Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

MRI

MRI

13-10-2008 om 20:45

Hoe om te gaan met vergeetachtige moeder?

Hallo

Naar aanleiding van een vraag van iemand over een medicijn bij Alzheimer heb ik aan jullie en aan (ervarings)deskundingen de volgende vraag.
Mijn moeder is 89, lichamelijke behoorlijk gezond (loopt nog een uur per dag in danig tempo, doet boodschappen zelf e.d.) maar ze wordt enorm vergeetachtig. Een afspraak met mij vergeet ze niet, dat schrijft ze op maar ze vergeet bijvoorbeeld wel waar ze de vorige dag geweest is en met wie. Ze is dan met andere mensen op een uitje geweest. Ze zegt zelf ook steeds: oh ik word zo vergeetachtig. Van een vriend van haar (met wie ze dus niet samenwoont) heb ik gehoord dat ze een keer door de politie van de snelweg is geplukt omdat ze de weg kwijt was, ik mocht onder geen beding van hem aan haar laten blijken dat ik dit wist.
Aan het begin van de zomer had mijn dochter een sportdag, vijf minuten lopen bij mijn moeder vandaan. Ik had al tegen mijn moeder gezegd "joh, kom maar niet hoor, ze zijn toch druk bezig". Maar dan gaat ze toch en had ruim een uur lopen zoeken.
De ene keer is ze wat erger vergeetachtig dan de andere keer.
Ik wil met haar naar de dokter om haar door te laten verwijzen voor een geriatrisch onderzoek, maar dat weigert ze pertinent. Er zijn geen lichamelijke klachten die een opstap kunnen zijn om mee te gaan. Ik kan haar ook niet passeren, daar is ze echt te goed voor. Gisteren was ik bij haar en ik probeerde haar maar weer eens te overtuigen dat het juist een manier is om langer zelfstandig te kunnen functioneren (met het draadje over het medicijn in 'gezondheid' in gedachten) en dat ik me een beetje zorgen maakte maar haar heus niet direct in een verzorgingsflat oid wilde zetten of zo.
Maar ze is niet te overtuigen, begint de hele tijd over iets anders, wil het er niet over hebben.

Wat te doen?

MariaRosa

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Moeilijk

Ik heb ook een en ander meegemaakt met mijn moeder en het is lastig om ze dan te overtuigen. Mijn moeder leefde toen nog met mijn vader en die wilde er helemaal niet van horen. Ben je gek er is niets aan de hand met je moeder zei hij dan. Maar na langdurig aandringen bij mijn moeder hebben ik en mijn zus mijn moeder toch zover gekregfen voor een screening. En ook al lijk je er op voorbereid als je dan de uitslag van zo'n onderzoek krijgt schrik je behoorlijk. Dan besef je pas het is echt zo.
In het geval van mijn moeder die kon dan met de hulp van mijn vader nog thuis blijven. Maar binnen 2 maanden voltrokken er zich 2 drama's. Eerst kreeg mijn oeder een hersenbloeding en zweefde ze op het randje van de door. Toe knapte ze toch nog op en kon ze weer naar huis. Maar al snel viel mijn moeder 's nachts en terwijl mijn vader zich nog over haar ontfermde, kreeg hij een hartaanval en zij had een dubbele bekkenbreuk. In 1 nacht was ik eigenlijk mijn beide ouders kwijt. Want na het herstel van de bekkenbreuk, was mijn moeder niet meer in staat om te lopen en door het drama was haar alzheimer-proces ook enorm versneld. Nu zit ze in een verpleeghuis en gaat het proces nog harder.
Dus een tip om hoe te handelen kan ik je niet geven maar blijf wel allert. Heb je misschien geen ander vertrouwens persoon die tot haar kan doordringen. Van een vreemde neemt iemand sneller iets aan dan van 'eigen'.

Sorry

Voor de vele taal foutjes. Ik heb te snel willen typen.

Hanne.

Hanne.

14-10-2008 om 09:12

Huisarts bellen

Ik herken het verhaal van mijn oma in jouw verhaal. Fuctioneerde op zich goed, maar van tijd tot tijd grote missers/blunders/vergeetachtigheid waarbij ze ook een keer door de politie thuis is gebracht.

Wij hebben de huisarts gebeld, en het probleem voorgelegd. Hij is samen met de assistente langs gekomen, zodat ze haar thuis konden 'testen'. Ook aangegeven dat we het hebben gedaan omdat wij ons zorgen maakten. Uit de test bleek dat het eigenlijk nog erger was dan wij dachten omdat ze zich in heel veel situaties kon redden door over dingen heen te praten of een grapje te maken.

Het incident waarbij jou moeder door de politie van de snelweg is geplukt zou voor mij genoeg reden zijn om echt actie te ondernemen.

klokje 2

klokje 2

14-10-2008 om 12:29

Zorgelijk

ja, ik zou toch contact opnemen met je moeder's huisarts en je zorg uitspreken. Hij kan je raad geven wat te doen en/of langsgaan bij je moeder. Dat is, gezien haar leeftijd, niet zo raar, dat een huisarts eens komt kijken hoe het ermee is.
Je moeder zal ergens best weten hoe de vlag erbij hangt, maar ze zal bang zijn, wat heel logisch is.
Weet je wat het is op die leeftijd, het wordt nooit beter, alleen slechter.
Goed dat ze jou heeft om haar in de gaten te houden.

MRI

MRI

14-10-2008 om 18:31 Topicstarter

Okay....

Dank voor jullie reacties, ja ik vind het ook zorgelijk vandaar mijn vraag. Maar ik begrijp dat jullie dus allemaal vinden dat ik haar zomaar kan en zelfs moet passeren? Ik vind dat nogal wat. Ja ze is best vergeetachtig maar het is ook een zelfstandig mens die meepraat in de politiek, ingezonden stukken schrijft en best wat noten op haar zang heeft. Moet je zo iemand dan ook niet respecteren in haar eigen wensen? Ik bedoel, het is geen zielig oud dametje achter de geraniums hoor, ze heeft meer sociale contacten en uitjes e.d. dan ik.

MariaRosa

Dropke

Dropke

14-10-2008 om 21:10

Passeren

Ik kan me voorstellen dat je daar grote moeite mee hebt. Misschien is het een idee om tegen je moeder te zeggen dat je je zulke grote zorgen maakt dat je van plan bent om het er met de huisarts over te hebben. Geef haar de keuze om het eventueel nog zelf te regelen, maar geef daarbij wel aan dat jij het anders gaat doen. Als dat echt geen optie is zou ik het toch verstandig vinden dat je haar wel passeert. Stel dat er echt iets gebeurd ? Dat vergeef je jezelf nooit. Misschien kun je de huisarts om hulp vragen over hoe dit verder aan te pakken.

Sterkte Dropke

Verstand en geheugen

zijn 2 heel verschillende dingen die onafhankelijk van elkaar functioneren. je kan dus héél verstandig zijn en daar ook blijk van geven (door je afspraken op de schrijven, mee te praten in discussie's, te reageren op kranteartikelen, veel dagelijkse dingen nog zelfstandig doen) én aan de andere kant tóch geheugenproblemen hebben....
die geheugenproblemen hebben dus totaal geen relevantie met de andere acties die ze nog wel doet en waarin ze nog gewoon 'zichzelf' is.
geheugenproblemen beginnen meestal eerst in het 'korte termijn geheugen', daar sla je alle dingen op die je 'even' moet onthouden, zoals een telefoonnummer (dat je meteen erna belt), waar je gisteren was, wat je eergisteren gegeten hebt, en wie er op bezoek was, routes enz. de geheugenproblemen in de rest van het geheugen zie je pas later. de dingen in het lange-termijn-geheugen (zoals jeugdherinneringen en je standaard dag indeling) blijven nog lang na aanvang van de problemen in het korte termijngeheugen helemaal in orde.
je kan dus in bepaalde dingen best héél verward zijn en in andere dingen nog net als altijd. omdat die beide dingen ergens anders worden opgeslagen in je geheugen.
en dan komt je verstand er nog bij.....intelligente mensen kunnen vaak langer hun 'oude leven' volhouden omdat ze meer capaciteiten bezitten om het te vervangen voor trucjes (b.v. je afspraken opschrijven) of om hun omgeving in de waan te laten dat het zo erg nog niet is. dat doen ze niet expres. het is natuurlijk voor iemand als je merkt dat dit gebeurd niet makkelijk, ze doen het als een soort 'noodsprong', alsof als je maar doet of er niks is er ook werkelijk niks is.
ik denk dat de moeder van marie-rosa ook zoiets doet, marie-rosa weet een 'beetje' en anderen in haar moeders omgeving weten ook 'een beetje' en haar moeder drukt al die mensen op het hart het níet aan elkaar te vertellen, want....(haar dochter maakt zich zo ongerust soms?) de smoezen zijn natuurlijk talrijk. zo kun je nog lang volhouden natuurlijk........
er zijn denk ik wel mogelijkheden.
je kan met haar 'open' praten. neem desnoods die kennis mee die ook iets 'wist' en die het niet mocht vertellen en zijn er nog anderen in haar omgeving die zich zorgen maken (denk aan buren, vriendinnen enzo)? je zou ook met z'n allen samen met haar kunnen praten. jij kent je moeder het beste...misschien wordt ze ook boos als je er allerlei mensen bij betrekt, maar als je alleen gaat zorg dan wél dat je een beetje geïnformeert hebt bij zulke mensen. en confronteer haar er dan mee. zeg gewoon wat je weet en wat je ziet en ook dat je weet wat al die andere mensen je vertellen en zeg dat ook al die anderen zich zorgen maken. 'eis' van haar dat ze meegaat naar de huisarts, vertel haar dat er in beginstadia van vergeetachtigheid vaak nog héél veel aan te doen is om het 'uit' te stellen en dat je niet wil dat ze zo door gaat (zonder dokter dus) omdat het dan alleen maar 'sneller' gaat. probeer in het gesprek de touwtjes in handen te hebben, láat haar geen tegenwerpingen maken, houd gewoon vol. jij bent haar dochter, je houd van haar, wil haar nog lang bij je houden en ze heeft zich er maar naar te voegen....zoiets.
kondig aan dat je een afspraak hebt met haar huisarts en wel dan en dan (ergens die week of volgende week) en dat je haar komt ophalen en anders gewoon alleen gaat. en dan ga je gewoon. wordt ze boos dan ga je ook. je hoeft niet op toezeggingen te wachten of ze meegaat of niet. dat zie je dan vanzelf wel als je d'r ophaalt... als ze zelf voor die tijd contact zoekt (om 't af te zeggen of om te discusseren) houd je het gewoon af, zeg gewoon ronduit dat jij er nu niet over wil praten en dat jullie praten op die afpraak bij de dokter. en als er 'niks' aan de hand is waarom zou je dan niet met die onzin van je dochter naar de huisarts toegaan??? die zal je dochter dan toch onmiddelijk vertellen dat er niks aan de hand is toch? en haar zorgen wegnemen? dus.....alleen al ter gerustelling van jouw kan ze al meegaan.

de huisarts bel je en vertel z'n assistente of hij jouw kan bellen (of op andere manier contact kan hebben) en bereid je al enigzins voor...vertel dat je je zorgen maakt en dat je probeert je moeder zover te krijgen, maar dat je niet weet of dat lukt....
mocht je moeder niet meegaan, dan ga je alsnog alleen. je doet niks achter haar rug om, ze weet het en ze kon mee, maar wilde zelf niet mee.
zou zoiets beter voor jullie werken marie-rosa?
groeten albana

krin

krin

15-10-2008 om 10:22

Zou mrs moeder

zich niet gekleineerd en in de hoek gedreven voelen door zo'n aanpak? Ze klinkt als een gezond eigengereide, uit principe zelfstandige dame, volgens mij gooit ze haar kont juist tegen de krib als je alles zo dichttimmert dat ze bijna wel mee móét naar de huisarts. Zelf zou ik niet verder gaan dan vertellen dat je je zorgen maakt, vertellen dat er middeltjes zijn tegen die toenemende vergeetachtigheid en dat je je kunt laten testen, maar dat je het aan haar laat. Misschien dat angst voor het begin van het einde maakt dat ze haar kop in het zand steekt, en dan kun je je afvragen of ze daar niet ook het recht toe heeft. Het blijft háár kop, tenslotte.
Ik volg dit draadje ook omdat ik in een soortgelijke situatie met mijn moeder zit, alleen dan over gezondheidsproblemen die ze, naar mijn gevoel, weigert goed aan te pakken. Ik zou haar soms graag bij haar lurven pakken, zorgen dat ze beter voor zichzelf zorgt, maar ik weet niet hoe het voelt als je oud wordt, ik ken de overwegingen niet die je dan maakt, in hoeverre je er nog de energie of de wil voor hebt. Daar zou je naar moeten vragen - waar ben je bang voor, wat wil je er nog voor doen, en wat kan ik voor je doen.

Soms ..........

soms is het héél prettig als iemand je bij de lurven pakt en doordrukt, als iemand je een 'trap onder de kont' geeft...velen van ons hebben hun ouders nog die dat dan bij tijd en wijle doen. of een aardige buurvrouw die als steun en toeverlaat dient of een lieve vriendin die niet bang is dat je boos wordt.
ik denk dat we dat allemaal herkennen en ook hebben.
waarom zou dat voor oude mensen anders zijn????
die zijn net zo als wij. alleen hebben ze vaak geen mensen meer die 'boven' hun kunnen of willen staan, geen ouders, geen vraagbaakbuurvrouw die hen altijd van advies dient. oude mensen horen 'alles' al te weten en met respect behandeld te worden, niet tegengesproken en niet betutteld te worden.
maar hallo..........het zijn gewóne mensen hoor! die ook hun twijfels en zorgen hebben en het soms ook best erg prettig vinden als iemand hun de touwtjes uit handen trekt en ze een 'trap onder de kont' geeft... net zoals wij. die éigenlijk best weten dat ze iets 'moeten' of zouden moeten doen....maar de stap ernaar toe steeds uitstellen (zoals ik nu zit te typen i.p.v. de tafel af te ruimen, hahaha) en eigenlijk opgelucht zijn als er iemand aan komt die zegt: "heb je nou nóg niet...?" (de tafel afgeruimd?)
zo werkt het. bij jouw, bij mij en ook zo als je oud bent, leeftijd heeft daar niks mee te maken.

en hoe het voelt om oud te worden? zoals wij ons nu eigenlijk op ons 40ste ergens begin 30 voelen en bijna niet kunnen geloven dat we al zo oud zijn, zo voelt het op je 80ste ook zo'n beetje. en ergens krijg je op een gegeven moment er ook 'genoeg' van, je hebt het gehad, als je morgen niet meer wakker wordt dan is het 'goed'. alle ouderen willen graag in superconditie en met behoud van alle geestelijker vaardigheden dood gaan en wel graag op het moment dat het hun uitkomt, maar ja helaas zit dat er bijna niet in.........
je kop in het zand steken uit angst is een normale reactie, maar zal alleen maar leiden tot snellere geheugenachteruitgang tot het al 'te laat' is. de vraag is ook nog in hoeverre kan een kop met geheugenproblemen zelf nog beslissen over z'n eigen kop? maar dan wordt het helemaal ingewikkeld zo dit lijntje....en vaak heeft zo'n beslissing niet alleen gevolgen voor iemands eigen kop, maar beïnvloed het ook juist de omgeving en alle mensen die erbij horen. jij dus ook als dochter. dus mag je ook een beetje 'mee' beslissen op die gronden denk ik zo.
groeten albana

krin

krin

15-10-2008 om 13:47

Albana: "maar hallo...het zijn gewóne mensen hoor!"
Weet ik, dat betoogde ik zelf ook, dacht ik. Ik vind alleen dat je een ander meer als "gewoon" mens behandelt als je meegaat in wat die ander wil, en dus eerst op basis van gelijkwaardigheid probeert te ontdekken wat die ander wil en wat haar eventueel tegenhoudt. Daarna zal ik met alle liefde op bestelling een schop onder de kont afleveren, zolang ik maar eerst weet dat daar behoefte aan is, en welke kant ik op moet schoppen.

Probeer eens andersom krin

stel je eens voor dat jij krin merkt dat je 'geheugen' achteruit gaat. je bent al wat ouder dan nu en zoals bij álle oudere mensen is 'in de war raken' zo'n beetje je grootste angst.....álles beter dan dat! nog beter de engste ziektes en meest gruwelijk lijden dat dát! en dan merk je dat tóch...er dingen 'anders' gaan...anderen betrappen je erop dat je sommige dingen 'vergeet', confronteren je er zelfs soms mee, maken zich 'zorgen' om je (ook al gruwelijk, tenslotte ben jij een volwassen weldenkend mens niet?) en ergens diep van binnen 'weet' je dat ook wel.....maar je doet net of er niks is. ontkent dat ook, want álles is toch beter dan dat? en zolang je maar net doet of er niks is....ís er ook werkelijk niks. geen diagnose en niks, dus je speelt je spel gewoon door. en ondertussen 'verslechter' je, het leven ontglipt je...tot je het niet meer red met trucjes en je verstand. dan voldoet dat niet meer want je geheugen komt zoveel tekort dat er niks meer te verbergen valt. en die tijd komt eerder dan je wilt, want als je er niks aan doet kan het heel snel gaan.....en zit je dus voor je het weet in een verpleeghuis, net wat je niet wilde eigenlijk. terwijl als je wél had ingegrepen je voor hetzelfde geld nog aardig zelfstandig in een aanleunwoning of met thuiszorg het nog járen had kunnen uitzingen. het is ook niet zo dat je er eerder van dood gaat ofzo. dezelfde jaren in een verpleeghuis als dezelfde jaren die je dus met thuiszorg bijelkaar had kunnen leven.

denk je nu écht dat je met mensen die hun grootste angst werkelijkheid zien worden even ongeacht wat die 'angst' is en er eigenlijk al een beetje in leven, nog écht weloverwogen een afweging kunt maken wat hún willen en hoe ze het voor zich zien? dat had al vóór die tijd moeten gebeuren, niet als ze er al midden in zitten. eigenlijk is het voor elk weldenkend mens al te laat om weloverwogen beslissingen te nemen als je al in je grootste angst leeft.ik zou het zelf dan ook niet meer kunnen of willen. daarom denk ik dat die 'schop onder de kont' een hele goede optie is. dat kan net genoeg zijn om ze daadwerkelijk tot de orde te roepen hun leven weer al is het voor even op te pakken. te doen wat ze anders zeker hadden gedaan als ze er niet al midden in hadden gezeten. het kan ook grote opluchting betekenen voor het kind in kwestie, maar zeker ook voor de oudere. en zelfs grote dankbaarheid als daarna de zon toch weer gaat schijnen....wie weet valt het allemaal wel mee en is die grote angst dus helemaal niet terecht!
het kan ook andersom werken. dat ze de kont tegen de krib gooien en zich helemaal terugtrekken....maar dan heb je het in ieder geval geprobeerd. en weten ook hun dat jij véél van ze houd anders was je zover niet gegaan.
groeten albana

krin

krin

15-10-2008 om 16:52

Albana

Ik begrijp echt wat je bedoelt, en ik weet ook dat jij over veel ruimere ervaring met de "doelgroep" beschikt dan ik. Maar zoals MR elders zelf al zei is het in haar geval vooral een ethisch dilemma, en ik heb geprobeerd mijn ethische overwegingen duidelijk te maken, die vooral berusten op het recht op zelfbeschikking. Uit MRs verhaal maak ik ook niet op dat het een geval van "morgen niet aan de pilletjes, overmorgen naar het verzorgingstehuis" is, dat het zo'n vaart nog niet loopt, dus. Maar misschien schat ik dat wel verkeerd in.
Ik vind dat er nog een tussenweg is tussen alles op zijn beloop laten en het roer overnemen. En die zoek ik in de buurt van de ander de ruimte te geven angsten en mogelijkheden onder ogen te zien en desgewenst hulp te vrágen, in plaats van die opgedrongen te krijgen. Nu dat nog kan, want daar heb je zeker gelijk in - waar ligt die grens?
Maar goed, ben benieuwd wat MR er nog over te melden heeft.

MRI

MRI

15-10-2008 om 17:11 Topicstarter

Dit is precies waar ik tussen in zit,

tussen de mening van Krin en Albana (en anderen). Overigens Albana bedankt voor de 'technische' info, daar heb ik veel aan. En ja, juist omwille van die overwegingen die Krin noemt heb ik tot nu toe nog niets ondernomen... tot ik dus in de rubriek 'gezondheid' over het medicijn las wat het een en ander een beetje uit zou kunnen stellen.
Nu heb ik haar afgelopen zondag eigenlijk al voor een fait-accompli geplaatst: je krijg nog veertien dagen om de dokter te bellen en anders ga ik het doen. Ik heb het verhaal over de pilletjes verteld, maar ja als mijn moeder iets niet wil horen, dan luistert ze gewoon niet.
Een soort interventie met die kennis die meer wist (dus dat verhaal van politie en wellicht snelweg) zie ik niet zo zitten: die man is ook in de tachtig en eigenlijk een beetje bang voor mijn moeder want er zit een kop op hoor (ik heb het van geen vreemde).
Het moeilijke is dat ik er alleen voor sta, dus het is mijn woord tegen het hare. Verder is er geen familie dan een hele verre neef.
Maar goed, dit draadje helpt me echt en mss ga ik ook nog wel de Alzheimerstichting bellen of zo.

Ik weet het nog niet helemaal maar door dit draadje begin ik er ook echt over te denken mijn 'dreigement' van de dokter bellen uit te voeren. Een week geleden stond ik nog op Krins standpunt maar ik ben aan het opschuiven merk ik.

MariaRosa

Dropke

Dropke

15-10-2008 om 18:22

Snelweg

Dat verhaal, daarbij zouden bij mij heel wat alarmbellen gaan rinkelen. Dat is niet een verkeerde straat inlopen en daardoor wat later zijn. Dat is een groot risico. Je moeder is blijkbaar een hele intelligente vrouw, waardoor ze nog heel veel dingen kan verbloemen, maar er lijkt me duidelijk meer aan de hand dan zomaar lichte vergeetachtigheid. Als je besluit in te grijpen doe je dat niet, omdat je haar niet serieus neemt, maar omdat je van haar houdt en je je zorgen maakt om haar welzijn.

Sterkte Dropke

Ik herken alles

Bij mijn vader is ook Alzheimer geconstateerd en ik herken die periode van ontkenning. Dit hoort helemaal bij de ziekte.
Ik heb verschillende dingen gedaan. Ik zou zowiezo de huisarts inschakelen zonder haar erbij te betrekken in eerste instantie. Er zijn geheugenpoli's bij ziekenhuizen waar je moeder uitgebreid getest kan worden. Ik zou dit zo snel mogelijk met haar huisarts bespreken. Ik heb ook contact opgenomen met een ouderebegeleidster in de wijk van mij pa. Met haar heb ik ook uitgebreid over hem gesproken en ik heb heel veel al aan die info gehad.
Bedenk wel dat het balletje aan het rollen gaat en als de uitslagen niet goed zijn je moeder uiteindelijk in een verzorgingshuis beland. Je moeder heeft niet goed in de gaten op welk niveau ze vergeetachtig is. Er kunnen gevaarlijke situaties ontstaan.
Wat ik je ook wil adviseren is dat artsen en andere mensen je moeder eerder overtuigen van iets dan als jij het zegt.
Zelf heb ik heel sterk het gevoel gehad dat mijn pa mijn kind geworden was. Gelukkig is nu al die zorg bij mij weg en ik kan me weer als dochter gedragen.

Tirza G.

Tirza G.

15-10-2008 om 21:51

Geheugen en intelligentie (lang!)

O, MariaRosa, jouw posting is mijn posting. Van een jaar geleden ongeveer.......Ik heb er veel over gelezen en informatie ingewonnen en het verlies van het korte-termijn-geheugen is eigenlijk bijna altijd het eerste wat je merkt van Alzheimer. Het tweede is het onvermogen om nieuwe informatie op te nemen, om dingen te leren. Anderhalf jaar geleden gaven we mijn schoonmoeder (88, zeer vitaal, intelligent, fietste nog rustig 10 km op haar 84e) een Senseo, lekker makkelijk. Tjongejongejonge, wat een energie dat gekost heeft om haar het gebruik er van aan te leren........ongelooflijk. Afgelopen winter gaven we haar een heel simpel CD-spelertje, en dat is eigenlijk niet meer gelukt, ook niet met briefjes en gekleurde stickers bij de knopjes enzo. Maar er was meer: dingen die we vertelde, onthield ze niet. Wat ze onthield, was de onderliggende emotie (verre reis=eng, feestje=leuk), maar dat hadden we pas later in de gaten. Ze vroeg dus ná het weekend dan heel opgewekt: en? was het leuk? En in de loop van ons verhaal kwam ze er achter waar we geweest waren en waarom. Of ze zei: zo, gelukkig ben je weer thuis - waarop wij losbarsten in ooooo het was zo meegevallen de reis, enzovoort - zodat ze uit het verhaal op kon maken waar we geweest waren enzo. Snap je wat ik bedoel?
Een volgende stap is het verlies van structuur (tijd, weg, jaarindeling) en het vermogen om dingen te plannen/organiseren. Dat soort dingen kun je heel lang maskeren. Medicijnen klaarzetten doe ik bijv. al járenlang, in zo'n doosje met dagindeling. Omdat ze al die pilletjes niet kan hanteren met haar artrose handen. Dus dat was al afgedekt. Bij organiseren moet je denken aan boodschappenlijstjes, verjaardag en feestdagen plannen. Dat overzien ze op den duur niet meer en dan wordt het vaak afgewimpeld met "geen zin". Mijn schoonmoeder woont op een bovenwoning en viert de feest/verjaardagen etc. al járen bij haar dochter thuis, dus dat was ook al afgedekt.
Dag, tijd, maand: een kalender en een agenda doen wonderen. Wat we nu de laatste tijd merken, is dat ze niet meer kan schakelen tussen schooljaar en kalenderjaar. Dochter doet dit jaar eindexamen. Schóóljaar. Mei 2009, dus. En niet dít (kalender)jaar (2008). Zoon is in het voorjaar jarig en dat is dus al bijna, zei oma tevreden. Nououououou, dat duurt nog even hooooooor eerst heel de winter nog door - het duurt nog zeker ruim een half jaar. Nou jaaaaaaa, zegt ze dan vergoelijkend, dat is toch best al wel snel.....
Snap je? Van die kleine dingetjes die me opvallen omdat ik wéét dat dit er aan zit te komen / bij hoort.

Uit de testen kwam bijv. dat ze woordvindproblemen heeft. Dat was me nooit opgevallen, maar nu wel. Ze beschikt over een enórme woordenschat, dus als we ergens naar toe gaan, zegt ze bijv. iets als: ik wil je wel even wat geld geven voor de benzine. Na het bekende hoeft-niet-wil-toch ritueel zegt ze dan ineens: waar ríjdt deze auto eigenlijk op? Eh, op diesel. Oooooo ja, ik dacht al, benzine is niet de goeie brandstof maar ik kon er zo gauw niet opkomen. Dat zijn wel drie woorden (benzine, diesel, brandstof) voor ongeveer hetzelfde. Daar kom je een heel eind mee, als je er een beetje omheen aan het praten bent. Intelligentie maskeert juist dit soort dingen heel erg.

Een volgende stap is het verlies van logisch redeneren. Vorige week bijv. belde ze dat de AB van de TV het niet deed, hij ging niet uit. Dat kan natuurlijk, batterijtje op ofzo. Er naar toe, niks aan de hand. Gewoon poef-uit. Tja. Jaaaaaaaa, maar hij is niet góed uit want het rode lampje (op de TV) brandt nog. Ja, dat klopt, maar dat moet je op de TV zélf uitdoen, hier, met die zwarte knop. Oooooooo ja, zo was het. Dat kreeg ze dus zelf niet meer verzonnen en zo komen er steeds meer dingetjes bij. Allemaal klein en sluipend, maar onmiskenbaar als je weet waar je op moet letten.

Het verzet van je moeder hoort (volgens de geriater) juist bij het begin van Alzheimer. Laten we wel wezen: iedereen is daar bang voor, ja toch. En als je dit bij jezelf gaat merken, komt alles wat je denkt en doet op drijfzand te staan en dat is éng. Bij het doen van deze geheugentesten wéten ze dat ze door de mand gaan vallen en dus gaan ze negatief lopen doen. Zo moest mijn schoonmoeder bijv. een klok tekenen. Ze tekende alle cijfers aan één kant, tussen de 12 en de 6 zeg maar. Vervolgens schoof ze het blaadje weg, zag toen dat het niet klopte en herstelde het. Dat werd ons achteraf verteld, wij waren daar niet bij. Tegen ons zei ze alleen maar: belachelijk, een mens van 88 een klok laten tekenen, ik ben verdorie toch geen kleuter meer. Dat verzet - dat is omdat ze voelde dat het niet goed ging, ze was de grip kwijt en deed er dus wat minachtend over. Neuh, op die flauwekul ga ik mn best niet lopen doen, kom op zeg. Snap je wat ik bedoel?

Qua intellect is er niks mis met haar. Ze leest de krant, praat daar ook over (kredietcrisis is gewoon een onderwerp tijdens de koffie, ze komt iedere dag), ze lost alle puzzels in de krant nog moeiteloos op. Maar dat gaat op langetermijn-geheugen, op woordenschat, op "oude" kennis.

Het is ongelooflijk triest en hard om de diagnose Alzheimer te krijgen. Het eerste wat ze zei was: oooooo dan ga je in je onderbroek buiten lopen.......dat moet vreselijk zijn, dat angstbeeld. Maar juist omdat er in het *begin* nog iets aan te doen is (in ca 30% van de gevallen slaat de medicatie aan) is het zo goed om NU dat onderzoekstraject in te gaan.

Ik wens je heel veel sterkte.

Tirza

krin

krin

15-10-2008 om 22:56

MR, jouw ethische dilemma lijkt me opgelost, na de laatste postings van de (ervarings)deskundigen. En ik weet waar ik in de toekomst eventueel op moet letten. Nu hoef ik alleen nog mijn eigen ethische dilemma over mijn eigen mams op te lossen. Dankzij dit draadje denk ik er wel weer wat genuanceerder over, dus dank!

Tirza G.

Tirza G.

15-10-2008 om 23:44

Krin

Jouw dilemma was ook mijn dilemma. Mijn schoonmoeder komt hier elke dag, we hebben al best veel samen meegemaakt op gezondheidsgebied, ik ben voor haar de "dokter", zeg maar. Toen ik merkte dat haar geheugen achteruit ging, had ik precies datzelfde dilemma: wie ben ik om achter de rug van een volwassen vrouw om haar huisarts te gaan bellen?? Als ze dat bij mij zouden doen (zeg, dokter, die Tirza, die doet toch zo ráár de laatste tijd......) zou ik wóest wezen. Toch ben ik op een gegeven moment dat gesprek wel elke keer met haar aangegaan: je geheugen gaat achteruit, maak je je daar zorgen over? "Gelukkig" waren er ook wat lichamelijke dingen, die gang naar dokter/ziekenhuis wat eenvoudiger maakten. En nu is de diagnose er dus en ze wil er nog niet helemaal aan. Ze noemt het "ouderdom" ipv "Alzheimer", maar dat mag.

Hulp vragen? Aan je kínderen? Mwah. Dat zit er niet zo in, dat doet ze echt niet zomaar. Hulp moeten we aanbieden, als we gaan zitten wachten tot ze het vraagt gebeurt er niks.

Tirza

Volkskrant

Ik heb niet alle postings uit dit draadje gelezen, misschien roep ik nu iets dubbel, en sorry in dat geval. Maar ik zag dat éen van de katernen van de Volkskrant van zaterdag ging over ouderdom en Alzheimer. De kloktest kwam bijvoorbeeld uitgebreid aan de orde, en er stond een stukje in over een ergotherapeut die mensen thuis kwam helpen om dagelijkse dingen beter te kunnen blijven doen (hoe zet ik koffie, dat werk). Informatief, denk ik, als je die krant nog vinden kan.

Groeten,

Temet

Het is ook een proces

dat 'aanvaarden' dat je nu toch écht oud aan het worden bent met alle ongemakken die daar bij horen is ook een proces, waar je door moet. de mensen zelf en hun kinderen ook.....de een kan dat sneller dan de ander. maar over 't algemeen is het zo dat hoe 'eerder' je hulp vraagt/krijgt hoe 'langer' je het kan uitstellen...zoiets.
je moet ook begrijpen dat vergeetachtige mensen w.s. wel jouw zorgen aanluisteren, maar het misschien niet eens opslaan/of later meer weten. dat het dus al de 20ste keer is dat je die riedel afsteekt dat blijft vaak niet hangen...elke keer kan het weer 'als nieuw' zijn, met de nodige ontkenningen en verbazingen die zo'n eerste gesprek oproepen erbij.
de voorbeelden van marie-rosa vindt ik ook wel van zo'n aard dat een 'trap onder de kont' écht nu héél hard nodig is. bij krin geloof ik dat dat minder acuut is...maar krin heeft ook maar summier omschreven wat er speelt.
en geloof me ik weet hoe moeilijk het soms is. heb ook zo'n eigenwijze intelligente vader. met wie ik vorig jaar dezelfde discussie heb gevoerd.....die ging steeds slechter lopen (kapotte rug, niks aan te doen,ongeluk in verleden) en weigerde om bij de huisarts aan te kloppen voor b.v. fysio. meer dan een half jaar heb ik gemopperd en gepraat, het haalde niks uit......en wij hebben een dubbel probleempje, want ik moet niet denken dat ik 'zo'n toon' tegen 'm aan kan slaan....hij is die bejaarden van mij toch niet?? (understatement) dus die professionele praatjes moet ik daar maar houden en niet bij hem (zucht). tot ik 'm kon ophalen bij de ehbo. gevallen, gestruikeld+de nodide gevolgen dus...hechtingen, tanden eruit etc.. gelukkig belde hij wel mij....hij had ook m'n broers kunnen bellen. voor mij was dat hij mij belde het teken dat ik wist: dit is het moment voor die trap onder z'n kont. die ik 'm dus gegeven heb....ik heb gezegd dat ik helemaal geen medelijden met 'm had en dat het mooi z'n eigen schuld was. ik had 'm toch meermalen gewaarschuwd? en dat als ie er nu geen werk van maakte hij niet moest denken dat ik z'n rolstoel kwam duwen....en 'm pardoes thuis afgeleverd (zo van red je maar) en m'n broers ingeseind voor de nodige hulp (die daar bepaald niet voor in de wieg zijn gelegd). volgens mij hebben ze me nog nooit zo erg gemist als toen. maar de volgende dag belde hij, hij was geweest en zou zodra hij weer was opgeknapt constant fysio krijgen+ er kwam een ergotherapeut+ hij moest op 'bejaardengym' ! vooral die laatste vondt hij het ergste. met allemaal van die 'oude lui' !!!! die écht écht oud waren! tot z'n verbazing konden de meeste van die oude lui wel stukken beter hun benen in de lucht krijgen dan hij! ach en zolang die die gym nog maar niet van mij krijgt overleeft ie het wel.
groeten albana

MRI

MRI

16-10-2008 om 19:03 Topicstarter

Okay!

Door al julllie berichtjes maar ook doordat ik op het forum van de Alzheimerstichting ben gaan lezen, staat mijn besluit nu vast: ik ga een afspraak met de dokter maken. Het gedrag dat ze nu heeft noemen ze daar 'facadegedrag' en is idd onderdeel van het proces.
Ik had afgelopen zondag tegen mijn moeder gezegd dat ik de dokter zou gaan bellen als zij het de komende veertien dagen niet doet en dat ga ik ook ten uitvoer brengen.
Allemaal heel erg bedankt voor het meedenken en ik kom hier nog melden hoe het allemaal is gegaan want ik zal jullie nog wel nodig hebben denk ik. (Geen broers en zussen of andere familie met wie kan overleggen)

groetjes, MariaRosa

krin

krin

17-10-2008 om 09:03

Ok2

Mijn dilemma is minder acuut, volgens mij; in het geval van mijn moeder gaat het volgens mij echt niet om beginnende Alzheimer, al ben ik daar wel al een tijdje bedacht op omdat haar moeder het ook had. In mijn (mijn moeders) geval gaat het puur om haar fysieke conditie, waarbij ze naar mijn idee alleen aan symptoombestrijding doet. Ze is volgens mij minder fit dan strikt noodzakelijk, en ik vraag me af of ik haar (betuttelend) moet stimuleren (haar moet 'activeren', hoe vreselijk dat woord ook is), of niet. Mijn zus neigt daar wel naar, en mijn tenen krommen zich soms als ik haar daarover hoor praten, alsof mijn moeder een klein kind is dat niet meer weet wat goed voor haar is. Misschien dat ik daardoor te hard te andere kant op schuif. Dit draadje heeft me zeker aan het denken gezet, dus ik ga me nu bezinnen op een manier om het aan te kaarten waarbij ik mijn tenen recht kan houden.

Sancy

Sancy

17-10-2008 om 09:25

Misschien

Kun je je zus dit eens laten lezen, krin?
http://www.nu.nl/news/1786639/151/Ouderen_ziek_door_betutteling.html

krin

krin

17-10-2008 om 12:04

Sancy

Ja, dat las ik van de week ook. Sterkt me weer in mijn zoektocht naar een 'volwassen' benadering, dank je!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.