Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Even anoniem

Even anoniem

24-03-2010 om 10:17

Een psychisch wrak

Mijn man is twee maanden terug ontslagen. Inmiddels heeft hij de eerste sollicitaties (met bijbehorende afwijzingen... achter de rug. Nu zit hij er echt doorheen. Voor zijn omgeving is de situatie onhoudbaar. Nou had hij altijd al een zeer beperkt kringetje aan sociale contacten, maar nu heeft hij zich echt ingegraven. Deels uit schaamte ('ik ben een loser'), maar ook omdat hij nergens zin in heeft, het niet kan opbrengen interesse te tonen in een ander... en hij vindt dus dat anderen hem laten vallen als een baksteen!

Inmiddels loop ik ook op m'n tandvlees. De sfeer kan in no-time omslaan. Financieel is zijn ontslag ook een behoorlijke tegenslag. Maar het ergst vind ik zijn opstelling, totaal lamgeslagen en berustend. Hij heeft zelf de diagnose 'depressief' gesteld: 'Ik ben depressief, op het suïcidale af', zei hij laatst. Dus 'de schop onder de kont' wekt alleen zijn boosheid op.
In het dagelijks leven komt het erop neer dat iedereen in het gezin op eieren moet lopen. Hij verwijt mij dat ik niet aanvoel wat-ie nodig heeft (volgens mij weet hij dat zelf niet eens), dat ik hem niet steun, er niet voor hem ben. Ik weet niet goed wat ik moet doen, volgens mij doe ik het sowieso nooit goed! Hij slikt al anti-depressiva en zit in therapie. Voor iets anders welliswaar, maar ik hoop dat zijn therapeute oppikt dat er ernstige dingen spelen. Iemand ervaring? Ik weet het namelijk echt niet meer...

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Stenna

Stenna

24-03-2010 om 11:16

Typisch depressief, wel moeilijk

Ik heb al jarenlang een drietal (verwant, dus blijkbaar een genetische component) cyclisch depressieven in mijn directe omgeving). Dingen die jij noemt: geen enkele interesse in anderen hebben, alleen met jezelf bezig zijn, overlopen van zelfmedelijden en vinden dat iedereen je "laat vallen" vind ik typisch. Dat hebben zij ook. Blijkbaar symptomatisch voor depressie? Dat maakt het overigens niet makkelijker om mee om te gaan, ik kan er zelf ook slecht tegen (ik zou er niet mee getrouwd kunnen zijn). Je denkt, door boeken en films enzo, misschien dat depressieve mensen in stilte en zelfverwijt lijden aan het wereldleed, en meer melodramatisch. Maar in werkelijkheid zijn het erg irritante, egocentrische en veeleisende mensen (ik generaliseer nu even heel erg hoor). In de tijd van hun depressie dan. Geef het antidepressivum nog een kans: over het algemeen werkt dat pas na een week of 6 tot 8, en dan wordt het in onze gevallen ook werkelijk beter.
Veel sterkte!

Puck

Puck

24-03-2010 om 11:57

En bedankt stenna

"Dingen die jij noemt: geen enkele interesse in anderen hebben, alleen met jezelf bezig zijn, overlopen van zelfmedelijden en vinden dat iedereen je "laat vallen" vind ik typisch. Dat hebben zij ook. Blijkbaar symptomatisch voor depressie"
Goh, misschien voor de mensen in jouw omgeving van toepassing maar het is zeker niet symptomatisch voor depressie. Tenminste niet zoals ik dat zelf ervaren heb en ook niet wat ik zie bij mensen uit mijn omgeving met depressieve klachten. Die zijn nu juist heel erg bezig met hoe ze hun omgeving zo weinig mogelijk "last" kunnen laten hebben van hun probleem.
En je opmerking "Maar in werkelijkheid zijn het erg irritante, egocentrische en veeleisende mensen" vind ik echt compleet belachelijk, ook al zeg je dat je generaliseert. Ik heb medelijden met de mensen met problemen in jouw omgeving als DAT is hoe jij over ze denkt. Maar het zegt meer over jou en je inlevingsvermogen dan over hen. Ik hoop dat het je nooooit zelf zou overkomen maar ik wens je 1 dagje depressie toe om eens je blik te verruimen en een normale visie te krijgen over depressieve klachten.
En voor even anoniem: kun je zelf geen contact opnemen met de therapeute om aan te geven wat er speelt? Waarom moet ze dat zelf gaan ontdekken. Jij als partner kan daar best van toegevoegde waarde zijn.

Stenna

Stenna

24-03-2010 om 12:08

Puck

ik zei er achteraan: althans, tijdens hun depressie. In de perioden dat ze niet depressief zijn, zijn het heel andere mensen. Het is dus een symptoom, dat zei ik al. Ik heb er wel degelijk begrip voor dat ze er op dat moment niets aan kunnen doen, omdat het door hun ziekte komt. En bied ik ze allerlei steun in het dagelijks leven. Maar daarom mag ik het nog wel moeilijk vinden om mee om te gaan, ik ben daar liever eerlijk over.

mirreke

mirreke

24-03-2010 om 12:18

Jij als partner

kunt, zoals Puck ook al aangeeft, inderdaad een rol spelen bij de therapeute. Jij kunt gerust opbellen en zeggen dat jij je zorgen maakt, en aangeven wat er speelt.
Ooit, in een periode dat mijn partner ook erg 'down' was, enorm last had van hypochondrie en echt een ramp werd voor zijn omgeving heb ik zelf de huisarts gebeld en de situatie uitgelegd. Daarna kwam er actie, en kwam alles goed (dat duurde wel even hoor, maar er gebeurde tenminste wat).
Heb jij zelf al met de huisarts gesproken. Je kunt vanuit jezelf praten, dat jij het niet meer aan kunt. Er zou denk ik veel gerichtere hulp mogelijk zijn voor je partner.
Naar ook, zo wordt het een vicieuze cirkel. Want in zo'n bui krijg je natuurlijk nooit een baan, en zo wordt het zwarte gat alleen maar zwarter...
Ik hoop voor jullie dat er snel hulp komt. Iemand die aangeeft dat hij op het suicidale af depressief is, vind ik zeer ernstig.
Oh, en ook. Geef naar je man duidelijke grenzen aan. OK, hij zit te simmen, maar dat hoeft niet te betekenen dat dan iedereen maar moet zitten simmen. Daar zou ik wel ruzie voor over hebben! Ik geloof niet in op je tenen om hem heen sluipen, ik geloof erin dat hij toch echt wakker geschud moet blijven door jou. Het is erg, maar niet het einde van de wereld, althans niet voor de rest van het gezin. En misschien kunnen jullie het wel omdraaien, vind jij een (grotere) baan en kan hij wat meer zorgen.

Puck

Puck

24-03-2010 om 13:59

Stenna

Nee, dat wat jij beschrijft is niet per definitie een symptoom van depressie. Jij hebt zo ervaren bij de mensen in jouw omgeving, maar dat wil nog niet zeggen dat het een algemeen iets is. En ik vind het prima dat je er eerlijk voor uitkomt dat je moeite hebt met hun gedrag, het IS ook moeilijk voor de omgeving. Maar naar mijn mening doe je in je eerste posting een heleboel mensen met depressieve klachtenernstig tekort en veralgemeniseer je dingen die niet terecht zijn. Zo.. en nu weer tijd voor een pammetje....

Stenna

Stenna

24-03-2010 om 15:18

Familietrekje

Puck, ik ken inderdaad alleen deze drie en die zijn, zoals ik zei, verwant. Dus misschien is het een familietrekje. Maar ik vond het zo opvallend omdat het precies hetzelfde is als wat Even anoniem beschrijft. Daarom noemde ik het, voor haar leek de herkenning (omdat zij er ook moeite mee heeft, met dit gedrag van haar partner) wel prettig om te horen. Ik had geen bedoeling jou of anderen te beledigen. Nogmaals: die drie mensen zijn als ze niet ziek zijn of hun "pammetjes" nemen heel anders.

Puck

Puck

24-03-2010 om 17:45

Stenna

Het schoot me alleen even verkeerd dat je alle depressievelingen zo'n beetje ongenuanceerd over 1 kam scheerde. Kan best zijn dat het een familietrekje is en het kan ook bij niet familie goed voorkomen, maar niet iedereen reageert hetzelfde bij depressieve klachten. En dat is wat ik jou wilde meegeven. En natuurlijk is herkenning fijn om te horen, het is vaak prettig om te weten dat je niet de enige bent.
Ik hoop dat Even anoniem zelf ergens kan aankaarten wat er aan de hand is. Haar partner zal dat niet doen denk ik en zelf met partner in gesprek gaan levert in deze fase denk ik alleen maar meer verzet op.

Balletmama76

Balletmama76

24-03-2010 om 18:37

Stenna

"Dingen die jij noemt: geen enkele interesse in anderen hebben, alleen met jezelf bezig zijn, overlopen van zelfmedelijden en vinden dat iedereen je "laat vallen" vind ik typisch."

Zo was m'n ex dus ook en is het nog steeds, het is erg moelijk om hiermee om te gaan als echtgenoot, want je wil hem wel erg graag uit de put halen, maar niks wat je probeert, werkt.

Maar, tijdens onzer huwelijk had ik hier veel meer moeite mee dan nu, waarschijnlijk omdat er nu de nodige afstand is. En ik inmiddels geleert heb om in zo'n fase met hem te communicieren en geen waardeoordeel meer erover te hebben.

Idd is het erg heftig om met iemand z'samen te leven die aan depressie lijdt. Het is als dat je onder een zwarte sluier zit. Alle vrolijkheid verdwijnt, als je in zijn buurt bent, op gegeven moment durf je niet eens meer te lachen als hij erbij is.

"Maar in werkelijkheid zijn het erg irritante, egocentrische en veeleisende mensen (ik generaliseer nu even heel erg hoor). In de tijd van hun depressie dan."

Als je niet weet, wat het is kan zo'n gedrag idd heel erg egocentrisch over komen en ook erg irritant zijn. Het helpt, als je jezelf duidelijk maakt, dat het niet persoonlijk tegen je gericht is, maar gewoon het symptoom van deze ziekte. Dan irritier je jezelf minder hieraan (in mijn ervaring), want je betrekkt het minder op jezelfst.

Mijn advies, en het enigste advies, wat ik je kan geven, Even Anoniem: Zorg voor een goed sociaal netwerk voor jezelfst, mensen waarmee je kan lachen en waar je kracht kan bijtanken. En/of een hobby, waar je plezier in heb, ook om kracht bij te tanken. Want het leven met een depressieve partner kost ongeloofelijk veel geestige energie, je moet iets voor jezelf hebben, anders trekkt hij je mee omlaag.

Steun hem in zijn therapie, maar maak het en hem niet de inhoud van je leven.
Ook al probiert hij dan, dat jij je hierover schuldig gaat voelen (ook dat kan erbij horen).

Ik weet nu, dat mijn ex bepaalte dingen niet uit boze wil gedaan heeft, maar omwille van zijn ziekte. Bij hem komt dan wel nog post-traumatische stress-stoornis erbij door de oorlog in Bosnie en zijn depressie is hier maar een symptoom van.

Hierdoor is het wel een stuk makkelijker geworden, deze dingen te vergeven en ik heb het hem ook allemaal vergeven, maar ik zou het niet nog een keer doen (in zo'n huwelijk blijven), en zeker niet zo langdurig als toen (ruim 18 maanden van diagnose totdat het uit elkaar ging).

Puck

Puck

24-03-2010 om 19:24

Balletmamma (o.t.)

Ik moet altijd glimlachen als ik jouw posting met je duitse twist ziet. Heeft iets heel charmants vind ik.
Overigens geeft dat in jouw posting nu wel een enigzins hilarische zin, al snap ik helemaal wat je bedoelt. Je schrijft "Want het leven met een depressieve partner kost ongeloofelijk veel geestige energie". Je bedoelt geestelijke energie, geestig heeft de betekenis van lollig, grappig.

Balletmama76

Balletmama76

24-03-2010 om 20:31

Puck..

Ik lig hier helemaal in de deuk - dat duitse krijg je er niet zo snel uit en het levert idd vaak grappige fouten op...

Maar weer iets erbij geleert, hihi!

Balletmama76

Balletmama76

24-03-2010 om 21:05

Zonnetje

Toen ex de diagnose kreeg, was dochterlief 8 weken oud. Het begon bij hem tijdens de zwangerschap en ik dacht eerst, dat ie zenuwen heeft omdat zijn eerste kind onderweg is. Bij hem begon het ook met diffuse lichaamelijke klachten, waar echter geen lichaamelijke oorzaak voor was te vinden.

Toen zag ik ook nog niet de link met de oorlog in Bosnië, nu weet ik dat PTSS soms pas jaren naar een trauma pas echt zijn klauwen laat zien, o.a. depressies. Hij vertoonte, achteraf gezien, wel vanaf begin trekjes ervan, maar ik was ook maar 16 toen ik hem ontmoette, en op deze leeftijd weet je gewoon niet veel ervan.

Naarmate hij de diagnose kreeg, stortte hij helemaal in, zat zwaar aan de medicijnen. Van de pammetjes kreeg hij nogal erectiestoornissen en een sterk verlaagde libido en kreeg hiervan nog een extra-klap natuurlijk.

Dus ik was 23, had een baby van 8 weken en een van 30 jaar, begon toen ook een bijna-voltijd-baan als nachtzuster in een verzorgingstehuis, terwijl een buuf op dochter paste s'nachts - het was echt geen leven. Ik was ook goed kapot toen het EINDELIJK over was en moest mezelf echt terug vinden. Ik had mezelfst toen compleet weg gecijfert en dat was echt mijn grootste fout hierin.
Want natuurlijk zag hij dat niet, natuurlijk bleef hij zeuren, dat ik hem in de steek laat enzovoort terwijl ik in mijn beetje "vrije" tijd echt niks anders deed dan voor dochter en hem te zorgen, in gesprek blijven met z'n arts enzovoort.

Wel weet ik een ding zeker: Dat ik zoiets nooit meer zou meemaken, voor geen man van deze wereld. En ik heb echt zielsveel van hem gehouden, dacht echt zonder hem niet te kunnen leven.

Maar het kan dus wel. Sterker nog, mijn leven is een heel stuk beter geworden doordat we uit elkaar gegaan zijn. En dochterlief's leven ook. Zij zal zeker niet het vrolijke meisje geworden zijn, dat ze nu wel is, dat ik bij hem gebleven was.

Natuurlijk is ook dit geen perfecte situatie, maar het is wel het beste wat we ervan kunnen maken gezien de omstanden zoals ze zijn.

Zusenzo

Zusenzo

24-03-2010 om 22:35

Wrak

Even zonder de reacties van de anderen gelezen te hebben zomaar wat in mij opkomt. Dat je man ontslagen is, depressief is, strontvervelend is, is een kant van het verhaal. Een kant waar hij professionele hulp voor nodig zal hebben. Maar dat jij na 2 maanden op je tandvlees loopt is een andere kant. Ik vind dat snel. Weet natuurlijk niet waarom je man ontslagen is of waarom hij in therapie zit, dus misschien wordt er al veel langere tijd veel van jou gevraagd maar het lijkt me wel van belang dat jij vooral 'ns voor jezelf gaat zorgen. Wat precies is lastig, ligt aan jou en je mogelijkheden maar zorg dat je niet al zijn gemopper dag en nacht meesleept. Voor hem professionele hulp, voor jou tijd voor jezelf, je eigen dingen.

Inéz

Inéz

25-03-2010 om 12:50

Steunen

Wij hebben in dezelfde situatie gezeten, alleen andersom. Vorig jaar zomer totaal ingestort en het ging hard bergafwaarts. Mijn man heeft alles moeten opvangen, ook al probeerde ik enigszins door te functioneren. Ik kreeg ook medicatie en therapie. Op gegeven moment ging het niet meer, voor mijn man en dat was het moment dat hij is gaan bellen naar de huisarts. Ik zat via de crisisdienst diezelfde dag nog in een opname. Mijn bewondering voor mijn man is tot op de dag dat ik dood ga, grenzeloos.
Ik kan wel stellen dat het keerpunt is geweest, dat hij zei: ik wil dat je de tijd neemt om aan jezelf te werken, jij blijft daar en ik wacht op je. Dat heeft me zoveel rust gegeven! Niet iemand die zei: schiet nu op, dit duurt al zolang, geef jezelf een schop onder je kont. Dat kun je namelijk niet in die situatie! Diep van binnen wil je alles wel doen om weer normaal te functioneren.
Je man is voor iets anders in therapie en misschien heeft zijn ontslag wel een extra trap gegeven om in te storten. Maar: hij is wel bezig met therapie, hij slikt medicatie. Dat is een lichtpunt. En voor jou: je kunt niks doen, aan zijn situatie. Wat je ook zegt, het komt niet binnen. Híj zal moeten werken, hij zal moeten veranderen. Laat los dat je adviezen gaat geven, dat je op zijn huid gaat zitten. Hoe meer je trekt, des te meer kom je in een negatieve sfeer terecht. En dan groei je in een hard tempo uit elkaar.
Ik vind het heel jammer dat er nu verhalen komen van mensen met een depressieve partner en vervolgens een scheiding. Heel heftig en verdrietig. Maar dat steunt jou nu niet. Vraag of je mee kunt naar zijn therapeute, omdat je wil dat hij beter wordt en daarin mee wilt denken. Laat zien hoeveel effect het heeft op jou en op jullie kinderen. En zoek hulp voor jezelf, dat doet mijn man nu ook. Iemand waar je je verhaal kunt doen.
En solliciteren lijkt me nu helemaal niet haalbaar. Een nieuwe baan beginnen terwijl je slecht in je vel zit, is vragen om nog meer problemen. Kan dat misschien voor jou op de iets langere baan geschoven worden? En wees open naar je omgeving, zodat ze jou ook kunnen steunen. voordat je op een eilandje belandt.
Heel veel sterkte, ik hoop dat jullie samen door deze crisis kunnen komen. 'Inéz'

Tineke

Tineke

25-03-2010 om 13:52

Inez

Diepe buiging voor jou! Bravo! Zo sterk en toch zo kwetsbaar en daardoor zo helder deze posting neerzetten, vind ik grote klasse! Respect!

Puck

Puck

25-03-2010 om 14:08

Inéz

Ik ben blij te lezen dat het met jouw nog steeds weer een stapje beter gaat. Je weet de gevoelens vanuit de kant van de "patiënt" treffend weer te geven. Ik ben er ondertussen wel achter dat mensen ook willen ze het heel graag begrijpen het toch niet kunnen begrijpen. Je moet zoiets zelf ondervinden om het echt te begrijpen. Fijn dat je (net als ik overigens) een partner heeft die je door dik en dun steunt, dat motiveert (mij in ieder geval) om vol aan de bak te gaan voor volledig herstel.

Inez

Ik kan je wel zoenen.

Inderdaad, je verwoord het heel helder.

Inez

Inez

25-03-2010 om 21:53

Dank...

...weet je, aan een ander kun je goed adviezen geven
Wij concluderen nu ook achteraf, een situatie als deze drijft je of uit elkaar of het brengt je dichterbij elkaar. Wij hebben hardop uitgesproken naar elkaar of misschien wel: mijn man vooral dat we er samen voor gaan. Maar het is een hard gelag, ik zie aan hem dat hij er bijna doorheen zit. Het is ook niet niks, je vrouw staat voor je en deelt je bijna blij mee dat ze zelfmoord wil plegen en dat het de beste oplossing voor alle partijen is. Het beste advies van iemand was toen: als je het niet meer trekt, moet JIJ aan de bel trekken. En nu de rust enigszins weerkeert, is hij mentaal stuk. Ik kan daarom een ander alleen maar zeggen: hou jezelf in de gaten. Niemand is er bij gebaat als de partner instort.
Puck en Nikus, leuk om van jullie te lezen. Wat was dit forum fantastisch toen het niet meer ging, zo hartverwarmend al die adviezen en het meeleven. Dat is iets wat ik de rest van mijn leven niet meer vergeet!
Even anoniem: nogmaals alle sterkte.

Tineke

Tineke

26-03-2010 om 13:53

Aan de andere kant

Toen ik finaal op mijn bek ging en op de bodem van de put belandde, was het toch de verantwoordelijkheid voor mijn kinderen die me gered heeft. Ik moest wel iedere dag opstaan, boodschappen doen, etc. Mijn man had mij ""verlaten"" vol vertrouwen dat ik het zou redden met de kinderen. Hoe diep ik ook zat, dat vertrouwen en verantwoordelijkheidsgevoel deden wel een heel grote aanspraak op mijn gezonde verstand.
Oftewel: ik vind dat je als partner ook weer niet zoveel begrip en bescherming hoeft te geven waardoor de ander de gelegenheid krijgt alsmaar dieper weg te zakken. Je hoeft de depressie ook weer niet te faciliëren. Aanspreken op verantwoordelijkheidsgevoel plus daarin wat gerichte taken (kinderen van school halen, eten koken) mag best en lijkt me wel gezond.

Asa Torell

Asa Torell

27-03-2010 om 20:46

Hmmm

Volgens mij is het ook mogelijk om ondanks de verantwoordelijkheid voor je kinderen door de bodem heen te zakken...
Het lijkt me trouwens ook ontzettend moeilijk zoniet ondoenlijk om te zien wanneer je faciliteert en wanneer de steun juist goed is. En daarnaast wil je als partner natuurlijk proberen om je kinderen er zo min mogelijk onder te laten lijden dus ik kan me goed voorstellen dat de balans snel naar te veel overnemen doorslaat.

Inéz

Inéz

28-03-2010 om 16:51

Scenario

Er is natuurlijk ook nooit eenzelfde scenario te verzinnen. Alle respect dat het lukt om je gezin en jezelf door te laten draaien terwijl jezelf paniekaanvallen hebt. Ik denk dat het een extra drive is om te blijven functioneren, kinderen zijn altijd de reden om je bed uit te moeten en in die zin juist een goede stimulans. Maar dan nog. Ik ging heel diep door het ijs en kon niet meer voor mezelf, laat staan voor mijn kinderen zorgen. En dan moet er een plan B komen, wat er gelukkig ook binnen een dag was. Die opname was ook een manier om voor mezelf te zorgen.
Het blijft balanceren op dun ijs, een partner die een in een flinke dip zit en dan zoeken naar hem/haar te blijven stimuleren en dan aan de andere kant niet teveel trekken, zodat de ander volledig in een kramp schiet.
Toch is mijns inziens, de zorg tijdelijk overnemen in veel opzichten, wel iets wat bij een relatie en houden van hoort. Maar er zelf bij inschieten en vervolgens er onder door gaan, dat is iets wat je moet zien te voorkomen. En ook dat is weer moeilijk. Want wanneer bereik je je eigen grens.....?

Stenna

Stenna

30-03-2010 om 18:59

De kinderen

Denk aan je eigen draagkracht, zoals meerderen al opmerken, maar vergeet ook je kinderen niet. Ook voor hen is dit heel moeilijk, om hun vader zo te zien en helemaal geen aandacht of belangstelling meer van hem te krijgen (dat veronderstel ik tenminste, misschien is dat niet zo?). Een van de drie personen met wie ik ervaring heb was namelijk mijn vader. Hoewel ik/wij toen nog niet wisten wat hij had. Maar moeilijk was het wel, om mee op te groeien. En mijn moeder ging er wel min of meer onder door, ook. Moest echt alles opvangen, ook omdat we dus niet wisten dat dit een ziekte was en dus geen hulp zochten/kregen.

Website voor ouders die niet lekker in hun vel zitten

Hai,

Ik herken je verhaal. Check eens even de website www.kopopouders.nl. Dat is een website speciaal voor ouders die wat minder lekker (psychisch) in hun vel zitten. Heeft mij heel erg geholpen. Enorm veel informatie en je kunt meedoen aan een online cursus of mailen met een professional. Hoop dat je er wat aan hebt...

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.