Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Hellp syndroom, pre-eclapsie / even mijn hart luchten

Onderstaand verhaal heb ik gisteren geschreven om mijn hart te luchten en om na 2 jaar een begin te maken aan het verwerkingsproces. Moet het gewoon even kwijt en daarom zet ik hier op Ouders Online

Heftig.

Dat is wel het woord om te omschrijven waar ik nu doorheen ga. 2 jaar geleden was ik op dit moment nog zwanger en vol verwachting op wat er allemaal zou gaan komen. Nog niet wetende dat mijn kids veel eerder geboren zouden worden als de uitgerekende datum (26 april 2007). Op vrijdag 16 februari voelde ik mij niet zo lekker. Dacht nog dat het door de pizza kwam die ik had gegeten. Op een gegeven moment toch maar mijn bloeddruk gemeten en die was aan de hoge kant. Contact opgenomen met het ziekenhuis en die wilde dat ik langskwam. Na 3 uur onderzoeken ed besloten ze dat ik opgenomen moest worden. De volgende dag werd duidelijk dat ik Hellp had en Pre-Eclapsie. Ik werd van de zaal overgebracht naar een eigen kamer en vond het eerlijk gezegd een beetje overdreven. Elke dag werd er bloed geprikt en lag ik aan de machine om de hartslag van de tweeling te registeren. Ook had ik een infuus voor de medicijnen. Op een avond voelde ik opeens een hele harde schop in mijn buik terwijl de kids de hele dag rustig waren geweest. Ik werd daar wakker van en dacht dat ik in het water lag. Bleek mijn infuus los te zijn geraakt en lag ik dus in mijn eigen bloed. Zonder die harde schop weet ik niet wat er gebeurd zou zijn.

Op donderdag 22 februari ging het niet goed. Pijn onder mijn ribben en mijn bloeddruk was erg hoog. De waardes in mijn bloed waren ook helemaal niet goed. De dokter ging bellen om te kijken waar er plek voor mij was (kids waren nog geen 32 weken en dan moet je overgebracht worden naar een academisch ziekenhuis als er risico bestaat dat de kinderen gehaald moeten worden). Zwolle had nog plek, dus moesten we daarheen. Binnen de kortste keren lag ik op de brancard en werd ik de ambulance ingeschoven. Ik kon wel aanvoelen dat er toch een beetje paniek was. In de ambulance werd mijn bloeddruk weer opgenomen en deze was opgelopen tot 120-200. De hele weg hebben de zwaailichten aangestaan en net voor Zwolle kregen we politie begeleiding en waren alle stoplichten richting ziekenhuis afgezet, zodat we er snel doorheen konden komen. Ik heb daar direct andere medicijnen gekregen om mijn bloeddruk naar beneden te krijgen en toen stabiliseerde ik iets. Vrijdag een echo en met de kids was alles goed. Ik moest 2x per dag bloed prikken om te kijken hoe het met mijn waardes ging. Op zaterdag kreeg ik onwijs hoofdpijn van de medicijnen en kon ik geen licht meer verdragen. De zaterdag en zondag heb ik dan ook nauwelijks meegemaakt. Ik weet nog wel dat ik op een gegeven moment mijn hand in mijn nek had gelegd en ik het bloed voelde pompen.

Op een gegeven moment bleek het beter te gaan met mijn waardes, maar alles moest goed in de gaten gehouden worden, want het Hellp syndroom is zeer onvoorspelbaar. Verder de week aardig doorgekomen. Sommige dingen ben ik gewoon kwijt, want het lijkt wel of je lichaam emoties uitschakelt om te overleven. Andries is geweldig voor mij geweest. Op een gegeven moment kon ik ook niet meer lezen omdat mijn zicht steeds slechter werd. Wel een eng idee hoor. Op dat moment vraag je je ook af of dat wel weer goed komt. Op maandag de magische grens van 32 weken zwangerschap gehaald. Met 32 weken maakt je kind veel minder kans op lichamelijke ‘afwijkingen’ als doofheid of blind zijn. Ondertussen was ik aardig vocht vast gaan houden. De ene dag paste ik nog net in de rolstoel en de andere dag niet meer. Zo vaag. Je kan eigenlijk ook niets meer zelf. Gaan plassen kost je al heel veel moeite en douchen kan je al helemaal niet alleen. De zusters waren helemaal geweldig! Petje af voor die meiden.

Op vrijdag 2 maart ging het fout. Ik lag in de banden om de hartslag van de kids te meten en het geluid van de kleine meid stond aan. Ik lag rustig in mijn bed te luisteren en opeens liep haar hartslag terug en op een gegeven moment viel hij helemaal weg. Nou, het gevoel wat ik toen had kan ik nog steeds niet beschrijven. Zelf nu ik dit schrijf voel ik gelijk spanning in mijn buik. Ik kan mij nog heel goed herinneren dat ik dacht… nee, niet op het laatste moment! En echt in paniek. Het heeft bij elkaar misschien 30 seconden geduurd, maar het voelde als een uur, dag, week. De zuster kwam gelijk mijn kamer binnen stormen en toen begon haar hartje weer te kloppen. Uiteraard kwam de dokter daarna gelijk bij mij kijken. Mijn bloeddruk bleek ook weer te zijn opgelopen en als dat nog verder op zou lopen of die meid (ik wist precies wie wie was) zou weer een storing in haar hartslag krijgen, zouden ze direct met een keizersnede gehaald worden. Binnen 2 uur was mijn bloeddruk verder omhoog gegaan en er was weer een storing te zien in de hartslag. Vanaf dat moment ging het snel. Binnen een half uur lag ik voorover op de operatietafel voor mijn ruggenprik. Ik had tijdens de keizersnede geen pijn, maar voelde wel van alles in mijn buik gebeuren. Om 13.28 uur kwam Lucas eruit. Hij werd boven het doek getild, zodat ik hem kon zien. Ik weet nog zo goed dat ik toen dacht. Oké Mariska, nu rustig blijven, want er moet er nog 1 uit. Om 13.30 uur werd Larissa geboren en haar kreeg ik niet direct te zien. Andries is met de kids meegegaan naar de onderzoekkamer en ik werd netjes dichtgenaaid. Toen ze naar de afdeling gebracht werden heb ik ze voor het eerst gezien. Ze lagen allebei in een eigen couveuse en ze waren zo klein! Ik moest daarna naar de uitslaapkamer om de ruggenprik te laten uitwerken. Naast mij lag een man die uit een narcose ontwaakte en hem moesten ze met 4 man op zijn bed houden. Dat was dus weinig rust. Ik wilde eigenlijk ook alleen maar mijn kinderen zien. Na een half uur werd ik opgehaald en naar mijn kamer gereden. Om 17.00 uur mocht ik eindelijk (met bed en al) naar mijn kinderen gaan kijken. Dat was wel een heel mooi moment. Ik wist gewoon niet naar wie ik moest kijken. Zo blij was ik met mijn Lucas (1940 gram) en Larissa (1320 gram).

De dagen daarna wel best moeilijk. Ik was afhankelijk van de zusters om mijn naar de neonatologie te brengen. Na een paar dagen mocht ik in een rolstoel, dus toen kon Andries mij erheen rijden. 1 week later mochten we naar Zoetermeer. Ook zo’n moeilijk moment. De kinderen mochten niet in 1 ambulance en omdat Andries voor zijn werk al op dinsdag naar huis moest, moest er dus 1 kind alleen richting Zoetermeer. En dan moet jij als moeder de keus maken met welk kind je meerijdt. Lucas zou als eerste gaan, dus heb ik besloten om bij Larissa te blijven. Andries zou Lucas opvangen in Zoetermeer en als de ambulance voor de 2e rit nodig zou zijn bij een ongeluk, dan moest Larissa nog een nacht in Zwolle blijven. En als moeder wil je toch bij het kind zijn dat dan alleen is in een andere stad. Ik heb tranen met tuiten gehuild toen Lucas in de ambulance wegreed (om eerlijk te zijn nu ook, als ik dit opschrijf). Gelukkig is het allemaal goed gaan en na een paar uur konden ook Larissa en ik richting Zoetermeer. Wat was het heerlijk om in zoetermeer aan te komen en weer bij mijn 2 mannen te zijn! Lucas en Larissa hebben nog 4 weken in het ziekenhuis gelegen. Larissa heeft daar ook nog het RS virus gehad, dus dat was weer heel spannend. Maar na 4 weken mochten ze gelukkig mee naar huis en vanaf dat moment is alles gelukkig goed gegaan. Op 2 maart worden die 2 boeven alweer 2 jaar en ze zijn in blakende gezondheid.

Bovenstaand verhaal heeft een behoorlijke indruk op mij gemaakt. Ik heb al die tijd geprobeerd de ervaring heel erg te rationaliseren. Deze dingen hield ik mijzelf voor. Ik heb mijn kinderen nog en ik leef nog, dus je hebt niets te klagen. Nee, het was niet leuk en zeker niet zoals het hoort, maar je hebt ze nog, dus je mag niet zeuren. Het is ook geen klagen en zeker niet zeuren, maar ergens in de ‘strijd’ ben ik vergeten dat er ook een emotionele keerzijde aan het hele verhaal zit. En er stoer over doen of het wegwuiven met humor heeft niet geholpen, dus nu is het tijd om het een plekje te gaan geven. Ik ga binnenkort nogmaals terug naar Zwolle om daar met iemand te praten die hier ervaring mee heeft. Om toch weer op de plek te zijn waar het allemaal is gebeurd en om toch nog eens een gesprek te voeren met mijn gynaecoloog die ik daar had. Ik ben ermee bezig, schaam mij er niet voor en zal ook blijven rationaliseren. Maar dat rationaliseren gaat niet voorop, maar deze keer hand in hand met de emoties die hierbij horen.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Marisie

Lieve Marisie

wat een verhaal he, vooral als je het zo opschrijft. Ik ken je verhaal natuurlijk al, maar men...als ik dit zo lees, dan snap ik heel goed dat je dit een plek moet gaan geven. Lijkt me heel verstandig als je met je gyn daar gaat praten, het ziekenhuis nog een keer gaat bezoeken etc. Dat je het al die tijd gerationaliseerd hebt, ach, ook dat vind ik niet zo gek. Je bent in het begin druk geweest met naar het ziekenhuis crossen, vervolgens is de babytijd superdruk en dan heb je alles ook nog eens in het kwadraat. petje af voor de stap die je neemt! Neem er de tijd voor, ik weet zeker dat het een plekje gaat krijgen. En verder, wat superfijn dat het zo goed gaat met je boevenpak. Groot worden ze alweer he!!

liefs, Loekie

Jeetje

Meid, wat een verhaal. Je hebt het heel duidelijk opgeschreven en tussen de regels door voel ik gewoon je angst, wanhoop en blijdschap. Zit hier met kippevel op mijn lijf nu ik je verhaal heb gelezen. Petje af dat je dat allemaal zo hebt doorstaan. En wat geweldig van je twee kleintjes dat ze het zo goed hebben gedaan! En wat zal je eega allemaal hebben doorgemaakt als ik lees hoe slecht het op een gegeven moment met jou ging. Jeetje.
Dapper dat je de stap neemt om het allemaal een plekje te geven, dapper dat je de pijn, angst, wanhoop allemaal weer wilt doorvoelen om het nu af te ronden. Ik wens je toe dat het lukt, dat je het een plek kunt geven en dit verdriet los kunt laten.
Meid, heel veel sterkte en wat vind ik je dapper!

Guinevere

Guinevere

11-02-2009 om 12:28

Veel meegemaakt

Jee, wat een verhaal zeg Marisie! Geen wonder dat dit op een gegeven moment allemaal weer bovenkomt, zeker nu alles in je leven weer in een rustiger vaarwater is gekomen. Dat alles uiteindelijk goed is gekomen betekent natuurlijk niet dat jullie niet héél veel hebben meegemaakt 2 jaar geleden, en dat het bloedlink was. Laat het gevoel inderdaad toe, anders blijft dit toch sudderen.
Groets Guinevere
PS Ik heb ook HELPP gehad bij de oudste, maar dan alleen op de dag van de (tijdige) bevalling. En dat is allemaal zó langs me heen gegaan, ik snapte niet waar iedereen zich zo druk om maakte (had er nog nooit van gehoord).

Jacoline29

Jacoline29

11-02-2009 om 12:31

Goed

Dat je het van je afschrijft, ik kan me goed voorstellen wat je allemaal hebt meegemaakt.Mijn jongste haar leventje was ook even heel spannend,ook RS,maar zo erg dat ze bijna naar Amsterdam had gemoeten om op ic te liggen en beademd te worden.Nu is het een meid van 2 1/2,ik geniet heel erg van haar.Gaat nu ook met haar goed.
Geniet van de tweeling,iedere dag weer.knap dat je het van je af hebt geschreven en zo goed verwoord hebt.
een mooie kaars voor jouw,omdat je het zo goed verwoord hebt.

Wonderen

het besef dat het een wonder is dat je kinderen er zijn en dat je zelf er nog bent, is soms zo beangstigend. Dat doet letterlijk en figuurlijk pijn.

Mooi opgeschreven en ik hoop van harte dat een bezoekje aan Zwolle de puzzelstukjes meer op de plaats leggen. En weet je....verwerken wil niet zegegn dat je er af en toe nog verdriet om hebt. Dat geeft niks en hoort gewoon in je rugzak. Het maakt je wie je bent.

Knuffel van Purk

Toevoeging

ik bedoel met verwerken eigenlijk...en als je denkt het verwerkt te hebben, mag je er best nog wel af en toe verdriet om hebben. Het is gewoon een deel van jou.

groetjes van Purk

Mayte*

Mayte*

11-02-2009 om 15:36

Zo wat is dat spannend geweest

Ik heb echt met oplopende spanning je verhaal zitten lezen. Wat een opluchting om dan op het laatst te lezen dat allebei je kinderen het gehaald hebben en gezonde peuters zijn geworden!

Maar wat een enorme stress heb je doorgemaakt. Dat moet je niet zomaar weg wuiven. Je hebt de dood van jezelf en je kinderen even heel dichtbij in het gezicht gekeken. Wat goed dat je stappen onderneemt om aan de verwerking van wat je hebt meegemaakt toe te komen.

Ik hoop dat je veel luisterende oren om je heen hebt om de angst en het verdriet van die spannende periode van je af te praten. Hopelijk lukt het beetje bij beetje om vrede te krijgen met hoe de dingen gelopen zijn.

Gelukkig vind je hier altijd heel veel virtuele luisterende oren! Lucht je hart gewoon zo vaak als nodig is.

Mayte

Ellen

Ellen

11-02-2009 om 16:37

Marisie

Hoi meid,

Wat een heftig verhaal zeg. Ik heb hetzelfde meegemaakt. Al was het er bij mij maar 1 (dochter is nu 4).
Als je behoefte hebt ervaringen uit te wisselen ben ik er voor je hoor.

Je verhaal is zo herkenbaar. Het heeft op mij ook vreselijk impact gehad.

Groet,

Ellen

Massi Nissa

Massi Nissa

11-02-2009 om 17:20

Lieve mariska

Wat een verhaal! Ik weet hoe je aanbiddelijke ukkies eruitzien, maar ik wist niet hoe ontzettend kantjeboord het allemaal is gegaan. Mijn moeders laatste zwangerschap was eenzelfde ramp. Kind had een zeldzame bloedafwijking. Hij kreeg in de baarmoeder bloedtransfusies. De enige geschikte donor was mijn moeder zelf. Zij heeft liters bloed afgestaan voor haar jongste zoontje. Na dertig weken kreeg ze (geheel uitgeput) een zwangerschapsvergiftiging. Kindje werd onmiddellijk gehaald en kreeg 4% kans om te overleven. Moeder heeft dagenlang tussen leven en dood gezweefd. Ik krijg er als dochter (ik was destijds twintig) nog koude rillingen van als ik eraan denk, en mijn moeder kan er niet over praten zonder te huilen. Uiteindelijk heeft zij hetzelfde gedaan als jij nu: naar het ziekenhuis teruggaan, dossiers lezen, betrokkenen spreken. Ze wilde zoveel mogelijk weten, want met die informatie kon zijn het verhaal in haar hoofd aanvullen en afronden. Echt afronden kan denk ik niet, het blijft een teer punt.
Heeeel veel sterkte toegewenst met je zoektocht, het is met zo'n verhaal toch geen wonder dat je het niet van je af kunt zetten? Knuffel voor je twee bolletjes.
Groetjes
Massi

IBje

IBje

12-02-2009 om 08:20

Marisie

Wat een verhaal. Voor een groot gedeelte is het voor mij heel herkenbaar. Ik heb 12 jaar geleden in de 38e week van mijn zwangerschap het hellp syndroom gekregen. Ik was ook zwanger van een tweeling.
In mijn situatie kreeg ik het syndroom dus heel ver in de zwangerschap. Ik ben eerst een paar dagen gestabiliseerd (mocht alleen op mijn linkerzijde op bed liggen). De hartslag van de kinderen werd continu in de gaten gehouden, ook mijn waardes werden 2 maal daags onderzocht. Na 2 dagen ben ik bevallen van 2 prachtige jongens. Ondanks een zwangerschap van 38 weken waren ze toch dysmatuur. De kinderen gingen naar de couveuse (gelukkig in hetzelfde ziekenhuis) en ik heb ze pas na 2 dagen weer gezien. Mijn lichaam herstelde namelijk niet direct na de bevalling en ik mocht 2 dagen niet uit bed. Daar was ik ook veel te ziek voor.
Mijn jongens zijn bijna 12 en het zijn 2 kanjers ! Zelf heb ik vooral lichamelijk erg veel last gehad van het hellp syndroom. Het heeft zeker nog een jaar geduurd voordat ik me niet meer zo ziek en beroerd voelde.
Wat ik vooral als heftig heb ervaren is het onbegrip van de mensen om mij heen. Eigenlijk wist niemand wat het hellp syndroom was en niemand had begrip voor hoe ik me voelde.
Nogmaals ik ben 12 jaar verder en ik heb het allemaal wel verwerkt. Ik heb na de jongens nog een prachtige dochter gekregen. Tijdens die zwangerschap ben ik onder controle geweest bij de gyn. en werd er steeds gelet op de eventuele risico's. Gelukkig is dat allemaal goed gegaan.

Marisie, ik kan me heel goed voorstellen dat je het nog niet hebt verwerkt. Probeer er over te praten. Het is niet niks wat je hebt meegemaakt. Het is gelukkig allemaal goed afgelopen, maar er zijn enorme risico's geweest en ook die moet je geestelijk verwerken.

Guinevere

Guinevere

12-02-2009 om 12:49

Wauw

Wauw, wat een HELLP-verhalen allemaal zeg. Wat ben ik er dan probleemloos uitgekomen, wat een geluk! Zoals ik al zei, iedereen liep druk heen en weer te rennen en infusen aan te leggen en alles te controleren, terwijl ik dacht "waar maken die zich druk om". Ik ben ook snel hersteld, wilde zelf na een nacht eigenlijk al het ziekenhuis uit maar dat mocht niet. Uiteindelijk mocht ik op de 4e dag weg na vele smeekbedes van mijn kant, baby lag op de kinderafdeling dus die bleef wel. Maar ik besef nu beter dat het lang niet altijd zo "goed" loopt als het bij mij en mijn oudste ging.

Yvonne

Yvonne

12-02-2009 om 18:24

Marisie

Jeetje Marisie wat een verhaal, ik zat het met een brok in mijn keel te lezen. De spanning als het al maar slechter met je gaat, gaan je kindjes het redden.
Gelukkig hebben jullie het alle drie gehaald en heb je nu 2 gezonde kindjes. Neem rustig de tijd om alles een plekje te geven, maar vergeet in de tussentijd niet van je kinderen te genieten.
12 jaar geleden heb ik ook HELPP gehad, maar het was zo vroeg in mijn zwangerschap, met 24 weken dat ze het bij mij niet hebben kunnen rekken tot de 32 weken. Toen ik 26 weken was is het zo mis gegaan, ik kreeg een insult en konden ze de zwangerschap niet meer rekken. Mijn dochtertje, Iris is toen dood geboren. Ze woog 385 gr en toen die tijd veel te klein om overlevingskansen te hebben.
Liefs, Yvonne

Marisie

Ik heb je verhaal met spanning gelezen, voelde ook echt de spanning uit mijn schouders trekken toen ik las dat jullie het allemaal gehaald hadden. Pffff wat een ervaring.... rustig aan ermee, goed dat je terug naar Zwolle gaat, en knap dat je het zo goed kunt opschrijven.
Knuffel Geerke

Mariska

Mariska

13-02-2009 om 19:14

Lieve maris

Wat een verhaal... het raakt me zo... Je weet; ook ik heb een 2ling gekregen en oh, wat een wereld van verschil hoe dat is gegaan. Waarom moest het bij jou zo gaan? Stomme vraag maar wel 1 die in me opkomt. Wat heb je moeten overleven al die spannende momenten... Ik vind het bewonderenswaardig dat je het niet wegdrukt maar er de tijd voor neemt om het te doorvoelen... Dat moet absoluut niet makkelijk zijn en gepaard gaan met veel emoties. Ik geef je een dikke knuffel! Liefs je naamgenootje, Mariska

Marisie,

Hier ook een 'ervarings'deskundige, helaas. Ik heb ruim negen jaar geleden een Hellp gehad, bij 35 weken. Je verhaal grijpt me erg aan. Ik kan me zo verplaatsen in jouw situatie. Ook dat gedetailleerde verslag is zo herkenbaar. Ik weet ook nog álles, van minuut tot minuut!
De stukken die je mist, kunnen ze misschien voor een deel invullen in Zwolle. Het is denk ik goed dat je daarheen gaat.
Toch duurt het lang voor je hier doorheen bent, voor zover dat ooit helemaal gaat lukken. Ik ben nu negen jaar verder, en er zijn dagen dat ik er niet aan denk. De angst, de onzekerheid, het ziekzijn. Tot dan wist ik niet hoe ontzettend ziek je kunt zijn. En dat je leven en dat van je kind in handen ligt van anderen.
Gelukkig is het bij jullie goed afgelopen, en zijn Lucas en Larissa er goed doorgekomen. Maar hoe gaat het met jou? Is jouw lijf alweer het oude. Bij mij heeft het vele jaren geduurd.
En wat je schrijft over rationaliseren: ik denk dat je voor jezelf een weg moet zoeken tussen ratio en emotie. Je kunt het hele gebeuren niet emotioneel loskoppelen. Natuurlijk ben je blij en gelukkig met je kinderen, ben je dankbaar dat het goed is afgelopen, maar!!! het had zo niet moeten lopen. En dat is ook een gevoel waar je mee moet leren omgaan.
Als je graag privé wilt mailen over hoe het gaat, laat maar weten!
Gr. Amunda

Nancy

Nancy

14-02-2009 om 22:31

Herkenning

Hallo Marissie,

Wat een verhaal....voor een gedeelte zou het mijn verhaal kunnen zijn ware het niet dat HEllp niet de oorzaak is van de vroeggeboorte van mijn tweeling met 26 weken zwangerschap. De rest van je verhaal is zo herkenbaar. Mijn dochters worden dit jaar 10 jaar. Het is dus 10 jaar geleden dat alles ons overkwam. Helaas was het recent weer erg vers omdat na al die jaren nu pas blijkt dat onze ene dochter toch nadelige gevolgen heeft overgehouden aan haar vroeggeboorte. Gelukkig onze andere dochter niet.....en het belangrijkst we hebben ze nog! Je verhaal doet me daarom ook best veel. Ik vind het fijn te lezen dat je 2 kanjers het zo goed doen! Hun geboorte en alles wat jou is overkomen zal altijd een teer punt blijven. Een litteken op je ziel, en als iemand of een situatie "ertegenaan stoot" dan zal het pijn doen, het litteken zal met de tijd vervagen, maar nooit helemaal verdwijnen.....
Heel goed dat je er hier over schrijft. Zoals je ziet kun je dan een "luisterend oor" verwachten en steun vinden, dat lucht op. Ik vind het goed van je dat je naar Zwolle gaat, je doet het goed, emoties over deze periode in je leven zul je altijd houden.....ik vind je een sterke vrouw!
Ik wens je enorm veel geluk met je tweetal!
Een hartelijke groet,
Nancy

Marisie

Marisie

15-02-2009 om 21:20 Topicstarter

Wauw, wat een reacties

Hoi meiden,

Mijn reactie heeft even op zich laten wachten. Om eerlijk te zijn was ik behoorlijk onder de indruk van alle reacties. Na het schrijven van mijn verhaal had ik moeite om het droog te houden als ik mijn verhaal las, daarna had ik moeite om het droog te houden als ik jullie lieve reacties las. Maar gelukkig gaat het nu weer beter en houden we het droog. Maar ik ben echt onder de indruk van jullie reacties en de verhalen van sommige. Ik wist al wel dat ik niet de enige was, maar het hier zien staan en lezen is toch weer anders.

Door mijn verhaal te schrijven en hier te plaatsen heb ik een beetje lucht gekregen. Het schrijven zelf lucht heel erg op, maar het delen met andere is ook een hele stap. Ik heb altijd geleerd dat je sommige gebeurtenissen maar beter voor jezelf kan houden omdat andere het misschien niet begrijpen. Ook het wegstoppen in een rugzakje is zo'n bekende. Dit kreeg ik afgelopen week weer te horen en toen heb ik verteld dat het niet in het rugzakje paste en ik het dus kleiner moest maken. Daar was gelukkig ook begrip voor, dus dat scheelt wel weer. Maar begrip of niet, ik heb mijn begin gemaakt en ga er zeker mee door.

Sinds 3 weken werk ik 4 uur per dag omdat het helemaal niet zo goed met mij ging. Hoge bloeddruk, hartkloppingen, concentratiestoornis, wisselende stemmingen en eigenlijk niet goed in staat om mijn werk uit te voeren. Uiteraard bij de arts geweest met dit alles en met hem kan ik best goed praten. Hij heeft mij toen aangeraden om een stap terug te doen omdat mijn lichaam waarschuwingen gaf die ik niet mocht negeren. Ik ben toen heel eerlijk tegen mijn manager geweest en hij heeft hier gelukkig begrip voor en wil mijn niet kwijt. Ik heb zelfs 2x per week goede gesprekken met hem. Dat begon met veel tranen waar ik ontzettend van baalde. Ook was ik lekker dwars en vertelde hem dat ik hier helemaal geen zin in had en ik gewoon verder wilde gaan. Maar stukje bij beetje ging ik beseffen dat het hele zwangerschap gebeuren die blokkade bij mij opleverde waardoor niets meer liep zoals ik wilde en waardoor sommige kleine dingen heel groot werden. Ja, eigenwijsje is mijn middelste naam. Maar in die paar weken ben ik al een heel eind gekomen. Volgens mij blijft dit elk jaar terugkomen rond de verjaardag, maar als ik het nu aanpak, is het volgend jaar misschien wel te behappen.

Moet ook zeggen dat ik echt wel een beetje opgeknapt ben. Bloeddruk is beter en ik voel mij gewoon beter. Concentratie op het werk is nog steeds slecht, maar daar heb ik mij nu ook bij neergelegd. Ik moet ook niet te snel willen, want dat werkt niet. Ik heb een grote stap gemaakt, maar moet nu in kleine stapjes verder. Eigenlijk ben ik ook wel een beetje trots op mijzelf. Grappig, want dat is iets was ik niet snel ben en zeker al niet zou zeggen. Ik ga er gewoon mee door. Binnenkort naar Zwolle (misschien met een vriendin die meegaat) en daarna zie ik wel weer hoe het gaat.

Ik ben gewoon blij dat ik die emoties heb toegelaten. Het was zo'n rare ervaring om te huilen bij het lezen van mijn eigen verhaal en jullie lieve reacties. Nogmaals dank voor jullie lieve reacties. dat heeft mij echt goed gedaan. Het is toch weer een lang verhaal geworden. Hoop dat het een beetje leesbaar is.

Dikke knuffel voor al die lieve meiden hier!!!! En succes voor degene die het nodig hebben!

Greetz
Mariska

Marisie

Marisie

15-02-2009 om 21:35 Topicstarter

Amunda

HI Amunda,

Ik heb al een algemene reactie gegeven om iedereen te bedanken voor de lieve reacties. Toch wil ik nog even reageren op jouw berichtje.

Jouw opmerking over dat het zo niet had moeten lopen raakte mij best wel. Dat heb ik ook vaak gedacht en prees mij toen gelukkig met het feit dat we er dus allemaal nog waren en dat het nog slechter had af kunnen lopen. Maar inderdaad, in het ziekenhuis liggen, dit alles mee moeten maken is inderdaad niet de manier hoe zoiets moois moet aflopen. Het was een rottijd, ik ben aan het verwerken, maar prijs mij zo gelukkig dat het toch nog goed is afgelopen. Is ook zo dubbel he. Aan de ene kant blij dat het toch goed is afgelopen en aan de andere kant zo oneerlijk dat het zo gelopen is. Dat is ook nog iets waar ik doorheen moet. En of mijn lijf alweer de oude is, weet ik nu ook niet zeker. Volgens mij heb ik niets overgehouden van de Hellp, maar dat dacht ik dus ook van de hele ervaring en nu zie ik dat ik er helemaal naast zat. Volgens mij gaat het wel aardig, naast de hoge bloeddruk.

Zelf denk ik dat mijn bezoek aan Zwolle goed zal doen. Het lost niet alles op, maar is weer een stap in de goede richting. Misschien maak ik inderdaad nog eens gebruik van je aanbod om hier prive nog verder over te mailen. Gewoon om te lezen hier andere hier mee omgaan, die dit hebben meegemaakt. Bedankt voor de mogelijkheid! Heel lief van je.

Greetz
Mariska

Marisie

Marisie

25-02-2009 om 22:14 Topicstarter

Update: volgende week naar zwolle

Volgende week gaan we naar Zwolle. Daar hebben we een gesprek met de maatschappelijk werkster en gaan we naar de afdeling waar ik gelegen heb en naar de afdeling neonatologie, waar de kids gelegen hebben. De MW heeft de hele middag voor ons gereserveerd en op woensdagmiddag hebben we nog een gesprek. We blijven ook in Zwolle overnachten, dus hebben we wel een beetje rust tussendoor. Ik weet niet goed wat ik moet verwachten als ik naar mijn emoties van de laatste weken kijk. Maar ik ga er gewoon met een open mind in en zie wel hoe het loopt. Ben wel blij dat mijn man meegaat, want ik wilde eigenlijk alleen. Maar de MW zei dat we hier samen doorheen zijn gegaan en het ook goed is dat we samen door de nazorg heengaan. Na even nagedacht te hebben, was ik het wel met haar eens. Als ik eraan toe ben, zal ik na het bezoek een update geven.

Maar eerst gaan we dit weekend feest vieren (zaterdag en zondag) om te verjaardagen van de kids te vieren. Maandag worden ze alweer 2 jaar! Zo gaaf!

ps. nogmaals bedankt voor al jullie lieve reacties. Dit heeft mij ontzettend geholpen en ik voel mij al een heel stuk beter!

Groetjes
Mariska

Gaat nooit helemaal weg

Hier ook zo'n naar verhaal. Ik ben bevallen met een ruggenprik en kreeg een zogenaamd spinaal block. Dat betekent dat ze te diep prikken, zodat er vloeistof in de verkeerde ruimte komt en alles uitvalt. Je ademhaling, zelfs je hart. Ik ben bewusteloos geraakt en mijn kind heeft het zo benauwd gekregen dat ze geprobeerd heeft te ademen voor ze met een spoedkeizersnee geboren werd. Ze kreeg vruchtwater met meconium in haar longen, waardoor de longblaasjes na haar geboorte niet openden. Ze noemen dat Meconium Aspiratie Syndroom. We zijn allebei per ambulance afgevoerd naar een academisch ziekenhuis en hebben er wekenlang gelegen. Met de baby ging het heel slecht. Twee keer heb ik afscheid van haar moeten nemen omdat ze de nacht waarschijnlijk niet zou redden, twee keer heeft ze het toch net gered. Dochterlief heeft er een longprobleem aan over gehouden, ikzelf een enorm trauma. Het ziekenhuis waar het gebeurde is de dossiers "helaas" kwijtgeraakt. Het academisch ziekenhuis was echt super, maar daar kom ik ook niet verder omdat zij alleen de gegevens van het "oplappen" hebben.
In juni wordt dochter 11 jaar. Elk jaar op haar verjaardag word ik wakker met gemengde gevoelens: blij dat ze er is en dat het feest is, maar ook verdrietig om mijn nare kraamtijd (ik heb nooit meer nog een kind durven krijgen en dus ook nooit meer een leuke kraamtijd gehad)en het feit dat we er niet helemaal ongeschonden vanaf zijn gekomen. Als ik dochter dingen zie doen waarvan ik nooit had verwacht dat ze die ooit zou kunnen, moet ik huilen. En als dochter wordt gepest (wat helaas nog al eens gebeurd in haar klas vol probleemgevallen) dan kan ik ongewoon agressief reageren. Ze heeft al zoveel meegemaakt!

Mariska,

Allereerst van harte proficiat met de tweede verjaardag van Lucas en Larissa! Geniet van het feest, want de tweede verjaardag is alweer zoveel leuker dan de 1e!
Ook veel succes en sterkte gewenst in Zwolle. Het is goed dat je samen gaat. Je hebt allebei 'hetzelfde' meegemaakt, maar het heel anders beleefd! Sta er niet van te kijken dat je dezelfde voorvallen heel anders hebt opgeslagen in je geheugen!
En vergis je niet: ook je partner heeft een zware tijd gehad, en misschien is er destijds wel (te) weinig aandacht aan besteed. Dat is tenminste wel de ervaring van mijn man.
Ik hoor graag van je hoe het is geweeest.
Groetjes, Amunda (Trouwens, mijn jongste, net 2, heet ook Lucas!)

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.