is, maar dat kan natuurlijk ook te maken hebben mijn mijn psychiater).

Het grootse voordeel van huisarts boven psyciater is voor mij toch dat de huisarts je beter kent, en dus beter kan inschatten wat in jouw situatie een goede oplosssing is. Daar kan de extra kennis van ziektebeelden en medicijnen van de psychiate3r wat mij betreft niet tegen op.

tomaat

tomaat

12-12-2009 om 16:30

Bedenkingen

mijn dochter kreeg ooit als 16-jarige door de huisarts AD voorgeschreven. Had hij niet moeten doen, het zijn veel te ingrijpende medicijnen naar mijn idee, bepaald geen paracetamolletjes.
Ik vond het destijds ook naar dat zoiets buiten mij om besloten werd.

Als ik weer met zoiets te maken zou krijgen, zou ik nadrukkelijk verder zoeken.
Ze vond destijds pillen een praktische oplossing, die gecombineerd werd met - voor haar onbevredigende gesprekken bij maatschappelijk werk waar ze vrij snel mee stopte. Naar mijn idee had men destijs 'dieper' moeten zoeken.

Tomaat

dc

dc

12-12-2009 om 20:48

Erwtje

dan heb je een goede huisarts. Bij mij werden er pillen voorgeschreven op basis van 1 gesprek van 10 minuten. Er was geen opvolging. Hij had me niet eens doorverwezen voor een psycholoog of een vervolgafspraak gemaakt. Ik was 19 en wist niet beter dan dat het wel normaal zou zijn.

Achteraf bleek het bij mij te komen door de anticonceptiepil. Die had dezelfde huisarts mij voor het eerst twee maanden ervoor voorgeschreven. Het heeft me 3 jaar doormodderen gekost voor ik erachter ben gekomen.

Polly Shearman

Polly Shearman

13-12-2009 om 16:34

Huisarts

Ik kreeg ook van mijn huisarts AD voorgeschreven, andere therapieen hadden geen zin volgens hem omdat ik leed aan een biologische depressie. Die werd veroorzaakt door mijn hormonen, en niet door dat ik iets naars ofzo had meegemaakt.
groet, polly

Puck2

Puck2

14-12-2009 om 15:08

Hier wel psychiater

Ik ben door mijn huisarts (een hele goede die mij erg goed kent) in eerste instantie behandeld. Hij heeft 1 soort (Prozac) uitgeprobeerd nadat ook hem en maatschappelijk werk wel duidelijk was dat ik een biologische depressie had, net als Polly. Toen die Prozac het alleen maar erger maakte, ook na een week of 8 heeft hij mij doorgestuurd naar de psychiater onder het motto: hij weet veel meer van medicijnen af. Na een intake en zeer uitgebreide vragenlijst (alleen daar zou je al een depressie van krijgen) waren ze er daar ook achter dat er echt alleen een biologisch iets speelde en dan is het idd een kwestie van uitproberen welke medicijn het beste aanslaat. Maar ik ben niet eens dat je daarvoor beter bij je huisarts kunt blijven, zelfs niet als die je goed genoeg kent. Je kunt zelf ook iedere keer bij de psychiater aangeven hoe jij vindt dat het gaat en je kunt ook iemand meenemen (partner, goede vriendin) die ook kan aangeven hoe het gaat.
Nog een vraagje aan Polly: is die biologische depressie bij jou ook weer zomaar over gegaan? Ik blijf het nog steeds een raar idee vinden dat je dat zo maar van de ene op de andere dag kan overkomen. Ik slik nu bijna een jaar AD en ik ben nog steeds niet helemaal 100% stabiel (o.k. ik weet dat ik de lat misschien wat hoog leg). Niemand (lees huisarts, psych) weet of het vanzelf overgaat.

Polly Shearman

Polly Shearman

14-12-2009 om 18:49

Puck2

de depressie sloop erin, toen ik NET zwanger was voelde ik me nog prima, toen ik 10 wkn zwanger was al helemaaaaaaal niet meer.
Maar na de bevalling... ja echt een uur of 2 erna ging mijn gordijn weer open.
Ik belde vriendinnen en die zeiden dat mijn stem een octaaf hoger klonk.
Als sneeuw voor de zon verdwenen dus die depressie. De prozac slikte ik nog steeds maar omdat ik weer "beter" was werkte die als speed! Je hebt nog nooit een kraamvrouw zo snel op zien knappen. Ik stond te juichen naast mijn bed als het tijd was voor de nachtvoeding!
na 4 weken ben ik weer af gaan bouwen en ben daarna heel heppie de peppie gebleven. Ik ben IETS labieler als voorheen merk ik wel, maar dat ligt dan wel aan de situatie denk ik, met 3 kinderen heb je nou eenmaal meer zorgen dan met 2, en die oudste 2 zijn al weer een stuk ouder, dus dat zijn weer andere zorgen. Maar ik ben 98% van de tijd nog steeds heppie de peppie hoor!

groet, polly
ps bij mij hielp de prozac dus wel voldoende ( ik kon mijn bed weer uit) dus hebben we nooit verder gezocht naar andere medicatie.

Puck2

Puck2

14-12-2009 om 21:56

O ja polly, dat herinner ik me weer

Nu je het zegt, volgens mij herinner ik me de draadjes nog. Mmmm, ben niet zwanger, geef geen borstvoeding dus die hormonen kunnen bij mij ook niet van invloed zijn geweest.

Evenzo

Evenzo

21-12-2009 om 14:09

Hoe het nu is..

Inmiddels gaat het best wel een beetje beter. Ik slaap weer wat beter en vooral wat langer. Daardoor nemen met name mijn angstklachten ook af en lukt het beter te relativeren. Ik ben er nog lang niet, maar met elke stap vooruit ben ik al heel erg blij.

De huisarts was nog niet overtuigd van het nut van AD. Ze vond de diagnose van de psychologe ook te kort door te bocht. ALs de spanningen te hoog zijn, kon ik beter af en toe een oxazepam nemen.

Vooralsnog gaan ze ervanuit dat ik uitgeput ben. Ik heb namelijk sinds ik kinderen heb nog nooit zulke klachten gehad. Dus het is niks post nataals. Alle bevallingen zijn prima verlopen en ook de maanden daarna zat ik altijd goed in mijn vel en genoot ik werkelijk met volle teugen..

Het is alleen dat in de afgelopen 20 maanden tijd mijn derde kind heb gekregen, mijn man een operatie heeft gehad toen mijn kindje zes weken was, waardoor hij 6 weken niks kon en ik dus voor 5 mensen moest zorgen. Daarna moest hij nog een jaar zwaar revalideren en ging hij ook snel weer fulltime aan het werk. Ik ben zelfs ook vorig jaar herfst weer drie dagen per week aan de slag gegaan.

Kort daarna (nu alweer een jaar geleden) zijn we aan een verbouwing begonnen die is uitgelopen op een fiasco (non stop lekkages en grove bouwfouten, met grote schade (meer dan 30.000 euro). Daarvoor loopt nu een zaak bij een advocaat, vooral dit heeft onmetelijk veel stress gegeven.

Ook zijn we getrouwd deze zomer met alles erop en eraan. Verder spelen er nog wat dingen in de familiesfeer, dus tel uit je winst. Pas nu krijg ik van vrienden te horen dat ze zich al veel eerder ernstige zorgen maakten...maar ze hebben niks gezegd en ik heb allerlei alarmbellen genegeerd. Gewoon maar doorgaan.

Tja totdat je finaal in elkaar stort en dan ben je er ook niet zomaar vanaf.

Ik neem nu veel rust voor zover het kan, ga op tijd naar bed en merk dat ik steeds meer van kleine dingetjes kan genieten. Verder overweeg ik een cursus mindfullness te gaan doen, heb een boek erover al helemaal verslonden en heb daar al wel wat baat bij.

Ik ben er dus nog wel even zoet mee. En als mijn aanpak niet genoeg soelaas biedt, kan medicatie altijd nog.

Liefs van evenzo

Evenzo

Evenzo

30-12-2009 om 09:35

Struisvogel

Groentje, zou je me iets meer willen vertellen over jouw keus voor medicijnen. Wanneer hakte je de knoop door? Wanneer was voor jou de grens bereikt.

Ik ben net terug van een week logeren. Eindelijk sliep ik weer. Mijn schoonvader haalde de kinderen 's ochtends uit bed, zodat ik nog even kon blijven liggen.

De knoop uit mijn schouders was weg. Maar de spanning in mijn lijf bleef overdag, vooral om dat ik de kinderen non stop om me heen had en vooral de oudste ontzettend slecht in zijn vel zat omdat hij zijn vriendjes en thuis zo miste. EN ik trek me dat soort gedrag nu meer aan dan anders en dat vreet energie. Voel me er verantwoordelijk voor om het hem naar zijn zin te maken.

Door de sneeuw kon ik mijn dagelijkse wandeling niet maken. Dus ik ben toch uit mijn ritme geraakt. Daarbij, toen ik een middag alleen moest zijn met de kinderen omdat mijn schoonouders er niet zouden zijn, sloeg de totale paniek weer toe. Echt zo'n terugslag was dat. Achteraf bleek dat ik ook nog ongesteld moest worden, dus dat droeg ook al niet bij aan een vrolijk humeur.....

Nu ben ik weer thuis, mijn man heeft geen vakantie, ik slaap weer slecht en sta ik weer stijf van de spanning van wat er allemaal moet gebeuren. In het pikdonker op staan, kinderen naar de opvang... en ik kan niet eens meer genieten van een dag voor mezelf. Ik kan me er maar niet bij neerleggen dat het zo mis is gelopen. Elke vezel in mijn lijf schreeuwt om weer blij te zijn, gewoon tevreden. Ik heb alles goed voor elkaar, en toch heb ik niet het bijpassende gevoel.

Tegelijkertijd besef ik heel goed hoe harder ik mezelf er tegen verzet hoe dieper ik in de put zak.

Morgen ga ik met de huisarts praten om met medicatie te beginnen. Ik heb echt een steuntje in de rug nodig...
Dus Groentje, je schrik is echt niet onterecht.
LIefs even zo.

Puck2

Puck2

31-12-2009 om 11:11

Met berber eens

Ook ik herken het en ik zou ook zeker met je huisarts overleggen of AD je op dit moment een steuntje in de rug kunnen geven. Mij hebben ze ook enorm geholpen en op dit moment ben ik er nog steeds heel blij mee. EN als je huisarts nie voldoende verstand heeft van AD laat je dan doorverwijzen naar de psychiater, die weet er nog meer van.
Maar hoezo? Door de sneeuw kon je niet je dagelijkse wandeling maken? Ik liet me in die periode ene jaar terug door niets tegenhouden. Ik ging iedere morgen minstens een uur wandelen, regen, sneeuw, maakte niet uit. Gewoon op kleden, goede wandelschoenen aan en gaan met die banaan. Juist met die sneeuw was het zo mooi om te wandelen (bos vlakbij) en ik genoot ervan dat ik nog van de mooie tafereeltjes kon genieten, het deed me goed te beseffen dat niet alle emotie was doodgeslagen en dat er nog steeds lichtpuntjes waren in de duisternis.

Even zo

Even zo

01-01-2010 om 15:22

Overlegd

Hoi,

Ik ben gisteren weer bij de huisarts geweest en die heeft een uitgebreide vragenlijst met me doorgenomen. Ze heeft goed uitgevraagd en ik moest echt met de billen bloot, mijn ergste angsten vertellen. Poehee dat vond ik wel zwaar.

Dat ik overbelast ben (geweest) wist ik al, maar daardoor zit ik nu dus met een angststoornis (dat is nu de diagnose van de huisarts) waar ik af en toe depressief op reageer. Eigenlijk wist ik dit zelf ook wel.

De citalopram heb ik gisteren ook opgehaald bij de apotheek. Maar man, wat heb ik moeten huilen gisteren. Boehoe, nu heb ik die pillen gewoon in huis.

Tegelijkertijd denk ik ook: weet je doe nou niet zo moeilijk, het kan je misschien goed helpen en hoeft deze toestand ook niet zo lang te duren. Zeker omdat ik een verantwoordelijkheid heb naar mijn drie kindjes toe, moet ik mijn eigenwijsheid, koppigheid, en control freakerigheid maar aan de kant schuiven. De huisarts die drive die je over het randje heeft geduwd, werkt nu echt tegen je.

Om beter te worden moet ik leren loslaten. Ook geduild hebben...Dus als iemand hier nog tips bij heeft...

Enfin, nogmaals dank voor alle input. Het heeft me geholpen om een stap verder te zetten.
Nu moet ik gaan bedenken wanneer ik precies ga beginnen, want volgende week begint het hele circus weer (school, voetbal enz ezn) en ik wil de eerste tijd niet alleen zijn als ik met die medicatie begin. Of zie ik dat nu ook weer te zwart in.
Liefs evenzo

Puck2

Puck2

01-01-2010 om 19:15

Evenzo

Je bent goed bezig! Maar er is nooit een goed moment om met die pillen te beginnen. Ik heb er toen ik met AD begon nooit een seconde bij nagedacht dat ik niet alleen wilde zijn eerlijk gezegd. Ik geloof ook niet dat ik het nodig heb gehad. Ik kreeg Prozac en hier reageerde ik alleen maar beroerd op, ook na 8 weken nog, maar ik heb er geen moeite mee gehad om alleen te zijn. Was ook niet bang dat ik erge dingen ofzo ging doen of mezelf niet meer in de hand had. Maar overleg dat ook even met je huisarts als je er erg mee zit.
Sterkte in ieder geval.

zoekend

zoekend

04-01-2010 om 11:58

Hallo evenzo!

Veel mensen zijn aan de ad , maar praten er niet over, lijkt wel een taboe!!

reden van mij om aan de ad te gaan: de kinderen: wat zullen ze later onthouden: een huilende moeder, of een lieve, betrokken moeder? de medicijnen zal ze niet interesseren!!!

( had mijn moeder ze maar ingenomen vroeger, dan zat ik nu niet zo in de knoop....)

De mindfullness-cursus (via psycholoog?) zal je misschien goed doen: mensen met dezelfde worstelingen, allemaal heel lief en betrokken, met veel tips!!!!

Ook yoga vond ik fijn: even rust!!

Klinkt heel vaag, maar heeft mij goed gedaan!

liefs Van voormalig groentje, maar moest opnieuw inloggen...

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.