Het leven na een huwelijk met een psychische beschadigde vrouw,

Robbie, er zijn altijd uitzonderingen op de regel, dubbele diagnoses en misdiagnoses. Als het voor professionals al zo moeilijk is het onderscheid te maken, is het voor kennissen-van schier onmogelijk. 

Dit is gewoon een vuistregel die gehanteerd wordt. In ons geval was hij nuttig. Ex werpt overigens nog steeds de diagnose ver van zich af. Alle psychiaters zijn prutsers, vindt hij. Ik niet. 😉

Inderdaad Robbie, pijnlijk herkenbaar, alles. Hij heeft 4 psychiaters versleten (allemaal even grote prutsers 😉), maar erkent zijn diagnose nog steeds niet. Hij heeft tegenwoordig een ander slachtoffer, dus tegen mij doet hij supervriendelijk. Maar ik weet dat het nep is. Er hoeft maar iets heel klein mis te gaan, of het monster komt weer tevoorschijn. Gelukkig kan ik daar nu mijn schouders over ophalen, ik negeer dat en laat hem in zijn sop gaarkoken.

Heftig om te lezen dat je in de situatie zit waar ik zelf jaren mee gekampt heb. Weliswaar is mij situatie iets anders, maar in feite komt het op hetzelfde neer. Ik was 16 toen ik mijn ex ontmoette. Ik ben nooit veliefd op hem geweest enik denk dat hij dat goed wist. Daardoor palmde hij mijn ouders in. Die vonden hem geweldig en toen ik het uitmaakte kreeg en hij met de auto naar ons toekwam en met huilende stem zei dat hij aan zelfmoord dacht kreeg hij mijn ouders helemaal mee en werd ik danig onder druk gezet dat ik toegaf.

Het was een huwelijk van mishandeling (geestelijk en fysiek) Hij dronk ook al had ik dat de eerste jaren niet direct door. Het ging allemaal in het geniep. Ik ben 28 jaar met hem geweest en al die tijd dreigde hij als ik weg zou gaan zie je de kinderen niet meer. 

Uiteindelijk ben ik gegaan en idd de kinderen(inmiddels volwassen) staan achter hem. Ik besefte toen ook dat hij ze al die jaren al achter mijn rug om geindoctrineerd had. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die denken hoe kan dat nou. Dat krijg je toch in de gaten? Nou nee zolan ik bij m bleef merkte ik niet aan de kinderen dat ze mij de schuld gaven van zijn drinkgedrag en sowieso zijn hele gedrag. Pas toen ik weg was bij hem merkte ik dat ik afgeschreven was. 

Het moment dat ik bij hem wegging was ik al helemaal de weg kwijt en kreeg ik seroquel voorgeschreven. Mijn ex vertelde tijdens mijn huwelijk steeds dat ik psychisch niet in orde zou zijn. Hij projecteerde zijn slechte psychische gesteldheid op mij. Ik heb dat spul jaren geslikt en pas na 10 jaar wilde ik ervan af. Volgens de psychiaters kon dat niet, want dan zou ik weer in een psychose raken. Ik wilde het toch en ging omlaag. Veel ontwenningsverschijnselen, maar lukte toch. Daarna nog een paar keer later totdat ik op 100 mg zat. In april kreeg ik het zo benauwd en bleek er een ader bijna dicht te zitten. Ik kreeg een stent. NIemand in mijn familie heeft dat. Ik ging speuren op internet en zag  dat seroquel ook bloedproppen kan geven. Dat staat niet op de bijsluiter. Dus wilde ik direct van dat spul af. Enfin met veel moeite kreeg ik het advies hoe ik dat afbouwen moest doen. Ben er na helse ontwenningsverschijnselen vanaf e. Voel me direct zoveel gezonder en beter. Ben dus 20 jaar bezig geweest met herstellen van een huwelijk met een totaal gestoorde man. Ik zie mijn kinderen niet meer en de kleinkinderen ook niet. Heeft ook geen zin, want ze zijn  zo ingesteld dat alles wat ik leuk en fijn vind de kop ingedrukt moet worden. Op die manier met je kinderen omgang hebben maakt me sowieso totaal kapot. Dus zonder ben ik beter af. Het verdriet van binnen blijft, maar  het is kiezen tussen twee kwaden zal ik maar zeggen. Ik heb godzijdank een humorvol karakter en neig sneller naar vrolijkheid dan somberheid. Dat is mijn overleving denk ik.  Sporten veel sporten helpt mij ook. Wel vind ik het lastig een goed netwerk op te bouwen. Ga wel geregeld met mensen wandelen, maar er is eigenlijk maar 1 persoon waar ik vertrouwd mee kan praten.  Mensen begrijpen het niet altijd als ze weten dat je geen contact meer hebt met familie en kinderen. Er word dan denk ik al snel geoordeeld: dan zal ze wel heel moeilijk zijn. Ben ik absoluut niet. Maar ja het is zoals het is. Anderen kun je niet veranderen. Alleen jezelf kun je inprenten dat het niet terecht is.

Oh ja Robbie, ik herken dat. Mijn voordeel was dat hij al een diagnose had voordat we uit elkaar gingen, sommige vrienden wisten ervan en snapten het een beetje. Een paar vrienden wisten (bijna) alles, daar vluchtte ik wel eens heen als hij gewelddadig werd. Dus dat hielp, ik ben niet al te veel vrienden kwijtgeraakt. En die paar die ondanks wat ik vertelde achter hem bleven staan, die was ik liever kwijt dan rijk.

Ik denk dat het wel goed is om het niet meer steeds uit te willen leggen en door te willen gaan met je leven. Zolang er maar wel iemand is waarmee je kunt praten wanneer het je hoog zit (therapeut, 1 goede vriend?). 

Via bv. clubs, hobbies, cursussen en activiteiten in de wijk kun je wat meer mensen leren kennen. Vooral dat laatste vond ik fijn. Het is leuk om over straat te lopen en hier en daar wat mensen te groeten of even een praatje te slaan. Dat zijn geen dikke vrienden geworden, maar wel prettige kennissen.

Zeg Robbie, je mag best een beetje meer compassie met jezelf hebben. Het was traumatisch en je bent nog niet klaar met verwerken. Dus logisch dat je soms onbedoeld leegloopt. 

Kun jij ook een heel korte versie verzinnen due je kunt geven op zo'n moment? Als mensen mij vragen waarom ik gescheiden ben,  zeg ik vaak: De korte versie is dat hij meermaals vreemdging (is ook zo), de lange versie, daar ga ik je nu niet mee lastigvallen. Dat werkt meestal prima. Dat het veel, veel erger was dan vreemdgaan, hoeft niet iedereen te weten.

MRI, therapie aan slachtoffers van dit soort persoonlijkheden gaat daar ook op in: hoe kun je beter grenzen stellen en waarom was of is dit moeilijk voor je.

Er is niet altijd een patroon. Als je kinderen hebt is het gewoon een stuk moeilijker om afstand te nemen want dan geef je de dysfunctionele partner alleentijd met de kinderen.

Ik wist vooraf gewoon niet dat de kans dat je een partner treft die een gezin niet aankan en in de stress raakt best behoorlijk is. En soms kun je dat niet aan zien komen.

En ik wist ook niet dat het heel moeilijk is, zo niet onmogelijk, om daar hulp bij te krijgen. Het leven is dan minder maakbaar dan je verwacht.

Ik heb werkelijk op mijn kop gestaan om hulp te zoeken voor mijn expartner. En voor mijn gezin. Het is er niet of je krijgt het voor je oren.

Wat zich ook wreekt is dat je beiden moet werken. Ik ken wel een paar wat minder functionele gezinnen in mijn grote familie. Dat beiden toch een ander werkterrein hadden, een thuis de ander buiten, werkte in hun voordeel.

Je kunt niet fulltime werken en als je thuis komt drama het hoofd bieden, elke dag.

De verantwoordelijkheid bij jezelf zoeken heeft voor mij een beperkte gelding. De dader heeft het gedaan, niet jij.