Lisexcisie herstel?
Omdat er slijmvliesweefsel aan de buitenkant van mijn baarmoedermond zit en het daardoor snel gaat bloeden, heeft de gynaecoloog een lisexcisie voorgesteld. Het consult duurde nog geen 5 minuten, dus voor ik een vraag kon bedenken stond ik al weer buiten en moest ik me melden bij anesthesie om de narcose door te nemen.
Het enige dat ik weet is dat ik zo'n 6 weken nabloedingen kan hebben en dat ik ook 6 weken geen gemeenschap mag. Maar wanneer ik weer kan hardlopen/fietsen/boodschappen doen; geen idee. En hoeveel napijn kan ik verwachten?
Maar dat is voor mij wel handig om te weten. Moet mijn man vrij nemen? Moet ik klanten afbellen (eigen bedrijf).
Ik kreeg wel een folder mee over de ingreep, maar iets over herstel staat er niet in. Als ik op internet zoek krijg ik allemaal enge verhalen over baarmoederhalskanker, wat ik dus niet heb, mijn uitstrijkje was goed (gelukkig!).
Ik kan natuurlijk ook weer bellen, maar ik vind het nogal dom dat ik het niet direct heb gevraagd, dus stel ik mijn vraag hier. Wellicht zijn hier ook ervaringsdeskundigen.
En is het gebruikelijk om hier volledige narcose voor te krijgen? Op internet lees ik veel over lokale verdoving hierbij. Ook geen pretje geloof ik 
Mijn ervaring
Ik heb in mei dit jaar een lisexcisie gehad.
Dat ging met plaatselijke verdoving. In totaal 4 injecties in het gebied van je baarmoedermond. Het was een onaangenaam gevoel, maar ik vond het te doen. Nadat de verdoving 10 minuten had ingewerkt begon de gyn aan de lysexcisie. Daar heb ik niets van gevoeld. Toen hij klaar was kreeg ik een maandverbandje en kon naar huis.
Ik ben zelf per auto heen en weer naar het ziekenhuis gegaan. Heb na de ingreep nog gewerkt, maar rustig aan (heb zittend beroep). Veel rondlopen lijkt me niet zo verstandig. Napijn heb ik niet gehad.
Ik heb ongeveer 5 weken gevloeid. Ik heb 1 keer een vrij behoorlijke nabloeding gehad - na 3 weken. Dat leek qua hoeveelheid op een heftige menstruatie. Volgens de gyn kan het inderdaad gebeuren dat je ook pas na een paar weken een nabloeding krijgt.
Gedurende de periode van het vloeien heb ik geen gemeenschap gehad. De eerste 3 weken ook geen bad genomen.
Ik zou zelf niet kiezen voor volledige narcose mocht ik het nog weer eens moeten laten doen. De prikken zijn niet fijn, maar te doen. Althans voor mij, want dat ligt natuurlijk voor iedereen weer anders. Het is geen scherpe pijn. Het voelt (eventjes) als een heel heftige menstruatiekramp.
Groetjes, Leony
Ook gehad
Goh dat heb ik vorig jaar gehad, het gaat zoals Leony beschrijft alleen kan ik me helemaal niets meer herinneren van navloeien eigenlijk. Ik heb ook een zittend beroep dus eigenlijk weinig last gehad. Dat van die geen gemeenschap kan ik me ook niet meer herinneren... ahum. Dus nou ja, mijn conclusie is, het heeft heel weinig indruk gemaakt hier, anders zou ik er nog wel wat van weten lijk me zo 
En inderdaad Leony schreef het al, de prikken zijn niet zo leuk maar dat was het dan, ben gewoon alleen gegaan en alleen weer naar huis gereden en ik geloof daarna gewoon naar Ikea geweest (niet lopen sjouwen, dat leek me niet zo'n goed plan)
Lorwyn
Zorgverlof is natuurlijk alleen bedoeld om voor iemand te zorgen. Dus als je man niet voor je zorgt, vind ik niet dat hij hier voor zorgverlof kan opnemen. En wat regel je dan wel voor hem? En waarom moet JIJ dat regelen? Zijn toch ook zijn kinderen?
Raar
Tja een beetje lullig van je man om zo te reageren, alhoewel ik toen zelf wel heb geregeld dat het op een beetje normale tijd kon. Vragen kan altijd natuurlijk maar goed, die vroege uurtjes willen ze natuurlijk ook graag opvullen.
Ik zou het toch nog eens navragen van die narcose en hoe de napijn is. Waarom hij voor jou blijkbaar een volledige narcose zou willen? Dat is toch wel anders dan de lisexcisie die ik had lijkt me dan, want dat waren echt maar 4 prikken, wat gerommel van de arts daaronder en na ik denk een minuut of 10 was het klaar en kon ik met een maandverbandje gewoon weer naar huis. Echt nergens meer last van gehad. Alleen zei hij ga nou niet vanmiddag met zware boodschappentassen sjouwen, maar dat leek me wel logisch, het is toch een wondje, dus daar moet je niet ineens weer veel kracht op gaan zetten.
Maar als je man dan toch thuis werkt, kan je hem toch bellen als het klaar is, dan kan hij jou toch even ophalen, of is het ziekenhuis enorm ver weg?
Bellen
Ja ik vraag me dus af of er nog verschillen zullen zijn in lisexcisies, want een gehele narcose vind ik zo vreemd.
Verder zou ik ook nog eens met je man gaan praten, het is inderdaad niet erg aardig van hem, kan het zijn dat hij zich tussen twee vuren bevindt? Jij en zijn lastige werkgever? Het kan natuurlijk zo zijn dat het werk 'heilig' is omdat hij anders alleen maar gezeik krijgt? (mijn man heeft ook eens zo'n werkgever gehad namelijk)
Als het ziekenhuis werkelijk 'om de hoek is' (zeg 10 minuutjes wandelen) zou je misschien gewoon naar huis kunnen wandelen. (als je hetzelfde krijgt als ik had, ik ben nog doodleuk naar Ikea gegaan, had nergens last van )
Jeetje, je gaat wel onder narcose!
de ingreep is misschien een fluitje van een cent, maar een narcose niet! Sommigen kunnen beroerd er van zijn er na, of in elk geval heel suf. Ik zou als ik jou was niet naar huis wandelen na een narcose. Dat Mona er na naar Ikea is gegaan vind ik niet zo veel zeggen als zij geen narcose heeft gehad.
Ik ben 1 keer onder narcose geweest voor een hele simpele ingreep (gebroken jukbeen rechtzetten). Van die ingreep had ik amper last, maar door die narcose ben ik de rest van de dag stoned geweest, heel vaag.
Nee
Nee met een volledige narcose lijkt me dat ook geen goed idee uiteraard.
Onderschatten
Lorwyn:
"Ik weet even niet of ik mijn man moet "belasten" om mij "helemaal" te halen. Ziekenhuis is om de hoek. Ik geloof dat hij na de files weg wil, en de vraag is of ik dan al klaar ben om naar huis te gaan."
Dit lijkt me idd een onderschatting van hoe je je _kunt_ voelen na zo'n operatie. Het is beter, als hij er erbij vanaf het moment dat je wakker wordt, dat hij de instructies aanneemt van de arts/verpleging voor nazorg thuis (welke pillen, wanneer, wondverzorging, wanneer weer bellen), en dat hij je naar huis rijdt.
Als je namelijk een beetje leip bent van de narcose en/of de napijn (dat valt vaak mee, maar het kan tegenvallen), dan ben jij domweg niet in staat om dit te regelen. Na mijn liesbreukje (10 jaar geleden) was de harde opdracht van het ziekenhuis, dat ik de eerste 24 uur niet alleen mocht zijn -er moest iemand in de buurt zijn, 'voor het geval dat'.
En bespreek het met je man; zit hij echt tussen twee vuren of onderschat hij+werkgever de situatie. Juist in het laatste geval kan enige duidelijkheid richting werkgever plots heel goed werken. Mijn ervaring is dat juist bij concrete, eenmalige situaties plots iedereen heel toeschietelijk is, zeker als je zegt dat de arts heeft gezegd, dat....
Vriezen en dooien
"en of ik de dagen erna in staat ben om de kinderen de deur uit te helpen."
Na mijn liesbreuk kon ik het iig niet. De eerste drie dagen heb ik alleen maar op de bank gelegen. Ben wel man hè 
)..
Rustig aan
Ik kon wel na de eerste dag alles gewoon, als ik maar heel rustig aan deed. Ik was de dag van de ingreep wel groggy van de hevige verdoving, had dus geen narcose maar zelfs die enorme klap verdoving maakte dat ik gammel was en heel erg veel wilde slapen. De dag erna heb ik mijn gezin geregeerd vanaf de bank. Ben wel alleenstaand dus ik had weinig keus, als ik niet alleen was geweest was ik lekker mijn bed in gekropen. Moet zeggen dat het bij mij wel om een slecht uitstrijkje ging en dat dus ook de emotionele spanning nog een rol zal hebben gespeeld.
Lorwyn
Ja dat herken ik wel, dat je als moeder niet ziek kan zijn... tot het echt mis gaat en dan moet je wel. Het zou goed zijn als je man eerder in de bres springt!
Met mij is het nu goed. Het heeft lang geduurd, dat wel. Na die eerste ingreep, die lisexcisie had ik er geen goed gevoel over. Mijn gevoel zei dat het niet weg was, al zei de gyneacoloog dat het uiteraard wel prima was allemaal, over een half jaartje ff controle en klaar is de jas. Na dat half jaar (hebben ze nodig voor de controle, eerst moet al het weefsel helemaal herstellen anders krijg je een valse uitslag) ging ik dus terug voor een uitstrijkje en helaas, het was er nog steeds maar nu erger. Na een lang proces van denken, overleggen en knokken met de gyneacoloog werd er besloten tot een conisatie. Toen dit eenmaal achter de rug was voelde het beter en dit werd bevestigd na een half jaar. Toen had ik weer PAP1! Nu moet ik in december weer, blijft spannend die controle maar ik voel me nu prima dus het zal wel goed zijn denk ik 
Lief dat je er naar vroeg!
