Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

i z

i z

23-09-2008 om 12:00

Autistische vader

Heeft iemand ervaring met het hebben van een autistische ouder? Hoe ga je daar mee om?
Ik krijg steeds meer het idee dat mijn vader autistische trekjes heeft. Ik vind het zoooo moeilijk.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
ff zo

ff zo

23-09-2008 om 12:14

Ja, mijn vader is heeft met vrijwel 100% zekerheid Asperger. Dat is nooit formeel vastgesteld trouwens, hij weet het zelf niet eens denk ik.
Hij heeft altijd al moeilijk gedrag vertoond, thuis en op het werk. Ik vond het vaak heel genant, maar wist toen niks van autisme. Inmiddels begrijp ik wat er aan de hand is. Ik begrijp hem beter en kan hem ook beter waarderen. Zijn sociale beperkingen en "tics" horen gewoon bij hem, ik neem hem zoals ie is! Mijn broer en zus kunnen het niet goed accepteren en zitten dus altijd over hem te z**ken. Zinloos en het levert alleen maar negatieve energie op.
Vertel eens iets meer over je vader? Wat merk je dan aan hem?

Broer

mijn broer is autistisch, dat is ook nooit vast gesteld omdat het vroeger nog niet zo bekend was. nu ontkent hij het.

het is duidelijk aan hem te merken, ze gaan heel anders met emoties om dan ons. lijkt wel of ze het niet kunnen uiten. en ij heeft ook heel veel woede aanvallen.

lastig om met een autist te leven maar ligt er ook aan wele ernst natuurlijk.

er is ook veel over te vinden op internet

i z

i z

23-09-2008 om 13:04

Fijn

Misschien een beetje stom, maar ik vind je berichtje zo ontzettend fijn, ik ben niet de enige die 'zo'n' vader heeft.

En wat ik aan m'n vader merk? Hij merkt niks, ik kan met pimpelpaars haar binnenkomen en hij merkt het niet. Hij kan pas iets (een hebbelijkheidje, een ontwikkelingssprongetje, etc) van z'n kleinkinderen benoemen als ik er iets over heb gezegd. Een gesprek of wat later krijg ik het in exact dezelfde bewoordingen terug.
Hij neemt alles letterlijk, dat geeft af en toe wel komische situatiesm, krijg je antwoorden die je niet snapt.
Ik heb het er best vaak moeilijk mee, ik krijg zo weinig terug van hem. Het is altijd een beetje 1-richtingsverkeer, gesprekjes gaan over zijn stokpaardjes. Ook als ik iets anders ter sprake breng, dan zitten we binnen 1 zin altijd weer over zijn stokpaardjes te praten. Het voelt dan net alsof wat mij bezighoudt altijd minder is, dan zijn verhaal.

ff zo

ff zo

23-09-2008 om 13:26

Wat doet mijn vader

Mijn vader blijft ook maar doorzaniken over zijn favoriete onderwerpen. Arme ziel die in zijn netten verstrikt raakt op een verjaardag! Maar ondanks dat je niet meer van hem af komt, doet hij wel erg aardig. Af en toe gooit hij er wel een opmerking uit die echt niet "kan" bijvoorbeeld dat caravans *&^%-dingen zijn tegen een fervent caravanliefhebber. Daar heeft ie dus geen gevoel voor. Verder rammelt hij eindeloos aan deuren om zeker te weten dat ze echt dicht zijn, sokken aantrekken kost hem een half uur, want het moet perfect zitten. Scheren duurt een uur!
Gelukkig maakt hij wel grapjes.
Het lijkt wel eens of hij gebrek aan interesse heeft voor andere mensen. Maar hij praat tegen ons wel over zijn kennissen en de kinderen daarvan, en ik ga er maar vanuit dat hij tegen die mensen net zo trots over zijn eigen kleinkinderen praat. Soms wijs ik hem wel eens op steken die hij laat vallen, dan zeg ik gewoon: "En wanneer ga je nu vragen hoe het met ons is?". Dan informeert hij er ook gelijk naar.
Ik zie hem maar als iemand die maar doordendert, met oogkleppen op. Wat leuk is: als ie ergens in is geïnteresseerd, dan gaat ie er ook helemaal voor!
Probeer te kijken naar zijn positieve kanten, en bedenk wat hij allemaal voor elkaar heeft gekregen met zijn beperking! Zeker in een tijd dat er weinig bekend was over autisme, heeft hij altijd moeten meedoen als "gewone" mensen.

i z

i z

23-09-2008 om 13:40

Ai, wat een feest van herkenning. Dat vertellen over anderen, maar tegelijkertijd mij niet vragen hoe het gaat. En als hij dat wel es doet, dan kan het zomaar zijn dat hij halverwege mijn verhaal overstapt op iets anders. Ik denk uit onvermogen om op mij te reageren, maar ik vind het wel irritant.

Het is dat m'n vader verder zo aardig is en mijn gezin ook echt wil helpen. Hij doet echt z'n best, hij probeert het allemaal zo goed mogelijk. Dat zie ik ook wel. Maar op gevoelsgebied blijft het 1-richtingsverkeer.

ff zo

ff zo

23-09-2008 om 13:57

Ja, het is heel moeilijk. Maar wat er niet inzit, kun je er ook niet uithalen vrees ik. Mijn broer en zus proberen mijn vader steeds te `verbeteren`, maar dat gaat dus echt niet meer lukken op zijn leeftijd, 70 jaar. Dat levert alleen maar meer frustratie op van alle kanten.

boeke

boeke

23-09-2008 om 15:34

Klinkt idd erg autistisch

mijn zoon heeft autisme en kan eindeloos doordrammen over zijn dada: zijn playstation. Als je hem vraagt hoe het op bijv. een verjaardagsfeestje geweest is, vertelt hij ineens iets over een spelletje wat hij aan het spelen is geweest.
Wat wij dan doen is dan echt zeggen dat we daarover niet willen spreken maar dat hij eerst moet antwoorden op onze vraag. En dat doet hij dan ook wel, want hij is verder erg lief.
Wat je altijd in je achterhoofd moet houden is dat hij het echt niet bewust doet en dat hij jullie echt wel graag ziet, maar dan op z'n eigen unieke manier. En hij kan het ook niet zo goed uiten.
Leuk om te horen dat jullie vader het ondanks alles toch wel goed doet, dat geeft mij hoop voor de toekomst van mijn zoon!

juno

juno

23-09-2008 om 18:38

Autisme?

Autistisch zo wordt je geboren. Autisten leven in hun eigen wereldje en kunnen niet functioneren in de maatschappij. Een baan, trouwen dat kunnen ze niet. Ik geloof dan ook nooit dat deze vaders autistisch zijn. Is het trouwens in de mode ofzo autistische vaders?? Mijn zus is ook overtuigd dat onze vader autistisch is, de man is in de zeventig.............
Wat is het doel van dit soort acties? Denk je nu echt dat je een oude man nog kan veranderen??Laat ze gewoon rustig hun laatste levensjaren uit zitten......

Sancy

Sancy

23-09-2008 om 20:08

Aha juno

"Mijn zus is ook overtuigd dat onze vader autistisch is, de man is in de zeventig............. "
Kijk. Dat verklaart veel.

ff zo

ff zo

23-09-2008 om 21:07

Huh, juno

Juno, je bent zo goed bezig de laatste dagen, dus ik snap niet waar deze rare uitwas nu weer vandaan komt. Als je ergens niets vanaf weet, zwijg dan a.u.b. Mijn vader is ook 70, ik probeer hem niet te veranderen zoals je hebt kunnen lezen. Maar het helpt hem en zijn omgeving erg om begrip te hebben voor zijn stoornis. Autisten zijn niet allemaal "Rain man"-achtigen, er zijn erg veel gradaties. Niet voor niets heeft het bij mij en bij "i z" zo lang geduurd voordat het kwartje viel. Als jouw zus ook denkt dat jullie vader dat kan hebben, dan zou ik me er op zijn minst een beetje in verdiepen. Wie weet heeft ze namelijk GELIJK.

Anootje

Anootje

23-09-2008 om 21:08

Vader van vriend

De vader van mijn beste vriend heeft Asperger. Mijn vriend heeft dat nu geaccepteerd. Weet dat hij op emotioneel gebied helemaal niets aan zijn vader heeft. Dat is wel het belangrijkste probleem voor hem geweest. Als puber en jong volwassene had hij zijn vader nodig, had hij een rolmodel nodig. Hij wist wel dat zijn vader geen goed voorbeeld was, maar vond het moeilijk om zichzelf te vormen. Ik weet niet of dat helemaal goed gelukt is. Toen hij voor het eerst zijn vader aan mij omschreef schoot ik in de lach en zei dat hij zichzelf had omschreven. Dat vond hij op zijn zachtst gezegd niet leuk. Maar feit is dat hij zelf een beetje Asperger trekjes heeft. Verkeerd voorbeeld, of gewoon karakter? Ik weet het niet.
Maar of het nu autisme is of ouderdom of karakter, probeer het te accepteren, veranderen zal je je vader niet.

Anootje

Herkenning

Ik herken veel in jullie verhalen. Ook mijn vader had hoogst waarschijnlijk Asperger. Had, want hij is dit voorjaar overleden. Zijn hele leven heeft hij geworsteld met zichzelf en zijn omgeving. We zijn er eigenlijk pas een jaar geleden achter gekomen dat hij het syndroom van Asperger moet hebben gehad. Ook hij kon eindeloos doordraven over zijn stokpaardjes. Mijn 2 zussen en ik waren er uiterst bedreven in geworden zijn monologen te ontwijken. De schoonzoons waren dus meestal de klos! Verder kon hij zich emotioneel heeel erg moeilijk, eigenlijk niet, uiten. En hij had ook veel moeite met zich inleven in de gevoelens van anderen. Bijeenkomsten in grote gezelschappen, zoals feestjes, waren een ramp voor hem. Er waren dan teveel indrukken en geluiden tegelijk zodat hij er letterlijk gek van werd. Voor andere gezinnen normale dingen als uit eten gaan of naar een pretpark oid waren met hem onmogelijk. Hij was eigenlijk een heel lieve man, maar ook heel moeilijk voor ons en vooral voor zichzelf.

Het advies van Anootje onderschrijf ik van harte: probeer degene met de autistische stoornis te accepteren en niet te veranderen, want dat gaat toch niet lukken. Omgang met autisten is niet gemakkelijk, maar in mijn beleving hebben ze het nog moeilijker met zichzelf dan jij met hen! Dus een beetje begrip kan geen kwaad.

Roman

Deze zomer heb ik het boek 'Het wonderbaarlijk voorval met de hond in de nacht' van Mark Haddon gelezen. Dit is een roman waarin een autistisch jongen de hoofdrol speelt. In zijn doen en laten lijkt deze jongen helemaal niet op mijn vader (jongen heeft m.i. geen Asperger), maar het geeft wel inzicht in de denk- en belevingswereld van een autist. Daarnaast is het gewoon een leuk boek om te lezen. Aanrader!

T&T

T&T

23-09-2008 om 22:05

Erfelijkheids-factor

Autisme is erfelijk ! Komt het in je familie soms meer voor? dan wordt er vaak opeens van alles duidelijk.
Ik heb 2 kinderen met een vorm van autisme, eentje kan ook toeval zijn... bij de tweede geloof ik niet meer zo in het toeval, wij hebben blijkbaar de verkeerde "genenpot". Sinds wij meer leren over autisme herkennen zowel mijn man als ik bepaalde familieleden in de omschrijving. Daar word je niet altijd vrolijk van, maar je gaat mensen wel beter begrijpen als je weet dat een bepaalde reactie niet komt uit kwade wil of desinterresse.
Voor alle duidelijkheid wil ik nog even zeggen dat autisme geen sociale stoornis is, maar een informatie verwerkings stoornis. Dat wil zeggen dat de zintuigen wel werken, maar dat de informatie die binnenkomt in de hersenen niet goed verwerkt wordt. Mijn zoontje is daarin een duidelijk voorbeeld; hij hoort wel dat er iets gezegd word... maar het kwartje valt pas veel later... dat is vervelend want mensen denken dat hij OF doof is OF gewoon niet wil luisteren, terwijl hij vaak alleen wat meet tijd nodig heeft om de vraag te verwerken. Allebei nemen ze taal ook heel letterlijk, dus als ik iets zeg dat echt niet letterlijk op te vatten is dan zorgt dat voor vreselijke giebelbuien (weet je wat mama zei hahahahaha) of bozigheid en onbegrip (als je het zo niet bedoeld waarom zeg je het dan?!)
groetjes Tess

Auti

Auti

23-09-2008 om 22:06

Tjonge jonge!

i z en ff zo, zijn wij misschien zussen? Hebben jullie het soms over mijn vader? Wat een herkenning! De eeuwige stokpaardjes, de monologen, het gebrek aan inlevingsvermogen, het niet of heel moeilijk kunnen tonen van emoties, enz. enz. Zooo herkenbaar! Mijn vader weet van bepaalde onderwerpen oooongelooflijk veel. Daar kan hij dan ook gigantisch over doorgaan. Elke keer weer. Voor mijn moeder is het heel zwaar. Altijd al geweest. Visite kregen ze bijna niet meer en ze werden ook niet zo vaak meer ergens op visite gevraagd vanwege het langdradige een vermoeiende gepraat van mijn vader. Er is geen speld tussen te krijgen namelijk. Maar goed, zo zijn er nog veel meer typische dingen die hij ook altijd heeft gehad.
Toen eerst mijn zoon en niet veel later mijn dochter alletwee (ook betrekkelijk laat, op 14- en 11-jarige leeftijd namelijk) asperger bleken te hebben, vielen er ineens nog veel meer puzzelstukjes op hun plaats. Pas toen herkenden we ook mijn vader in dat plaatje. Maar ook ikzelf voldoe aan veel van die kenmerken.
Hier dus heel erg veel herkenning dus.

Auti

Auti

23-09-2008 om 22:19

Manda

Waarom reageer je hier dan weer op? Négeer haar dan gewoon. Tuurlijk kwetst ze mensen met haar opmerkingen. Maar we weten dat het Juno maar is. Dus... gewoon laten gaan. Niet reageren dus. En ook niet aanhalen zoals je net deed. Jammer want nu komt ze daar dus weer op af, net als op deze reactie natuurlijk.
Als ze niets zinnigs zegt gewoon NEGEREN! Please!?

ff zo

ff zo

23-09-2008 om 22:22

"auti"

Heu, nee, we zijn geen zussen denk ik. Ik heb alleen maar neven! Het kan nog zijn dat "i z" mijn zus is natuurlijk...
Ik wil ook nog wel even kwijt dat ik me vroeger echt rot schaamde over het gedrag van mijn vader. En mijn moeder heeft het er ook heel zwaar mee gehad. Hierdoor heb ik vroeger wel het een en ander gemist, omdat we nooit veel bezoek kregen, wel met verjaardagen, maar verder weinig aanloop. Helaas. Alsalsals we het allemaal eerder hadden geweten, wie weet hadden we er dan iets meer mee kunnen doen. Nu kijk ik terug op een jeugd (geen slechte hoor, absoluut niet) waarin ik me groen en geel heb geërgerd aan iemand die er weinig aan kon doen dat ie zo was. Maar ja, sinds ik besef dat hij het heeft (ongeveer een jaar nu) merk ik dat ik er totaal anders "in" zit en dat onze band veel beter wordt! Nu zou het alleen fijn zijn als mijn broer en zus ook gaan beseffen dat hij niet zal veranderen, en enorm zijn best doet. Maar mijn broer heeft hetzelfde gedrag, dus ik vrees.....

juno

juno

24-09-2008 om 00:54

Autisme?

Natuurlijk weet ik wat autisme is, ik heb met autistische volwassenen gewerkt. De film "Snow Cake" gezien? Autisten kunnen zelfstandig wonen maar een relatie hebben dat kunnen ze niet. Je hebt ook aanverwante stoornissen maar die noem je anders en dan heb je het niet over autisme.


http://www.youtube.com/watch?v=FuWWie1DlJY

boeke

boeke

24-09-2008 om 08:40

Reacties en bedenkingen

even eerst dit: juno ga weg asjeblief als je geen serieuze bijdrage wilt of kunt leveren aan de discussie.
nu ter zake:
blijkbaar heb ik de eerste berichtjes te positief gelezen want ik lees achteraf dat er toch wel veel ergernis is geweest en dat de partners het wel erg zwaar hadden.
Zou het veel verschil gemaakt hebben moesten jullie moeders van in het begin geweten hebben dat jullie vaders ass hadden? Zou het veel geholpen hebben moest zijn opvoeding als kind aangepast zijn geweest, dat vraag ik mij soms af.
wij proberen nu onze zoon te leren dat hij rekening moet houden met de gevoelens van anderen, dat hij eerst moet antwoorden op een vraag van anderen en dan pas iets over zijn eigen dada mag vertellen, maar het gaat zeer zeer moeizaam. Af en toe verrast hij ons en kan het ineens wel, we weten wel dat het kind erg zijn best doet, maar het is erg moeilijk voor hem. Hij krijgt ook sociale vaardigheidslessen. We hopen dat er iets van die lessen blijft steken voor later. Normaal begaafde autisten kunnen nl. wel zo'n zaken leren, maar daar waar het bij niet-autistische kinderen vanzelf groeit, moeten autisten er gewoon heel veel moeite voor doen.
Oh ja, zoon is 7 en heeft al sinds het eerste kleuterklasje (dan zijn ze 3 jaar) een beste vriendin. (die nog steeds met hem wil trouwen) en hij heeft veel "gewone" vriendjes, en ook een "beste vriend". Dus er zijn autisten die wel relaties kunnen aangaan.

i z

i z

24-09-2008 om 09:18

@juno

Ja, dat vertel ik net. Dat het 1-richtingsverkeer is bij mijn vader. Dat is niet echt een relatie, he? Hoe kom je er in hemelsnaam bij dat autisten of mensen met een aanverwante stoornis niet zouden kunnen trouwen en kinderen krijgen. Kinderen maken is niet zo heel moeilijk, he?
Je berichtjes komen nogal stellig en weinig invoelend over. Ze doen me pijn.

T&T

T&T

24-09-2008 om 09:20

Autisten zijn geen gevoelloze robots!

Ze kunnen relaties aangaan, en willen dat vaak ook! alleen kost het veel meer moeite, van twee kanten trouwens. Want het inlevingsvermogen is vaak erg klein. Verder zit er een groot verschil tussen klassiek autisme met een laag IQ en bijvoorbeeld asperger met een gemiddeld of hoog IQ. Deze laatste groep kan veel meer compenseren, en gewenst gedrag aanleren. Sommige mensen kunnen idd nooit zelfstandig wonen en trouwen, voor mijn kinderen heb ik altijd nog de hoop dat dat met de juiste hulp ooit wel lukt. Dochter van 7 heeft overigens al jaren een vriendje (ja, ook met ASS), maar praat die twee niet over "gaan jullie later trouwen?" ah jakkie bah wat een raar idee ))
groetjes Tess

i z

i z

24-09-2008 om 09:31

@boeke

Ja, het had denk ik echt verschil gemaakt als mijn vader mij had kunnen vertellen dat hij sociaal niet handig is. Dat zijn gedrag niet per se 'normaal' is. Ik heb als kind zo vaak gedacht dat ik gek was, zo vaak geprobeerd gehoord te worden.
Ook nu nog, m'n vader kan wel response geven, als het gesprek de door hem vooraf (?) bedachte manier verloopt. Is dat niet zo, dan sta ik in de kou. Overigens, soms komt hij er dan wel een half uur later op terug en geeft dan een 'normale' reactie. 't Heeft soms ook gewoon even tijd nodig om te landen lijkt het wel.

Wat voor mij extra lastig is geweest, ik ben enig kind en mijn moeder is overleden toen ik nog erg jong was. Ik zat dus wel heel erg met m'n vader opgescheept. Nog steeds heb ik af en toe van die dingen die ik van thuis heb meegekregen, waar ik nu pas achter kom dat dat niet 'normaal' is.

Auti

Auti

24-09-2008 om 09:32

Bieke

"Zou het veel verschil gemaakt hebben moesten jullie moeders van in het begin geweten hebben dat jullie vaders ass hadden? Zou het veel geholpen hebben moest zijn opvoeding als kind aangepast zijn geweest, dat vraag ik mij soms af. "
Ik weet het niet Bieke.
Aan de ene kant denk ik wel dat het verschil uitgemaakt zou hebben. Er zou meer begrip in bepaalde situaties geweest zijn en er zouden minder ergenissen en ruzies geweeest zijn. Als ik terugdenk aan mijn kindertijd kan ik me alleen maar herinneren dat mijn moeder altijd aan het mopperen was op mijn vader. Ze was heel vaak boos en dat botvierde ze dan op ons omdat wij zo erg op mijn vader leken in bepaalde dingen. Ze verweet het mijn vader omdat hij ons het verkeerde voorbeeld gaf en wij dus hetzelfde gedrag kweekten. Domme redenatie misschien, maar ik denk ook wel dat hij voortkwam uit onmacht. Ze stond er zo goed als alleen voor. Als ze toen had geweten wat ze nu weet dan had ze allereerst voor mijn vader meer begrip en geduld gehad en was ze naar ons toe misschien ook gezelligere en geduldiger geweest, maar daarnaast was het voor haarzelf ook makkelijker geweest denk ik. Al die ergenissen e.d. kosten enorm veel energie. En ze was altijd moe en chagrijnig. Nu moest ze (vond ze zelf) koste wat het koste ervoor zorgen dat wij juist dat gedrag niet overnamen. Helaas voor haar... veel dingen doe ik net als mijn vader. Ik weet het, maar ik kan er niets aan veranderen. Ik probeer het wel en vaak lukt het ook wel, maar het gaat niet vanzelf zeg maar. het kost enorm veel moeite.
Verder denk ik dat in de tijd dat mijn vader opgroeide (hij is van '43) er veel meer verdraagzaamheid was dan nu. Verder weet ik het niet. Veel wil hij er ook niet over kwijt, al praat hij wel graag en veel over die tijd. Het gaat alleen nooit over gevoelens en ervaringen. Als ik er zo over nadenk heb ik diep respect voor mijn oma. Naar alle waarschijnlijkheid had mijn opa namelijk ook iets in die geest en had ze naast mijn vader nog 6 kinderen waarvan er naar alle waarschijnlijkheid 3 asperger hebben. En dat allemaal op een kleine bovenwoning vlak na de oorlog.
Overigens zijn die drie alledrie getrouwd. Een ervan is onderhand gescheiden en ik weet dat het huwelijk van mijn ouders ook niet soepeltjes is geweest. Helemaal niet zelfs. De ander is een tante die is getrouwd met een zeer zondelijke man. contacten zijn er al jaren niet meer dus ik weet dat verder niet. Relaties zijn idd mogelijk maar wel moeilijk. En ik spreek zelf helaas ook uit ervaring.

Auti

Auti

24-09-2008 om 09:34

Bieke moet zijn boeke

Hoe kom ik nou toch bij Bieke? Natuurlijk moet het Boeke zijn. Sorry

boeke

boeke

24-09-2008 om 09:45

Auti

euhm, ik kan misschien gewoon terug mijn oude nick aannemen

Tinus_p

Tinus_p

24-09-2008 om 10:05

Maar toch ff de lastige vraag

Heeft ooit iemand die er verstand van heeft gezegd dat die oude man autistisch is? Of is dit een recent idee van jouzelf als kind?

Het zelf plakken van etiketjes (autistisch, adhd, bordeline, etc) is populair als de verstandhouding moeizaam is -pasgescheiden stellen zijn er ook hele goed in. Die etiketjes zeggen vooral iets over degene die ze opplakt.

i z

i z

24-09-2008 om 10:20

@tinus p

Nee, er is nooit een psychiater ofzo die mij de diagnose heeft meegedeeld. Ik krijg alleen een beetje een naar gevoel bij je berichtje. Wat wil je er mee zeggen?

Om even terug te komen op mijn verhaal. Sinds ik de indruk heb dat mijn vader 'iets' autistisch' heeft, kan ik zijn fratsen veel beter hebben. Daarbij ik ben niet de enige die mijn vaders fratsen ziet. Andere mensen uit mijn en zijn omgeving observeren hetzelfde als ik. En of dat nou autistisch of wat dan ook is, vaak gaat het om zijn bijzondere reacties.
Shit, zit me hier te verdedigen. :-s

ff zo

ff zo

24-09-2008 om 10:35

Tinus

Nee, ik ben aan het zelf-dokteren geslagen om eerlijk te zijn. Maar het is de enige conclusie die ik kan trekken uit het gedrag van mijn vader in al die jaren dat ik hem ken. En alle stukjes vallen nu op zijn plaats. Ben zelf niet zo iemand die snel een etiketje plakt trouwens. Ik ga hem op zijn leeftijd niet lastig vallen met vragen over diagnostisering, wat heeft dat nu nog voor een zin???? Enne.....mijn vader is wel 70, maar geen oude man hoor! Hij fietst je er zo uit!

i z

i z

24-09-2008 om 10:36

Fladderbeestje

Neuh, een officiele diagnose hoeft van mij niet. Ik moet ook wel zeggen dat ik niet weet of mijn vader echt autistisch is of asperger heeft of wat dan ook. Ik weet wel dat hij autistische trekjes heeft. En om sommige kan ik erg lachen (bijv. alles letterlijk nemen, dat levert soms erg komische situaties op).
Verder helpt het me erg om me te realiseren dat hij gewoon niet invoelend kan reageren. Ik moet dat gewoon niet meer verwachten. Verder realiseer ik me sindsdien dat ik veel duidelijker moet zijn. Geen wensen aangeven die voor meerderlei uitleg vatbaar zijn, dat geeft zoveel frustratie naar beiden.

Wat voor handvatten heb jij om met je ex om te gaan? Hoe benader jij hem (als asperger)? Daar ben ik wel benieuwd naar.

ff zo

ff zo

24-09-2008 om 10:38

Verschil, boeke

Ik denk dat het niet alle verschil van de wereld had gemaakt als we dit vroeger al hadden geweten. Omdat, zoals al eerder gezegd, het moeilijk is om een persoon te veranderen en zeker een volwassene.
Maar wij hadden het dan allemaal wel beter kunnen plaatsen. Eventueel lotgenoten kunnen zoeken om begrip te vinden. En bepaalde problemen die wij als kind hebben vertoond, waren wellicht terug te voeren geweest op de gezinssituatie. Heb zelf bijvoorbeeld ook bij een orthopedagoog gelopen vanwege mijn fijne gedrag :-p !

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.