Het leven na een huwelijk met een psychische beschadigde vrouw,
Het leven na een huwelijk met een psychische beschadigde vrouw,
Ik ben ruim 20 jaar samen geweest met een vrouw die uiteindelijk een psychiatrische aandoening bleek te hebben. Van deze ruim 20 jaar ben ik 15 jaar getrouwd geweest. Er is een diagnose gesteld. De diagnose luide, autisme (Asperger). Nu achteraf is iedereen er van overtuigd dat ze borderline heeft. Onlangs is ze opgenomen, en wordt behandeld voor de gevolgen van haar psychische toestand.
Ik heb deze jaren heel veel meegemaakt. Na de geboorte van ons 2e kind ging het echt berg afwaarts. de zorg bleek voor haar te zwaar. Ons kind huilde veel. En ik vermoed dat de afwijzing die ons kind hiermee uitstraalde naar mijn ex-vrouw een trigger was. Veel zorg kwam in die tijd al op mij. Mijn ex-vrouw zocht haar heil in werken. Maar na 27 werkgevers in 10 jaar, ging dat ook niet meer.
We hebben heel veel hulp gehad. Onlangs heb ik eens zitten tellen. Ik kwam op 109 mensen, die ik bij naam en titel kon noemen, die op de een of andere manier bezig was geweest met de toestand van mijn ex-vrouw.
Uiteindelijk gaf mijn lichaam het op. Van de stress heb ik verschillende hartstilstanden gehad. Gedurende mijn herstel ging de waanzin gewoon door. Het besef dat ik iets moest doen, om deze toestand te overleven heeft mij uiteindelijk doen besluiten de echtscheiding aan te vragen.
Mijn lichamelijk toestand deed er niet toe. Ik werd voor niets ontzien. Ik had inmiddels gelukkig wat hulpverleners om heen waar ik veel steun van heb ervaren. Zonder hun had ik het niet overleefd.
Nu is ze opgenomen en hierdoor begint ineens heel veel van mijn schouders te vallen. Dit huwelijk is heel ongezond gebleken. Naast dat ik lichamelijk serieuze klachten had, had ik ook de nodige geestelijk klachten opgelopen. Het aller ergste vindt ik de manier waarop je aan je eigen verstand gaat twijfelen. Ineens krijgt dit een plek. Elke dag galmt er door mijn hoofd; “Ik ben dus niet gek”.
Het oordeel van veel mensen is ook lastig. Voorbeeld van uitspraken zijn: Waar twee vechten hebben 2 schuld. Je moet toch gewoon met elkaar kunnen communiceren. Doe het in belang van je kinderen.
En wat ik vreemd vind; De hoeveelheid mensen die bezig zijn geweest met mijn ex-partner, en nog bezig zijn, staat niet in verhouding, tot het aantal mensen dat mij en mijn kinderen helpt weer stabiel en gelukkig te worden. Wij moeten het zelf maar zien te redden. Ik heb wel hulp voor ons gevonden maar dat blijkt een stuk lastiger.
Het besef: Ik heb niet alleen een huwelijk achter moeten laten wat voor de meeste mensen al ingrijpend is. Bovendien, ik heb hierdoor een vreselijk beslissing moeten maken voor mijzelf, mijn kinderen, maar ook mijn ex-partner. In een normale sitatie had ik dit nooit besloten.
Hoe goed deze beslissing ook was het was een vreselijk dilemma. Nu blijkt, na 4 jaar nog, hoe zwaar ons dat heeft belast en beschadigd. Ik kamp nog steeds dagelijks met de klachten er van. Slecht slapen, nachtmerries. Wantrouwen naar de wereld. En ik blijf zitten met de blijvende ‘invaliditeit’ vanwege mijn hart. Financieel heb ik betere tijden gekend. En schuld gevoel naar mijn kinderen, maar toch ook wel een beetje naar mijn ex-vrouw. Een ziek mens help je, die laat je niet aan zijn lot over. Dat is mijn mening. Maar het kon niet anders.
Ook opvallend was achteraf: Iedereen had het wel gezien. Achteraf hebben veel mensen me erg bijgestaan. Alsof ik over de streep van een marathon kwam, waar men met handoeken en verzorging klaar stond. Maar tijdens de race waren er geen toeschouwers en mensen met een mening.
De grootste behoefte die ik heb is rust. Heel veel rust. Maar dat is de situatie ook niet gegeven. Naast mijn werk, heb ik ineens 100% de zorg voor mijn kinderen. Het huishouden. Aan mijzelf kom ik niet echt toe. Ik heb het niet slecht hoor. Maar ik zoek een manier om meer kwaliteit van leven te krijgen. Ik weet dat meerdere mensen dit doen. Dus ik klaag niet.
Zijn er nog meer mensen die deze ervaringen hebben en mij tips kunnen geven hoe hiermee om te gaan. Het liefst mensen die persoonlijk ervaring hiermee hebben.
AnneJ,
Ik ben het daar helemaal mee eens wat je zegt. Ik zeg dit ook al heel lang. Ook als is iemand psychisch niet in orde. Ze zijn meestal wel slim genoeg om van alles te begrijpen, en gelijke kansen te willen. Dan heb je ook gelijke plichten.
En hulp. Ik zie hier jeugdzorg nog wel eens voorbij komen. Die zouden je moeten helpen. Maar het is meer een wapen waarmee je de ander angst mee kan aanjagen.
Die hulp is heel ver te zoeken. Dat heb ik ook ervaren. Pas toen ik het 'spelletje'. begon te begrijpen. Toen kreeg ik echt hulp. Maar het is echt een spel. Op de juiste manier dossier voeren en laten voeren. Maar dat kost jaren. Tegen die tijd ben je op en zo emotioneel in elkaar gebeukt. En als je dat spel meespeeld, dan krijgen ze ook verantwoordelikheid naar jou toe. En daar willen ze wel voor zorgen dat je ze daarmee niet om de oren kan slaan.
Tegen mij werd gezegd (toen duidelijk werd bij hulpverlening) dat mijn ex wel rare trekken had die een schadelijke invloed op ons gezin hadden: maar de problemen zijn zo groot, jij moet ook wel een aandeel hebben.. Ik heb dat altijd zo raar gevonden. Want hoe kun je nou weten of dat aandeel misschien juist andersom zou zijn. Ik bedoel, het zou ook kunnen (niet gezegd, maar zou kunnen) dat zonder mijn aandeel het nog slechter had uitgepakt, de problemen in ons gezin
Juist Thera! En aangezien mijn ex ook forse zelfdestructieve neigingen had, ben ik er zeker van dat ik hem voor erger behoed heb.
Eens Thera. Ik weet zeker dat jij ook nu nog steeds de stabiele factor bent in je nu exgezin, want vader is nog wel in beeld en dan is het ook nog lang niet afgelopen.
Die mensen praten elkaar na. Als je echte ervaringsdeskundige hebt dan hoor je wel het verschil, die begrijpen dat je gezin een behoorlijke opdonder krijgt als sommige ouders een ernstige psychische ziekte blijken te hebben of te ontwikkelen. En dat je dan blij mag zijn dat de andere partner het hoofd nog boven water weet te houden.
Alleen dat is voor buitenstaanders moeilijk te ontdekken want er zijn veel compensatiemechanismen waarmee psychisch zieke mensen juist soms een veel glorierijker beeld weten neer te zetten voor de buitenwereld. Gewoon omdat ze soms al levenslang ervaring hebben om hun dysfunctionaliteit te verbergen. En dat heb jij niet.
Jij meent nog dat eerlijkheid het langst duurt en dat het recht zal zegevieren of zo'n soort idee. Als je hulp nodig hebt gaat het om de buitenkant.
Overigens ben ik ook nog steeds een stabiele factor voor vader. De kinderen zijn hem even helemaal zat en beiden in therapie om met het onbegrijpelijke gedrag wat meer in het reine te komen. Ik was al volwassen en kon die man met een korrel zout nemen maar voor de kinderen kon het een enorme dreigende engerd zijn met een intimiderend effect op hun zelfvertrouwen en angstige situaties, en dat breekt ze nu op.
Dus doet vader alle moeite om contact te leggen en zij gooien hem overal vanaf. En ik voel me ook wel een beetje extra verantwoordelijk om te voorkomen dat die kinderen vader op hun nek krijgen.
Dus het ligt altijd aan de ander en het is natuurlijk mijn schuld dat de kinderen geen contact willen. Ik was even bij hem voor een ander akkefietje om hem mee te helpen. Begon te schreeuwen en te dreigen: ze erven niets! ik heb geen kinderen! En met zijn stok, hij heeft een gebroken been en loopt met stokken, de lamp aangetikt.
Dan zeg ik toch even: oeps, dat bedoel ik nou, voor mij boeit het niet maar hoe denk je dat een klein kind zich voelt als zo'n grote man zo loopt te tieren tegen ze? Want dat deed hij vroeger ook en dan was ik er niet altijd bij. En dat nemen de kinderen mij toch kwalijk. En dat snap ik.
Dan weet hij dat ik gelijk heb en kijkt me droevig aan. Toch even een realiteitstest. Ik hoop dat het ooit goed komt want vader is niet helemaal zonder leermogelijkheden, maar ja, oude habits zijn vastgeroest.
Thera schreef op 11-03-2021 om 18:24:Tegen mij werd gezegd (toen duidelijk werd bij hulpverlening) dat mijn ex wel rare trekken had die een schadelijke invloed op ons gezin hadden: maar de problemen zijn zo groot, jij moet ook wel een aandeel hebben.. Ik heb dat altijd zo raar gevonden. Want hoe kun je nou weten of dat aandeel misschien juist andersom zou zijn. Ik bedoel, het zou ook kunnen (niet gezegd, maar zou kunnen) dat zonder mijn aandeel het nog slechter had uitgepakt, de problemen in ons gezin
Hoi Thera,
Dit herken ik ook maar al te goed. Als je hulp gaat zoeken, en komt uit bij een psycholoog, dan luisteren ze een tijdje naar je verhaal en komen dan aan met: Je komt voor jezelf. De ander kan je niet veranderen. Laten we eerst kijken wat jij aan jezelf kan veranderen zodat de situatie veranderd.
Inmiddels denk ik: Er was maar 1 ding dat ze aan mij hadden kunnen veranderen. 6-jarige opleiding tot psycholoog en hopen dat ik mijn ex-vrouw daarmee had kunnen helpen.
Je komt bij die mensen, in de hoop dat ze de situatie overzien en je tips kunnen geven wat je moet doen. Handvatten om met de psychische problemen van de andere om te kunnen gaan. En je laten zien dat niet jij degene bent die gek is. Sorry dat ik dit laatste zo zeg.
Herkenbaar AnneJ. Ook ik zeg er af en toe wat van. Mijn ex woont trouwens nu net 2 weken ergens anders. We hebben nu geen contact. De oudste twee kinderen nemen net als die van jou helemaal afstand. Al heeft de een wel de sleutel van zijn huis gekregen en die ook aangenomen.
Het zijn niet meer mijn kinderen, zou hij ook zo kunnen zeggen. En het ligt allemaal aan mij en aan de kinderen ook ja. Ik heb hem er aan herinnerd dat een van zijn laatste woorden was tegen een kind dat hij liever een kat gehad had dan dat kind. Want een kat blijft wel bij je als je hem slecht behandelt. Gemaild heb ik dat naar hem, erbij geschreven dat hij maar hulp moet zoeken als hij wel (wat hij dus wel probeert) weer contact met dat kind wil krijgen, want dat dat kind wel al deze woorden onthoudt. Tja, wat kun je verder nog doen als moeder? Je kind begrijpen inderdaad als ze het niet aankunnen het contact.
Robbie001, je schrijft " Een ziek mens help je, die laat je niet aan zijn lot over. Dat is mijn mening. Maar het kon niet anders." Dat gevoel ken ik. En ook dat mensen als de scheiding er eenmaal is wel 'met handdoeken en verzorging' klaar staan. Ik heb daar ook gemengde gevoelens over. Ik begrijp het wel. Maar ik zou er door vrienden wel meer in gekend willen worden dat na een scheiding die persoon niet in lucht is opgegaan. En dat jij je nog wel betrokken voelt en dat dat ook mag, terwijl je ook je eigen leven leeft. Mensen zijn daar heel snel bang voor dat het feit dat je je nog bezig houdt met je ex, er automatisch voor zal zorgen dat je niet aan jezelf kunt werken. Ik denk dat dat wel kan.
Ook ik herken dit. Ex, man, uit het B cluster. Heftig huwelijk van >20 jaar. En 2 kinderen, waar hij de meeste zorg voor had (hoe moeilijk ik dat ook vond) want hij zat al vrij snel volledig thuis; kon geen baan behouden. Ik ben altijd min of meer noodgedwongen full time blijven werken.
De bekende kreet 'een kikker springt direct uit kokend water, maar als je het langzaam opwarmt blijft hij zitten' geldt ook voor mij. Telkens opnieuw geloven dat 'dit de laatste keer' was en dat zijn kwade, agressieve buien of zwaar depressieve aanvallen door anderen cq externe omstandigheden werden veroorzaakt. Wat hij zelf heel geloofwaardig kon beweren. En ik wilde geloven. Want idd, een ziek mens laat je niet in de steek.
Uiteindelijk zorgden de depressies (die maar een klein deel van het hele plaatje waren) ervoor dat de GGZ in beeld kwam. 1e opname, eindelijk behandelaars en medicatie. Wat was ik opgelucht! Maar echt helpen deed het niet.. GGZ zorg is erg vrijblijvend en hij vind het al heel snel niet meer nodig. Alleen als hij weer zwaar depressief werd en psychoses kreeg. Ik las hier iets over Seroquel, dan ken ik. Naast Haldol.
Er volgenden 'incidenten', gevolgd door nieuwe opname. Ondertussen was de druk op mij zo hoog opgelopen dat ik ook knapte -net als jij- en ten prooi viel aan een hevige en invaliderende ziekte. Met de gevolgen leef ik nog dagelijks. Enig voordeel was dat zijn gedrag na mijn ziekte ook voor de buitenwereld duidelijker werd; zijn 'ik ben geweldig' houding ging door de mand vallen. Toen er weer een hevig incident volgde, wat veel te dicht bij de kinderen kwam, vond ik de kracht om een echtscheiding aan te vragen. Als een leeuwin die haar welpen verdedigt. Terwijl hij weer werd opgenomen. Vertel mij niets over schuldgevoel...
De periode daarna was heftig. Zeker. Maar mijn voordeel was dat de buitenwereld wist waarom (dat incident was niet geheim te houden). Dus ik hoefde niet uit te leggen. En ja, die handdoeken en verzorging heb ik toen zeker ook gehad.. eindelijk.. Het was zwaar. Heel zwaar. Maar terwijl het leven voor mij en de kinderen op zn grondvesten schudde was het altijd nog beter dan samenleven met hem. God wat een rust!
Het werd een moeilijke echtscheiding, met advocaten via de rechtbank (hoezo ouderschapsplan..). Ik heb me altijd op het standpunt gesteld dat ik volledig de verantwoording had, voor kinderen en financiën (gelukkig had ik een baan). Geen alimentatie, geen andere ouder om de zorg mee te delen. Maar wel rust in huis en een stabiele basis. Geen verwachtingen van die ander.
We zijn nu >10 jaar verder. Kinderen hebben hun weg gevonden en zijn stabiele (jong)volwassenen. Ze hebben af en toe nog contact met hun vader. Ik heb hem al zeker 2 jaar niet meer gezien. Hij is al jaren geleden verhuisd naar de andere kant van het land.
Het komt bij jou ook goed. Je kunt dit.
Hoi paasei,
Geweldige schuilnaam.
Paasei, bedankt voor je openheid. Dat doet me goed. Niet dat het me goed doet om te zien hoe zwaar jij het hebt gehad. Maar de herkenning dat als je in zoiets tereacht komt, hoe zwaar het is daar weer uit te komen. En blijkbaar moet je eerst door een dal dat je aan jezelf twijfelt.
Dat banen verlies, zelf je eigen cariere kunnen kiezen. Ik herken dit helemaal. Mijn ex heeft in 15 jaar 27 werkgevers versleten. En lag altijd aan de ander. De prachtigste verhalen heb ik gehoord. Ik heb 8 CV's van haar hier liggen. Echt bizar. Elk CV is anders. Ze had voor elke doelgroep een versie. En zonodig werd er van alles aan aangepast om maar zo rroskleurig mogelijk uit de bus te komen. Hoe zou het dan komen dat je telkens je baan verliest?
Wat jij beschrijft dat er een incident is geweest die hij niet verbergen kon, dat is nu hier eindelijk ook aan de hand. Helaas pas 3-4 jaar na de scheiding. Dat had me een heleboel gedoe met instanties gescheeld. Want je wordt niet geloofd. Wordt gewoon recht in je gezicht gezegd: "Wat maakt het nu uit dat ze...... heeft". Jullie zijn gewoon beide verantwoordelijk voor je kinderen. Dus je zorg maar dat je je verantwoordelijk opsteld. Met andere woorden. Zelfs na mijn huwelijk was ik nog steeds "verantwoordelijk" voor haar gedrag. Gelukkig had ik de huisarts achter me. Die kon natuurlijk niets loslaten. Maar ik ben een goed luisterraar. Wat ze niet kon zeggen, dat hoorde ik tussen de regels door. Zij heeft mij hele goede handvatten gegeven, waardoor mijn zelfvertrouwen weer groeide en ik een weg vond om er mee om te gaan. Ook ik zie mijn ex inmiddels 3 jaar niet meer. Af en toe op school, als er een ouder avond is. Maar ook daar komt ze de laatste tijd nog nauwelijks.
Dat heeft mij enorm gesteund. Wat jij beschrijft over de psychoses, ja dat herken ik ook. Ik zelf denk dat ze tijdens mijn huwelijk daar ook regelmatig last van had. ze zei wel eens dingen, dat ik opschrok en dacht...... mhhhhhh zei ze dat nou? En als ik dat dan vroeg, dan had ik het niet goed gehoord.
En die vrijwilligheid van opname is bij haar inmiddels vervlogen. er is onlangs een RM afgegeven. Ze wordt gedwongen om mee te werken aan behandeling. Hierdoor is mijn werled 180 graden omgedraaid. Eindelijk ben ik verlost van het stigma dat ik degene ben die gek is. Dat is zo fijn dat ik me niet meer hoef uit te leggen.
Ik voel dat ik er kom. Ik heb steeds minder periodes dat ik aan mijzelf twijfel. Ik wordt weer steeds stabieler. De nachtmerries worden minder.
Zolang de buitenwereld het gedrag niet ziet, labelen ze het als 'gewone relatieproblemen'; waar twee vechten hebben twee schuld. Het gekke is: als je zélf helemaal voelt en weet dat het totaal anders ligt, gaan mensen in de buitenwereld anders op je reageren. Dat zul jij nu gaan merken! Er komt rust bij jou, een beslistheid, je gaat in alle rust de feiten benoemen in plaats van verwarring en agitatie uit te stralen. Ik heb ook gemerkt dat je elkaar er snel uitpikt, mensen die dit soort interactie kennen, met partners maar soms ook met bijvoorbeeld een zus.
Ik heb ook zo'n relatie gehad. Wel minder extreem. Mijn ex functioneerde voor de buitenwereld alleszins redelijk al zagen mensen ook wel wat 'donkerte' bij hem. Maar daar dachten ze over het algemeen toch niet heel veel van. Hij werkt gewoon en heeft daar weinig problemen. Ikzelf heb lang het idee gehad dat we qua complexiteit op elkaar leken en dat we daar juist profijt van konden hebben, doordat we elkaar beter zouden kunnen begrijpen. Maar achteraf realiseerde ik me dat ik daarmee veel te lang geen grenzen heb gesteld. Ik nam teveel op me. Ik had ergens ook medelijden met hem en ging soort van mee in het idee dat ik vast iets verkeerds deed. In onze eerste jaren samen hadden we wel eens heftige ruzies en achteraf zie ik dat ik daar onterecht overheen ben gestapt. Maar pas na de geboorte van ons eerste kind, begonnen conflicten echt te ontsporen. Heel theatraal: schreeuwen, verwijten, oreren, provoceren, kleineren, dreigen, met veel grote gebaren, op en neer geloop, mimiek, geaffecteerd stemgebruik. Tot uiteindelijk ook fysiek: heel dicht bij me komen staan, recht in mijn gezicht schreeuwen, trekken, duwen. Ik heb twee keer relatietherapie geïnitieerd en de tweede therapeut durfde gelukkig stelling te nemen. Die confronteerde hem echt met zijn slechte gedrag, lokte dat eigenlijk gewoon uit om erachter te komen: wat is dit nou echt voor man? Hoe communiceert die als het moeilijk wordt? Eigenlijk heeft dat mij gered. Want hij ontplofte daar, tegen die therapeut! Dat het in de buitenwereld kwam, was voor mij heel belangrijk. Daarvoor dekte ik het eigenlijk toch toe. Ik schaamde me ook dat ik in zo'n relatie verzeild was geraakt. En ik dacht ook dat ik het zelf moest kunnen oplossen. Mijn ex is in die periode steeds verder doorgedraaid, werd randpsychotisch, heel wantrouwend, ging zich ook naar anderen toe vreemd gedragen: buren, vrienden, familie. Daarmee werd voor de buitenwereld duidelijk hoe het zat. Die relatietherapeut heeft mij ook in niet mis te verstande bewoordingen duidelijk gemaakt dat ik mezelf en de kinderen tegen hem moest beschermen. Hij heeft geen diagnose overigens. Dat liet hij niet toe. Maar die therapeut heeft zijn 'werkdiagnose' met mij gedeeld: cluster B persoonlijkheidsstoornis, waarschijnlijk borderline. Ook daar heb ik veel aan gehad: ik ging me erin verdiepen en toen vielen de schellen mij pas echt van de ogen.
Er zijn sinds onze scheiding nog wel wat ontsporingen geweest, met echt wel heftige voorvallen. Maar het is gelukkig geen continue stress geweest. Het zijn incidenten en periodes die zich waarschijnlijk voordoen als hij slecht in zijn vel zit, zich ongelukkig voelt over zijn leven of tegenslag ervaart. Ik heb daar niet goed zicht meer op. We wonen ook niet dicht bij elkaar. Ik praat nauwelijks face to face met hem over 'ingewikkelde' dingen, alleen over koetjes en kalfjes. Alles wat gevoelig ligt gaat via de mail of tegenwoordig Whatsapp. De scheiding is met twee advocaten gegaan en heeft veel voeten in aarde gehad. Ik heb me vroeg in dat proces voorgenomen: ik reageer nóóit meer vanuit emotie. Dat is natuurlijk niet in 100% van de gevallen gelukt maar wel vaak genoeg om ervoor te zorgen dat de heftigheid geen voeding meer kreeg en niet kon blijven door-etteren. Ik voel niet meer de aanvechting om waardering of gelijk van hem te krijgen. Natuurlijk ben ik nog wel eens gefrustreerd en boos. Maar dat laat ik hem zo weinig mogelijk zien. Ik handel vrijwel altijd strategisch naar hem, zelden spontaan. Ik heb in verreweg de meeste gevallen aan andere betrokkenen, school, hulpverleners van de kinderen, duidelijk gemaakt dat hij de vader is, dat ik hem informeer, dat ik hem geen strobreed in de weg leg om zijn visie te geven, het gesprek met ze aan te gaan, maar niet sámen met mij omdat dat vanuit onze ervaringen in het verleden echt geen goed idee is. Dat levert een enkele keer wat gepruttel op maar ik herhaalde gewoon mijn boodschap en deed het gewoon niet.
De relatie van de kinderen met hun vader is ook niet altijd gemakkelijk (geweest). Eén van de twee heeft intuïtief inzicht gekregen in zijn gevoeligheden en blijft daar bij uit de buurt. De andere komt wel geregeld, en flink ook, met hem in conflict. Die heeft hem éigenlijk harder nodig. Verdrietig wel.
Het wordt dus beter! Al blijft het voor mij ook een gevoelig punt. Ik heb na hem nooit meer een langere relatie gehad, vertrouw mezelf daarin ook nog altijd niet echt. Ik begrijp eigenlijk nog steeds niet echt waarom ik me zo verwikkelde met hem. En in situaties dat ik me in een conflict klemgezet voel, reageer ik snel te heftig. Dan krijg ik ook meteen associaties met 'toen'. Het is dan bijzonder moeilijk om rustig te reageren, wat afstand te nemen. Ik heb ook wel eens een vriendschap verbroken omdat ik er gewoon niks meer mee te maken wilde hebben, met dat emotioneel verwijtende en manipulatieve gedrag. Een ander zou over hetzelfde akkefietje misschien de schouders over hebben opgehaald en het bij die persoon hebben gelaten. Maar ik kan er niet meer genuanceerd of laconiek in staan.
Oh Omnik, alom herkenning jn jouw verhaal! Onze eerste relatietherapeut kreeg ook uitbarstingen te zien. Waarna ex niet meer wilde gaan. Helaas was het pas nummer 4 die duidelijk tegen mij zei dat ik mezelf en de kinderen in veiligheid moest brengen. Het beste advies ooit.
Ook ik reageer nooit meer spontaan naar mijn ex toe. Ik toon geen emotie meer. Hij is in staat overal misbruik van te maken, dus de informatie die ik geef blijft heel beperkt. Het is nu al jaren redelijk rustig.
Ik durf wel nieuwe relaties aan te gaan, want ik weet nu hoe sterk ik ben. Als ik durf op te staan tegen zo'n monster, durf ik alles.
