Angst om op vakantie te gaan
Ik heb in mijn tienerjaren denk ik 10 keren gevlogen. Op mijn 20e paniekaanvallen gehad en thuis gezeten. Toen ik een jaar of 27 was ook weer overspannen/veel paniek, maar had al een vakantie naar Portugal geboekt, dus wel moeten gaan en hele nare ervaring omdat ik het eigenlijk niet kon, wilde alleen maar naar huis. Daarna nooit meer ver op vakantie gegaan omdat ik nooit meer durfde, altijd bang voor paniek, durf sowieso alleen niet ver weg. We zijn altijd in nederland gebleven. Nu mijn kinderen wat ouder zijn gaat het wel mijn leven beheersen, ik wil zo graag een keer met ze verder weg, wat zou ik graag een vliegreis maken, maar als ik zou boeken lig ik er 2 maanden wakker van, dus dat kan ik niet gaan doen. Iedereen heeft het maar over vakantie's en ik merk dat het mijn leven beheerst, ik kan er soms niet van slapen. Misschien overdreven, want het is wel een luxe probleem. Ook met de auto is een probleem omdat ik dan ook niet 1,2,3 terug ben, die hele rit maakt me ook angstig. Ik volg nu een programma over angst, maar ook dat lukt niet om rust te krijgen. Ik denk dat een psycholoog me hier ook niet mee kan helpen, ben ik vroeger al vaker geweest. Heeft iemand ook deze ervaring of een tip wie me hiermee zou kunnen helpen?
Kikki39 schreef op 19-08-2023 om 09:40:
dit gaat bij haar de hele dag door zegt ze, kan dat ook met hyperventilatie?
Ja hoor, dat heet chronische hyperventilatie. Zoek maar eens op.
Kikki39 schreef op 19-08-2023 om 12:12:
ja het klopt. Maar ik denk ook dat je moet kijken wat je aan kan. Kijk ze zit vandaag achter de kassa, ze krijgt dat gevoel en kan niet weg, ze blijft zitten, dit is denk ik niet goed. Je gaat dan toch een grens over of zie ik dat verkeerd? Ze gaat vandaag ook 2 uur met de trein. Dus ze heeft veel spanning opgebouwd bij het werk, want ze kreeg paniek, dan in de trein paniek en dat gevoel blijft, dit is een hele drukke dag en dan amper geslapen. Dan ga je toch van alle kanten over grenzen heen en kom je thuis te zitten en kun je dadelijk niks meer als je dit weken zo doet?
Ze heeft op vakantie zo'n heftige aanval gehad die maar niet op hield, die heeft er zo ingehakt dat ze kei bang is geworden op dat moment nog een keer. En die duurde niet even, maar een paar uur. Ik ben er ook echt van geschrokken, want dat uren aanhoudt ken ik helemaal niet.
Ik snap wat je bedoelt. Echter is het natuurlijk ook zo dat het niet de bedoeling is dat elke keer als je paniek voelt je het koppelt aan "weg moet gaan / naar huis gaan". Zo werkt het leven niet en is ook geen oplossing voor het probleem; daar wordt het niet minder van. Thuis kun je wellicht beter ontspannen maar dan blijft de angst om elders in paniek te raken en bestaat de kans dat je dochter straks daardoor ook volledig thuis komt te zitten of steeds meer situaties uit de weg gaat door angst en dat is toch zonde van haar leven. Beter is om te leren hoe je op dat moment met je paniek om moet gaan / kunt doen om uit de paniek te komen.
Zoals nu met haar opleiding; ze ziet op tegen het reizen naar die opleiding. Waarom niet de angst voor het reizen/ reistijd aanpakken i.p.v. " vluchten" naar een andere opleiding met minder reistijd die je eigenlijk niet wil. Dat is m.i. meer een schijnoplossing. Waarom ziet ze op tegen de reistijd? Is het voor haar om te buigen naar iets positiefs; oke de reistijd is lang maar; ik kan alvast huiswerk maken/ leren, een dutje doen, met medereizigers kletsen, ontspannen een boek of tijdschrift lezen etc. Ook met het oog op de toekomst; als alles altijd " dichtbij" moet zijn belemmer je jezelf enorm ook op gebied van bv werk.
Kikki39 schreef op 19-08-2023 om 12:33:
wat je zegt over je dochter, goed dat ze dat doet Biebel. Maar ik moet zeggen dat ik juist ook net dochter heb gestimuleerd alles te doen. Ging al jong met vriendin ver weg met trein, alleen in gastgezin in Spanje met school heb ik juist net aangemoedigd, ook achtbanen heb ik altijd gezegd ga erin en dat vind ze ook leuk. Ik heb tegen man gezegd ga met haar vliegen en dat hebben ze ook gedaan, ze mag altijd tot laat uit, ik laat haar gaan enz.... Omdat ik zo graag wilde dat ze dit nooit zou krijgen. Nooit heb ik ook maar iets gezegd van mijn angst. Nee, ik kan niet zeggen dat ik angstig ben naar haar toe.
Kinderen krijgen natuurlijk wel e.e.a. mee ook al benoem je het niet letterlijk. Mijn moeder heeft haar angst voor bv achtbanen nooit benoemd maar het viel wel op bij mij dat zij nooit ergens in ging en dat zij op vakantie nooit ging zwemmen en dat we nooit naar de verjaardag gingen van tante M gingen omdat mijn moeder niet van katten hield( lees: ze was er bang voor). Kinderen zijn niet gek.
Je hoeft je ook nergens schuldig over te voelen, want ook al zou je dochter e.e.a. mee gekregen hebben van jouw angsten dan wil dat niet zeggen dat het perse daardoor komt. Laat dat los anders krijg je er alleen maar stress van.
die reistijd komt denk ik meer van mij af. Ik ben bang ze niet lekker in haar vel zit en dan beter wat dichter bij huis kan zitten. Wij kunnen haar dan altijd brengen/halen en ze kan ook op de fiets. Als het hier mis loopt met haar angsten dan kan ze eigenlijk geen kant op omdat het te ver weg is. In de tijd dat ik heel veel angsten had, zeg maar overspannen was daardoor heeft mijn moeder mij ook kunnen brengen naar mijn werk, heel fijn want anders had ik thuis kunnen blijven, want met de trein kon ik toen echt niet.
Maar ja, mijn man zegt ook dat ik het toch moet laten komen zoals het is en dan zien we wel weer.
Kikki39 schreef op 19-08-2023 om 21:41:
die reistijd komt denk ik meer van mij af. Ik ben bang ze niet lekker in haar vel zit en dan beter wat dichter bij huis kan zitten. Wij kunnen haar dan altijd brengen/halen en ze kan ook op de fiets. Als het hier mis loopt met haar angsten dan kan ze eigenlijk geen kant op omdat het te ver weg is. In de tijd dat ik heel veel angsten had, zeg maar overspannen was daardoor heeft mijn moeder mij ook kunnen brengen naar mijn werk, heel fijn want anders had ik thuis kunnen blijven, want met de trein kon ik toen echt niet.
Maar ja, mijn man zegt ook dat ik het toch moet laten komen zoals het is en dan zien we wel weer.
je schreef inderdaad al eerder:
"Bij mij is het gevoel dus paniek is naar huis, maar dit ervaren jullie dus niet zo? Ik moet er mee uitkijken dat ik denk dat zij dan beter thuis kan blijven"
Voor jou is paniek = snel/ makkelijk naar huis kunnen gaan. Waarom?
Paniek kun je overal krijgen, ook thuis. Ik denk inderdaad dat je hier erg mee uit moeten kijken, anders durft ze straks steeds minder wat " ver" van huis is, omdat jij dat vindt en zo voelt.
Wellicht is het wenselijker als je het probleem meer bij je dochter laat; jouw angst is niet haar angst en omgekeerd. Je vult nu wel heel veel in vanuit je eigen ervaring, terwijl het bij je dochter ook heel anders kan lopen. Zoals iemand anders al schreef: ze vindt straks die nieuwe opleiding misschien zo leuk dat het juist positieve energie geeft en er daardoor minder paniek is.
ik denk dat het juist wel goed is als ze niet weg kan bij de kassa, zeker als ze de 54321 methode leert toe te passen, leert ze eerder dat een paniekaanval komt en ook weer gaat zonder vlucht- en ontwijkingsgedrag aan te leren.
Niet ontwijken maar de koe bij de hoorns te vatten.
Ik vind achtbanen ook eng en niet leuk maar als alleenstaand ouder kon ik het niet aan om tegen zoon dan maar te zeggen : je moet maar met je vader gaan. Want dan zou ik mijn angst op hem overbrengen want het zou opvallen dat wij samen nooit naar een pretpark zouden gaan. Zo subtiel breng je angst over op kinderen. Je hoeft er niet over te praten ze merken het aan je gedrag, aan patronen die er zijn.
Dat ik niet in achtbanen durf weet ze, maar dat vind ik niet erg. Er zijn zoveel mensen die niet in achtbanen gaan en je mag ook best ergens bang voor zijn. Ik vind dat altijd een normale angst.
Dat naar huis gaan, dat wilde ik omdat dat de veilige plek was terwijl ik daar mijn grootste paniekaanval heb gehad. Dus ik weet het niet precies wat het is, hoe verder ik van huis weg fietste hoe spannender, maar ik ben ook wel altijd bezig geweest met in welke buurt ben ik nu, is hier iemand die ik ken, zo ja dan kan ik daar altijd aanbellen bij paniek. Woonde er niemand in de buurt raakte ik veel meer in paniek. Me hele leven nog nooit hoeven aanbellen hoor.
Maar ben van de week ook met de trein geweest, verder weg alleen met dochter wat ik ook al heel.lang niet gedaan heb, ook omdat jullie zeiden dat ik dat wel moest doen. Hoe verder van huis, hoe meer ik dat onbehaaglijk gevoel kreeg. Toch dat gevoel dat er niemand is die me kan helpen die ik ken. (Ja dochter, maar ze mag het absoluut niet weten en nu al helemaal niet nu ze er zelf mee zit) Maar ja, die hebben ook nog nooit iets kunnen doen, maar alleen de nabijheid van mijn man of als ik snel naar huis van mijn ouders fietste en daar was dan zakte het weer, was ik gerust. Maar als mijn man erbij was geweest had ik dat niet gehad, met hem kan ik overal naartoe. Toch een gevoel van onveiligheid, niet op mezelf vertrouwen dat ik het zelf op kan lossen en het echt een heel eng gevoel vindt.
Ysenda, dat klopt als je het meteen toe weet te passen. Maar dat is echt heel moeilijk als je er midden in zit.Daarbij denk ik dat het bij zo'n tienerleeftijd helemaal moeilijk is, ze weet niet wat haar overkomt, het overalt je zo erg. Ik weet na al die jaren wel wat het is. Ik heb zelf een methode geleerd waarbij je juist net de angst moet laten komen en niet je te laten afleiden. Dus ook lastig, wat is nu goed.
Ga naar een fysiotherapeut die ervaring heeft met ademhalingsproblemen. Daarmee zal ze in ieder geval waarschijnlijk al wat meer grip krijgen op haar fysieke klachten. Dan is de wachttijd voor psychologische hulp makkelijker te overbruggen. Bij een fysiotherapeut kun je meestal veel sneller terecht en je hebt er geen verwijzing voor nodig. Het zit maar heel beperkt in de basisverzekering dus je moet wel rekening houden met kosten.
