Bah gezondheidszorg
Belde vandaag de huisarts voor een afspraak, kan ik pas maandag terecht! Na 6 dagen! Vraagt de telefoniste ook waarvoor ik kom. Ik heb echt geen zin om haar te vertellen waarvoor ik naar de huisarts ga.
Logisch dat steeds meer mensen rechtstreeks naar de spoedeisende hulp gaan. Al is mijn ervaring van een aantal jaren geleden dat ze ons echt niet wilden helpen zonder briefje van de huisarts.
Jaymza
Haha marith
Sorry,
maar ik ben een artsendochter uit een artsenfamilie getrouwed met een artsenzoon en de mensen die nog zo praten als jij op verjaardagen.... daar wordt alleen nog maar om gelachen.
Beetje meer realiteitszin zou je niet misstaan... maar laat je vooral niet dwingen.
Zo'n vergelijking met een verbouwing, daar zou je je al voor moeten schamen. We hadden het toch over 'leven en dood' in jouw woorden - en nu ga je het opeens met een verbouwing vergelijken als het je uitkomt?
Sure, er doen heel veel mensen goed werk in de zorg maar de salarissen zijn exorbitant, specialisten en hun echtgenoten krijgen er ook een behoorlijk smalle blik van, en er zit een aantal structurele kwaliteitsproblemen die uiterst hardnekkig blijken. De politiek bijt er al jaren zijn tanden op stuk.
We nemen er nog een glaasje op...
Rode beuk
Doe niet zo vreselijk superieur zeg... Ha ha leuk om een draad binnen te vallen en iemand eens even neer te sabelen. Voelde het lekker? Ik heb een mening, gevormd door de omgeving waarin ik verkeer. Door de plaatselijke gezondheidszorg waar ik mee te maken heb en door de mensen die werken in de gezondheidszorg die ik ken. Dat jij daar anders over denkt en jouw familie daar blijkbaar anders over denkt, geeft je niet automatisch het recht op het gelijk. Die vergelijking met die bouwvakker was misschien een beetje ongelukkig gekozen maar ik heb het voorbeeld alleen gebruikt om aan te tonen dat het in alle lagen van de bevolking gebeurt (je zit in een bepaald netwerk en dat levert soms voordelen op). Maar zodra dit in de gezondheidszorg gebeurt is het oei oei. Ik ben er eerlijk gezegd volstrekt klaar met deze draad. Jouw reactie was de welbekende druppel.
Marith
Ik bedoel het niet om aan te vallen, al kan ik me er helemaal niets bij voorstellen dat je niet de moeite lijkt te willen doen om te proberen te bedenken hoe het is voor iemand anders dan jijzelf. (poepoe, wat een werkwoorden)
Het feit dat je voordelen hebt van het feit dat je man arts is, nou, vooruit, maar daarvan word je toch niet blind of minder empatisch??
´t Doet me een beetje denken aan mijn oude ´ik´, toen ik als verpleegkundige werkte en meende dat mensen met een chronische aandoening best wel kritisch waren, want het ´valt toch allemaal wel een beetje mee?´
Eenmaal in de andere schoenen valt het dus niet mee!
En natuurlijk ben ik kritisch, en natuurlijk mag dat ook, het gaat niet om mijn nieuwe dakkapel, of meningen over een nieuwe auto, het gaat over mijn gezondheid!
En ja, er zullen ziekenhuizen zijn met redelijke wachttijden, maar er zijn er ook met minder redelijke wachttijden, en hier in het noorden komt dat vooral voor in het academische centrum, want ja, dat trekt clientèle uit alle noordelijke provincies.
Zou je dan kunnen stellen dat juist mensen die specialistische zorg nodig hebben per definitie langer moeten wachten?
Zou het eigenlijk niet zo moeten zijn dat je, als je hernia klachten hebt, binnen een week bij de neuroloog zit en max. een week later weet waar je aan toe bent (bijvoorbeeld) Gun je dat niet iedereen?
Ik wel (al heb ik langer geduld, ik gun het iedereen om snel en goed geholpen te worden, vooral omdat het om hun gezondheid gaat)
ik vind de zorg niet vreselijk, ik vind dat de zorg beter kan, dat is heel wat anders.
Mien nog even dan
Omdat je gewoon Mien bent en een normale reactie geeft....
Allereerst voelt het beeld dat ik blijkbaar van mezelf heb opgeroepen niet goed. Ik herken mezelf namelijk totaal niet als niet empatisch of blind voor anderen.... En als iemand enorm begaan is met het wel en wee van zijn patienten dan is het mijn man wel juist omdat hij vindt dat mensen die chronische zorg nodig hebben niet van het kastje naar de muur en terug moeten worden gestuurd. Misschien ben ik juist daarom een beetje "blind" geworden omdat ik er teveel van uitga dat veel van zijn collega's met dezelfde intentie en menselijkheid werken. Daar komt bij dat ik in familie - en vriendenkring dit soort klachten bijna niet hoor (wachtlijsten, nare ervaringen etc.). Op mijn moeder na dan . Die heeft inderdaad een keer in het UMCG gelopen met een hernia. Dat was een grote frustratie ervaring. Foto's zoek, keer op keer andere artsen die niet goed geinformeerd waren door de voorganger en inderdaad lang moeten wachten etc. Uiteindelijk heeft manlief gezorgd dat haar hele dossier richting Martini is gegaan (ja ja , het netwerkje zal je zeggen 
Daar is alles vlot en keurig afgehandeld. Ik heb dus wel een groot argwaan als het gaat om grote fabrieken als het UMCG. Het gaat traag, stroperig en inefficient. Daar moet wat veranderd worden. Ik heb de indruk dat er in perifere ziekenhuizen minder van dit soort irritatie is en dat meer loopt zoals het zou moeten lopen.
En nogmaals; ja Mien, ik gun iedereen snelle en goede zorg. Alleen, ik "mag" blijkbaar niet van mening zijn dat ik het systeem in Nederland an sich, OK vindt. Dan wordt er in bepaalde kringen hartelijk om me gelachen. Nou ja, dat moet dan maar.
Marith
*ik voel me vereerd, een reactie omdat ik het ben*
Jouw reacties zijn wat stekelig én je redeneerde vooral vanuit ´de zorg´ en niet vanuit de patient, dus daarom mijn reactie over empathie en inleven.
Het systeem wat jij goed vindt, zorgt voor veel frustratie en ellende bij vooral chronisch zieken, juist omdat die tegen de onmogelijkheden aanlopen.
Iemand die eens in de 5-10 jaar in het ziekenhuis loopt, ergert zich misschien ook, maar iemand die ´zoveel maandelijks´ in het ziekenhuis loopt moet het maar slikken, daarin zit een groot verschil. Daarbij ben je ook nog eens afhankelijk, dat maakt waarschijnlijk ook nog dat je meer ´slikt´ omdat je toch langer met deze dokter door een deur moet (bijv.)
Ik vind dat je, als patiënt/client, goede zorg mag verlangen, om in vergelijkingen te blijven: als je naar de bakker gaat voor brood, wil je ook niet een uur in de wachtrij staan, laat staan dat je over een paar dagen maar terug moet komen (ik refereer bijv. aan hoe men bij een apotheek behandeld wordt)
Een gyn waar ik ooit liep (voor de verandering eens niet in mijn eigen ziekenhuis) verwoordde het inderdaad ook in deze geest (bakker-apotheek) dat vond ik wel bijzonder te merken (dat ook de dokter ...)
Dus nee, ik vind nog steeds dat het systeem beter kan en ik ben bijna zeker dat jij, als je (ik hoop het niet voor je) ooit chronisch ziek wordt, dezelfde ergernissen zult tegenkomen als ik.
Jouw postings lezend herken ik wel wat van ongeduld ( 
) en als er iets is wat je niet moet zijn als chronisch zieke.... 
Groetjes, Mien
Mien*
Ik ben inderdaad erg ongeduldig en impulsief en kan slecht tegen kritiek. Zo, al mijn "slechte" eigenschappen op een rij. Ik ga nu lekker met de hond wandelen. Ik heb letterlijk hoofdpijn gekregen van deze draad
Haha
´erg ongeduldig en impulsief en kan slecht tegen kritiek´
hmmmmmm klinkt me bekend in de oren, we verschillen vast niet zoveel
Nee marith
Het voelde niet lekker om jou neer te sabelen. Ik had deze draad al langer gevolgd en ik had vooral niet gereageerd omdat ik dit onderwerp al vaker heb gezien en ook al vaker had gereageerd. Het meeste wat ik zag klonk bekend. Maar de hardheid van jouw toon raakte bij mij een snaar.
Je klinkt alsof je in de zekerheid verkeert dat je altijd aan de goede kant staat.
Ik ben opgevoed met ideeën die erg verwant waren aan wat jij hier zegt. Dat de zorg op zich ok is. Als artsendochter had ik altijd een streepje voor. We kregen zelfs geen rekeningen van collega's, dus bij een operatie hoefde alleen de OK en het verblijf betaald te worden, zo ging dat nog in de tachtiger jaren. Op familiefeesten waren de artsen onderling erg kritisch, maar hun netwerk was zo groot dat de eigen zorg meestal was veiliggesteld.
Toen ik ging bevallen in 2000 was alles veranderd. Ik wilde het alleen doen en had het aanbod van mijn moeder om mee te komen afgeslagen. Ik ben toen in een nachtmerrie van incompetentie, slechte communicatie en controleverlies terecht gekomen. Eindigend in een keizersnede om vijf uur 's ochtends door iemand die dat nog nooit gedaan had. Haar begeleider stond er wel bij maar liet haar op mij oefenen.
Ik denk dat daar dus een gevoeligheid in zit bij mij, omdat ik jouw zekerheid herken en kwijtgeraakt ben. Mijn man en ik hebben twee jaar lang geen sex gehad, zelfs niet met spiraaltje, omdat we het idee niet konden verdragen ooit nog zoiets mee te moeten maken. Ik ben twee jaar uit de running geweest met psychische problemen, en uiteindelijk is pas bij een tweede ks (na een heel goed begeleide zwangerschap, anders hadden we het niet aangedurfd) de boel weer zo netjes aanelkaar genaaid dat mijn pijnklachten voorbij waren. Na vier jaar met steken in de buik gelopen te hebben.
Nu zijn we weer tien jaar verder en mijn ouders hebben allebei kanker. Mijn hoogbejaarde vader (83 jaar, bedlegerig) moet in één week vijf keer naar het ziekenhuis komen omdat er geen afspraken kunnen worden gecoordineerd. Inzage in het dossier werd mijn moeder geweigerd, daar moest ze een zesde aparte afspraak voor maken. Er zit een katheter in zijn penis maar de uroloog heeft geen tijd en de chirurg (na wiens operatie dat ding is blijven zitten) vindt de operatie verder geslaagd. Het is geeindigd in een infectie die hem bijna zijn leven heeft gekost. En ze staat inmiddels op een wachtlijst voordat haar borst eraf kan.
De tumor wordt voelbaar met de week groter.
Erkenning
Maryb, het is een strijd om erkenning. Burgers willen grip op gezondheiszorg die over hen gaat. Zorgmedwerkers willen hun macht niet delen.
Ik denk bij nader inzien dat Pelle een goede vraag stelt. "Nogmaals: WEET jouw huisarts dat je vaak pas over een week een afspraak kan maken en vindt hij dat wenselijk?"
Ik denk dat hij het niet wenselijk vindt en ik denk dat hij het niet weet.
Althans, het is verleidelijk om die klachten als incidenten te beschouwen. Juist omdat de arts het niet wenselijk vindt. Het is heel goed mogelijk dat aan de arts voorbij gaat dat het om een systematisch probleem gaat dat sommige patienten misschien zelfs wel vaker treft dan anderen.
Mijn ervaring: het is lastig om een afspraak te maken, maar als ik eenmaal binnen ben is een vervolgafspraak een eitje, geen enkel probleem, al is het de volgende dag. Het zou mij niet verbazen als de agenda vooral vol raakt door vervolgafspraken.
Maar of mijn huisarts het wel eens zo bekeken heeft, weet ik niet. Daarvoor zullen hij en zijn praktijkgenoten toch eerst moeten erkennen dat er iets systematisch mis is. En hoe kom je op die gedachte als je, zoals rodebeuk zegt, in de zekerheid verkeert dat je aan de goede kant staat?
Groet,
Miriam Lavell
Regelen
Ik heb het idee dat het nog redelijk te doen is voor mondige, hoogopgeleide en mobiele mensen (of artsenpartners om goede zorg te krijgen. Ik ben zelf heel tevreden, maar dan heb ik een mdl-arts en internist in het zh om de hoek, de neuroloog en de kno-arts in een ander ziekenhuis en de dermatoloog in een zelfstandige kliniek. Allemaal artsen die gewoon bellen als er een rare uitslag is, die ik zelf kan bellen als er iets misgaat, waar ik normaal mee kan overleggen en mailen. Maar deze mensen heb ik in vijf jaar bij elkaar gezocht, en in die jaren zijn er net zoveel artsen geweest die ik persoonlijk nooit meer hoef te ontmoeten. De altijd-een-uur wachten-arts, de ballerige-kwal die standaard verbaast doet als je geen vier co's wil laten meekijken, de oude onheilspellende, de bijdehante snelle in-vijf-minuten-klaar arts. De 'o wat een interessante operatie, ik verheug me erop-arts. En dan heb ik bijvoorbeeld de keuringsarts die me graag achter de geraniums ziet nog niet meegeteld.
Echt, het valt niet mee. Je moet soms een hoop veerkracht hebben om het allemaal prettig te houden en die heb je simpelweg niet als je erg ziek bent, of hoogbejaard, of als je je laat overbluffen door een huisarts/specialist. Mijn inschatting is dat de helft van de artsen gehaast, ongeïnteresseerd en afwerend is. Als je dat de betreffende arts vertelt zijn ze steevast stomverbaasd. Klantvriendelijkheid is nog ver van hun bed. Ze bijten de hand die ze voedt. Ze voeren acties uit die de klanten weghouden (zo lastig, die zieke mensen, en als ze niet ziek genoeg zijn word ik pas echt sacherijnig, zijn ze nou helemaal gek?) Bizar!
En ja, dat zit dus verweven in het systeem. En dat is best te handelen voor sommigen, maar voor niemand leuk. Wat mij betreft verandert er het best wat in de opleiding, zowel bij artsen als bij assistenten. Een respectvolle houding naar klanten, het lijkt simpel.
Denkcultuur
Yta:"Wat mij betreft verandert er het best wat in de opleiding, zowel bij artsen als bij assistenten. Een respectvolle houding naar klanten, het lijkt simpel."
Dat gaat niet helpen. Ook hier gaat het om gedrag en perceptie. Dat is geen vaststaand of ingeprent ding. Dat beweegt mee met gewoontes en ervaringen. Het laat zich stimuleren door meningen en besluiten uit gewichtige notities en door ervaringen met de dag. Door dat wat zich het meest dominant laat zien.
Van gewichtige rapporten en overleg is er veel. Die worden zelden geinitieerd door individuele artsen. Het zijn P&O functionarissen, boekhouders en accountants, ambtenaren van ministeries, overkoepelende beslisorganen, verzekeraars, farmaceutische industrie of door hen gesponsorde pratientenverenigingen.
De patient die denkt dat ie ziek is, is niet vertegenwoordigd en zit nooit ergens aan tafel. Hij zit ook nergens in de beslisboom, behalve dan dat er consensus is dat niet zieke patienten vooral geweerd moeten worden.
Om medische redenen, onnodig dokteren is slecht, om praktische redenen, teveel klanten kun je niet kwijt en om economische redenen, het kost al genoeg.
De niet zieke burger en de patient die denkt dat hij ziek is, is het zelfs in hoge mate eens met die gedachte.
Zo ook de secretaresse, de telefoniste en de verpleegkundige op seh of hap.
Met een natte vinger: 80% van de burgers denkt dat 80% van de burgers wel eens onnodig een arts bezoekt. En precies met dat wantrouwen word je te woord gestaan door de gatekeepers, die geen arts zijn maar assistent of telefonist.
Dit soort uitslagen (ze zijn er over opvoeden, hufterig gedrag, geld lenen etc.) geven niets weer over de feitelijke situatie, ze laten slechts zien dat er consensus is over de gedachte die in de vraag besloten ligt. In dit geval: onnodig doktersbezoek is onwenselijk.
Wat gek is aan die consensus is dat de zorg om dat 'misbruik' zich inmiddels gedraagt als de angst voor fraude of diefstal. Alsof er daadwerkelijk 'gewin' is bij het onnodig bezoeken van een arts.
We hebben het al even geprobeerd: waarom in godsnaam zou iemand voor helemaal niks 4 uur in de wachtkamer van de seh gaan zitten, of zijn vrije dag of avond opofferen aan discussie met de telefoniste of de wachtkamer van een centrale Hap?
En dan nog gekker: ondanks al die angst voor misbruik heeft Nederland het duurste zorgsysteem heeft van Europa.
Hoe je dit verklaart is een kwestie van denkcultuur. Je kunt er echt twee kanten mee op: Zie je wel, Nederlandse burgers maken volop misbruik van de zorg. Of zie je wel, gatekeepen is duurder dan toelaten.
Dat rapport waaruit Mariel citeert, gaat voor de laatste optie. Maar ook al zou die gedachte morgen consensus worden in Nederland, dan is het probleem niet zomaar opgelost. Er wordt niet alleen gegatekeeped bij de voordeur van de praktijk, maar ook bij de achterdeur: Er zijn niet voldoende artsen en specialisten.
Marith heeft al laten zien welke tsunami van narigheid ons zal overkomen als we de poorten open zetten voor nieuwe artsen. Ik vrees dat dat een te dominante gedachte is om 'm snel kwijt te zijn.
Groet,
Miriam Lavell
Marith
En daarom was ik gisteren al gestopt met de discussie. Je kan er landelijke onderzoeken tegenaan gooien, zelfs europese, maar dat maakt allemaal niks uit.
Zolang als het belang van de indivudu, of de ervaring van het individu belangrijker is dan het belang van de gehele samenleving of de ervaring van de gehele samenleving, kan je als een roepende in de woestijn fungeren, maar je wordt toch niet gehoord.
Waar ik bij blijf is dat het systeem goed is, dat enkele deelnemers aan het systeem niet voldoen, maar dat dat niet het gehele systeem beïnvloedt.
Als je een probleem hebt met je huisarts, moet je dat oplossen, maar in ieder geval aankaarten.
Dat jouw huisarts in Drimmelen niet voldoet, betekent niet dat de huisarts in Beilen ook slecht is. Maar zo wordt er nu wel gereageerd.
Ja, ik heb ook wel eens slechte ervaringen in de medische sector. Hele slechte. Maar ook een paar hele goede en meestal gewoon goede.
Over die slechte ervaringen heb ik gesproken, brieven gestuurd en als uitslag is er bij één gekomen dat een orthopeed in het ziekenhuis een cursus communicatie is gaan volgen (tenminste, dat werd hem opgelegd door de raad van het bestuur).
Maar ook ik ben hier klaar, ik kan heel slecht tegen de algemene schopcultuur en het neersabbelen van anderen ipv je eigen argumenten benadrukken.
Jakiro
Wederzijds?
Pelle:"Hehe... eindelijk iemand die mijn punt begrijpt! Thx!"
Graag gedaan
Maar begrijp je mijn punt ook? Het laatste bericht van Jakiro illustreert hoe het kan dat klachten niet tot verandering leiden.
Jakiro heeft besloten dat het systeem goed is en dat alle commentaar erop van verwende mensen komt die hun eigen belang voorop stellen.
Nu verdenk ik mijn huisarts allerminst van denken met dezelfde ondertoon. Het is een aardige en meelevende man. Maar hoe meer hij denkt dat het systeem goed is, hoe lastiger het zal zijn om het eens anders te bekijken.
Groet,
Miriam Lavell
Reëel tekort
Pelle:"Nu weet ik dat ze mij niet zal weigeren (daar ben ik te mondig voor) maar ook een niet mondig patiënt zou dus gewoon tussendoor moeten op maandag."
Daar zou ik niet zo zeker van zijn. Het tekort aan tijd voor consulten is een reëel tekort. Het is heel goed mogelijk dat de agenda vol zit met mensen die een nog lastiger kwaal hebben die ook net niet lastig genoeg was voor de HAP.
Precies daarom snap ik goed waarom Jaymza geen zin heeft om haar kwalen kenbaar te maken. Dat maakt van jouw kwaal een wedstrijd met die van anderen.
Tegelijkertijd: het is goed mogelijk dat jij niet geweigerd wordt. Dat ligt denk ik vooral aan de praktijk (wat is de populatie?) en misschien ook wel omdat je een voorrangspositie hebt ten opzichte van, pak 'm beet, alleenstaande jonge mannen. En wie nog meer?
We weten niet op welke gronden de telefoniste screent. Dat kan ook bij elke praktijk anders zijn.
Groet,
Miriam Lavell
*idee*
Pelle:"Helaas begrijp ik Jakiro ook wel
Wat doen we eraan? "
Door het eens anders te bekijken.
Neem het voorbeeld van Drommels. Je belt de HAP, die klikt meteen je dossier aan en weet van alles. Je doet je klacht en de HAP zegt 'dat kan wel een dagje wachten"?
Dat blijkt meer dan een dagje te worden omdat de huisarts al vol zit.
Waarom kan die HAP telefoniste niet meteen zien of die huisarts wel plaats heeft de volgende dag? Waarom kan die niet meteen een afspraak voor je maken? Waarom wel uitwisseling van jouw gegevens en niet van agenda's?
Zou de telefoniste dat wel kunnen, dan zou ze het aantal wachtdagen bij de ha mee kunnen wegen in de triage. Kan het een dagje wachten, of worden het er dan meteen twee of drie?
Het lijkt me een simpele en gelijkwaardige oplossing, maar op dat idee kom je niet als je het systeem goed vindt en de klanten lastig.
Groet,
Miriam Lavell
Nog een voorbeeld
Ja, Pelle, ik vertel het de huisarts wel: "ik heb een week op deze afspraak moeten wachten", antwoord is dan "ja, het is erg druk". Ik vind het niet kunnen om vervolgens tijdens kostbare consulttijd te discussiëren over het systeem. Hoewel dat best weleens voorkomt, waarbij de huisarts het meest 'klaagt' over de enorme toegenomen werkdruk door heel veel extra administratie, zoals bijv. alleen al de jaarlijks terugkerende brieven voor gehandicapten om een pgb te verkrijgen.
Ik ben een beetje verbaasd over de postjes van Marith, waarom trek je je het zo persoonlijk aan? Niemand toch die zegt: Marith, jouw man levert prutswerk? Daarbij gaat het hier niet over het werk van specialisten. Als mijn branche zo onder loep wordt genomen voor betere klantvriendelijkheid, zou ik dat toejuichen.
Gisteravond een vriendin gesproken over dit onderwerp. Haar man voelde zich al een poosje niet lekker. Snel moe, pijntjes hier en daar. Het ging maar niet over en toch eens de huisarts gebeld. De assistente gaf tips, meer rust nemen, gezonder eten en eventueel over drie weken, als het niet betert, een afspraak maken.
Na een poos, bijna drie weken, voelde de man zich echt niet lekker. Echt beroerd. Het was weekend, dus de HAP gebeld. Hoelang heeft u al klachten? "nou, toch al een paar weken" Daar is de HAP niet voor bedoeld meneer, die is er voor acute klachten. Op maandag was de man te ziek om naar de huisarts te kunnen. Assistente (andere dan de eerste en blijkbaar waren er geen aantekeningen gemaakt van de eerste keer bellen) gaf wat tips, er heerst ook van alles, maar let wel op dit en dat. Op vrijdag overleed de man, later bleek aan kanker met heel veel metastasen.
Nou was de man natuurlijk toch niet te redden geweest, maar de vrouw (mijn vriendin) voelt wel veel wrok, er is drie keer tegengehouden een arts te zien.
Het spijt me, maar ik kan dit geen goede gezondheidszorg noemen. Brave burgers lopen zorg mis.
Pelle, je schrijft het zelf ook
Je schrijft (in je posting over de ta-ellende van je man):
Gelukkig hield ze de boot niet af want ik weet zelf heel goed wanneer ik wel of niet de HAP moet bellen.
///////////
Jij bent er dus eentje. Jij snapt het en weet het precies, wanneer je die HAP moet bellen. En je weet ook nog precies wat je moet zeggen, want de dokter belt zelf terug. Nou, dat krijgt mijn schoonmoedertje van 89 niet voor elkaar.
Tirza
En nog een keer pelle
Je schrijft: ik krijg die afspraak, ik ben mondig genoeg. Sta jij dus met je zere arm die makkelijk nog een dag kan wachten op de plaats van mijn zieke kind. Of van de man van de vriendin van Caillic. Waarom moeten díe wachten - en jij niet? Alleen maar omdat jij zo lekker mondig bent? Dat déugt toch niet?
Tirza
Twee dingen
Ik vind de afspraakmakerij nog niet het slechtste punt van de zorg, maar het houdt allemaal verband met elkaar.
- de hokjesgeest. Zeker bij specialisten dien je als patient je klachten uit te kienen op een manier die maakt dat je met één, hooguit twee specialisten te maken hebt. Anders kan je maar beter een project manager in dienst nemen. Dit loopt bij kankerpatienten al jaren de spuigaten uit. Ik heb zelf weleens de huisarts gebeld toen mijn buurman tussen de chemokuren door liep te creperen van de pijn. Chirurg was gepasseerd station, oncoloog zag hij alleen bij planning chemo's en er waren nog twee andere specialisten betrokken bij de specifieke oorzaak van zijn klachten die naar elkaar verwezen.
Dit wordt inmiddels opgevangen doordat steeds meer ziekenhuizen een soort case manager aanstellen in de vorm van een verpleegkundige die het totaal bewaakt. Dat staat echter nog in de kinderschoenen.
- vereiste mondigheid. Ik heb mijn bejaarde vader regelmatig telefonisch moeten coachen als hij 2 paracetamolletjes kreeg omdat hij in het weekend pijnklachten meldde. Dan moet het wel heeeeel erg zijn wil er een assistent komen kijken. De assistent die uiteindelijk kwam had te weinig vakkennis om de goede diagnose te kunnen stellen. Dit is alleen maar goed gekomen door een ervaren verpleegkundige na de dienstwissel die de gedetailleerde vragen van mijn moeder nog een keer bij de specialist voor heeft gelegd. Ondertussen lag mijn vader al bijna een etmaal met enorm veel pijn.
Heel veel patiënten zijn niet mondig. Wat ik ook helemaal mis bijvoorbeeld in het verhaal van Jakiro is het gegeven dat zieke mensen vaak nog minder mondig zijn dan wanneer ze niet ziek zijn.. het hoort bij ernstig ziek zijn dat je nu juist niet eindeloos voor jezelf kunt opkomen.
Mondigheid
Lang, lang geleden toen ik nog als EHBO-er meedeed aan rampoefeningen leerde ik 1 ding bij de triage:'Degenen die het hardste zeuren moet je links laten liggen. Let vooral op degenen die stilletjes zijn.'
Blijkbaar is deze regel verlaten.
Tihama
Pelle
"Haar man voelde zich al een poosje niet lekker. Snel moe, pijntjes hier en daar. Het ging maar niet over en toch eens de huisarts gebeld. De assistente gaf tips, meer rust nemen, gezonder eten en eventueel over drie weken, als het niet betert, een afspraak maken." "Op maandag was de man te ziek om naar de huisarts te kunnen. Assistente (andere dan de eerste en blijkbaar waren er geen aantekeningen gemaakt van de eerste keer bellen) gaf wat tips, er heerst ook van alles, maar let wel op dit en dat. Op vrijdag overleed de man, later bleek aan kanker met heel veel metastasen." Pelle, je kunt toch niet met droge ogen volhouden dat als je nu maar duidelijk uitlegt aan de assistente wat er gaande is, je heus wel op tijd wordt geholpen? Want dat is een probleem apart: als je vage klachten hebt, moet je van veel assistentes eerst wachten of het niet vanzelf overgaat. De kennis van de assistente schiet tekort om in zulke gevallen adequaat door te kunnen vragen. Om die reden heb ik van mijn eigen huisarts antibiotica gekregen om thuis te bewaren. Omdat we allebei weten dat ik, als ik ze nodig heb niet naar de HAP kan bellen. Omdat we allebei aannemen dat de veel HAP-assistentes mij niet zullen toelaten. Als mijn kwaal opflakkert, krijg ik koorts en ga ik hoesten. Algemene klachten, waarbij het me soms niet lukt om de assistente duidelijk te maken dat ik geen doorsnee gevalletje koorts en hoest ben, maar iemand die maar beter zo snel mogelijk antibiotica kan krijgen. Uitleg over de chronische onderliggende kwaal resulteert dan toch in: "Neemt u een paracetamol en wacht u af, kom niet hierheen". Dus vandaar deze oplossing.
Ik vraag me trouwens af of al die kittige doktersechtgenotes en/of rontgenlaborantes in deze draad ook eens kunnen toelichten wat het tuchtcollege zou maken van een geval als van de man van de vriendin van Caillic. Inderdaad, die was niet meer te redden geweest ws. Maar hulp was niettemin wel erg nodig, hij heeft waarschijnlijk hele nare klachten gehad en erge pijn. En is nu niet geholpen, er is niet eens naar hem gekeken. Vreselijk. Dus: wat doet het tuchtcollege in zo'n geval?
Dus?
Pelle"mijn zere arm HEEFT namelijk al een dag gewacht want ik mocht niet naar de HAP. Als er NA mij patiënten komen die OOK die dag gezien moeten worden moeten die er ook tussen. Ik zit dus niemand in de weg"
Ik snap dat 'dus' niet. En eigenlijk ook het 'moeten' niet. Vol is vol, toch?
Je denkt toch niet dat het geval Drommels zo lang moest wachten omdat de dokter geen zin had om eerder te helpen?
Als je bedoelt dat het zo georganiseerd moet zijn dat afgewezen weekend of nacht Happers de volgende dag terecht kunnen, dan zijn we het misschien wel eens.
Dat zou zo moeten, maar zo is het niet georganiseerd.
Groet,
Miriam Lavell
Vol verwachting
Pelle, je zit zelf vol met verwachtingen. Het enige verschil tussen jou en de mensen die hier over de bereikbaarheid van de dokter klagen, is dat zij al wel in hun verwachtingen beschaamd zijn. Jij nog niet.
Pelle:"Ik fiets dus even langs als ik de kinderen naar school heb gebracht, dan weet ik zeker dat ik een afspraak kan maken om 8:15. Dat zijn allemaal dingen die een chronisch zieke allang zou moeten weten maar IK weet het zelfs. "
Het klinkt bijna als een beschuldiging. Moet die sufkop van een chronisch zieke maar even langsfietsen. Dat bedoel je vast niet zo, maar ik wil dat toch even gezegd hebben. En tegelijkertijd, jij omzeilt de telefoon op je fietsje (je zal maar een open been hebben) en weet je kennelijk toegang te verschaffen tot de assistente die jou, tussen al die drukke telefoontjes door, te woord staat en in de agenda wurmt.
Dat vind je geen zinloos praktijkbezoek? Dat vind je geen verwend gedrag dat alleen maar je eigen belang dient?
Pelle:"Met de zere arm van anderhalve dag begin ik dus om 1 minuut voor 8 te bellen en ja dan heb ik een afspraak op die dag."
Dat is wat jij verwacht. Je vult eigenlijk hiermee de 'eigen schuld' in van het geval Drommels. Die zal wel te laat gebeld hebben.
Pelle:"Ik vind ook dat ik dan kan 'eisen' dat ik die dag een afspraak krijg want dat heeft de HAP gezegd '
Maak dat eens logisch en zonder smiley. Op grond waarvan precies kun je dat eisen? Op grond waarvan precies kan tegen jou niet gezegd worden dat je niet moet denken dat je er recht op hebt om een arts te zien?
Ik zou het niet weten.
Pelle:"Nu zullen jullie weer roepen dat dat niet overal is: waarom blijven we over en weer in casussen praten dan? "
Die casussen zijn relevant omdat ze laten zien dat je helemaal niks kunt eisen. Zelfs niet als de zorg niet aan de meest primair gevoelde basisverwachtingen voldoet. Verwachtingen die jij ook hebt. Daarin verschillen we niet.
Het enige verschil is dat die van jou nog niet geschonden zijn.
Groet,
Miriam Lavell
Jee pelle
Als ik nog gewoon kan langsfietsen ga ik echt de kostbare tijd van mijn huisarts niet bezetten. Dan kan er nooit wat aan de hand zijn wat niet een paar dagen kan wachten. Dat weet elke chronisch zieke
Casus
Meisje, 4 jaar. Astma, meerdere oor- en longontstekingen in verleden. Hoest al 6 dagen en sinds vanavond hele erg hoofdpijn.
Krijsen, huilen, niet willen reageren, licht doet pijn, geluid doet pijn. Temperatuur 34,7 graden.
Wordt na half uur slapen krijsend wakker. Paracetamol zetpil erin, neussprayen en weer naar bed.
Moeder belt 21.30 naar de HAP voor advies, of ze ergens op moet letten. Wil niet een afspraak, slechts wat advies.
Is ze nekstijf ? Nee.
Heeft ze vlekken ? Nee, geen puntbloedingen.
Toch direct langskomen. Maar ze slaapt alweer...Nee, toch direct langskomen.
Moeder is net weer terug, met kind uiteraard, slechts wat verkouden, iets rode keel en paar kleine kliertjes.
Vol verbazing, want waarom moest ik langskomen ?
Huisarts: Indien er van een rijtje mogelijke klachten er 3 of meer aanwezig zijn, moet het kind door een arts gezien worden. Dat zijn gewoon landelijke afspraken.
Beter 100x te veel langskomen, dan 1x te weinig.
Op mijn vraag of dit in een HAP-enquete tot de zinloze bezoeken zou behoren (met dit draadje in mijn achterhoofd) zei hij volmondig nee.
Is het nu zo raar dat ik wél tevreden ben over het systeem ? Een systeem wat het zekere voor het onzekere wil nemen, zeer snel en grondig.
Jakiro
En ja, het ging dus over mij en mijn jongste dochter. En geloof me, ik was op mijn 39e verjaardag ook liever thuis gebleven 
Mislukt
Pelle:"Toch lees je niet goed: toen ik verder ging over de casus van de arm (daar ging het om) heb ik gezegd dat ik om 1 minuut voor 8 begin te bellen!"
Het tekstje is dan toch een beetje mislukt. Ik begreep het ook zoals Yta het begreep. Maar soit.
Wat je werkelijk zegt kennelijk, is dat als je om 1 miuut voor 8 begint te bellen, dat je dan een afspraak hebt dezelfde dag nog om 8:15.
Klopt dat?
Groet,
Miriam Lavell
Welk rijtje?
Jakiro:"Huisarts: Indien er van een rijtje mogelijke klachten er 3 of meer aanwezig zijn, moet het kind door een arts gezien worden. Dat zijn gewoon landelijke afspraken. "
Het zou fijn zijn als wij (burgers in het algemeen) dat rijtje ook kennen.
Jakiro:"Beter 100x te veel langskomen, dan 1x te weinig. "
Die regel is makkelijk te onthouden. Maar hoe verhoudt dat zich dan tot het afwijzen van patienten?
Jakiro:"Op mijn vraag of dit in een HAP-enquete tot de zinloze bezoeken zou behoren (met dit draadje in mijn achterhoofd) zei hij volmondig nee. "
Hij liegt. Er zijn verschillende lijstjes. De mening van het gatekeeppersoneel, de mening van de mensen in de wachtkamer, de mening van de artsen zelf (die klagen helemaal niet zo liet ik al zien) en de mening van de boekhouder die terugrekenen vanaf de diagnose.
In die laatste statistiek ben je als 'zinloos geval' terecht gekomen.
Groet,
Miriam Lavell
Ik vind het niet zo grappig pelle
Langsfietsen? Je gaat uit van een standaard twee-volwassenen-gezin? Vind ik weinig sympathiek.
Mijn vriendin kreeg een assistente aan de lijn, maar omdat de klachten te vaag waren, kwam er echt geen dokter aan te pas. Terwijl iedere dokter, waarschijnlijk direct had kunnen zíen dat het goed mis was.
Pelle, je behoort tot de gelukkigen aan de goede kant van de lijn. Ik ben die lijn al lang geleden overgestapt. de lijn van beschaamd vertrouwen. En ik hoop maar dat jij voor altijd aan de goede kant blijft staan. Het is alleen jammer dat je niet durft te kijken naar wat er werkelijk aan de hand is. En dat ook nog eens voorziet van smiley's en 'haha' en termen als 'absurd'. Voor jou allemaal ver-van-je-bed-show. Het heeft niks met jouw werkelijkheid te maken, dus is het absurd.
Tegelijkertijd laat je juist zien dat het systeem niet deugt. Langsfietsen, omdat je anders geen afspraak kunt krijgen. Verre van normaal dat dat moet. Alleen accepteer je dat, omdat jij dat kunt en omdat het voor jou werkt.
Ook jakiro's casus
Ook Jariko laat zien dat het systeem niet deugt. Het systeem = de assistente bepaalt.
Jij wilde niet langskomen, maar moest, jij had gelijk, het was onnodig. De patient kan over het algemeen best goed inschatten of een dokter zien nodig is of niet. Dus laat die assistente dan doen waar de patient om vraagt, van tips geven tot een afspraak maken.
Knars, ik probeer je te begrijpen.
Oke, je beschrijft twee verschillende sitiaties. Het geval zere arm los je op door vanaf 1 minuut voor 8 te bellen, maar in alle andere gevallen bel je niet. Dan ga je langs om 8:15 om een afspraak te maken voor dezelfde dag.
Klopt dat?
Pelle:"Als je vindt dat je die dag nog gezien moet worden ga je niet pas om 10 uur beginnen met bellen. "
Vind je dat als je voor 10 uur belt dat je dan 'recht' hebt op een afspraak dezelfde dag?
Pelle:"Een goede praktijk (en ja dat ligt NIET aan de assistente maar aan de orders van de huisarts) kan iemand, die om 13 uur belt, er altijd nog tussen plaatsen als dat nodig is. "
Bedoel je hier spoedgevallen, dus niet de zere arm? (zere arm tot 10 uur, spoedgevallen tot 13 uur)?
Groet,
Miriam Lavell
