Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Help ik trek het niet meer,

hoihoi,
ik ben een type dat fluitend door het leven gaat geniet van alles om me heen.
mijn oom overleed aan kanker drie jaar geleden op kerstavond mijn moeder had geregeld dat hij niet langer meer hoefde te lijden en dat heeft ze zo goed gedaan dat ik echt trots ben op haar.
mijn vader stond haar bij en de artsen waren erg opgelucht want de vriendin van mijn oom hield het iedere keer tegen terwijl hij dus enkelt nog maar met veel moeite kon ademen en voor de rest totaal geen lichamelijke functies meer had.
mijn oom wilde niet dat het zover zou komen zodoende.
mijn oma hebben mijn zus en ik toen opgevangen want die was niet mobiel en moest dus thuis blijven 89 jaar volledig op en alsnog je zoon overleve was echt een hel.
maar we raapten alles bijelkaar rouwden en hadden veel verdriet maar uiteindelijk konden we nog enigzins fluitend verder naar verloop van tijd.
februari dit jaar kwam mijn jongste ter wereld een bevalling zoals ik totaal verwachte alleen had ik totaal niet verwacht dat de placenta dus niet losliet en dat het dus ook helemaal verkeerd af kon lopen.
na een korte tijd in het ziekenhuis begon mijn kraamtijd en heb ik eigenlijk totaal geen verwerking gehad van wat er was gebeurd dat kwam drie maanden later na heel veel praten heb ik het naast me neer gelegd en ben ik zachtjes fluitend weer verder gegaan volledig genietend van mijn twee kiddies en mijn lieve man.
mijn oma overleed 11 weken na de geboorte van mijn zoontje en dat zagen we als een enorme opluchting voor haar ze kon niet meer genieten zoals ze deed en was lichamelijk helemaal opgebrand.
we hadden hier dus echt vrede mee en hebben veel verdriet gehad want tja was echt mijn kleine omaatje.
de wetenschap dat ze mijnkinderen nog heeft mogen mee maken geeft mij een gerust gevoel en de gedachte dat ze er toch wel altijd is is ook fijn.
mijn moeder had de zorg van haar leven verloren en heeft het heel moeilijk gehad omdat mijn oma voor haar echt een dagelijkse zorg was maar we krabbelden weer op en gingen enigzins weer een beetje fluitend verder.
mijn vader begon een tijdje terug een beetje te kwakkelen met zijn stoelgang en twee maanden later kreeg hij toch een endoskopie...
vier weken geleden kregen we de uitslag dat mijn vader darmkanker heeft.
schokkend maar niet onoverwinbaar in onze ogen.
toen het eenmaal bezonken was waren er al een paar tests gedaan een ct een mri en bloedtesten.
de uitslagen waren best heftig hij zou twee verdachte plekjes op de lever hebben een flinke tumor in de darm maar verders allemaal goed behandelbaar....
mijn moeder en vader raapten zich weer een beetje bijelkaar en we begonnen met een positieve instelling aan de volgende reeks testen.
plan van aanpak als het zo bleef lag al klaar en dat zou dus een lichte pilchemo met tegelijkertijd een bestraling zijn wat dan weer opgevolgd werd door een zware operatie van de darm.
maar er moest wel een ct van de lever gemaakt worden.
twee weken terug vond die plaats.
de uitslag kwam en mijn moeder belde me in paniek op dat het totaal niet goed was.
ze hadden de lever even gelaten voor wat die was want de bijnier bleek ernstig vergroot te zijn.
dat zou dus op uitzaaiingen wijzen en das dus niet goed.
het plan wat er al lag werd van tafel geveegt en er moest een punctie gedaan worden van die bijnier.
vorige week vrijdag zou die plaats vinden.
weer enorme zenuwen en dan blijkt dat het niet lukte met ee echo dus weer een nieuwe afspraak voor afgelopen maandag om m.b.v. een ct de punctie te doen.
en dat ging best goed de naald was wel een beetje aan de korte kant maar toch doorgezet.
de cellen waren goed geen kankercellen maar de patoloog wilde dus een nieuwe punctie.
dinsdag weer een punctie gedaan en vanmorgen de uitslag..... ze hadden alleen maar bloed geprikt uit de bijnier..maar zei de arst geen kankercellen dus we beschouwen het als geslaagd en geen uitzaaiingen.
en komt het eerste plan weer op tafel.
maaar er moet wel een petscan gemaakt worden waardoor ze dus alsnog evt. uitzaaiingen kunnen lokaliseren dus moeten we weer een week wachten tot ze weer een uitslag hebben en weer een week langer uitstel van behandeling.
ik ben op van de zenuwen maak ruzie met mijn man en ben af en toe een beetje kortaf tegen mijn oudste (bijna vier) ik ben mezelf niet kan mijn ei niet kwijt en zie niet dat we hier ooit nog fluitend vandaan hobbelen.
ik ben gewoon geknakt dat uitgerekend mijn vader mijn steun en toeverlaat mijn rots in de brandig de man waar ik altijd tegen op kijk en iemand die voor weet ik veel hoeveel mensen al een reddende engel is gebleken dit nu moet meemaken ik snap het niet meer ben echt de weg kwijt.
ik woon een uur met de auto van ze vandaan en als ik naar ze ga ga ik met lood in mijn schoenen want als ik er ben wil ik niet meer naar huis.
maar dat moet er moet gewerkt worden en de oudste heeft ook haar dingen wat moet ik hier nou mee.
hoe komen we hier nou nog overheen???
we praten veel en hebben veel steun alleen hier thuis heb ik niet veel mensen die ik ken diegene die ik ken zijn ook geschokt van dit nieuws en kennen mijn vader ook maar ik blijf met een gevoel rond lopen alsof ik het niet meer echt trek.
nou moet ik wel eerlijk vertellen dat dit allemaal nu zo opschrijven al een enorme aderlating is geweest en heb ik het nu best weer even op een rijdje maar we zijn er nog niet wat mijn vader betrefd en ik ben zo bang...
sorry dat ik hier even een ego depri verhaal heb gedumpt ik hoop echt dat we starks weer fluitend verder gaan.....

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
bertje1

bertje1

11-11-2009 om 21:38

Pff

wat een verhaal joh! Misschien helpt het van je af schrijven al een beetje! Probeer toch, denk ik, een beetje het dagelijkse leven op te pakken en te genieten van je kindje, dit gaat al zo snel! Probeer dus misschien te verdelen: ene moment goed genieten van kindje, andere hulp/steun aan ouders.
Het is allemaal heel vervelend en je kunt er weinig aan doen. Dat maakt je machteloos. Veel praten en misschien eens langs de huisarts voordat je 'instort'.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

11-11-2009 om 23:49

Leven

Tja, het is allemaal niet niks. Ook ik heb de afgelopen paar jaar veel familieleden verloren en mijn vader overleed twee maanden geleden onverwachts snel nadat in juli bij hem longkanker was geconstateerd. Ik heb geen afscheid kunnen nemen. Niemand heeft echt afscheid kunnen nemen. Het is zoals het is en voor hem was het goed zo want hij wilde zo niet meer verder leven na alle complicaties. Wij hebben altijd een hele nuchtere kijk op de dood gehad. De dood hoort bij het leven en je kan er toch niets aan veranderen. Maar rouwen moet. Want je verliest wel iemand en het is zeer confronterend. Praten is en blijft belangrijk. En ja, het leven gaat gewoon door en je moet je toch ook blijven focussen op je eigen leven en dat van je kind(eren) en evt. partner. Voor mij was de koek alleen wel op na het overlijden van mijn vader. De zorg alleen voor mijn zorgen kind, financiele problemen, gezondheidsproblemen etc. en dan dit onverwachts verlies hebben er toe geleid dat ik mij ziek heb gemeld en nu in de Ziektewet zit. Want ik kon niet eens rouwen door alle andere problemen en zorgen aan mijn hoofd. En je moet wel de energie hebben om door te kunnen gaan... Maar ja, dan breek ik mijn voet, mijn moeder breekt haar arm en zo modder je dan weer verder aan. Het is soms heel moeilijk om je te blijven richten op de positieve dingen en te waarderen wat je wel hebt. Om niet steeds in angst te leven. Bij de dag leven; morgen is het weer een andere dag en kan alles er heel anders uitzien. Belangrijkste is om je prioriteiten goed te stellen, je gevoelens te delen en open en eerlijk te zijn. De dingen te nemen zoals ze komen. En als je het niet meer trekt, doe dan een stap terug. Je bent ook maar een mens en geen superwoman. Mijn kind heeft mij nodig en hij heeft niks aan mij als ik er finaal doorheen zit. Ik leer hem dat je van tegenslagen sterker wordt en dat dit soort zaken bij het leven horen, hoe klote ook. Dat er maar weinig mensen zijn die fluitend door het leven zeilen. Dat het leven soms knap onrechtvaardig kan zijn. Maar dat je er wel altijd uit moet halen wat erin zit en dat je door moet blijven gaan; er zijn ook veel mooie dingen om voor te leven en om dankbaar voor te zijn... Ik wens jullie veel sterkte en kracht toe!

Krullke

Het is een heleboel wat jullie meemaken, en het is vooral goed dat je het ook opschrijft, zoals je zelf zegt: het ordent en dat maakt ook dat het niet een grote verzameling is van ellende, maar je benoemt gewoon alles..

Ik heb niet alles gelezen (vooral ook omdat het zoveel is) maar ik denk wel dat je jezelf tijd moet geven om te verwerken wat je meemaakt, niet wegdrukken en opkroppen, maar denk eraan, huil erom, doe evt. wat rituelen (kaarsjes opsteken, in gedachten gesprekjes aangaan) en vergeet vooral ook niet te denken aan alle fijne dingen!

Dat klinkt misschien alsof je niet verdrietig mag zijn, maar dat bedoel ik niet, ik bedoel dat geluk, mooie dingen, liefde, samenzijn er IS, naast dat verdriet.

Dat is het leven en je wordt je inderdaad meer bewust van de kwetsbaarheid van alles als je veel meemaakt.

In het begin is dat misschien beangstigend, het besef dat je zoveel kunt verliezen, maar op een gegeven moment wordt dat vanzelf weer wat rustiger, m.n. ook als je geniet van wat IS..

Sterkte, geef je verdriet de ruimte, maar geef ook het geluk de ruimte (mijn vader is zelfs een keer gaan schrijven, toen hij depressieve klachten had, een lijst met dingen waar hij het moeilijk mee had en een lijst met dingen waar hij blij mee was, bleek de laatste, tot zijn grote verbazing, veel langer )

kullke

kullke

12-11-2009 om 10:36 Topicstarter

Thnx

dank jullie voor jullie reacties, en voor de tips om dit alles goed op een rij te krijgen ga er zeker mee aan de slag.
ik doe veel gedichten schrijven en dat helpt mij in pittige situaties om mijn verdriet te uiten en mijn hart te luchten.
mijn moeder zei tegen me dat ik dat maar weer moest proberen maar op de een of andere manier krijg ik het niet voor elkaar.
mijn idee is dat het te diep zit wat mijn vader betrefd.
ook omdat ik gewoon niet weet wat we moeten verwachten aangezien we van goed naar slecht en weer naar goed nieuws gaan en nog niks weizer zijn geworden.
ik denk dat de keerzijde zal zijn als ze eindelijk gaan beginnen met een evt. behandeling en dat zal voor mijn vader ook een hele opluchting zijn.
ach ja het gaat met mij allemaal vast wel goed komen.
we moeten nu toch weer wachten en dan kunnen we die tijd maar beter nuttig invullen.
ik zit ook in de ziektewet ook omdat hier dus EEN griep heerst zoonlief van 8 mnd had het mega te pakken maar is nu grotendeels alweer aan de beterende hand mijn oudste ging eigenlijk best redelijk en ik tja ik kom er ook wel.
ik heb mijn werk opgebeld en aangeboden vanaaf weer te gaan werken ben ik er lekker even uit en ik heb toch niet echt een griep ofzo dus zal het best loslopen.
ik werk in een bar in een hotel en heb veel vaste gasten dus vermaken doe ik me wel en ben oko blij om mijn collega`s weer te gaan zien daar zitten ook een paar zeer goede vrienden bij en die helpen me er ook wel doorheen.
het thuis zitten valt nooit goed bij mij dus denk dat het vanaf vanaaf al een stuk beter zal gaan.
ik ga het werken niet gebruiken om voor al deze dingen weg te lopen nee dat ga ik nu eens niet doen.
ik ga nu gewoon proberen te genieten van de mensen om me heen.
het genieten van mijn kinderen helpt mij zoewieso soms wel moeilijk met een bijna kleuter maar oh zo`n lekker bijdehand mutsje haha.
en die Daan mijn jongste ochoch al zo`n eigen wil.
nee dames erg bedankt ik heb er weer wat vertrouwen in en ga er tegen aan.
ik zal hier proberen mijn gedachten op een rij te zetten want dat helpt een boel.
dank jullie en jullie horen het nog wel.
veel liefs kullke
(moest trouwens wel lachen om die benamingen die jullie me gaven haha krullke was de leukste haha

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.