Ik voel me niet haar moeder
Geen idee of dit de juiste rubriek is, maar gevoelsmatig wel. Mijn dochter (nu 3 jaar) is het leukste, mooiste, knapste en geweldigste kind dat ooit is geboren. Ik zou zonder aarzelen mijn leven voor haar geven en heb alles voor haar over. Ik doe ook heel veel voor haar en met haar en het gaat ook heel erg goed. Maar ik voel me niet haar moeder, ik voel me geen moeder. Ik zeg altijd: als ze op de dag van haar geboorte een babietje op de stoep hadden gelegd, had ik daar net zoveel van gehouden en net zoveel voor gedaan. Herkent iemand dit? Is het normaal, misschien bindingsangst? Of zou ik 'gewoon' niet zo dicht bij mijn gevoel staan en zit het gevoel er wel?
Wat fijn om te lezen
dat er nog meer moeders zijn die niet in het door weet ik veel wie opgelegde hokje passen.
Zo herkenbaar sommige dingen. Toen ik nog geen kinderen had hoorde ik de term 'achter het behang plakken' wel eens. Nu weet ik wat ze bedoelen en die term drukt het gevoel dan heel zacht uit
. Wat is een goede moeder? Als ik daar antwoord op moet geven zou ik automatisch 'mijn moeder' roepen! Soms vind ik het heerlijk om even bij mijn ouders te zijn en mij weer het kind te voelen. Ook heb ik momenten dat ik alles volgens het (weet ik veel door wie geschreven) boekje wil doen. Maarja, dat hou ik dan een uurtje vol.
En toch weet ik door de dingen die gebeuren dat ik een goede moeder ben. Die armpjes strak om je nek geslagen, de blijdschap in die koppies als ze je weer zien, het heerlijke uitdagen en zo kan ik nog heel lang verder gaan.
Als je zelf tevreden bent, ben je al snel een goede moeder, echtgenoot, werknemer en ga zo maar door.
De boekjes, gebruiksaanwijzingen en hokjes gewoon aan de kant schuiven. Doe je ding en voel je goed. Aan het eind van het verhaal kan je alleen je best doen. Uhhh, dat is dan hoe ik erover denk.
Greetz
Mariska
