Ik trek het niet meer.....
Sorry, maar ik kan dit bij gewoon niemand kwijt. Of mensen begrijpen het niet, óf ze hebben zelf genoeg aan hun hoofd. En ik trek het gewoon niet meer. Er staan zoveel veranderingen voor de deur en er wordt zoveel van me gevraagd. En natuurlijk vraag ik ook veel van mezelf, want het welzijn van man en kinderen hangt daar van af. Ik ben zooo bang voor wat er komen gaat. Het is zo moeilijk allemaal... ik lees alleen maar negatieve berichten: werkloosheid, geen huurwoningen, agressie, meisjes die aangerand worden (en ik heb zelf dochters). Mijn kinderen worden pubers en zijn van lieve, aanhankelijke kinderen, veranderd in eigenzinnige meiden die hun moeder niet meer nodig hebben.... Tja, zo erg zijn ze niet, maar ze willen meer vrijheid en hoeven mij er niet meer bij...... Ik loop constant te zuchten en de tranen zitten me zoooo hoog. Er komt zo weinig uit mijn handen, want ik weet ook niet waar te beginnen.... Hulp zoeken, zullen jullie zeggen, maar ik ken mijn eigen huisarts niet eens, dus daar ga ik absoluut mijn verhaal niet aan vertellen. Ik zie zoooo tegen de toekomst op, ik kan gewoon niet meer. En ik wil ook mijn gezin niet opzadelen met die ellende, dat hoeven ze niet te weten. Ik weet niet eens of ze het zouden begrijpen en ik kan ze het ook niet aandoen.
Wie kan mij een beetje helpen?
Even rustig adem in adem uit
waarom ben je bang voor wat komen gaat, wat gaat er dan komen ?
En als je je huisarts niet kent dan kan je toch een afspraak maken om hem/haar alsnog te leren kennen. Ik heb de indruk dat je inderdaad hulp moet vragen, en dan dus eerst bijde huisarts die je kan doorverwijzen.
Wat verwacht je van anonieme mensen hier op het forum dan ?
Je legt de lat te hoog....
"En natuurlijk vraag ik ook veel van mezelf, want het welzijn van man en kinderen hangt daar van af."
Ik denk dat je daar de lat en verwachtingen over jezelf te hoog legt. Ik denk namelijk niet dat het welzijn van mijn man en kind(alleen) van mij afhangt. Mijn man is een volwassen kerel die ook eventueel zonder mij doorgaat met ademhalen.
En natuurlijk wil ik graag dat mijn 10 jarige zoon opgroeit tot een fijn volwassen mens. Ik bied een veilige thuishaven, ben de liefste moeder van de hele wereld. Maar ik weet zeker dat als ik morgen dood ga, hij ook opgroeit tot die fijne volwassen kerel. Jouw meiden hebben hun moeder nog wel nodig. Alleen op een andere manier. Je bent een aanvulling, een verrijking. Maar niet meer de enige spil waar hun leven omdraait. En dat is juist goed, toch?
Je maakt je zorgen om werkeloosheid, woningtekort, agressie, aanrandingen enz. Ik kan de rij nog langer maken. Hongersnood, oorlogen, natuurrampen, verkeersongeluk, zelfdoding enz. Maar dat heeft geen zin. Zolang het jezelf niet treft kan je hoogstens meeleven en hulp bieden. Maar je kan het leed van de hele wereld niet meetorsen op je schouders.
Je bent bang voor wat gaat komen, veranderingen die eraan komen. Bedoel je dan in je eigen gezin, dingen die jou direct treffen? Dat kan heel fijn zijn om met iemand die je vertrouwd over te praten. Dat kan een huisarts zijn, een lieve buur, een goede vriendin of misschien annoniem op een forum. Schrijven erover kan al opluchting geven.
Ik weet niet hoe oud/jong je bent. Maar ook hormonen die schommelen kunnen je een gevoel van negativiteit geven. Zelfs depressies. Een bezoekje aan de huisarts kan dan echt goede hulp bieden. Ik wens je sterkte. Je zit niet lekker in je vel en ik hoop dat je je snel weer sterker voelt.
Knop om!
Angst is een slechte raadgever. Wat jij zegt en waar jij bang voor bent, daar kan iedere moeder of vader wel bang voor zijn. Want stel je voor dat....misschien ligt je dochter morgen wel onder de tram, of jij, of ik, of mijn dochter....Als je zo moet leven, heb je geen leven. Ga er maar van uit dat het in de meeste gevallen, in de meeste gezinnen goedkomt. Soms met een dipje, maar dat hoort bij het leven. Maak jezelf niet gek. Kijk naar de positieve kanten. De leuke dingen in het leven. Bang om je dochters los te moeten laten? Bouw nu aan die band voor het leven. Luister naar ze, wees er voor ze en doe leuke dingen met ze. Ze hebben niks aan een angstige moeder. Als ze dat merken gaan ze ook dingen voor je verzwijgen en dan wordt al die ellende een selffulfilling proficy. Dan roep je het ahw over je zelf af. Dus "om die knop". Schrijf voor je zelf iedere dag een aantal positieve gedachten op en ga daarmee aan de slag.
M@
Reactie
Ja, waarom op zo´n anoniem forum en niet bij de dokter? In de eerste plaats is het natuurlijk altijd fijn om van je af te schrijven. En dat helpt dan vaak ook al meteen. Het vloog me gewoon allemaal zo ontzettend aan, dat ik het wel kwijt moést.
Het probleem van het delen met mijn naasten is dat mijn man schrikt van mijn angsten, daardoor zelf ook angstig wordt en mij weer nóg angstiger maakt. Hij is niet het type "kop op, het komt allemaal wel goed". Als ik met positieve geluiden kom, wordt hij vaak ook weer positiever. Ik begrijp dat wel hoor, want ik ben zelf ook wel zo. Alleen uit ik dat niet altijd zoals hij. Ja, en mijn kinderen.... meestal gaat het juist wel goed met het loslaten, maar soms slaat de angst me om he hart.... als alles me zo aanvliegt. En deze loslaatperiode komt me nu nét niet uit.
De veranderingen zijn huis-, werk- en schoolgerelateerd. Dat is me nogal wat. Ik weet dat we de juiste beslissing nemen, maar zie ook wel op tegen wat er komen gaat.... want ik weet uit ervaring dat het zeer veel stress op gaat leveren.
Stop nu maar even want ik praat mezelf alweer het dal in.
Joanne
