Gezondheid
Tineke
28-02-2012 om 11:37
Heli, compleet o.t.
Het draadje in ouders en school, ging helemaal niet over school. Het is door forumbeheer dan ook meteen verplaatst naar OffTopic, het ging over waarom de koningin een dagje terug naar NL ging.
Pham
28-02-2012 om 13:52
Heli
Weer mooi opgeschreven. Ik ken je verhaal ook nog, het greep me toen al aan en moet nog vaak aan je denken. Mijn zoon is van dezlefde leeftijd van jouw overleden zoon.
Mijn zoon heeft ook ooit geknokt voor zijn leven, maar dan anderes. Hij heeft geknokt door een hersenvliesontsteking toen hij 9 maanden was. Ik werk met ernstig meervoudig gehandicapten en ken die kant van het leven ook.
Verschil is dat veel cliënten van mij zo geboren zijn, zij weten niet beter. Maar wat als je zo wordt? Weet je dan zelf dat je eerst gezond was? dat je heerlijk hebt kunnen rennen etc?
blijft een moeilijke keus. Toen mijn kleintje toen (hij is nu bijna 10) zo knokte had ik ook ergens zoiets van: "maakt niet uit hoe hij erdoor komt, als ik hem maar bij me kan houden." Misschien heel egoistisch. Gelukkig is het met mijn zoon goed gekomen. Maar het blijven moeilijke dingen.
Pham
MM.
29-02-2012 om 11:30
Tv-tip: labyrint vanavond
Vanavond in Labyrint een speciale uitzending over coma op Nederland 2 om 20.55 uur.
Groet MM
#Inge#
29-02-2012 om 12:25
Heli
Wat verwoord je het goed. Mensen hebben altijd hun mening klaar. Vooral de mensen die zelf op hardhandige wijze hun eigen lessen moeten leren. Ik weet ook niet wat verwerken is. Wel ermee om leren gaan. En dan soms opeens erachter komen dat dat helemaal niet lukt. En dan ben ik blij dat ik nooit een keuze heb hoeven maken. Dat mijn beide kinderen en man gezond zijn en ik alleen maar verdriet heb om mijn ouders en broer. Ik vraag me af, heb jij echt momenten dat je twijfelt of jullie de juiste 'keuze' hebben gemaakt? Keuze tussen aanhalingstekens, vind het zo'n irritant woord. Je kiest een kledingstuk uit, of een snoepje. Inge
Mien*
29-02-2012 om 16:15
Niet op tenen lopen
waar ik nou een beetje moeite mee heb is dat het schrijven op praten steeds moeilijker wordt..
ik ben over het algemeen niet de meest tactvolle, maar rouw verwerken vind ik geen rare uitdrukking, uiteindelijk is het hard werken om staande te blijven..
Het wordt steeds moeilijker om voor IEDEREEN de juiste woorden te vinden, dat merkte ik ook in lotgenotencontact, soms is het rouwen zo rauw, dat elk woord verkeerd valt en daarmee stoot je toch ook weer mensen af..
Ik hoop dat iedereen zichzelf mag en kan blijven, ik herken best wel irritaties over manieren van uitdrukken (ik stoor me ook wel eens, maar ik bedenk me dat het meestal iets van mijzelf is en niet van de ander...)
Dus ik zou echt niet alle woorden op een weegschaal gaan leggen..dat maakt het voor mensen moeilijk om spontaan te reageren.. (en dat wil ik ook weer niet, dat ik omzichtig behandeld wordt...daar voel ik me alleen maar ongemakkelijk door)
Soms denk ik wel eens (of vaker ☺) dat de boosheid om het verlies zo een stukje afgereageerd wordt op anderen, door over woorden te vallen....maar goed, dat is mijn kouwe grond psychologie..
ik heb ook een Mening (met hoofdletter) over vegetatieve comapatiënten en die mening is ook niet uit de lucht komen vallen, daarmee wil ik niet ontkennen dat IKzelf, als ik in de situatie zou belanden (ik hoop het niet) er net zo over blijf denken, maar door wat ik heb gezien, meegemaakt en gelezen heb, gun ik niemand een ´onbewust´ leven, vooral ook mezelf niet, laat staan een geliefde
Tijgeroog
29-02-2012 om 17:03
Fijn mien (en heli)
Dank je wel voor je verhaal. Ik ga morgen of overmorgen een gezin waar de vader dan waarschijnlijk net overleden is. Ik ga een pan eten brengen, maar zal ook iets moeten zeggen. En na een paar berichtjes uit dit draadje, en een draadje uit de afgelopen tijd in V&V ben ik heel onzeker over wat ik nog kan zeggen.
Na jouw berichtje denk ik dat ik gewoon kan zeggen wat ik voel, met het risico dat het niet goed valt. Maar dat is dan niet mijn schuld, komt door hun verdriet...
Heli, wat heb je het mooi opgeschreven. Dank je wel dat je dit wilde delen.
Mien*
29-02-2012 om 18:05
Tijgeroog
ja, blijf vooral jezelf, er is niets wat je kunt zeggen waardoor het verdriet minder wordt..
Laatst was ik op een crematie en kon ik, terwijl ik zou moeten condoleren (en dat vind ik zelf veel te formeel ☺) alleen maar hartgrondig gevloekt toen ik degene die haar partner verloor omhelsde..
en ja, dat zal een ander niet gepast vinden, maar voor haar en mij drukte het wel de onmacht uit die je voelt..
Voor de overledene was ik niet verdrietig, voor degene die achterbleef was ik vooral verdrietig omdat dit het zoveelste verdriet was wat ze op haar bordje kreeg(terwijl ze al niet meer bij hem woonde maar wel een mooie dienst wilde houden die het LEVEN van haar partner verwoordde en niet die rottige laatste, in alcohol verdronken jaren...)
Dus met dat eten zeg je al bijna meer dan je met woorden kun doen..ik herinner me onze buurvrouw die met het pannetje soep aan de deur stond, ik herinner me niet eens wat ze zei (of ze uberhaupt wat zei) ik was gewoon geraakt dat ze daar stond met dat pannetje soep..
Ik weet zeker dat het oprecht gewaardeerd wordt, lief dat je langsgaat met eten..(dat schoot er bij ons in die dagen er wel eens bij in)
Tijgeroog
29-02-2012 om 18:24
Mien
Dank je wel. Ik zie er nu al tegen op, maar daar moet ik me gewoon maar overheen zetten. Dat beetje ongemak tegenover hun verdriet...
Eten koken doe ik met een paar vriendinnen al ruim een jaar, we zorgen er om de beurt voor dat er elke week een keer voor ze gekookt wordt.
En dan moet ik het nog aan m'n zoontje uit gaan leggen, het is de vader van zijn vriendje. Hij weet wel dat de vader heel ziek is, maar dat is toch anders...
Fiorucci
29-02-2012 om 18:40
Mien ot
Ik bedoelde mijn reactie niet als verwijt wat betreft het woord verwerken,hoor. Maar het woord suggereert een beetje dat het op gegeven moment klaar is met je verwerkingsproces. En zeker als het om kinderen gaat, is dat niet mijn ervaring. Ermee leren leven dekt voor mij beter de lading. Maar ik neem niemand het gebruik van dit woord kwalijk.
Mien*
29-02-2012 om 20:57
Fio
nee, dat weet ik wel, dat het geen verwijt is..verwerken is een proces, als het klaar is, dan leef je met je verdriet..en heeft het een plek in je leven, hoezeer ik dat eerst ook haatte (een plekje geven), en k ken uitspraken van jouw vriendin, over het een plek geven (stal het maar in de gang, iets in die woorden??)
maar uiteindelijk voel ik het wel zo, mijn grote verdriet is over, het is meer weemoed, gedachten aan wat had kunnen zijn..en ik vind dat het verdriet om Fleur een plaats heeft in ons leven, geen statische, want soms steekt het heus nog wel eens de kop op, maar over het algemeen is het een rustig mooi plekkie....
Fiorucci
01-03-2012 om 08:34
Mien
Dat ben ik met je eens, ik ervaar de weemoed die jij beschrijft. Maar toch....dat proces houdt nooit helemaal op, is mijn ervaring.
Wilma
02-03-2012 om 13:58
Tijgeroog
Ontzettend lief en fijn dat je een pan eten langs die mensen brengt. En Mien schrijft het treffend, dat als iets wat je zegt fout zóu vallen, dan ligt het aan het verdriet, de boosheid, de onmacht, whatever, maar niet aan jouw goedbedoelde opmerking. Meestal kun je als 'achtegeblevene' wel denken dat alles goed bedoeld is, maar soms net even niet en als je dan ook dát mag zeggen of denken of laten merken, dan is het juist fijn als dat mag.
Ik weet ook een kennis, was ook niet eens een vriendin, die destijds ineens voor de deur stond. Was nog nooit bij me thuis geweest, ik ook nooit bij haar, zo goed kenden we elkaar helemaal niet. Maar even na het overlijden van mijn zoontje nam zij de moed om langs te komen. Ik heb werkelijk geen idéé meer of ze wat zei, maar ik vond het feit dat ze kwam echt geweldig. Nogsteeds krijg ik daar een fijn gevoel bij.
Dus denk daar maar aan, ik vind 't in elk geval top dat je langsgaat (en ook nog met eten) en dat je ze niet ontloopt.
Wilma
02-03-2012 om 13:58
Mm, bedankt voor de kijktip
Ik vond het een boeiend programma en heldere uitleg.
Tijgeroog
03-03-2012 om 20:23
Wilma
Ik ben, helaas, inmiddels langs geweest met m'n pannetje. (nouja, pan) Samen met twee van m'n kookmaatjes, het was wel fijn om niet alleen de drempel over te hoeven stappen en de anderen wilden er ook graag even langs.
We zijn maar kort geweest, volgens mij nog geen 5 minuten (het was er heel druk en hectisch, er moest in heel korte tijd nog heel veel geregeld worden, dus ons eten was heel welkom), maar het was fijn om even een knuffel te kunnen geven.
En ik heb wel wat gehad aan de dingen die hier op forum geschreven stonden, en aan een opmerking die de vader van Kanjerguusje net op z'n blog had geschreven. En ik had niet het idee dat ik iets "verkeerds" heb gezegd.
Ik ben ook wel opgelucht dat ik "de eerste keer" achter de rug heb, een volgende keer is het. dan niet meer zo "eng". Dus ontlopen hoeft niet (meer).
Maar ik vond het heftig hoor, toen we aankwamen. Begrafenisauto voor de deur, vlag halfstok, huilende stoere jongen, kleuter die lekker buiten speelt...
Ik vind het trouwens verhelderend om te lezen wat je schrijft over die kennis die langs kwam na het overlijden van Martijn*. Ik zou er juist voor kiezen om op de uitvaart langs te komen, en je later een keer aan te spreken omdat ik het idee zou hebben (aannames...) dat je absoluut niet op mij en mijn emoties zit te wachten als je in zo'n situatie zit. Omdat je al genoeg aan jezelf hebt. Nou weet ik natuurlijk ook dat iedereen anders is, maar ik zal het zeker onthouden.
Wilma
04-03-2012 om 15:15
Tijgeroog, wat fijn
Wat fijn dat je de 'eerste keer' achter de rug hebt. Je hebt de hectiek gezien en je weet dat het toch nogsteeds gewaardeerd wordt, ondanks dat je zélf misschien het gevoel had teveel te zijn. Fijn joh, echt lief van je.