Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Gezondheid buurman

Weet niet of ik hiermee in de juiste rubriek zit maar dat merk ik wel.
4 jaar geleden is een buurvrouw, van een paar deuren verder, aan longkanker overleden. Zij liet 2 puber zoons een haar man achter. Allemaal erg triest toendertijd. Vaak ben ik daar toen een praatje gaan maken, haar man zijn verhaal laten doen, haar opgezocht in ziekenhuis, etc..
Met de oudste zoon ging en gaat het niet echt lekker. School niet afgemaakt, verkeerde vrienden, geen werk. Inmiddels heeft hij een lieve vriendin die ook haar moeder heeft verloren. De jongste zoon is een lieve goeie jongen. Hij heeft, uiteraard, ook een klap gekregen na het overlijden van zijn moeder maar heeft zijn leven weer opgepakt.
Haar man heeft het behoorlijk zwaar gekregen om alles weer in het gareel te krijgen en heeft/had sinds een jaar weer een relatie.
Omdat ze overdag veel weg waren, werden de contacten zeer summier.
Helaas kreeg ik vandaag te horen dat nu ook de vader longkanker heeft en niet lang meer heeft te leven. Vader heeft de uitvaart al geregeld. Kinderen hebben kleding moeten kopen, zijn pak hangt klaar... Over zijn vriendin hoor of zie ik niets meer. Naar mijn idee is ze weg.
Ik vind dit zo moeilijk. De jongens blijven straks alleen achter. Ze blijven in het huis wonen en krijgen hulp van officiele instanties. Naaste familie is er niet.
Ik wil ze graag laten weten dat als ze hulp nodig hebben ze me kunnen bellen. Ik wil eigenlijk graag naar ze toe maar durf niet. Het is tenslotte alweer een paar maanden geleden dat we contact hadden en daarvoor nog langer. Ik ben niet uit op sensatie maar wil ze graag helpen. Wil ze laten weten dat ze indien er nu of in de toekomst hulp nodig is, ik ze wil helpen. Op welk gebied dan ook. Ik heb het verschrikkelijk met ze te doen, maar weet niet wat ik met deze situatie aan moet.
Ik voel me verdrietig, dat die mensen dit allemaal weer door moeten maken. Dat die jongens straks alleen achterblijven. Ze redden het niet zonder volwassenen. Iig niet de oudste. Ik wil niet zeggen dat ze van mijn hulp afhankelijk zijn. Officieel zijn ze volwassen, alleen in hun gedrag niet.
Het helpt al aardig door dit van me af te schrijven, maar een oplossing heb ik helaas nog niet gevonden. En of ik nu zomaar spontaan aan moet bellen weet ik ook zo net nog niet.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Hanne.

Hanne.

16-10-2008 om 15:38

Gewoon doen

Wat een verhaal zeg

Lijkt me een zeer goede reden om aan te bellen.

" Buurman,...ik weet dat we de laatste maanden elkaar niet veel hebben gezien, maar ik hoor dat het niet goed gaat met je. Wat ontzettend vervelend......Kan ik iets voor je doen."

(en ja ik weet het, de beste stuurlui staan aan wal, maar wat heb je te verliezen?)

Beter een goede buur....

Uit je hele verhaal blijkt je oprechte medeleven met dit gezin. Het contact was goed, alleen de laatste tijd minder vaak. Vreselijk wat deze kinderen nu weer moeten meemaken. Het is denk ik al heel fijn dat je een lieve buurvrouw vlakbij hebt waar je altijd even terecht kan voor wat hulp of een praatje. Ja, bel gerust aan en bied je hulp aan, het wordt vast op prijs gesteld. Helaas kan ik me door ervaring goed verplaatsen in het gevoel van de kinderen/jong volwassenen die in het ouderlijk huis achterblijven. Iets eenvoudigs als een pan boerenkool komt al als een zegen. Je bent zo druk met zorgen voor en problemen oplossen dat een klein gebaar van een buurvrouw een enorm geschenk is. Als het niet op prijs wordt gesteld merk je het wel en blijf jij niet zitten met het gevoel:"Had ik niet iets voor ze kunnen doen?". Je lijkt me helemaal geen bemoeierig of opdringerig type, je bent vast heel welkom.

Pisa

volg je gevoel. Het contact is in principe goed, alleen wat verwaterd. Het lijkt me voor de buurman een fijne gedachten dat er iemand in de buurt is, die zich om zijn jongens bekommerd.
Brr...het blijft een afschuwelijk verhaal, ik heb echt met ze te doen. Net als jij! Daarom aanbellen, medeleven en diensten aanbieden. Zij kunnen zelf besluiten of ze daar van gebruik willen maken of niet..

Gisteren was er in een programma van Yvon Jaspers over buren een man die vertelde dat hij bij het overlijden van zijn echtgenote maar één kaartje had gekregen van buren een paar huizen verderop. Het zat hem duidelijk heel erg hoog. Conclusie voor mij: medeleven is zo getoond en het kan voor mensen veel betekenen. Erkenning van verdriet, belangrijk!

Goed, gezien ook de bovenstaande reacties, denk ik dat het je wel lukt om een besluit te nemen

Groetjes van Purk

Pisa

Pisa

18-10-2008 om 12:53 Topicstarter

Thanks!

Inmiddels heb ik de zoons gesproken en ga ik vanmiddag naar hun vader in het ziekenhuis. Gelukkig ben ik niet de enige buuf die zich hier mee bezighoud. We hebben hier in de straat een behoorlijke sociale controle, op een gezonde manier. Als mensen op dat moment geen hulp wensen respecteren we dat maar blijft de deur wel open...
Wat dat betreft vormen we hier net zo'n mooie kring om mensen in nood als het hier op OO gebeurd. Misschien dat ik me daarom zo thuisvoel hier.
Bedankt voor jullie reacties. Jullie hebben me net het duwtje in de goede richting gegeven.

Goed pisa!

Mooi dat je toch de stoute schoenen heb aan gedaan en naar de buurjongens bent gegaan!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.